Σήμερα θα τηγανίσουμε ένα βρέφος. Τίποτε δεν μας εμποδίζει εξ ηθικής επόψεως, γιατί όλα είναι σχετικά και εγώ που σας γράφω δεν βρίσκω τίποτε το ανήθικο στο να τηγανίσω το μωρό. Όχι μόνο αυτό, αλλά και όσοι ισχυρίζονται ότι τάχα θα ήταν λάθος να το κάνω αυτό πλανώνται πλάνην μεγάλην: δεν υπάρχει λάθος και σωστό σε αυτά τα πράγματα, δεν υπάρχει λάθος και σωστό γενικώς. Όλα είναι σχετικά, το ‘παμε; [εκτός ίσως από το ότι η πρόταση “όλα είναι σχετικά” δεν είναι η ίδια σχετική, χμ]
Η πρόταση “ο βρεφοτηγανισμός είναι ηθικώς απορριπτέος” δεν επιδέχεται αληθοτιμή. Δεν μπορεί να είναι αληθής ή ψευδής περισσότερο παρά η πρόταση “το πλιγούρι είναι πεντανόστιμο” ή “γεια σου ρε Καλλίρη παλλήκαρε!” ή “Πλύνε τα δόντια σου, είπα!”.
Η ποινική τιμώρηση της δυσφήμησης (συκοφαντικής ή μη) έχει αποτελέσει κατά το πρόσφατο παρελθόν αντικείμενο συζητήσεων και αντεγκλήσεων για πολλούς από τους ενδιαφερόμενους για ζητήματα δικαιοφιλοσοφικού ή ηθικού περιεχομένου. Οι κατ’ εξοχήν υπερασπιστές της απεγκληματοποίησης της δυσφήμησης φαίνεται πως είναι οι φιλελεύθεροι που συχνά αντιδικούν με τους «απέναντι» για το ζήτημα αυτό. Λαμβάνοντας ως δεδομένη την κατ’ αρχήν ανάγκη ποινικής τιμώρησης των ανήθικων συμπεριφορών θα εξετάσω τη φιλελεύθερη παράδοση και την ηθική της θεωρία σε μία προσπάθεια να δείξω ότι: 1) η ετεροβλάβη δεν είναι απαραίτητη για τον περιορισμό της προσωπικής αυτονομίας/ελευθερίας δράσης κατά την παράδοση αυτή 2) στις περισσότερες περιπτώσεις δυσφήμησης υφίσταται βλάβη κατά την ίδια παράδοση 3) το αν η δυσφήμηση είναι συκοφαντική ή όχι ελάχιστα επιδρά στην συγκεκριμένη συζήτηση εφόσον η συμπεριφορά του συκοφαντούντος είναι δόλια και 4) ακόμα και η κλασική ελευθεριστική θεωρία αδυνατεί να απαντήσει στην πρόκληση των υπερμάχων της ποινικής τιμώρησης.