Έστω ότι υπάρχουν δύο δικαστές, ο Ραδάμανθυς και ο Πάρις. Ο Ραδάμανθυς είναι ο σόφος δικαστής του Άδη. Η απέραντη σοφία του του επιτρέπει όχι μόνο να εκδίδη πάντοτε δίκαιες αποφάσεις, αλλά και να τις αιτιολογή, να παρουσιάζη επιχειρήματα υπέρ και κατά, να επανεκτιμά τις απόψεις του, να ακούη τα επιχειρήματα που του προσάγονται, να βασανίζη την σκέψη του.
Ο Πάρις είναι ο δεύτερος δικαστής. Δεν έχει καμία από τις ιδιότητες του Ραδαμάνθυος, είναι όμως απίστευτα τυχερός. Ως συνέπεια της τύχης του, διαγιγνώσκει πάντοτε ορθά τις περιπτώσεις που του προσάγονται, δεν μπορεί όμως να πη το γιατί το πράγμα έχει έτσι και όχι αλλιώς. Δεν συμβουλεύεται τις γνώμες άλλων, δεν ακροάται των διαδίκων, δεν αμφιβάλλει ποτέ. Δωροδοκήθηκε χωρίς τύψεις από την Αφροδίτη με την ωραιότερη γυναίκα του κόσμου, αλλά τελικά έδωσε το χρυσό μήλο όντως τη καλλίστη.
Η συνεπειοκρατική άποψη οφείλει να αρκεσθή στον Πάρι. Της είναι μάλιστα προτιμώτερος, δεδομένου ότι καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα με λιγώτερους πόρους (χωρίς αποδεικτική διαδικασία, άρα πιο γρήγορα). Η πνευματική εργασία του Ραδαμάνθυος είναι μάλλον σπατάλη πόρων, ακαδημαϊκή πολυτέλεια, αχρείαστος σχολαστικισμός.
Προσωπικά υποστηρίζω την αντίθετη άποψη: ανακαλύπτουμε ότι η δικαιοσύνη δεν είναι μόνο αποτέλεσμα, αλλά και διαδικασία. Δεν αρκεί η ουσία, αλλά προσαπαιτείται ο τύπος. Ο σεβασμός του δικονομικού δικαιώματος της δικαστικής ακροάσεως σε όλες τις ειδικώτερες εκφάνσεις του (π.χ. δικαίωμα πληροφόρησης, δικαιώμα αποδείξεως, δικαίωμα συνηγόρου) αποτελεί συστατικό στοιχείο της απονομής της δικαιοσύνης. Δεν ανέχομαι ως ελεύθερη προσωπικότητα να μου απονέμεται το δίκαιο εική και ως έτυχε, σαν να είμαι μικρό παιδάκι από τον μεγάλο παντογνώστη κηδεμόνα, κατά χάριν και συγκατάβασιν ή θεϊκή ενόραση ή απλή τύχη, αλλά επειδή εκθέτω έλλογα επιχειρήματα και απαιτώ αυτό να μου αναγνωριστή. Και αυτό όχι γιατί μπορεί κάποτε να αδικηθώ (πιθανότητα που στο υποθετικό παράδειγμά μου έχει εκ των προτέρων αποκλειστή), αλλά γιατί αξιώνω λογοδοσία από τον οποιοδήποτε κριτή, για να μπορώ να ζητώ λόγο από αυτόν ανά πάσα στιγμή. Δεν υπάρχει δίκαιη απόφαση χωρίς δικαστική ακρόαση και χωρίς ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία.
Σήμερα όλοι έχουμε ακούσει για την κρίση του Πάριδος. Κανείς όμως δεν θυμάται τον Ραδάμανθυ.
H παραβολή είναι ενδιαφέρουσα. Είναι όμως στην αφετηρία της προβληματική. Ιδού γιατί:
Αν στον Ραδάμανθυ επιτρέπεται και να εκδίδει πάντοτε ορθές αποφάσεις αλλά και να τις αιτιολογεί εμπεριστατωμένα και ειδικώς κ.λπ. κ.λπ., τότε όλοι ευλόγως θα προτιμήσουν τον Ραδάμανθυ! Όχι όμως για τους λόγους που καταγράφεις αλλά για τον απλούστερο λόγο ότι ο Ραδάμανθυς έχει δύο ικανότητες σε αντίθεση με τον Πάρη που έχει μόνο μία. Το ζήτημα είναι ποσοτικό και η επιλογή απλή. Διαλέγουμε τον κρίνοντα με τα περισσότερα προσόντα…
Τί γίνεται όμως αν ο Ραδάμανθυς έχει μία (μόνον) ικανότητα; Να αιτιολογεί δηλαδή πλήρως τις αποφάσεις του, να βασανίζη την σκέψη του, να ακούει και να αντικρούει τα επιχειρήματα πάντων κ.λπ. χωρίς όμως αυτό να εγγυάται ότι οι αποφάσεις του θα είναι πάντοτε ορθές; Γιατί να μην διαλέξουμε τότε τον Πάρη; Τουλάχιστον αυτός θα βγάζει πάντοτε ορθές αποφάσεις- έστω και αναιτιολόγητα- ενώ ο Ραδάμανθυς θα βγάζει πάντοτε αιτιολογημένες αποφάσεις -αλλά κάποτε εσφαλμένες…
Αγαπητέ Αθανάσιε, το παιχνίδι εδώ είναι κάπως στημένο. Κι έτσι, το ερώτημα ξανατίθεται αυστηρότερα: Θέλουμε ουσία πάντοτε χωρίς τύπο ή τύπο χωρίς πάντοτε ουσία; Προσωπικώς, θα αρκεστώ στο δεύτερο ως κάτοικος του πραγματικού κόσμου και στο πρώτο ως αναγνώστης του μυθολογικού.
“Το ζήτημα είναι ποσοτικό και η επιλογή απλή. Διαλέγουμε τον κρίνοντα με τα περισσότερα προσόντα…”
Δεν νομίζω ότι είναι τόσο απλό. Αν ήσουν ο Υπουργός Δικαιοσύνης και στην Διεθνή Έκθεση Δικαστήρων, αυτών των ειδικών μηχανημάτων που απονέμουν δικαιοσύνη, πουλούσαν δύο μοντέλλα, τον Πάρι Τζι Τι Άι και τον Ραδάμανθυ Τούρμπο Σπέσιαλ, εύλογα θα προτιμούσε τον Πάρι, ένα μοντέλλο οπωσδήποτε πιο γρήγορο, αφού πραγματοποιεί πολύ λιγώτερους υπολογισμούς, και πιθανόν πιο φτηνό, αφού φαίνεται να έχη μικρότερο κόστος κατασκευής! Κάποιος δηλαδή που ενδιαφέρεται μόνο για το αποτέλεσμα προτιμά υποχρεωτικά την συντομώτερη οδό, που είναι και η οικονομικώτερη.
Silete jurisconsulti in munere alieno!
Συμφωνώ με τον kt. Αλλά και ως κάτοικος του φυσικού (πέρα από του πραγματικού κόσμου) οφείλω να ομολογήσω πως με προβληματίζει αυτή η «τύχη» του Πάρι γιατί δε μπορεί να εξηγηθεί. Μόνο το Ραδάμανθυ μπορώ να φανταστώ ως ρεαλιστική οντότητα.
Εν ολίγοις, η παραβολή μου βγάζει μπλε οθόνη… :?
Στο σχόλιό σου Αθανάσιε συγχέεις δύο διαφορετικά αποτελέσματα: Είναι άλλο το αιτιολογημένο και άλλο το αναιτιολόγητο ορθό αποτέλεσμα.
Αν ήμουν Υπουργός Δικαιοσύνης υπό τό κράτος του ισχύοντος Συντάγματος θα διάλεγα τον Ραδάμανθυ τούρμπο σπέσιαλ δικαστήρα. Εκτός αν προσφερόταν στην ΔΕΔ και το μοντέλο “Αναγνωστόπουλος-μέγκα-ντόγκμα-φιούζιον” (εφεξής Α-MDF), ένας εξαίρετος φορητός δικαστήρας που προσφέρει και αιτιολογημένο και ορθό και γρήγορο αποτέλεσμα.
υγ. Όλα αυτά βεβαίως, μέχρι να βγει ο Calliris super-duper-dogma-new-generation(εφεξής: C-SDD NG) που συνδυάζει τα προσόντα όλων των παραπάνω μοντέλων. Και ψήνει και καφέ!
Ενδιαφέρον. Έχουμε και λέμε:
Διαφωνώ. Οι περισσότερες ικανότητες δεν συνεπάγονται προτεραιότητα στην προτίμηση του επιλέγοντος. Αν θέλω μια καλή μακαρονάδα, δεν με ενδιαφέρει καθόλου η εξαιρετική ικανότητα του μάγειρα στο κρίκετ ή το στοματικό σεξ. Το ίδιο επιφυλάσσει και ο Θανάσης για τους “συνεπειοκράτες” του παραδείγματος. Θέλουν μόνο δίκαιη απόφαση και αυτό είναι το ζητούμενο: όσο πιο γρήγορα και ανέξοδα το αποκτήσουν τόσο το καλύτερο. Η κριτική ικανότητα και το αίσθημα δικαίου του Ροδαμάνθυος δεν αφορούν το διακύβευμα για τους επιλέγοντες εν προκειμένω.
Ούτε σε αυτό συμφωνώ. Στο δικό μου το μυαλό είναι προφανές ότι η δίκαιη απόφαση είναι δίκαιη ανεξαρτήτως του αν προέκυψε από τύχη ή μελετημένη διαδικασία. Αν χάσω ένα 50ευρο που έχω κερδίσει τίμια, είναι δίκαιο να το ξαναβρώ είτε τυχαία (επειδή το πήρε ο αέρας και προσγειώθηκε μπροστά μου) είτε επειδή κινητοποιήθηκε ένας κοινωνικός μηχανισμός που αναγνώρισε ότι αδίκως στερούμαι τα 50 ευρώ και μου τα επέστρεψε. Γενικά, με αυτή τη φράση μπερδεύεις ασκόπως τα πράγματα, νομίζω, γιατί παραπάνω δε φαίνεται να αρνείσαι το δίκαιο των αποφάσεων του Πάριδος (επιμένω στις αρχαιοπρεπείς γενικές σου όπως βλέπεις) – ούτε και το επιθυμητό τους.
Εν τούτοις, πιστεύω κι εγώ ότι ο Ροδαμάνθυς είναι προτιμητέος τόσο για το λόγο που αναφέρεις (αντιμετώπιση του πολίτη ως ώριμου όντος που επικοινωνεί με τη δικαιοσύνη) όσο και για τον επιπρόσθετο λόγο ότι ο Ροδάμανθυς αξίζει περισσότερο από τον τυχεράκια Παρούλη να δικάζει. Η ποιότητα της απονομής δικαιοσύνης του πρώτου είναι ανώτερη ηθικά αλλά και χρησιμότερη, τελικά, από αυτή του δεύτερου. Κι αυτό διότι διδάσκει το δίκαιο και δεν το απονέμει απλώς. Δεν επιλύει μόνο τις διαφορές με τρόπο δίκαιο αλλά μαθαίνει τους πολίτες γιατί αυτός ο τρόπος είναι δίκαιος. Και αυτό είναι ένα επιπρόσθετο πλεονέκτημα/κέρδος που για πολλούς αποτελεί και σημαντικό αίτημα.
Ενώ το να μη λαθεύει ποτέ κάποιος σου φαίνεται “φυσικό”;
ΥΓ: Όσο κυκλοφορεί το δικό σου μοντέλο, φίλε μου, εγώ μόνο καφέ θα ψήνω. Και είναι Kalliris – δεν με ενδιαφέρει σε ποια σειρά θα μπαίνω στη βιβλιογραφία, αν μπω ποτέ σε κάποια.
Άσχετο, αλλά αυτό τον πίνακα του Ρούμπενς που έχουν βάλει στη γουϊκιπαίδεια τον κοιτούσα τις προάλλες με την ησυχία μου και είναι πολύ περιέργος τελικά. Αλλά και πολύ ωραίος, φυσικά.
Στην πραγματική ζωή όμως δεν υφίστανται τα δύο αυτά μοντέλα. Αλλά όλες οι ενδιάμεσες θέσεις. Το οποίο σημαίνει ότι η δικαιοσύνη, τουλάχιστον υπό δημοκρατικές συνθήκες, πλησιάζει το μοντέλο του Ροδάμανθυ επειδή έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να δώσει σωστές και δίκαιες αποφάσεις στο σύνολο των υποθέσεων που εξετάζει.
Το σύστημα του Πάριδος θα είχε ως αποτέλεσμα σε πραγματικές συνθήκες την εγκαθίδρθση της αδικίας.
Νομίζω είναι το ίδιο σαν να έχει κάποιος να συγκρίνει έναν φωτισμένο και σοφό μονάρχη με τη δημοκρατία. Στο πρώτο σύστημα μπορεί να τύχει μια φορά να υπάρξει ένας τέτοιος μονάρχης και να είναι όλοι ευχαριστημένοι αλλά αυτόν θα ακολουθούν 9 μονάρχες με κάθε είδους απολυταρχική και αυταρχική άσκηση εξουσίας. Οπότε είναι καλύτερο να έχεις ένα σύστημα όπου ακόμη και αν κάποιος είναι εξαιρετικός και ταλαντούχος στη διακυβέρνηση να δέχεσαι το γεγονός ότι δε θα μείνει για πάντα σε αθτή τη θέση. Γιατί έτσι θα ελέγξεις και αυτόν που θα σου βγει σκάρτος.
“αν χάσω ένα 50ευρο που έχω κερδίσει τίμια, είναι δίκαιο να το ξαναβρώ είτε τυχαία (επειδή το πήρε ο αέρας και προσγειώθηκε μπροστά μου) είτε επειδή κινητοποιήθηκε ένας κοινωνικός μηχανισμός που αναγνώρισε ότι αδίκως στερούμαι τα 50 ευρώ και μου τα επέστρεψε”
Ορθόν ναι, δίκαιο όχι! Η τύχη δεν μπορεί να είναι δίκαιη ή άδικη (παρά το κοινώς λεγόμενο “γαμώ την άδικη την τύχη μου” κ.λπ.).
“Γενικά, με αυτή τη φράση μπερδεύεις ασκόπως τα πράγματα”
Καλά, μπορεί να τα μπερδεύω και σκοπίμως! ;-)
“παραπάνω δε φαίνεται να αρνείσαι το δίκαιο των αποφάσεων του Πάριδος ούτε και το επιθυμητό τους”
Είναι επιθυμητές καθότι ορθές, αλλά όχι δίκαιες κατά την γνώμη μου.
Μπορούμε να αντιστρέψουμε το παράδειγμα της κρίσης: στην περίπτωση της κρίσης του Ραδαμάνθυος ο δικαστής ούτως ή άλλως θα έδινε το μήλο στην Αφροδίτη, την καλλίστην. Απλώς όλως παρεμπιπτόντως ενθυλάκωσε και την δωροδοκία του χρυσού μήλου. Και αυτή η κρίση είναι ορθή κατ’ αποτέλεσμα, αλλά πάλι όχι δίκαιη.
Σημείωση: το γεγονός ότι αναδεικνύω την διαφορά δικαιοσύνης του αποτελέσματος και δικαιοσύνης της διαδικασίας δεν σημαίνει ότι τις θεωρώ ισάξιες (ούτε κανείς άλλος νομίζω).
Λοιπόν:
Δεν έχει καμμία σημασία αν η τύχη μπορεί ή όχι να είναι “δίκαιη”. Αν στο παράδειγμά σου δεν θεωρήσεις δεδομένο το γεγονός ότι και η κατά τύχη ορθή κρίση του Πάριδα είναι δίκαιη τότε δεν υπάρρχει κανένα δίλημμα. Μόνο εφόσον και οι δύο κρίσεις είναι δίκαιες καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ δικαιοσύνης μετά διαδικασίας και άνευ διαδικασίας.
Πρέπει να αποφασίσεις αν το αποτέλεσμα της τυχερής κρίσης του Πάριδα είναι δίκαιο ή όχι. Αν είναι, έχει καλώς, διότι το δίλημμά σου έχει νόημα. Αν όχι, τα είπαμε παραπάνω. Μεταξύ ορθού και δικαίου δεν υπάρχει καμμία διαφορά εν προκειμένω διότι ο Πάρις καλείται ως δικαστής να απαντήσει ορθά στο ερώτημα “ποιο είναι το δίκαιο στη Χ περίπτωση;”. Αν τα καταφέρει να αποφασίσει ορθά, θα αποφασίσει και δίκαια. Γενικότερα, αν αποδέχεσαι, πράγμα που είσαι υποχρεωμένος να κάνεις στο παράδειγμά μου, ότι ο τύπος που έχασε το 50ευρω στερήθηκε άδικα αυτό το ποσό, η επιστροφή του είναι ένα αποτέλεσμα δίκαιο, ως αναίρεση του αδίκου.
Το αποτέλεσμα είναι δίκαιο – η κάλλιστη πήρε το μήλο. Η συμπεριφορά του μηλοδόχου πάσχει όχι από πλευράς δικαιοσύνης -αν η δωροδοκία δεν επέδρασε καθόλου στην απόφασή του- αλλά από πλευράς ηθικής ακεραιότητας.
ΥΓ:
Έτσι νομίζω κι εγώ: δεν πιστεύω ότι ένας συνεπειοκράτης θα αντιμετώπιζε τόσο απλοϊκά το ζήτημα. Πολύ περισσότερο, δεν είναι “υποχρεωμένος” να αρκεσθή στον Πάρι. Κάτω η συνεπειοκρατία, δε λέω, αλλά να μην είμαστε και υπερβολικοί.
Το αποτέλεσμα σαφώς και είναι δίκαιο, η κρίση όμως όχι (μας θυμίζει λίγο την διάκριση απαξίας της συμπεριφοράς και απαξίας του αποτελέσματος στο Ποινικό Δίκαιο;).
Ειδικά στο δεύτερο παράδειγμα της κρίσης του Ραδαμάνθυος στοιχειοθετείται de lege lata καραμπινάτη δωροδοκία δικαστού του άρ. 237 ΠΚ.
Νομίζω οι θέσεις μας έγιναν σαφείς. Μόνο ένα άσχετο σχόλιο:
Ελπίζω να το έχεις συμπεριλάβει το άρθρο στην ανακάθαρση διότι, αν η δωροδοκία δεν επιδρά καθόλου στην -τελικά δίκαιη- απόφαση, το μόνο που τιμωρείται είναι ο κακός χαρακτήρας του δικαστή και/ή μία αφηρημένη “βλάβη” του θεσμού της δικαιοσύνης. Τρέχα γύρευε δηλαδή…
Κάπως καθυστερημένα, και αφού έπεσε σύρμα από τον Κωσταντίνο, να συνεισφέρω τα δύο π μου.
Θανάση, το (χαρτιανό) παράδειγμα με τον Πάρι και τον Ροδάμανθυ είναι έξυπνο, αλλά κατά τη γνώμη μου το επιχείρημα του κειμένου (και των σχολίων) δεν κρατάει νερό.
Πρώτο, στο βαθμό που νοιαζόμαστε μόνο για την ισότητα αποτελεσμάτων δεν υπάρχει, ex hypothesi, καμία διαφορά ανάμεσα στους δύο.
Γράφεις
`Το αποτέλεσμα σαφώς και είναι δίκαιο, η κρίση όμως όχι’
Μα και η κρίση μπορεί να είναι δίκαιη. Μερικές φορές έχουμε δίκαιο, χωρίς να γνωρίζουμε γιατί. Η απάντησή σου μπερδεύει την ύπαρξη δικαιολόγησης με την δυνατότητα εκφοράς δικαιολόγησης (δες παρακάτω).
Δεύτερο, είναι ψευδές οτι νοιαζόμαστε μόνο για την ισότητα αποτελεσμάτων. Ένα desideratum της (απόδοσης) δικαιοσύνης (και όχι συστατικό της δικαιοσύνης) είναι ο δημόσιος χαρακτήρας της. Μερικές φορές δεν γνωρίζουμε γιατί ανταπόδοση του Χ από τον Α στον Β είναι δίκαιη, και θέλουμε να το γνωρίζουμε.
Δεν συνεπάγεται οτι ο Ροδάμανθυς είναι πάντα (ηθικά ή επιστημολογικά) προτιμότερος, αλλά οτι δεν είναι πάντα ο Πάρις.
Τρίτο, αυτό
`Η συνεπειοκρατική άποψη οφείλει να αρκεσθῄ στον Πάρι.’
είναι ασαφές. Ένας ωφελιμιστής συνεπειοκράτης, λ.χ., δεν προτιμά απαραίτητα τον Πάρι (εδώ μπορεί να απάντησε ο Κώστας).
Τέταρτο, δεν καταλαβαίνω τη διαφορά ανάμεσα στο δίκαιο της επιστροφής του Χ στον Α (το οποίο δίκαια κρατούσε) από τον αέρα, και την αδικία της απώλειάς του από τον αέρα.
Δικαιοσύνη και αδικία μπορούν να επιγενεθούν στην πιο απλή φυσική διαδικασία (βλ. τη διαμόρφωση μιας ουράς έξω από το σινεμά).
Ξέρω, ξέρω, μου συμβαίνει συνέχεια… Ο δικαστής όμως υποχρεούται βάσει του Συντάγματος να γνωρίζη, δηλαδή να αιτιολογή τις αποφάσεις του – και καλώς.
Δεν κατάλαβα. Εγώ το υποστηρίζω αυτό;
Προφανώς έχετε και οι δύο κατά νου τον κανονιστικό ωφελιμισμό, σύμφωνοι λοιπόν, αλλά δεν ξέρω πόσο κυριολεκτικός ωφελιμισμός είναι αυτός.
[quote comment=”13407″]Ελπίζω να το έχεις συμπεριλάβει το άρθρο στην ανακάθαρση διότι, αν η δωροδοκία δεν επιδρά καθόλου στην -τελικά δίκαιη- απόφαση, το μόνο που τιμωρείται είναι ο κακός χαρακτήρας του δικαστή και/ή μία αφηρημένη “βλάβη” του θεσμού της δικαιοσύνης. Τρέχα γύρευε δηλαδή…[/quote]
Υπάρχει όμως απόπειρα δωροδοκίας, ακόμη δηλαδή και αν απαιτηθή de lege ferenda αιτιώδης σύνδεσμος ανάμεσα στην δωροληψία και στην έκδοση της απόφασης με συγκεκριμένο ευνοϊκό περιεχόμενο, καθισταμένης έτσι της δωροδοκίας από έγκλημα συμπεριφοράς σε έγκλημα αποτελέσματος.
Συμμόρφωση της Διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις
ΥΠΕΣ
Κυριακή, 30 Νοεμβρίου 2008
Ο Υπουργός Εσωτερικών Καθηγητής κ. Προκόπης Παυλόπουλος υπέγραψε εγκύκλιο με θέμα: «Συμμόρφωση της Διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις». Η εγκύκλιος εστάλη προς τις Διευθύνσεις Διοικητικού όλων των Υπουργείων και όλων των Γενικών και Ειδικών Γραμματειών των Υπουργείων, όλες τις Περιφέρειες και όλες τις Ανεξάρτητες Αρχές.
Το πλήρες κείμενο της εγκυκλίου έχει ως εξής:
Θέμα: «Συμμόρφωση της Διοίκησης προς τις δικαστικές αποφάσεις»
Το Υπουργείο Εσωτερικών, με αφορμή το πρακτικό Συνεδριάσεως (αρ. πρ.26/2007) του Τριμελούς Συμβουλίου για τον έλεγχο της συμμόρφωσης της Διοίκησης σε αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και των Διοικητικών Δικαστηρίων, απέστειλε την αρ. πρωτ. ΔΟΑ/Φ.Ο1/οικ.22133/23-8-2008 εγκύκλιο προς όλες τις Υπηρεσίες και τους φορείς της Δημόσιας Διοίκησης, επισημαίνοντας την υποχρέωση τους για πλήρη και έγκαιρη συμμόρφωση στις δικαστικές αποφάσεις που παράγουν υποχρέωση συμμόρφωσης ή είναι εκτελεστές κατά τις οικείες δικονομικές διατάξεις και τους όρους που κάθε απόφαση τάσσει.
Μετά την έκδοση και αποστολή προς τον Υπουργό Εσωτερικών νεότερου πρακτικού Συνεδριάσεως (αρ. πρ.74/2008) του Τριμελούς Συμβουλίου του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο διαπιστώνεται για ορισμένες υπηρεσίες συνεχιζόμενη παράλειψη ή αδικαιολόγητη καθυστέρηση συμμόρφωσης ή πλημμελής συμμόρφωση της Διοίκησης σε ακυρωτικές αποφάσεις Διοικητικών Δικαστηρίων, σας υπενθυμίζουμε εκ νέου την υποχρέωσή σας για πλήρη συμμόρφωση προς τις δικαστικές αποφάσεις και έγκαιρη εκτέλεσή τους.
Επισημαίνεται ότι η υποχρέωση της Διοίκησης για συμμόρφωση προς τις εν λόγω αποφάσεις αφενός αποτελεί Συνταγματική επιταγή (άρθρο 95 παρ. 5 του Συντάγματος) και αφετέρου ορίζεται από τις διατάξεις του άρθρου 1 του νόμου 3086/2002.
….. κλπ κλπ
Κύριε Προκόπη Παυλόπουλε,
Επειδή έχουμε χορτάσει στα παχιά λόγια σας, παρακαλώ πολύ εξηγήστε στον ελληνικό λαό, γιατί μέχρι σήμερα η Υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη δεν έχει εφαρμόσει τις εναντίον της εκδοθείσες ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας υπ’ αριθ. 2023/2003, 73/2005, 3554/2006, 3555/2005, 2307/2008 και 2308/2008;
Μήπως η εγκύκλιος δεν αφορά τις παρανομίες που διαπράττουν τα επιφανή στελέχη της Νέας Δημοκρατίας;
Και στην περίπτωση αυτή γιατί μας ζαλίζετε με τις επαναλαμβανόμενες κοροϊδίες σας;
Αφού με τον τσαμπουκά οι Υπουργοί σας δεν εφαρμόζουν δυσμενείς γι’ αυτούς ακυρωτικές αποφάσεις του Συμβουλίου Επικρατείας!
Ρε ιχις παιδί μου, θα μπορούσε να μας σπαμάρης μόνο μία ανάρτηση ας πούμε, θα έδειχνε εκ μέρους σου μια λεπτότητα…