Ένα από τα θέματα των ημερών είναι η υπό κατάθεση πρόταση νόμου που κυκλοφορείται δημοσιογραφικά με το βαρύ όνομα “αντιρατσιστικό“. Πρόκειται φυσικά για τον επί τα χείρω διάδοχο του περιβόητου Ν. 927/1979. Όλες εκείνες τις πλαδαροδοξίες έχω ανατινάξει εδώ και τέσσερα χρόνια σε σειρά άρθρων που ξεκίνησε από αυτό, κυρίως εδώ, αλλά και εδώ. Δεν σκοπεύω να επανέλθω επί του παρόντος, τα λεχθέντα ισχύουν αναλόγως.
Το νέο που κομίζει το ντροποθέτημα των ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αφορά την εγκληματοποίηση αυτού που στο χωριό μου λέμε Auschwitzlüge (άρ. 3 της πρότασης νόμου):
1. Όποιος με πρόθεση, δημόσια, είτε προφορικά είτε διά του τύπου, μέσω του διαδικτύου ή με οποιονδήποτε άλλο μέσο ή τρόπο, εγκωμιάζει, αρνείται ή μηδενίζει την σημασία εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου, όπως αυτά ορίζονται στα άρ. 6, 7 και 8 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, που κυρώθηκε με τον Ν. 3003/2002 ή των εγκλημάτων που ορίζονται στο άρ. 6 του Καταστατικού του Διεθνούς Στρατοδικείου, που προσαρτάται στην Συμφωνία του Λονδίνου της 08ης Αυγούστου 1945, και η πράξη αυτή στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται με βάση, την φυλή, το χρώμα, την θρησκεία, την εθνική ή εθνοτική καταγωγή ή τον σεξουαλικό προσανατολισμό, κατά τρόπο που μπορεί να διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος κατά μιας τέτοιας ομάδας ή μέλους της, τιμωρείται με φυλάκιση έως τρία έτη και χρηματική ποινή τριών χιλιάδων έως δέκα χιλιάδων ευρώ.
2. Για την εφαρμογή της προηγούμενης παραγράφου απαιτείται τα εγκλήματα αυτά να έχουν διαπιστωθεί ή αναγνωρισθεί με αμετάκλητη απόφαση ελληνικού ή διεθνούς δικαστηρίου ή με απόφαση της Βουλής των Ελλήνων.
3. Η τέλεση πράξης της παρ. 1 από δημόσιο λειτουργό ή υπάλληλο κατά την άσκηση των ανατεθειμένων σε αυτούς καθηκόντων [ή από Βουλευτή ή μέλος του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου] συνιστά επιβαρυντική περίσταση. Τιμωρείται και πειθαρχιά κατά το πειθαρχικό δίκαιο που διέπει το άνω πρόσωπο.
Η προτεινόμενη διάταξη, καθαρά και ξάστερα, είναι αντισυνταγματική. Υπό το πρόσχημα της δήθεν προστασίας κατ’ ουσίαν της δημοσίας τάξεως, εισάγει ένα ψευδέγκλημα, ήτοι επιχειρεί να ορίση τι επιτρέπται να σκέπτεται, να πρεσβεύη και να θεωρή ο καθένας από εμάς. Προσβάλλει στον πυρήνα της την πολύτιμη ελευθερία γνώμης του καθενός μας, δεδομένου του ότι την καθιστά έρμαιο μιας όλως ομιχλώδους και αόριστης δυνητικής διακινδύνευσης. Άμα τη εκφράσει δηλαδή μιας από τις ύποπτες απόψεις, ο Εισαγγελέας θα κρίνη αν ηδύνατο να διεγείρη κ.λπ. στην προκειμένη περίπτωση η εξωτερίκευση της άποψης και αναλόγως θα πράττη. Νεομισαλλοδοξία – Ασφάλεια δικαίου 1-0.
Έχουμε όμως ήδη εγκλήματα που τιμωρούν την διέγερση, και μάλιστα σε βαθμό υπερβολικό. Έχουμε το άρ. 183 ΠΚ:
Όποιος με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει δημόσια σε απείθεια κατά των νόμων ή των διαταγμάτων ή εναντίον άλλων νόμιμων διαταγών της αρχής, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.
Έχουμε, ακόμη περισσότερο, το άρ. 184 ΠΚ:
όποιος δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών
Ερωτώ λοιπόν: τι δεν τιμωρείτο και χρειάζεται τάχαμου τιμωρία; Ο πυρήνας του εγκληματικού αδίκου, ήτοι η διέγερση σε βιαιοπραγίες κατά μελών της ομάδας, υπάγεται ή δεν υπάγεται εννοιολογικά στο εύρος της “διέγερσης σε διάπραξη κακουργήματος ή πλημμελήματος”; Ναι ή ου;
Όμως τα άρ. 183 και 184 ΠΚ έχουν περίπου αχρηστευθή στη πράξη, ακριβώς λόγω της δυσανεκτικής και συντηρητικής ιδεολογίας των οποίων ήσαν φορείς. Φιλελεύθεροι και προοδευτικοί νομικοί, σαν τον Μανωλεδάκη ή τον Μαγκάκη, τα ερμήνευσαν πάντα περιοριστικά, απαιτώντας π.χ. η διέγερση να έχη δημιουργήσει ιν κοκνρέτο συγκεκριμένο κίνδυνο διασάλευσης της δημοσίας τάξεως. Ιστορικά ο Έλληνας ποινικολόγος έχει δώσει ερμηνευτικές μάχες για την ελευθερία της έκφρασης.
Οι νεομισαλλόδοξοι εισηγητές του νόμου αντιθέτως δεν απαιτούν καν διέγερση τετελεσμένη, αλλά αρκούνται σε πράξη άρνησης κ.λπ. δυνάμενη να διεγείρη. Έτσι, ο ασφυκτικός κρατικός έλεγχος εντείνεται ακόμη περισσότερο: ακόμη και αν ο συμπαθής Εισαγγελέας που εξετάζει την μήνυση των άγρυπνων επαγγελματιών αντιρατσιστών δεν ασκήση δίωξη για τετελεσμένο αδίκημα, μπορεί πάντα να ασκήση για απόπειρα (δηλαδή απόπειρα πράξης που μπορεί να διεγείρη κ.λπ.!).
Μερικές πιο τεχνικές παρατηρήσεις, για την απευκταία περίπτωση που θα ψηφιστή αυτό το πράγμα:
Το έγκλημα διαπλάθεται ως έγκλημα δυνητικής διακινδύνευσης, πράγμα που επαυξάνει το αξιόποινο. Θα ήταν καλύτερα, επαναλαμβάνω, να απαιτήται ύπαρξη συγκεκριμένου κινδύνου, για λόγους ασφάλειας δικαίου και εντελέστερης λειτουργίας της εγγυητικής αποστολής του ποινικού νόμου. Πρέπει να εξαρθή πάντως το γεγονός ότι η διάταξη δεν αρκείται στην άρνηση κ.λπ., αλλά αυτή πρέπει επιπροσθέτως να “στρέφεται κατά ομάδας προσώπων που προσδιορίζεται κ.λπ.”. Κατ’ ορθή ερμηνεία, εδώ διαγιγνώσκεται σχέση αιτίου προς αιτιατό: επειδή ο δράστης στρέφεται κ.λπ., διαπράττει την άρνηση κ.λπ. Με τον τρόπο αυτό, αποκλείονται από την πλήρωση της αντικειμενικής υπόστασης του εγκλήματος όλες οι περιπτώσεις της απροκατάληπτης ιστορικής, ακόμη και παραϊστορικής έρευνας, που δεν καθοδηγούνται δηλαδή από την προειλημμένη απόφαση μείωσης των συγκεκριμένων ομάδων.
Η διέγερση “σε μίσος” (που απαντά και στο άρ. 2 της πρότασης νόμου) είναι έκφραση εξόχως προβληματική, διότι εμφανίζεται να κολάζη την πρόκληση (όχι μιας πράξης, αλλά) ενός συναισθήματος στον εσωτερικό κόσμο του διεγειρόμενου. Αυτό όμως παραβιάζει συνδυαστικά τις αρχές cogitationis poenam nemo patitur και την παρακολουθηματικότητα της συμμετοχικής δράσης. Με άλλα λόγια, αν η βίωση ενός συναισθήματος δεν μπορεί να συνιστά παράνομη πράξη, ως αναγόμενη στο forum internum, πολλώ δε μάλλον ούτε και η πρόκλησή της, η πρόκληση δηλαδή μιας κατάστασης που (οφείλει να) είναι ποινικώς αδιάφορη.
Προξενεί κάποια απορία η φλύαρη αναφορά όλων των προστατευόμενων ομάδων (όπου χρησιμοποιείται ο νεόκοπος και ατυχής όρος “σεξουαλικός” αντί του καθιερωμένου “γενετήσιος”. Να λέμε τότε και “σεξ” αντί “συνουσία” στους νόμους μας). Εξηγούμαι: αν αύριο μεθαύριο διαπραχθή μια γενοκτονία κατά των αριστερόχειρων ή των λευκοπαθών ή των ολυμπιακάκηδων ή των Καλαβρυτινών, γιατί δεν καταλαμβάνονται και εκείνοι από τον προστατευτικό σκοπό της διάταξης; Γενοκτονήθηκαν τάχα λιγώτερο; Είναι λιγώτερο άξιοι προστασίας;
Τέλος, οπωσδήποτε αυτό το πράγμα είναι ερμηνευτέο σύμφωνα με το Σύνταγμα της χώρας μας, κυρίως δηλαδή σύμφωνα με τις ατομικές ελευθερίες της έκφρασης και της επιστήμης. Από τον πολυφωνικό χαρακτήρα της δημοκρατικής κοινωνίας που εγκαθιδρύει ο συντακτικός νομοθέτης συνάγεται ότι δεν υπάρχουν επίσημες ιστορικές αλήθειες. Το γεγονός αυτό καθόλου δεν συνεπάγεται ότι κατά το δίκαιο δεν υπάρχει ή δεν μπορεί να υπάρξη αντικειμενική αλήθεια, σημαίνει όμως ότι δεν επιτρέπεται η ποινική προστασία της οιασδήποτε Κρατικής Αλήθειας. Η Ιερά Εξέταση ποτέ δε ευδοκίμησε στα δικά μας μέρη ούτε ο δικός μας λαός βαρύνεται με τα κρίματα (και τις ενοχές) άλλων. Η θεμελιώδης σημασία της ελευθερίας του λόγου όχι μόνο ως ατομικού δικαιώματος, αλλά και ως πολιτικής ελευθερίας, ελευθερίας δηλαδή πολιτικής συμμετοχής, συγκαθορισμού και συνδιαμόρφωσης του δημοκρατικού γίγνεσθαι, δεν μπορεί να παροράται για καμία πρόσκαιρη πολιτική σκοπιμότητα και για κανένα μικροκομματικό όφελος.
Ούτε η επίσημη Κρατική Αλήθεια της εξουσίας μπορεί να προστατεύεται υπό το φύλλο συκής της δημοσίας τάξεως κ.λπ. Διότι, η διέγερση “κατά τρόπο που μπορεί να διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος κατά μιας τέτοιας ομάδας ή μέλους της” απαγορεύεται και τιμωρείται ήδη, όπως αναφέρθηκε, από τα άρ. 183 και 184 ΠΚ περί διεγέρσεως, αλλά και από το παλαιομισαλλόδοξο άρ. 185 ΠΚ περί εγκωμιασμού διαπραχθέντος κακουργήματος, τα οποία οι νεομισαλλόδοξοι δεν γνωρίζουν ασφαλώς ούτε και τα έχουν διαβάσει ποτέ τους. Προκύπτει συνεπώς το συμπέρασμα ότι το προτεινόμενο καινοφανές έγκλημα δεν προστατεύει τάχα ούτε την δημόσια τάξη από επιβουλή της, αφού αυτή προστατεύεται ήδη, ούτε μεμονωμένους συμπολίτες μας, αλλά έχει ως σκοπό ένα και αποκλειστικό: την καθιέρωση της μιας Κρατικής Αλήθειας, εξωπλισμένης με ποινικές κυρώσεις, κατά κατάργηση κάθε έννοιας επιστημονικής ελευθερίας και ελευθερίας της άποψης. Και αυτό είναι το σημείο στο οποίο οι παλαιομισαλλόδοξοι συντάκτες του Ποινικού Κώδικα, φορείς των ιδεολογικών ρευμάτων του μεσοπολεμικού κράτους, αναδεικνύονται περισσότερο φιλελεύθεροι από τους σύγχρονους απογόνους τους.
Άλλωστε, ποιο άλλο νόημα έχει η αναφορά σε άρνηση, εγκωμιασμό και “μηδενισμό της σημασίας” (για όνομα του Θεού, τι ελληνικά είναι αυτά…);
Εξ αυτών ο εγκωμιασμός τιμωρείται ήδη, κακώς και κάκιστα, με την διάταξη του άρ. 185 ΠΚ:
Όποιος εγκωμιάζει δημόσια και με οποιονδήποτε τρόπο έγκλημα που διαπράχθηκε και έτσι εκθέτει σε κίνδυνο την δημόσια τάξη τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών ετών.
Πρόκειται για μια διάταξη που βασικά έχει εφαρμοστή κατά πολιτών οι οποίοι σε προεκλογικές περιόδους ανέμιζαν αφίσες με τον … δικτάτορα Παπαδόπουλο. Για να ξέρουμε για ποια νοοτροπία μιλάμε δηλαδή και να μην έχουμε αυταπάτες.
Αν όμως το βάρος αδίκου της διάταξης είναι στην δυνατότητα διέγερσης κ.λπ., τότε προς τι η αναφορά στις γενοκτονίες; Είναι αξιακά ουδέτερη; Σαφώς και όχι. Εφόσον έχει αποτελέσει τμήμα της αντικειμενικής υπόστασης ενός ποινικού κυρωτικού κανόνα, συναπαξιολογείται και αυτή.
Η ορθή υπαγωγή λοιπόν από τα ανωτέρω είναι φυσικά ότι η συγκεκριμένη διάταξη είναι αντισυνταγματική, όπως ακριβώς κρίθηκε και από το γαλλικό Συνταγματικό Συμβούλιο η αντίστοιχη διάταξη για την γενοκτονία των Αρμενίων. Είναι μάλιστα αντιφατικά έως προσβολής της νοημοσύνης μας όσα οι νεομισαλλόδοξοι συντάκτες διακηρύσσουν υποκριτικά στο άρ. 1 παρ. 3 της πρότασης νόμου:
Οι διατάξεις του νόμου αυτού δεν συνεπάγονται μεταβολή της υποχρέωσης της Ελληνικής Πολιτείας για σεβασμό των θεμελιωδών αρχών και ατομικών δικαιωμάτων, στα οποία συμπεριλαμβάνονται η ελευθερία της έκφρασης, η ελευθερία του τύπου, καθώς και η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι
.
Ξεδιάντροπος απεταξαμηνισμός. Σαν να λένε ότι ο νόμος που ορίζει ότι τα πασχαλινά αβγά πρέπει να βάφωνται πράσινα δεν παραβλάπτει τα πασχαλινά έθιμα. Αντιθέτως, στοχοθεσία της συγκεκριμένης πρότασης νόμου είναι ακριβώς η περιστολή της ελευθερίας της έκφρασης: κάτι που μέχρι τώρα λεγόταν και γραφόταν ελεύθερα, στο εξής θα απαγορεύεται. Το ίδιο φυσικά ισχύει και για το άρ. 7 παρ. της απόφασης πλαισίου 2008/913/ΔΕΥ, εις εκτέλεσιν της οποίας και για να μην μας μαλώσουνε που δεν είμαστε αρκούντως Ευρωπαίοι υποτίθεται ότι πρέπει να ψηφιστή αυτό το πράγμα:
Η παρούσα απόφαση-πλαίσιο δεν συνεπάγεται υποχρέωση των κρατών μελών να λαμβάνουν μέτρα που αντιβαίνουν προς τις θεμελιώδεις αρχές τους σχετικά με την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι και την ελευθερία της έκφρασης, ιδίως την ελευθερία του τύπου και την ελευθερία της έκφρασης σε άλλα μέσα ενημέρωσης, όπως προκύπτουν από τις συνταγματικές παραδόσεις ή τους κανόνες που διέπουν τα δικαιώματα, τις ευθύνες και τις διαδικαστικές εγγυήσεις για τον τύπο ή άλλα μέσα ενημέρωσης, όταν οι κανόνες αυτοί αναφέρονται στον καθορισμό ή τον περιορισμό της ευθύνης.
Ο Ευρωπαίος νομοθέτης επέλεξε να αυτοπεριοριστή, σε αντίθεση με τους ιθαγενείς μας νεομισαλλόδοξους, έχοντας επίγνωση του θανάσιμου κινδύνου που μπορεί να διατρέξη η ελευθερία της έκφρασης σε κάθε πτυχή της από νομοθετήματα όπως το προτεινόμενο. Το ελληνικό κράτος δεν υπέχει καμία υποχρέωση να λάβει μέτρα αντίθετα στην ελευθερία της έκφρασης, όπως προφανώς την ερμηνεύει το ίδιο βάσει των συνταγματικών του παραδόσεων. Και στις ελληνικές συνταγματικές παραδόσεις ανήκουν θεσμοί όπως το απεριόριστο της γνώμης και ψήφoυ κατά συνείδηση κάθε βουλευτή (άρ. 60 παρ. 1 Συντ. και 75 παρ. 2 του Κανονισμού της Βουλής), εις πείσμα του φρουράρχου.
Ανήκει η ανυπαρξία θεσμού απαγόρευσης πολιτικών κομμάτων. Ανήκει και η γενναιόδωρη προστασία, νομοθετικά και νομολογιακά, της ελευθερίας του πολιτικού λόγου. Εδώ ανήκει επίσης η νομολογία των ανωτάτων δικαστηρίων μας, όπως, σκληρό, αλλά να ακουστή, η περιώνυμη ΟλΑΠ 3/2010, η οποία έκρινε τα εξής (υπόθεση Πλεύρη):
Η παραδοχή αντίθετης εκδοχής [δηλ. της καταδικαστικής για τον κατηγορούμενο] θα οδηγούσε σε περιορισμό της ελευθερίας της έκφρασης και της διάδοσης των ιδεών που αποτελεί ένα από τα βασικά θεμέλια μιας δημοκρατικής κοινωνίας και μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την πρόοδο της και για κάθε μεμονωμένη προσωπική ολοκλήρωση. Οι απαιτήσεις μιας δημοκρατικής κοινωνίας είναι ο πλουραλισμός και η ανεκτικότητα, στα πλαίσια δε αυτά οι δημοκρατικές κοινωνίες ανέχονται ακόμη και αντιδημοκρατικές αντιλήψεις, οι οποίες μπορούν να εκφρασθούν καθ’ οιονδήποτε τρόπο (προφορικά, με γραπτό κείμενο, διά του τύπου, με συγγραφή βιβλίου κ.ά.)
Αλλά ας ρίξουμε το φιλέρευνο βλέμμα μας και στην χώρα εξ ης ερρύη τα φαύλα:
Σύμφωνα λοιπόν με το αρχικό πρότυπο του κακού, το άρ. 130 παρ. 3 StGB:
Mit Freiheitsstrafe bis zu fünf Jahren oder mit Geldstrafe wird bestraft, wer eine unter der Herrschaft des Nationalsozialismus begangene Handlung der in § 6 Abs. 1 des Völkerstrafgesetzbuches bezeichneten Art in einer Weise, die geeignet ist, den öffentlichen Frieden zu stören, öffentlich oder in einer Versammlung billigt, leugnet oder verharmlost.
Εδώ τιμωρούνται αποκλειστικά και μόνο η επιδοκιμασία, η άρνηση και η τετριμμενοποίηση των εγκλημάτων των εθνικοσοσιαλιστών. Πρόκειται για τροποποίηση πρόσφατη βέβαια, του 1994, όπου τουλάχιστον όμως, έστω στα λόγια, καταβλήθηκε προσπάθεια να περιοριστή το εύρος της διάταξης με την απαίτηση δυνητικής διακινδύνευσης της δημόσιας τάξης (το αδίκημα εντάσσεται στο κεφάλαιο περί δημοσίας τάξεως στον γερμΠΚ).
Η διάταξη φυσικά και η προφανής πολιτική σκοπιμότητα που εξυπηρετεί έχουν συναντήσει αντιδράσεις, ανάμεσα στις οποίες θα σημειώσω την διαφωνία του αγαπημένου Βιμφρήδου Χάσσεμερ, την ελευθερόφρονα σκέψη του οποίου είχαμε γνωρίσει και εδώ.
Προβλήθηκε τότε ως επιχείρημα ότι, δεδομένου ότι η άρνηση της γενοκτονίας αποτελούσε ψευδή πραγματικό ισχυρισμό, δεν καλυπτόταν από την ελευθερία της γνώμης, η οποία δήθεν καλύπτει μόνο αληθείς ισχυρισμούς. Το ίδιο συμβαίνει βέβαια και με την πρόταση “ο βασιλιάς της Ελλάδας λέγεται Αθανάσιος”, οπότε αύριο μεθαύριο ίσως βρεθή κάποιος νεομισαλλόδοξος ημιεγκέφαλος να την απαγορεύση και αυτή.
Πέραν τούτου φυσικά, η άρνηση της γενοκτονίας ποτέ δεν είναι γυμνή αξιολογήσεων, ποτέ δεν περιχαρακώνεται στην παράθεση μόνο γεγονότων, αλλά πάντοτε υπάρχει το ένδυμα της αξιολόγησης, της θεωρίας, της κοσμοθέασης, της ιδεολογίας, ήτοι της γνώμης. Η άποψη ότι η άρνηση της γενοκτονίας δεν είναι γνώμη, όχι ότι δεν καλύπτεται από την ελευθερία της έκφρασης, αλλά ότι δεν είναι καν λόγος, απλώς στρουθοκαμηλίζει ένα πρόβλημα με το οποίο δειλιάζει να αναμετρηθή.
Αυτά είδαν και έφριξαν και στο ισπανικό Τριμπουνάλ Κονστιτουθιονάλ. Με την απόφαση 235/2007 κρίθηκε ότι η υπαλλαγή τελέσεως “o nieguen” (: “ή αρνούνται”), ήτοι η απλή άρνηση, χωρίς εγκωμιασμό, των διαπραχθέντων εγκλημάτων, δεν μπορεί να αναχθή σε έγκλημα, η δε εγκληματοποίησή της κατ’ εκείνον τον καιρό είναι αντισυνταγματική.
Ας διαβάσουμε:
4. Desde la primera ocasión en que este Tribunal tuvo que pronunciarse sobre el contenido constitucionalmente protegido de la libertad de expresión, venimos afirmando que “el art. 20 de la Constitución, en sus distintos apartados, garantiza el mantenimiento de una comunicación pública libre, sin la cual quedarían vaciados de contenido real otros derechos que la Constitución consagra, reducidas a formas hueras las instituciones representativas y absolutamente falseado el principio de legitimidad democrática que enuncia el art. 1.2 de la Constitución, y que es la base de toda nuestra ordenación jurídico-política. La preservación de esta comunicación pública libre sin la cual no hay sociedad libre ni, por tanto, soberanía popular, exige la garantía de ciertos derechos fundamentales comunes a todos los ciudadanos, y la interdicción con carácter general de determinadas actuaciones del poder” […].
Los derechos garantizados por el art. 20.1 CE, por tanto, no son sólo expresión de una libertad individual básica sino que se configuran también como elementos conformadores de nuestro sistema político democrático. Así, “el art. 20 de la Norma fundamental, además de consagrar el derecho a la libertad de expresión y a comunicar o recibir libremente información veraz, garantiza un interés constitucional: la formación y existencia de una opinión pública libre, garantía que reviste una especial trascendencia ya que, al ser una condición previa y necesaria para el ejercicio de otros derechos inherentes al funcionamiento de un sistema democrático, se convierte, a su vez, en uno de los pilares de una sociedad libre y democrática. Para que el ciudadano pueda formar libremente sus opiniones y participar de modo responsable en los asuntos públicos, ha de ser también informado ampliamente de modo que pueda ponderar opiniones diversas e incluso contrapuestas”.
Consecuencia directa del contenido institucional de la libre difusión de ideas y opiniones es que, según hemos reiterado, la libertad de expresión comprende la libertad de crítica, “aun cuando la misma sea desabrida y pueda molestar, inquietar o disgustar a quien se dirige, pues así lo requieren el pluralismo, la tolerancia y el espíritu de apertura, sin lo cuales no existe ‘sociedad democrática’”. Por ello mismo hemos afirmado rotundamente que “es evidente que al resguardo de la libertad de opinión cabe cualquiera, por equivocada o peligrosa que pueda parecer al lector, incluso las que ataquen al propio sistema democrático. La Constitución —se ha dicho— protege también a quienes la niegan”. Es decir, la libertad de expresión es válida no solamente para las informaciones o las ideas acogidas con favor o consideradas inofensivas o indiferentes, sino también para aquellas que contrarían, chocan o inquietan al Estado o a una parte cualquiera de la población.
Por circunstancias históricas ligadas a su origen, nuestro ordenamiento constitucional se sustenta en la más amplia garantía de los derechos fundamentales, que no pueden limitarse en razón de que se utilicen con una finalidad anticonstitucional. Como se sabe, en nuestro sistema —a diferencia de otros de nuestro entorno— no tiene cabida un modelo de “democracia militante”, esto es, un modelo en el que se imponga, no ya el respeto, sino la adhesión positiva al ordenamiento y, en primer lugar, a la Constitución. Esta concepción, sin duda, se manifiesta con especial intensidad en el régimen constitucional de las libertades ideológica, de participación, de expresión y de información pues implica la necesidad de diferenciar claramente entre las actividades contrarias a la Constitución, huérfanas de su protección, y la mera difusión de ideas e ideologías. El valor del pluralismo y la necesidad del libre intercambio de ideas como sustrato del sistema democrático representativo impiden cualquier actividad de los poderes públicos tendente a controlar, seleccionar, o determinar gravemente la mera circulación pública de ideas o doctrinas. […]
6. […] Aceptando, como no podía ser de otro modo, el carácter especialmente odioso del genocidio, que constituye uno de los peores delitos imaginables contra el ser humano, lo cierto es que las conductas descritas en el precepto cuestionado consisten en la mera transmisión de opiniones, por más deleznables que resulten desde el punto de vista de los valores que fundamentan nuestra Constitución. La literalidad del ilícito previsto en el art. 607.2 CP no exige, a primera vista, acciones positivas de proselitismo xenófobo o racista, ni menos aún la incitación, siquiera indirecta, a cometer genocidio, que sí están presentes, por lo que hace al odio racial o antisemita se refiere, en el delito previsto en el art. 510 CP, castigado con penas superiores. Las conductas descritas tampoco implican necesariamente el ensalzamiento de los genocidas ni la intención de descrédito, menosprecio o humillación de las víctimas. Lejos de ello, la literalidad del precepto, en la medida en que castiga la transmisión de ideas en sí misma considerada, sin exigir adicionalmente la lesión de otros bienes constitucionalmente protegidos, viene aparentemente a perseguir una conducta que, en cuanto amparada por el derecho a la libertad de expresión (art. 20.1 CE) e incluso eventualmente por las libertades científica [art. 20.1 b)] y de conciencia (art. 16 CE) que se manifiestan a su través (STC 20/1990, de 15 de febrero, FJ 5), constituye un límite infranqueable para el legislador penal.
En tal sentido, no estamos ante un supuesto de limitación de la libertad de expresión por parte del Código penal, sino que éste interfiere en el ámbito propio de la delimitación misma del derecho constitucional. Más allá del riesgo, indeseable en el Estado democrático, de hacer del Derecho penal un factor de disuasión del ejercicio de la libertad de expresión, del que hemos advertido en otras ocasiones, a las normas penales les está vedado invadir el contenido constitucionalmente garantizado de los derechos fundamentales. La libertad de configuración del legislador penal encuentra su límite en el contenido esencial del derecho a la libertad de expresión, de tal modo que, por lo que ahora interesa, nuestro ordenamiento constitucional no permite la tipificación como delito de la mera transmisión de ideas, ni siquiera en los casos en que se trate de ideas execrables por resultar contrarias a la dignidad humana que constituye el fundamento de todos los derechos que recoge la Constitución y, por ende, de nuestro sistema político. […]
8. […] La mera negación del delito, frente a otras conductas que comportan determinada adhesión valorativa al hecho criminal, promocionándolo a través de la exteriorización de un juicio positivo, resulta en principio inane. Por lo demás, ni tan siquiera tendencialmente —como sugiere el Ministerio Fiscal— puede afirmarse que toda negación de conductas jurídicamente calificadas como delito de genocidio persigue objetivamente la creación de un clima social de hostilidad contra aquellas personas que pertenezcan a los mismos grupos que en su día fueron víctimas del concreto delito de genocidio cuya inexistencia se pretende, ni tampoco que toda negación sea per se capaz de conseguirlo. En tal caso, sin perjuicio del correspondiente juicio de proporcionalidad determinado por el hecho de que una finalidad meramente preventiva o de aseguramiento no puede justificar constitucionalmente una restricción tan radical de estas libertades, la constitucionalidad, a priori, del precepto se estaría sustentando en la exigencia de otro elemento adicional no expreso del delito del art. 607.2 CP; a saber, que la conducta sancionada consistente en difundir opiniones que nieguen el genocidio fuese en verdad idónea para crear una actitud de hostilidad hacia el colectivo afectado. Forzar desde este Tribunal una interpretación restrictiva en este aspecto del art. 607.2 CP, añadiéndole nuevos elementos, desbordaría los límites de esta jurisdicción al imponer una interpretación del precepto por completo contraria a su tenor literal. En consecuencia, la referida conducta permanece en un estadio previo al que justifica la intervención del Derecho penal, en cuanto no constituye, siquiera, un peligro potencial para los bienes jurídicos tutelados por la norma en cuestión, de modo que su inclusión en el precepto supone la vulneración del derecho a la libertad de expresión (art. 20.1 CE).
Η απόφαση αυτή βέβαια αναφέρεται ως αντισυνταγματική μόνο στην ψιλή άρνηση, ενώ και οι υπόλοιπες σκέψεις της δεν με βρίσκουν σύμφωνο σε πολλά σημεία. Ωστόσο, και η προτεινόμενη ρύθμιση παρ’ ημίν, η οποία στην ψιλή άρνηση προσθέτει μόνο μια αοριστολόγο δυνητική διέγερση, δεν απέχει πολύ από την κριθείσα ως αντισυνταγματική στην Ισπανία. Ειδικά μάλιστα η υπαλλαγή της “άρνησης” είναι κοινή και στις δύο διατάξεις. Αποτελεί όμως η απόφαση αυτή μια ακόμη απόδειξη ότι εδώ υπάρχει σοβαρό συνταγματικό πρόβλημα με την ελευθερία της έκφρασης. Πρώτη η Ισπανία, δεύτερη η Γαλλία, να μην μιλήσω για ΗΠΑ.
Να μην λησμονούμε επίσης ότι η Βουλή των Ελλήνων έχει ψηφίσει τον Ν. 2193/1994:
Ορίζεται η 19η Μαϊου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.
Οπότε να προσέχη λίγο τι εύχεται κάθε υποστηρικτής του νόμου.
Σε κάθε περίπτωση, δεν σταματώ να μνημονεύω στην συνάφεια αυτή την Ερυθρά Ρόζα:
Freiheit ist immer die Freiheit des Andersdenkenden.
[έχω μια ελαφρά υποψία βέβαια για το πόση ελευθερία θα αναγνώριζε στον σκεπτόμενο διαφορετικά η Ρόζα Λουξεμβούργου, αλλά θα την κρατήσω για τον εαυτό μου :-)]
Η ελευθερία των νεομισαλλόδοξων δεν έχει ανάγκη προστασίας. Είναι η ελευθερία της εξουσίας, του συστήματος, αλλά πάνω από όλα της αλήθειας. Δεν έχει τίποτε να φοβηθή στην παλαίστρα των ιδεών.
Η ελευθερία των αρνητών είναι πολύτιμη, όσο δεν είναι οι ίδιοι και η ηλιθιότητά τους. Πολύτιμη, το ξαναγράφω προς εμπέδωσιν, και όχι για λόγους συνεπειοκρατικούς, επειδή δήθεν μπορεί και να έχουμε κάνει λάθος, επειδή από την ανταλλαγή, την ώσμωση και την σύγκρουση των ιδεών θα προκύψη μια αληθινότερη αλήθεια. Οι αρνητές έχουν ίδιον συνταγματικό και ηθικό δικαίωμα να λένε ό,τι μαλακία τους κατέβη στο κεφάλι. Την οποία πολύτιμη ελευθερία την έχουν και οι νομομισαλλόδοξοι, δίχως αμφιβολία.
Η άρνηση γενοκτονίας κ.λπ. αποτελεί αναμφίβολα ψευδέγκλημα. Το έγκλημα όμως των εισηγητών της κατά της ελευθερίας της έκφρασης είναι απολύτως υπαρκτό.
Δεν μπορω να σχολιασω την ποιοτητα των επιχειρηματων, αλλα η ποιοτητα των Ελληνικων και η θερμη υποστηριξη της ελευθεριας ειναι αξια θαυμασμου.
Α, δέχομαι το σχόλιο περί ελληνικών, αυτά τα δύσκολα και ανεκτίμητα εύγε ζητεί η ψυχή μου. :-)
Δεν θα πω ότι συμφωνώ, καθώς θεωρώ εξαιρετικά ανιαρό το να λέει κανείς μόνον ότι συμφωνεί εφ’ όσον δεν έχει να προσθέσει κάποιαν ειδοποιό απόχρωση ή ενισχυτική επιχειρηματολογία. Θα πω μόνον ότι με ξενίζουν αφάνταστα οι πατριωτικές κορώνες, όπως ότι “η Ιερά Εξέταση ποτέ δεν ευδοκίμησε στα δικά μας μέρη ούτε ο δικός μας λαός βαρύνεται με τα κρίματα και τις ενοχές άλλων”. Το ισχύον Σύνταγμά μας έχει σημασία, όχι η υποτιθέμενη φιλελεύθερη ιστορία ή ιδιοπροσωπία μας, πολλώ μάλλον το Ντι-Εν-Έϊ μας που θά ‘λεγε και ο πρωθυπουργός. Αρκετά λογοκριτικά ράμματα διαθέτει και το δικό μας παρελθόν, κάμποσες ταλαιπωρίες και καταδίκες για επωνυμίες μειονοτήτων (“διασπορά ψευδών ειδήσεων”!) , προσβολή θείων (το ουδέτερο, όχι το αρσενικό), λήμματα λεξικών και λοιπά ευτράπελα, χώρια τα μετεμφυλιακά. Να περιφρουρήσουμε την ελευθερία της σκέψης και του λόγου, όχι όμως και να καμαρώνουμε επειδή οι δικές μας Ιερές Εξετάσεις απλώς δεν ονομάζονταν έτσι.
Μήπως όμως,
διαβάζουμε πάντα Αθανάσιο διιστορικά! ;-)
Κάθε διάταξη νόμου έχει την ιστορική μαμμή της, το ιστορικό συγκείμενο που απετέλεσε το λίκνο της. Το Άουσβιτσλύγκε στην Γερμανία ωρίστηκε και προσδιωρίστηκε από τα εθνικοσοσιαλιστικά εγκλήματα, που ήταν και εγκλήματα του γερμανικού κράτους, ίνα μή τι χείρον είπω. Η διάταξη έχει προφανή πολιτική σκοπιμότητα και επικοινωνιακή στόχευση, που απουσιάζει σε εμάς. Με γεια τους, με χαρά τους, δεν μπορώ να τους κρίνω έτσι εύκολα. Ας κάνουν λοιπόν ό,τι θέλουν οι Γερμανοί στα του οίκου τους, ας πνίξουν στο Ποινικό Δίκαιο τις ενοχές τους, ας αλλά ας μην εξάγουν ο,τι ταιριάζει μόνο στις δικές τους περιστάσεις και σε μας. Μάρτζιν οβ απρισιέισον νομίζω ότι το λένε αυτό στα στρασβουργέζικα. ;-)
[Και οι δικοί μας από την μεριά τους ας μην αναχαράζουν ξένες αμάσητες τροφές.]
Όσο για την Ιερά Εξέταση, ο υπαινιγμός ήταν φυσικά για την γνωστή ιστορία με την επίπεδη Γη. Είμαι βέβαιος ότι όλο και κάποιος εισαγγελέας της εποχής θα βρισκόταν να πη ότι ο Γαλιλαίος, κηρύσσοντας την σφαιρική Γη, μπορούσε να “διεγείρει σε βιαιοπραγίες ή μίσος” κατά της ομάδας των πιστών Ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών.
Από τις επίσημες κρατικές αλήθειες μέχρι την ποινική τους δίωξη, ένα τσιγάρο δρόμος είναι.
Άλλο αυτό (το σωστό), και άλλο να βαυκαλιζόμαστε πως ειδικώς εμείς εδώ κάτω δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιους προβληματισμούς επειδή διαβιούμε ανέκαθεν εν ελευθερία και ανεκτικότητι. Δεν είχαμε Ιερά Εξέταση, όμως ούτε και Διαφωτισμό είχαμε.
Τώρα που το σκέφτομαι, περί κίνησης της γης και όχι του σχήματός της δίδαξε ο Γαλιλαίος. Τέλος πάντων, το νόημα είναι το ίδιο.
η πλακα ειναι οτι στον Γαλιλαιο φαινεται να την πεσανε γιατι προσεβαλε ευθεως την καθολικη εκκλησια, οχι γιατι διδασκε μια θεωρια που ασπαζονταν και αλλοι. Ο τυπος εβαλε στους διαλογους εναν χαζουλιακα, με ονομα μαλιστα Simplicio, να εξηγει τις θεσεις του πάπα, ξεφτιλιζοντας τις προφανως.
ενδιαφερον, αλλα και το ελληνικο κρατος δεν ειχε επισημες διαταξεις που πηζουν στον ρατσισμο, αμεσα ή εμμεσα? Δεν εχει νοημα τοτε μια επισημη διακηρυξη οτι δεν τον ανεχομαστε πια, στην μορφη ενος αντιρατσιστικου νομου?
Τις ακριβεις διαταξεις του νομου μπορουμε να τις συζητησουμε.
Τις ακριβείς διατάξεις που προτείνονται συζητούμε και τις βρίσκω για πέταμα.
Εγώ σαν λαϊκός αναρωτιέμαι, άραγε σε τόσους χιλιάδες νόμους, υπάρχει κανένα ευρετήριο νόμων και σχετικών διατάξεων? Με τόσους νόμους, ακόμα και οι ειδικοί των ειδικών χάνονται. Να πληκτρολογείς το λήμμα «ρατσισμός» και να σου βγάζει η οθόνη τους χιλιάδες συναφούς νόμους. Θα φανεί πεντακάθαρα, νέοι νόμοι περισσεύουν και οι μισοί από τους παλιούς νόμους είναι άχρηστοι.
Ευτυχώς πλέον η ψηφιακή τεχνολογία μάς βοηθάει, πολύ περισσότερο από το παρελθόν. Γενικά, όποιος ψάχνει, βρίσκει.
Κατατέθηκε νομοσχέδιο του ΥπΔικ με την στήριξη ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ.
Στο θέμα που μας ενδιαφέρει στην ανάρτηση έχουμε ένα βήμα μπρος και κάμποσα βήματα πίσω.
Καταρχάς, προτείνεται η άρνηση να γίνεται “κακόβουλα”. Προτείνεται έτσι, ορθώς, ένα υποκειμενικό στοιχείο του αδίκου, το οποίο εξαιρεί από την εφαρμογή της διάταξης κάθε άρνηση που δεν είναι κακόβουλη, ήτοι δεν εμφορείται από σκοπό προσβολής, αλλά π.χ. γίνεται στο πλαίσιο μιας ζωηρής πραγμάτευσης του θέματος. Εδώ λοιπόν συμφωνώ.
Στα υπόλοιπα όμως τα χαλάμε. Ο Ρουπακιώτης και οι συν αυτώ προσέθεσαν στα εγκλήματα που τιμωρούνται σε περίπτωση κακόβουλης άρνησης κ.λπ. και τα εγκλήματα του ναζισμού Προφανώς τα δεκάδες εκατομμύρια θύματα του μαοϊσμού, του σταλινισμού, της ιαπωνικής στρατοκρατίας κ.λπ. δεν θεωρούνται εξίσου σημαντικά.
Το πλαίσιο ποινής που προτείνει ο Ρουπακιώτης εκτοξεύεται σε φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή 5 έως 20 χιλιάδων ευρώ. Πρακτικά αυτά σημαίνουν ότι ο καταδικασθείς μπορεί να φυλακιστή και να κληθή να καταβάλη χρημ. ποινή έως και άνω των 40.000 ευρώ. Όλα αυτά χωρίς να ανοίξη μύτη. Κανείς δεν ασχολήθηκε να δη ποιες αξιολογικές αντινομίες δημιουργούνται με συναφή εγκλήματα βλάβης.
Τέλος, ο Ρουπακιώτης καλύπτει τα νώτα της Ρεπούση. Εξαλείφεται κάθε αναφορά σε γενοκτονία ανεγνωρισμένη από την Βουλή των Ελλήνων, ώστε να εμφανίζεται το παράδοξο να μην τιμωρήται η κακόβουλη άρνηση κλπ γενοκτονίας που έχει αναγνωρίσει η ίδια η Βουλή από τον αντιρατσιστικό νόμο που η ίδια η Βουλή ψηφίζει. Θα τιμωρούμε δηλαδή την κακόβουλη άρνηση των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που τέλεσε ο Τέιλορ στην Λιβερία ας πούμε, αλλά όχι τα εγκλήματα που, αν δεν κάνω λάθος, αναγνωρίζει ως γενοκτονία η Διεθνής Ένωση των Μελετητών Γενοκτονιών και τελέστηκαν εις βάρος των παππούδων μας.
Πετυχεσά.
Δεν είναι “νομοσχέδιο του ΥπΔικ”, αλλά πρόταση νόμου βουλευτών. Η ρουμπρίκα “υπουργείο” στη μηχανή αναζήτησης της Βουλής υποδηλώνει απλώς το καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο (και θα τη δεις σε κάθε πρόταση νόμου, ακόμη και της αντιπολίτευσης), δεν σημαίνει ότι πρόκειται για δική του πρωτοβουλία.
Φρόνιμο το ντισκλέϊμερ “…, αν δεν κάνω λάθος, …”: η περί ης ο λόγος Ένωση μελετά ιστορικά γεγονότα, δεν εκδίδει ανούσιες πιστοποιήσεις. Άσε που αν όντως είχαν γενοκτονηθεί οι παππούδες μας, δεν θα βρισκόμαστε τώρα εδώ για να το συζητάμε. Αν είναι να γίνει μια εξαίρεση στην ελευθερία του λόγου (μαζί σου, διαφωνώ και εγώ σ’ αυτό!) εν όψει του ιδιάζοντος ιστορικού βάρους του Ολοκαυτώματος και της συνακόλουθης διεθνούς πίεσης, δεν σημαίνει ότι κάθε χώρα μπορεί να πάρει σβάρνα τις αμφισβητήσεις όλων των εις βάρος της σφαγών ανά τους αιώνες.
Είναι ενδιαφέρον το θέμα με την Ένωση, έχω στείλει εμαιλ και περιμένω απάντηση.
Κυκλοφορεί ένα ψήφισμα σχετικό, που αναγνωρίζει την γενοκτονία, αλλά δεν το βρίσκω στην σελίδα τους. Τα ίδια έχω διαβάσει και στον Βλάση Αγτζίδη, που τον εκτιμώ γενικά.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η Ένωση την έχει αναγνωρίσει την γενοκτονία. Η “ανούσια πιστοποίησή” της είναι πολύ πιο σοβαρή από την γνώμη οιουδήποτε εξ ημών, της Ρεπούση και του Ρουπακιώτη συμπεριλαμβανομένων. Βασικά, εγώ τους εμπιστεύομαι περισσότερο από οποιοδήποτε δικαστήριο και οποιοδήποτε ΣΑ του ΟΗΕ. Είναι ιστορικοί, πιθανόν με μια αναμενόμενη προκατάληψη υπέρ του να βλέπουν παντού γενοκτονίες, πάντως δεν είναι παντελώς άσχετοι με το αντικείμενο, όπως είμαι εγώ και φυσικά οι υπογράφοντες την πρόταση νόμου (δίκιο έχεις, π/ν είναι).
Το λέει λοιπόν (μάλλον) ο ειδικός, το λέει η ίδια η Βουλή, αλλά διαφωνεί ο Κουβέλης. Ε καλά.
Αν είναι οι προτείνοντες να προστατεύσουν έτσι τις γενοκτονίες, δεν δικαιούνται όμως να διαλέξουν ποιες γενοκτονίες θα προστατεύσουν.
Και κάτι ακόμα:
Οι ίδιοι οι απαγορευτές νεομισαλλόδοξοι λένε ότι τάχα δεν παραβλάπτεται η ελευθερία του λόγου, διότι προσαπαιτείται δυνατότητα διέγερσης ή “κακόβουλη” άρνηση ή όποιο άλλο φύλλο συκής. Και ότι η απλή αναζήτηση της αλήθειας, η έρευνα, ακόμη και η έντονη διαμάχη δεν τιμωρείται. Ωραία.
Τι φοβούνται τότε ως προς την ποντιακή γενοκτονία; Μήπως ο φόβος τους και η αγωνία τους να μην περιληφθή δεν αποδεικνύει παρά ότι όλα τα περί δυνατότητας διέγερσης κλπ είναι αοριστολογίες, που πολύ εύκολα μπορούν να παρακαμφθούν στην πράξη, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο σε διώξεις αποκλειστικά και μόνο της διατύπωσης γνώμης;
Γιατί φοβάται στο γνωστό εμαιλ η Ρεπούση ότι θα στραφή εναντίον τους (και της) ο νόμος; Είχε τάχα σκοπό πρεσβεύοντας όσα πρεσβεύει να διεγείρη κλπ σε βιαιοπραγίες κλπ κατά των Ποντίων; Όχι βέβαια. Τότε τι φοβάται λοιπόν;
Ή μήπως κατανοεί το προφανές, ότι προσχηματικά και στα ψέματα προβάλλονται όλα αυτά και η ουσία του ψευδεγκλήματος είναι η άρνηση και μόνον αυτή;
GENOCIDE SCHOLARS ASSOCIATION OFFICIALLY RECOGNIZES OTTOMAN
GENOCIDES AGAINST ARMENIANS, ASSYRIANS, GREEKS, AND OTHER
CHRISTIANS
Issuing Organization: International Association of Genocide Scholars (IAGS)
http://genocidescholars.org
Date: December 26, 2007
The International Association of Genocide Scholars (IAGS) has voted overwhelmingly to recognize
the genocides inflicted on Assyrian, Greek, Armenian and other Christian and religious minority
populations of the Ottoman Empire between 1914 and 1923.
The resolution passed with the support of over eighty percent of IAGS members who voted. The
resolution (full text below) declares that “it is the conviction of the International Association of
Genocide Scholars that the Ottoman campaign against Christian minorities of the Empire between
1914 and 1923 constituted a genocide against Armenians, Assyrians, and Pontian and Anatolian
Greeks.”
It “calls upon the government of Turkey to acknowledge the genocides against these populations, to
issue a formal apology, and to take prompt and meaningful steps toward restitution.” ….
http://itwasgenocide.armenica.org/IAGS_1915_genocide_recognition.pdf
—————————-
Όσον αφορά το ιστορικό πλαίσιο επιτρέψτε μου να σας προτείνω το κείμενο
“Από την Oθωμανική Αυτοκρατορία στο έθνος-κράτος (1908-1923”)
http://kars1918.wordpress.com/2013/05/29/1908-1923/
Ευχαριστώ για την ενημέρωση, κ. Αγτζίδη (αν και θα προτιμούσα μια παραπομπή από τον ιστότοπο της Ένωσης και όχι από μια σελίδα αρμενικών συμφερόντων, ώστε να μην μπορή να αμφισβητηθή το ψήφισμα).
Όπως είπαμε όμως, διατηρούν αμφιβολίες ιστορικοί εγνωσμένου κύρους σαν τον Βενιζέλο και τον Κουβέλη. Τον Πύρρο Δήμα, την Άντζελα Γκερέκου και τον Κώστα Σκανδαλίδη. Τον Γρηγόρη Ψαριανό, τον Γιάννη Πανούση και την αναπόφευκτη Μαρία Ρεπούση. Ας είναι.
http://www.genocidetext.net/iags_resolution_supporting_documentation.htm
Μερικές σκέψεια ακόμα:
Όλες οι προτάσεις νόμου αναφέρονται σε άρνηση κλπ “εγκλημάτων γενοκτονίας, εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας και εγκλημάτων πολέμου, όπως αυτά ορίζονται στα άρ. 6, 7 και 8 του Καταστατικού του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, που κυρώθηκε με τον Ν. 3003/2002″.
Ιδού οι σχετικοί ορισμοί του Ν. 3003/2002:
άρ. 6
άρ. 7
άρ. 8
[Θεέ μου, τι πολυλογία]
Συνεχίζω.
Το προφανές νομικό πρόβλημα όταν θέλουμε σαν καλοί νεομισαλλόδοξοι να τιμωρήσουμε την άρνηση κλπ των ως άνω εγκλημάτων είναι να κρίνουμε πότε έχουν διαπραχθή, ώστε να μπορή κάποιος να τα αρνηθή κλπ κιόλας.
Μία λύση είναι να αποτελέση το προκαταρκτικό αυτό ζήτημα αντικείμενο έρευνας του δικαστηρίου που δικάζει και την άρνηση κλπ. Καταλαβαίνετε τι πανηγύρι θα γινόταν όμως.
Η άλλη λύση, που προτείνεται και είναι πιο σώφρων, είναι τα εγκλήματα αυτά να έχουν αναγνωριστή με αμετάκλητη απόφαση ελληνικού ή διεθνούς δικαστηρίου.
Αλλά τα πράγματα εξακολουθούν να περιπλέκωνται.
Καταρχάς, τίνος δικαστηρίου; Ποινικού ή οποιουδήποτε, π.χ. αστικού που εκδικάζει αγωγή αποζημίωσης; Η πρόταση νόμου δεν διακρίνει, οπότε μάλλον προς το δεύτερο κλίνω. Αλλά αυτό θα ήταν ασυνεπές: άλλες οι προϋποθέσεις της αστικής ευθύνης, άλλες της ποινικής.
Έστω ότι έχουν όμως αναγνωριστή από αμετάκλητη απόφαση ποινικού δικαστηρίου. Είναι αυτό επαρκής ή αναγκαίος όρος της καταδίκης για άρνηση κλπ; Ήτοι, δεσμεύεται το ελληνικό ποινικό δικαστήριο από ένα παρόμοιο δεδικασμένο; Μπορεί να κρίνη διαφορετικά, δηλαδή ότι δεν τελέστηκε έγκλημα πολέμου; Αν όχι, γιατί;
Πάμε παρακάτω. Δεδομένου ότι απαιτείται απόφαση διεθνούς δικαστηρίου, ήτοι κατεξοχήν του ΔΠΔ της Χάγης ή των αντ χοκ που έχουν κατά καιρούς συσταθή, οδηγούμαστε στο κάπως αχώνευτο συμπέρασμα ότι τα ελληνικά ποινικά δικαστήρια αποκτούν δικαιοδοσία να τιμωρούν την άρνηση κλπ πράξεων που κατά τους ελληνικούς ποινικούς νόμους κείνται εκτός δικαιοδοσίας τους.
Εξηγούμαι:
Αναφέρθηκα πριν στην περίπτωση του Τέιλορ. Τα εγκλήματα όμως του Τέιλορ, που είναι τυπικά εγκλήμα δικαιδοσίας του ΔΠΔ, δεν υπάγονται στην δικαιοδοσία των ελληνικών ποινικών δικαστηρίων κατ’ άρ. 5 επ. και ιδίως 8 ΠΚ. Πρόκειται για εγκλήματα αλλοδαπών κατά αλλοδαπών στην αλλοδαπή, τα οποία δεν κολάζονται σύμφωνα με τους ελληνικούς ποινικούς νόμους, όχι επειδή είμαστε άσπλαχνοι και αδιάφοροι, αλλά επειδή κάθε κράτος σέβεται την κυριαρχία των άλλων κρατών, ήτοι, μεταξύ άλλων, και την δικαιοδοσία τους στα του οίκους τους, σε σχέσεις δηλαδή χωρίς κανένα στοιχείο αλλοδαπότητας.
[Εδώ κρατάω μια επιφύλαξη, ίσως υπάρχει ειδική διάταξη που καθιερώνει δικαιοδοσία και των ημεδαπών δικαστηρίων, αλλά δεν το νομίζω]
Αν έχω δίκιο λοιπόν, θα τιμωρήται η άρνηση κλπ μιας πράξης που δεν διώκεται καθαυτήν στην Ελλάδα. Αυτό όμως έχει μέσα του στοιχεία παραδοξότητας.
Αλλά απαντήσεις για αυτά δεν θα βρήτε στις αιτιλογικές εκθέσεις των προτάσεων νόμου, που τις προετοίμαζαν και 1,5 χρόνο λέει. Σκέψουν να ήταν και απροετοίμαστες δηλαδή.
Τέτοια δεν είναι και η γενοκτονία των Αρμενίων, όπως και των μη Ελλήνων Εβραίων κατά τον Β΄ΠΠ;
Ναι, φυσικά.
http://www.genocidetext.net/iags_resolution_supporting_documentation.htm
Μια πρόσφατη (2012) εξαιρετική έκδοση για το θέμα αυτό είναι η “The Genocide of the Ottoman Greeks: Studies on the State-Sponsored Campaign of Extermination of the Christians of Asia Minor (1912-1922) and Its Aftermath: History, Law, Memory”, εκδ. Melissa, Νέα Yόρκη, όπου γράφουν πολλοί ιστορικοί και άλλοι επι-στήμονες, κυρίως ξένοι, για το θέμα αυτό, όπως: Tessa Hofmann, Matthias Bjornlund, Israel W. Charny, Racho Donef, Matthew Stewart, Harry J. Psomiades, Afred de Zayas, Ronald Levitsky, Michel Bruneau, Donald Wallace, Abraham D. Krikorian, EugeneL Taylor κ.ά.
Την τεκμηρίωση της εγκλήματος της Γενοκτονίας, που αποφασίστηκε το 1911 στην Οθωμανική Θεσσαλονίκη, οργανώθηκε ψυχρά και συστηματικά στη συνέχεια και η υλοποίησή της άρχισε από το 1914, έχουν ήδη κάνει εξαιρετικοί Τούρκοι ιστορικοί με κορυφαίο και γνωστότερο τον Taner Aksam. Όμως υπάρχουν και άλλοι εξίσου σημαντικοί, όπως ο Fuat Dundar (εξέδωσε το διδακτορικό του με τίτλο «Ο Κώδικας της Σύγχρονης Τουρκίας» -«ModernTurkiye’ninSifresi» με υπότιτλο: «Η Μηχανική των Εθνοτήτων της (οργάνωσης) Ένωσης και Πρόοδος (1913-1918», εκδ. Iletisim, Κωσταντινούπολη).
Ένα πολύ ενδιαφέρον ερώτημα είναι γιατί μια μεγάλη ιστορία [το σύνολο των θυμάτων των οθωμανών Ελλήνων (και όχι μόνο των Ποντίων που αποτελούν απλώς μια υποομάδα του συνόλου) κυμαίνεται μεταξύ 700.000 και 800.000 ατόμων (από ένα σύνολο περίπου 2,2 εκατομ.), σύμφωνα με μελέτες των Τενεκίδη, Κιτρομηλίδη, Αλεξανδρή) παρέμεινε απωθημένη στην Ελλάδα και από τους Νεοέλληνες ιστορικούς και ξαφνικά ο Νεοέλληνας θα έπρεπε να περάσει από τα “ποντιακά ανέκδοτα” στη Γενοκτονία των Ποντίων. Για να αναλογιστείτε το σχήμα! Είναι σχιζοφρενικό και παριστά με τον καλύτερο τρόπο το πώς προσεγγίζουμε την ιστορία, αντιμετωπίζουμε κομμάτια της κοινωνίας μας και χειριζόμαστε καταστάσεις.
Προσωπικά έδωσα κάποιες απαντήσεις, που τις παρουσίασα στο συλλογικό έργο με τον Γ. Κόκκινο και την Ελ. Λεμονίδου (” Tο τραύμα και οι πολιτικές της Μνήμης. Ενδεικτικές όψεις των συμβολικών πολέμων για την Ιστορία και τη Μνήμη”, εκδ. Ταξιδευτής, Αθήνα, 2011)και επανέλαβα πιο σύντομα και στοχευμένα σ΄αυτό που πρότεινα παραπάνω: http://kars1918.wordpress.com/2013/05/29/1908-1923/
Εν τω μεταξύ, μέσα στον αντιρατσιστικό ζήλο των ημερών, κατατέθηκε και η πρόταση νόμου της ΝΔ.
Στο θέμα που μας ενδιαφέρει, η πρόταση είναι καλύτερη από την των ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, χειρότερη βέβαια από το παρόν καθεστώς. Ειδικότερα, απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά σε άρνηση, καθώς τιμωρείται η επιδοκιμασία και η υποτίμηση της σοβαρότητας μόνο. Εξάλλου, αποκαθίσταται η σοβαρότητα του Σώματος, καθώς περιλαμβάνονται και οι γενοκτονίες οι ανεγνωρισμένες από την Βουλή.
Από την άλλη μεριά, και αυτό είναι πολύ σοβαρό, δεν γίνεται καμία αναφορά σε διέγερση κλπ. Το έγκλημα διαπλάθεται λοιπόν σε ένα είδος διακεκριμένου εγκωμιασμού κακουργήματος, παράλληλα με το άρ. 185 ΠΚ. Τα δε προστατευόμενα κακουργήματα (horribile dictu!) περιορίζονται στο Ολοκαύτωμα, στον ναζισμό και στις γενοκτονίες που αναγνωρίζει η Βουλή.
Υπόψιν επίσης ότι η π/ν φέρει υπερηφάνως επ’ αυτής τις υπογραφές βουλευτών αδιακρίτως συντηρητικών, όπως του Άδωνι, του Γιακουμάτου, του Βορίδη ή του Πολύδωρα, και τάχαμου νεο-φιλελεύθερων, όπως του υιού Μητσοτάκη ή του υιού Βαρβιτσιώτη.
Το πολιτικό σχόλιο που κάνω είναι το εξής: αφού κατάπιε η ΝΔ τα περί επαρκούς νομοθετικού πλαισίου, στήνει στους πασοκοδημαρίτες την παγίδα με την ποντιακή γενοκτονία. Και είναι καλή παγίδα.
Αλλά αυτά αφορούν τις έριδες μεταξύ των νεομισαλλόδοξων, εμένα τι με κόφτει.
Η ποινική προστασία του εβραϊκού ολοκαυτώματος, με την οποία διαφωνώ όσο και συ, στηρίζεται πάντως (εσφαλμένα, το ξαναλέω) στην πραγματολογική διαπίστωση ότι η άρνηση της συγκεκριμένης γενοκτονίας, και μόνον αυτής, συναρτάται προς αντισημιτικές κινήσεις ή χρησιμοποιείται απ’ αυτές. Με τίποτε, και φυσικά ούτε με το επιχείρημα της ισότητας (γενοκτονία=γενοκτονία), δεν θα μπορούσε να θεμελιωθεί αντίστοιχη ποινική προστασία άλλων ιστορικών εγκλημάτων. Πίσω από την άρνηση του ολοκαυτώματος (φέρεται να) βρίσκεται ο αντισημιτισμός, όμως πίσω από την υποτίμηση της σφαγής των ποντίων δεν (μπορώ να φανταστώ ότι) βρίσκεται τίποτε το αντίστοιχο. Με άλλα λόγια, τυχόν επέκταση της ποινικοποίησης σε “άλλες γενοκτονίες” δεν θα αποκαταστήσει, όπως λες, τη σοβαρότητα της Βουλής μας, αλλά θα την τρώσει κι άλλο (πάντα υπάρχει κι άλλο). Με ακόμη πιο άλλα λόγια, αν μου επιτρέπεις μιάν υπόδειξη, εστίασε στο συνταγματικό φιλελευθερισμό και στην αριστοτεχνική αντιαπαγορευτική επιχειρηματολογία σου αλλ’ άσε το φθηνό πατριωτισμό σε άλλους, καταλληλότερους, που το αποτέλεσμα δεν τους αδικεί όσο εσέναν.
Ακριβώς με το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε ο εγκωμιασμός κακουργήματος του άρ. 185 ΠΚ, μια ακόμη συντηρητική και παρωχημένη διάταξη που ζη νέες δόξες, να περιορίζεται στα κακουργήματα τα διαπραχθέντα εις βάρος μαύρων, γιατί αυτοί υφίστανται διακρίσεις και όχι οι λευκοί.
Ο ρατσισμός όμως δεν έχει πρόσημα. Ο εβραϊκός/ισραηλινός εξαιρετισμός είναι γνωστό φαινόμενο. Πείθει όσους θέλουν να πειστούν.
Ασφαλώς γνωρίζεις περί Ρωσσοποντίων, ποντιακών ανεκδότων κλπ. Ίσως έχεις ακουστά ότι κάποιοι ντόπιοι Μακεδόνες αποκαλούν τους Πόντιους εποίκους, Τούρκους και με μια τούρκικη λέξη, που την ξεχνάω τώρα και σημαίνει “έποικοι”. Οτιδήποτε από αυτά όταν λέγεται εις βάρος π.χ. των Αλβανών θεωρείται, δικαίως, ρατσιστικό ή έστω ύποπτο ρατσισμού.
Ενέχει πάντως μια αντίφαση, όπως και να το κάνουμε, να ποινικοποιήται η άρνηση των γενοκτονιών που καθορίζουν ξένα σώματα και όχι εκείνων που έχει αποφασίσει η ίδια ακριβώς Βουλή. Δεν το λες και απαύγασμα της σοβαρότητας.
Εγώ αφήνω την ιστορική συζήτηση στους ιστορικούς (αλλά να ξέρουμε κιόλας ποια είναι αυτήν την στιγμή η συναίνεση: ήταν γενοκτονία! Το γνωρίζουν εκεί στο ΠΑΣΟΚ και στην ΔΗΜΑΡ; Αμφιβάλλω). Εντελώς προσωπικά θεωρώ το έγκλημα της γενοκτονίας άλλη μια κοινωνιολογική-εγκληματολογική αοριστολογία που μας (: στους ποινικανθρώπους) φορτώσανε, ενώ δεν προσθέτει τίποτε δογματικά και μάλιστα αφαιρεί.
Από κει και πέρα, όποιος ανοίγει τον νεομισαλλόδοξο ασκό του Αιόλου, καλό θα ήταν να επιδεικνύη λίγη συνέπεια τουλάχιστον. Διαφορετικά, δικαιούμαι να εικάσω ότι άλλα είναι τα κίνητρα.
Από τουϊτ δεν σκαμπάζω, όμως βλέπω εδώ δίπλα ότι κάποιος έχει γράψει “Η πρόταση νόμου ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ προβλέπει στο περί ευθύνης νομικών προσώπων άρθρο την εξαίρεση, εμ, του κράτους”. Και λίγη προσοχή (πολλώ δε μάλλον λίγη φιλαλήθεια) δεν βλάπτει: την επίμαχη εξαίρεση την περιέχει η πρόταση νόμου της ΝΔ, ενώ η ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ λέει ακριβώς το αντίθετο, ότι η ιδιότητα του δημόσιου λειτουργού αποτελεί επιβαρυντική περίπτωση.
(τα τιτιβίσματά μου τα υπογράφω “ΑΑ”. Επειδή είναι ΑΑ ποιότητας, πήχτρα στην προσοχή και στην φιλάλήθεια ;-))
Δες το περί νομικών προσώπων άρθρο, ήτοι το άρ. 5 στην παρ. 8 (λάθος αρίθμησης αντί για 7):
Μπέρδεψες τις ποινικές διατάξεις, όπου όντως υπάρχει η επιβαρυντική περίσταση, με τις διοικητικές κατά νπ, όπου εξαιρείται το κράτος. Όπως και στην πρόταση της ΝΔ.
Αλλά θα γράψω μάλλον χωριστά για τις (δήθεν) διοικητικές κυρώσεις, υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να σχολιαστούν.
Μα δεν μίλησα για τις διοικητικές κυρώσεις, παρά μόνο για τις ποινικές.
Κατά την πρόταση ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ “Οι διατάξεις των προηγούμενων παραγράφων δεν εφαρμόζονται στο κράτος …”,
δηλαδή στο κράτος δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις του ιδίου αυτού άρθρου (άρθρο 5 του νέου νόμου) και μόνον αυτές,
ήτοι το κράτος εξαιρείται μόνον από τις διοικητικές κυρώσεις κατά νομικών προσώπων.
Αντίθετα, κατά την πρόταση ΝΔ “Στον 927/79 προστίθεται άρθρο 2α ως εξής: Οι διατάξεις των άρθρων 1 και 2 του παρόντος νόμου δεν εφαρμόζονται ως προς το κράτος και τα όργανά του …”,
δηλαδή στα όργανα του κράτους και των ΝΠΔΔ δεν εφαρμόζονται όχι μόνον η προστιθέμενη νέα παράγραφος 2 του άρθρου 2 του 927 (περί προστίμων κλπ), αλλ’ όοολες οι διατάξεις των άρθρων 1-2 του 927,
ήτοι τα φυσικά πρόσωπα που δρουν ως κρατικοί αξιωματούχοι εξαιρούνται και από τις ποινικές κυρώσεις. Ο ορθόδοξος επίσκοπος απαλλάσσεται, ο ρωμαιοκαθολικός όχι.
Κατάλαβα λάθος;
Δεν κατάλαβες λάθος, αλλά και εγώ δεν καταλαβαίνω για ποιο πράγμα με κατηγορείς.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή:
Έγραψα το εξής τιτίβισμα:
Αναφέρομαι με σαφήνεια στο περί ευθύνης νπ άρθρο, άρα όχι στις ποινικές κυρώσεις. Και εκεί πράγματι εξαιρείται το κράτος. Συνεπώς, αυτό που έγραψα και φιλάληθες ήταν και προσεκτικό.
Το πολιτικό σχόλιο που λανθάνει και δεν χωρούσε στους 140 χαρακτήρες ήταν ότι η κατηγορία προς ΝΔ περί κρατικής εξαίρεσης είναι αυτεπίστροφη. Οπωσδήποτε η εξαίρεση της ΝΔ είναι ευρύτερη, αλλά αυτό καλό θα ήταν να το υπεδείκνυε κάποιος που δεν εξαιρεί και ο ίδιος το κράτος.
Αλλά όλα αυτά θα τα σχολιάσω από αύριο: ποια ποινή είναι διοικητική και ποια καθαυτήν ποινή, πώς είναι εφαρμοστέες εν προκειμένω οι αρχές της ισότητας και της λαϊκής κυριαρχίας, τι απέγινε το άρ. 105 ΕισΝΑΚ και λοιπά.
Δεν σε κατηγορώ, απλώς μου φάνηκε επιλεκτικό το να προσάπτεται στην πρόταση των μεν κάτι που υπήρχε αυτούσιο και στην πρόταση των δε, και μάλιστα τη στιγμή που η δεύτερη παρίσταται έτι κρατιστικότερη καθώς επεκτείνει την ανισομέρεια και στα ποινικά (κάτι που βγήκε με το τσιγκέλι, έστω δικαιολογημένα λόγω ορίου λέξεων).
Επί της ουσίας, η εξαίρεση του κράτους από τις διοικητικές κυρώσεις έχει τουλάχιστον ένα γενικό επιχείρημα (ανεξάρτητα από την αντίρρηση για τη συγκεκριμένη ποινικοποίηση): μπορείς να διαλύσεις ένα σωματείο, να του κόψεις την επιχορήγηση ή να του βάλεις πρόστιμο εφ’ όσον διαγνώσεις άρρητο εγκληματικό σκοπό, αν όμως εγκληματεί ο διοικητής του ΙΚΑ θα ήταν αδιανόητο ν’ αφήσεις τον κόσμο ανασφάλιστο ή να επιβαρύνεις τον κρατικό προϋπολογισμό, οπότε εκεί αναγκαστικά κυνηγάς μόνο το φυσικό πρόσωπο (εκτός αν σου φέρνει ψήφους).
Όταν το έγραψα, η πρόταση ΝΔ δεν είχε κατατεθή ακόμα, έτσι νομίζω. Τέλος πάντων, θα γράψω ένα άρθρο από αύριο για το θέμα, τα σκέφτηκα αναλυτικά το πρωί που πήγα για τρέξιμο και συμφώνησα απολύτως με τον εαυτό μου. :-)
Διαβάστε και από την Καθημερινή την αμφιταλαντευόμενη στάση του Αγτζίδη.
Για την πληρότητα της περί γενοκτονιών ενημέρωσης, υπάρχει και ο Ν. 2645/1998, που αναγνωρίζει την γενοκτονία των Ελλήνων της Μ. Ασίας και ορίζει την 14η Σεπτεμβρίου ως ημέρα εθνικής μνήμης.
Νόμος που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο ΠΑΣΟΚ που σήμερα φτύνει αυτό που ψήφισε.
Ωραίο παράδειγμα τυπικής λογικής: η ύπαρξη νόμων για την αναγνώριση του ενός ή του άλλου γεγονότος ως άξιου μνήμης, σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι αν ποινικοποιηθεί η άρνηση ενός απ’ αυτά τότε πρέπει να ποινικοποιηθεί και η άρνηση όλων. Σειρά έχουν η Μάχη της Κρήτης, το Κούγκι, η Αραπίτσα της Νάουσας, άντε με το καλό και η ναυμαχία της Σαλαμίνας (όλο και κάποιος νόμος θα τη μνημονεύει).
Βασικά ναι. Γιατί σου φαίνεται παράξενο;
Υπάρχουν τρεις νόμοι όλοι κι όλοι που γνωρίζω εγώ και καθιερώνουν ημέρες εθνικής μνήμης: ένας για τους Πόντιους, ένας για τους Μικρασιάτες και ένας για τους Εβραίους (όλοι τους διαφορετικές πλην ισότιμες συνιστώσες του ενιαίου και κυρίαρχου ελληνικού λαού, παρεμπιπτόντως).
Η π/ν των ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ ποινικοποιεί την άρνηση κλπ μόνο του ενός γεγονότος εκ των τριών.
Αλλά ισότητα είναι η όμοια μεταχείριση των ομοίων. Δεν υπάρχουν άλλωστε ανώτερες και κατώτερες μερίδες συμπολιτών μας, άξιες περισσότερης ή λιγώτερης προστασίας. Ή μήπως όχι;
Άρα:
1. Η άρνηση κλπ γενοκτονίας πρέπει να τιμωρήται.
2. Η ποντιακή και η μικρασιατική υπήρξαν γενοκτονίες.
3. Άρα, η άρνηση της ποντιακής και της μικρασιατικής πρέπει να τιμωρήται ή όχι;
Εγώ αρνούμαι την 1. Μπορώ να καταλάβω κάπως και όποιον αρνείται την 2, όλοι άλλωστε έχουν δικαίωμα στην άποψή τους επί θεμάτων που δεν γνωρίζουν. Αλλά το ΠΑΣΟΚ, που καταφάσκει και την 1 και την 2, δεν έχει την εντιμότητα να συναγάγη την 3.
Σαν να ισχυρίζεται:
1. Η κλοπή πρέπει να τιμωρήται.
2. Ο Α έκλεψε.
3. Άρα, ο Α δεν πρέπει να τιμωρηθή.
Πονηρό αλλά φθηνό το τέχνασμα ότι “δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες μερίδες συμπολιτών μας, άξιες περισσότερης ή λιγώτερης προστασίας”. Ίσοι με τις 3 κατηγορίες που λες είναι κι άλλοι πολλοί, που ουδείς τους γενοκτόνησε. Άλλωστε το ολοκαύτωμα αφορά όλους τους εβραίους της Ευρώπης και όχι μόνο τους έλληνες (“διαφορετική πλην ισότιμη συνιστώσα του ενιαίου και κυρίαρχου ελληνικού λαού”). Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι η ισότητα μεταξύ ίσων συμπολιτών μας (άλλωστε το ελληνικό ποινικό δίκαιο βαρύνει και τους παρατυχόντες αλλοδαπούς: θα τους κυνηγάμε κι αυτούς;), αλλ’ η ανισότητα μεταξύ ανίσων ιστορικών γεγονότων. Αδικαιολόγητη κατ’ εμέ, η ειδική ποινική προστασία της γενοκτονίας των εβραίων απορρέει από μιάν εκτίμηση μοναδικότητος η οποία στηρίζεται σε διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας. Ενδεχόμενη θέσπιση περιορισμών στην ελευθερία του λόγου εξ αιτίας αυτής της εκτίμησης, θα ήταν εξ ορισμού εξαιρετική και επομένως αδικαιολόγητο να επεκταθεί κατά το δοκούν. Νομίζω ότι αδικείς σεαυτόν με τέτοιες πατριωτικές εκτροπές, άσ’ τες για τους καταλληλότερους (δεν εννοώ τους ιστορικούς) και πιάσε τις συγκρίσεις των προτάσεων νόμου από άλλα, “τεχνικότερα” σημεία, όπως η εξαίρεση των δημοσίων λειτουργών από την ποινική ευθύνη.
Δεν σε καταλαβαίνω: αφού κανείς δεν τους γενοκτόνησε, πώς είναι ίσοι; Η γενοκτονία είναι η αναφορά ως προς την οποία ελέγχουμε την ισότητα εν προκειμένω.
Το Ολοκαύτωμα μπορεί, ο νόμος όμως όχι.
Ο Ν. 3218/2004 λέει σαφώς ότι:
Ακριβώς επειδή η Βουλή δεν είναι ούτε ιστορική ακαδημία ούτε ο αντιπρόσωπος της Αλήθειας επί της Γης, περιωρίστηκε στα του οίκου της: στην μνήμη των Ελλήνων Εβραίων και όχι των Ουκρανών π.χ., έχουν δικό τους Κοινοβούλιο εκείνοι. Βουλή των Ελλήνων είναι, στα των Ελλήνων αναφέρεται.
Συνεπώς, προκύπτει και παρα-προκύπτει ζήτημα ισότιμης αντιμετώπισης των Ελλήνων πολιτών.
Ακολουθεί και αυτό, υπομονή!
Όλοι οι έλληνες είναι ίσοι, όμως άλλο η εθνική μνήμη και άλλο η ποινικοποίηση της αμφισβήτησης. Το κανονιστικό περιεχόμενο των τριών ή και όσων άλλων εθνικών νόμων περί ημέρας εθνικής μνήμης, εξαντλείται στις τελετές και στις μελέτες. Η ποινική νομοθεσία δεν αποτελεί συμπλήρωμα της εθνικής μνήμης ούτε ολοκλήρωση της εθνικής αναγνώρισης, αλλά τελείως ξεχωριστό θεσμικό γεγονός. Η σύγχυση μεταξύ νόμων εθνικής μνήμης και νόμων αντιρατσιστικής προστασίας, αποτελεί λήψη του ζητουμένου.
Να διευκρινίσω ότι τα περί ποντιακής, μικρασιατικής και λοιπών “δικών μας” γενοκτονιών τα κατανοώ απολύτως ως άριστο αργκουμέντουμ αντ αμπζούρντουμ κατά της απαγόρευσης αρνήσεων, με την έννοια ότι αν αρχίσουμε με μιάν απαγόρευση ορίστε πού θα καταντήσουμε. Αντίθετα, ως προτροπή προς το νομοθέτη τα βρίσκω εξωφρενικά, και ως εξαγγελία εκ μέρους του ίδιου του νομοθέτη σωβινιστικά ή έστω υποκριτικά (το τελευταίο αυτό αφορά πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ, που σε 3 “αντιρατσιστικά” νομοσχέδια -Καστανίδη, Παπαϊωάννου και πρόταση Μαρτίου 2013- συμπεριλάμβανε τις “δικές μας” γενοκτονίες ενώ τώρα ξαφνικά τις ξέχασε).
Εμ, και η εβραϊκή “δική μας” γενοκτονία ήταν.
Πολύ σωστό αυτό για την π/ν του Μαρτίου, εκεί αναφέρονταν και όσες γενοκτονίες έχει αναγνωρίσει η Βουλή. Από την σκοπιά των απαγορευτών εγώ το βρίσκω συνεπές.
“Δική μας”;! Ε όχι. Η απόφαση-πλαίσιο, ή όπως αλλιώς τέλος πάντων το λένε αυτό το περίεργο πράγμα που φέρεται πως οφείλουμε να ενσωματώσουμε, αφορούσε κάμποσα θύματα παραπάνω. Άντε το πολύ να τη λέμε “και δική μας”.