Αφορμή της σημερινής μουρμούρας είναι δύο πρόσφατες αποφάσεις του ΕΔΔΑ (δήτε εδώ και εδώ). Αποφάσεις επί αιτήσεων που παρεμπιπτόντως χρειάστηκαν μόλις τον εύλογο και εύδικο χρόνο των 8 ετών για να εκδικαστούν. Αλλά αυτό είναι το μικρότερο αμάρτημά τους.
Η λογική του Πάμπλο (ή πώς να αποφύγετε έναν “παράλογο” θάνατο)
Τον τελευταίο καιρό έχω γυρίσει στις “λογικές” μου μελέτες, παρέα με έναν καλό φίλο, με παρόμοια ενδιαφέροντα. Είναι πράγματι δύσκολο να βρεις φίλους με τους οποίους να μπορείς να συζητήσεις περί της τυπικής λογικής (formal Logic), καθώς, πολλοί είτε αγνοούν παντελώς τον γοητευτικό αυτόν γνωστικό κλάδο, είτε τον θεωρούν παράρτημα των μαθηματικών, είτε τον κρίνουν άχρηστo για γόνιμες αναλύσεις. Άλλοι πάλι, απλώς τον βαριούνται…
Η τυπική λογική όμως, πέρα από την ιδιαίτερη χρησιμότητά της σε κάθε επιστήμη που ασχολείται με την γλώσσα και την επιχειρηματολογία, έχει γενικότερα ενδιαφέρον και πλάκα! Έτσι, το παρόν post αφορά την “χιουμοριστική”, διδακτική πλευρά της και φιλοδοξεί να δείξει, με αναφορά σε αυτή την πλευρά, κάτι ακόμη: Ότι, υπό συνθήκες, η τυπική λογική, μπορεί να επιστρατευθεί για αξιέπαινους σκοπούς. Προς επίρρωση αυτού του ισχυρισμού, ιδού το παράδειγμά μου:
Λέγεται ότι αγαπημένο μότο του διάσημου μεγαλοβαρώνου κοκαΐνης Πάμπλο Εσκομπάρ, υπήρξε στην διάρκεια της καριέρας του, η φράση «Plata o plomo!»
Read moreΗ λογική του Πάμπλο (ή πώς να αποφύγετε έναν “παράλογο” θάνατο)
Κορίτσια της συγνώμης
Μεσημέρι, ζέστη, πολλή ζέστη, ταβέρνα δίπλα στην θάλασσα. Ταβέρνα ήδη κατειλημμένη από κάποιο ΚΑΠΗ σε χαρωπή εκδρομή, όλες σχεδόν γυναίκες. Καθόμαστε.
Δοκιμές μισαλλοδοξίας
Με αφορμή [και] αυτήν την μνημειώδη κλωτσοπατινάδα, μερικές σκέψεις:
Σύμφωνα με το άρ. 196 ΠΚ
Ο θρησκευτικός λειτουργός που κατά την ενάσκηση των έργων του ή δημόσια και με την ιδιότητά του προκαλεί ή διεγείρει τους πολίτες σε εχθροπάθεια κατά της πολιτειακής εξουσίας ή άλλων πολιτών, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.
Όσοι εκ των αναγνωστών του συνΙστολογίου είστε επιμελείς, τακτικοί και πλένετε καθημερινά τα δόντια σας, γνωρίζετε ασφαλώς την προσήλωσή μου στην αξία της ελευθερίας της έκφρασης, για την οποία έχω κατηγορηθή επί ταλιβανισμώ από άλλους, ας πούμε πιο μαλθακούς περί την προστασία της. Έρχονται στιγμές όμως που κι εγώ κλονίζομαι.
Νεο κειμενο, η καλοκαιρινη συναντηση μας και άλλα καθυστερημενα νεα μας
Σε περιπτωση που εισασταν σε καποιον αλλο πλανητη τις τελευταιες μερες, εχουμε ενα νεο πολυ ενδιαφερον κειμενο στην κυρια σελιδα μας:
Νοικοκυραίοι, ραντιέρηδες, καιροσκόποι
Από τη δημώδη εμπειρία πρέπει να ξαναστήσουμε μια λόγια θεωρία για την ελληνική οικονομία, που να εστιάζει στα ουσιώδη, να τα εξηγεί, και να ορίζει επιλογές. Γράφει ο Αρίστος Δοξιάδης.
Ο τρόπος που συζητάμε για την οικονομία άλλαξε άρδην, μέσα σε λίγους μήνες. Πριν ξεσπάσει η δική μας κρίση του χρέους ο δημόσιος διάλογος δεν διέφερε πολύ από τον αντίστοιχο στις δυτικές χώρες. Είχαμε τις κλασικές συζητήσεις υπέρ του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, υπέρ της τόνωσης της ζήτησης ή της περικοπής δαπανών, για το φιλελευθερισμό και τη σοσιαλδημοκρατία, κ.ο.κ.
Λίγοι σχολιαστές επέμεναν στις ελληνικές ιδιαιτερότητες. Για παράδειγμα ότι το Δημόσιο δεν είναι Δημόσιο όταν το έχουν αλώσει ιδιωτικά και συντεχνιακά συμφέροντα, και το ιδιωτικό δεν είναι ιδιωτικό όταν ζει από το δημόσιο χρήμα. Αλλά αυτές οι φωνές δεν ήταν παρούσες ούτε στο λόγο των κομμάτων, ούτε των καναλιών, ούτε φυσικά στη χάραξη της κυβερνητικής πολιτικής.
[διαβαστε εδω για περισσοτερα]
Συστηνεται ανεπιφυλακτα και ελπιζουμε να γινει μια ουσιαστικη συζητηση στην βαση του κειμενου αυτου.
Read moreΝεο κειμενο, η καλοκαιρινη συναντηση μας και άλλα καθυστερημενα νεα μας
Περί των ηθικών αισθημάτων (VI.III.54)
Η μέριμνα για τη δική μας ευτυχία, μας συνιστά την αρετή της σύνεσης· η μέριμνα για την ευτυχία των άλλων ανθρώπων, τις αρετές της δικαιοσύνης και της ευεργεσίας – εκ των οποίων, η πρώτη μας συγκρατεί από το να βλάψουμε αυτή την ευτυχία, [ενώ] η άλλη μας προτρέπει να προάγουμε αυτή την ευτυχία [των άλλων ανθρώπων]. Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε μέριμνα, είτε για το ποια είναι ή ποια θα έπρεπε να είναι, ή ποια – σε μια συγκεκριμένη κατάσταση – θα ήταν, τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, η πρώτη από τις τρεις αυτές αρετές αρχικά μας συνίσταται από τα εγωιστικά μας αισθήματα, οι άλλες δύο από καλοκάγαθα αισθήματά μας. Η μέριμνα για τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, όμως, έρχεται στη συνέχεια τόσο για να επιβάλλει και να κατευθύνει την πρακτική όλων αυτών των αρετών· και [δεν υπήρξε] κανένας άνθρωπος που, κατά τη διάρκεια, είτε ολόκληρης της ζωής του, ή ενός σημαντικού μέρους της, διέσχισε σταθερά και ομοιόμορφα στα μονοπάτια της σύνεσης, της δικαιοσύνης, ή της ορθής ευεργεσίας, του οποίου η συμπεριφορά δεν κατευθύνθηκε κατά κύριο λόγο από το ενδιαφέρον για τα συναισθήματα του υποθετικού αμερόληπτου θεατή, του σπουδαίου “επιστήθιου συγκατοίκου”*, του μεγάλου δικαστή και κριτή της συμπεριφοράς. Αν κατά τη διάρκεια της ημέρας έχουμε παρεκλίνει σε τίποτα κατά κάποιο τρόπο από τους κανόνες που αυτός [ο αμερόληπτος θεατής] μας καθορίζει· αν έχουμε είτε υπερβεί ή χαλαρώσει την λιτότητα μας· αν έχουμε είτε υπερβεί ή χαλαρώσει στη δουλειά μας· εάν, λόγω πάθους ή απροσεξίας, έχουμε πλήξει καθ’ οιονδήποτε τρόπο το συμφέρον ή την ευτυχία του γείτονά μας· αν έχουμε παραμελήσει μια απλή και καλή ευκαιρία για την προώθηση αυτού του συμφέροντος και ευτυχίας· είναι ο “συγκάτοικος” ο οποίος, όταν βραδιάσει, μας καλεί να λογαριάσουμε όλες αυτές τις παραλείψεις και τις παραβιάσεις, και οι επιπλήξεις του συχνά μας κάνουν να κοκκινίζουμε ενδόμυχα τόσο για την αφρωσύνη και την απροσεξία μας ως προς την δική μας ευτυχία, και για ακόμα μεγαλύτερη αδιαφορία και απροσεξία, ίσως, ως προς εκείνη των άλλων ανθρώπων. –Άνταμ Σμιθ, Θεωρία των Ηθικών Αισθημάτων, VI.III.54 (Μετάφραση δική μου)
Τι είδους πολιτικούς θέλουμε;
Αναδημοσίευση στο σημερινό Βήμα Ιδεών. Για την βαρετή ορθογραφία εκεί και την φωτογραφία ευθύνεται η σύνταξη της εφημερίδας. Ευχαριστώ τον Λεκτοράτιο.
Τι είδους πολιτικούς θέλουμε; Ποιοι πολιτικοί θα μας ανασύρουν από το τέλμα; Ποιοι είναι εκείνοι που θα σκοτώσουν τον κακό δράκο του φραπεδόγαλου και του φακελλακίου; Πού στηρίζεται το γενικευμένο αίσθημα απογοήτευσης και απελπισίας έναντι του πολιτικού κόσμου της χώρας; Στο κάτω κάτω, εμείς δεν τους ψηφίσαμε όλους αυτούς; Εμείς που στον αναβρασμό της ρητορικής μας παλληκαροσύνης απαιτούμε να καή η Βουλή; Ώστε της Βουλής ημών εμπιπραμένης να άδωμεν πλέον ανεφέλως;
Πολλά τα ερωτηματικά και εξώκειλα. Επανέρχομαι στο εισαγωγικό ερώτημα: ποιος είναι ο ανθρωπολογικός και χαρακτηρολογικός τύπος του πολιτικού του 21ου αιώνα, του πολιτικού εκείνου που θα ανταποκριθή στα ήθη των καιρών;