Month: May 2008

компютриΣτις λίγες γραμμές που ακολουθούν θα καταθέσω εν συντομία τις προτάσεις μου για ένα πανεπιστήμιο που θα μπορεί να προσφέρει σχετικά υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκές υπηρεσίες ενώ ταυτόχρονα θα υπηρετεί τις βασικές αρχές της δικαιοσύνης και της ακριβοδικίας. Θεωρώ δεδομένη -και απολύτως δικαιολογημένη- την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αυτό το αναφέρω διότι θα παίξει το ρόλο του σε όσα έχω να προτείνω. Συνοπτικά, λοιπόν, θέτω στην κρίση σας τις παρακάτω ρυθμίσεις και σας καλώ να θυμάστε πάντα τους δύο στόχους που υιοθετώ από τον τίτλο ήδη. Όσοι, από την άλλη, πιστεύουν ότι τα ΑΕΙ μας είναι από τα καλύτερα στον κόσμο και ότι είναι δίκαιο να απαξιώνει τις σπουδές όλων των υπολοίπων και να αποκαλείται επιστήμων όποιος πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια παίζοντας ξύλο και πήρε το πτυχίο του μετά από 10 χρόνια και 5-6 προσπάθειες ανά μάθημα καλούνται απλώς να διαβάσουν κάτι άλλο.

1) Τα ΑΕΙ θα είναι εντελώς ανεξάρτητα σε ό,τι αφορά το σύνολο των ακαδημαϊκών και διοικητικών τους λειτουργιών. Αυτό σημαίνει ότι θα αναλαμβάνουν την ευθύνη για την εισαγωγή νέων φοιτητών, το πρόγραμμα διδασκαλίας, την έρευνα και τα οικονομικά. Οι διοικήσεις τους θα αποφασίζουν εκ των προτέρων τον αριθμό των εισακτέων και θα διοργανώνουν τις εισαγωγικές εξετάσεις. Αυτό εξασφαλίζει ότι: α) πολιτικές παρεμβάσεις ψηφοθηρικού χαρακτήρα αποκλείονται β) καταργούνται οι πανελλήνιες εξετάσεις της παπαγαλίας και απαγκιστρώνεται η Β’βαθμια εκπαίδευση από αυτή τη διαδικασία, επιστρέφουσα στον αυθεντικό της ρόλο γ) οι εξετάσεις αφορούν πράγματι το γνωστικό αντικείμενο της σχολής και διερευνούν τις ικανότητες και τις γνώσεις του υποψηφίου δ) οι μαθητές που έχουν το προνόμιο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της εντατικής προγύμνασης χάνουν το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου πλεονεκτήματος που έχουν σήμερα και ε) η εξεταστική επιτροπή θα έχει τη δυνατότητα, διά του ελέγχου του φακέλου του υποψηφίου, να συνυπολογίσει κι άλλους παράγοντες, όπως η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του για παράδειγμα, για να αποφασίσει ανάμεσα σε ισοβαθμούντες εξεταζόμενους – προς όφελος, προφανώς, των λιγότερο προνομιούχων.

2) Τα ΑΕΙ θα αξιολογούνται από ανεξάρτητες διεθνείς αρχές και ινστιτούτα των οποίων η δουλειά γίνεται αποδεκτή από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.

Read moreΓια ένα καλύτερο και πιο δίκαιο δημόσιο πανεπιστήμιο

Ανήκω στην μάλλον μικρή μειοψηφία των ιστολόγων που επιμένουν να δημοσιεύουν τις απόψεις τους συνοδευμένες από το όνομά τους. Στο παρόν επιχειρηματολογώ υπέρ του ότι όσοι τουλάχιστον ιστολογούμε σχετικά με πολιτικά θέματα, εν τη ευρεία του όρου εννοία, ή τέλος πάντων επιδιώκουμε να συμμετέχουμε σε σοβαρές συζητήσεις, καλό θα ήταν να εγκαταλείψουμε τους “ξανθούς ιππότες” και να αποκαλυφθούμε στον συζητητή μας. Με δεδομένο ότι κάποιοι από τους κατά καιρούς συνομιλητές μου δεν περνούσαν την δοκιμασία του Τουρίγγου, είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν εκπλήξεις!

Διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις ημιεπωνυμίας ή ημιψευδωνυμίας. Στις περιπτώσεις εκείνες δηλαδή όπου ο ιστολόγος κυκλοφορεί μεν με ψευδές όνομα, είναι όμως ευχερής η διαπίστωση του ονόματός του, είτε επειδή το ψευδώνυμο προέρχεται από το όνομά του είτε επειδή δηλώνει όποτε χρειαστή ποιος είναι είτε επειδή διαθέτει επώνυμη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για όποιον ενδιαφέρεται είτε για παρόμοιους λόγους.

Επίσης δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις που δεν έχουν πολιτικό ή προσωπικό ας πούμε χαρακτήρα. Αν κάποιος γράφει συνταγολόγιο, φωτολόγιο, ημερολόγιο ή κάτι παρόμοιο, δεν μπορώ να φανταστώ πώς η ψευδωνυμία θα μπορούσε να δημιουργήση προβλήματα.

Προβλήματα μπορούν να δημιουργηθούν όμως σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. Κατ’ αρχάς, η ψευδωνυμία προκαλεί κάποια προκαταρκτικά κωλύματα ή μάλλον δυσχέρειες στην επικοινωνία. Δεν ξέρεις πώς να απευθυνθής στον ψευδώνυμο: κύριε ή κυρία; με το συ ή με το σεις; έλα ρε μεγάλε ή σας παρακαλώ μανδάμ; Τέτοια εμπόδια μοιάζουν ασήμαντα, στην πράξη όμως δίνουν αφορμή σε παρεξηγήσεις, “γνωριζόμαστε και από παλιά νεαρέ;” και παρόμοια αρνητικά μηνύματα. Επιπλέον, όχι μόνο η ψευδωνυμία καθ’ αυτήν, αλλά και γενικώτερα η απουσία κάποιων λίγων βιογραφικών στρεβλώνει το επίπεδο της επικοινωνίας. Αλλιώς θα μιλήσω για ένα νομικό ζήτημα σε έναν νομικό και αλλιώς σε έναν φυσικό, άλλα πράγματα θα θεωρήσω δεδομένα και άλλα σημεία των απόψεών μου ως δυσνόητα. Η ίδια η επιλογή των λέξεών μου μπορεί να προκαθορίζεται από τον αναγνώστη μου. Τέλος, γνωρίζοντας τον συνομιλητή μου αποδίδω δίκαια κίνητρα και επιδιώξεις: είναι διαφορετική η αξιοπιστία του υποστηρικτή της πυρηνικής ενέργειας όταν είναι δικηγόρος της Westinghouse και διαφορετική όταν είναι της Greenpeace. Αλλά και αντίστροφα, όταν ξέρω με ποιον μιλάω, αποτρέπομαι από το να του αποδίδω επιδιώξεις ή σκοπούς που δεν του ταιριάζουν: κατά του Ν. 927/79 μπορεί να τάσσεται είτε ένας αντισημίτης εθνικιστής είτε ένας παθιασμένος φιλελεύθερος. Αν δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται, υπάρχει κίνδυνος να αστοχήσω στην βρισιά που θα του εκτοξεύσω.

Read moreΠερί ιστολογικής ψευδωνυμίας

Η ποινική τιμώρηση της δυσφήμησης (συκοφαντικής ή μη) έχει αποτελέσει κατά το πρόσφατο παρελθόν αντικείμενο συζητήσεων και αντεγκλήσεων για πολλούς από τους ενδιαφερόμενους για ζητήματα δικαιοφιλοσοφικού ή ηθικού περιεχομένου. Οι κατ’ εξοχήν υπερασπιστές της απεγκληματοποίησης της δυσφήμησης φαίνεται πως είναι οι φιλελεύθεροι που συχνά αντιδικούν με τους «απέναντι» για το ζήτημα αυτό. Λαμβάνοντας ως δεδομένη την κατ’ αρχήν ανάγκη ποινικής τιμώρησης των ανήθικων συμπεριφορών θα εξετάσω τη φιλελεύθερη παράδοση και την ηθική της θεωρία σε μία προσπάθεια να δείξω ότι: 1) η ετεροβλάβη δεν είναι απαραίτητη για τον περιορισμό της προσωπικής αυτονομίας/ελευθερίας δράσης κατά την παράδοση αυτή 2) στις περισσότερες περιπτώσεις δυσφήμησης υφίσταται βλάβη κατά την ίδια παράδοση 3) το αν η δυσφήμηση είναι συκοφαντική ή όχι ελάχιστα επιδρά στην συγκεκριμένη συζήτηση εφόσον η συμπεριφορά του συκοφαντούντος είναι δόλια και 4) ακόμα και η κλασική ελευθεριστική θεωρία αδυνατεί να απαντήσει στην πρόκληση των υπερμάχων της ποινικής τιμώρησης.

Ι. Συνηθέστατα αναφέρεται στις συζητήσεις των ποπ ελευθεριστών ότι η αρχή της βλάβης είναι ταυτόσημη με τον κλασικό φιλελευθερισμό. Η θέση αυτή στηρίζεται, ασφαλώς, στη γνωστή φράση του J. S. Mill στο On Liberty, σύμφωνα με την οποία ο μόνος καλός λόγος για να περιορίζει κανείς την ελευθερία δράσης των πολιτών είναι η ετεροβλάβη (harm to others) και όπου υπονοείται, προφανέστατα, η άδικη ετεροβλάβη. Αυτή την αρχή θα θεωρήσω, αποφεύγοντας κάθε πρωτοτυπία, τη βάση της ηθικής θεωρίας του κλασικού φιλελευθερισμού. Το ποινικό δίκαιο, λοιπόν, έχει, ως μηχανισμός περιορισμού της αυτονομίας των πολιτών, πεδίο δράσης κάθε φορά που κάποιος εξ αυτών αδίκως βλάπτει κάποιον άλλο. Η κυρίαρχη θέση της αρχής αυτής στη φιλελεύθερη ηθική θεωρία δεν αμφισβητείται από κανέναν, συμπεριλαμβανομένου και εμού. Αυτό που αμφισβητείται έντονα και απόλυτα δίκαια είναι η αποκλειστικότητά της. Κι αυτό διότι ο θείος Mill συμπεριλαμβάνει, χωρίς κανένα δισταγμό και μάλλον αυτονόητα, και την αρχή της προσβολής (offence principle) στη θεωρία του. Ας δούμε και το πρωτότυπο προς αποφυγήν αμφισβητήσεων:

Read moreΚατά της απεγκληματοποίησης της δυσφήμησης