Month: June 2008

Μικρά δικηγορικά ΙΙ

by

Επί του ακροατηρίου:

Υπάρχει πρόβλημα με τα θρησκευτικά σύμβολα.
Η εικόνα του Χριστού πάνω από τις σοφές κεφαλές των δικαστών υποβάλλει την ιδέα ότι η δικαιοσύνη δεν πηγάζει από το Σύνταγμα και τους σύμφωνους με αυτό νόμους, αλλά από τα ιερά κείμενα της επικρατούσας θρησκείας. Ευτυχώς όμως δεν έχουμε ακόμη ιεροδικεία και καδήδες. Εξαλλου, η ορκωμοσία των μαρτύρων στο Ευαγγέλιο ή στο Κοράνιο ή όπου αλλού είναι άλλη μια κωμωδία και οι θρησκευόμενοι συμπολίτες μας θα έπρεπε να είναι οι πρώτοι που να τάσσωνται κατά του θεσμού αυτού: χορεία μαρτύρων επί μαρτύρων εξευτελίζουν τα ιερά της θρησκείας που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν, καταθέτοντας ψεύδη επί ψευδών. Υπάρχει φυσικά και η αρνητική προσβολή της θρησκευτικής ελευθερίας: ο μάρτυς καλείται να δηλώση σύμφωνα με ποια θρησκεία ορκίζεται, πράγμα στο κάτω κάτω αλυσιτελές και αδιάφορο. Σκορδοκαΐλα που την είχαν οι δικαστές να μάθουν τον θεό του καθενός. Αρκεί η απλή ορκωμοσία, χωρίς την επίκληση θεών, πνευμάτων και ξωτικών.

Υπάρχει πρόβλημα με την εξέταση των μαρτύρων.
Τον μάρτυρα εξετάζει αρχικά ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου και ακολούθως υποβάλλουν τις ερωτήσεις του οι συνήγοροι. Οι συνήγοροι όμως έχουν προετοιμαστή και θα υποβάλουν τις όχι συχνά άσχετες και στρεψόδικες ερωτήσεις τους, όσο εξαντλητική και όσο πλήρης και αν ήταν η εξέταση εκ μέρους του Προέδρου. Κάπως πρέπει να δικαιολογήσουν τις αμοιβές τους. Από την άλλη μεριά, η εξέταση εκ μέρους του Προέδρου τον εκθέτει συχνά πυκνά σε αντεγκλήσεις με μάρτυρες και συνηγόρους και κάποτε δίνει την εντύπωση προκατάληψης. Θα ήταν καλύτερο νομίζω να υποβάλλουν πρώτα τις ερωτήσεις τους οι συνήγοροι και μετά από αυτούς να συμπληρώνη ό,τι απέμεινε αδιευκρίνιστο ο Πρόεδρος, για να αποφεύγωνται και οι συμπαιγνίες, οι στημένες ερωτήσεις, οι αποσιωπήσεις και άλλα ευγενή εντρυφήματα των δικηγόρων.

Υπάρχει πρόβλημα με την σειρά των αγορεύσεων.
Τώρα προτείνει ο Εισαγγελέας και κατόπιν αγορεύουν οι συνήγοροι (στον Άρειο Πάγο η σειρά είναι ανάποδη).

Read moreΜικρά δικηγορικά ΙΙ

Μια στατιστική δεν φέρνει την άνοιξη…

by

Δημοσιεύτηκαν χθες οι διαπιστώσεις της Διεθνούς Μαθηματικής Ένωσης για τις στατιστικές αναφορών επιστημονικών δημοσιεύσεων που χρησιμοποιούνται ευρέως για την αξιολόγηση της διεθνούς επιστημονικής έρευνας. Από την ανακοίνωση τύπου: Wednesday, 11 June 2008 – The International Mathematical Union today released the Citation Statistics report. Citation-based statistics, such as the impact factor, are often used to assess … Read more Μια στατιστική δεν φέρνει την άνοιξη…

Αναμορφωση στα ευρωπαικα πανεπιστημια – επιτελους ανισοτητες!

by

Κατι αλλαζει στους διαδρομους των ευρωπαικων ΑΕΙ, ακομα και στην σκληροπυρηνικη Γαλλια.

Ενα απο τα πιο παρανοϊκα και αδικα χαρακτηριστικα του ευρωπαικου συστηματος ανωτατης εκπαιδευσης ειναι η ισοπεδωτικη εξισωση: μεταξυ φοιτητων, μεταξυ καθηγητων σε μια σχολη αλλα και μεταξυ καθηγητων σε διαφορετικες σχολες.

Οι φοιτητες θεωρουνται ολοι εξισου πλουσιοι (και γιαυτο κανεις δεν πληρωνει διδακτρα) συχνα και εξισου ικανοι (γιαυτο σε Γαλλια, Γερμανια και αλλες χωρες οποιοσδηποτε εχει απολυτηριο εισαγεται).
Ακομα πιο περιεργο ειναι οτι οι καθηγητες θεωρουνται ολοι ιδιοι. Ενας καθηγητης διοικησης επιχειρησεων ή πληροφορικης στο καλυτερο γαλλικο πανεπιστημιο πρεπει να παιρνει τα ιδια λεφτα με εναν καθηγητη αγροτικων εκμεταλλευσεων στο χειροτερο.

Ισχυριζομαι οτι αυτο ειναι αδικο αλλα και καταστροφικο. Καποιος που ειναι αστερι στην πληροφορικη μπορει να εχει στα 25 του με μια θεση εργασιας της ταξης των 100.000-150.000 ευρω τον χρονο. Ενας καθηγητης αγροτικων εκμεταλλευσεων με δυσκολια θα ξεφευγε απο την ανεργια αν εψαχνε δουλεια στον ιδιωτικο τομεα. Το να τους μεταχειριζομαστε το ιδιο σημαινει απλα οτι πολυ λιγα αξιολογα ταλεντα σε ειδικοτητες με μεγαλη ζητηση θα δουλευουν στα πανεπιστημια μας, αφου θα προτιμουν να δουλευουν με πολυ καλυτερες συνθηκες στον ιδιωτικο τομεα. Ετσι η ισοτητα στα εισοδηματα ειναι πολυ κακη για την ερευνα σε μια χωρα. Και εν τελει ειναι και αδικη, καποιος που παραγει ερευνα σε τομεις με μεγαλη ζητηση στην οικονομια προσφερει περισσοτερα και αξιζει να πληρωνεται περισσοτερο.

Ειναι καιρος η Ευρωπη να ξεχασει το μυθο οτι ολοι οι φοιτητες και ερευνητες ειναι ισοι, ενας μυθος που εν μερει ευθυνεται για το πολυ μεγαλο ακαδημαϊκο χασμα μεταξυ Ευρωπης και ΗΠΑ. Μεταξυ 1901 and 1950, 73% των βραβειων Νομπελ πηγαν σε χωρες που ανηκουν σημερα στην ΕΕ. Μεταξυ 1951 και 2000, το μεριδιο μας επεσε στο 33%, και απο το 1995 εως το 2004, το ποσοστο μας ηταν μολις 19%!

Read moreΑναμορφωση στα ευρωπαικα πανεπιστημια – επιτελους ανισοτητες!

Μικρο Ποδοσφαιρικο: τελικα θελουμε ομορφο θεαμα ή καλες στατιστικες?

by

Η Ελλαδα παιζει παλι σε ενα ευρωπαϊκο πρωταθλημα και δυστυχως τα παιχνιδια της δεν εχουν γινει καθολου ελκυστικοτερα να τα βλεπεις. Αλλα βεβαια μιλαμε για την ομδα που επι χρονια εχει προπονητη τον ανθρωπο που ειπε: δεν υπαρχει ελκυστικο και απωθητικο ποδοσφαιρο, υπαρχει επιτυχημενο και αποτυχημενο.

Η βασιλευουσα πρωταθλητρια Ευρωπης λοιπον, 8η στην παγκοσμια καταταξη παιζει με την συμπαθητικη, πλην μαλλον αναποτελεσματικη Σουηδια (νουμερο 30 παγκοσμιως). Περιεργως το παιχνιδι μοιαζει λιγο με παιχνιδι Ρεαλ Μαδριτης εναντιον Αλμπαθετε (μαντεψτε ποιος ειναι σε ποιον ρολο).

Οπως ειπε βεβαια ο ενας εκφωνητης του ESPN μολις τωρα, το παιχνιδι μπορει να ειναι βαρετο αλλα αν καποιος κριτικαρει τον Ρεχαγκελ, η απαντηση μπορει να ερθει ευκολα: κοιταχτε τι εχουμε καταφερει με αυτο το βαρετο στυλ. Δεν ειμαι σιγουρος ομως οτι οι αντιπαλοι της Ελλαδας δεν εχουν μαθει πια το κολπο και οτι η μεθοδος θα πιασει οταν πεσουμε σε δυνατες ομαδες (η Ισπανια μολις διελυσε την Ρωσια 4-1 και δεν φαινεται οτι θα κολλησει στην ελληνικη αμυνα, να μην μιλησουμε για την Ολλανδια).

Προσωπικα θα προτιμουσα να ειμασταν μια Σουηδια, ελαφρια και συμπαθητικη ομαδα με αρκετους ταλαντουχους παικτες που παιζει μερικα ομορφα παιχνιδια χωρις μεγαλες αξιωσεις, παρα αυτη η βαρια ομαδα που παιζει τοσο αμυντικα που συχνα φαινεται οι παικτες της να προσπαθουν να ξεφορτωθουν την μπαλα απο τα ποδια τους οπως οπως.

Read moreΜικρο Ποδοσφαιρικο: τελικα θελουμε ομορφο θεαμα ή καλες στατιστικες?

Ποιος φιμωνει το συνιστολογιο της αναΜορφωσης?

by

Μανα ο σερβερ κρασαρε που λεει και ο Γιωργος. Ισως προσεξατε οτι χτες σχεδον ολη την ημερα το ιστολογιο μας ηταν εκτος λειτουργιας. Απο οτι φαινεται ο παροχος μας αλλαξε καποια υποδομη στον σερβερ και ηταν ασυμβατη με τα τελευταιας τεχνολογιας συστηματα μας (με λιγα λογια το δωρεαν λογισμικο που χρησιμοποιουμε δεν ειναι φτιαγμενο για … Read more Ποιος φιμωνει το συνιστολογιο της αναΜορφωσης?

Ο γάμος και ο “δάμος”

by

Αυτόν τον καιρό τα κανάλια έχουν βουίξει με τους γάμους των ομοφυλοφίλων στην Τήλο. Το ζήτημα προσέλαβε και πάλι επικαιρότητα και τα παράθυρα έχουν γεμίσει διχοστασίες και ιδρωμένους κήνσορες. Στο κλίμα αυτό, μια πρόχειρη, γλωσσαναλυτικο-χιουμοριστική προσέγγιση του σχετικού ζητήματος μπορεί ίσως να φανεί χρήσιμη, συμβάλλοντας στο να τονιστεί μια πτυχή-λεπτομέρεια του ζητήματος που έχει διαφύγει την προσοχή πολλών αρθρογράφων στο παρελθόν (εν μέρει και αυτού του φοβερού συνιστολόγου μου ΑΑ στο νομικώς ενδιαφέρον post που είχε παλιότερα δημοσιεύσει)! Ποιά είναι όμως αυτή η λεπτομέρεια;

Για να την αντιληφθούμε πρέπει να ξανακοιτάξουμε προσεκτικά το ζεύγος λέξεων που συναποτελούν την φράση «γάμος ομοφυλοφίλων». Νομίζω ότι η ουσιολογική διαφωνία γύρω από την έννοια αυτής της φράσης μπορεί να μεταφραστεί γλωσσικώς ως εξής. Όσοι απορρίπτουν μετα βδελυγμίας τον γάμο ομοφυλοφίλων διαβλέπουν μιαν αθεράπευτη αντίφαση, ένα είδος contradictio in adjecto στον όρο που εκφράζει την σχετική έννοια (ο «ομοφυλοφιλικός γάμος» αντιμετωπίζεται ως κάτι ανάλογο με τον «παντρεμένο εργένη»): Ακόμη και όταν δεν λένε κάτι τέτοιο ξεκάθαρα, αυτό πάντως φαίνεται ότι εννοούν όλοι όσοι μιλούν για την «φύση και δομή» του γάμου, για την διαφορά φύλου ως “ουσιώδη προϋπόθεση” τέλεσής του κ.λπ. Όσοι πάλι δέχονται την έννοια δρουν γλωσσικώς ως εξής: Αποξενώνουν τον όρο «γάμος» από τις περισσότερες ιστορικοκοινωνικές κ.λπ. συνυποδηλώσεις του και κάνουν δεκτή αρχικώς μια «κλινικώς στείρα», συμβατική του θεώρηση που επιτρέπει τον συνδυασμό του με την γενική υποκειμενική «ομοφυλοφίλων». Στην περίπτωση αυτή, η λέξη παίρνει μια «τεχνική» σημασιολόγηση και απομακρύνεται αρκετά από την κοινή χρήση. Ωστόσο (κι αυτό είναι πολύ σημαντικό!) και σε αυτή την θεώρηση η τελική έννοια «γάμος ομοφυλοφίλων» δεν επιθυμείται και να φτάσει στο σημείο απόλυτης ταύτισής της με μιαν έννοια «συμφώνου συμβίωσης» (γι’ αυτό ακριβώς και η έννοια “γάμος ομοφύλων” δεν έχει παρά θεωρητική -προς το παρόν- αξία!) Οι υποστηρικτές της δεύτερης θεώρησης εξακολουθούν δηλ. να νοούν και αυτοί τον γάμο ως μέσον του σχηματισμού οικογένειας με τεκνοποίηση ή υιοθεσία, ως το αποκορύφωμα του έρωτα δύο ανθρώπων κ.λπ (δηλ. βασικοί συνυποδηλούμενοι στον όρο παραδοσιακοί σκοποί, καταστάσεις κ.λπ. παραμένουν δεδομένοι-ες). Εμπειρική απόδειξη ως προς αυτό παρέχουν και οι δηλώσεις στις οποίες προέβησαν κάποιοι από τους πρόσφατα νυμφευθέντες (;) στην Τήλο, στις οποίες ανάμεσα σε άλλα περιέγραψαν τον γάμο τους με όρους αγάπης και έρωτα.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος για να αντιληφθεί κανείς ότι καθεμιά από τις δύο παραπάνω γλωσσικές τοποθετήσεις στηρίζεται σε μιαν ορισμένη «προερμηνευτική» αντίληψη -που στην πρώτη περίπτωση είναι αρνητική, στην δεύτερη θετική έναντι του «γάμου ομοφυλοφίλων». Το ερώτημα όμως που γεννάται πια είναι: Μήπως η εν λόγω προερμηνευτική αντίληψη περιορίζει αδικαιολόγητα το πεδίο ενδιαφέροντός της στο ένα σκέλος της έννοιας «γάμος ομοφυλοφίλων» και συγκεκριμένα στο «ομοφυλοφίλων», αφήνοντας στο απυρόβλητο το άλλο (δηλ. το «γάμος»); Η διαφορά είναι ουσιώδης: Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση, προϋποτίθεται σιωπηρώς ότι ο γάμος εξακολουθει για όλους, ομοφυλόφιλους και ετεροφυλόφιλους, παρά τις διαφορετικές γλωσσικές του θεωρήσεις, να διατηρεί ένα κοινό νοηματικό minimum, που θα έλεγα συνίσταται στο ότι “είναι –τρόπον τινά- ένα καλό και άγιο πράγμα, μια εκδήλωση αγάπης”! Το μόνο πρόβλημα δηλαδή είναι ποιοί «προνομιούχοι» θα τον απολαμβάνουν…

Read moreΟ γάμος και ο “δάμος”

Η Ευρώπη ως φρούριο ή ως παιδική χαρά;

by

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για το θέμα των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα, για την ελληνική πολιτική ασύλου, για την υποδοχή και κράτηση των επαναπροωθουμένων κ.λπ. Δικαίως. Οι μετανάστες που κομματιάζονται από νάρκες, οι λιμενικοί που βιαιοπραγούν σκαιά σε ανήμπορους ανθρώπους, τα λαμόγια εκατέρωθεν του Αιγαίου που αποκερδαίνουν το παντεσπάνι τους από τις οικονομίες μιας ζωής των μεταναστών, η κράτηση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσων προορίζονται για απέλαση ή περιμένουν την εξέταση του αιτήματός τους, η στερεότυπη και αναιτιολόγητη απόρριψη όλων των αιτημάτων παροχής ασύλου είναι φαινόμενα βαθύτατα προσβλητικά για όλους μας.

Θέλω όμως να φωτίσω και μια άλλη οπτική, όχι απαραίτητα για να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, αλλά για να τεθή το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις. Δεν φτάνει ο καταγγελτικός λόγος, χρειάζεται και να εντοπίσουμε τον ένοχο και να υποδείξουμε λύσεις.

Σε πρώτη ματιά ο ένοχος είναι προφανής: το ελληνικό ο-θεός-να-το-κάνη-κράτος. Έτσι είναι, χωρίς καμία αμφιβολία και θα ήμουν ο τελευταίος που θα υπερασπιζόταν την ελληνική κρατική αποτελεσματικότητα σε οποιοδήποτε πεδίο προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.

Είναι όμως μόνο έτσι;

Η Ελλάδα υποχρεούται από την ευρωπαϊκή πολιτική να επιτηρή και να αστυνομεύη τα θαλάσσια κυρίως σύνορά της. Είναι δηλαδή μια πολιτική που ασκείται όχι μόνον χάριν της δικής μας εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της ευρωπαϊκής, τουλάχιστον των υπόλοιπων σενγκενικών χωρών. Εξού και η μερική ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αυτής της πολιτικής. Η Ευρώπη ως φρούριο δεν υπήρξε μόνο δική μας απόφαση.

Read moreΗ Ευρώπη ως φρούριο ή ως παιδική χαρά;