αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Αναδημοσίευση από το Books’ Journal Απριλίου 2018, σελ. 34.

Ο τελευταίος χαρακτηρισμός που θα μου περνούσε από το μυαλό για τον δεσπότη μας, τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων και Αιγιαλείας Αμβρόσιο, θα ήταν “ήρωας”. Καταλαβών τον θρόνο του λίγες εβδομάδες μετά την γέννησή μου, ο 80χρονος σήμερα επίσκοπος μνημονεύεται στην εκκλησία του χωριού μας όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Το βιογραφικό του είναι γνωστό σε γενικές γραμμές και όχι ιδιαίτερα θελκτικό: μέλος εκκλησιαστικών αδελφοτήτων στα νεανικά του χρόνια, διέπρεψε στην Χωροφυλακή επί επταετίας, για να καταλήξη ποιμένας των δύο αχαϊκών επαρχιών μας.

Αν δεν υπήρχαν οι νέες τεχνολογίες, πολύ πολύ λίγοι θα ασχολούνταν με τον αποστρατευθέντα Αντισυνταγματάρχη της Χωροφυλακής Αμβρόσιο και τις υπερσυντηρητικές και σε τελευταία ανάλυση αθεολόγητες απόψεις του. Ωστόσο, μέσα από το προσωπικό του ιστολόγιο Μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας ο Αμβρόσιος εδώ και μία δεκαετία εκθέτει τις απόψεις του, όπως έχει συνταγματικό δικαίωμα, με υπερχειλίζον πάθος, όπως όταν ας πούμε είχε αναφερθή στην Χρυσή Αυγή ως “γλυκειά ελπίδα” το 2012 ή στις αναφορές του στον δολοφόνο και καθαιρεθέντα αξιωματικό Ν. Ντερτιλή ως “Ήρωα Στρατηγό”. Ανάμεσά σε αυτές, η ανάρτηση της 09ης Δεκεμβρίου 2015, με τον κεχαριτωμένο τίτλο “Αποβράσματα της κοινωνίας σήκωσαν κεφάλι”, αποτελεί ένα ευφάνταστο και πρωτότυπο υβρεολόγιο του ιεράρχη εναντίον των πολιτικών που ψήφισαν το ομόφυλο σύμφωνο συμβίωσης και, φυσικά, κατά των ιδίων των ομοφυλοφίλων. Εντελώς προσωπικά, βρίσκω την ανήμπορη οργή του Αμβροσίου και την χυδαιολογία του αρκούντως ψυχαγωγικές, κάπως σαν να βλέπω την μικρή μου κόρη να θυμώνη, αντιλαμβάνομαι όμως ότι δεν είναι δυνατόν όλοι να έχουν την ίδια άποψη, ιδίως μάλιστα αν θίγονται προσωπικά.

Ανάμεσα σε αυτούς λοιπόν που δεν έχουν την ίδια άποψη, αλλά εξωργίστηκαν από το αμβροσιανό πάθος συγκαταλέγονται εννέα συμπολίτες μας, με συνδετικό στοιχείο την ομοφυλοφιλία τους. Οι Εννέα λοιπόν υπέβαλαν μήνυση κατά του Αμβροσίου για παράβαση του άρ. 1 Ν. 927/1979, του λεγόμενου αντιρατσιστικού, και του άρ. 196 ΠΚ περί καταχρήσεως εκκλησιαστικού αξιώματος. Η υπόθεση εκδικάστηκε ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αιγίου στις 15 Μαρτίου 2018, όπου ο Αμβρόσιος, μετά από πολύωρη και εύδικη διαδικασία, αθωώθηκε. Την αθώωσή του ακολούθησαν ποικίλα σχόλια, όπως ας πούμε ότι η πλημμελειοδίκης δίκασε με βάση την εικόνα του Χριστού που είχε πάνω από το κεφάλι της.

Read moreΑμβρόσιος, ένας απροσδόκητος ήρωας

Η σύγχρονη δημογραφική μας ιστορία έχει ως εξής (στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ):

Μετά από ισχυρή αύξηση του πληθυσμού κατά τις δεκαετίες μέχρι και την δεκαετία του 1980, στα μέσα της δεκαετίας του 90 οι δύο ροπές αρχίζουν να αντισταθμίζωνται. Για πρώτη φορά οι θάνατοι υπερβαίνουν τον πήχυ των 100.000 το έτος 1995. Το έτος 1996 γίνεται το πρώτο έτος της ιστορίας όπου οι θάνατοι υποσκελίζουν τις γεννήσεις, έστω και οριακά (100.740 έναντι 100.718). Ακολουθούν μέχρι και το 2003 μερικά αμφίβολα έτη, όπου η τάση φαίνεται να είναι υπέρ των θανάτων, έστω και με βραχεία κεφαλή. Η τάση αυτή ανακόπτεται κατά την επταετία 2004-2010, την εποχή των παχειών αγελάδων και την εποχή που οι Αλβανοί μετανάστες της δεκαετίας του 90 αρχίζουν να κάνουν οικογένειες, οπότε οι γεννήσεις υπερέβαιναν σταθερά τους θανάτους, δίνοντας ένα συνολικό πλεόνασμα ίσο με 788.169 – 750.783 = 37.386 τεμάχια. Εδώ θέλω να προσέξουμε ότι, ακόμη και με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις χαμηλής ανεργίας και ισχυρής ανάπτυξης, το πλεόνασμα γεννήσεων ήταν όλο κι όλο περίπου 5.500 ετησίως, ή αλλιώς λιγώτερα από 55.000 άτομα κάθε δεκαετία, οπότε και διενεργείται η απογραφή. Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα έχει περάσει ανεπιστρεπτί στην κατηγορία χωρών όπου δεν είναι δυνατή η αυτοδύναμη δημογραφική ανάπτυξη. Η τελευταία χρονιά όπου η ψαλίδα γεννήσεων και θανάτων ήταν θετική >10.000 ήταν το 1988 (107.505 έναντι 92.407) [και η τελευταία όπου ήταν = 100.000 ήταν το 1959, όταν σημειώθηκαν 160.199 έναντι 60.852]. Δεν πρόκειται να υπάρξη ξανά 1988 και τα νιάτα μας γενικώς έχουν πεθάνει.

Από το 2011 και μετά, το πράγμα χειροτερεύει ραγδαία. Στην εξαετία 2011-2016 οι θάνατοι υποσκέλισαν τις γεννήσεις κατά 115.442 συνολικά. Συγκεκριμένα, σημειώθηκαν 693.269 θάνατοι έναντι 577.827 γεννήσεων.

Read moreΠερί του δημογραφικού

Σε δύο κοινωνίες, Α και Β, υπάρχουν δύο κοινωνικές τάξεις, οι Πλούσιοι και οι Φτωχοί. Και στις δύο κοινωνίες οι Φτωχοί είναι καθ’ όλα όμοιοι (ΦΑ = ΦΒ): έχουν ίσα εισοδήματα και πλούτο, ίση κοινωνική κινητικότητα, ίση τεκνοποιία, ίσα κοινωνικά επιδόματα κ.τ.τ. Η διαφορά τους έγκειται στους Πλουσίους, δεδομένου ότι στην κοινωνία Α οι Πλούσιοι είναι 5 φορές πιο πλούσιοι από τους Πλουσίους της κοινωνίας Β (ΠΑ = 5ΠΒ). Σε ποια κοινωνία από τις δύο θα προτιμούσατε να ζήτε, υπό το πέπλο της άγνοιας; Στην κοινωνία Α, την Υπερπλουσία, ή στην κοινωνία Β, την Υποπλουσία;

Επειδή κάθε ορθολογικός παρατηρητής είναι αδιάφορος μεταξύ Α και Β, αν είναι Φτωχός (ΦΑ = ΦΒ), προτιμά όμως κατά πολύ την Α έναντι της Β, αν είναι Πλούσιος (ΠΑ >> ΠΒ), έπεται ότι η μόνη ορθολογική απάντηση είναι: προτιμώ να ζω στην Υπερπλουσία φυσικά.

Για να το προχωρήσουμε λίγο.

Read moreΠερί διατάξεως πλούτου και ανισότητας

Αλήθεια, τι θα κάνατε, αν κερδίζατε ένα εκατομμύριο ευρώ; Ή οποιοδήποτε παρεμφερές ποσόν, ένα ποσό που είναι μεγαλύτερο από το σωρευτικό εισόδημα μιας ολόκληρης εργασιακής ζωής για τους περισσοτέρους πολίτες αυτής της χώρας;

Διατυπωμένο στο β΄ ενικό πρόσωπο, ένα τέτοιο ερώτημα παραπέμπει σε ενικές απαντήσεις: άλλος θα αγόραζε εξοχικό, άλλος θα πλήρωνε τα χρέη του, άλλος θα κατανάλωνε απεριόριστα σε ταξίδια και υλικά αγαθά, άλλος θα προίκιζε τα παιδιά του.

Ας σκεφτούμε όμως το ερώτημα από ένα αρχιμήδειο σημείο: τι θα έπρεπε να κάνη αυτό το 1.000.000 ευρώ ο τυχερός που θα το κέρδιζε, ένας τυχερός με τον οποίο δεν θα μας συνέδεε τίποτα πλην της πολιτικής κοινωνίας στην οποία διάγουμε αμφότεροι τον πεπερασμένο βίο μας;

Αίφνης είναι προφανές ότι η απάντηση του ερωτήματος είναι βαθιά πολιτική και φιλοσοφική. Η κατανομή, γιατί περί αυτού πρόκειται, ενός μεγάλου ποσού ανάμεσα στα μέλη της πολιτικής κοινωνίας είναι ζήτημα της ίδιας υφής με εκείνο που αντιμετώπισε ο παλιός μας φίλος Ζεφυρίνος Ξιρδάλης. Οπότε και οι απαντήσεις που επιδέχεται είναι ανάλογες.

Ας εξετάσουμε κάποιες εξ αυτών.

Read moreΤι θα κάνατε, αν κερδίζατε ένα εκατομμύριο ευρώ;

Για την συνεχιζόμενη προσφυγομεταναστευτική κρίση, που μετά το όρος του 2015 παρουσίασε κοιλάδες μέχρι σήμερα, οπόταν νέες οροσειρές αρχίζουν να διαφαίνωνται, έχουμε γράψει στο συνΙστολόγιο εδώ και εδώ και εδώ.

Ήρθε τώρα η ώρα για κάποιες παρατηρήσεις ποτισμένες με λίγη αναδρομική σοφία. Προκαταρκτικά, χρησιμοποιώ εδώ τον όρο “προσφυγομετανάστες” με διπλή σημασία: αφενός μεν ως παρατακτικό σύνθετο, ήτοι πρόσφυγες + μετανάστες, για τον λόγο ότι, αντιθέτως μάλλον με ό,τι γενικά πιστεύεται, ένα μεγάλο ποσοστό όσων εισέρχονται λάθρα στην Ελλάδα δεν είναι Σύροι πρόσφυγες, αλλά μετανάστες από άλλες χώρες. Και αφετέρου, διότι ο πρόσφυγας μπορεί καθ’ οδόν να μεταβληθή σε μετανάστη, ούτε είναι πάντοτε σαφές χωρίς ενδελεχή έρευνα αν βρισκόμαστε ενώπιον ενός πρόσφυγα ή ενός μετανάστη.

1. Η Τουρκία αποτελεί ασφαλή χώρα υπό την έννοια του δικαίου διεθνούς προστασίας.

Σύμφωνα με το άρ. 56 παρ. 1 Ν. 4375/2016:

Μια χώρα θεωρείται ως ασφαλής τρίτη χώρα για ένα συγκεκριμένο αιτούντα, όταν πληρούνται σωρευτικά τα εξής κριτήρια: α. δεν απειλούνται η ζωή και η ελευθερία του λόγω φυλής, θρησκείας, εθνικότητας, συμμετοχής σε ιδιαίτερη κοινωνική ομάδα, ή πολιτικών πεποιθήσεων, β. η χώρα αυτή τηρεί την αρχή της μη επαναπροώθησης, σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης, γ. δεν υπάρχει κίνδυνος σοβαρής βλάβης για τον αιτούντα κατά το άρθρο 15 του Π.δ. 141/2013, δ. η χώρα αυτή απαγορεύει την απομάκρυνση κάποιου σε χώρα όπου κινδυνεύει να υποστεί βασανιστήρια ή σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική μεταχείριση ή τιμωρία, όπως ορίζεται στο διεθνές δίκαιο, ε. υπάρχει η δυνατότητα να ζητηθεί το καθεστώς του πρόσφυγα και, στην περίπτωση που ο αιτών αναγνωρισθεί ως πρόσφυγας, να του χορηγηθεί προστασία σύμφωνα με τη Σύμβαση της Γενεύης και στ. ο αιτών έχει σύνδεσμο με την εν λόγω τρίτη χώρα, βάσει του οποίου θα ήταν εύλογο για αυτόν να μεταβεί σε αυτή.

Όλα αυτά τα κριτήρια πληρούνται στην περίπτωση της Τουρκίας. Η Τουρκία αυτήν την στιγμή στεγάζει, διατρέφει και περιθάλπει, με την χρηματοδότηση διεθνών οργανισμών, πάνω από 3,5 εκατομμύρια Σύρους πρόσφυγες. Βρίσκονται υπό την αιγίδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, καταγράφονται και παρακολουθούνται από την διεθνή κοινότητα. Κανένας πόλεμος δεν τους απειλεί. Εγκαταβιώνουν σε ένα κράτος μουσουλμανικό, όπως κατά συντριπτική πλειοψηφία είναι και οι ίδιοι, το οποίο γνωρίζει πρωτόγνωρη οικονομική ανάπτυξη εδώ και 15 χρόνια και το οποίο απέχει από τις κοιτίδες τους την μικρότερη δυνατή απόσταση από κάθε άλλη αντίστοιχη χώρα. Οποιαδήποτε περαιτέρω μετακίνησή τους αποτελεί πλέον μετανάστευση και όχι προσφυγιά.

Η τελευταία μου πρόταση ήταν κάπως σκληρή και θέλω να την μετριάσω. Πράγματι, όταν είχαμε δικτατορία, ο Καναδάς και η Σουηδία δεν έκατσαν να μετρήσουν πόσες ασφαλείς χώρες μεσολαβούσαν ανάμεσα στην Ελλάδα και τις ίδιες, αλλά χορήγησαν γενναιόδωρα άσυλο στους λίγους πολιτικούς μας πρόσφυγες. Το ίδιο και οι αριστεροί πολιτικοί πρόσφυγες του εμφυλίου: κατανεμήθηκαν μεταξύ των χωρών που ακολουθούσαν την ιδεολογία τους και δεν φορτώθηκαν όλοι σε μία συνοριακή προς την Ελλάδα χώρα.

Τα παραδείγματα αυτά δείχνουν με ενάργεια αυτό που θέλω να πω. Οι σημερινοί Σύροι πρόσφυγες δεν είναι μια χούφτα, ώστε να μην ψιλολογούμε πού θέλουν να πάνε και πού είναι ήδη ασφαλείς, αλλά πολλά εκατομμύρια, τα οποία προστίθενται σε άλλα πολλά εκατομμύρια δυσαφομοίωτων και ανενσωμάτωτων μουσουλμάνων. Επιπλέον, η ΕΕ έχει ήδη συνολικά δεχθή περί το 1 εκατομμύριο προσφύγων, παραδόξως όμως όλοι κατηγορούν την ΕΕ και όχι πχ τις ΗΠΑ ή την Ιαπωνία, που δεν έχουν πράξει το παραμικρό. Περισσότεροι πρόσφυγες μπορούν να γίνουν δεκτοί μόνο επ’ αμοιβαιότητι, και μάλιστα διττή: και των λοιπών πλουσίων χωρών της Δύσης (δεν θα φορτώνεται μόνο η Ευρώπη τους πρόσφυγες!) και εντός της ΕΕ (δεν θα φορτώνωνται μόνο η Γερμανία, η Ιταλία και η Ελλάδα τους πρόσφυγες!).

Read moreΕπτά άβολες αλήθειες για το προσφυγομεταναστευτικό

Αφού μπορούμε να έχουμε μια δημόσια τηλεόραση, με σταυροφόρους παρουσιάστριες κιόλας, γιατί να στερηθούμε μιας δημόσιας εφημερίδας;

Εντάξει, έχουμε βέβαια ήδη μία κρατική εφημερίδα, την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αλλά εγώ μιλάω για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!

Read moreΠερί Δημόσιας Εφημερίδας λόγος παραινετικός