Στο Αθεϊστάν επικρατεί πραγματική, πλήρης, ουσιαστική θρησκευτική ελευθερία. Το κράτος είναι αυστηρά ουδετερόθρησκο, δεν επιδοτεί ούτε ευνοεί έστω και εμμέσως κάποια θρησκεία έναντι κάποιας άλλης. Ούτε φυσικά το ίδιο το θρησκεύεσθαι έναντι του αγνωστικισμού ή της αθεΐας.
Δεν ήταν πάντα τόσο τριανταφυλλένια τα πράγματα βέβαια. Προς τον σκοπό της ουδετεροθρησκίας εισήχθησαν σταδιακά μερικές αλλαγές. Ας πούμε:
1. Απαγορεύονται τα χριστιανικά ονόματα ως επίσημα τοπωνύμια: όχι Αναπαύσεως, αλλά Νεκροταφείου, όχι Άγιος Δημήτριος, αλλά Μπραχάμι, όχι Άγιος Νικόλαος Κρήτης, αλλά να βρουν οι κάτοικοι άλλο όνομα.
2. Όχι στα χριστιανικά παρεκκλήσια σε δημόσια νοσοκομεία: όποιος θέλη να ανάψη κεράκι για τον άνθρωπό του, να πάη αλλού, σε δική του ιδιοκτησία και με δικά του έξοδα.
3. Κατεδάφιση των ναών που βρίσκονται στα δημοτικά νεκροταφεία. Και ακολούθως: απαγόρευση των σταυρών στα μνήματα. Και των τρισαγίων.
4. Το χριστιανικό χρονολόγιο καταργήθηκε. Ως έτος αφετηρίας προτάθηκε αρχικά το 1821 μ.Χ., αλλά επειδή θεωρήθηκε εθνικιστικό, προκρίθηκε το έτος 2009, προς τιμήν της απόφασης Lautsi.
5. Έκλεισαν οι ορθόδοξες θεολογικές σχολές σε δημόσια πανεπιστήμια: η Θεολογική σχολή του Αθήνησι πρέπει να καταργηθή μετά από 173 χρόνια.
6. Θρησκευτικές αργίες: όχι η Παρασκευή, που είναι μουσουλμανική, όχι το Σάββατο, που είναι εβραϊκό, όχι η Κυριακή, που είναι χριστιανική, αλλά η Δευτέρα. Και η φυσικά η Κυριακή, η ημέρα του Κυρίου, μετονομάζεται σε Πρώτη.
7. Εορτολόγιο: οι θρησκευτικές αργίες Πάσχα, Χριστούγεννα, Θεοφάνεια καταργούνται, ίσος ημερών αδείας προστίθεται στην ετήσια άδεια του εργαζομένου και ο καθείς επιλέγει πότε θα εργαστή. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι δημόσιες υπηρεσίες παραμένουν ανοιχτές με προσωπικό ασφαλείας.
8. Υποχρεωτικός πολιτικός γάμος. Ακόμη, υποχρεωτική ονοματοδοσία στον ληξίαρχο. Υποχρεωτική πολιτική κηδεία [ό,τι και να ‘ναι αυτό!]
9. Υποχρεωτική στράτευση των θρησκευτικών λειτουργών. Και κατάργηση φυσικά του Θρησκευτικού των Ενόπλων Δυνάμεων.
10. Κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών στην υποχρεωτική εκπαίδευση.
11. Απομάκρυνση των στρατιωτικών αγημάτων από τις θρησκευτικές εορτές.
12. Κατάργηση της παρουσίας των πολιτικών και πολιτειακών αρχών στην δοξολογία την 25η Μαρτίου στην Μητρόπολη.
13. Κατάργηση της προσευχής στο σχολείο και στον στρατό.
14. Καλά, για τον σταυρό στον κοντό τα έχουμε πει.
15. Αρχικά απαγορεύθηκε στους θρησκευτικούς λειτουργούς να φέρουν δημοσίως τα άμφιά τους. Αν μη τι άλλο, ο δημόσιος χώρος έπρεπε να παραμείνη άθιχτος, η θρησκευτικότητα είναι κάτι το αυστηρώς ιδιωτικό. Ακολούθως, απαγορεύθηκε σε δημοσίους υπαλλήλους και λειτουργούς να φέρουν εμφανώς τα σύμβολα της θρησκείας τους. Μετά τους απαγορεύθηκε να προσαγορεύωνται δημοσίως και να υπογράφουν με θρησκευτικά ονόματα. Ειδικά το Θεόδωρος θεωρήθηκε προκλητικό.
16. Κατάργηση της μισθοδοσίας των ορθόδοξων κληρικών από το κράτος. Παράλληλα όμως, επειδή το Αθεϊστάν είναι κράτος δικαίου, αποζημίωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για όλα τα ακίνητα που έχει παραχωρήσει στο κράτος υπέρ προσφύγων, ακτημόνων κ.λπ.
Κάποια από αυτά τα μέτρα θα μπορούσαν να υιοθετηθούν, θα έπρεπε να υιοθετηθούν και μάλλον θα υιοθετηθούν και στην Ελλάδα. Το ερώτημα είναι γιατί μερικά από αυτά και όχι όλα.
Πού είναι η διαφοροποίηση; Περιμένω απαντήσεις.
Ξέχασες να αφαιρέσεις τις έξτρα μέρες διακοπών χάρη στις θρησκευτικές εορτές. Ετοιμάσου να δουλεύεις κάπου 10 μέρες παραπάνω τον χρόνο για τα ίδια λεφτά. :)
Κατ’ αναλογίαν, μετονομάζονται και η Ολυμπία, η Ποσειδωνία και φυσικά η Αθήνα!
Το σφυροδράπανο επιτρέπεται; Ο δικέφαλος αετός ή το τριφύλλι; Επιτρέπεται οι τεθλιμμένοι συγγενείς και φίλοι να ψάλλουν τον ύμνο του Παναθηναϊκού, του ΕΑΜ, τα “Παδιά του Πειραιά” έστω;
Και γιατί όχι το 2006, έτος που εκδόθηκε το The God Delusion;
…η Παρασκευή σε Έκτη και το Σάββατο σε Εβδόμη. Πλεονεκτούμε σε σχέση με τους Δυτικοευρωπαίους που θα πρέπει να μετονομάσουν και τις επτά μέρες της εβδομάδας, αφού τα ονόματα όλων των ημερών ανάγονται σε προχριστιανικές θρησκευτικές δοξασίες.
…και αντικαθίστανται από εμπορικές αργίες – όπως είναι και τώρα δηλαδή.
Θα αφήσουμε τουλάχιστον τους πιτσιρικάδες να φορούν τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας;
Ο Κολοκοτρώνης έπαψε αίφνης να έχει μικρό όνομα – ίσως μάλιστα να ξαναγραφτεί η ιστορία και να τον αναφέρει απλώς ως Μπιθέγκουρα. Κατ’ αναλογίαν του Θεόδωρος καταργούνται επίσης τα θεϊκά ονόματα Αθηνά, Άρτεμις, Δήμητρα, Κλειώ, Ερατώ, Καλλιόπη, Περσεφόνη, Άρης, Ήφαιστος, Θησέας, Ηρακλής, Εμμανουήλ κλπ. όπως και το Μαρία (ως μητέρας θεού). Και για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις καταργούνται όλα τα ονόματα και αντικαθίστανται από έναν ΑΦΜΚΑ.
Υ.Γ. Αθανάσιε, το δικό σας όνομα κι αν θέλει κατάργηση ;-)
Έχει γίνει απόπειρα κατάργησης του χριστιανικού χρονολογίου κατά την γαλλική επανάσταση, όπου επίσης άλλαξαν οι μέρες της βδομάδας (οι οποίες μάλιστα ήταν 10) και τα ονόματα των μηνών.Τελικά δεν έπιασε.
Νομίζω μάλιστα ότι είχαν καταργηθεί οι θρησκευτικές τελετές για κάποια περίοδο και αντί αυτών το κράτος διοργάνωνε μια τελετή αφιερωμένη στην Λογική ή στο Ανώτατο Ον ή κάτι τέτοιο.
Κατά τα άλλα, νομίζω μπλέκεις της θρησκεία σαν μεταφυσικό και την θρησκεία σαν πολιτιστικό φαινόμενο σε ορισμένα.
Ό,τι και να νομοθετήσουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε το γεγονός ότι η ελλάδα ήταν σχεδόν 2000 χρόνια χριστικανική χώρα και αυτό προφανώς έχει επηρεάσει έθιμα, συνήθειες, αντιλήψεις – αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα μεταφυσική παραδοχή, δεν έχει σχέση με τα πιστεύω πολιτών και κράτους.
Το κράτος αποκαλεί μια περιοχή Άγιο Νικόλαο όχι επειδή πιστεύει ότι υπάρχει ο Άγιος Νικόλαος, αλλά επειδή έτσι λέγεται η περιοχή εδώ και χρόνια από τους κατοίκους.
Θανάση,
Με το «Θεόδωρος», το πρόβλημα λύνεται εύκολα: Αθεόδωρος (θα μοιάζει έτσι και με το Αθανάσιος)!
Ως προς τα υπόλοιπα, ο λόγος που κάποια πρέπει να γίνουν και τα υπόλοιπα όχι, είναι διότι ο σκοπός πίσω από αυτά που ενδείκνυται να γίνουν δεν (πρέπει να) είναι να γίνει η Ελλάδα Αθεϊστάν. Η ανάγκη αυτού που συνηθίζουμε να αποκαλούμε χωρισμό εκκλησίας-κράτους στην Ελλάδα (χωρίς συνήθως ο καθένας να διευκρινίζει τι ακριβώς εννοεί με αυτό) ανακύπτει κατά την γνώμη μου από κάποιες ατυχείς ή μη λειτουργικές ρυθμίσεις της μεταξύ τους «διαπλοκής» ή συναλληλίας που θεσμοθετήθηκαν κάποτε. Η δυνατότητα π.χ. τέλεσης πολιτικού γάμου ή κηδείας (όπως και καύσης) πρέπει να είναι αυτονόητη, προφανώς όμως όχι απαραίτητα και υποχρεωτική (και σε όσους π.χ. τελούν εκκλησιαστικό γάμο υπάρχει κρατική κύρωση ή «καταγραφή» του γεγονότος, έτσι δεν είναι;). Το ίδιο αυτονόητη είναι και η διατήρηση των στοιχείων εκείνων που έχουν πλέον πιο πολύ ιστορικό-πολιτιστικό χαρακτήρα, παρά θρησκευτικό, όπως είπε και ο Snaporaz.
Άρα το ποια από τα σημεία που αναφέρεις πρέπει να υιοθετηθούν, εξαρτάται από τον γενικό σκοπό της σχετικής μεταρρύθμισης. Αν θέσουμε τώρα το ερώτημα γιατί ο σκοπός πρέπει να είναι αυτός που προανέφερα και όχι το Αθεϊστάν, θα επιστρέψουμε στην συζήτηση προηγούμενου κειμένου.
«Πού είναι η διαφοροποίηση; Περιμένω απαντήσεις.»
Μα νομίζω ότι καταλαβάινεις από μόνο σου την διαφοροποίηση. Δε χρειάζεται να σου τη δείξει κάποιος άλλος.
Βέβαια αν με την φωτογραφία του καταδρομικού Έλλης εννοείς ότι το καθεστώς του Μουσολίνι ήταν ουθεδερόθρησκο μάλλον δεν βλέπεις το θεολογικό υπόβαθρο πίσω από τον πολιτικό ολοκληρωτιαμό. Είτε φασισμός είτε κομμουνισμός είναι αυτός.
Έλα ρε Πάρη, πλάκα κάνουμε.
Όχι, δεν την βλέπω πάντα την διαφοροποίηση.
Βρέννε,
Αμ ο Μάρτιος, ο Μάιος και λοιποί μήνες των λατίνων αρχαιόθρησκων;
Σναπ,
Αυτήν είχα και γω κατά νου.
Πάντως τα νέα ονόματα των μηνών μια χαρά ήταν. Aπό το να έχουμε μήνα προς τιμήν του Ιουλίου Καίσαρος, άνδρα όλων των γυναικών και γυναίκας όλων των ανδρών της Ρώμης, όπως έλεγαν αι κακαί αι γλώσσαι, κάλλιο ο Μεσσιδώρ [ή Αλωνάρης, που λέει κι η γιαγιά μου!]
Χμ. εγώ την μπλέκω;
Ναι, αλλά κάποια μέρα θα βρεθή κάποιος που θα επιχειρηματολογήση ως εξής: η κρατική χρήση των αγιωνυμίων αναμφισβήτητα συνιστά έμμεση διαφήμιση και προώθηση του αντικειμένου αναφοράς τους και όλης της δέσμης πολιτιστικών και θρησκευτικών αναφορών που παρομαρτούν, δηλαδή ευνοεί την μία θρησκεία εις βάρος των άλλων και ασφαλώς το ίδιο το θρησκεύεσθαι έναντι άλλων μορφών σχέσης με το θείο. Είναι δε αδιάφορο αν έτσι ονομάζει η πλειονότητα ή και το σύνολο των πολιτών μια τοποθεσία, γιατί αυτά είναι θέματα δικαιωμάτων, δεν κάνουμε δημοψηφίσματα εδώ!
Και ειδικά ως προς τις οδούς, το επιχείρημα αυτό έχει και ένα δίκιο: η οδός δεν είχε όνομα, της απονέμεται με κρατική πράξη του δημοτικού συμβουλίου, η οποία οφείλει, όπως γενικά η κρατική δράση, να είναι ουδετερόθρησκη. Τι αντιτάσσεις εκεί; [να τις ονομάζουμε εναλλάξ με ονόματα από όλες τις θρησκείες, χαχαχα]
Κατανοητή η eπιχειρηματολογία, υπάρχουν όμως ενστάσεις:
Σίγουρα αποτελεί διαφήμιση, έστω και έμμεση, η απλή αναφορά ονόματος;
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι διαφήμιση είναι να λες κάτι θετικό για κάτι πχ. τα φιατ είναι καλά αυτοκίνητα, ή τα φιατ είναι καλύτερα από πόρσε.Σκέτη αναφορά του ονόματος το κάνει μεν πιο οικείο, δεν συνδέεται απαραίτητα με θετικά χαρακτηριστικά όμως. (ασε που πολλες μπουρδελοπεριοχές έχουν ονόματα αγίων όπως άη λιας, Άγιος Δημήτριος κτλ (τυχαία τα ονόματα, μην ψάχνετε)
Και, τέλος πάντων, αν ακολουθήσουμε το επιχείρημα που να αναφέρεις μέχρι το τέλος, πρακτικά ισχυρίζεται ότι αν έχω χρησημοποιήσει πολλές φορές το όνομα ενός αγιού για τοπωνύμιο, αυτή η οικειότητά μου με το όνομα θα με οδηγήσει να αμφισβητίσω το δικό μου δόγμα και να αποδεκτώ ένα άλλο.
Νομίζω όμως ότι κάτι τέτοιο είναι τραβηγμένο – για να αλλάξει κάποιος θρησκεία, συντελούνται μέσα του πολύ βαθύτερες αλλαγές και τα ερεθίσματα είναι πολύ πιο έντονα από μια συνήθεια.
Άλλο ουδετερόθρησκο, άλλο τυφλό στο φαινομενο της θρησκείας.
Δεν είναι παράλογο να πάρει ένας σταθμός του μετρό ή μια οδός το όνομα σημαντικής και χαρακτηριστικής εκκλησίας που βρίσκεται εκεί, δεδομένου ότι πρόκειται συνήθως για σημείο αναφοράς στην περιόχη.
Αντίστοιχα βέβαια και για άλλες θρησκείες: σε περιοχή που βρίσκεται αναγνωρίσιμος ναός (δηλ. όχι όροφοςσε πολυκατοικία) άλλης θρησκείας, καλό είναι να δοθούν ονόματα σχετικά σε στάσεις, οδούς.Ίσως και να συμβαίνει αυτό ήδη στην θράκη, δεν ξέρω…
Βέβαια όταν το 90% είναι ορθόδξοι, λογικό είναι να σχετικά να ονόματα να είναι πολύ περισσότερα
Σωστή παρατήρηση, που με οδηγεί σε μια γεντικότερη διαπίστωση:
Ίσως να είναι λάθος να εξετάζουμε το κάθε δέντρο ξεχωριστά, ίσως το δάσος να έχει σημασία.
Ίσως δηλαδή να είναι η συνολική εικόνα που δίνει το κράτος και όχι οι επί μέρους περιπτώσεις, ενός ονόματος πχ ή ενός νόμου.
Δεν εννοώ μόνο τους νόμους δηλαδή, αλλά και δικαστικές αποφάσεις, συμπεριφορά δ.υ. κτλ.
Κατά την στρατιωτική μου θητεία είχα την ευκαιρία να παρατηρήσω ότι οι μουσουλμάνοι είχαν πολλές φορές άνιση μεταχείριση από ανωτέρους, χωρίς αυτό φυσικά να είναι κάπου γραμμένο επίσημα.
Νομίζω ότι για αυτούς θα ήταν πολύ σημαντικότερο να διορθωθούν κάτι τέτοια, παρά να αλλάξει όνομα ένας δρόμος.
Μερικές σκόρπιες παρατηρήσεις ακόμη:
Αν δεν κάνω λάθος, στην Τουρκία απαγορεύεται ήδη στους θρησκευτικούς λειτουργούς να αμφιοφορούν δημοσίως και ο αγαπητός Ασμοδαίος συμφωνεί. Όσο για τους δημόσιους χώρους, έχω αναφερθή κατ’ επανάληψιν στην καλυπτροθηρία του ΕΔΔΑ, που απαγορεύει σε φοιτήτριες να σπουδάσουν και σε μαθήτριες να κάνουν γυμναστική εν ονόματι της ουδετερόθρησκης καθαρότητας. Υπάρχει ακόμη αυτός ο πολύ γνωστός κεμαλοπρεπής νόμος. Άρα δεν είναι υπόθεση επιστημονικής φαντασίας.
Η υποχρεωτική δημόσια προσευχή όντως πρέπει να καταργηθή. Το ίδιο ισχύει και για την προτεινόμενη μεταμφίεσή της, το λεγόμενο moment of silence.
Όπως έχω ξαναγράψει όμως, υποστηρίζω μια θρησκειοφιλή προσέγγιση εκ μέρους του κράτους: όπου μπορεί να διευκολύνη την άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων των πολιτών του, ειδικά με ελάχιστο ή καθόλου κόστος, πρέπει να το κάνη, γιατί η θρησκευτική ελευθερία περιέχει και κάποιες, περιωρισμένες πάντως, αξιώσεις ενεργείας έναντι του κράτους. Και αυτό αφορά επίσης μαθητές ή στρατιώτες ή ασθενείς.
Πολύ χαρακτηριστικό για μένα είναι το παράδειγμα του πολιτικού γάμου. Τώρα, πράγματι οι θρησκευτικές προϋποθέσεις εγκυρότητας του γάμου ενσωματώνονται στο ισχύον δίκαιο και τα δικαστήρια χρειάζεται καμιά φορά να ανατρέχουν σε Οικουμενικές Συνόδους. Ε και; Ο υποχρεωτικός πολιτικός γάμος όχι μόνο εξαναγκάζει τον πολίτη στην τήρηση μιας περιττής γραφειοκρατικής διαδικασίας, αλλά δεν παίρνει και στα σοβαρά την προσωπική του επιλογή χάριν της ιδεοληψίας. Το κράτος όμως υπάρχει χάριν των πολιτών του.
Και φυσικά δεν θα μπορούσα να μην θυμηθώ αυτό. Τα ‘χουν πει όλα οι τύποι, τι να λέμε τώρα.
Διαβάστε και αυτό το άρθρο, κινδυνολογικώς και εγκυκλοπαιδικώς.
Αθανάσιος έγραψες
Δεν είναι έτσι επειδή το γεγονός ότι οι πλανήτες και τα ουράνια σώματα ονοματοδούνται από πρωταγωνιστές της ελληνικής και ρωμαϊκής μυθολογίας αυτό δε το καθιστά διαφήμιση του δωδεκάθεου, των νυμφών και των κεντάυρων.
Το πρόβλημα υπάρχει εκεί που το παραμύθι επιβάλλεται και προπαγανδίζεται ως πραγματικό.
Αν παραδεχούμε όλοι ότι η ιστορία είτε πρόκειται για Δία, Αρτεμη κλπ είτε για Χριστό, Αλλάχ κλπ είναι παραμύθι δεν υπάρχει πρόβλημα με ονομασίες περιοχών.΄
Όταν βλέπει κανείς τα Χριστούγεννα αγιοβασίληδες δε σκέφτεται ότι όντως υπάρχουν. Το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να κάνει εύκολα αυτή τη διαφοροποίηση. Αρκεί η κρίση να γίνει χωρίς την εκ του πονηρού χρήση πολιτικής και συμφέροντος (οικονομικού κυρίως).
Πάρη, άρα θα ήταν θεμιτό να ονομάζωνται τα ουράνια σώματα από αγίους (ή ινδουστικούς θεούς);
Φυσικά. Απλώς νομίζω ότι κάποτε συμφωνηθηκε να γίνεται η ονοματοδοσία με αυτόν τον τρόπο (από φιγούρες της μυθολογίας). Αλλά και να αλλάξει δεν τρέχει τίποτα.
Νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε διαχωρισμό σαν άνθρωποι μεταξύ τυπικού και αουσιαστικού. Οι ονομασίες, οι γιορτες και τα συναφή ανήκουν στο τυπικό. Αν τα Χριστούγεννα λέγονται Χριστούγεννα αυτό δε σημαίνει ότι μετά από 100 χρόνια δε θα γιορτάζεται κάτι άλλο. Στο κάτω κάτω και πριν τον χριστιανισμό υπήρξανε γιορτές και αργίες στη θέση πολλών χριστιανικών ή μουσουλμανικών. Η ανάγκη για γιορτές κα πανηγύρια δεν έχει να κάνει με την θρησκεία. Αλλιώς γιατί πηγαίνει κάποιος στο κινηματογράφο;
Όπως έγραψα και πριν το πρόβλημα ξεκινάει όταν η θρησκευτική ονοματοδοσία έχει πολιτική θέση. Και μια θρησκευτική ονοματοδοσία έχει πολιτική θέση όταν μια θρησκεία θεωρείται ότι μιλάει για υπαρκτά πράγματα τα οποία μ΄άλιστα είναι υποχρέωση για το άτομο. Και μάλιστα όπως στην Ελλάδα υποχρεώση εθνολογική.
Το Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ριο π.χ ως Παναγία η βοήθεια είναι πολιτική θέση και διαφήμιση μιας θρησκείας ενώ δεν είναι π.χ το Ασκληπιείο Βούλας. Κανείς δεν θα ισχυριστεί ότι ο Ασκληπιος ήτανε αυτό που λέγανε κάποτε (θεός που θεράπευε μαγικά και δεν ξέρω εγώ τι άλλο) ενώ πρέπει όλοι να κάνουμε ότι η Παναγία υπάρχει, είναι στο ουρανό και κάνει και θαύματα.
Η σύγκριση μεταξύ σημερινών θρησκειών και παλαιοτέρων μπορέι να γίνει μόνο αν συμφωνήσουμ τα ουσιαστικά του άθρησκου κράτους να υφίστανται. Όταν οι μαθητές στο σχολείο θα μαθαίνουν ότι η ιστορία με το Χριστό (δεν εννοώ την ύπαρξή του ή μη ως ιστορικό πρόσωπο) είναι εξίσου φανταστική με τις ιστορίες για νύμφες και κεντάυρους.
Αν φτάσουμε σε αυτό το επίπεδο ως κοινωνία τα υπόλοιπα είναι τυπικά.
Πάρη,
πραγματικά δεν καταλαβαίνω το σκεπτικό σου. Είναι δουλειά του κράτους να διδάσκη ποια θρησκεία λέει την αλήθεια; Ή ότι όλες λένε ψέμματα;
Σωστό. Γιατί συνδυάζεται τότε στο ημερολόγιο; Και κυρίως γιατί είναι αργίες οι εορτές μιας μόνο θρησκείας;
Κανείς;
Με το συμπάθιο, αλλά εσύ πού το ξέρεις; Και σε ποια χώρα γίνεται αυτό;
Ξεκινόντας από τα των ημερών της εβδομάδας θα ήθελα να επισημάνω ότι για τους γνώστες ξένων γλωσσών(λίγο πολύ όλους δηλαδή) είναι γνωστό οτι τα ονόματα των ημερών σε αρκετές γλώσσες είναι αφιερωμένα στους αρχαίους θεούς. π.χ Saturday απ’το Saturn για τον κρόνο στα αγγλικά k.ok τα παραδείγματα είναι πολλά, στην ελλάδα επικράτησε η χριστιανική αναφορά των ημερών. Ας μη μηδενίζουμε όμως τα πράγματα, ούτε χρειάζεται να φύγει ο σταυρός από τη σημαία ούτε να αλλάξουμε το όνομα του κολοκοτρώνη. Αρκεί να πούμε στα παιδιά ότι κάποια παραμυθάκια που τους είπαμε στο σχολείο ήταν όντως παραμυθάκια. Δεν υπήρξε κρυφό σχολείο, πως να το κάνουμε, η εκκλησία είχε πολλά προνόμια επί τουρκοκρατίας, άσχετα που η Υψηλή Πύλη δεν είχε απαγορεύσει τα σχολεία. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός υπέγραψε για να γίνει η Ελληνική Επανάσταση με την απειλή κουμπουριού και το σημαντικότερο, η επανάσταση δεν ξεκίνησε την 25η Μαρτίου, απλά αυτή η ημερομηνία βόλευε την εκκλησία για να συνδιαστεί η επανάσταση με τον ευαγγελισμό της θεοτόκου. όλα αυτά μπορεί να τα βρεί ο όποιοςδήποτε διαβάζοντας προσεκτικά την ιστορία, όπως και το ότι όταν με τα πολλά οι παπάδες συνεργάστηκαν κατά το 1822 και με τα προβλήματα στον πολεμο να είναι πολλά, πείστηκαν να μεταβούν στον Πάπα και να προσφερθούν να προσχωρήσουμε στον Καθολικισμό αν μας βοηθούσαν στρατιωτικά. οι διαπραγματεύσεις χάλασαν κι έτσι κάνουμε ακόμα το σταυρό μας με τα τρία δάχτυλα και μπορούμε ελεύθερα και δημοκρατικά να κράζουμε τους καθολικούς και να λέμε ότι η δική μας πίστη είναι καλύτερη. όχι στις υπερβολές λοιπόν, αλλά ναι στην ελεύθερη, μακριά από προπαγάνδα, γνώση.
Προμηθέα,
Η προσεκτική ανάγνωση ποιας «ιστορίας» οδηγεί στα συμπεράσματα που αναφέρεις; Η ιστορία του λεγόμενου νέου ελληνισμού είναι η μοναδική της ελληνικής ιστορίας που δεν είναι αντικείμενο διεθνούς επιστημονικής έρευνας. Το μεθοδολογικό επίπεδο είναι, κατά συνέπεια, από επίφοβο έως χαμηλό. Όσες φορές έχω μιλήσει με ανθρώπους που υποστηρίζουν κάποια από αυτά που αναφέρεις θέτοντάς τους κάποιες μεθοδολογικές ενστάσεις, συνήθως απαντούν με μισόλογα ή εκνευρίζονται. Θυμάμαι επίσης στο πανεπιστήμιο την Μ. Ευθυμίου, καθ. νεώτερης ελληνικής ιστορίας (και αδελφή του Ευθυμίου του ΠΑΣΟΚ), να διακηρύσσει θριαμβευτικά ότι δεν έχει βρεθεί κανένα οθωμανικό έγγραφο που να απαγορεύει την σχολική μάθηση και πως στην τουρκοκρατία υπήρχαν τόσα «φανερά» σχολεία, οπότε γιατί να υπάρχουν κρυφά; Την ίδια στιγμή, βέβαια, διευκρίνιζε πως υπάρχει ένα πλήθος οθωμανικών εγγράφων που δεν έχουν ακόμα μελετηθεί, καθώς και ότι η τουρκοκρατία ήταν στην πραγματικότητα «τουρκοκρατίες» με πολύ διαφορετικές συνθήκες να επικρατούν κατά περιοχές. Όταν λοιπόν κτίζονται δογματικά συμπεράσματα πάνω σε απλές ενδείξεις, ενώ σε θέματα όπως αυτό του κρυφού σχολειού δεν γίνεται καν μεθοδολογική διάκριση ανάμεσα στον ιστορικό πυρήνα μιας κατάστασης και στην πιθανή μετάπλασή της στο πλαίσιο της λαϊκής παράδοσης, τότε αναρωτιέται κανείς σε ποια βάση να εξεταστούν ως προς την ιστορική τους διάσταση και τα άλλα που ανέφερες, καθώς και κάποια από τα θέματα που θέτει ο Θανάσης στην ανάρτηση.
Διότι δυστυχώς είμαστε μια χώρα που δεν χρειάζεται επιτήρηση μόνο στην οικονομία, αλλά και στην αντιμετώπιση του παρελθόντος της.
Νομίζω ότι η σημερινή νομολογία στις ΗΠΑ όπως έχει διαμορφωθεί από το συνδυασμό της πολιτιστικής τους παράδοσης, των συνταγματικών τους αναθεωρήσεων και των αποφάσεων των δικαστηρίων προσεγγίζει το ιδανικό άθεο κράτος, που μένει απόλυτα ουδέτερο αλλά και σέβεται τις απόψεις των πολιτών του.
Στις περισσότερες περιπτώσεις η μελέτη της πρακτικής στις ΗΠΑ λύνει και το πρόβλημα της κατανομής των παραπάνω προτάσεων σε σωστών και σε καταπιεστικών.
Π.χ. εκεί απαγορεύεται δια ροπάλου η κατήχηση και η προσευχή στα σχολεία, τηρούνται αργίες διαφόρων θρησκειών και αποφεύγονται τα θρησκευτικά σύμβολα σε δημόσιους χώρους, αλλά σε προσωπικό επίπεδο θεωρούνται από τα πιο θρησκευόμενα αναπτυγμένα κράτη, δεν διανοούνται να απαγορεύσουν μαντήλες/τζαμιά, η κατήχηση μπορεί να παίζει σε (ιδιωτικούς) σταθμούς non-stop, κλπ.
Επί της ουσίας της ανάρτησης υπόσχομαι να επανέλθω σύντομα (όταν θα έχω πιο καθαρό μυαλό). Προς το παρόν περιορίζομαι να ευχηθώ χρόνια πολλά στον συγγραφέα της ανάρτησης! Υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα και να χαίρεται την οικογένειά του και τους ανθρώπους που αγαπά και εκτιμά!
Και έλεγα κι εγώ, δεν θα βρεθή ένας σχολιαστής καλός άνθρωπος να μου ευχηθή τα χρόνια πολλά :-) Ευχαριστώ πολύ, Ρογήριε!
Όσο για σχολιασμό, νομίζω οι ευχές σου είναι ο πιο αποτελεσματικός σχολιασμός στο θέμα του κειμένου: η θρησκεία, ως πολιτιστικό φαινόμενο τουλάχιστον, επηρεάζει καθημερινά τις ζωές των πολιτών. Είναι δύσκολο και μάλλον άδικο να κλείση το κράτος τα μάτια σε αυτό το γεγονός.
Με το θέμα που διάλεξες ήταν λογικό οι περισσότεροι αναγνώστες να σκέφτηκαν: αν του ευχηθώ χρόνια πολλά, σημαίνει ότι δεν διάβασα το άρθρο ή δεν το κατάλαβα. Είναι δυνατό να διατηρηθούν οι ονομαστικές γιορτές στο Αθεϊστάν;
Η ουσία είναι όμως αυτή που τόνισες: “η θρησκεία, ως πολιτιστικό φαινόμενο τουλάχιστον, επηρεάζει καθημερινά τις ζωές των πολιτών“. Εγώ θα έλεγα ότι, για αρκετούς, επηρεάζει και σε επίπεδο φιλοσοφικό και θεολογικό. Κυρίως, κράτος που υποκρίνεται ότι προασπίζει τις ατομικές και συλλογικές ελευθερίες φανερώνει το πόσο ανακόλουθο είναι όταν καταφεύγει σε απαγορεύσεις. Είπαμε το ζητούμενο είναι η αρμονική παράλληλη έκφραση όλων των θρησκευτικών δογμάτων και όλων των φιλοσοφικών απόψεων επί του ζητήματος. Όσο για τη στάση της Γαλλικής Επανάστασης, ας μην πω καλύτερα την άποψή μου (τουλάχιστον όχι επί του παρόντος), γιατί δεν προβλέπεται να αποκτήσω και πολλούς φίλους.
Εντάξει, και στην πλάκα ας μην υπερβάλλουμε. Όλα τα παραδείγματά μου είναι από τον τομέα της κρατικής δράσης.
Κάποιες απαγορεύσεις είναι απαραίτητες, νομίζω ότι συμφωνείς και εσύ. Απλώς μου φαίνεται ότι σε κάποιο σημείο το κράτος αρχίζει να αυτονομήται και να επιδιώκη τον καταναγκαστικό θρησκευτικό αποχρωματισμό, ερήμην των πολιτών του.
Θα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον σχετικό άρθρο!
Προφανώς δεν εννοεί κανείς σταλήθεια ότι αλλόφρονες άθεοι μπορεί μια μέρα να εκτελούν παπάδες και να καίνε εκκλησίες. Το παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης όμως είναι πολύ χαρακτηριστικό για τις καλές προθέσεις και τον δρόμο προς την κόλαση.
Θεόδωρε,
το δικαίωμα της αμφιβολίας το έχουμε όλοι και είναι θεμιτό. Σαφώς και στην ιστορία η στρέβλωση είναι εύκολη μιας και ο καθένας τη χρησιμοποιεί για τους δικούς του πολιτικούς και μη σκοπούς. Π.χ από φανατικούς εθνικιστές, ακούμε διάφορα “στοιχεία” για τον αρχαίο πολιτισμό. Οσον αφορά στην περίοδο της Τουρκοκρατίας, βασίστηκα στην ιστορίά δέσμης της 3ης Λυκείου που διδάχτηκα το 1998. Κι επειδή μιλάμε για ένα κράτος που μονίμως χαιδεύει τους παπαδες και τα συμφέροντα τους, το να αναφέρονται στοιχεία κατά της εκκλησίας, μάλλον σημαίνει οτι και λίγα λεμε για να μη τους προσβάλλουμε! Αλλά το πρόβλημα είναι η Τουρκοκρατία; την περίοδο του Βυζαντίου τι ήθος επέδειξε η εκκλησία; Πάντοτε, όπως κάθε ιερατείο για να είμαστε δίκαιοι, έκανε αυτό που κάνει και σήμερα. Μάζευε λεφτά και προσπαθούσε ανάλογα με τη δυναμική της εποχής να καταδίξει πόσο λάθος είναι η πίστη των άλλων. Οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι προσωπικές φιλοσοφικές προσεγγίσεις του καθενός και είναι γελοίο να γίνονται μέρος της παράδοσης. Απλά και σ’αυτη την περίπτωση, μια κυρίαρχη ομάδα επιβάλλει τη φιλοσοφική της προσέγγιση στους υπόλοιπους. Με το γελοίο αποτέλεσμα να βλέπουμε στην εφημερίδα που αγοράζεις τη Μεγάλη Δευτέρα, το Μ. δίπλα από την ημέρα, άσχετα που ο εκδότης είναι Εβραίος, Μασώνος ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο.
Να ξεκαθαρίσω, επειδή πολλές φορές οι αναφορές σε Εβραίους και Μασώνους ίντριγκάρουν, ότι δεν υπαινίσσομαι τίποτα για κανένα και θέλω απλά να πώ πως και κάποιον που δεν τον αφορά η Μ. Δευτέρα, τον αγγίζει η περιρέουσα ατμόσφαιρα και υποτάσσεται στην κυρίαρχη θρησκευτική ομάδα που μπορεί να είναι π.χ οι αναγνώστες της εφημερίδας του
Χαχ, αυτό ήταν το καλύτερο! :D
Αλλά με τι θα το αντικαταστήσει; Στο Αθεϊστάν τα μισά ονόματα θα είναι παράνομα και τα άλλα μισά θα οδηγούν σε κοινωνική απομόνωση.
Προβλέπω το Ισοκράτης να ξαναγίνεται της μόδας…
Βρε πώς μου ξέφυγε τέτοιο ωραίο ποστ? Να ετοιμάσεις την πλατφόρμα του Κόμματος Ελλήνων Άθεων για τις επόμενες εκλογές!
Σοβαρά μιλώντας τώρα, το πρώτο σχόλιο του Θεόδωρου με κάλυψε. Προφανώς οι ακρότητες είναι γελοίες και γυρίζουν μπούμερανγκ. Ας καταργήσουμε τη διδασκαλία των “θρησκευτικών” (όρα “κατήχηση”) αλλά ας λέμε τον Άγιο Νικόλαο με το όνομά του, και αν πρόκειται να έχουμε μία μέρα αργία, δε μας χαλάει να είναι η Κυριακή.
Η ουσία για μένα δεν είναι στις απαγορεύσεις, αλλά στη νοοτροπία του κόσμου. Όσο η θρησκεία είναι ζωντανή στην κουλτούρα, θα είναι παρούσα σε διάφορες εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής. Όσο μικραίνει η απήχησή της, τόσο θα εξαλείφεται από μόνη της, χωρίς να χρειαστεί να λάβουμε μέτρα γι’ αυτό (κάτι που ήδη συμβαίνει). Οι θεσμικές κατοχυρώσεις (π.χ. του πολιτικού γάμου και της ονοματοδοσίας) έρχονται απλώς να επιβεβαιώσουν τις κοινωνικές αλλαγές.
Αόρατη Μελάνη, οι ακρότητες όντως αποξενώνουν και φοβίζουν τον κόσμο, όμως η ακρότης της χθες είναι η πραγματικότης της σήμερον. Πού είναι το όριο; Γιατί είναι κακό ένας δήμαρχος να κάνη αγιασμό στο Δημαρχείο, αλλά καλό να δίνη χριστιανικά ονόματα σε δρόμους; Και πολλά παρόμοια παραδείγματα.
Αγαπητέ μου Ατανάς, όπως ξέρεις συντάσσομαι με τον ηθικό σχετικισμό, επομένως θα σου απαντήσω ότι το όριο είναι εκεί που εμείς θέλουμε να το βάλουμε. :-)
Αν το όριο είναι πολύ πέρα από το σημείο αντοχής της συντηρητικής πλειοηφίας, τότε η ακρότητα του σήμερα, αντί να γίνει πραγματικότητα του αύριο, θα γίνει το περιθώριο του αύριο, και ίσως η πραγματικότητα του μεθαύριο (για να μην πω του αντιμεθαύριο).
Μέτρον άριστον, που λέγανε κι εκείνοι οι αρχαίοι. Πώς θα τα πάρουμε τα μέτρα δε μας είπανε μόνο! :-)
Θανάση, αν και είμαι μάλλον ή βέβαιος ότι το γνωρίζεις, ένα σχετικό βιβλίο επί του θέματος και επί της ορθοδόξως ερειδομένης αθεϊας σου είναι το ακόλουθο, με κατατοπιστική εισαγωγή του Σταύρου Ζουμπουλάκη.
Το γράφω εδώ γιατί μπορεί να ενδιαφέρει κι άλλους.
Μύρωνα, είσαι βέβαιος για υπερβολικά πολλά!
Εμένα πάντως ο σύνδεσμος με οδηγεί σε ένα άρθρο σχετικό με την βοήθεια στην Ελλάδα για να παραμείνει στην ευρωζώνη.
Να υποθέσω ότι αναφέρεσαι στο βιβλίο “Ο Θεός είναι φανατικός; Δοκίμιο για τη θρησκευτική ανικανότητα του πιστεύειν” του Ζακ Ντανιέλ από τις εκδόσεις Πόλις; Το βρήκα στην παρακάτω σελίδα (το τρίτο από πάνω) http://www.in.gr/book/tromokratia/default.htm
ΕΔΙΤ: α ωραία, βλέπω διόρθωσες τον σύνδεσμο, δεν το είχα προσέξει, μάλλον γράφαμε ταυτόχρονα.
Η Δευτέρα που μας έρχεται είναι εργάσιμη στο Αθεϊστάν να φανταστώ έτσι; Χαχχαχαχαχαχαχ
Doh. Γιατί το ένα είναι τελετουργικό και το άλλο απλή ονοματοδοσία… Όπως έδινε χριστιανικά ονόματα θα μπορούσε να δίνει αρχαιοελληνικά, θα τον έπαιρνες για κρυφό ή φανερό υποστηρικτή του δωδεκάθεου μετά; Να μην υπερβάλλουμε…
Βλακείες μην ακούω.
Συνεπως το Αθεισταν δεν ειναι και τοσο ουδετεροθρησκο, οπως ειναι πχ οι ΗΠΑ. Διοτι εχει δικη του επισημη θρησκεια, που ειναι η μη υπαρξη θρησκειας. Πιστευει ότι δεν πιστευει, και Θεος του ειναι ο Κανένας.
Διαφορετικα θα αντιμετωπιζε και την ιδια την αθεϊα ως μια ακομα θρησκεια ιση με τις αλλες, αντι να της δινει κυριαρχο και κεντρικο ρολο απεναντι τους.
Και για αυτο παιρνει μετρα καταστολης των αλλων θρησκειων, oπως η απαγορευση στους κατοικους να ονομαζουν οπως θελουν την περιοχη που ζουν οπως θελουν, ή να βαζουν σταυρο στα μνηματα. Τι το νοιαζει δηλαδη το Αθεισταν αν οι τεθνεωτες θελουν στον ταφο τους ενα Σταυρο, ή μια σατανιστικη πενταλφα, ή εναν μαρμαρινο λεοντα ή το τριφύλλι του Παναθηναϊκου;
Τελος αν το Αθεισταν ειναι οντως κρατος δικαιου και αποζημιωσει δικαια την εκκλησιαστικη περιουσια, θα κληθει να πληρωσει τετοιο κολοσσιαιο ποσο, που θα πτωχευσει αμεσως!
Αρα το Αθεισταν δεν το συμφερει και τοσο ο “διαχωρισμος”, διοτι τσουζει οικονομικως. Το συμφερει να (παριστανει οτι) τα εχει καλα με τους παπαδες, ακομα και να πληρωνει τους μισθους τους, παρα να παει σε ευθυ διαζυγιο. Επισης επειδη οι Χριστιανοι παραμενουν πλειοψηφια στο Αθεισταν, και οπως και να το κανουμε εχουν ψηφαλακια, οι πολιτικοι του Αθεϊσταν εχουν ενα ακομα κινητρο να (παριστανουν οτι) τα εχουν καλα μαζι τους.