Η προστασία των ανηλίκων έχει θεμελιώδη σημασία στην κοινωνία του Αθεϊστάν. Εκεί δεν παίζουνε με αυτά. Και μάλιστα, όσο πιο νεαρός είναι ο ανήλικος, όσο πιο αδύναμος και ανυπεράσπιστος, τόσο περισσότερο επεμβαίνει το Κράτος προς προστασίαν του. Ειδική μέριμνα έχει ληφθή για την διαφύλαξη των δικαιωμάτων των βρεφών και των νηπίων από την καταχρηστική άσκηση της λεγόμενης “θρησκευτικής ελευθερίας” εκ μέρους των γονέων τους. Όλοι ξέρουμε άλλωστε ότι τα τέκνα δεν αποτελούν ιδιοκτησία των γονέων!
Το λέει και το άρ. 14 της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού (Ν. 2101/1992):
1. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται το δικαίωμα του παιδιού για ελευθερία σκέψης, συνείδησης και θρησκείας.
2. Τα Συμβαλλόμενα Κράτη σέβονται το δικαίωμα και το καθήκον των γονέων ή, κατά περίπτωση, των νόμιμων εκπροσώπων του παιδιού, να το καθοδηγούν στην άσκηση του παραπάνω δικαιώματος κατά τρόπο που να ανταποκρίνεται στην ανάπτυξη των ικανοτήτων του.
Δύο πρακτικές ιδιαιτέρως επικρίθηκαν και ήδη απαγορεύονται από τους αθεϊστανικούς νόμους:
α. Το χριστιανικό βάπτισμα, ιδίως το ορθόδοξο.
Η βάπτιση, θρησκευτικό έθιμο σύνηθες στους κύκλους της χριστιανικής μειονότητας, αποτελούσε πάντοτε ένα ζήτημα, κυρίως επειδή προέβαλλε βάναυσα στην δημόσια σφαίρα το θρησκευτικό πιστεύω των μελών της συγκεκριμένης Εκκλησίας, όταν όλοι γνωρίζουμε ότι οι στοιχειώδεις αρχές της εκκοσμίκευσης επιτάσσουν τον εξοβελισμό κάθε δημόσιας θρησκευτικής εκδήλωσης. Τέλος πάντων, ας είναι. Δεν μπορούσε όμως σε καμία περίπτωση να γίνη ανεκτός ο νηπιοβαπτισμός, ο οποίος ελέγχεται πλέον από την ειδική Υπηρεσία Νηπιοβαπτισματομάχων. Σε αυτόν καταλογίζονται δικαίως οι εξής παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων του βρέφους:
–Προσβολή της αρχής της θρησκευτικής ουδετερότητας, που, ως γνωστόν, οφείλει να διέπη ανεξαιρέτως την ανατροφή των τέκνων. Ο γονέας υποχρεούται διά νόμου να ανατρέφη το τέκνο του μέσα σε ατμόσφαιρα ουδετερόθρησκη, ώστε εκείνο να διαμορφώση μόνο του και ανεπηρέαστο την δική του προσέγγιση στο θρησκευτικό φαινόμενο (και αν αυτή είναι αθεϊστική, τόσο το καλύτερο!). Η ουδετερότητα εξασφαλίζει την γνήσια θρησκευτική ελευθερία του τέκνου, προστατεύοντάς το σε αυτήν την τρυφερή ηλικία από αθέμιτες επιρροές, ειδικά εκ μέρους των γονέων του.
Γενικώτερα, η ουδετερότητα είναι κεφαλαιώδες αξίωμα της ανατροφής των τέκνων στο Αθεϊστάν, εκτεινόμενο από την πολιτική στην ιδεολογική ως και την καλαθοσφαιρική ουδετερότητα. Σε περίπτωση κάθε παραβίασής της, ανακαλείται πάραυτα η ανάθεση της γονικής μέριμνας στους γονείς και το τέκνο παραδίδεται στα άξια χέρια της Τεκνοφυλακής.
–Προσβολή της ιδιωτικότητας του τέκνου λόγω της τελείας γύμνωσής του ενώπιον πλήθους ανθρώπων. Δεν νομίζω ότι μπορεί να αμφισβητηθή σοβαρά ότι η εικαζόμενη υγιής βούληση ενός βρέφους ή ενός νηπίου θα ήταν να μην κυκλοφορή γυμνό κάτω από τα όμματα αγνώστων ανθρώπων. Άλλωστε, δεν χρειαζόμαστε καν αναχθούμε στην εικαζόμενη βούληση του τέκνου, στην στιγμή καθ’ ην η μεγάλη πλειονότητα των κακόμοιρων των βρεφών κλαίει γοερά για το κακό που της προσγίγνεται, εκδηλώνοντας έτσι την αντίθεσή της.
–Προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του τέκνου: σαν να μην έφτανε όμως η γύμνια, ειδικά οι Ορθόδοξοι γονείς, ακόμη και οι Ορθοδόξως Άθεοι, αυτά τα διπρόσωπα εισοδιστικά φίδια, εξευτελίζουν και βασανίζουν τα νήπια τέκνα τους, επιτρέποντας την ολοκληρωτική τους κατάδυση στο νερό, για να μην αναφέρω την χρίση τους με έλαιο σε όλο το σώμα και σε όλο το πρόσωπο. Ας ονομάσουμε τα πράγματα χωρίς φόβο: πρόκειται για το γνωστό βασανιστήριο του τεχνητού πνιγμού. Και πάλι το κλάμα του βασανιζομένου βρέφους αποκαλύπτει τον πόνο, το άγχος, την αγωνία, την οδύνη που του προκαλείται από την διαδικασία.
β. Η περιτομή.
Εδώ, τι να πω πια, η νομική επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια. Διάφοροι βάρβαροι λαοί, κάτι Εβραίοι, κάτι Μουσουλμάνοι, μερικά τέτοια εκατοντάδες εκατομμύρια, πετσοκόβουν τα μωρά τους, επειδή έτσι λέει υπαγορεύει η θρησκεία τους. Πρόκειται για καθαρή και αναντίλεκτη περίπτωση σωματικής βλάβης του τέκνου, το οποίο επιπλέον ακρωτηριάζεται, υφίσταται δηλαδή μια μόνιμη και αναντίστρεπτη βλάβη στην σωματική του ακεραιότητα.
Και αν αύριο μεθαύριο γυρίση το παιδί σου και σου πη “Εγώ γιατί δεν έχω πόσθη σαν τα άλλα παιδάκια;”, τι θα απαντήσης, άκαρδε πάτερ; Τι;
Ξέχασες την υπο-παράγραφο β1 που απαγορεύει την κλειτοριδεκτομή. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι το αθειστάν προστατεύει τα κοριτσάκια λιγότερο απότι τα αγοράκια.
Μόνο με θρησκευτικά θέματα τσιμπάς εσύ ε; :-)
Η κλειτοριδεκτομή ανήκει στα αυτονόητα, ούτως ή άλλως απαγορεύεται, εμείς ψάχνουμε να βρούμε πού διαφέρουμε από το Αθεϊστάν και γιατί.
Εάν υπήρξε ιατρική αναγκαιότης, καλώς έγινε. Εάν όμως απλή θρησκευτική αναγκαιότης, κακώς.
Ναι, αλλά πρέπει να μας πης τι να κάνουμε κιόλας στους κακούς γονείς.
Κακή άσκηση γονικής μέριμνας. Να τα ξαναλέμε;
Α, να και μία …καλή άσκηση γονικής μέριμνας. Είχαν κι αυτοί τα δικά τους χορτοφαγικά πιστεύω. Τί μας κόφτει εμάς η βούληση του τέκνου, που μπορεί να ήθελε να ζήσει και λίγο παραπάνω…
Συγκλονιστικό! :-(
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορούσαν να αναθρέψουν χορτοφαγικά ή καρπιστικά μετά τα 15 ας πούμε. Ούτε ότι το τέκνο δεν θα μπορούσε τότε να αρνηθή.
Τα παραβλέπω όλα αυτά γιατί αρχίζεις να σχετικοποιείς τις θέσεις σου.
Απλά φαντάζομαι ότι και αυτοί οι συμπαθείς χορτοφάγοι-“εναλλακτικοί” γονείς ήταν οπαδοί του “αναμορφωσιακού φιλελευθερισμού” και είδαμε όλοι τις συνέπειες της προβολής των δικών τους “πιστεύω” επί πραγματικού χρόνου και …επί πραγματικού ανθρώπινου όντος. Η διαφορά με το γιουτιουμπ είναι ότι στη μία περίπτωση οι συνέπειες είναι διά γυμνού οφθαλμού ορατές (…πάει το κοριτσάκι), ενώ στην άλλη μάλλον υποφώσκουν.
Ε, εντάξει είναι και προφανές ότι από τους συγκεκριμένους γονείς θα έπρεπε να είχε αφαιρεθεί προ πολλού η γονική μέριμνα.
Αχ, αυτή η πραγματικότητα ΑΑ. Είδες πώς αναδεικνύει τα άτοπα του “υπαρκτού αναμορφωσιακού φιλελευθερισμού”; Σαν την πιραντελλική κουκουβάγια εισβάλλει στο υπέροχο θεατρικό μας έργο και μας χαλάει όλη την κοσμοθεωρία.
…η οποία συνεπάγεται και πρέπει να συνεπάγεται τι ακριβώς;
Φυλακή για τους γονείς; Στρατόπεδο ανατροφής για το τέκνο; Εγκληματοποίηση της συμπεριφοράς; Ανάθεση της επιμέλειας στο γιουτιούμπ;
Έχω ξαναγράψει, χωρίς να εισακουστώ προφανώς από τους Τεκνοφύλακες, ότι, όταν θέλουμε να απορρίψουμε μια θέση, επιτιθέμεθα στην καλύτερη εκδοχή της, όχι στην χειρότερη. Θα μπορούσες να είχες βρει και παραδείγματα γονέων που καίνε τσιγάρα πάνω στα παιδιά τους, ονομάζοντας την πρακτική αυτή “αναμορφωσιακό φιλελευθερισμό” ή όπως αλλιώς θα σε βόλευε. Δεν θα ανέτρεπες όμως έτσι την θέση της ανατροφής σύμφωνα με τις πεποιθήσεις του γονέως.
Ούτε σχετικοποιώ καμία θέση μου, εξαρχής ήταν σχετική, σχετικός δεν ήταν μόνο ο γνωστός ανεμόμυλος με τον οποίο καθ’έξιν κονταρομαχείς.
Επίσης, στην σκληρή πραγματικότητα πρέπει να αναλαμβάνουμε και την ευθύνη των θέσεών μας. Όταν καταλογίζουμε συνεπώς κακή άσκηση της γονικής μέριμνας σε όσους γονείς περιτέμνουν τα τέκνα τους χωρίς ιατρική υπόδειξη, πρέπει να πούμε και ποια θα είναι η έννομη συνέπεια.
Δεν το περίμενα ποτέ, ότι και δεύτερ’ άρθρο
θα έγραφε ο φίλος μας. Μη θέλει να ξανάρθω;;
;-)
Θάνο! Σοφά σου μίλησε αυτή η κουκουβάγια!
(Σου το ‘χα πει, ότι πουλί, ήτανε πριν τα Βάγια
Όμως εσύ αγνόησες, τέτοια πληροφορία:
και νόμισες πως το’ λεγα, για πλάκα και στ’ αστεία…)
Πρόσεχε όμως! Θα εκτεθείς, αν κι άλλο προσπαθήσεις:
Στη θέση σου θα άφηνα γοργά τις ψευδαισθήσεις,
τα ψευδεπιχειρήματα και τις αντεπιθέσεις:
Θα κοίταγα ξανά καλά, τις δόλιες μου τις θέσεις
να εξετάσω σοβαρά, μήπως και κάνω λάθος.
Το δις αρθρογραφείν δεν ειν’: ανδρός σοφού, το πάθος.
Δεν έχει πρόβλημα η lex η τάχα imperfecta
Ούτε κι οι Τεκνοφύλακες, που δήθεν φτιάξαν σέκτα
Το πρόβλημα μπορεί εσύ, να είσαι, κι ο θυμός σου
Κι ίσως ο φιλελεύθερος, «καλός» αυταρχισμός σου.
Η απορία συνεπώς θα παραμείνει πάγια:
Να ‘ναι σοφός ο Θάνος μας; Ή να’ ναι η κουκουβάγια;
Υγ.
(Στο θέμα την παράδοση, λέω ν’ ακολουθήσω:
Συγγνώμη φίλε μου καλέ, αν σε στενοχωρήσω…)
Δυστυχώς άτοπα όλα ΑΑ.
1. Το να επιβάλλεις χορτοφαγία στο παιδί δεν είναι η χειρότερη εκδοχή, αλλά μία – μέση – μορφή γονεϊκού αυταρχισμού. Τα τσιγάρα είναι ακραία εκδοχή. Οπότε εσύ παραβιάζεις με το τελευταίο, ως αντεπιχείρημα, τον δικό σου “νόμο”.
2. Ως προς τις συνέπειες, και πάλι παραβιάζεις τον νόμο σου! Μιλάς για “στρατόπεδα ανατροφής” κοκ. [Τέτοια ακραία επιχειρήματα τα χρησιμοποιείς κατά κόρον, στο λέω πολύ φιλικά αν δεν το έχεις καταλάβει]. Διάβασε τα άρθρα 1532 επ. ΑΚ (αφαίρεση γονικής μέριμνας κ.λπ.) και θα πάρεις όλες τις αναγκαίες – αστικολογικές – απαντήσεις (επίσης ένα ανδιαφέρον άρθρο της Παντελίδου, Γονείς “ακατάλληλοι δι’ ανηλίκους”, ΧρΙΔ 2006, 289 επ.).
ΥΓ: Χρονιάρες μέρες με τί κάθομαι κι ασχολούμαι! Αυτοκριτική.
Το παράδειγμα που προσήγαγες δεν ήταν η χορτοφαγία, ήταν η διατροφή μόνο με μητρικό γάλα που οδηγεί στον θάνατο. Αρκετά συγκρίσιμο με τα τσιγάρα και πάντως καθόλου συνηθισμένο.
Και για να κάνουμε Ανάσταση καμιά φορά:
“Η γονική μέριμνα πρέπει να αφαιρήται από όσους γονείς περιτέμνουν τα τέκνα τους χωρίς ιατρική ένδειξη”.
Συμφωνείς ή διαφωνείς;
Μέχρι την αφαίρεση (επ’ αόριστον) υπάρχουν και άλλα ενδιάμεσα στάδια, υπάρχει και η αρχή της αναλογικότητας κοκ. Διάβασε τα άρθρα του ΑΚ, δεν είναι πολλά, πάνσοφος ο νομοθέτης.
Συμφωνώ φυσικά ότι θα πρέπει να υπάρξει κάποια κύρωση, η ειδικότερη μορφή της θα είναι θέμα και των ειδικών περιστάσεων (μπορεί φυσικά να οδηγηθούμε και σε αφαίρεση της μέριμνας).
Έτσι βλέπουμε τα πράγματα εμείς, που δεν ζούμε στο “αναμορφωσιακό χωριό” του ασπρόμαυρου :-)
Αρχίζω να βρίσκω ότι ο διάλογος ανακυκλώνεται άσκοπα. Από τη μια ο φίλτατος Λεκτοράτιος εμμένει στην ιδέα της μυστηριώδους βούλησης του τέκνου. Ωστοσο αποφεύγει να δώσει απάντηση στο γιατί είναι ο κρατικός λειτουργός καταλληλότερος να την εικάσει από τον γονέα όσο το τέκνο λόγω ηλικίας δεν έχει την ικανότητα να την εκφράσει, και τι γίνεται όταν η εκφρασμένη βούληση του τέκνου (π.χ. του έφηβου που αρχίζει να μπεκροπίνει με τους φίλους του ή να γυρνάει χαράματα σπίτι) βρίσκεται σε αντίθεση με του γονέα. Αποφεύγει επίσης να αναγνωρίσει ότι η άποψή του ανοίγει την πόρτα στο νεο-γενιτσαρισμό. Από την άλλη ο φίλτατος Αθανάσιος απαντάει ότι η κλειτοριδεκτομή είναι παράνομη χωρίς ωστόσο να εξηγεί αν θα πρέπει να είναι, και αν ναι τότε γιατί όχι και η περιτομή με αντίστοιχες προβλεπόμενες νομικές κυρώσεις.
Οι περισσότεροι λογικοί άνθρωποι νομίζω θα συμφωνήσουν ότι η ανατροφή των τέκνων είναι αρμοδιότητα των γονέων και ότι το κράτος θα πρέπει να παρεμβαίνει μόνο σε περιπτώσεις όπου οι επιλογές τους οδηγούν ξεκάθαρα σε μη αναστρέψιμη βλάβη, σωματική ή ψυχολογική. Το να αφαιρεί το κράτος την κηδεμονία ή να επιβάλει ποινές σε όποιους γονείς ακολουθούν μεθόδους μη γενικότερης αποδοχής οδηγεί σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Διαδικτυακέ φίλε Κώστα. Προσπάθησε να με καταλάβεις τουλάχιστον ως προς την παρέμβαση του κράτους, τα έχω πει και παραπάνω: η εικαζόμενη βούληση δεν έχει καμία σχέση με το κράτος!!! Ούτε με κρατικούς λειτουργούς. Ειναι νομική έννοια, ζώσα ανά τους αιώνες …άνευ του στίγματος – στο ιδιωτικό δίκαιο τουλάχιστον – του κρατικού παρεμβατισμού. Αποσκοπεί δε ακριβώς στην διασφάλιση της ιδιωτικής αυτονομίας του ατόμου, γιατί ανευρίσκεται με αναγωγή στις ιδιαίτερες προτιμήσεις του, τα γούστα του, την όλη συμπεριφορά του κοκ, αλλά και σε άλλους παράγοντες όπως είναι λ.χ. η προστασία της ιδιωτικότητας. Εντελώς πρόχειρα όλα αυτά. Ποιός “κρατικός λειτουργός”;; Είναι σα να σου λέω ότι το ΑΕΠ είναι …swap.
Εγώ απαντώ σε όλα (από τη βάπτιση μέχρι τις συνέπειες της κακής άσκησης της γονικής μέριμνας), αλλά δυστυχώς δεν παίρνω απαντήσεις σε μία σειρά άλλα ζητήματα.
Άντε, κι άλλη μία ωραία ταινία για το θέμα μας. Όταν η Cameron Diaz συναντά τον …αναμορφωσιακό φιλελευθερισμό! :-) Προσέξτε την επιχειρηματολογία της στο δικαστήριο, κάτι-κάτι μου θυμίζει..
Επειδή σήμερα άσκησα για ακόμη μία φορά κακώς την γονική μου μέριμνα, επιτρέποντας σε κάποιον γενειοφόρο άνδρα να δώση στον μόλις τρίχρονο Γιαννάκη να πιη κρασί, και μάλιστα από ένα ποτήρι από το οποίο έπιναν δεκάδες άλλοι, και μάλιστα ενώ ο ίδιος είχε εκδηλώσει καθαρά την βούλησή του, αρνούμενος να ανοίξη το στόμα του, καταπαύω προσωρινώς το πυρ, αποσυρόμενος σε νηστεία και προσευχή και ευχόμενος σε όλους Καλή Ανάσταση, ιδίως δε στους αγαπητούς γρηγορούντες Τεκνοφύλακες!
Lectoratius,
επειδή δεν είμαι νομικός, αν έχεις χρόνο και διάθεση βοήθησέ με σε παρακαλώ να καταλάβω με απλά λόγια. Πώς προέκυψε η εικαζόμενη βούληση ως νομική έννοια? Μας την έδωσε ο καλός Θεούλης γραμμένη σε πλάκες ή την συνέλαβε στην κούτρα του κάποιος νομοθέτης? Στο πρακτικό κομμάτι, ποιός και πώς εικάζει περί του τι θα ήθελε το τέκνο? Δεν είναι αρμοδιότητα του δικαστή ο οποίος είναι κρατικός λειτουργός?
Θανάση,
ο δικός μου από την άλλη άνοιξε το στόμα του αφού πρώτα όμως των εξαπατήσαμε λέγοντάς του ότι το πράσινο μακαρονοτέρας (συγνώμη ο Θεός) υπάρχει, ο Χριστούλης μας βλέπει από ψηλά, και τα σχετικά.
Καλή Ανάσταση σε όλους!
Κώστα,
σε αδρές γραμμές:
Αναζητείται η βούληση εκείνη που – εν όψει όλων των ειδικών συνθηκών της ατομικής περιπτώσεως – θα εξέφραζε ένας κοινωνός αν ήθελε να ρυθμίσει το κρινόμενο ζήτημα και είχε υπόψη του όλες τις βασικές παραμέτρους.
Ναι, αναζητείται από τον δικαστή η βούληση αυτή, αλλά η κρίση του τελευταίου δεν είναι αυθαίρετη, αντιθέτως είναι ατομικά προσανατολισμένη και κατ’ ουσίαν αναπτύσσει μέχρι τέλους τις αξιολογήσεις που κάνει γενικά ένας εχέφρων άνθρωπος στη ζωή του.
Η εικαζόμενη ή υποθετική βούληση αποτελεί ερμηνευτικό βοήθημα στην περίπτωση που δεν υπάρχει πραγματικώς εκπεφρασμένη βούληση. Είναι εργαλείο της λεγόμενης δογματικής (ή ερμηνευτικής) του δικαίου, προκύπτει όμως συγχρόνως και από συγκεκριμένες διατάξεις του Αστικού μας Κώδικα (νόμου του κράτους), κυρίως από τα άρθρα 200, 288 ΑΚ.
Να σε προλάβω: φυσικά κάποιος δικαστής θα κρίνει στο τέλος ποιά είναι αυτή η βούληση, όπως σε όλες τις διαφορές περί του δέον γενέσθαι ή του δεοντικώς πρακτέου. Αυτή είναι η φύση της έννομης τάξης. Μπορεί μάλιστα να εμφιλοχωρήσουν και στοιχεία αυθαιρεσίας σε μία τέτοια κρίση (έχει συμβεί στο παρελθόν). Αλλά ως επί το πλείστον η αναζήτηση και εύρεση της εικαζόμενης βούλησης πραγματώνει την ιδιωτική αυτονομία του άτομου και εξυπηρετεί την εύροια των συναλλαγών. Αυτό διδάσκει η μακραίωνη πλέον πείρα.
Πατερναλισμός στο πεδίο της ερμηνείας των συμβάσεων και των δικαιοπραξιών είναι υπαρκτό μεν, αλλά μάλλον περιθωριακό φαινόμενο – αν εξαιρέσουμε ειδικά νομοθετικά κείμενα τα οποία βρίθουν ερμηνευτικού πατερναλισμού, όπως λ.χ. ο νόμος περί προστασίας του καταναλωτή (Ν. 2251/1994). Κατά λοιπά όμως, και ιδίως στην περίπτωση που μας απασχολεί εδώ, δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα.
Άλλωστε, σκέψου απλά πώς θα μπορούσε να φτάσει στα δικαστήρια μία τέτοια υπόθεση σαν αυτή που συζητούμε: θα είχαμε σύγκρουση δύο διαφορετικών ερμηνευτικών προσεγγίσεων περί της εικαζόμενης βουλήσεως του τέκνου. Άσε δε που …πατερναλισμός, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα ήταν να δώσουμε δίκιο στην ερμηνευτική προσέγγιση του πατέρα! :-)
Και επειδή άπαξ και το τέκνο εισέλθη στον κατωφερή κατήφορο του πατρικού πατερναλισμού το παιχνίδι χάθηκε, ο Γιαννάκης προχτές παρατηρούσε στοχαστικά:
Η Τεκνοφυλακή ώφειλε να είχε επεμβή νωρίτερα, πριν συμβή η ζημιά…
…Πλάνη περί τις ιδιότητες του προσώπου, του πράγματος κοκ! Σωρεία παθογενειών, ών ουκ έστιν αριθμός :-)
lectoratius,
σε ευχαριστώ για τις χρήσιμες πληροφορίες. Ωστόσο με βάση τα όσα γράφεις επιβεβαιώνεις ότι πρόκειται περί κρατικής παρέμβασης. Άλλωστε εξουσία δεν είναι μόνο η εκτελεστική, είναι και η δικαστική και η νομοθετική (αυτό που αποκαλείς έννομη τάξη). Οι διαβεβαιώσεις σου ότι ο δικαστής θα πράξει ως εχέφρων άνθρωπος απλώς χρυσώνουν το χάπι. Στην ουσία το δικαστήριο καλείται να ρυθμίσει τη σχέση μεταξύ γονέος και τέκνου χωρίς προσφυγή από το τέκνο, συχνά ύστερα από παρέμβαση κρατικών λειτουργών.
Νομίζω είναι ξεκάθαρο από τα κείμενά μου ότι εγώ προσωπικά δεν είμαι αντίθετος σε κάθε μορφής κρατική παρέμβαση, άρα συμφωνώ ότι το κράτος οφείλει να θέτει όρια στο πώς οι γονείς ασκούν τη μέριμνά τους. Ωστόσο ως αφαιρετικά φιλελεύθερος θεωρώ ότι είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για μορφή κρατικής παρέμβασης ώστε να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στη χρήση της, και να αναρωτιόμαστε πάντα αν οι λόγοι της παρέμβασης είναι πραγματικά σημαντικοί, ή αν απλώς προσπαθούμε να επιβάλουμε τις απόψεις και προτιμήσεις μας για το πώς πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά στους άλλους, κάτι με το οποίο προφανώς είμαι αντίθετος!
Κώστα,
Η κλειτοριδεκτομή είναι επικίνδυνη ή και βαρεία σωματική βλάβη. Η περιτομή είναι οπωσδήποτε απλή σωματική βλάβη και αυτό δεν μπορούμε να το αρνηθούμε. Αν αίρεται το άδικό της για κάποιον λόγο όμως (έθιμο;), είναι προς συζήτηση.
Εγώ θα έλεγα ναι. Αλλιώς κανείς γονιός δεν θα μπορούσε να τρυπήση και τα αφτιά της κόρης του (ή του γυιου του, μην το κάνουμε θέμα τώρα).
Λεκτοράτιε,
Σαφώς λοιπόν και πρόκειται για υποκατάσταση της γονεϊκής βούλησης από την βούληση ενός κρατικού οργάνου. Αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό, αλλά έχει δίκιο ο Κώστας που το επισημαίνει.
Εκτός βέβαια αν αρχήθεν ήταν κρατική εξουσία η γονική μέριμνα και μόνο κατά παραχώρησιν είχε ανατεθή στους γονείς.
Ξέρεις καλύτερα από εμένα ότι αυτές ανήκουν στο περιουσιακό μέρος του Αστικού Κώδικα και ρυθμίζουν θέματα συναλλαγών. Εδώ συναλλαγή δεν έχουμε. Κριτήριο αποκλειστικό είναι το συμφέρον του τέκνου, που λέει και ο κατ’ εσέ πάνσοφος νομοθέτης στο άρ. 1511 ΑΚ. Συμφέρον του τέκνου μπορεί να είναι όμως και η ένταξη στην πολιτιστική κοινότητα των γονέων του.
Αλήθεια, πώς; Ας δούμε το άρ. 1532 ΑΚ:
Αρα, εκεί που παρατηρεί κάποιος νηπιοβαπτισματομάχος το μαρτύριο του βρέφους, καταθέτει μια αναφορά στο Μονομελές και αυτό διατάσει τα πρόσφορα μέτρα. Οποιοσδήποτε τρίτος μπορεί να επεμβή [και γενικά μιλώντας, καλώς]. Επί δε περιτομής, ισχυρίστηκες ότι πρόσφορη μπορεί να είναι και η αφαίρεση της επιμέλειας. Καλύτερα δηλαδή το βρέφος στο ίδρυμα παρά με τους γονείς του που το περιέταμαν.
Αυτό πάντως σίγουρα δεν είναι “αναμορφωσιακός φιλελευθερισμός”. :-Ρ
Γενικότερη παρατήρηση, γιατί φαίνεται ότι δεν το έχετε αντιληφθεί: μιλούσα για την ουσία πριν, δηλ. για αυτό που πρόκειται να κριθεί στο δικαστήριο: η εικαζόμενη βούληση του τέκνου υπό δύο εκδοχές, υπό την εκδοχή λ.χ. του ενός γονέα και υπό την εκδοχή του άλλου. Ο ένας λέει “τί πρόβλημα μωρέ να έχει με το utube, γουστάρει τρελά, γελάει όλη η Αμερική μαζί του στο home funniest videos!” Ο άλλος “Δεν το έχουμε ρωτήσει ποτέ, είναι μία βίαιη επέμβαση στην προσωπικότητα και τον ιδιωτικό του βίο”. Έτσι χοντροκομμένα. Ιδιωτική θα είναι η διαφορά που θα αχθεί, απλά κάποιος θα πρέπει να την τάμει και να προκρίνει μία από τις δύο ερμηνευτικές εκδοχές. Αν μάλιστα ο δικαστής προκρίνει την πρώτη εκδοχή, δεν σημαίνει ότι υιοθετεί μία “φιλελεύθερη” προσέγγιση, αλλά αυτήν που βρίσκεται εγγύτερα στη βούληση του τέκνου, με βάση τις ιδιαίτερες περιστάσεις της ατομικά κρινόμενης περιπτώσεως. Η άγνοια αυτών των βασικών πραγμάτων είναι απολύτως συγγνωστή για τον Κώστα, γουερέας…
A, και μερικά λαθάκια:
Λυπάμαι, λάθος. Οι ερμηνευτικοί κανόνες (ΑΚ 173, 200 σε συνδ. και με 288) εφαρμόζονται επί ερμηνείας κάθε δηλώσεως βουλήσεως (ακόμη και επί συναινέσεως, που είναι οιονεί δικαιοπραξία), και ασφαλώς όχι μόνον στο περιουσιακό δίκαιο. Άλλωστε εντάσσονται στο πρώτο βιβλίο του Αστικού Κώδικα περί Γενικών Αρχών, κάτι έπρεπε να μας λέει αυτό. Το σύστημα σώζει ζωές, φοράτε το…
Υπάρχει και το έννομο συμφέρον του ΚώδΠολΔικ. Καλό είναι να μη το ξεχνάμε…
Τέλος:
Ναι, κι εγώ λέω καλύτερα με τους γονείς που θα το πετσοκόβουν κάθε λίγο και λιγάκι το παιδάκι… “Δικό τους” είναι, ό,τι θέλουν το κάανουν. Αν αυτό που λες δεν είναι ιδιοκτησιακή αντίληψη περί τέκνου, τότε τί είναι…
Παίρνω την πάσα από το τελευταίο σχόλιο του Λεκτ, κοντρολάρω και επισημαίνω κάτι που έχει περάσει στο ντούκου. Το πλέον καταλυτικό επιχείρημα κατά της ιδιοκτηασίας των τέκνων δεν πηγάζει από κάποιο αόριστο ηθικό, φυσικό και δεν συμμαζεύεται δικαίωμα αλλά από την ίδια την προσωπική αυτονομία, που συνιστά, θυμίζω, την συνεπέστερη κανονιστικά εκδοχή της πολύτιμης ελυθερίας. Τι χρειαζόμαστε για να ζούμε αυτόνομα (=μία ζωή που εμείς ορίζουμε και όχι κάποιος άλλος); Ικανότητα λήψης αποφάσεων, επάρκεια επιλογών και ελευθερία από εξαναγκασμό/χειραγώγηση. Το τέκνο θεωρείται ότι έχει ολίγη από την πρώτη και, συνεπώς, πρέπει να την αναπληρώσουμε εμείς και, κυρίως, οι γονείς. Το τέκνο, όμως, θα πάψει κάποτε να είναι τέκνο και τότε θα πρέπει να έχει επιλογές για να λάβει, ώριμο πια, τις αποφάασεις του.
Τώρα, αν παρα-αναπληρώσουμε το decision-making για πάρτη του όταν είναι μικρουλάκι, ίσως να μην του αφήσουμε και πολλές επιλογές στο μέλλον. Φυσικά, υπάρχουν και ασήμαντες “ζημιές”: αν ο Θανάσης δεν πάει ποτέ το Γιαννάκη να μάθει μπάσκετ δεν τρέχει και τίποτα – θα αθληθεί διαφορετικά. Αλλά, αν τον “προγραμματίσει” ώστε να “φορτωθεί” π.χ. θρησκεία, επάγγελμα και αντιλήψεις περί οικογενείας, τότε ένα μεγάλο μέρος από την μελλοντική αυτονομία του εκάστοτε Γιαννάκη χάνεται. Σκεφτείτε τον Μορμόνο θανάση να διαμαρτύρεται στους μη-Μορόνους φίλους του:
“Εμένα δε θα μου πει κανείς πως θα μεγαλώσω το παιδί μου. Τι δηλαδή, θα μου αφαιρέσουν και την επιμέλεια επειδή κρατάω τα πατροπαράδοτα των δικών μου; Είναι δικαίωμά μου και το κράτος-πατερούλης να μην κάνει τον πατερούλη στα δικά μου παιδιά. Τα οπόια, παρεμπιπτόντως, μια χαρά τα περνάνε και δεν διαμαρτύρονται καθόλου”.
Εγώ λέω ότι το παιδί θα γίνει Μορμόνος-Θανάσης Νο2 χωρίς καμμία ευκαιρία να γίνει κάτι άλλο. Και ότι αυτό είναι παραβίαση της προσωπικής του αυτονομίας και απαξίωσή του ως (μελλοντικού; -έστω μελλοντικού!) moral και political agent που λένε και στη Γιούτα. Και ότι, κατά κανόνα, δεν οδηγεί και σε γεμάτες και καλές ζωές (και ποια είναι χωρίς αυτονομία και πραγματικές επιλογές – χωρίς γνήσιο endorsement;). Και ότι την Πολιτεία πρέπει να την νοιάζει. Και ότι δε χρειάζεται να πάρει την άδεια του γονιού για να τη νοιάζει: το τέκνο έχει αυτοτελές δικαίωμα σε αυτή την προστασία, ανεξάρτητο από προηγούμενη συγκατάθεση ή άδεια του γονιού. Ο οποίος ούτως ή άλλως είναι (και ίσως καλώς) ο κατ’ εξοχήν παράγοντας διαμόρφωσης της προσωπικότητας του τέκνου. Τα ηνία δεν τα χάνει.
Κωνσταντίνε,
είσαι σίγουρος ότι το μέρος της μελλοντικής του αυτονομίας που θα χαθεί θα είναι μικρότερο αν οι επιλογές του γονέα υποκατασταθούν από αυτές ενός κρατικού λειτουργού? Τα παιδιά δεν μεγαλώνουν σε ουδέτερο περιβάλλον, για την ακρίβεια ουδέτερο περιβάλλον δεν υπάρχει! Άρα αυτό που κρίνεται είναι ποιος θα πρέπει να διαμορφώνει το περιβάλλον αυτό όσο τα παιδιά δεν έχουν την ικανότητα να λάβουν τα ίδια αποφάσεις σε θέματα που τα αφορούν. Το ζήτημα είναι αν αφετηρία μας θα πρέπει να είναι ότι αρμόδιος είναι ο γονιός και ότι αφαίρεση αυτής της αρμοδιότητας από τρίτους θα πρέπει να γίνεται μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, ή ότι αρμόδιο είναι το κράτος που εκχωρεί την αρμοδιότητά του στο γονιό μόνο έφ’ όσον ο τελευταίος δέχεται να διαμορφώσει περιβάλλον σύμφωνο με τις προτιμήσεις των κρατικών λειτουργών (οι οποίοι μπορούν να νομιμοποιήσουν τις προτιμήσεις τους αυτές ως σύμφωνες δήθεν με την εικαζόμενη βούληση). Νομίζω ότι ο Θανάσης και εγώ εναντιωνόμαστε στο δεύτερο.
Όχι, δεν είμαι σίγουρος. Αλλά είμαι σίγουρος ότι αρμόδιο για την προστασία των δικαιωμάτων των πολιτών είναι το κράτος. Το επιχείρημα ότι το κράτος μπορεί να κάνει λάθος είναι -στην καλύτερη- όσο πειστικό είναι και το επιχείρημα ότι ο πολίτης μπορεί να κάνει λάθος. Στο θέμα της ζώνης ασφαλείας, για παράδειγμα, το κράτος έχει δίκιο και εκείνοι που δε θέλουν-δε θέλουν να τη φοράνε άδικο. Στο θέμα της φυλετικής ισότητας, έχει δίκιο το κράτος και όχι ο ρατσιστής γονιός. Στο θέμα της δημιουργίας του σύμπαντος έχει δίκιο ο φυσικός που διδάσκει στο σχολείο και όχι η θρησκόληπτη γιαγιά. Προφανώς, αν δεν ζούσαμε στο δυτικό κόσμο, θα ήμουν κι εγώ πολύ πιο επιφυλακτικός για την ικανότητα του κράτους να υπηρετεί την αυτονομία και την ευζωία των πολιτών. Και δεν αμφιβάλλω για το προφανές γεγονός ότι χρειάζονται τολμηρές αλλαγές για να αναταπεξέλθει στο έργο της διάπλασης αυτόνομων και σκεπτόμενων τέκνων. Αλλά, επί της αρχής, δεν πείθομαι ότι πρέπει για τους ανήλικους συγκεκριμένα να ορίσουμε διαφορετικό εγγυητή από αυτόν που εγγυάται για όλους τους άλλους. Διαχειριστή, ναι. Το είπα ήδη.
Κωνσταντίνε,
κάποιο κράτος κάποτε επέβαλε στους νέους να μαθαίνουν ότι το ηλιακό σύστημα είναι γαιοκεντρικό, ενώ μέχρι πρόσφατα (ΟΚ πριν 20 χρόνια που ήμουν μαθητής-δεν ξέρω αν τώρα άλλαξαν τα πράγματα) στο δυτικό Ελληνικό κράτος η σχολική μέρα ξεκινούσε με προσευχή και ανάκρουση του Εθνικού ύμνου.
Άσε που το ζήτημα της προστασίας δικαιωμάτων είναι προκάλυμα. Το πραγματικό ζήτημα είναι το ποιος αποφασίζει για τις αξίες, τις δοξασίες, και τα διάφορα ερεθίσματα στα οποία θα εκτεθεί το παιδί. Αν αρμόδιος είναι ο γονέας και κάνει λάθος θα την πληρώσουν τα παιδιά του. Λυπηρό μεν αλλά η ζημιά είναι περιορισμένη, άσε δε που η αποκέντρωση της απόφασης οδηγεί σε ποικιλομορφία που κάνει πολύ πιο πιθανό όταν το παιδί ενηλικιωθεί να έρθει σε επαφή με διαφορετικούς τρόπους σκέψης και άρα να αμφισβητίσει τα όσα εδιδάχθει. Αν το κράτος είναι αρμόδιο και κάνει λάθος θα την πληρώσουν τα παιδιά όλων! Επιπλέον η ομοιομορφία στον τρόπο ανατροφής κάνει πολύ πιο δύσκολη την αμφισβήτιση των όσων το παιδί εδιδάχθει τα οποία ουσιαστικά αποτελούν στατους κβο.
Και τέλος αν το κράτος είναι αρμόδιο τότε ευλόγως θα πει ο γονιός, αφού κράτος θες να ανατραφούν τα παιδιά μου όπως εσύ ορίζεις και όχι όπως εγώ, τότε ανέλαβε και το κόστος της ανατροφής. Δε μπορεί άλλος να μαμάει και άλλος να πληρώνει! Επαναλαμβάνω ότι δεν αρνούμαι ότι το κράτος σε κάποιες περιπτώσεις έχει δικαίωμα και υποχρέωση να παρέμβει. Αλλά γνωρίζοντας από πρώτο χέρι την οικονομική και κυρίως τη συναισθηματική επένδυση που κάνει ένας γονιός φέρνοντας στον κόσμο και μεγαλώνοντας ένα παιδί θεωρώ ότι εκείνοι που αποφασίζουν να γίνουν γονείς θα ήταν πολύ λιγότεροι αν ήξεραν ότι οι επιλογές τους σχετικά με το πώς θα ανατρέψουν το παιδί τους είναι σημαντικά περιορισμένες από το κράτος.
Επειδή έχω να ασκήσω τα ιδιοκτησιακά μου δικαιώματα στο θηλυκό τέκνο μου μεθαύριο, όπως καλώς γνωρίζετε, εις πείσμα των προσπαθειών κοινωνικοποιήσεως παύλα κρατικοποιήσεώς τους, θα σας απαντήσω από βδομάδα. Κατακεραυνώνοντάς σας ασφαλώς.
Και με οπτικό υλικό στο ιουτούβιον το νηπιοφοβικόν άμα λάχη!
Στείλε και κάνα χάρτη, θα χαθούμε στας εξοχάς. Μια που ασχολείσαι με τα οργανωτικά ρε παιδί μου.
Στο Θάνο που το τέκνο του, σύντομα θα βαφτίσει
κι ύστερα θα μας γράψει εδώ (μας έχει απειλήσει!) ;-P
Θυμίζω πάλι -δις και τρις- ένα μου τραγουδάκιπου για το ανιψούδι μου (το λεν «Ιασονάκι»)
έγραψα κάποια χρόνια πριν (που να ‘ξερα -ο θείος-
πως και για άλλους έγραφα!). Απλώς, στίχος αστείος
μου ήρθε τότε στο μυαλό, κι ένα γκρουβάτο ριφ…
Σήμερα, νιώθω δυστυχώς, πως έγραφα “as if
ν’ απευθυνόμουν σε πολλούς -θείους, γονιούς, μαμάδες-
που liberal δηλώνουνε”. Μα λίγο σαν μουλάδες,
αντί ν’ αφήνουν τα παιδιά, σε πλήρη ησυχία,
της μέριμνας οριακώς, ασκούν την εξουσία,
κι επιχειρηματολογούν, με δύναμη και μπρίο!
Ας ξανακούσουνε εδώ ένα τραγούδι αστείο,
δίνοντας βάση στην πενιά, εκεί, την τελευταία:
Όπου ο θείος σκεφτικός, νιώθει ότι μοιραία
με το τραγούδι του κι αυτός, το τέκνο θα πιέσει…
Κι έτσι στον ανιψιό του λέει: «Το θείο να τον (χ)έσει!
Πρέπει δική του τελικώς, να είναι η ζωή!»
Και βάρος είν’ οι συγγενείς συχνά για το παιδί…
Υγ1.
Το τραγουδάκι μου αυτό, εδώ απόψε βάζω,
γιατί το ανιψάκι μου, ορθοδοξογιορτάζω!
Μα δεν το έχω πλάι μου, και λείπει σ’ άλλη πόλη.
Έτσι, ως θείος-άεργος, το έριξα στη σχόλη,
κι ήρθα και ξαναδιάβασα, το φίλο μου το Θάνο…
(Υπόσχομαι εις εαυτόν: Να μην το ξανακάνω!)
Κι αν ο Γιαννάκης χαίρεται, κρασάκι για να πίνει
Είν’ ο Ιάσων κάθετος: Παπάδες δεν αφήνει
σιμά να πλησιάσουνε, διότι τους φοβάται:
(Καθόλου δεν το αδικώ…) Μα η γιαγιά λυπάται
και λέει: «Πρέπει το παιδί μετάληψη να μάθει!»
(Αναρωτιέμαι ποιό κακό, άραγε θε να πάθει
αν το παιδάκι πιο αργά, την κοινωνία λάβει
όταν θα μεγαλώσει πια, και μόνο καταλάβει
αν θέλει αυτά τα πράγματα να τα ακολουθήσει.)
Άραγε τότε θα ‘ναι αργά; Θα έχει «αμαρτήσει»;
Αχ Θάνο, τον Ιάσονα, θα φέρω στο Γιαννάκη
Πέτρες για να πετούν μαζί, σε κάθε εκκλησάκι… ;-)
Υγ2.
Ως προς τα φάλτσα μου στο song: Φίλοι, απολογούμαι!
Για δικαιολογία μου, προτείνω να σκεφτούμε:
Το φάλτσο στην εκτέλεση, βλάπτει τ’ αυτιά μας μόνο!
Στη γονική τη μέριμνα, το φάλτσο κρύβει πόνο.
Υγ3.
Εν τέλει, σκέφτομαι εδώ και μιαν αλληγορία:
Μπορεί ο «θείος» απ’ το lied να ‘ναι η Πολιτεία,
(ίσως κι ο Lectoratius, μπορεί κι ο Constantinus)
η άλλος Τεκνοφύλακας, απ’ τους κακούς εκείνους
που κυνηγά ο Θάνος μας, ο Liberal ιππότης,
στης Αναμόρφωσης το blog, καβάλα, Δον-Κιχώτης
που βλέπει μες στα comments μας, τους «Τεκνοφύλακές» του,
τις «Κρατικοποιήσεις» του, τις «Ηθοφυλακές» του
και χάνει απ’ τα μάτια του, τον μόνο τον εχθρό του:
Τον άδειο -υπαρξιακώς- φιλελευθερισμό του…
http://www.foxsports.com.au/football/dutch-eridivsie-club-vvv-venlo-signs-18-month-old-boy-to-ten-year-symbolic-contract-after-he-shot-to-fame-on-youtube/story-e6frf423-1226046103551
Ε, ρε γλέντια!
Μετά δείτε και την ταινία με την Κάμερον που αναφέρω και παραπάνω.
Εμένα μου ήρθε στο μυαλό και ένα άλλο κακόμοιρο παιδάκι, που σύμφωνα με τη βιογραφία του
“never had an ordinary childhood. He didn’t attend school as most of us would today, but instead, his father taught them at home.”
Άσε που από την ηλικία των 6 περιόδευε με τον πατέρα του αντί να παίζει με τους φίλους του δίνοντας παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη. Για αυτό λοιπόν κανένας να μην ακούει Μότσαρτ από εδώ και στο εξής!
Άκυρο, Κώστα, κανένα προνομιούχο/ταλαντούχο παιδί δεν “πήγαινε σχολείο” τότε. Και, παρεμπιπτόντως, η σχέση του Μότσαρτ με τον πατέρα του ήταν για σεμινάρια ψυχιατρικής. Οι κακές γλώσσες λένε ότι αυτό μάλλον οφειλόταν στην απίστευτη πίεση που ασκούσε ο φαδερ στο παιδί-θαύμα. Οι ακόμα πιο κακές γλώσσες λένε ότι δεν μπορούσες να καθήσεις στο ίδιο τραπέζι με τον Βολφγκανγκ: σου κοβόταν η όρεξη τόσο για φαγητό όσο και για κουβέντα. Μάλλον βιάζεσαι να κρίνεις τον Λεοπόλδο που στο κάτω-κάτω, ως βιολιστής και μουσικοδιδάσκαλος ο ίδιος, δεν ήταν δύσκολο να διακρίνει το ταλέντο των παιδιών του. Κατά τα λοιπά, δε θα έπρεπε να ήταν υπερήφανος για την ανατροφή του Βόλφγκανγκ και όλες οι πηγές συμφωνούν πως δεν ήταν. Απλά διαφωνούν για το πόσο έφταιγε ο ίδιος για τις κακές σχέσεις τους.
Να προσθέσουμε και το πρόβλημα με την “σκατολογία”, που αναδεινύεται μέσα από τα γράμματα προς τον πατέρα του…
Αυτοί οι αναμορφωσιφιλελεύθεροι οι Ολλανδοί δεν έχουν τον Θεό τους! Αλλά τα έχω πει εγώ προ πολλού.
Τον Μότσαρτ Κώστα φίλε μου, πολύ τον αγαπώ!
Όμως επίτρεψε εδώ, αλήθεια να σου πω:
Έις σε εκατομμύρια είναι ο Αμαντέους…
Δεκάδες ξέρω όμως γονείς, liberal και ωραίους
που για να κάνουν τα παιδιά να μάθουνε το πιάνο
τα ξεπατώνουν διαρκώς: “Σολφέζ μικρέ μου Θάνο!”
και τα παιδιά μαραίνονται αργά και μαραζώνουν.
Μα οι γονείς το χαίρονται! Και όλο καμαρώνουν!
Άρα: Στατιστικώς εδώ, μάλλον κάπου το χάνεις
Εκτός κι αν γίνει μουσικός, του Θάνου μας ο Γιάννης!! ;-)
Χωρίς ωστόσο τους δεκάδες αυτούς γονιούς δεν θα υπήρχε ο ένας Μοτσαρτ. Εμένα από την άλλη οι γονείς μου δεν με ξεπάτωσαν να μάθω πιάνο. Αντί αυτού κατέβαινα στο φίλο μου το Γιάννη στα εξάρχεια και με το αυτοκίνητό του κάναμε βόλτες στον Άγιο Ελευθέριο. Βλέπεις ο πατέρας του (τη μάνα του την είχε χάσει) ήταν ακόμα πιο φιλελεύθερος (ή ίσως έβρισκε έτσι τρόπο να περνάει χωρίς τύψεις ώρες στο καφενείο) και θεωρούσε ότι ήταν δεν έτρεχε και τίποτα να δίνει το αυτοκίνητο στον 15χρονο γιο του. Εχω πράγματι ωραίες αναμνήσεις από αυτές μας τις βόλτες (με τους REO Speedwagon στο κασσετόφωνο). Ευχαριστώ ωστόσο το Θεό ή την τύχη που τη σκαπουλάραμε χωρίς να μας σταματήσει ποτέ η τροχαία και χωρίς να έχουμε ατύχημα. Από την άλλη κάθε φορά που πάω κάπου και κάποιος φίλος παίζει πιάνο ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο τώρα που αγαπώ τόσο πολύ τη μουσική (και γνωρίζω πόσο βοηθάει στο να ρίχνεις γκόμενες) εύχομαι να με είχαν πιέσειοι γονείς μου να μην παρατήσω το πιάνο μερικούς μήνες αφότου το ξεκίνησα επειδή βαριόμουν να μελετάω. Παιδί ήμουν και δεν ήξερα το μέλλον τι θα φέρει, εκείνοι όμως?
Θα κλείσω με την πρώτη στιχουργική μου απόπειρα.
Του ιστολογίου ο Σούτσος μας φαίνεται να γνωρίζει
ο άλλος το παιδάκι του πώς να το μεγαλώσει.
Απ’ τον κινηματόγραφο και ακούγοντας σι ντι,
την απεκόμισε, μας λέει, όλη αυτή τη γνώση.
Μα ο ίδιος δεν προτίθεται προς Ρόδο να πηδήξει
στον μάταιο τούτο κόσμο μας ένα παιδί να φέρει.
Για αυτό τον πιάνει του λαού του πάνσοφου η ρήση,
“ος είναι έξω απ’ τον χορό πολλά τραγούδια ξέρει!”
Σ’ όσους το στίχο αγαπούν, πράσινο δίνω πόντο
(κι έτσι, οι στίχοι Κώστα μου, δεν πήγανε στο βρόντο!);-)
Μα να σου λύσω σκέπτομαι, και δυό-τρεις απορίες:
Μιας και με πιάσαν δυστυχώς, απόψε αυπνίες…
Πρώτον: Τις γκόμενες ουδείς, τις ρίχνει με τα πιάνα…Σήμερα τα κορίτσια μας, έχουνε άλλα πλάνα
για τη ζωή. Αρέσκονται σε οικονομολόγους,
σε δικηγόρους και γιατρούς κι άλλους πλιατσικολόγους
κι ουδόλως που γουστάρουνε κλειδοκυμβαλιστάς…
(το πιάνο σου αδυνατείς: Όταν πεινάς, να φάς!)
Δεύτερον: Πράγματι εγώ, στη Ρόδο δεν πηδώ!
Μα δεν μετέχω και εδώ, σε κάποιου το χορό,
ούτε και δίνω συμβουλές στους ξένους τους μπαμπάδες!
Απλώς: Σ’ όσους τη μέριμνα, ασκούνε σαν πασάδες
χωρίς βαθιά να ψάχνονται, και δη τ’ ομολογούνε
καμαρωτά και μάλιστα, χωρίς να το σκεφτούνε
έρχομαι, καλεσμένος τους, και βάζω τραγουδάκια.
κι έπειτα εσένα προσκαλώ, να γράφεις και στιχάκια!
Κατά τα άλλα τίποτε, δεν δύναμαι ν’ αλλάξω
Και μέσα μου, ξέρω καλά: Θα θέλατε να πάψω
εξ αναρμοδιότητος, ως άτεκνος ιδίως…
Ξέχασες όμως Κώστα μου: Πως είμαι ήδη θείος
κι έχω κι εγώ τη γνώμη μου, πώς πρέπει τα παιδάκια
να τ’ ανατρέφουν οι γονείς! Όχι σαν «παιχνιδάκια»,
ούτε με τον ναρκισσισμό της ιδιοκτησίας,
μήτε με τον αυταρχισμό που έχει ο λοχίας,
μηδέ μ’ επιχειρήματα και πάλη Δον Κιχώτη:
Οι Τεκνοφυλακό-μυλοι θα ρίξουν τον ιππότη…
Παρατηρώ λοιπόν εδώ: Επιμονή αστεία!
που εύχομαι μην αποβεί: καταστροφής αιτία,
γιατί, ενώ σε άλλο Post, κουβέντα εγίνη ωραία
ο Θάνος επανέρχεται, με την ορμή τη νέα
και μάλιστα μας απειλεί: «Να κατακεραυνώσει!»
Ποιούς ακριβώς;;; Δεν πάει, καλλιά, τον εαυτόν να σώσει,
γιατί μόνος προδίδεται: Αντί να συσκεφθεί,
αντί βαθιά πια μέσα του, να αναστοχαστεί
αντί να πάρει, ρε αδερφέ, και μια μικρήν ανάσα
από τη βαθυστόχαστη κουβέντα, με τη Στάσσα
τον Κωνσταντίνο ασφαλώς, κι αυτόν τον Lectoratiο
ο Θάνος φόρα πήρ’ ευθύς (μάλλον από γινάτιο)
και ήρθε και αρθρογραφεί, ξανά-μανά και πάλι
Δεν του ταιριάζει συνεχώς να ρίχνεται στην πάλη
ιδίως γιατί έχασε την ορατότητά του:
Και βλέπει τεκνοφύλακες, αντί τη μέριμνά του!
Λοιπόν: Υπάρχουν άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν,
κι αντί να αυτοσυσκεφθούν, στη γνώμη επιμένουν
και γράφουν, γράφουν διαρκώς, χωρίς να λένε κάτι…
Μα βγάζει φίλοι μου καλοί, και μάτι, το γινάτι! ;-)
Υγ.
Μιας κι εκλεισες, βρε Κώστα μου, με την θυμοσοφία
ελπίζω να σου άρεσε, κι αυτή η παροιμία.
Και περιμένω, και ξανά, με στίχο να μιλήσεις:
Αρκεί τη γνώμη τη σωστή, μ’ αυτόν να υπερασπίσεις!
Είναι ο Αθανάσιος Οθωμανός σουλτάνος?
Είναι λοχίας αυταρχικός (κυκλοφορεί με κράνος)?
Δεν είναι φίλος καρδιακός, ειλικρινά δεν ξέρω.
Για αυτό την όποια γνώμη μου προσεκτικά τη φέρω.
Αν είναι λίγο σαν και εμέ θαρρώ πως το παιδί του
το βάζεί ίσως πιο ψηλά απ’ την ίδια τη ζωή του,
και τι είν’ καλύτερο για αυτό στη σκέψη του ρωτάει
σαν το πιέζει τις φακές με ζόρι να τις φάει.
Για αυτό και ο καθένας μας ευθύνες πριν του ρίξει
ας περιμένει και ο καιρός κάποια στιγμή θα δείξει
αν έχει δίκιο ο Θάνος μας, αν όχι ας τον σταυρώσουν
οι απ’ έξω που ούτως η αλλιώς σταυρό δεν θα σηκώσουν.
Τα γράφω αυτά κι κρόταφοι γεμάτοι γκρίζες τρίχες.
“Αχ Κώστα”, λέω μέσα μου, “καμία τους δεν είχες!
Είναι από τον πυρετό που πέρσυ καλοκαίρι
ανέβασε ο μπέμπης μας. Γιατί? Ιατρός δεν ξέρει.”
“Και έτσι μαζί μεσάνυχτα μπαίνατε στην μπανιέρα
το κρύο νερό του πυρετού να γίνει η φοβέρα,
και ρίχνοντάς τον το μικρό να τον ανακουφίσει
(κι ας είχες φόβο γέλαγες, μήπως ανησυχήσει).”
Και όταν χάραζε ο Θεός και ο θείος του ξυπνούσε,
σήκωνε το τηλέφωνο, έπαιρνε και ρωτούσε.
“Καλύτερα είναι?” έλεγε, “ωραία, μπράβο, μπράβο,
λέω να περάσω να τον δω αργότερα αν προλάβω.”
Ξέρω τον αγαπά πολύ, στα γόνατα τον παίζει,
την πάνα όμως δεν ακουμπά του Γιώργου μας σαν χέζει.
Βλέποντας δεν μαθαίνονται τα πάντα για τη φύση…
τι πάει να πει να ‘σαι γονιός πρέπει κανείς να ζήσει!
Μπράβο, ρε Κώστα θα σου πω, για το καλό στιχάκι!!
και πάω να ετοιμαστώ, γιατί στο εκκλησάκι
σε λίγο θα παρευρεθώ, που ο Θάνος θα βαφτίσει!
(ελπίζω το μωράκι του, το κλάμα μην αρχίσει…)
Για τα λοιπά: Κατάλαβες, πως θείος κλασικός
είμαι κι εγώ! Η πάνα του, που έχει ο ανιψιός
γεμίσει, δεν είναι για με. Έχουμε άλλες τύχες.
Δεν τις ζηλεύω, να σου πω,κι αυτές τις άσπρες τρίχες…
Έτσι,δεν “πρέπει” το “γονιός” να κάνουμε σημαία!
Όσοι από μας το θέλανε, να τα περνούν ωραία!
Καλώς το πράξανε λοιπόν, κι όλοι τους αγαπάμε!
Διαφορετικό αυτό, και άλλο να μιλάμε
συνέχεια για τη μέριμνα, με Post και στιχουργία
Μήπως κάτι να λέει αυτό; Μήπως είναι βλακεία
αντί να τα περνούν καλά, οι έρμοι οι μπαμπάδες
με τα παιδάκια τους κοντά, να βγάζουνε φετφάδες
να μαστιγώνουν το Γιουτιούμπ, να “κατακεραυνώνουν”;
Της “μέριμνας” το “πάμπερς” τους μπορεί και να λερώνουν
άθελα κάποιοι απ’ τους γονείς, και ποιος θα τους αλλάξει
Αν φίλε Κώστα, αγαπητέ, η στιχουργία πάψει;;
;-)
Της “μέριμνας” τα “πάμπερς” μου για να μην τα βρωμίσω,
τους στίχους σε αυτό το ποστ λέω να σταματήσω. :)
Μα είναι ο Θάνος τυχερός που τόσους φίλους έχει,
να τονε συμβουλεύουνε το γιο του να προσέχει!
Απολαυστικότατοι, αμφότεροι οι στιχουργοί :)
…Θυμήθηκα ξανά εδώ και κάτι στιχουργούς,
(από αυτούς που ο Θάνος μας, σνομπάρει, ως “μικρούς”) ;-)
άλλοι όμως μυρίζονται, την κάποια σημασία
που έχει κάποτε κι αυτών, η τραγουδοποιία…
Δεν είναι Μότσαρτ βέβαια, και ίσως να ξενίσουν
όσους μονάχα κλασική, ξέρουν να εκτιμήσουν
και όσους μεγαλώσανε σε Μέγαρα και Σκάλα
και γίναν τώρα ψώνια και σούργελα μεγάλα
Ας τους ακούσουμε λοιπόν, τον Πάνο και τον Χάρη
που πριν την έμπνευση κι αυτών, ο χρόνος να την πάρει,
είχανε πει τη γνώμη τους στο θέμα που μας καίει
(Με μία φυσαρμόνικα, που σαν παιδάκι κλαίει)…
Μια υπενθύμιση, όχι στους Τεκνοφύλακες, τα ξέρουν αυτά εκείνοι, σε μένα που δεν θυμόμουν πού το είχα διαβάσει:
Λεκτοράτιε,
Επειδή μας διαβάζουν και ξένοι ανθρώποι, να θυμηθούμε τι επικαλείσαι:
άρ. 288 ΑΚ
Ανήκει στο Γενικό Ενοχικό, όχι στις Γενικές Αρχές. Κάτι έχεις υπόψιν σου. Το φοράω το σύστημα.
άρ. 200 ΑΚ
Οι συμβάσεις. Εδώ σύμβαση δεν υπάρχει.
Μόνο το άρ. 173 ΑΚ έχει κάποια αμυδρά σχέση:
άρ. 173 ΑΚ
Η δήλωση βουλήσεως του γονέως είναι καθαρή, του δε τέκνου δεν υπάρχει. Το θέμα δεν είναι τι μας λέει η δήλωση βουλήσεως, το θέμα είναι αν είναι επιτρεπτή η υποκτάσταση της βουλήσεως του βρέφους από την βούληση των γονέων.
Και για αυτό υπάρχει ειδικός ερμηνευτικός κανόνας στο άρ. 1511 ΑΚ:
Αυτός μας ενδιαφέρει και για αυτόν συζητούμε.
Όχι, δεν είπα ότι θα γίνη διάδικος ο τρίτος. Αναφορά θα υποβάλη, μήνυση ενδεχομένως στο ΑΤ και η διαδικασία κινείται αυτεπαγγέλτως από την Εισαγγελία. Αυτό έλειπε δα, να σταματά η διαδικασία μετά την καταγγελία λόγω ελλείψεως εννόμου συμφέροντος.
Θανάση,
τί να πω τώρα: ότι προχειρολογείς, ότι κάνεις αλλεπάλληλα λάθη, ότι έχεις άγνοια βασικών στοιχείων αστικού δικαίου…; Δυστυχώς όλα αυτά μαζί.
Α. Η γενική ρήτρα περί καλής πίστεως της ΑΚ 288 εφαρμόζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ιδιωτικού δικαίου (από το εμπράγματο μέχρι το κληρονομικό, από το εμπορικό μέχρι το εργατικό κοκ), και η ισχύς της δεν εξαντλείται στο στενό πεδίο του ενοχικού δικαίου, αναπτύσσει δε πολλαπλή λειτουργία (συμπληρωτική, διορθωτική κλπ). Ανοίγεις τυχαία όποιο σύγγραμμα Γενικού Ενοχικού θέλεις και βλέπεις πόσο λάθος έχεις.
Και τέτοια διαστρέβλωση του δικών μου γραφομένων δεν την περίμενα από σένα: το “σε συνδ. με ΑΚ 288” δεν σημαίνει στα νομικά “πρωτίστως εκ της ΑΚ 288”. Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να το γνωρίζεις. Εκτός αν πρόκειται για συνειδητή παρα-επιχειρηματολογία.
Β. Πλήρης άγνοια του πεδίου ισχύος των ΑΚ 173 και 200, και ιδίως των συνεπειών της συνδυαστικής τους εφαρμογής. Εφαρμόζονται παντού, σε κάθε δήλωση βουλήσεως, γι’ αυτό και εντάσσονται στις Γενικές Αρχές (στα BGB-Materialien υπάρχει η μαγική λεξούλα “durchgreifend”). Κι εδώ ανοίγουμε τυχαία όποιο εγχειρίδιο Γενικών Αρχών θέλουμε, καθώς επίσης ρίχνουμε μια ματιά στην παγία νμλγ ΑΠ (περί συνδυαστικής εφαρμογής των ΑΚ 173 και 200). Και φυσικά υπάρχουν δηλώσεις βουλήσεως, που χρήζουν ερμηνείας, πέραν του περιουσιακού δικαίου! Στο οικογενειακό πάμπολλες, από το συναινετικό διαζύγιο (έχει μικτό χαρακτήρα, δικαιοπρακτικό τε και δικονομικό) μέχρι την εικαζόμενη βούληση του τέκνου. Επίσης, και η συναίνεση, ως οιονεί δικαιοπραξία, πρώτον ανιχνεύεται ως προς την υπόστασή της (υπάρχει ή ου), δεύτερον ερμηνεύεται κατά περιεχόμενο με βάση τις ΑΚ 173, 200 – εφόσον διαπιστωθεί πρώτα ότι υφίσταται το σχετικό δικαιοπρακτικό πραγματικό.
Αυτό δε που λες ιδίως για την ΑΚ 200 είναι επίσης λάθος: δεν εφαρμόζεται μόνον στις συμβάσεις, καθότι ανακλά γενικότερη ερμηνευτική αρχή (λήψη υπόψη της καλής πίστεως και των συναλλακτικών ηθών κοκ), έτσι εφαρμόζεται ακόμη και σε μονομερείς δικαιοπραξίες (κατά μία άποψη ακόμη και στις διαθήκες!).
Εν όψει όλων των ανωτέρω είναι λάθος και το ακόλουθο:
Είναι ζήτημα ερμηνείας αν υπάρχει ή όχι πραγματικό δηλώσεως βουλήσεως. Ακόμη και η σιωπή μπορεί να έχει κατ’ εξαίρεσιν δικαιοπρακτικό χαρακτήρα (αν λ.χ. αυτό επιτάσσουν τα συναλλακτικά ήθη). Εκτός αν θεωρείς εξ ορισμού ότι τα παιδιά δεν εξωτερικέυουν ποτέ δηλώσεις βουλήσεως… που μάλλον προς τα εκεί το πας.
Γ.
Τώρα πραγματικά πρέπει να καλέσω τους …γιατρούς του κόσμου! Πρέπει να ξαναδιαβάσεις τί σημαίνει “ερμηνευτικός κανόνας”. Καμία σχέση, ουδείς ερμηνευτικός κανόνας εδώ. Τουλάχιστον από τη μεθοδολογία ώφειλες να το γνωρίζεις. Στη συνηθέστατη μορφή του ο ερμηνευτικός κανόνας εμπεριέχει τη μαγική φρασούλα “σε περίπτωση αμφιβολίας” (λ.χ. ΑΚ 556). Εδώ παραπληροφορείς, είσαι εκτός θέματος.
Άντε, και δεν σε συμφέρει καθόλου η νομολογία επί της ΑΚ 1511 παρ. 1 (όπως και η σχετική θεωρία):
– Δεδομένου ότι το συμφέρον του παιδιού δεν είναι στατικό, πρέπει τα κριτήρια εξειδίκευσής του να αποβλέπουν και στο μελλοντικό συμφέρον του παιδιού. Κάτι πρέπει να μας θυμίζει αυτό. Alarmglocken εδώ, για όποιον έχει ευήκοα ώτα βεβαίως-βεβαίως.
– Η άσκηση της γονικής μέριμνας αντίθετα προς το συμφέρον του παιδιού συνιστά και κατάχρηση – λειτουργικού – δικαιώματος (ΑΚ 281), και μπορεί να έχει ως συνέπεια ακόμη και την υποχρέωση αποζημιώσεως. Κάτι μας λέει αυτό ως προς τις έννομες συνέπειες…
Δ. Ναι μωρέ, υπάρχει και κάτι που λέγεται “έννομο συμφέρον” στην ΠολΔ, τίποτε, ψιλολεπτομέρειες είναι όλα αυτά.
Προσοχή: το πάθος οδηγεί στο λάθος, το σοβαρό.
Κωνσταντίνε,
Το επιχείρημα φοριέται πολύ και είναι εκ πρώτης όψεως πειστικό: άφετε τα παιδιά σχηματίσειν τας εαυτών πεποιθήσεις! Θα το μηδενίσουμε το φιλελευθερόμετρο!
Αλλά. Αλλά. Αχ, αλλά.
Ανθρώπους άθρησκους γνωρίζω. Απολιτικούς επίσης. Άμουσους, εγώ πρώτος και καλύτερος.
Αλλά δεν ξέρω κανένα άνθρωπο που να μην του έχη επιβληθή από την οικογένειά του… η ίδια του η οικογένεια!
Για την ακρίβεια: από τους γονείς το ευρύτερο συγγενικό περιβάλλον.
Παραβιάζω άραγε την προσωπική αυτονομία του γυιου μου όταν του λέω “δώσε φιλάκι στον θείο τον Χρίστο” και όχι στον περιπτερά; Όταν τον αφήνω για ένα σαββατοκύριακο στην γιαγιά του και όχι σε ένα περαστικό; Όταν παίρνουμε μαζί τηλέφωνο τον παππού και όχι τον ΚΤ; Δεν είναι και αυτή μια “αντίληψη περί οικογένειας”;
Πώς γίνεται να ασκώ κακώς την γονική μου μέριμνα όταν του φορτώνω θρησκεία, αλλά όχι οικογένεια; Από ποιο καθορίζεται περισσότερο ο μέσος άνθρωπος;
[Και όνομα; Τι ισχύει για το όνομα; Με ποιο δικαίωμα θα δεσμεύσω έτσι την μελλοντική αυτονομία του τέκνου; Nomen est omen!]
Οι περιπτώσεις δεν διακρίνονται ικανοποιητικά. Το άρθρο του ΔΣΑΠΔ που παρέπεμψα ανωτέρω περιέχει την πάσα αλήθεια.
Αν βάλης Ορθόδοξος όπου Μορμόνος, πρόκειται ακριβώς για ό,τι συνέβη σε όλους από εμάς. Θα δίσταζα περισσότερο προτού κατηγορήσω τους γονείς ολων μας.
Όρια φυσικά υπάρχουν. Μία απολύτως σχετική περίπτωση είχα θίξει εδώ υπό δύο.
Ως παραχωρησιούχος παύλα επίμορτος τεκνολήπτης παύλα διαχειριστής, όπως μας ωνόμασες εσχάτως. Μην τα λησμονούμε αυτά.
Το “ίσως” μου άρεσε!
Όχι, δεν είναι το ίδιο από την έποψη της προσωπικής αυτονομίας. Ο πατέρας μου το πολύ-πολύ να μου “φόρτωσε” (ένα bias για) μία θρησκεία. Αυτό δεν με εμποδίζει να διαλέξω επάγγελμα, οικογενειακή κατάσταση, χόμπυ, σεξουαλικές συνήθειες κοκ. Ο Μορμόνος μου φορτώνει έναν ολόκληρο τρόπο ζωής.
Το ίδιο, φυσικά, ισχύει και για τα κολλητηλίκια με το οικογενειακό περιβάλλον. Ελάχιστα επιδρούν αυτά στην προσωπική αυτονομία: πόσες και πόσο σημαντικές επιλογές χάνει ο Γιαννάκης αν τηλεφωνήσει στον παππού αντί για τον κτ; Με την εξαίρεση ακραίων περιπτώσεων φυσικά…
ΥΓ: Ντάξ’ την βαφτίσαμε την κούκλα, σταμάτα να μας ζαλίζεις!
Δεν συμφωνώ: όλες οι θρησκείες είναι περιεκτικά συστήματα, καμία δεν τελειώνει στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας. Ειδικά για σεξουαλικές συνήθεις κάτι έχει να πη και η Ορθοδοξία.
Αλλά δεν χρειάζεται να συμφωνήσω. Γιατί χωρίζεις τις θρησκείες σε δύο μέρη, τις καθωσπρέπει, που επιτρέπεται να τις φορτώνουμε στα παιδιά μας, και τις β΄ κατηγορίας, όπου επεμβαίνει η Τεκνοφυλακή.
Η προσωπική αυτονομία συνδέεται με την ταυτότητά μας. Το πρώτο γλύφει το δεύτερο. Αλλά η ένταξη σε μια οικογενειακή κοινότητα είναι μεγάλο κομμάτι του δεύτερου. Άρα, έχει και παραέχει σχέση με το πρώτο. Δεν ξέρω κανένα άνθρωπο που να τον έμαθαν να αγαπά τον Θεό της θρησκείας του πιο πολύ από ό,τι τον έμαθαν να αγαπά την γιαγιά του.
Ε, εντάξει, το ότι σε ένα mainstream ορθόδοξο περιβάλλον έχεις αρκετές επιλογές για να ζεις αυτόνομα ενώ σε ένα μορμονικόν όχι, είναι truism, πως να το κάνουμε. Δεν τραβάει αυτή η ισοπέδωση και δεν ταιριάζει και στην συνήθη επιχειρηματολογική γενναιότητά σου. Κομψά το θέτω, όπως βλέπεις! Και το να αγαπάς έναν Θεό, συνεπάγεται τον αποκλεισμό κάποιων σημαντικών επιλογών, ενώ το να αγαπάς τη γιαγιά σου όχι. Δεν συγκρίνουμε ούτε αγάπες ούτε θρησκείες, τις επιπτώσεις στις (σημαντικές) επιλογές μας (και άρα στην αυτονομία μας)συζητούμε. Πάλι αυτοί οι παλιο-ορισμοί μας κυνηγάνε.
Για να μην είμαι άδικος προς τους αθεϊστανούς συνΙστολόγους, η απαγόρευση της περιτομής τίθεται σε ψηφοφορία τον Νοέμβριο εν Αγίω Φραγκίσκω, πάντοτε πρωτοπόρω σε κάτι τέτοια χίπικα. Επιχειρήματα υπέρ και κατά. Από εδώ.
Εξαίρω αυτό εδώ, που και εγώ ανέφερα προηγουμένως:
Χμμμμμμμμμμμ…