archivio

Κατά φυγοστρατίας ειρηνικός

by

Ας υποθέσουμε ότι είστε στα 30 σας. Με διδακτορικό, 2 μάστερ που σας έχουν κουράσει και σχετικά προσόντα.

Ας υποθέσουμε ότι θεωρείτε πως μπορείτε κι εσείς πια να λογίζεστε ένας υπεύθυνος, συμμετέχων στην παραγωγή πολίτης. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι έχετε την (κακή) συνήθεια να διαβάζετε που και που Αναμόρφωση-Συνιστολόγιο…

Αμ δε, που θα γίνετε-μείνετε πολίτης! Εντελώς ξαφνικά και απότομα, αυτή τη λαμπρή πορεία που νιώθετε να διαγράφεται μπροστά σας από δω και πέρα, έρχεται να διακόψει για λίγο (;) ο περήφανος Ελληνικός Στρατός. Και σας (εγ)καλεί στις τάξεις του, για να πάρετε κι εσείς «διδακτορικό στη βλακεία»

Read moreΚατά φυγοστρατίας ειρηνικός

O Μίκης και οι “Ρήτορες”

by

Τελευταία, μέσα στη συλλογική κατάθλιψη των ημερών (πανελλαδική και εορταστική), ένα πρόσωπο που μου έρχεται συχνά στο μυαλό, ενίοτε πηδώντας από την οθόνη της ΤV, είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Θέλω σ’ αυτή την ανάρτηση να κάνω ευρύτερα γνωστές κάποιες σκέψεις μου για τον Μίκη.

Με τον Μίκη Θεοδωράκη-καλλιτέχνη δεν έχω τίποτε το ιδιαίτερα «προσωπικό». Τρέφω ειλικρινή εκτίμηση στο μουσικό του έργο, όπως, άλλωστε, και τόσοι άλλοι συμπατριώτες μου. Και θεωρώ ότι τμήμα αυτού του έργου, θα μείνει, μάλλον, στην Ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού. Αυτό, όμως, θα συμβεί και με το έργο κάποιων άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Ο Μίκης ανήκει, κατά τη γνώμη μου, στη χορεία αυτών των ξεχωριστών μορφών του πολιτισμού μας. Είναι ένας εξ αυτών: Ίσος μεταξύ ίσων. Ίσως (γιατί ασφαλώς μόνο ο χρόνος είναι αρμόδιος να κρίνει τέτοια πράγματα)…

Με τον Μίκη-πολιτικό, πάλι, έχω ένα «προσωπικό» πρόβλημα: Δεν κατάφερα ποτέ να διαμορφώσω μια πλήρη και σφαιρική γνώμη γι’ αυτόν, τόσο έγκυρη, ώστε να θέλω και να τη μοιραστώ με άλλους.

Read moreO Μίκης και οι “Ρήτορες”

Ο γάμος: Λιμάνι ή ναυάγιο;

by

Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρός, στην βιβλιοθήκη των (εγγάμων) γονιών μου υπήρχε ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο. Ουδέποτε το διάβασα. Μου προκαλούσε θλίψη και μόνο το εξώφυλλό του, που έδειχνε ένα τσακισμένο καράβι σε μια ξέρα. Σήμερα, ούτε που ξέρω πού βρίσκεται. Η ανάμνηση του τίτλου του, ωστόσο, μου προκαλεί κάποιες σκέψεις, καθώς έχω πια ξεπεράσει τα 30.

Ο γάμος είναι μια παλιά, πολύ παλιά ιστορία…Μια πονεμένη όσο και επιτυχημένη «αφήγηση». Στην οποία πιστεύουν, ακόμη σήμερα, πολλοί και εξακολουθούν να την επιλέγουν για να νοηματοδοτούν δι’ αυτής την ζωή τους (εμπειρικώς, νομίζω, ότι περισσότερο την αφήγηση αυτή την εμπιστεύονται οι γυναίκες – χωρίς να λείπουν βεβαίως και οι πρόθυμοι να συνδράμουν σε γαμήλια σχέδια άντρες). Θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις γύρω από αυτή την αφήγηση.

Read moreΟ γάμος: Λιμάνι ή ναυάγιο;

Τινά περί Αθεΐας

by

Εδώ και καιρό παρακολουθώ μια ανερχόμενη τάση σε ελληνικά Blogs, την οποία απεχθάνομαι, θεωρώ στερημένη κάθε βαθύτερης πνευματικότητας και σημασίας, και ήρθε η ώρα να την στηλιτεύσω δια του παρόντος, όπως της αξίζει:

Προπαγανδισμός της αθεΐας. Αντίστροφος προσηλυτισμός δηλαδή. Επιχωριάζων με γερή δόση εξυπνακισμού και in-μοδίστικης διαθέσεως, με ολίγη πρόζα και στυλ ψευτοάνετου και cool τύπου που δεν μασάει από παπαδαριά που εξ ορισμού «πάνε να τον κοροϊδέψουν», συνδυασμένη με απαράδεκτο, αφ’ υψηλού παραινετικό υφάκι του τύπου «μπορείς κι εσύ να βγεις από τον σκοταδιστικό μεσαίωνα (κάθε) θρησκείας, στον οποίο μπήκες από μικρός: Έλα-τώρα-που-πιστεύεις – μα –είσαι-με- τα- καλά- σου-βρε παιδί-μου; Στην σύγχρονη εποχή;!» κ.λπ. κ.λπ. Μέχρι και κάποια -αναμφιβόλως ευφυή εξ απόψεως στιχουργικής συλλήψεως!- τραγουδάκια έχει τύχει να ακούσω στο ελληνικό ίντερνετ, τα οποία προπαγανδίζουν την αθεϊα… Σημεία των καιρών θα είναι όλα αυτά, σκέπτομαι. Μήπως όμως είναι και καιρός να σημειωθούν ορισμένα πράγματα γύρω από αυτή την τάση (η οποία μάλιστα δίνει εντύπωση σχεδόν οργανωμένου σχεδίου) και να απευθυνθούν στους εκφραστές της;

Read moreΤινά περί Αθεΐας

Μια βραδιά στον Παναγόπουλο

by

Σε κάποιο από τα δοκίμιά του, ήδη τον 16ο αιώνα, ο Μονταίνι έγραφε μεταξύ άλλων, ότι « Η κοινωνία μας είναι προετοιμασμένη να μην εκτιμάει τίποτα άλλο εκτός από την φιγούρα: Σήμερα μπορείς να φουσκώνεις τους ανθρώπους με σκέτο αέρα και να τους βάζεις να αναπηδούν όπως τα τόπια».

Τα τελευταία χρόνια, καθώς μεγαλώνω, θυμάμαι όλο και περισσότερο αυτή τη ρήση του Μονταίνι, και βλέπω να επιβεβαιώνεται σχεδόν παντού πια: Στον πολιτικό, τον επαγγελματικό, τον ακαδημαϊκό και εκπαιδευτικό χώρο, στον χώρο της κοινωνικής συναναστροφής, στα γράμματα και, ασφαλώς, στις τέχνες. Σε όσα ακολουθούν, αναφέρομαι σε μία από τις τελευταίες, την μουσική, και μάλιστα εκείνη την διακριτή και τόσο ενδιαφέρουσα μορφή της που λέγεται «τραγουδοποιΐα». Το άρθρο αυτό ανήκει στον ίδιο κύκλο με το παλιότερο «Post μου για τον Φοίβο» και εκφράζει γενικότερες σκέψεις μου για το ελληνικό τραγούδι, με αναφορά σε έναν δημιουργό του που εκτιμώ, τον Δημήτρη Παναγόπουλο.

Read moreΜια βραδιά στον Παναγόπουλο

Τα “φάγαμε όλοι μαζί”; Η λογική του κ. Πάγκαλου

by

Σήμερα άκουσα τη νέα δήλωση του Θεόδωρου Παγκάλου, με την οποία ο γνωστός πληθωρικός πολιτικός επιχείρησε να δώσει αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα που απασχολεί –υποτίθεται- τους πάντες, εν μέσω της μνημονειώδους κρίσης που πλήττει την Ψωροκώσταινα: «Πού πήγαν, τελικά, τα λεφτά του Δημοσίου;».

Η απάντηση του κ. Παγκάλου ήταν περίπου η εξής: «Μαζί τα φάγαμε. Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος!». Απλό όσο κι αν ακούγεται σύνθετο. Απενοχοποιητικό, όσο και αν ακούγεται ενοχοποιητικό. Παγκάλειο, όσο παγκάλειο θα μπορούσε να ακουστεί…Ρητορικό του κερατά. Αληθές; Όχι… (Τυχαία αναληθές; Δεν νομίζω – για να θυμηθούμε και τη διαφήμιση.)

Θα περιορίσω την ακόλουθη κριτική μου στις λογικές πτυχές της παραπάνω δηλώσεως, γιατί όλα τα άλλα, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν πιο ικανοί σχολιαστές και αρθρογράφοι να τα γράψουν και να τα πουν.

Read moreΤα “φάγαμε όλοι μαζί”; Η λογική του κ. Πάγκαλου

Έναν Εισαγγελέα ρε παιδιά…

by

«Έναν Εισαγγελέα ρε παιδιά! Έναν εισαγγελέα!» φώναζε δυνατά ο συμπαθέστατος ηλεκτρολόγος στην νέα οικοδομή που κατοικώ, μια μέρα, καθώς έκανε τα μερεμέτια του, ανεβοκατεβαίνοντας τις σκάλες και τρυπώνοντας από διαμέρισμα σε διαμέρισμα. Όταν τον ρώτησα, χαμογελώντας, τι ακριβώς εννοούσε με την επιφωνηματική του πρόταση, μου απάντησε: «Όλοι με στέλνουν από τον έναν στον άλλο, από τον Άννα στον Καιάφα! Κανείς δεν πληρώνει για τις συνεχείς αλλαγές και τα μερεμέτια που κάνω στα διαμερίσματα! Άνοιξε την πρίζα δεξιά, όχι δε μου κάνει, βγάλτη αριστερά, όχι, έκανα λάθος, ξαναβγάλτη πιο πάνω, και συνέχεια το ίδιο βιολί! Ο ιδιοκτήτης με στέλνει στον κατασκευαστή να πληρωθώ κι εκείνος λέει ότι μου τα χρωστάει ο ιδιοκτήτης! Στο μεταξύ έχω κι εγώ χρέη, κάποιος πρέπει να με πληρώσει! Γι’ αυτό θέλω κι εγώ έναν Εισαγγελέα να μου δώσει το δίκιο μου!»

Ο συμπαθέστατος κυρ Γιώργης δεν ήξερε φυσικά ότι ο Εισαγγελέας δεν θα μπορούσε να τον βοηθήσει και πολύ στο αίτημά του, και ότι ίσως πιο χρήσιμος για την περίπτωση του θα ήταν ένας δικηγόρος. Όμως η έκφρασή του υποδήλωνε, εκτός από την άγνοια του μέσου πολίτη για την ακριβή λειτουργία-αρμοδιότητα ορισμένων νομικών θεσμών και των φορέων τους, κάτι ακόμη, σημαντικότερο: Την πίστη του ότι «υπάρχει δίκαιο» και ότι «υπάρχει και κάποιος που βοηθάει τον απλό πολίτη να το βρεί», κι αυτός είναι ο «Εισαγγελέας». Η πίστη αυτή είναι ένα καλό σημάδι μέσα στη γενικότερη απαξίωση των θεσμών (και της Δικαιοσύνης) την οποία ζούμε, και την οποία ορισμένοι τείνουν να υποδαυλίζουν ή να υποβοηθούν με άστοχα άρθρα (έτσι ο Π. Μανδραβέλης, εδώ).

Read moreΈναν Εισαγγελέα ρε παιδιά…