Αναδημοσίευση στο σημερινό Βήμα Ιδεών. Για την βαρετή ορθογραφία εκεί και την φωτογραφία ευθύνεται η σύνταξη της εφημερίδας. Ευχαριστώ τον Λεκτοράτιο.
Τι είδους πολιτικούς θέλουμε; Ποιοι πολιτικοί θα μας ανασύρουν από το τέλμα; Ποιοι είναι εκείνοι που θα σκοτώσουν τον κακό δράκο του φραπεδόγαλου και του φακελλακίου; Πού στηρίζεται το γενικευμένο αίσθημα απογοήτευσης και απελπισίας έναντι του πολιτικού κόσμου της χώρας; Στο κάτω κάτω, εμείς δεν τους ψηφίσαμε όλους αυτούς; Εμείς που στον αναβρασμό της ρητορικής μας παλληκαροσύνης απαιτούμε να καή η Βουλή; Ώστε της Βουλής ημών εμπιπραμένης να άδωμεν πλέον ανεφέλως;
Πολλά τα ερωτηματικά και εξώκειλα. Επανέρχομαι στο εισαγωγικό ερώτημα: ποιος είναι ο ανθρωπολογικός και χαρακτηρολογικός τύπος του πολιτικού του 21ου αιώνα, του πολιτικού εκείνου που θα ανταποκριθή στα ήθη των καιρών;
Απαντώ ευθαρσώς: Δεν γνωρίζω. Αλλά η άγνοιά μου δεν νομίζω ότι οφείλεται σε αδιαφορία, ελλιπή πληροφόρηση, πλάνη ή σε όποια άλλη παρόμοια αιτία∙ είναι άγνοια με άλλου είδους επιστημολογικά χαρακτηριστικά.
Δεν γνωρίζω, διότι δεν μπορώ να μάθω. Και δεν μπορώ να μάθω γιατί οι πολιτικοί δεν είναι κάποια εννοιολογική κατηγορία χωριστή από εμάς, πέραν και μακράν και έξω ημών των δήθεν «απλών πολιτών». Δεν προέρχονται απλώς από εμάς, δεν τους ψηφίζουμε και δεν τους αναδεικνύουμε μόνο, αλλά αλληλοπεριχωρούμαστε κατά τρόπο πολύ βαθύτερο παρά όσο υπονοεί το δίπολο (πτωχοί και τίμιοι, αγνοί και καταφρονεμένοι) πολίτες – (πονηροί και πλάνοι) πολιτικοί. Στο μέτρο που η σημερινή, όχι μόνο οικονομική βέβαια, αλλά κυρίως ηθική και πολιτισμική κρίση προέκυψε από το άθροισμα πάμπολλων μικρών (και μεγάλων ασφαλώς!) παραβάσεων, παρακάμψεων, παρεκκλίσεων, παρασπονδιών και παλιανθρωπιών, είμαστε στο εμείς. Δεν εξισώνω τις ευθύνες, αλλ’ ουδείς εκτός αμαρτίας υπάρχει.
Είμαστε όλοι μας πολιτικοί λοιπόν. Ποιος λίγο, ποιος πολύ. Πολιτικοί όταν δεν ζητάμε απόδειξη από τον ψυκτικό (δουλειά του κράτους είναι να τον πιάση, όχι δικιά μου). Πολιτικοί όταν σταθμεύουμε στην θέση για τους ανάπηρους (και πού να το βάλω το αμάξι, στο κεφάλι μου;). Πολιτικοί όταν βάζουμε το μέσον για να υπηρετήσουμε στο Ναυτικό (αφού όλοι το κάνουν). Πολιτικοί όταν διοριζόμαστε λαθροσυμβασιούχοι και έχει ο Θεός (έχεις ιδέα πόση είναι η ανεργία στην επαρχία;). Πολιτικοί όταν στραβοκοιτάζουμε τον Πακιστανό (εμείς δεν πήγαμε στην χώρα του, αυτός ήρθε στην δικιά μας). Πολιτικοί όταν επιχαίρουμε που οι αστυνομικοί δέρνουν τον διαρρήκτη (να στρώση, γιατί τα δικαστήρια τους αφήνουν όλους ελεύθερους). Πολιτικοί ακόμη και όταν ισχυριζόμαστε ότι δεν πολιτευόμαστε (εγώ ούτε καν ψηφίζω, δεν με νοιάζουν τα πολιτικά, να βγάλουν τα μάτια τους μοναχοί τους). Και έτσι που ρημάζουμε την ζωή μας εδώ στην κώχη τούτη την μικρή, σε όλη την συνταγματική μας πολιτεία την χαλάμε. Για άλλους πολιτικούς μην ελπίζης, εσύ είσαι ο πολιτικός που έψαχνες.
Το ερώτημα «τι είδους πολιτικούς θέλουμε;» συνεπώς διατυπώνεται, ανακυκλείται, μεταλλάσσεται, μετεωρείται, κυοφορεί, αλλά δεν γεννά. Και μένει άγονο, διότι, στερνή μου γνώση, όλα τα σπουδαία ερωτήματα τίθενται πρώτα εις εαυτόν: το ορθό ερώτημα είναι τι είδους πολίτες θέλουμε.
Ή ακόμη καλύτερα: τι είδους πολίτες είμαστε;
[Αλλά αυτό νομίζω πως το γνωρίζω]
De rien.
Οι διορθωτές-επιμελητές (ορθογραφίας, γραμματικής και σύνταξης, γιατί δυστυχώς τα κάνουν όλα) είναι απαίσιο είδος.
Μια σκάλα μετά τους δικηγόρους θα έλεγα! ;-)
Συμφωνώ:-)
Δεν διαφωνώ καθόλου σχεδόν με το σύνολο του post και πραγματικά είναι ο καιρός να κάνουν όλοι την αυτοκριτική τους και να αναλογιστούν πώς αυτά που πληρώνουμε σήμερα είναι η συνισταμένη όλων εκείνων που κατηγορούσαμε όλοι, χρόνια τώρα, απο απλές καθημερινές παρατηρήσεις.
Μόνο να προσθέσω δύο πράγματα. Αφού προφανώς χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας, απο ποιό μέρος του προβλήματος μπορεί να προκύψει πιο εύκολα και πιό αποδοτικά? Απο πολίτες ή πολιτικούς? Δεν θεωρώ καμία αλλαγή εύκολη αλλά μήπως έχουμε γενικά έλλειψη ηγετών και όχι μόνο στο πολιτικό στερέωμα? Η μάζα, είναι το μέσο που προκαλούνται αλλαγές αλλα χρειάζονται ηγέτες (πνευματικοί, πολιτικοί, επιστήμονες) για να ορίσουν στόχους και κατέυθυνση.
Θεωρώ επίσης ότι δεν μπορεί να υπάρξει ένας “ηθικός κόσμος”. Προσκρούει στον ανθρώπινο παράγοντα που κινείται απο συμφέρον. Οπότε εάν ζητάμε μιά Ελλάδα αξιοκρατική, δίκαιη, ανταγωνιστική με ποιότητα ζωής σε ένα πλαίσιο ηθικό, πρέπει να φροντίσουμε να μας συμφέρει να είναι έτσι. Φυσικά και μας συμφέρει. Αλλά όχι με την αφαιρετική έννοια του “γενικού καλού” αλλα με μία συγκεκριμένη, άμεσα διακριτή και πληρωμένη ανταπόδοση στην καθημερινότητα του κάθε πολίτη.
Θαναση συμφωνω απολυτα με το πνευμα του κειμενου σου.
Απο την αλλη, απο τον τιτλο ειχα την ελπιδα οτι θα συζητουσες και το ιδιο το ζητημα: αν οι πολιτες ειναι ολοι σωστοι, παρολα αυτα τι ειδους πολιτικους θελουμε? Τον φιλοσοφο βασιλια, τον τεχνοκρατη, τον ακαδημαϊκο, τον ανθρωπο της πιατσας?
Αυτή η χαρακτηρολογία δεν με ελκύει. Θέλουμε πολιτικούς αποτελεσματικούς, είτε είναι νέοι είτε γέροι, είτε πλούσιοι είτε φτωχοί, είτε αυτοδημιούργητοι είτε δημιουργημένοι. Και η ιστορία προσφέρει παραδείγματα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Προσωπικά αποκλείω μόνο τους γόνους, έτσι, για το γαμώτο.
Προφανως τους θελουμε αποτελεσματικους, το ερωτημα ειναι τι ειδους υποβαθρο τεινει να βγαζει καλυτερους πολιτικους?
Πολλοι ας πουμε ελπιζουν στους επιχειρηματιες (που θεωρω ισως καλους για να συμβουλευεσαι αλλα μαλλον οχι για πολιτικους), αλλοι ελπιζουν στους ανθρωπους της πιατσας, στους συνδικαλιστες κτλ
Σωτήρη στην πολιτική χρειάζεται να μπουν ικανοί από όλους τους χώρους (αγορά, παν/μια, τεχνοκράτες, πεζοδρόμιο κτλ), είναι ομαδικό σπορ (όπως και ο έρωτας εξάλλου…)
Συμφωνώ με το άρθρο, αν και είμαι κάπως σκεπτικός με συμπεράσματα τους στυλ “πρέπει όλοι να αλλάξουμε νοοτροπία”. Σωστό μεν, αλλά πώς γίνεται κάτι τέτοιο; το έχει κάνει ποτέ κανένας λαός;
Θέλω λοιπόν να συμπληρώσω κάτι πιο συγκεκριμμένο και πρακτικό:
το ερώτημα του τίτλου “τι είδους πολιτικούς θέλουμε” πρέπει να μετατραπεί “σε τι είδους κόμματα εξουσιάς θέλουμε”
Είχε πει ο lectoratius σε προηγούμενο ποστ ότι η ανάδειξη της γυναίκας, προτεστάντισσας, ανατολικογερμανίδας μέρκελ στην αρχηγία της CDU και εν τέλει στην καγκελαρία είναι δείγμα υγείας του συστήματος.
Για σύγκριση, οι δύο τελευταίοι έλληνες πρωθυπουργοί έγιναν αρχηγοι του κόμματος τους κεκλεισμένων των θυρών με γελοίες διαδικασίες (τον ΓΑΠ τον κάλεσε αν θυμάμαι καλά ο Σημίτης σπίτι του (!) και του έδωσε το δαχτυλίδι, τον δε καραμανλή τον έχρισαν αρχηγό επειδή πίστευαν ότι αυτός (ή μάλλον το όνομα αυτού και ίσως αυτά τα αλαμπουρνέζικα που κάνει με τα χέρια του όταν μιλάει) μπορούσε καλύτερα να εγγυηθεί εκλογική νίκη και ενότητα).
Υπάρχουν σοβαροί και ικανοί άνθρωποι που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ και θα ήθελαν ίσως να εμπλακούν, είναι τέτοια η οργάνωση των κομμάτων όμως που η ικανότητα και η αξία όχι μόνο δεν αμοίβεται, αλλά μάλλον τιμωρείται.
Πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχουν αλλαγές που μπορούν ουσιαστικά να βελτιώσουν την ποιότητα των πολιτικών, δίνω παραδείγματα:
– ΑΣΕΠ για κάθε πρόσληψη στο δημόσιο, κατάργηση υποχρεωτικής θυτείας και εφαρμογή συστήματος που καθιστά αδύνατο το σβήσιμο κλήσης κτλ (με αποτελεσματική μηχανογράφηση πχ) θέτουν εκτός μεγάλο μέρος της σαβούρας και καθιστούν εφικτη την κάθοδο σοβαρών ανθρώπων (διότι όταν ο άλλος ξέρει ότι αν δεν κάνει ρουσφέτι δεν βγαίνει, δεν μπαίνει καν στον κόπο)
– κατάργηση κομματικών νεολαιων, περιορισμός ρόλου φοιτητών σε διοίκηση παν/μιου
– κατάργηση βουλευτικής ασυλίας
– εκλογές όχι με σταυρό αλλά με λίστα
– ασυμβίβαστο βουλευτή-υπουργού
Στα πεταχτά λέω αυτά τα παραδειγματα, ίσως δεν είναι όλα σωστά – αυτό που θέλω να δείξω είναι ότι υπάρχουν τρόποι και μηχανισμοί να αλλάξει το προφίλ του έλληνα πολιτικού.
Διάβασα πρόσφατα ότι ο Ψωμιάδης ανακοίνωσε μόνος του υποψηφιότητα και ο Σαμαράς (προφήτης της Νέας Μεταπολίτευσης) του έδωσε το χρίσμα το επόμενο δευτερόλεπτο. Αυτό εννοώ όταν λέω ότι πρέπει να δούμε τι κόμματα εξουσίας θέλουμε (δομή, λειτουργία κτλ) ώστε να αποφευγονται τέτοια καραγκιοζιλίκια που απωθούν κάθε σοβαρό άνθρωπο που θέλει να εμπλακεί.
ΥΓ. Ο σαμαράς είναι επικίνδυνος για την χώρα – πριν λίγο τον άκουσα στις ειδήσεις να συγχαίρει την εθνική και στο τέλος να λέει την απίστευτη φράση “οι έλληνες ευχαριστούν την εθνική”
συγγνώμη για το “θυτεια”, δεν πρόλαβα να το διορθώσω
Κατανοώ απολύτως τί θέλει να πει ο ΑΑ, αλλά νομίζω ότι έχει δίκιο ο Σναπ στην ένστασή του: τί σημαίνει εν τέλει να αλλάξουμε κι εμείς νοοτροπία; Δυστυχώς ή ευτυχώς οι κοινωνίες προχωρούν με τις ηγεσίες τους, οι οποίες και πρέπει να δείχνουν τον δρόμο. Αλήθεια σε τί διαφέρει η συντεχνιακή λογική του Μισθοδικείου από εκείνη ορισμένων συνδικαλιστικών σωματείων; Όταν σε τόσο κρίσιμες περιόδους, οι δικαστικές ηγεσίες σκέφτονται συντεχνιακά, γιατί αλήθεια να αξιώσουμε διαφορετική συμπεριφορά από τον ταξιτζή ή τον πρατηριούχο; Κι εδώ το ΣτΕ ανταποδίδει την ευεργεσία στο Μισθοδικείο… όμορφος κόσμος αγγελικά πλασμένος και μετά σου λένε γιατί έπεσαν έξω τα δημόσια οικονομικά του κράτους. Όταν νομικοί με ελάχιστες γνώσεις περί δημοσίων οικονομικών, λαμβάνουν αποφάσεις με βαρύτατες επιπτώσεις για τον εθνικό προϋπολογισμό…
ΥΓ: Σναπ, το παράδειγμα του τανγκό Ψωμιάδη-Σαμαρά είναι απολύτως χαρακτηριστικό! Ο Ψωμιάδης θέτει την αατζέντα και οι άλλοι ακολουθούν…
Απίστευτες καταστάσεις!
Που μας οδηγούν στο δεύτερο ερώτημα μετά το “τι κόμματα εξουσίας θέλουμε; ” :
“τι ΜΜΕ θέλουμε;”
διότι καταστάσεις σαν αυτό που λες ή πχ το άλλο που διάβασα χθες πρέπει να είναι πρωτοσέλιδα ώστε να ξέρει ο κόσμος τι συμβαίνει αντί να “σοκάρεται” από αυτα που συνέβησαν τους τελευταίους μήνες λες και μέχρι τότε ζούσαμε στο μονακό.
Αλλά τέτοιες ειδήσεις που είναι καθοριστικές για τον δημόσιο βιο περνάνε σε obscure αρθράκια σαν τα παραπάνω ενώ πρωτοσέλιδα και αναλύσεις επί αναλύσεων γίνονται για το πότε θα “κλειδώσουν” οι πρόωρες ή αναλύσεις που θυμίζουν συζητήσεις περί μπάλας σε καφενεία για το αν θα γίνει ο ανασχηματισμός τον μαϊο πριν τα μπάνια, τον σεπτέμβρη μετά την ΔΕΘ, “τα σενάρια που εξετάζει ο πρωθυπουργός” και άλλες τέτοιες βλακείες την στιγμή που γύρω μας γίνονται αρκουδιές μεγατόνων που σε μια σοβαρή χώρα θα έπαιζαν σε πρωτοσέλιδα και ειδικά άρθρα για μήνες.
Καλά, αυτό που γράφει ο Πάσχος είναι …από τα άγραφα! Αντί να μαζεύουμε τα πράγματα τώρα που περνάμε μια βαθιά κρίση, συνεχίζουμε και ξεχειλώνουμε το σύστημα (με διευρύνσεις αρμοδιοτήτων ύποπτων φορέων όπως η ναοδομία). Άντε, να το πω κι αυτό να μην το κρατάω μέσα μου: μέσα στη χειρότερη μεταπολεμικά οικονομική κρίση της χώρας, συνεχίζουμε να επιδοτούμε θέατρα και να χρηματοδοτούμε περίεργες ΜΚΟ (εξαιρώ εδώ Γιατρούς χωρίς Σύνορα και άλλες “σωστές” ΜΚΟ). Κοινωνική δικαιοσύνη και πράσ(σε)ιν’ άλογα…