Εδώ και λίγες ημέρες κάθε φορά που περνώ από το σαλόνι για να φτιάξω έναν καφέ στην κουζίνα βλέπω πάνω στο μεγάλο τραπέζι μια κάλπη. Πρόκειται αναμφίβολα για κάλπη, έχει όλα τα χαρακτηριστικά: είναι δήθεν διαφανής, έχει κολλημένα εδώ κι εκεί τα απομεινάρια παλιών επιγραφών, είναι σπασμένη στις γωνίες και έχει λεκέδες από βουλοκέρι στο καπάκι. Στην αρχή ανοιγόκλεινα τα μάτια, τα παράθυρα, τα ρολά, το πιάνο, τον κλιματισμό και ό,τι άλλο έβρισκα πρόχειρο αλλά η κάλπη παρέμενε εκεί να μου γδέρνει το έπιπλο. Τελικά, το πήρα απόφαση και σταμάτησα να της δίνω σημασία μήπως βαρεθεί και φύγει. Απόψε, όμως, κάθησα στον καναπέ και βάλθηκα να ανακαλύψω τι διάολο ζητάει από μένα.
Η κάλπη, βέβαια, δεν έχει σκοπό να βγάλει μιλιά διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, η κάλπη θα μιλήσει στις 4 του Οκτώβρη. Μέχρι τότε ακόμα και οι ψευτοκάλπες, αυτές οι δημοσκοπήσεις που μέσα στην αιώνια προχειρότητά μας βαφτίσαμε γκάλοπ, οφείλουν να το βουλώσουν για να σκεφτεί με την ησυχία του ο λαός. Ο προλετάριος, ο μικροαστός, ο μεγαλοαστός, ο κεφαλαιοκράτης, ο άρτι επιστρέψας από τα πιάτα της Φρανκφούρτης και της Αστόρια, ο φοιτητής, ο διανοούμενος, ο αναρχιστής, ο σταρχιδιστής, όλοι πρέπει να σκεφτούν με την ησυχία τους. Κάθομαι, λοιπόν, κι εγώ να σκεφτώ στην εκλεκτή παρέα τους, αλλά όλοι σκέφτονται φωναχτά και κάνουν πολλή φασαρία. Σ’ αυτό μοιάζουμε όλοι, σκέφτομαι, και προσπαθώ να συγκεντρωθώ στις σκέψεις μου. Αλλά δε γίνεται: ‘όλοι τούτοι θα ψηφίσουν μαζί μου’, σκέφτομαι, ‘και πρέπει να ξέρω τι θέλουν και τι σκέφτονται μπροστά στις δικές τους κάλπες’. Οι εκλογές στο κάτω-κάτω είναι ένα παιχνίδι. Αν όλοι θέλουν κάτι που εγώ δε θέλω, αυτό που θέλω είναι ανέφικτο και πρέπει να ψάξω για τη δεύτερη καλύτερη λύση και μετά την τρίτη, την τέταρτη κοκ. Τι στο καλό θέλουν, λοιπόν; Ας τα βάλω κάτω τα πράγματα.
Τι συζητείται στο προεκλογικό πεδίο; Πολλά ακούω για τη διαφθορά. Κακό πράγμα η διαφθορά, λένε, και η πατρίδα μας είναι πρώτη και χειρότερη στο δυτικό κόσμο. Και ο λαός θέλει καθαρές λύσεις και διαφάνεια. Η κάλπη στο τραπέζι μετακινείται βίαια για λίγα εκατοστά και η σπασμένη γωνία της βάσης γδέρνει το αγαπημένο τραπέζι της γιαγιάς. Από το βάθος του δωματίου ακούγονται γέλια. ‘Μας πήρανε χαμπάρι’, σκέφτομαι. Επί της αρχής, ο Έλλην ασφαλώς και επιθυμεί διαφάνεια. Αρκεί να μην τον γράφουν ποτέ οι τροχονόμοι, να κάνει εύκολο στρατό, να είναι οι φόροι της αρεσκείας του και να βρουν τη δουλειά που τους γουστάρει τα παιδιά του. Τότε μάλιστα. Αλλά αν η άτιμη και διεφθαρμένη κοινωνία μου στερήσει αυτά που δικαιούμαι θα παλέψω σα λιοντάρι και θα τα πάρω μόνος μου. Για παράδειγμα, αν γίνω γιατρός του ΕΣΥ και, πλήρης εκπλήξεως, διαπιστώσω ένα πρωί ότι ο μισθός μου δεν με ικανοποιεί, θα πάρω φακελάκι. Γιατί αδικούμαι. Κι αν αρρωστήσω -χτύπα ξύλο- και είμαι όγδοος στη λίστα για την επέμβαση που χρειάζομαι θα δώσω φακελάκι για να πάω τρίτος. Γιατί έτσι θα έχουν κάνει και οι άλλοι. Κι αν παρκάρω σε καμμιά ράμπα πεζοδρομίου και με γράψουν θα την ‘σβήσω’ επειδή ο δήμαρχος δεν έκανε χώρους στάθμευσης ή έκανε και είναι ακριβό το αντίτιμο. Όχι επειδή συμφωνώ με κάτι τέτοια αλλά επειδή με αναγκάζουν. Μόνο μην έρθει στην εξουσία κανένας περίεργος και κοπούν τα φακελάκια και τα ‘σβησίματα’. Αλλά διεφθαρμένους δεν ψηφίζω. Υπάρχουν και όρια.
Ακούω και για ποιότητα ζωής. Κι αυτό είναι σημαντικό. Να ζήσουμε, βρε παιδί μου, σαν ανθρώποι. Να έχουμε πράσινο και καθαριότητα και δημόσια όργανα που να σέβονται και να προστατεύουν τον πολίτη και μία πόλη φιλική και ευχάριστη. Ωραία πράματα και τα έχουν και τα χαίρονται στας Ευρώπας και οι πολιτικοί μας οι άχρηστοι μόνο για ψώνια πάνε εκεί και δεν ξεσηκώνουν τίποτις. Κάτσε μόνο, Θανάση, να βρίσω τον παπάρα από πίσω που μου κορνάρει επειδή έχω διπλοπαρκάρει στην κεντρική πλατεία λες και δεν μπορεί να καβαλήσει λίγο το διάζωμα και να περάσει από την άλλη. Αλλά έτσι είναι, παίρνουνε όλοι τα αμάξια και φρακάρει όλη η Αθήνα. Εγώ μόνο με την συγκοινωνία θα πήγαινα αν ήταν της προκοπής. Τώρα πρέπει να περπατήσω 5 λεπτά για το μετρό, μετά να αλλάξω και να πάρω τον ηλεκτρικό και μετά να περπατήσω κι άλλα 7 λεπτά για τη δουλειά. Ε, είπαμε, να έχουμε κοινωνική συνείδηση, αλλά όχι και να τρέχουμε τον μαραθώνιο κάθε πρωί. Να φτιάξουν τις συγκοινωνίες και μάλιστα. Κάτσε, Θανάση, να δω τι θέλει ο τροχονόμος. Άσε μας ρε φίλε, εμένα βρήκες να κάνεις παρατήρηση; Εδώ γίνεται της κακομοίρας, δε βλέπεις τον άλλο με το τζιπ που… Κι άλλη γρατζουνιά στο τραπέζι; Η κάλπη είναι εκτός ελέγχου…
Οι συνέλληνες ησύχασαν για λίγο και η διαδικασία διευκολύνεται. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι δεν μου λένε την αλήθεια. Ότι προτιμούν αυτόν που θα τους τάξει 100 ευρώ παραπάνω από αυτόν που θα τους υποσχεθεί πραγματική ποιότητα ζωής -αυτή με το πράσινο, την τάξη, την ησυχία, την καθαριότητα. Ότι οι 327 γραμμές του μετρό του Βερολίνου τους κουράζουν και αναπολούν το αμαξάκι τους με τον Σπορ-FM στο ράδιο τις ώρες του μποτιλιαρίσματος. Ότι φοβούνται τη διαφάνεια και την αποτελεσματικότητα στο δημόσιο τομέα γιατί με τη διαφθορά έμαθαν να ζουν και προτιμούν να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ότι όταν μιλούν για αξιοκρατία εννοούν μία κατάσταση όπου θα περνιούνται για κάτι περισσότερο από αυτό που πραγματικά είναι. Ότι, τέλος πάντων, η καλύτερη Ελλάδα είναι εκείνη που θα τους δίνει περισσότερα από την τωρινή και όχι εκείμη που θα δίνει στον καθένα ό,τι του αξίζει. Μια Ελλάδα γεμάτη από ζάμπλουτα μέλη της ακαδημίας Αθηνών που θα πληρώνονται 50.000 ευρώ το μήνα για να λένε σαχλαμάρες για θέματα που δε γνωρίζουν και θα παρκάρουν τα χάμερ τους όπου βρουν. Η κάλπη εξαφανίζεται σε ένα σύννεφο καπνού και το τραπέζι της γιαγιάς δεν έχει ούτε γρατζουνιά. Τα μπέρδεψα χειρότερα μου φαίνεται. Αν είναι έτσι τα πράγματα, μήπως κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας κι εγώ δεν έχω καμμιά ελπίδα να κερδίσω στις εκλογές; Για να ψάξουμε όλοι ρε παιδιά στα σπίτια μας, κάπου θα παραμονεύει η προσωπική μας κάλπη έτοιμη για κουβέντα. Η άλλη, η ‘κανονική’, έπεται.
βλεπω σε βασανιζει αρκετα η επιστροφη στην μαμα πατριδα! Εχεις απολυτο δικιο σε ολα αυτα, να σημειωσω παντως οτι απο ολα αυτα αυτο που ισως καταλαβαινω ειναι το φακελακι (απο την μερια του ασθενη, ΚΑΘΟΛΟΥ ομως απο την μερια του γιατρου). Ειναι dominant strategy να το δωσεις, οτι και να κανουν οι αλλοι. Και αν μιλαμε για θεμα ζωης ή θανατου, ειναι καπως δυσκολο να κανεις το ηθικον και σωστον.
Εδω ομως εχουμε και μια τραγικη αποτυχια του ελληνικου κρατους. Ο ασθενης διατιθεται να δωσει μεγαλα ποσα, ο γιατρος για αυτο το ποσο θα δουλευε παραπανω, θα εκανε παραπανω εγχειρισεις και ισως με καλυτερη ποιοτητα, αλλα το συστημα δεν εχει καταφερει να φερει τις δυο πλευρες κοντα με νομιμο τροπο! Τεσπα, περισσοτερα θα γραψω σε ποστ.
η πιο εκνευριστικη ατακα που ακους στην Ελλαδα απο παρανομουντες. Σαν τον ταριφα που του πα να σβησει το τσιγαρο και με ρωτησε γιατι. Του λεω οχι μονο δεν καπνιζουμε αλλα εν τελει ειναι και νομος του κρατους. Και μου λεει, ασε μας ρε φιλε, δεν βλεπεις τι γινεται εδω, η κυβερνηση πεφτει, σκανδαλα… Μουρθε αναγουλα, ειλικρινα. Ποσο σαπιος πρεπει ναναι κανεις για να νιωθει οτι μια κακη κυβερνηση του δινει δικαιολογια να φορτωνει νικοτινη και πισα τους πελατες του…
χεχε καλο, εχω να προτεινω μια λιγο διαφορετικη εκδοχη. Ολοι θελουν αξιοκρατια προς την μια μονο πλευρα, εναντι των χειροτερων τους δηλαδη. γιατι να παρει ο γιαννης την θεση ρε παιδια, αφου εγω ειμαι καλυτερος? Ναι ρε συ, αλλα ο Γιωργακης ειναι 3 φορες καλυτερος και απο τους δυο σας. Αστον αυτον, εδω για τον γιαννη μιλαμε.
Δεν μας ειπες ομως τελικα, τι θα ψηφισεις? :-)
Το κείμενο είναι τέλειο όπως ειναι για αυτο και δεν θα αναλύσω τίποτα. Θα πω απλα ότι εγραψες!
Πολύ ωραίο κείμενο, Κωνσταντίνε. Και καλά, εσύ την έβγαλες καθαρή με την προσωπική σου κάλπη, εμείς που θα αντικρίσουμε την πραγματική αύριο τι θα την ταΐσουμε;
Φεύγω για το εκλογικό μου τμήμα/καθήκον/πεπρωμένο, μάλλον λευκόφρων θα γίνω και εγώ.
Μιλ μερσί για τα σχόλια.
Σώτο,
Χέστα κι άστα…
‘Αναγκάζεται’ είναι η σωστή έκφραση. Αλλά ακόμα κι αν διατίθεται, το κράτος θα πρέπει ‘να τους φέρει κοντά’ μόνο αν αυτό είναι δίκαιο γι’ αυτούς που δε ‘διατίθενται’ – πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο.
Εγώ πήρα ένα ταξί μεσάνυχτα και κάτι (κόλαση το κρεβάτι) και με ρώτησε αν μπορεί να ανάψει ένα τσιγάρο! Όταν εξέφρασα την έκπληξή μου για το ερώτημα μου είπε ότι πάντα καπνίζει όταν είναι μόνος αλλά τώρα είχε κολλήσει στον ασύρματο και δεν είχε χρόνο. Και μου είπε και δύο ευχαριστώ! Το φιλοδώρημα το έδωσα με χαρά μικρού παιδιού. Για τα αυτονόητα, θα μου πεις… Ε, αν τα αυτονόητα έχουν γίνει αδιανόητα… Υπάρχει καλύτερος ταρίφας και τον θέλουμε! Και, κυρίως, χρειαζόμαστε, επιτέλους, τα απλά. Σου είπε πχ ο δικός σου ταρίφας:
γιατί η ευθύνη για τα πάντα μετατίθεται πάντα στους ‘άλλους’, τους μεγάλους. Καμμιά φορά σκέφτομαι ότι ίσως, υποσυνείδητα έστω, τους εκλέγουμε επίτηδες αυτούς τους καταφανώς ακατάλληλους για να έχουμε μετά να λέμε. Ο κανόνας ‘τον εξέλεξα και είμαι υπεύθυνος για τα χάλια του’ έχει μετατραπεί σε ‘εγώ σε ψήφισα και τώρα το κρίμα στο λαιμό σου’. Περίεργη δημοκρατία, μα τον Μπελενός…
Σωστό κι αυτό.
Επ, η ψήφος είναι μυστική.
Κώστα,
Μα, η ανάλυση δε θα άλλαζε το κείμενο – αν το έκανε θα ήταν κακή ανάλυση ή, ακόμα, δε θα ήταν καν ανάλυση. Philosopher’s joke – ξέρω κρύο αλλά δεν μπορούσα να κρατηθώ. Θενκς για τα καλά λόγια.
Αναγνώ,
Είπα εγώ τίποτα για λευκό; Από τον Κώστα που διστάζει να ερμηνεύσει για να μην αλλοιώσει το κείμενο σ’ εσένα που μεθερμηνεύεις.
Εγώ πάλι αναρωτιέμαι, όπως ένας παλιός, καλός Γερμανός μαθηματικός: Είναι η κάλπη του ΚΚ τετράγωνο ή κύβος; Αν είναι τετράγωνο, τότε που πάει η ψήφος μου; Αν είναι κύβος, μήπως την τρώει κάποιος στο εσωτερικό του κύβου;
Από το κείμενο μου άρεσε περισσότερο, ότι το τραπέζι είναι της γιαγιάς, και ότι υπάρχει στο δωμάτιο κι ένα πιάνο.
Α, ρε Κώστα: Είσαι ένας ευαίσθητος καλλιτέχνης τελικά, γι’αυτό (μόνο) και σε διαβάζω.
Κωνσταντίνε (+ SG),
Εξαιρετικό το κείμενο.
Λέει ο SG:
“βλεπω σε βασανιζει αρκετα η επιστροφη στην μαμα πατριδα!”
Απαντάς:
“Χέστα κι άστα…”
Έχοντας λείψει τέσσερα χρόνια από τη “μαμά πατρίδα” …προσυπογράφω. Υπάρχει όμως και κάτι καλό: όποιος βρίσκεται εκτός μπορεί να κρίνει καλλίτερα, δηλ. πιο ψύχραιμα και νηφάλια, τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η δική μου εμπειρία λέει ότι από το εξωτερικό έβλεπα με πιο καθαρή ματιά την Ελλάδα. Μόλις δε επέστρεψα το τοπίο άρχισε σιγά-σιγά να θολώνει και η αποστασιοποίηση από την τύρβη της καθημερινότητας γινόταν μέρα με τη μέρα όλο και πιο δύσκολη. Κατά συνέπεια, δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα στις – εξ αποστάσεως – παρατηρήσεις τις δικές σου και του SG, καθότι έχετε τη μεγάλη ευτυχία να μη διασταυρωθείτε λ.χ. με τον Αυτιά ούτε “by chance”!
Με την επισήμανση αυτή, SG, απαντώ και σε κάποιους που θεώρησαν ότι η κρίση σου είναι ελλιπής λόγω απουσίας από την Ελλάδα. Αντιθέτως, η δική μας …των γηγενών είναι εκ των πραγμάτων θολή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν ένιοι εξ ημών να κλείσουν την καταπακτή από μέσα.
kt, δεν είναι ούτε κύβος ούτε τετράγωνο, αλλά μία μαύρη τρύπα όπου χάνονται οι αγωνίες μας. Η διαφάνεια είναι απατηλή, ιδίως στον χώρο της φυσικής:-)
Διαφωνώ εντελώς με τις κρίσεις του αγαπητού Lectoratius, οι οποίες, ας μου επιτραπεί (:-)) δεν είναι μόνον εσφαλμένες αλλά και –αυτό που λέμε- κλισέ. Να γιατί:
Οι εκτός Ελλάδος ευρισκόμενοι δεν κρίνουν κατ’ ανάγκην ορθώς ή ορθότερα από άλλους. Είναι θέμα τυχαίο, αν οι κρίσεις τους είναι ορθότερες των εντός Ελλάδος ευρισκομένων (εξαρτάται δηλ. από την Urteilskraft καθενός και από τίποτε παραπάνω). Η επίδραση δε του ξένου περιβάλλοντος σε αυτή την κριτική τους ικανότητα, δεν είναι κατ’ ανάγκην ωφέλιμη. Ενδέχεται να είναι παραπλανητική, να τους οδηγεί δηλαδή σε επιθυμίες ονειρικές, σε ιδεαλισμό, σε πίστη σε χιμαιρικές καταστάσεις, οι οποίες δεν πρόκειται να βρουν έκφραση στην πραγματικότητα.
Η κριτική ικανότητα οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τα εμπειρικά δεδομένα: Όταν αυτά τα δεδομένα αντλούνται από αλλού και όχι από τον χώρο τον οποίον αφορά η κρίση (Ελλάδα), τότε η κριτική ικανότητα αποτυγχάνει στην συναγωγή εγκύρων συμπερασμάτων. Είναι σαν να έχω ένα φιατάκι, να βλέπω πώς λειτουργεί μια πόρσε και να πιστεύω ότι αν πάω στο συνεργείο και «πειράξω» με τον φίλο μου τον Μπάμπη το φιατάκι, θα το μετατρέψω σε πόρσε.. Ε, αυτά ασφαλώς δεν γίνονται! Ούτε γίνεται να λέμε ότι αν έχω οδηγήσει την Πόρσε, τότε ξέρω καλύτερα πώς να κινήσω το φιατάκι μου (αυτό λέει ο Lectoratius). Πιθανότερο είναι το φιατάκι να οδηγηθεί καλύτερα από εκείνον που ουδέποτε οδήγησε την Πόρσε.
Με άλλα λόγια: Το να βλέπω τί γίνεται στο εξωτερικό και να θέλω να γίνεται αυτό και στην Ελλάδα είναι ένας ευσεβής πόθος, είναι, μεταξύ άλλων, μια επιθυμία «εξορθολογισμού» της ζωής στην Ελλάδα. Όμως, μια επιθυμία «εξορθολογισμού» δεν είναι κατ’ ανάγκην η ίδια «ορθολογική». Στο σημείο αυτό χρειάζεται προσοχή:
Ο ορθολογικός άνθρωπος –εντός και εκτός Ελλαδίτσας- αντιλαμβάνεται την μη ορθολογικότητα της επιθυμίας του να αλλάξουν τα πράγματα στην Ελλάδα: Αντιλαμβάνεται ότι η πλειονότητα των εν Ελλάδι ευρισκομένων συμπεριφέρεται με τον τρόπο που ο ΚΚ γλαφυρά περιγράφει στο κείμενο και δεν σκοπεύει να αλλάξει την συμπεριφορά της. Αντιλαμβάνεται επίσης, ότι στον σύντομο βιοτικό χρόνο που του απομένει να ζήσει σε αυτόν τον πλανήτη, δεν πρόκειται να γίνουν θεαματικές αλλαγές στην ελληνική νοοτροπία. Το συμπέρασμα που του επιτρέπει να συναγάγει η κριτική του ικανότητα, είναι απλό: «Ας μείνω καλύτερα έξω!»
Θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει: Η ορθολογικότητα είναι ζήτημα κανονιστικό, όχι εμπειρικό. Αφορά το δέον όχι το είναι. Κατά την γνώμη μου, αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος. Αποσπώντας την ορθολογικότητα από τον χώρο των περιορισμένων δυνατοτήτων του «είναι» και τοποθετώντας την στον αχανή χώρο του «δέοντος», καταλήγουμε να κάνουμε θεωρητικές συζητήσεις, οδηγούμαστε σε έναν συχνά άχαρο καταγγελτικό λόγο για τα εν Ελλάδι δρώμενα, και, τελικώς, χάνουμε τον χρόνο μας από άλλες, πιο δημιουργικές ασχολίες και δραστηριότητες. Αυτό, όμως, από μόνο του δεν είναι καθόλου ορθολογικό!
Όπως εχω παρατηρήσει σε παλιότερο σχόλιό μου στον SG, οι εκτός Ελλάδος ευρισκόμενοι έχουν μία (και μόνο) κατά την γνώμη μου επιλογή: Να μείνουν στα ξένα. Εκεί, θα απολαύσουν όσα δεν απολαμβάνουμε στην Ελλάδα και θα ζήσουν όσα δεν πρόκειται να ζήσουμε εμείς στην Ελλάδα. Θα την επισκέπτονται που και που, όταν τους λείπουν οι συγγενείς, οι φίλοι και προπάντων η γλώσσα, και κατα τα λοιπά θα ρίξουν μια μαύρη πέτρα πίσω τους, προκειμένου να γλιτώσουν από την άλλη μαυρίλα (αυτή που χαρακτηρίζει την ψωροκώσταινα). Η εδώ επιστροφή τους, θέτει –κατά την ταπεινή γνώμη μου πάντοτε- προϋποθέσεις, οι οποίες δεν είναι καθόλου ευχάριστες: Οι ευρισκόμενοι στο εξωτερικό οφείλουν να προσαρμοστούν -άμα τη αφίξει τους στο Ελ. Βενιζέλος!- με μια κατάσταση που τους είναι απαράδεκτη (βάσει των εμπειριών τους στο εξωτερικό), που τους θλίβει και τους συν-θλίβει σε καθημερινή βάση. Το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να προσπαθούν οι ίδιοι να μην την αναπαράγουν, δίδοντας ένα άλλο «καλύτερο» παράδειγμα: Όμως, η επιτυχία του καλού παραδείγματος δεν εξαρτάται από τους ίδιους, δυστυχώς. Το «καλό» τους «παράδειγμα» θα πέσει πιθανότατα στο κενό, θα τους οδηγήσει σε ένα είδος «περιθωριοποίησης», θα τους εκθέσει ως ανεδαφικούς ή φραγκολεβαντίνους, θα τους κουράσει ψυχικώς, θα, θα, θα…Και όλα αυτά, ασφαλώς θα συμβαίνουν αδίκως, αλλά θα συμβαίνουν με βεβαιότητα, καθώς οι εν Ελλάδι ευρισκόμενοι θα βομβαρδίζουν τους εκτός Ελλάδος επιστρέφοντες με ένα εκρηκτικό μίγμα συμπλεγματισμού, κακής νοοτροπίας, πείσματος στην διατήρηση κακών συνηθειών, ανορθολογικότητας ή «εθνικής ορθολογικότητας» και δεν συμμαζεύεται…
Νομίζω ότι η προφάνεια των παραπάνω διαπιστώσεων δεν απαιτεί περαιτέρω ενίσχυση με επιχειρήματα. Η δε Γιανναρο-ειδής απαισιοδοξία που τις χαρακτηρίζει δεν θα ήθελα να σας απογοητεύει. Συνήθως, απαισιοδοξία και ρεαλισμός πηγαίνουν μαζί χέρι-χέρι.
Υγ. Κι εμένα μου λείπει ο Καλλίρης παιδιά! Αλλά από το να υποφέρει στην Ελλάδα, προτιμώ να τον βλέπω αραιά και που, όταν επιστρέφει. Έτσι κι αλλιώς, μας γράφει ωραία κείμενα.
Υγ2. Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι η επιθυμία εξορθολογισμού της κατάστασης στην Ελλάδα, η οποία είναι, όπως είπα, μια ανορθολογική επιθυμία, βασίζεται στην ανορθολογική αγάπη που οι ορθολογικοί Έλληνες του εξωτερικού (SG, KK και άλλοι) τρέφουν για την ανορθολογική πατρίδα τους. Αγάπη και ορθολογικότητα όμως, σπανίως συνδυάζονται επιτυχημένα μεταξύ τους.
Αγαπητέ kt,
πολύ σύντομα για τον ενδιαφέροντα αντίλογό σου:
“Η κριτική ικανότητα οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τα εμπειρικά δεδομένα: Όταν αυτά τα δεδομένα αντλούνται από αλλού και όχι από τον χώρο τον οποίον αφορά η κρίση (Ελλάδα), τότε η κριτική ικανότητα αποτυγχάνει στην συναγωγή εγκύρων συμπερασμάτων.”
α. Ποιός σού είπε ότι επιστήμονες σαν τον Κωνσταντίνο ή τον SG δεν έχουν επαρκή εισροή (in-put) εμπειρικών δεδομένων από την Ελλάδα;;; Ζούμε στην εποχή του Διαδικτύου!!! Ίσα-ίσα μάλιστα που μπορεί να έχουν πρόσβαση σε σημαντικότερα εμπειρικά δεδομένα (βλ. λ.χ. βιβλιοθήκες κορυφαίων παν/μίων) από …την κίνηση στην Κηφισίας! Εξαρτάται βεβαίως από το τί ορίζεις ως εμπειρικό δεδομένο.
β. Για να καταστήσεις τον βιασμό αξιόποινη πράξη, δεν χρειάζεται να τον έχεις υποστεί. Τους δρόμους δεν τους σχεδιάζουν οι, συμπαθείς κατά τα άλλα, ταξιτζήδες, αλλά συγκοινωνιολόγοι. Και εσύ ως φιλόσοφος γνωρίζεις καλλίτερα από μένα ότι η ορθολογικότητα μιας κρίσης βασίζεται στη χρήση υπερβατικών σχημάτων, που ενοποιούν το σύνολο των – ούτως ή άλλως δυσεπόπτευτων και διάσπαρτων – εμπειρικών δεδομένων, ών ουκ έστιν αριθμός. Ναι, ξέρω, θα μού μιλήσεις για αναβίωση της σύγκρουσης καντιανών και χιουμιανών, αλλά τί να κάνουμε …της έλλογης πράξης προηγείται ο έλλογος σχεδιασμός, έλλογη πράξη από μόνη της δεν υπάρχει.
γ. Ναι …εμπειρικώς σε διαβεβαιώνω ότι τουλάχιστον οι οδηγοί αγώνων οδηγούν ακόμη και τα απλά αυτοκίνητα πολύ καλλίτερα από τους “απλούς” οδηγούς. Η άγνοιά σου όμως εδώ είναι συγγνωστή!:-)
“…Το «καλό» τους «παράδειγμα» θα πέσει πιθανότατα στο κενό, θα τους οδηγήσει σε ένα είδος «περιθωριοποίησης», θα τους εκθέσει ως ανεδαφικούς ή φραγκολεβαντίνους, θα τους κουράσει ψυχικώς, θα, θα, θα…Και όλα αυτά, ασφαλώς θα συμβαίνουν αδίκως, αλλά θα συμβαίνουν με βεβαιότητα, καθώς οι εν Ελλάδι ευρισκόμενοι θα βομβαρδίζουν τους εκτός Ελλάδος επιστρέφοντες με ένα εκρηκτικό μίγμα συμπλεγματισμού, κακής νοοτροπίας, πείσματος στην διατήρηση κακών συνηθειών, ανορθολογικότητας ή «εθνικής ορθολογικότητας» και δεν συμμαζεύεται…”
Με όλα αυτά προφανώς επιβεβαιώνεις την υποψία μου ότι οι “εκτός” έχουν πολλά να προσφέρουν στην Ελλάδα του σήμερα! Τον σπόρο της γόνιμης σκέψης θέλουμε. Και αυτό είναι “κλισέ”, το παραδέχομαι. Ωστόσο, τέτοια “κλισέ” μπορεί να προκαλέσουν μικρές επαναστάσεις σε μία καθυστερημένη Ελλάδα.
Ναι, είναι διάχυτη μια γιαννάρειος απαισιοδοξία στις τελευταίες σκέψεις σου και απορώ γιατί. Kt, ακόμη και αυτό το μπλογκ που μας κάνει να επικοινωνούμε είναι μία τεράστια πρόοδος: θέσεις, αντιθέσεις, γνώση, αμφισβήτηση. Η χώρα πηγαίνει μπροστά ..με τη βοήθεια Καλαβρύτων, Οξφόρδης και ΗΠΑ (SG δεν ξέρω πού βρίσκεσαι!):)
Κωνσταντινε
αναγκαζονται στο φακελακι, ναι. Αλλα αυτο που λεω ειναι οτι το κρατος θα επρεπε να εχει βρει τροπο, αφου υπαρχει χρημα απο την μια και γιατροι απο την αλλη, να τα φερει αυτα μαζι. Ο προφανης τροπος θα ηταν αυξηση φορολογιας και ενισχυση του συστηματος υγειας, ενας αλλος (με δεδομενη την ανικανοτητα του δημοσιου) μια μερικη ιδιωτικοποιηση του συστηματος. αλλα τεσπα, δεν επεκτεινομαι, το αφηνω για αλλο τοπικ.
Οσο για τον ταριφα, εδω ειμαστε, το σωστο τιπ νομιζω ειναι κατι που λειπει απο την μερια των πελατων. Δεδομενου οτι τα ταξι ειναι παμφτηνα στην Αθηνα, αν ρε παιδια σας εξυπηρετει καλα, δωστε κανα σωστο φιλοδωρημα ή πειτε εστω μια καλη κουβεντα! Πως αλλιως θα ενισχυθει η καλη συμπεριφορα?
πολυ καλη παρατηρηση, ειδικα ρε παιδι μου οταν δεν κανουν μια αναζητηση πριν ψηφισουν, απλα ψηφιζουν πες τον Βουλγαρακη επειδη ειναι “γνωστος και λεβεντης” και μετα εκπλησσονται με τα σκανδαλα. Καλα δεν προβληματιστηκαν ποτε για το ποιον ενος επαγγελματια πολιτικου, που στα φοιτητικα του χρονια ασχολιοταν με παραταξεις αντι να σπουδαζει? Για ενα ατομο που ξεδιαντροπα αφηνε ενα αμφιθεατρο να φωναζει “γαμα τον πουστη τον Γιωργακη, Βουλγαρακη”?!?!
λεκτορατιος
[quote comment=”19861″]Κωνσταντίνε (+ SG),
Με την επισήμανση αυτή, SG, απαντώ και σε κάποιους που θεώρησαν ότι η κρίση σου είναι ελλιπής λόγω απουσίας από την Ελλάδα. Αντιθέτως, η δική μας …των γηγενών είναι εκ των πραγμάτων θολή, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλλουν ένιοι εξ ημών να κλείσουν την καταπακτή από μέσα.[/quote]
πες τα ρε λεκτορατιε γιατι τα λεω και δεν με καταλαβαινουν. Δεν ειναι καποιο ατομικο χαρακτηριστικο, απλα λογω θεσης οι απεξω ειναι καπως πιο αντικειμενικοι. Εδω 15 μερες εμεινα στην Ελλαδα και ημουν ετοιμος να κατεβω σε πορειες :-)
ΚΤ
και πιθανοτερο ειναι αυτος που εμαθε να φτιαχνει πορσε να ειναι καλυτερος στον επανασχεδιασμο του Φιατ απο εναν που ολη του την ζωη εφτιαχνε Φιατ. να σημειωσω οτι ο γνωστος, μυθικα επιτυχημενος σκαραβαιος ειχε κινητηρα σχεδιασμενο απο τον Πορσε? ;-)
δεν ειναι θεμα κρισιμης μαζας αραγε? Τοσοι Ελληνες σπουδαζουν εις τα ξενα, δεν φερνουν τιποτα πισω μαζι τους? Θελω να πιστευω οτι η διαφορα δεν ειναι τοσο μεγαλη, η Ελλαδα ειναι μια χωρα στο κατωφλι να γινει μια μεση κανονικη ευρωπαϊκη χωρα. Τα συμπλεγματα αυτων που αντιτιθενται και οι μαχες που γινονται ειναι νομιζω μαχες οπισθοφυλακης, ο εκσυγχρονισμος και πληρης κανονικοποιηση της χωρας ειναι μονοδρομος. Φτανει να περιμενουμε λιγο, να αποσυρθουν οι γεννιες που θεωρουν σημαντικοτερο να μιλανε για “επαρατη δεξια” και “πρασινοφρουρους” απο το να λυνουν τα καθημερινα προβληματα της χωρας.
Εν τελει το σκεφτομουν και προσφατα, η Ελλαδα με ιντριγκαρει γιατι εχει πολλα προβληματα και πολλα περιθωρια βελτιωσης. Στην Γερμανια ελαχιστα πραγματα θα ηθελα να αλαλξω και λιγες ιδεες εχω για το πως. Στην Ελλαδα υπαρχει ενα πραγματικο συνεχες δυνατων βελτιωσεων :-)
ΥΓ λεκτορατιε, στην μαμα Ευρωπη ειμαι, αλλα δυστυχως σε εκεινο το βροχερο μεγαλονησι που ασπαζεται λιγοτερο την ευρωπαικη ιδεα.
SG,
“…Εδω 15 μερες εμεινα στην Ελλαδα και ημουν ετοιμος να κατεβω σε πορειες ”
Άστα, το έχω πάθει κι εγώ! Λέγεται σύνδρομο ταχείας ελληνοποίησης!
Τέκνα μου αγαπητά, το ξέρω ότι μου έχει βγει το όνομα του γκρινιάρη αλλά, εν προκειμένω, το θέμα μου δεν ήταν ο ‘εξορθολογισμός’ της παράλογης ελληνικής καθημερινότητας ούτε καν κάποιο από τα γνωστά μου παράπονα για τα κακώς κείμενα του τόπου μας. Απλώς, διαπίστωσα, κατόπιν διαλόγου με την προσωπική μου κάλπη, ότι οι συμπολίτες μας δεν προσέρχονται στην πολιτική παρτίδα με εντέχνως αποκρυφθείσα πονηριά σαν αυτή του Τζων του Αμερικάνου που μας σύστησε ο Τσιφόρος, αλλά με τα μανίκια γεμάτα άσσους σαν τον Πατ Πόκερ. Κι αυτό είναι, όπως και να το κάνουμε, εξαιρετικά απογοητευτικό.
kt,
Σ’ ευχαριστώ. Δεν είμαι, όμως, παρά ένας ευαίσθητος παρατηρητής, όπως πάντα κατά βάθος γνώριζα: το τραπέζι είναι όντως της γιαγιάς και το πιάνο πάντα ανοικτό. Είσαι, βέβαια, εκτός θέματος, όπως εξήγησα ήδη αμέσως παραπάνω, αλλά το σχόλιό σου είναι ενδιαφέρον, λόγω της επιχειρηματολογικής του αυταρέσκειας που το καθιστά νευρώδες και φιλόδοξο -παρεμπιπτόντως, γι’ αυτό σε διαβάζω εγώ. Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, φιλοδοξεί σε περισσότερα από αυτά που του αναλογούν: η μομφή που υποκρύπτεται πίσω από τα γλαφυρά μου παραδείγματα ασφαλώς και δεν αφορά μόνο τον εξορθολογισμό της καθημερινότητάς μας αλλά προβάλλεται ποικιλοτρόπως και στο ευρύτερο ηθικό πεδίο και αγγίζει ζητήματα (πχ δικαιοσύνης, ακριβοδικίας κλπ) που υπερβαίνουν ή ‘παρακάμπτουν’ τον ορθολογισμό με την ‘επιστημονική’ του έννοια, όπως, άλλωστε, ουκ ολίγες (αλλά όχι και πολλές!) ηθικές επιταγές. Πράγματι, λοιπόν, μπορεί να είναι ανορθολογική η προσπάθεια εξορθολογισμού, αλλά αυτό -και απολύτως να ισχύει- δεν καταρρίπτει την όποια αντίσταση στα κακώς κείμενα ως ανέφικτη. Εν ολίγοις, υπάρχουν και μη ορθολογικοί τρόποι για τον εξορθολογισμό και μόνος ο εξορθολογισμός πιθανότατα δεν αρκεί. Αλλά αυτό συνιστά απλώς μια σύντομη ενημέρωση για τη διαφωνία μου που δε φιλοδοξεί να πείσει κανέναν.
ΥΓ: Κι εγώ σας αγαπώ όλους και μου λείπετε, αλλά το μαρτύριό μας έφτασε στο τέλος του, οπότε ας αναβάλουμε δι’ ολίγον τα θηλυπρεπή κι ας προχωρήσουμε σε ανδροπρεπείς κινητοποιήσεις σε αναλόγου ποιότητος ιδρύματα, κατά προτίμηση με βαρελίσια προϊόντα.