Κατι αλλαζει στους διαδρομους των ευρωπαικων ΑΕΙ, ακομα και στην σκληροπυρηνικη Γαλλια.
Ενα απο τα πιο παρανοϊκα και αδικα χαρακτηριστικα του ευρωπαικου συστηματος ανωτατης εκπαιδευσης ειναι η ισοπεδωτικη εξισωση: μεταξυ φοιτητων, μεταξυ καθηγητων σε μια σχολη αλλα και μεταξυ καθηγητων σε διαφορετικες σχολες.
Οι φοιτητες θεωρουνται ολοι εξισου πλουσιοι (και γιαυτο κανεις δεν πληρωνει διδακτρα) συχνα και εξισου ικανοι (γιαυτο σε Γαλλια, Γερμανια και αλλες χωρες οποιοσδηποτε εχει απολυτηριο εισαγεται).
Ακομα πιο περιεργο ειναι οτι οι καθηγητες θεωρουνται ολοι ιδιοι. Ενας καθηγητης διοικησης επιχειρησεων ή πληροφορικης στο καλυτερο γαλλικο πανεπιστημιο πρεπει να παιρνει τα ιδια λεφτα με εναν καθηγητη αγροτικων εκμεταλλευσεων στο χειροτερο.
Ισχυριζομαι οτι αυτο ειναι αδικο αλλα και καταστροφικο. Καποιος που ειναι αστερι στην πληροφορικη μπορει να εχει στα 25 του με μια θεση εργασιας της ταξης των 100.000-150.000 ευρω τον χρονο. Ενας καθηγητης αγροτικων εκμεταλλευσεων με δυσκολια θα ξεφευγε απο την ανεργια αν εψαχνε δουλεια στον ιδιωτικο τομεα. Το να τους μεταχειριζομαστε το ιδιο σημαινει απλα οτι πολυ λιγα αξιολογα ταλεντα σε ειδικοτητες με μεγαλη ζητηση θα δουλευουν στα πανεπιστημια μας, αφου θα προτιμουν να δουλευουν με πολυ καλυτερες συνθηκες στον ιδιωτικο τομεα. Ετσι η ισοτητα στα εισοδηματα ειναι πολυ κακη για την ερευνα σε μια χωρα. Και εν τελει ειναι και αδικη, καποιος που παραγει ερευνα σε τομεις με μεγαλη ζητηση στην οικονομια προσφερει περισσοτερα και αξιζει να πληρωνεται περισσοτερο.
Ειναι καιρος η Ευρωπη να ξεχασει το μυθο οτι ολοι οι φοιτητες και ερευνητες ειναι ισοι, ενας μυθος που εν μερει ευθυνεται για το πολυ μεγαλο ακαδημαϊκο χασμα μεταξυ Ευρωπης και ΗΠΑ. Μεταξυ 1901 and 1950, 73% των βραβειων Νομπελ πηγαν σε χωρες που ανηκουν σημερα στην ΕΕ. Μεταξυ 1951 και 2000, το μεριδιο μας επεσε στο 33%, και απο το 1995 εως το 2004, το ποσοστο μας ηταν μολις 19%!
Read moreΑναμορφωση στα ευρωπαικα πανεπιστημια – επιτελους ανισοτητες!