Μεσημέρι, ζέστη, πολλή ζέστη, ταβέρνα δίπλα στην θάλασσα. Ταβέρνα ήδη κατειλημμένη από κάποιο ΚΑΠΗ σε χαρωπή εκδρομή, όλες σχεδόν γυναίκες. Καθόμαστε.
Δίπλα το ΚΑΠΗ αναχωρεί. Ζητάει λογαριασμό. Κύριε σερβιτόρε, δεν μας φέρατε την κόκα κόλα, μας χρεώσατε δύο ευρώ παραπάνω. Ο Συνταξιούχος Δάσκαλος μουτζουρώνει λογαριασμούς σε μια χαρτοπετσέτα. Τόσα διά τόσους ίσον τόσα. Απλή αριθμητική. Βάλατε όλοι λεφτά; Ωραία τα περάσαμε και σήμερα.
Ξαφνικά, η Πριμαντόνα πιάνει το τραγούδι. Το Γκαρσόνι χασκογελάει. Φαΐ μετά μουσικής, μας κλείνει το μάτι. Ο Γιαννάκης κοιτάει με ανοιχτό το στόμα. Ακούμε:
Τι παράξενο. Η Πριμαντόνα τραγουδάει για το πρώτο της φίλημα. Ανταλλάσσω μαζί της ματιές στα κλεφτά. Οι άλλες την συνοδεύουν. Γίνονται όλες κορίτσια πάλι. Η πρώτη αγάπη, η παραλία, η θάλασσα, ο ήλιος, το αγέννητο μωρό μας. Σιγοτραγουδάω κι εγώ, αλλά δεν ξέρω καλά τους στίχους, ποτέ δεν τους ξέρω. Το Γκαρσόνι δυσανασχετεί: δεύτερο τραγούδι.
Ο οδηγός κορνάρει. Μας φωνάζουνε, λέει ο Συνταξιούχος Δάσκαλος, πρέπει να σηκωθούμε πια. Η Πριμαντόνα τελειώνει. Ο Γιαννάκης χειροκροτεί αδέξια. Φεύγοντας, του χαϊδεύουν το καστανό κεφαλάκι, σαν να τον ευλογούν. Ξέρουν αυτές. Καλότυχο να ’ναι.
Συγνώμη για την ενόχληση, είμαστε από το ΚΑΠΗ, είμαστε σε εκδρομή. Χαμογελούν σαν να απολογούνται, σαν σκανταλιάρικα παιδιά. Ανοίγουν κάτι παρδαλές ομπρέλες, αληξήλια, σκέφτεται ο σχολαστικός μέσα μου. Απομακρύνονται πιασμένες δυο-δυο. Και πάλι συγνώμη.
Ω ναι. Σε μια κοινωνία που αναγνωρίζει στις ηλικιωμένες μόνο το λειτούργημα της γιαγιάς, σε ένα κράτος που δημιούργησε το ΙΚΑ, σε μια χώρα όπου τραγουδούν ασκόπως μόνο εικοσάρηδες με κιθάρες, υπάρχουν πολλές συγνώμες που πρέπει να ειπωθούν, κορίτσια.
Πολύ ωραίο ποστ Θανάση!
Εκτός από αυτό, αφορμή για τις παρακάτω σκέψεις είναι και ένα βίντεο που είδα τυχαία χθες στην τηλεόραση με τον αγαπήμενο μου έλληνα τραγουδιστή, τον Μπιθικώτση, να τραγουδάει το βρέχει στην φτωχογειτονιά
Ενώ έχω ακούσει άπειρες φορές τα τραγουδιά του, νομίζω δεν τον είχα ξαναδεί σε βίντεο.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση η απουσία γκριματσών ή άλλων “εκφραστικών” μέσων (κουνήματα χεριών, σφίξιμο του μικροφώνου, μελαγχολικό βλέμα προς τα κάτω (οι έντεχνοι το κάνουν αυτό) κτλ.
Η απλή και ουσιαστική σκηνική παρουσία μαζί με την φωνή του και το σπουδαίο τραγούδι έβγαζαν μια περηφάνεια άλλων εποχών και άλλων ελλήνων.
Σε συνδυασμό με το ποστ σου, σκέφτηκα ότι σήμερα έχουμε χάσει αυτήν την περηφάνεια και ευθύτητα που βγάζει αβίαστα το λαϊκό μας τραγούδι – την αντικαταστήσαμε με την μακάρια βλακεία, το βλαχο-cool και τον τσαμπουκά ενός κωστόπουλου και των χιμπατζήδων που προωθεί με τις εταιρείες του.
Πάντως το λαϊκό τραγούδι, όπως και το ελληνικό καλοκαίρι, είναι από τους πιο ισχυρούς και υγιείς (σε αντιθέση με την ιστορία και την ορθοδοξία) δεσμούς ενότητας των ελλήνων.
Είναι κρίμα που στις τωρινές δύσκολες εποχές εμφανίζεται κατά κύριο λόγο σε κακομοίρικες εκπομπές σαν το στην υγειά μας ή σε κουλτουροποζεράδικες καταστάσεις.
Ίσως η έντονη βια της εποχής μας να οφείλεται και στο ότι λείπει μια σύγχρονη φωνή σαν αυτή του λαϊκού τραγουδιού, που τοποθετεί σε αισθητικό πλαίσιο και δίνει αναγνωρίσιμη μορφή στα αδέσποτα προς το παρών συναισθήματα και σκέψεις των ελλήνων στα οποία ούτε η τηλεόραση όυτε το σταρ σύστεμ ούτε τα ΜΜΕ ούτε φυσικά ο κυνόδοντας μπορούν να ανταποκριθούν.
ΥΓ. Λέτε να τα καταφέρουμε απόψε;;
Πάντως εγώ πιστεύω πολύ στον αθλητισμό – ο Παναγιώτης Γιαννάκης για παράδειγμα είναι από τους ελάχιστους έλληνες που αποδεικνύει με έργα (και καθόλου λόγια!) ότι μια άλλη ελλάδα είναι εφικτή.
Τα έχει πει βέβαια ο ποιητής καλύτερα από εμένα στους περίφημους στίχους
Where have you gone, Joe DiMaggio
A nation turns its lonely eyes to you (Woo, woo, woo)
What’s that you say, Mrs. Robinson
Joltin’ Joe has left and gone away
(Hey, hey, hey…hey, hey, hey)
εγω παντως φοβαμαι μην ζηλεψει η Αργεντινη τις δοξες της Πορτογαλιας.
οντως ωραιο ποστ κατα τα αλλα, βγαζει ετσι μια ευαισθησια ο θανασης, επικινδυνο βεβαια γιατι θα παρουν αερα οι εχθροι του τωρα :)
σναπ ξερεις γιατι φορανε μαυρα στην κλασικη μουσικη, ετσι? φανταζομαι για τον ιδιο λογο που ο Μπιθικωτσης δεν κανει σοου, για να επικεντρωνεσαι στην μουσικη, οχι στο ατομο.
Παιδιά, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, είναι σαφές ότι το έκανα για να αυξήσω την γυναικεία επισκεψιμότητα, κατά τα άλλα παραμένω σκληρός και παχύδερμος. ;-)
Ωραίο to post.
Και προβοκατόρικος ο τίτλος. Γιατί, να θυμήσουμε, ο τίτλος του Post ανήκει σε εξαιρετικό τραγούδι των Αφών Κατσιμίχα, οι οποίοι έχουν συναυλία αυτό το Σάββατο, στο Terra Vibe. Οι Αφοι Κατσιμίχα υπήρξαν για χρόνια, κατα τη γνώμη μου, μια πολύ σοβαρή υπόθεση στο ελληνικό τραγούδι (βραβέυτηκαν μάλιστα, ορθώς, για το “Μια βραδιά στο Λούκι”). Αργότερα βέβαια, παρήκμασαν κι αυτοί, πέρασε ο καιρός τους…
Ωστόσο, τους διαδέχθηκαν κάτι Πορτοκαλογλου-Μαχαιριτσο-Τσακνο-Πλιατσικο-Φαμελλο-ΔιαφαναΚρινο-Υπογειορευματο- θολοί καλλιτέχνες, οι οποίοι ποτέ δεν (με) έπεισαν ότι υπήρξαν σοβαρή εναλλακτική απέναντι στους Κατσιμιχαίους.
Σήμερα, πάλι, έχουμε τον ξενόγλωσσο στίχο της Μόνικας και κάτι χαζοχαρούμενων μικρο-συγκροτημάτων, που δεν έχει να μας πει απολύτως τίποτε. Αγγλικός στίχος σου λέει, διεθνοποίηση….Α ρε κατακαημένο ελληνικό τραγούδι.
Και τον Δεληβοριά ή τον Θ. Παπακωνστανίνου να σώζουν την κατάσταση με ελληνικό στίχο, ο οποίος έχει, τουλάχιστον, κάτι να μας πει (αν όχι όλες, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές).
Αυτά..
υγ. Υπήρξαν οι Έλληνες Simon & Garfunkel των σημερινών 35 άρηδων-σαραντάρηδων νομίζω, οι Αφοι Κατσιμίχα Snaporaz.
Επ, κάτω τα χέρια από τα Κρίνα!
ωπα δεν τοχα προσεξει αυτο. Συγκρινεις καλε Κατσιμιχαιους με Διαφανα Κρινα? Κρινα δαγκωτο!
Οι Κατσιμιχαιοι ειναι λιγο cantautores, δεν νομιζω οτι μουσικα εχουν κατι ιδιαιτερο να προσφερουν… (αποδειξη οτι ο καθε παραλίας με κιθαρα μπορει να παιξει Κ αλλα οχι Κρινα)
SG
Διαφωνώ, αλλά εδώ χρειάζεται μια ανάπτυξη θεωρίας περί τραγουδιού και τραγουδοποιίας για να σου εξηγήσω γιατί διαφωνώ, και γιατί θεωρώ καλούς τραγουδοποιούς τους Κατσιμιχαίους…
Πάντως η “απόδειξή” σου ελέγχεται ως μη-απόδειξη αλλά απλή εικασία (αν μάλιστα δεν παίζεις ο ίδιος κιθάρα, κακώς την προτείνεις, γιατί δεν έχεις επαρκές κριτήριο).
υγ. Το να παίξεις ένα τραγούδι σε κιθάρα προϋποθέτει μια arrangement για κιθάρα στην οποία ασφαλώς χάνονται τμήματα της ενορχήστρωσης. Οπότε, απλώς ψάξε να δεις γιατί δεν σε ικανοποιούν οι κιθαριστικές arrangement (αν έχουν υπάρξει, για τα τραγούδια των Κρίνων). Μπορεί, απλώς να μην “τους πάει” το συγκεκριμένο όργανο για την μονο-όργανη απόδοσή τους. Αλλά εδώ χρειάζεται προσοχή: Η χρήση πολλών οργάνων για την απόδοση ενός τραγουδιού δεν εγγυάται ούτε υπαινίσσεται την ποιότητα/ανωτερότητά του. Απόδειξη εδώ (αυτή είναι όντως “απόδειξη” SG) δίνει ένας από τους σπουδαιότερους τραγουδοποιούς του 20ου αιώνα. Ο Bob Dylan που με μια κιθαρίτσα και τρία ακόρντα δημιούργησε τραγουδιστικά θαύματα…
Η απλότητα συνιστά (κατα τη γνώμη μου) βασική αρχή και στην τραγουδοποιία αγαπητέ SG.
παιζω ή ακριβεστερα εχω παιξει.
ο Ντυλαν ειναι κανταουτορ και αυτος κατα κανονα, οχι ιδιαιτερη πρωτοπορεια στο μουσικο κομματι. Δεν λεω οτι δεν εχει μουσικο ταλεντο, απλα δεν προχωρησε πολυ την μουσικη, πως να το πω, τεχνικα?
Κατι ρε παιδι μου σαν τους Radiohead που δεν παυουν να με εκπλησσουν και ειναι επισης συγκροτημα εντελως αδυνατο να παιξει καποιος σε παραλια, ή ακομα και σε εφηβικη μπαντα (ξερω, δοκιμασαν φιλοι μου)
οχι οτι δεν παω και τα απλα τραγουδια (παρε εδω ενα υπεραπλο που ειναι ομως πολυ ιδιαιτερο) αλλα τελοσπαντων για μενα ο μεγαλος μουσικος ειναι αυτος που προχωραει τα πραγματα, ανοιγει δρομους και τα σχετικα.
ε γραψε κανα σχετικο ποστ βρε συ!
Ε, τότε Αθανάσιε, γιατί δεν βρήκες κανέναν στίχο από τα Κρίνα για να ονοματίσεις το άρθρο σου; Δεν λέει άραγε κάτι για την αξία του στιχουργού, το ότι πήρες τον στίχο του κι έγραψες τα δικά σου;
υγ. Τα κρίνα κατακρεούργησαν μελωδικώς και ερμηνευτικώς ένα εξαιρετικό ποίημα του Ουράνη και ευθύνονται εις το διηνεκές γι’ αυτό. Η δε φωνή του τραγουδιστή τους πάσχει από ξεχειλωμένο ερμηνευτικό ψευτολυρισμό, που προσωπικώς δεν μου λέει κάτι. Αλλά αυτά είναι, βεβαίως, γούστα.
Είναι σαν να βλέπω τη σκηνή. Πάντως αν ήμασταν εμείς στη θέση σας, ο Μπιλάκος δεν θα χειροκροτούσε απλώς, θα τραγουδούσε (στη γλώσσα του πάντα…).
Υ.Γ.
1) Η τρίη ηλικία, είναι πολύ όμορφη, αρκεί να την αφουγκραστείς.
2) Δεν υπάρχει πιο γλυκιά λέξη από το “γιαγιά” και “παππούς”, ειπωμένα από το στόμα κάποιου που το έχει ζήσει στο έπακρο.
3) Αν βρει κανείς, να διαβάσει την “Ιταλία” του Ουράνη. Πραγματικα, παρότι έχει γραφτεί έναν αίωνα πίσω, αναγνωρίζεις πόλεις, μέρη και πλατείες, πριν διαβάσεις το όνομά τους.
Φοβερός λυρισμός, ευφάνταστη πριγραφή.
Τα ονομάζεις κορίτσια της Συγνώμης…… γιατί επειδή κάποιοι ειναι κομπλεξικοί ? εμένα πολυ μου αρέσει αυτη η ηλικια και όταν τους βλέπω να διασκεδάζουν πολυ γουστάρω !!! στα δικά μου παιδιά δεν τους φαίνεται περίεργο … απλα ξέρεις κάτι ειναι λίγο νοσταλγικο όλο αυτό εμεις οι νέοι ότι έτσι θα γίνουμε και αυτοί ότι κάποτε ήταν νέοι και δυστυχως τα χρόνια περνάνε γρήγορα γαμώτο.