Αφού μπορούμε να έχουμε μια δημόσια τηλεόραση, με σταυροφόρους παρουσιάστριες κιόλας, γιατί να στερηθούμε μιας δημόσιας εφημερίδας;
Εντάξει, έχουμε βέβαια ήδη μία κρατική εφημερίδα, την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Αλλά εγώ μιλάω για κάτι άλλο, πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!
Να θυμηθούμε λίγο πρώτα το τρισκατάρατο άρ. 15 Σ:
1. Οι προστατευτικές για τον τύπο διατάξεις του προηγούμενου άρθρου δεν εφαρμόζονται στον κινηματογράφο, τη φωνογραφία, τη ραδιοφωνία, την τηλεόραση και κάθε άλλο παρεμφερές μέσο μετάδοσης λόγου ή παράστασης.
Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους. Ο έλεγχος και η επιβολή των διοικητικών κυρώσεων υπάγονται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης που είναι ανεξάρτητη αρχή, όπως νόμος ορίζει. Ο άμεσος έλεγχος του Κράτους, που λαμβάνει και τη μορφή του καθεστώτος της προηγούμενης άδειας, έχει ως σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας. Νόμος ορίζει τα σχετικά με την υποχρεωτική και δωρεάν μετάδοση των εργασιών της Βουλής και των επιτροπών της, καθώς και προεκλογικών μηνυμάτων των κομμάτων από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.
Αυτά ζητεί η ψυχή μου, γι’ αυτά κλαίει!
Το γεγονός ότι ο τύπος, στον οποίο κατεξοχήν περιλαμβάνονται οι εφημερίδες, δεν υπάγεται στον άμεσο έλεγχο του κράτους, αλλά ισχύουν για αυτόν οι προστατευτικές διατάξεις του άρ. 14 Σ (προστατευτικές βέβαια ο Θεός να τις κάνη…), καθόλου δεν συνεπάγεται τάχα ότι δεν επιτρέπεται στο κράτος να προβή στην έκδοση μιας εφημερίδας (ή και ενός περιοδικού, δεν θα κολλήσουμε εκεί τώρα). Το σημαντικό είναι ότι οι υψηλοί δημόσιοι σκοποί, όπως είναι η “αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, η εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων [διάβαζε: των άρθρων, των επιφυλλίδων, των ρεπορτάζ κ.λπ.] και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου και η προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας”, ισχύουν απαραλλάκτως στον χώρο του παραδοσιακού τύπου, όπως και στον χώρο του ηλεκτρονικού.
Γιατί όμως η ιδέα μιας κρατικής δημόσιας εφημερίδας μάς φαίνεται (σε κάποιους από εμάς τέλος πάντων, δεν παίρνω και όρκο…) τόσο παράδοξη και επικίνδυνη, ενώ η κομματική δημόσια ραδιοτηλεόραση φαίνεται σε κάποιους (όχι σε μένα, να εξηγούμαστε!) τόσο φυσική και αναγκαία; Υπάρχει πράγματι καμία διαφορά ουσίας ανάμεσά τους, τέτοια ώστε να δικαιολογή την μεν, αλλά όχι την δε; Εγώ τουλάχιστον δεν βρίσκω καμία. Όσοι θέλουν την ΕΡΤ, (πρέπει να) θέλουν και την Εφημερίδα της ΕΡΤ.
Κατακλείω λοιπόν τον παραινετικό μου λόγο με μία, τι άλλο;, με μία παραίνεση:
Μόλις με το καλό αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο, μόλις ανθίσουν οι χιλιαρικιές στις αυλές μας, ας ιδρύσουμε μια πραγματικά δημόσια εφημερίδα. Μια εφημερίδα που να λέη την αλήθεια στον λαό.
Απο που θα χρηματοδοτειται η Δημοσια Εφημεριδα, αν εχει λιγακι υπερτροφικη μισθολογικη δαπανη οπως η ΕΡΤ, και αν ο αξεστος Λαος ειναι απροθυμος να την αγορασει, οπως ειναι απροθυμος να παρακολουθησει τις ειδησεις της ΕΡΤ;
Προφανως απο καποιο τελος, οπως και η ΕΡΤ. Αφου λοιπον διασφαλιστει ούτω η οικονομικη βιωσιμοτητα της εφημεριδας, καλο θα ειναι να μοιραζεται και δωρεαν, ωστε να την παιρνει ο κοσμος, και να διασφαλιστει η πολιτιστικη του αναπτυξη και η αντικειμενικη του πληροφορηση.
Ρωτησα καποτε κατι μεγαλους ανθρωπους πώς σκουπιζονταν πριν εμφανιστει το χαρτι υγειας. Μου απαντησαν γελωντας “Με εφημερίδες!”.
Ιδου λοιπον μια πολυ καλη χρηση της Δημοσιας Εφημεριδας! Θα πληρωνουμε τελος, αλλα δεν θα αγοραζουμε χαρτι υγειας. Οπως και να το δει κανεις αν τα βαλλει κατω, συμφερει…….