Με αφορμή ένα σχόλιο του Έτερου Δικαστή ξεσκόνισα λίγο το Συλλογικό Εργατικό μου. Αν και μάλλον δεν ήταν ανάγκη.
Προβλέπει λοιπόν το Σύνταγμα:
Aπαγορεύεται η απεργία με οποιαδήποτε μορφή στους δικαστικούς λειτουργούς και σ’ αυτούς που υπηρετούν στα σώματα ασφαλείας.
“Με οποιαδήποτε μορφή” σημαίνει “με οποιαδήποτε μορφή”: απαγορεύεται η λευκή απεργία, η μερική απεργία, η κυλιόμενη απεργία, η απεργία αλληλεγγύης, η προειδοποιητική απεργία, η αδέσποτη απεργία, η έτσι-γουστάρουμε απεργία. Απαγορεύονται απαξάπασες. Φερμπότεν.
Μήπως όμως δεν απαγορεύεται ειδικά η στάση εργασίας; Μια τόση δα στασούλα άλλωστε τι ψυχή έχει; Δεν θα έπρεπε να αναιρέσουμε τον πυρήνα του συνταγματικού δικαιώματος της απεργίας στους δικαστικούς λειτουργούς! Είναι τάχα αναλογική μια καθολική απαγόρευση; Άνθρωποι είναι κι αυτοί, δεν είναι θεοί, έχουν κι αυτοί συνταγματικά δικαιώματα!
Καταρχάς, αν αυτό ήταν αληθές, δεν θα απαγορευόταν ούτε στα μέλη των σωμάτων ασφαλείας (γιατί όχι και των ενόπλων δυνάμεων τότε; Απεργία των στρατιωτικών είναι στάση!, είχε ειπωθή στις προπαρασκευαστικές εργασίες του 1975), που αναφέρονται στο ίδιο εδάφιο του Συντάγματος. Αυτό από μόνο του θα έπρεπε να μας κάνη κάπως προσεκτικούς.
Αλλά είναι σαφές ότι η σχέση απεργίας και στάσης εργασίας είναι σχέση γένους προς είδος. Η στάση εργασίας είναι είδος απεργίας και, όταν τίθεται εκτός νόμου το γένος, συνάγεται εύκολα τι συμβαίνει με το είδος. Οι νόμιμες προϋποθέσεις είναι οι ίδιες, διαδικασία κήρυξης, αρμόδιο όργανο, υποχρέωση προειδοποίησης και λοιπά, υπάρχουν μόνο κάποιες διαδικαστικές διαφοροποιήσεις ως ειδοποιές διαφορές, που προσαρμόζονται στην απλούστερη και ταχύτερη φύση της στάσης εργασίας.
Καταλήγω λοιπόν: μόνο με ανείπωτη νομική φρίκη μπορώ να διαβάσω απόψεις ότι τάχα απαγορεύεται μεν η απεργία στους δικαστικούς λειτουργούς, η έννομη τάξη όμως, την οποία έχουν ταχθή να προασπίζουν, ολόκληρη, όχι όση τους συμφέρει, τους χορηγεί συνταγματικό δίκαιωμα στάσης εργασίας.
Αλλά θα ήθελα να ακούσω και άλλες απόψεις.
αυτό με την λευκή απεργία γιατί επαναλαμβάνεται από όλους τον τελευταίο καιρό; είπαμε ότι αν κόψουν το επίδομα πάγιας αποζημίωσης και ειδικών συνθηκών θα περιορίσουμε τις ώρες εργασίας στις 8 ημερησίως (όχι σαββατοκύριακα) και φυσικά θα εργαζόμαστε στον χώρο των δικαστηρίων και μόνο. Αυτά για την λευκή απεργία ξεχάστε τα. κανείς δεν θα κάνει και κανείς δεν θέλει να κάνει. ούτε καν το έχω ακούσει ως άποψη από συναδέλφους (οι δηλώσεις κ. Αθανασίου έχουν διαστρεβλωθεί πλήρως). Απλά όσοι δικηγορούν ξέρουν τι συνέπειες θα έχουν τα παραπάνω στην λειτουργία των δικαστηρίων και στην απονομή της δικαιοσύνης. Μήπως θεωρείτε ότι θα πρέπει να εξακολουθήσουμε να εργαζόμαστε 12-14 ώρες όπως σήμερα κάθε ημέρα και τα Σαββατοκύριακα, και τις αργίες όλο τον χρόνο; Ως προς την στάση εργασίας σημειώνω ότι έχει γίνει και στο παρελθόν.
Έτερε Δικαστή,
η λευκή απεργία δεν είναι καλά ωρισμένη και γιαυτό προφανώς χρησιμοποιείται λίγο χύμα. Άλλωστε δεν υπάρχει κανένας λόγος για ωργανωμένη από κάποιον απεργία, το χαμηλό ηθικό κάποιου που έχει χάσει 20% του εισοδήματός του αρκεί.
Αντιθέτως, καλά ορίζεται η έννοια της στάσης εργασίας. Αυτήν και μόνο αφορούσε η ανάρτηση και θα ήθελα μια πιο εύστοχη απάντηση. Διαδηλώσεις ένστολοι έχουν κάνει στο παρελθόν και οι αστυνομικοί, χωρίς αυτό να τις καθιστά πιο νόμιμες.
Άσε που δεν μπορώ να μην παρατηρήσω ότι για στάσεις εργασίας δεν έχω ακούσει ποτέ τους αστυνομικούς να μιλάνε, δείγμα ότι μάλλον οι προανακριτικοί υπάλληλοι σέβονται την δουλειά τους περισσότερο από κάποιους δικαστικούς λειτουργούς.
Περί λευκής απεργίας: στο πολυμελές αθηνών δικάζονται το πολύ 3-4 υποθέσεις από το πινάκιο. Οι δικαστές ακούνε έναν μάρτυρα επί 1 και πλέον ώρα, να λέει τα ίδια και τα ίδια. Κοινώς παίζουν καθυστερήσεις, κι όλοι οι δικηγόροι και οι πολίτες κοιτάνε απογοητευμένοι αυτό το θέατρο του παραλόγου. Αυτά είναι απαράδεκτα πράγματα. Σα να πει λ.χ. ο πανεπιστημιακός ότι δεν θα διορθώσω όλα τα γραπτά, αλλά μόνο τα πρώτα 100!
1ον Δεν αμφισβητώ την σχέση γένους είδους. Πιστεύω, όμως, ότι ο συντακτικός νομοθέτης γνώριζε την διαφορά και εν πάσει περιπτώσει οι περιορισμοί (ή η ολοκληρωτική απαγόρευση) δικαιωμάτων πρέπει να ερμηνεύονται στενά και όχι διασταλτικά. Το ότι απαγορεύεται το μείζον δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται το έλασσον.
2ον lectoratius σφάλλεις και δεν σέβεσαι το έργο και τον κόπο του δικαστή. Επειδή γνωρίζω τις χρεώσεις δεν βγαίνουν μαθηματικά οι ισχυρισμοί σου. Στο εμπορικό τμήμα μπορεί να συναντήσει κάποιος τέτοια νούμερα σε συνεδρίαση αλλά μην ξεχνάμε την φύση των υποθέσεων (franchising, διανομή αυτοκινήτων, εμπορική αντιπροσωπεία κλπ.). Πάντως, δουλεύουμε όλοι στα όρια μας και θα έπρεπε όσοι ασχολείστε με το αντικείμενο να το γνωρίζετε.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω σε τί σφάλλω; Δεν είναι αλήθεια αυτό που γράφω παραπάνω; Την κατάσταση αυτή βιώνουν καθημερινά εκατοντάδες δικηγόροι και πολίτες! Εγώ σέβομαι, και πολύ μάλιστα, το έργο των οργάνων της πολιτείας. Αλλά, πρώτον, πρέπει να σέβονται και οι ίδιοι δικαστικοί το λειτούργημά τους και τους πολίτες, αυτούς υπηρετούν πρωτίστως. Δεύτερον, ο σεβασμός κερδίζεται, παντού και σε κάθε επίπεδο, δεν επιβάλλεται απλώς. Και λυπούμαι που στο λέω αυτό, στα πρωτοδικεία κινδυνεύετε να τον χάσετε πλήρως με τέτοιες πρακτικές! Σε συνδυασμό βεβαίως και με άλλα τινά… αφήνετε λ.χ. τους δικηγόρους να σουλατσάρουν και να μιλάνει στο κινητό τους εντός της αίθουσας κ.λπ., κ.λπ. Χρειαζόμαστε όλοι μία ωραία εκπαιδευτική εκδρομή σε ένα δικαστήριο λ.χ. της Αγγλίας, για να καταλάβουμε όλοι τί σημαίνει θεσμός, λειτούργημα και σεβασμός. Ας αρθούμε, λοιπόν, όλοι στο ύψος των περιστάσεων και μετά να μιλήσουμε για σεβασμό και τα συναφή.
Και εντάξει, φτάνει πια αυτή η καραμέλα με τη δουλειά: υπάρχουν κι άλλοι δημόσιοι λειτουργοί/υπάλληλοι που όταν εργάζονται πραγματικά και ευσυνείδητα, δουλεύουν το ίδιο ή και περισσότερο. Και φυσικά αμείβονται πολύ χαμηλότερα…
Lec συμφωνώ μαζί σου.
Έτερε δεν μπορώ να καταλάβω καθόλου την απαίτηση σεβασμού (a priori και άκριτα) στο “έργο και το ρόλο σου”. Μήπως τον έχεις πάρει λίγο “ψηλά τον αμανέ”; Υπηρέτησε το ρόλο σου όσο καλύτερα γίνεται και θα έρθει και ο σεβασμός (τουλάχιστον από τα άτομα εκείνα των οποίων το σεβασμό έχει νόημα να κερδίσεις).
Πραγματικά, όμως. Tην πρώτη φορά που πήγα στο Old Bailey νόμιζα ότι θα κατέβει ο Άγιος Πέτρος να δικάσει. Βέβαια, οι Άγγλοι δεν μιλάνε στο κινητό ούτε στα υπεραστικά λεωφορεία καλά-καλά. Προϋπάρχει, δηλαδή, και μία κουλτούρα διακριτικότητας, ειδικά στον αστικό πληθυσμό. Οπότε, τα βασικά δε χρειάζεται καν να επιβληθούν ή να υπομνησθούν. Αλλά και όσον αφορά τους θεσμούς, οι Σάξωνες δεν υποτιμούν την σημασία των τύπων: έχει σημασία το πως μιλάς στον δικαστή, το που κάθεται ο καθένας, το πότε παίρνει το λόγο κλπ. Εμείς είμαστε χαλαρά άτομα και δικάζουμε μιλώντας ο ένας πάνω στον άλλο. Ας μην καταφεύγουμε στην ασφαλή αγκαλιά των θεσμών όποτε μας εξυπηρετούν: όποιος πολέμησε γι΄αυτούς να τους επικαλεστεί – έστω, όποιος τους σεβάστηκε και τους υπηρέτησε no matter what. Ήτοι, χωρίς εκπτώσεις.
lectoratius με συγκρίνεις με δημόσιο υπάλληλο που δεν είμαι (να σημειωθεί ότι δεν τους υποτιμώ), αλλά και πάλι κανείς δεν εργάζεται όπως ο έλληνας δικαστής. πείτε μου πως μπορείς κάποιος να γράψει 120 αποφάσεις στο εμπορικό τμήμα ή 150 στο ενοχικό ή 300 στα αυτοκίνητα κλπ. κλπ. χωρίς εξοντωτική εργασία. Σε αυτά προσθέστε και 4 (τουλάχιστον) εργάσιμες ημέρες ανά μήνα σε έδρες ποινικού (συνήθως διακόπτονται και χάνεται και άλλη ημέρα). Οι υπηρεσίες με παρουσία στο Πρωτοδικείο είναι περίπου 10 τον μήνα. Αν με θεωρείς υπερβολικό πες μου.
Epanechnikov απαίτησα σεβασμό για τον κόπο μου όχι για τον ρόλο μου (μεγαλύτερη προσοχή δεν θα έβλαπτε). Τον σεβασμό στον ρόλο μου δεν μπορώ να τον απαιτήσω. Είναι θέμα παιδείας του καθενός πως πρέπει να σκέφτεται για την δικαιοσύνη και πως πρέπει να αντιμετωπίζει τους φορείς της. Και ποινές τάξης μπορώ να επιβάλλω σε όποιους θορυβούν, παιδεία όμως δεν δύναμαι…
Ποια ή σχέση μεταξύ του σεβασμού που απαιτεί κάποιος και του κόπου που ξοδεύει κατά την άσκηση του επαγγέλματος του; Οφείλουμε να σεβόμαστε το κόπο του αγρότη Χ που δηλητηριάζει τον καταναλωτή με τις υπερβολικές δόσεις φυτοφαρμάκου που χρησιμοποιεί στις καλλιέργειες του;
Άλλο πράγμα το ιδεώδες της δικαιοσύνης και άλλο τα όργανά της. Ο σεβασμός που οφείλουμε να έχουμε στην ιδέα της δικαιοσύνης δεν προεκτείνεται απαραίτητα στα όργανα της. Για να συμβεί αυτό τα τελευταία οφείλουν να υπηρετούν τη τελευταία με το καλύτερο δυνατό τρόπο.
Το να μην απαιτείς a priori σεβασμούς είναι θέμα παιδείας. Την οποία ευτυχώς οι δικαστικοί δεν μπορούν να επιβάλλουν… :D
Τώρα, εγώ φταίω να σε βρω “υπερβολικό”; Προφανώς όμως είσαι. Πάμε λοιπόν σε μία ενδεικτική απαρίθμηση: υπάρχουν κι οι γιατροί με τις εφημερίες τους (ρώτα ιδίως όσους δουλεύουν σε μάχιμα νοσ/μεία, λ.χ. Θριάσιο, Νίκαιας, Γεννηματά ή Ευαγγελισμό!!), οι δασκάλες και οι δάσκαλοι στη Θράκη, καθηγητές παν/μίου, λ.χ. μηχανικοί ή βιολόγοι που ξημεροβραδιάζονται, βάζοντας πολύ συχνά λεφτά από τη τσέπη τους για να προχωρήσουν ερευνητικά προγράμματα μαζί με τους φοιτητές τους, αστυνομικοί που παίζουν κορώνα-γράμματα τη ζωή τους (συχνά μάλιστα φυλάνε επίτιμους αρεοπαγίτες επί 24ώρου βάσεως), και άλλοι πολλοί.
Είναι πραγματικά πολύ αποθαρρυντική η κοντόθωρη ματιά που εκφράζεις με τα παραπάνω λόγια. Ο καλός δικαστής γνωρίζει πρώτα-πρώτα καλά την κοινωνία γύρω του, για να μπορεί λ.χ. να δικάσει μετά τον γιατρό εφημερίας που έχει χρησιμοποιήσει 200.000 φορές το ίδιο αντιβιωτικό και στην 201.000 επέρχεται το μοιραίο λόγω αλλεργικής αντίδρασης του ασθενούς, τη στιγμή μάλιστα που δεν υπήρχε ούτε δευτερόλεπτο για να ληφθεί ιατρικό ιστορικό και να διαπιστωθεί η αλλεργία. Κοινωνική πείρα λέγεται όλο αυτό, και δεν βλάπτει.
για τους γιατρούς να δεχθώ ότι εργάζονται πολύ, αλλά αυτό συνοδεύεται και με αντίστοιχες απολαβές. Ορισμένοι, όχι όλοι, αστυνομικοί εργάζονται σε εξαιρετικά επικίνδυνες θέσεις (τέτοια θέση δεν είναι πάντως η φύλαξη προσώπων) πάντα σε βάρδιες (όχι όλο το 24ωρο). Οι δάσκαλοι εργάζονται πάνω από 20-25 ώρες την εβδομάδα, έστω και αν είναι στην Θράκη; Για τους καθηγητές πανεπιστημίου θεωρώ ότι η δυνατότητα γνωμοδοτήσεων (η σύνταξη τεχνικών εκθέσεων είναι ιδιαίτερα επικερδής) και απασχόλησης εκτός πανεπιστημίου είναι κάτι αξιοζήλευτο. Όσο για την κοινωνική πείρα πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι την έχουμε (εντός και εκτός δικαιοσύνης) και δεν καταδικάζεται κάποιος χωρίς πλήρη δικανική πεποίθηση. Δεν είναι τόσο εύκολο να καταδικάσεις κάποιον και δεν γίνεται πρόχειρα.
Οταν μιλάω για έλλειψη κοινωνικής πείρας, το εννοώ. Και δυστυχώς αποδεικνύεται.
Πάμε λοιπόν σε αριθμούς:
– ο ειδικευόμενος γιατρός (επί εξαετία κατά κανόνα, αφού μάλιστα έχει υπομείνει το μαρτύριο της αναμονής, κατά μέσο όρο για μία εξαετία και βάλε!) αμείβεται μαζί με τις εφημερίες χαμηλότερα από τον πρωτοδιοριζόμενο πρωτοδίκη.
– ο μοτοσυκλετιστής της ομάδας ΔΙΑΣ δεν ξεπερνά τα 1.200 ευρώ!!!
– ο πρωτοδιοριζόμενος λέκτορας στο παν/μιο έχει καθαρές αποδοχές περί τα 1.150 ευρώ, βγάζει όλη τη δουλειά, διδάσκει άπειρες ώρες (που απαιτούν την κατάλληλη προετοιμασία), διορθώνει εκατοντάδες γραπτά, έχει ένα σωρό άλλες διοικητικές και ακαδημαϊκές υποχρεώσεις …και, το καλύτερο, είναι μη μόνιμος!!
– αναφέρεσαι σε γνωμοδοτήσεις: έχεις στο μυαλό σου μόνο τους καθηγητές Νομικής, Ιατρικής και ίσως Πολυτεχνείου. Οι υπόλοιποι, σοβαροί μαθηματικοί ή αρχαιολόγοι κοκ, ψωμολυσσάνε και, εν παρόδω, οι άτεκνοι πρωτοβάθμιοι παίρνουν τα ίδια χρήματα με τον πρωτοδιοριζόμενο πρωτοδίκη! Δικαιοσύνη βεβαίως-βεβαίως…
– να μην αναφερθώ επίσης σε Αντιστράτηγους, Αντιπτέραρχους, Αντιναυάρχους, που κι αυτοί παίρνουν περί τα 2.000 ευρώ, και οι περισσότεροι εξ αυτών – ό,τι και να πούμε για την κατάσταση του στρατεύματος – έχουν δώσει τη ζωή τους για το στράτευμα.
ΥΓ: Και μία επισήμανση αναφορικά με τα όσα διαβάζω κατά καιρούς για τη σύνθεση του Μισθοδικείου: δεν αποφασίζουν, λέει, μόνοι τους οι δικαστές για τις αποδοχές τους, αφού στην εννεαμελή σύνθεση μετέχουν 3 δικηγόροι και 3 πανεπιστημιακοί. Βρείτε μου έναν δικηγόρο που θα ψηφίσει κατά αύξησης και μετά θα πάει να δικάσει στον ΑΠ. Ο ευρών αμειφθήσεται. Μάλιστα δεν έχει υπάρξει κανένας δικηγόρος μέχρι στιγμής που να έχει μειοψηφήσει. Τυχαίο; Δεν νομίζω.
Πάντως, όσον αφορά αυτό το τελευταίο, ας αναλάβουν τις ευθύνες τους κι αυτοί.
Καμία διαφωνία. Αλλά ας είμαστε ρεαλιστές, αυτή είναι η φύση του ανθρώπου. Ζητάς από τον δικηγόρο που έχει στον ΑΠ υποθέσεις υψηλού – κατά κανόνα – οικονομικού αντικειμένου να γίνει ξάφνου Αριστοτέλης ή Rawls στο Μισθοδικείο και να σκεφθεί το καλό της πολιτείας… Η σύνθεση του Μισθοδικείου πρέπει να αλλάξει.
lectoratius ως προς τον ειδικευόμενο συγκρίνεις ανόμοια πράγματα. Σύγκρινε καλύτερα με τους ασκούμενους δικηγόρους που θα εργάζονται πλέον και σε δικαστήρια. Για τους ακαδημαϊκούς να προσθέσω ότι σπούδασα στην Ελλάδα και δεν με πείθεις με τις απεριόριστες ώρες του λέκτορα και την δύσκολη δουλειά. Έλεος. Τέλος, επειδή μάλλον δεν είσαι νομικός να γνωρίζεις ότι οι αποδοχές των δικαστών συγκρίνονται συνταγματικώς μόνο με τις αποδοχές των άλλων λειτουργιών. Αν θες να πεις ότι και οι βουλευτές και τα μέλη της κυβέρνησης αμείβονται πολύ και πρέπει να μειωθούν οι αποδοχές τους ώστε να συγκρίνονται με τους ιατρούς, ακαδημαϊκούς, στρατηγούς κλπ. (έκανα και στρατό και πλην των ειδικών δυνάμεων οι λοιποί δεν εξοντώνονται στην εργασία), τότε ο συλλογισμός σου (έστω και ισοπεδωτικός) είναι σωστός. Αν θεωρείς ότι οι αποδοχές των βουλευτών πρέπει να είναι κάπως υψηλές για να ασκούν το δικό τους λειτούργημα τότε πρέπει να δεχθείς ότι αντίστοιχα υψηλές πρέπει να είναι και οι αποδοχές των δικαστών. Αν ο δικαστής αμείβεται ως υπάλληλος γιατί να τα βάζει με την νομοθετική εξουσία (στην πράξη νομοθετεί η εκάστοτε κυβέρνηση) και να ελέγχει την συνταγματικότητα των νόμων; Ας ισχύσει ένα άδικο και άνισο φορολογικό νομοθέτημα. Αν είμαστε υπάλληλοι γιατί να μπούμε στον κόπο να το κρίνουμε αντισυνταγματικό και να μας φωνάζουν όλοι και από πάνω. Γιατί να ελέγχουμε τα μέλη της εκτελεστικής εξουσίας; Ως υπάλληλοι γιατί να μπούμε στον κόπο και στον κίνδυνο; Όπως έχει ειπωθεί ή κουρτίνα 1 ή κουρτίνα 2. και τα δυο δεν γίνεται. Αν μας θέλει η κοινωνία υπαλλήλους καλώς. Κανένα πρόβλημα (μιλώ για μένα προσωπικά).
Ύβρις φυτεύει τύραννον. Μέμνησο.
Ύβρις η αναφορά στο Σύνταγμα; Και η δικαιοσύνη δεν μπορεί ποτέ να καταστεί τυραννία γιατί απλά έχει καθαρά αμυντική λειτουργία και επεμβαίνει όπου κρίνεται ότι οι έτερες λειτουργίες δεν δρουν εντός των οριζομένων από το Σύνταγμα πλαισίων. Υπάρχει για να διασφαλίζει τα δικαιώματα των πολιτών και την κοινωνική ειρήνη. Αν παρερμηνεύονται όσα λέω και χαρακτηρίζονται και ως ύβρι από άτομα που θεωρούν ότι κατέχουν την αντικειμενική αλήθεια τότε αναγκάζομαι να σταματήσω την συμμετοχή στον διάλογο.
Καλά, έμεινα δυο μέρες απέξω και μου το διαλύσατε το τσαρδί. Το θέμα της ανάρτησης είναι η συνταγματικότητα της στάσης εργασίας των δικαστικών, για αυτό εννοούσα ότι ήθελα να ακούσω απόψεις, ποιος δουλεύει πιο πολύ στο Δημόσιο δεν με αφορά αυτήν την στιγμή. Ο καθένας μπορεί να πη το μακρύ του και το κοντό του.
Κωνσταντίνε,
έχουμε και μεις διάφορα στραβά, αλλά ούτε μου αρέσει το ανεξέλεγκτο κοντέμπτ οβ κορτ. Άσε που δεν μου πάνε οι περούκες.
Έτερε δικαστή,
αυτό ήταν άκυρο. Ο Λεκτοράτιος ξέρει περισσότερα νομικά από όλους μας μαζί. Και αμείβεται λιγώτερο από σένα!
Παρατηρώ και μια οπαδική χρήση των ψήφων στα σχόλια, που δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Μεγαλοβδομάδα έχουμε!
Κάνεις λάθος. Οι νομικοί καυγάδες στα αγγλικά δικαστήρια είναι παροιμιώδεις – απλά γίνονται σύμφωνα με τους τύπους: “ας υπομνησθεί στην εξοχότητά του ότι, όταν εκείνος αγόρευε με πανθομολογούμενη επιτυχία, από τα έδρανα των συνηγόρων, υποστήριζε ακριβώς την άποψη που αναλύω σήμερα”. Πες το αυτό σε έλληνα δικαστή. Οι τύποι εξασφαλίζουν την ουσία: λες ό,τι θες, αρκεί να τους σέβεσαι και κανείς δε θα σε διακόψει ή άλλως αποτρέψει. Να μου πεις ότι άλλη είναι η φύση του jurisprudence στο common law, να το δεχθώ. Αλλά και πάλι, οι θεσμοί δεν είναι δυνατόν να διατηρήσουν το κύρος τους όταν η “βιτρίνα” τους (η απονομή όπως λαμβάνει χώρα στην αίθουσα) παρουσιάζει εικόνα διάλυσης. Αυτό ισχύει ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι, με κάποιο μαγικό τρόπο, οι παράγοντες της δίκης καταφέρνουν να βγάλουν άκρη μέσα σε αυτό το χάος. Για τις περούκες συμφωνούμε. Δεν σου πάνε. Να μην ξαναβάλεις.
Έτσι.
Στο θέμα μας τώρα:
Σωστό το δεύτερο, αλλά πώς συνδυάζεται με το πρώτο; Νηστεύουμε, δηλαδή δεν κάνει να φάμε κρέας, έννοια γένους, άρα δεν κάνει να φάμε και βρέφη, έννοια είδους. Μπορεί κανείς να πη ότι η απαγόρευση του κρέατος ως μείζονος δεν καταλαμβάνει και το βρέφος ως έλασσον; Ασφαλώς όχι. Η σχέση μείζονος προς έλασσον αναφέρεται σε ποιοτικώς όμοια, αλλά ποσοτικώς διάφορα (π.χ. ταχύτηττα 50 χλμ. με ταχύτητα 100 χλμ.). Η σχέση γένους και είδους, που ενδιαφέρει εδώ, αναφέρεται νομίζω σε ποιοτικώς διάφορα.
Αυτό για τον συντακτικό νομοθέτη το ξαναέγραψες, χωρίς να το τεκμηριώσης όμως. Δεν νομίζω ότι ισχύει. Όσο για την ερμηνεία, τίθεται θέμα διασταλτικής ερμηνείας εδώ; Δεν υπάγεται ξεκάθαρα η έννοια της στάσης εργασίας στο γραμματικό εύρος της έννοιας “απεργία”; Ή μήπως υπάρχει κάποια αμφισβήτηση ως προς τι θέλησε ο νομοθέτης;
Διαβεβαίωσέ με τουλάχιστον ότι στις γενικές συνελεύσεις σας, όταν τίθενται τέτοια θέματα [γιατί δεν διανοούμαι ότι είναι δυνατόν να μην γίνεται δημόσια συζήτηση για τέτοια θέματα!], ανάμεσα στους τόσους επιστήμονες της νομικής βρίσκονται πολλοί που παίρνουν τον λόγο και αναπτύσσουν αυτό το νομικό ζήτημα αντί να το προσπερνάνε ως ανύπαρκτο.
Ή υποσχέσου τουλάχιστον ότι θα το κάνης εσύ την άλλη φορά. ;-)
Έτερε Δικαστή,
Το να αντιδιαστέλλουμε τους εαυτούς μας προς την υπόλοιπη κοινωνία και να τους θεωρούμε εξ ορισμού ανώτερους απ’ όλους τους άλλους λειτουργούς ή υπαλλήλους του κράτους, είναι μορφή “ύβρεως”, κατά την αρχαιοελληνική της έννοια. Δείχνει έλλειψη μέτρου, αλλά και σεβασμού απέναντι στους υπόλοιπους “εργάτες” του πολιτειακού οικοδομήματος. Βασικά στοιχεία πολιτικής αγωγής.
Κατά τα λοιπά, θα παρακαλούσα όλους τους καλούς συνομιλητές να αφήσουν κάτω …το νομικογνωσιόμετρο :-) Εδώ προσερχόμαστε όλοι ταπεινά και …χωρίς παραπομπές.
ΥΓ: Κωνσταντίνε, πολύ σωστό αυτό με τους τύπους. Θα μας πάρει πολλά χρόνια ακόμη να το καταλάβουμε. Οι τύποι βοηθούν την ουσία, από τον Έμπορο της Βενετιάς μέχρι τον Φάουστ!
έτερε
μπορεί και να μην είσαι δημόσιος υπάλληλος, πάντως μιλάς και επιχειρηματολογείς σαν τετοιος.
Το βασικό χαρακτηριστικό του δ.υ. (πέραν της μονιμότητας) είναι ότι αυξάνει το εισόδημα του με απεργίες, στάσεις εργασίας(και τα δυο είναι στην ουσία εκβιασμός των φορολογούμενων πολιτών που χρειάζονται τις υπηρεσίες του) και εκθέσεις ιδεών σχετικά με την σπουδαιότητα του λειτουργήματός του.
Όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι για να αυξήσουμε το εισόδημα μας πρέπει να δουλέψουμε πιο παραγωγικά, πιο παοτελεσματικά, να εκπαιδευτούμε καλύτερα στο αντικείμενο μας, να γίνουμε πιο εξυπητρετικοί κτλ κτλ.
Οι δικαστικοί είναι και συμπεριφέρονται σαν ακόμα μια συντεχνία του ελληνικού δημοσίου η οποία αντί να παρουσιάσει σοβαρές και σαφείς προτάσεις για το πώς θα βελτιωθεί η κατάσταση στον χώρο τους επιχειρηματολογούν ότι για να δουλέψουν καλύτερα πρέπει να πληρώνονται περισσότερο, την στιγμή που για όλο το υπόλοιπο γνωστό Σύμπαν ισχύει το ακριβώς αντίθετο.
Πολύ σωστός ο Λεκτοράτιος σε αυτό που είπε σχετικά με την κοινωνική πείρα και την έλλειψη της.