Εκθέτω μερικές σκέψεις ατάκτως ερριμμένες σχετικά με τους δικαστικούς λειτουργούς, δικαστές και εισαγγελείς. Δεν διεκδικώ αλάθητο ούτε είναι μεγάλη η εμπειρία μου, επιζητώ την αντιπαράθεση και την παρουσίαση όλων των οπτικών. Τα γράφω λίγο προκλητικά για να γουστάρουμε, αλλά μην σας αποθαρρύνη αυτό: αγαπώ τους δικαστές, όπως αγαπώ όλους τους θεσμούς μιας δικαιοκρατούμενης πολιτείας.
Κι όποιος αγαπά, παιδεύει.
Σημείο πρώτο: Το δικαστικό είναι γεμάτο γκόμενες.
Ξέρω, ξέρω, φαλλοκράτης κ.λπ. Να πάμε τώρα παρακάτω;
Ο Άρειος Πάγος παραμένει οχυρό του ανδρισμού, στο Εφετείο τα πράγματα ισορροπούν, κυρίως ένεκα της ανδρικής υπεροχής σε Προέδρους και Εισαγγελείς, το Πρωτοδικείο όμως γυναικοκρατείται. Και το μέλλον προμηνύεται ακόμη ζοφερώτερο.
Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει ένα ισχυρό φύλο, το θήλυ, που έχει εκτοπίσει το άλλο από τις θέσεις εξουσίας στην Δικαιοσύνη. Αν ήμουνα ΜΚΟ θα κλαψούριζα ζητώντας ποσόστωση για τους άντρες, αλλά δυστυχώς δεν είμαι. Διαβλέπω στην θηλυκρατία της Δικαιοσύνης κάτι διαφορετικό:
Το παντοκράτορ ελληνικό Δημόσιο, οι μητρικές του άδειες και η εξασφαλισμένη σύνταξη ασκεί και εδώ ακαταμάχητη έλξη. Αι γυναίκαι θέλουν να νυμφευθούν και να γίνουν μανούλες. Στερεοτυπικό, συντηρητικό, αλλά τόσο αληθές.
Σημείο δεύτερο: Η αμοιβή των νεοεισερχόμενων δικαστών είναι χαμηλή.
Διαβάζεται παραλλήλως με το σημείο πρώτο. Στο δικαστικό σώμα δεν εισέρχονται οι άριστοι, σκληρό, αλλά να ακουστή. Οι άριστοι συνεχίζουν τις σπουδές τους, κάνουν (σχετικώς άχρηστα) διδακτορικά, ονειρεύονται λεκτοριλίκια, ρίχνονται με τα μούτρα στο ιπποδρόμιο της δικηγορίας, εκεί που συνδυό δεν περπατούν, συντρείς δεν κουβεντιάζουν, μόνο σε μεγάλα γραφεία και δικηγορικές εταιρείες, και πάλε φόβον έχουν.
Στο δικαστικό καταλήγουν, όπως προελέχθη, αι γκόμεναι, όσοι αποζητούν την ασφάλεια του Δημοσίου, τα ήσυχα ποτάμια και μερικοί ενίοτε με το, καλώς εννοούμενο, ψώνιο του δικαστικού. Από μετρίως μέτριοι έως επαρκώς επαρκείς, με τις εξαιρέσεις γνήσιας ευφυΐας και νομικού τάλαντου που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Η αγορά αποκαλύπτει λοιπόν ότι οι μισθοί των νεοεισερχομένων είναι στην πραγματικότητα χαμηλοί, καίτοι σημαντικά υψηλότεροι από την πλειοψηφία των ομηλίκων συναδέλφων τους. Το παράδοξο εξηγείται από τις προσδοκίες: ο δικαστής αρχίζει από το σημείο άλφα, προσδοκώντας μια ήρεμη εξέλιξη. Ο δικηγόρος αρχίζει ίσως λίγο πιο χαμηλά, ελπίζει όμως ότι θα φτάση πολύ πιο ψηλά. Άλλη φορά έχει ο επαγγελματικός φθόνος στα 30 και άλλη στα 50. Οι τολμητίες, οι φιλόδοξοι, οι ίκαροι και οι οδυσσείς αυτής της ζωής (μαζί με τους παντελώς ανίκανους, τους γλείφτες, τους κληρονόμους γραφείων και τους διαπλεκόμενους, κατηγορίες όχι απαραιτήτως στεγανές μεταξύ τους) δικηγορούν και πασχίζουν να πείσουν συχνά κατώτερούς τους δικαστές. Με τα όποια αναφυόμενα συμπλέγματα.
Σημείο τρίτο: Η ΕΣΔΙ είναι γεμάτη φυτά.
Το σημείο αυτό με ανησυχεί πολύ. Οι σπουδαστές της ΕΣΔΙ, οι αυριανοί δικαστικοί λειτουργοί, έχουν μεν μελετήσει πολύ, δουλεύουν σκληρά, αγχώνονται, έχουν αίσθηση καθήκοντος και επίγνωση του λειτουργήματός τους. Αλλά είναι αθεράπευτα φύτουκλες [παρατήρηση που προέρχεται, υπόψιν, από τον αναμφισβήτητο βασιλέα του είδους]. Πολλοί πέρασαν από την μητρική αγκάλη της σχολής στο νηπιαγωγείο του μεταπτυχιακού, για να καταλήξουν στην ΕΣΔΙ εκεί κάπου στο Δημοτικό.
Πόσοι έχουνε πάει αυτόφωρο; Πόσοι έχουνε κερδίσει μια αναίρεση; Πόσοι έχουνε πάει επισκεπτήριο στον Κορυδαλλό;
Και ακόμη: Πόσοι έχουνε οδηγήσει μεθυσμένοι; Πόσοι έχουνε υπογράψει μια επιταγή; Πόσοι έχουνε πάει σε στριπτιτζάδικο; Πόσοι έχουνε κλέψει σοκολάτες από το περίπτερο;
Και ακόμη: Πόσοι δεν είναι γόνοι δημοσίων υπαλλήλων; Πόσοι δεν κατάγονται από πόλεις; Πόσοι έχουνε φίλους Αλβανούς; [Πόσοι διαβάζουν συνΙστολόγιο;]
Σημείο τέταρτο: Οι δικαστές είναι μια ακόμη συντεχνία.
Οι δικαστές δεν αυτοκαθαίρονται. Υπάρχει και λειτουργεί δικαστική επιθεώρηση, που είναι μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας, ανελέητη στην θεωρία, ήπια στην πράξη, διυλίζουσα τον κώνωπα της κατοικίας έξω από την έδρα του Πρωτοδικείου (άρ. 40 παρ. 3 Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών: “Ο δικαστικός λειτουργός οφείλει να διαμένει στην πόλη, όπου είναι η έδρα του δικαστηρίου στο οποίο υπηρετεί ή σε προάστιό της”) και καταπίνουσα την κάμηλο του ξαφνικού πλουτισμού κάποιων αρεοπαγιτών (το λεγόμενο “εφάπαξ”). Για να μην θυμηθώ άλλα.
Οι δικαστές δεν ελέγχουν τους αγχιστείς τους. Ως κατηγορούμενοι οι αστυνομικοί έχουν συνήθως προνομιακή μεταχείριση από τους Εισαγγελείς, οι δικηγόροι από τους δικαστές. Μεταξύ συναδέλφων υπάρχει συνήθως κατανόηση. Κάποια ζώα είναι πάντα πιο ίσα.
Οι δικαστές έχουν κληρονομικό χάρισμα. Στις εξετάσεις για την Εθνική Σχολή Δικαστικών Λειτουργών, γραπτές και προφορικές, κάθε χρόνο εντυπωσιάζουν τα γνωστά στον χώρο ονόματα δικαστικών βλαστών. Οικογενειακή παράδοση; Κατά μάνα, κατά κύρη; Το άλλο που σκεφτήκατε όλοι; Δεν γνωρίζω.
Και φυσικά, το άρ. 88 παρ. 2 Συντ.:
Οι αποδοχές των δικαστικών λειτουργών είναι ανάλογες με το λειτούργημά τους.
Σημείο πέμπτο: Οι δικαστές είναι ενδογαμικόν ζώον.
Αυτό έχει δύο συνέπειες στην πράξη:
Πρώτον, δικαστές παντρεύονται δικαστές, αθροίζουν τους μισθούς τους, περνάνε μια γεμάτη, δημιουργική και ευκατάσταστη ζωή. Δεν θέλω να ακούω γκρίνιες, φωτιά θα πέση να σας κάψη, υπάρχουν παιδάκια που δεν έχουν γάλα.
Και δεύτερον, οι δικαστές παντρεύονται και δικηγόρους ενίοτε. Δικηγόρους με εξασφαλισμένη πελατεία, γιατί ο δικηγόρος έχει τα μέσα και τις επαφές, πραγματικώς ή κατά φαντασίαν, καθ’ υπόθεσιν του πελάτη ή κατά διαφήμισιν του δικηγόρου. Ο δικαστής δικάζει, ο δικηγόρος δικηγορεί. Τό ‘να χέρι νίβει τ’ άλλο. Η γυναίκα του Καίσαρα απαιτεί να μην ποινικοποιήται η προσωπική της ζωή.
Σημείο έκτο: Οι δικαστές δεν αμείβονται δίκαια.
Και δεν αμείβονται δίκαια, διότι η αμοιβή τους είναι ολότελα αποσυνδεδεμένη από την απόδοσή τους. Ίδια αμοιβή για δύο δικαστές του αυτού Πρωτοδικείου, ανεξαρτήτως από την ποιότητα και την ποσότητα της εργασίας τους. Ίδια αμοιβή για δύο δικαστές διαφορετικών Πρωτοδικείων, έστω και αν ο ένας εργάζεται 12ωρα και ο άλλος βαράει μυίγες τις δύο φορές το μήνα που σηκώνεται από το κρεβάτι και παρουσιάζεται στο δικαστικό κατάστημα. Ίδια αμοιβή για εκείνον που έχει άδεια τρεις μήνες τον χρόνο με εκείνον που έχει δυο βδομάδες.
Αργά ή γρήγορα και οι δύο θα προαχθούν.
Και μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί.
Αυτό μάλιστα. Γλαφυρό post, κοντά στην πραγματικότητα, εσκεμμένα προκλητικό αλλά ρητά απολογητικό. Συνεπώς αθώο.
Διαβάζεσαι νεράκι. Ούτε ακτιβισμοί ούτε ατεκμηρίωτες μομφές κατα ΣΤΕ για να παίζουμε με άλλους. Περιγραφικά πράγματα (ψιλοακριβή μάλλον) -ενίοτε αξιολογικά (αλλά χαλάλι). Μετρημένος εξυπνακισμός. Μου άρεσε Αθανάσιε.
Να επαναλάβουμε με έμφαση, όμως, ότι μεταξύ δικαστών υπάρχουν νομικές ευφυίες καθώς και άνθρωποι ακέραιοι με υψηλό ήθος (που σπανίζουν μεταξύ δικηγόρων). Την αλήθεια θα πούμε.
υγ1. Το “όποιος αγαπά παιδεύη” πρέπει να το ξέρεις καλά εσύ. Για να το λες, έτσι θα ‘ναι.
υγ2. Και μην ξεχνάμε: ¨Οι δικαστές είναι και λειτουργία (δηλ. εξουσία). Μέχρι να “αναμορφωθεί” το Σύνταγμα τουλάχιστον. Τους δείχνουμε λοιπόν τον δέοντα σεβασμό που αξιώνει η θέση τους, ακόμη και όταν τους ελέγχουμε με κριτικό τρόπο.
Σχόλιο εντός θέματος; Μας κακομαθαίνετε, κύριε διδάκτωρ… :-Ρ
Το σημείο 6 έιναι μάστιγα μάλλον όλου του δημοσίου και για μένα η αρχή του κακού. Δεν έχω ακόύσει ποτέ καμία συνδικαλιστική διεκδίκηση απο επαγγελματική ομάδα περί αυτού, και ανρωτιέμαι αν θα έπρεπε να καταλογισθεί στους δικαστές περισσότερο από ότι σε άλλους. Από την άλλη αυτοί καθορίζουνε το μισθό τους και ΑΝ δεχτούμε και την ύπαρξη ενός πιο αναπυτγμένου περί δικαίου αισθήματος στους κόλπους τους, θα έπρεπε να είχαν λύσει το θέμα.
Να τους σεβόμαστε ΚΤ θα έλεγα και εγώ. ‘Ομως ο ναρκισσισμός τους και η αδυναμία τους να δουν πού εντάσσονται στο σύνολο -οπως δείχνουν οι πρακτικές του καθορισμού των μισθών τους και οι διεκδικήσεις τους, προσωπικά με αποθαρρύνει και τελικά μάλλον κινδυνεύουν να πάθουν αυτό που λέει το τραγουδάκι “Να με μπερδεψει με μια μαϊμού, ειπε ο δικαστής ενοχλημένος, είναι αδύνατον εντελώς, στο τέλος βγήκε γελασμένος.”
1ον οι γυναίκες ανέρχονται σε ποσοστό 80 % των επιτυχόντων πολύ απλά γιατί ανταποκρίνονται καλύτερα στην προετοιμασία για τις απαιτητικές εξετάσεις από εμάς τους άνδρες (ικανότητα; αδυναμία ανδρών λόγω άλλων υποχρεώσεων;)
2ον Συνεπώς, είναι λίγο δύσκολο να παντρευθεί μεταξύ του το 80% με το 20 %. το ποσοστό ενδογαμίας είναι νομίζω το ίδιο με κάθε άλλο επαγγελματικό κλάδο (δικηγόρους κλπ. δεν αναφέρομαι στους πανεπιστημιακούς).
3ον Δεν νομίζω ότι χρειάζεται εγκληματικό παρελθόν για να γίνεις καλός δικαστής. η δικηγορική εμπειρία πιστεύω ότι αρκεί.
40ν στο ίδιο πρωτοδικείο δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές στην χρέωση και απόδοση. η σύγκριση με τα επαρχιακά δικαστήρια είναι άλλο ζήτημα (πρέπει να γίνει καποδίστριας ή καλλικράτης και στα δικαστήρια, αλλά αυτό είναι θέμα του ΥπΔικ)
50ν οι παραπομπές σε ειδικής φύσεως υποθέσεις και στον τρόπο που επιλύθηκαν δεν πρέπει να στιγματίζει έναν κλάδο. εν πάσει περιπτώσει αν δεν μελετήσει κάποιος την δικογραφία δεν μπορεί να κρίνει.
6ον δεν καθορίζουμε οι ίδιοι τις αμοιβές μας. η βουλή καθορίζει τις αμοιβές των άλλων και τις δικές της. απλά αξιώνουμε (οι πρόεδροι των ανωτάτων δηλαδή γιατί οι κατώτεροι αμείβονται σε ποσοστό αυτών) ίση αμοιβή με τις άλλες λειτουργίες
7ον δεν έχω διαπιστώσει στην πράξη πολλούς δικηγόρους με υψηλή νομική κατάρτιση, διότι πολύ απλά η δικηγορία είναι πλέον δημόσιες σχέσεις. ξέρεις σε πόσα δικόγραφα γίνεται αναφορά σε άσχετους νόμους και σε πόσα λείπει παντελώς οποιαδήποτε παραπομπή σε νομολογία και θεωρία;
8ον γνωρίζω τέκνα δικαστικών λειτουργών που δεν έχουν επιτύχει ή έχουν ξαναπροσπαθήσει (οπότε το άλλο που σκεφτόμαστε δεν ισχύει. Οι εξετάσεις είναι ιδιαίτερα απαιτητικές)
9ον αλήθεια γιατί για τις εξετάσεις των ειρηνοδικών διαγωνίζονται στα γραπτά 1078 άτομα και στις εξετάσεις για είσοδο στην ΕΣδι για πρωτοδίκες δεν ξεπερνούν τα 500; Λαμβάνοντας υπόψη και ότι ο πρωτοδίκης αμείβεται καλύτερα.
10ον άδειες δεν δικαιούμαστε. μόνο στις δικαστικές διακοπές όπου και πάλι υπηρετούμε σε τμήματα και χρεωνόμαστε. και αν δεν είχαμε τις διακοπές όπου γράφουμε χωρίς υπηρεσίες δεν θα τελειώναμε την ετήσια εκκρεμότητά μας.
11ον Εύνοια στους δικηγόρους δεν έχω διαπιστώσει αλλά αυτοί δικάζονται από τα εφετεία που ούτως ή άλλως είναι επιεική με όλους.
12ον Για την υποδομή δεν έπρεπε να γίνει κάποιο σχόλιο; για την εικόνα των δικαστηρίων όπως την βλέπει ο πολίτης; (ας πούμε η ευελπίδων είναι γεμάτη σε κάθε σημείο (και έξω από τα ακροατήρια) με αφίσες υποψηφίων για τις εκλογές του Δ.Σ.Α. είναι εικόνα αυτή;)
Απλά ενδιαφέρονται πιο πολύ. Δεν είναι το 80% μόνο των επιτυχόντων, αλλά και των αιτούντων. Γιατί ενδιαφέρονται πιο πολύ, το εξέθεσα.
Χαχα, ό,τι περνάνε ζάχαρη τα αγόρια στην ΕΣΔΙ, περνάνε!
Τα περί ενδογαμίας έχουν το νόημα ότι συνήθως δεν μπαίνει ένας μόνο μισθός στο σπίτι και μάλιστα ότι το εισόδημα του ετέρου ημίσεος είναι επίσης αξιοπρόσεκτο.
Έλα όμως που συχνά δεν υπάρχει! Τυπικά βέβαια όλοι είναι δικηγόροι για πεντέξι χρόνια, αλλά τι έχουν κάνει σταλήθεια σε αυτά; [Και πώς θα μπορούσε να ελεγχθή αυτό;]
Το θέμα δεν είναι ότι δεν υπάρχει εγκληματικό παρελθόν, το θέμα είναι ότι μερικές φορές φαίνεται να μην υπάρχη οποιοδήποτε είδος παρελθόντος…
Θα δέχονταν οι δικαστές να διαφοροποιήται ο μισθός ανάλογα με την απόδοση; [Δεν ξέρω πώς θα μπορούσε να γίνη αυτό, αλλά δεν μου φαίνεται και αδύνατο]
Μην μου τα λες, συμπαθώ τους δικηγόρους πολύ λιγώτερο από τους δικαστές.
Ας σκεφτούμε όμως ως εξής: ποια ήταν τα καλύτερα μυαλά του έτους σου; Το ανώτερο δεκατημόριο; Πού είναι τώρα; Γιατί;
Η δική μου απάντηση είναι ότι δεν βρίσκονται στο δικαστικό (μία βρίσκεται στο ΝΣΚ πάντως, μην τους περιλάβω τώρα κι αυτούς), πράγμα το οποίο με προβληματίζει, γιατί προφανώς θέλω οι καλύτεροι να είναι πάνω και όχι κάτω από την έδρα.
Άλλοι συνάδελφοί σου μου έχουν εκφράσει διαφορετική άποψη. Τέλος πάντων. Υπάρχουν νομίζω και τέκνα καθηγητών που δεν έχουν γίνει πανεπιστημιακοί. Σημαίνει αυτό ότι όλα όσα έγιναν πανεπιστημιακοί το άξιζαν; Η συνεπαγωγή δεν στέκει.
Είναι πιο φτηνά τα φροντιστήρια;
Σωστά, τις διακοπές εννοούσα. Έχω ακούσει πάντως ότι υπάρχει ιλιγγιώδης διαφορά ανάμεσα σε Αθήνα και επαρχία.
Όχι, δεν είναι. Ούτε οι τουαλέτες ούτε τα βρομοτσίγαρα ούτε η γενική οχλαγωγία. Αλλά μιλούσαμε για τους δικαστές.
Πες μας πάλι για τις βιβλιοθήκες και τα γραφεία σας.
Συμφωνώντας εν πολλοίς με τα ανωτέρω σχόλιο, θα ήθελα και εγώ με τη σειρά μου να επισημάνω κάποια “κακώς κείμενα” της ανάρτησης του κ. Αναγνωστόπουλου, την οποία βρίσκω άκρως ισοπεδωτική και μηδενιστική.
1. Πράγματι, το ποσοστό των γυναικών που επιλέγουν να δώσουν εξετάσεις για την Ε.Σ.Δ.ι και επιτυγχάνουν είναι συντριπτικό. Πέρα όμως από το κοινωνικό στερεότυπο της συζύγου και μητέρας, που απαξιωτικά αναφέρει ο κ. Αναγνωστόπουλος, διαφωνεί κανείς ότι η δικηγορία είναι κεταξοχήν και ανδροκρατούμενο αλλά και ανδρικό επάγγελμα;;; Ανήκω στην κατηγορία αυτών των κοριτσιών που δούλεψαν πολύ σκληρά μέχρι να πάρουν την απόφαση να δώσουν εξετάσεις για την Ε.Σ.Δ.Ι (που τη θεωρούσα άπιαστο όνειρο) και ομολογώ ότι η δικηγορία, ή μάλλον οι συνθήκες άσκησής της (από τα αιμοβόρα και πολλές φορές ανίδεα αφεντικά μέχρι τις εξευτελιστικές αμοιβές και την έλλειψη πρωτοβουλίας, αλλά και παντελής διαστρέβλωση της νομικής επιστήμης) με απογοήτευσαν πάρα πολύ. Δύσκολα θα έπαιρνα δε το ρίσκο να ανοίξω δικό μου γραφείο ως κατεξοχήν ανασφαλές άτομο και νομίζω αυτό το σκέφτονται πολλές σαν κι εμένα που δεν έχουν μαμά και μπαμπά δικηγόρο.
2. Στο δικαστικό σώμα δεν ξέρω εάν εισέρχονται οι άριστοι, αλλά γνωρίζω εξ ιδίων ότι αυτοί που εισέρχονται είναι κατηρτισμένοι, σοβαροί, με αγάπη για τη νομική επιστήμη και μεράκι για να υπηρετήσουν τη λειτουργία της δικαιοσύνης. Πέρα από τα παιδιά των δικαστών, που μάλλον είναι γραμμένο στο DNA τους να γίνουν δικαστές, οι υπόλοιποι κουβαλούν ο καθένας και από μία διαφορετική ιστορία που τους οδήγησε να ακολουθήσουν αυτό το δρόμο.
Συμφωνώ με το ως άνω σχόλιο ότι ελάχιστους δικηγόρους στα λίγα χρόνια της δικηγορικής εμπειρίας μου έχω δει να είναι και σοβαροί και κατηρτισμένοι. Υπό αυτήν την έννοια, οι εισακτέοι στην Ε.Σ.Δ.Ι είναι, και ας μου συγχωρεθεί η έκφραση “ελίτ”.
3.Όσον αφορά τέλος την ενδογαμία, νομίζω ότι εάν κρίνω από το μικρό ποσοστό των σπουδαστών, οι οποίοι είναι ανύπαντροι, η φύση του λειτουργήματος δεν νομίζω να αφήνει και πολλές επιλογές. Ποιος δεν θα κατέκρινε έναν ή μία δικαστή (ειδικά εάν υπηρετεί στην περιφέρεια μικρού πρωτοδικείου) εάν τον/την έβλεπε να βγαίνει και να “φλερτάρει ” με σκοπό να ανεύρει σύντροφο?
Είναι γεγονός ότι όσοι ανύμφευτοι εισάγονται στη Σχολή στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα νυμφευθούν συναδέλφους τους, όχι όμως από τυχοδιωκτικά κριτίρια (2 καλοί μισθοί στο σπιτι), αλλά γιατί αυτούς κυρίως συναναστρέφονται. Και δεν καταλαβαίνω γιατί να είναι κακό αυτό.
Κλείνοντας , θα ήθελα να τονίσω εμφατικά ότι η Σχολή (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή που μιλάμε) βρίθει ανθρώπων με προσωπικότητα, δυναμισμό και άποψη, μελλοντικούς δικαστές που προσωπικά και προσδοκώ και αναμένω και είμαι σίγουρη ότι τελικά θα κάνουν τη διαφορά και είναι τουλάχιστον δυσάρεστο να διατυπώνονται τόσο αφοριστικές απόψεις.
Νομίζω ότι μάλλον παρασύρθηκες από τον ενθουσιασμό της, όπως καταλαβαίνω από το κείμενό σου, νεοεισερχόμενης στο δικαστικό κόσμο. Είμαι σίγουρη πως περιτριγυρισμένη από καθόλα σεβαστές και καταξιωμένες προσωπικότητες θέλησες να υπερασπιστείς ένα θεσμό που εφ’ όρου ζωής θα υπηρετείς.
Αν και διαφωνώ απόλυτα μαζί σου δεν θα ήθελα να μπω σε μία διαδικασία προσωπικής αψιμαχίας “δικηγόρου VS δικαστικού”. Ωστόσο, διαβάζοντας με τους συναδέλφους μου στο γραφείο το κείμενο σου δυστυχώς μας επιβεβαίωσες αυτό που συχνά πυκνά λέγεται για τους δικαστικούς ότι δηλαδή ήδη από την εισαγωγή τους στη Σχολή γαλουχούνται με την πεποίθηση ότι είναι μία ανώτερη, καταξιωμένη και αξιοσέβαστη μειοψηφία. Αυτό που πολύ εύγλωττα εσύ ονόμασες “ελίτ”. Και ειλικρινά μπορώ να πω ότι ανησυχώ στη σκέψη ότι εσείς οι καθ’ όλα καταρτισμένοι, σοβαροί, δυναμικοί, με προσωπικότητα μελλοντικοί δικαστές, όπως αποκαλείς τον εαυτό σου και τους λοιπούς σπουδαστές με σχεδός υπεροψία, μία μέρα θα σταθείτε απέναντί σε εμάς τους όχι σοβαρούς και προς Θεού σε καμία περίπτωση καταρτισμένους δικηγόρους.
Όσο για εμάς που είμαστε γυναίκες μάλλον κατά τα λεγόμενά σου θα πρέπει ήδη να αρχίσουμε να αναζητούμε νέα δουλειά. Η δικηγορία άλλωστε είναι αντρικό επάγγελμα…..Και αυτό μάλλον παρέλκει να το σχολιάσω..
Και εμείς που από μικρές ονειρευόμασταν τη μέρα που θα αγορεύαμε σε ένα έστω και κακοδιατηρημένο ακροατήριο, που απογοητευτήκαμε, όπως και εσύ με την καθημερινή πρακτική, αλλά μείναμε να παλέψουμε για το όνειρό μας, που έχουμε και εμείς κάποιες μικρές περγαμηνές και διπλώματα βρεθήκαμε να διαβάζουμε ότι δεν θα φτάσουμε ποτέ τη σοβαρότητα, το κύρος και την κατάρτησή σας…Άλλο το θέμα βέβαια ότι κάποιοι από εμάς δεν επιλέξαμε να δώσουμε καν στις εξετάσεις της ΕΣΔΙ όχι γιατί ήταν για μας ένα άπιαστο όνειρο, αλλά επειδή το να εγκαταλείψουμε τα έδρανα του συνηγόρου ήταν ο πραγματικός εφιάλτης…
Πράγματι έχεις δίκιο ότι δεν ξέρουμε ποια ιστορία κουβαλά ο καθένας από εσάς που αποφασίσατε να ακολουθήσετε το συγκεκριμένο επάγγελμα, ανασφάλεια απογοήτευση, όπως αναφέρεις στο κείμενό σου ή ο,τιδήποτε αλλό, αλλά δεν σε τιμά ως μελλοντικό δικαστικό λειτουργό και κυρίως ως άνθρωπο να κάνεις αυτό ακριβώς που κατακρίνεις, να απαξιώνεις συνολικά ανθρώπους που πολέμησαν, πολεμούν και θα πολεμούν για πολλά ακόμα χρόνια για το όνειρό τους…Και αν τα λες αυτά τώρα που μόλις μπήκες, δεν θα ήθελα να φανταστώ πως θα σκέφτεσαι σε 20 χρόνια που θα έχεις καταλάβει ακόμα περισσότερο τη σπουδαιότητα του λειτουργήματός σου, και αυτό το λέω χωρίς τον παραμικρό τόνο ειρωνείας, μιας και σέβομαι απόλυτα το θεσμό που θα εκπροσωπείς..
Θυμήσου ότι το να κρατάς τα πόδια σου στη γη και να μπορείς να σέβεσαι αυτόν που στέκεται απέναντί σου είναι πραγματικά θεμελιώδες, και δυστυχώς φοβάμαι ότι αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν σας μαθαίνουν στη Σχολή…
Λυπάμαι εάν εξέλαβες το σχόλιο μου υπεροπτικό και εμφορούμενο από συναισθήματα απαξίας για το δικηγορικό λειτούργημα και τους συναδέλφους μου δικηγόρους. Ίσως παρασύρθηκα από τη θέρμη να υπερασπιστώ όχι τους συγκεκριμένους μελλοντικούς συναδέλφους μου, αλλά περισσότερο το αξίωμα ότι “δεν πρέπει να βάζουμε όλους τους ανθρώπους σε ένα τσουβάλι” και να απαξιώνουμε παιδιά που έχουν προσπαθήσει πάρα πολύ στη ζωή τους.
Απλώς, προς αποκατάσταση της τάξης και της αλήθειας, εγώ προσωπικά έχω δουλέψει 6 χρόνια σε δικηγορικά γραφεία και μάλιστα πολύ σκληρά. Οι δικηγόροι που έχω την τύχη να έχω για φίλους είναι αξιόλογοι επιστήμονες, αλλά δυστυχώς και αυτή είναι η αλήθεια όσο κι αν ενοχλεί δεν παρίστανται στα ακροατήρια είτε γιατί θεωρούν ποταπή τη μαχόμενη δικηγορία είτε από το φόβο του ακροατηρίου είτε γιατί το γραφείο στο οποίο εργάζονται δεν τους δίνει την ευκαιρία. Εγώ προσωπικά, στα χρόνια που ασκούσα δικηγορία και ήμουν σχεδόν καθημερινά στα ποινικά ακροατήρια ελάχιστους δικηγόρους έχω θαυμάσει. Εκτός κι αν έχω πολύ ψηλά τον πύχη, τι να πω..
Όσον αφορά για τον εάν η Σχολή μας γαλουχεί με την αντίληψη ότι είμαστε ελίτ, σε διαβεβαιώ ότι εδώ και ένα μήνα που έχουν αρχίσει τα μαθήματα κάνουμε αγγλικά, οπότε εκφράζω καθαρά προσωπικές μου απόψεις, ούσα ένα μήνα μόνο στη Σχολή, απόψεις που είχα ανέκαθεν. Σημειωτέον ότι μέχρι και το Δεκέμβριο του 2010 εργαζόμουν ως δικηγόρος και τη δικηγορία σαν επάγγελμα εάν διάβασες προσεκτικά το σχόλιο μου δεν την αποκηρύσσω, κάθε άλλο. Αυτό που κατέκρινα είναι τον τρόπο που επιβάλλουν σε εμάς, τους νέους δικηγόρους, τα υποτιθέμενα μεγαλογραφεία να την ασκούμε.
Προσωπικά σαφώς απογοητεύτηκα από το πώς είναι στην πραγματικότητα η δικηγορία, αλλά εάν είχα το κατάλληλο backround δεν θα την εγκατέλειπα. Και ομολογώ ότι δεν την εγκατέλειψα καθόλου εύκολα. Το αντίθετο μάλιστα.
Και για να καταρρίψω αυτόν το μύθο που υπάρχει για τη Σχολή, αν και δεν είναι πολιτικά ορθό να ομιλώ για αυτό, θα αρκεστώ να αναφέρω απλώς ότι είναι υπερεκτιμημένη και σε καμία περίπτωση όλα όσα ακούγονται ότι μας λένε ή οτιδήποτε άλλο δεν ισχύει.
Για μία ακόμα φορά, θα τονίσω ότι απειχώ προσωπικές μου καθαρά απόψεις, τις οποίες διαμόρφωσα μέσα από την εξαετή ενασχόληση μου με την καθημερινή δικηγορική πρακτική.
Κλείνοντας, όσον αφορά την κρίση μου περί ανδρικού επαγγέλματος, χωρίς να θέλω να φανώ αγενής,θεωρώ,και σε αυτό είμαι κάθετη, ότι μία γυναίκα που έχει φιλοδοξία να γίνει πετυχημένη δικηγόρος, πολύ δύσκολα μπορεί να συνδυάσει και την οικογένεια. Τώρα, εάν η δικηγορία είναι να γράφεις διαταγές πληρωμής σε Τράπεζες οκ, αλλά ίσως έχουμε τελείως διαφορετική αντίληψη περί δικηγορίας. Το ελεύθερο επάγγελμα είναι δύσκολο, θέλει τρέξιμο, θέλει να έχεις σχεδόν καθημερινή παρουσία στα ακροατήρια και δη στα ποινικά, να έχεις αυτή την καλώς εννοούμενη ματαιοδοξία του δικηγόρου. Εγώ αυτή τη φιλοδοξία είχα.Γι΄αυτόν ακριβώς το λόγο επέλεξα να γίνω δικαστής…
Μπορεί να μας μαθαίνουν αγγλικά, αλλά αυτοί που μας διαβάζουν θα κατάλαβαν ότι δεν μας μαθαίνουν χρήση Η/Υ. Το σχόλιο μου έχει υποβληθεί 2 φορές, πραγματικά δεν ξέρω τι έχει γίνει. Ζητώ συγγνώμη.
Λυπάμαι εάν το σχόλιο μου φάνηκε υπεροπτικό και εμφορούμενο από αισθήματα απαξίας για το δικηγορικό λειτούργημα. Ίσως παρασύρθηκα όχι τόσο από τη θέρμη να υπερασπιστώ τους μελλοντικούς συναδέλφους μου, αλλά το αξίωμα “να μην βάζουμε όλους τους ανθρώπους -και σημειωτέον ανθρώπους που έχουν διαβάσει πολύ- σε ένα απαξιωτικό τσουβάλι.
Προσωπικά, πριν δώσω εξετάσεις για την εισαγωγή στη Σχολή δούλευα 6 χρόνια σε γραφεία και δούλευα πολύ σκληρά, έχονται καθημερινή σχεδόν παρουσία στα ποινικά ακροατήρια. Εάν διάβασες προσεκτικά το σχόλιο μου, τη δικηγορία ουδέποτε την αποκήρυξα, κατέκρινα όμως τον τρόπο που τα υποτιθέμενα μεγαλογραφεία μας επιβάλλουν να την ασκούμε. Ειλικρινά, εάν είχα το κατάλληλο bagkground δεν ξέρω εάν θα την εγκατέλειπα τόσο εύκολα. Το αντίθεταο μάλλον.
Επίσης, για να μην παρεξηγηθώ, ουδόλως απαξιώνω τους δικηγόρους. Μέχρι εξάλλου πριν ένα μήνα και εγώ δικηγόρος ήμουν. Έχω την τύχη δε να έχω φίλους αξιολογότατους επιστήμονες με αξιοθαύμαστη νομική κατάρτιση, οι οποίοι δυστυχώς είτε γιατί θεωρούν ποταπή τη μαχόμενη δικηγορία, είτε γιατί έχουν το φόβο του ακροατηρίου είτε γιατί δεν τους το επιτρέπουν τα μεγαλογραφεία στα οποία εργάζονται δεν παρίστανται στο ακροατήριο. Από την προσωπική μου εμπειρία, όσο καιρό ασκούσα δικηγορία ελάχιστες φορές είχα θαυμάσει κάποιον συνάδελφο δικηγόρο που αγόρευε… Εκτός κι αν έχω πολύ ψηλά τον πήχη. Αντίθετα, έχω συναντήσει “συναδέλφους” που με έχουν κάνει να αναρωτηθώ ποια νομική έχω τελειώσει.
Όσον αφορά για τις αντιλήψεις με τις οποίες μας γαλουχούν στη Σχολή και για να καταρρίψω τον όποιο μύθο, που μπορεί και εγώ εν μέρει να πίστευα πριν εισαχθώ, θα αρκεστώ να αναφέρω ότι η Σχολή είναι εν πολλοίς υπερεκτιμημένη και εδώ και ένα μήνα μας διδάσκει αγγλικά. Οπότε, απηχώ καθαρά δικές μου απόψεις, τις οποίες διαμόρφωσα με την πάροδο της καθημερινής μου τριβής στη μαχόμενη δικηγορία.
Τέλος, θα ήθελα να διευκρινίσω το σχόλιο μου περί χαρακτηρισμού της δικηγορίας ως ανδρικού επαγγέλματος. Σαφώς και προκύπτει από το προηγούμενο σχόλιο μου απογοητεύτηκα από τον τρόπο άσκησης της δικηγορίας. Σαφώς και όταν τελειώσα τη Σχολή άλλα όνειρα είχα για το επάγγελμα που θα ασκούσα. Όμως ως κατεξοχήν φιλόδοξο άτομο και αυτή είναι μία μομφή που την αποδέχομαι και την υπερασπίζομαι κατάλαβα ότι εάν θέλω να γίνω πετυχημένη δικηγόρος, να έχω υποθέσεις, να αποκτήσω φήμη και πελατεία να είμαι κάθε μέρα στα ακροατήρια πρέπει να ξεχάσω το ερώτημα “πότε θα γίνω μάνα”.Το οποίο προς το παρόν δεν με απασχολεί, γνωρίζω όμως ότι κάποια στιγμή θα με απασχολήσει. Εάν κάποια συνάδελφος έχει κάνει αυτήν την επιλογή, τη συγχαίρω ειλικρινά και τη θαυμάζω. Αλλά το να να γίνω δικηγόρος σε μία τράπεζα και να συντάσσω διαταγές πληρωμής και να σχολάω 3 η ώρα ουδέποτε ήταν η φιλοδοξία μου. Είναι μία επιλογή, αλλά δεν εκπληρώνει αυτό που είχα εγώ στο μαυλό μου να γίνω. Δικηγορία για μένα είναι η “μάχιμη” με όλη τη σημασία της λέξεως δικηγορία. Το ακροατήριο καταξοχήν, η προετοιμασία για αυτό, το τρέξιμο στο δρόμο και όχι το καθησιό πίσω από έναν υπολογιστή κάνοντας “Consulting”… (πιανουν τοπο τελικά τα αγγλικά). Αυτά ναι τα θεωρώ δύσκολα για μία γυναίκα. Ας έχουν και οι άνδρες έναν τομέα που τα καταφέρνουν βιολογικά έστω καλύτερα. Εγώ προσωπικά τους τον παραχωρώ ελεύθερα.
Δεν είχα πρόθεση να απαξιώσω, αλλά να στηλιτεύσω κάποια κακώς κείμενα.
CO,
έσβησα το διπλό σχόλιο. Γνωρίζω ότι η νέα γενιά δικαστών ξέρει από υπολογιστές, ελπίζω να μην το ξεχάσουν και αρχίσουν πάλι τις χειρόγραφες καλλιγραφίες στις οποίες είμαστε συνηθισμένοι.
Δεν διαφωνούμε κάπου νομίζω.
Ε, αυτόν ακριβώς δεν πρότεινα και εγώ ως βασικό λόγο εισόδου των γυναικών στο σώμα;
Καταρχάς, δεν θα ξαναπαντήσω σε σχόλιο που με ονομάζει κύριο. Κατά δεύτερον, CO, έχω δύο παιδιά. Σκέψου: είναι ποτέ δυνατόν να αναφέρωμαι απαξιωτικά στην μητρότητα;
Όπως και στων μαύρων να χορεύουν και στων Ελλήνων να έχουν εμπορικό δαιμόνιο υποθέτω;
Κανείς δεν είπε ότι είναι. Να βοηθήσω την μνήμη σου:
αυτο δεν το καταλαβαινω και δεν το δεχομαι, γιατι απλα παει κοντρα στην προσωπικη μου εμπειρια. Αν ηταν αληθεια, δεν θα ειχα γεννηθει :)
AKM, φοβερό τραγουδάκι αυτό (αλλά κυρίως η μετάφραση, που είνι του Θηβαίου, αν δεν απατώμαι)
Παιδιά, μην τα βάζουμε με τους δικαστές όμως. Να τους σεβόμαστε και να σκεφτόμαστε ότι δεν μπορούμε να ζητάμε “κοινωνική αλληλεγγύη” αβέρτα και λαϊκίζοντας, σε περιόδους κρίσης. Εγώ λέω ότι δεν πρέπει να τους μειωθεί ο μισθός επειδή, δήθεν, δεν «πεινάνε κιόλας» και, επειδή οι άλλοι που υπηρετούν στο δημόσιο παίρνουνε λιγότερα. Οι άλλοι, κατ’ εμέ, δεν κάνουν τόσο δύσκολη δουλειά και επιπλέον, δεν ανήκουν στις λειτουργίες. Επιπλέον, τα λάθη των πολιτικών πρέπει να τα λουστούν πρωτίστως οι ίδιοι (με μειώσεις στα δικά τους) και όσοι πολίτες στελέχωσαν το δημόσιο με μέσα και θεσούλες ή γλύτωναν φόρους (ας βρεθούν). Οι δικαστές επιτελούν σοβαρότατο έργο, που αξιώνει σοβαρές αποδοχές. Και πάνε συνήθως λαϊκά παιδιά στην ΕΣΔΙ, πλην γόνων δικαστών. Οι άλλοι, οι γόνοι μεγάλων τζακιών, και ευπατρίδων στελεχώνουν άλλους χώρους (δικηγορικά γραφεία, πανεπιστήμια και πολιτική ας πούμε). Σκληρό κι αυτό, αλλά να ακουστεί, λοιπόν…
Και να ακουστεί και ότι δεν είναι μόνο οι τολμητίες Ίκαροι που γίνονται δικηγοράντζες πρώτης γραμμής (και μπράβο τους) αλλά και οι σοφοί Νέστορες ασχέτως φύλου, που γίνονται δικαστές πρώτης γραμμής (και, πάλι μπράβο τους!)
Τέλος, να ακουστεί ότι ο σεβασμός στην δικαστική εξουσία είναι σήμερα πιο αναγκαίος από ποτέ, γιατί η απαξίωση του φορέα του είναι που έχει οδηγήσει και στην απαξίωση των αποφάσεων που ο φορέας εκδίδει. Πρέπει να σεβόμαστε τα πρόσωπα για να σεβόμαστε τις αποφάσεις τους. Οι θεσμοί ενσαρκώνονται από πρόσωπα. Συνεπώς, όταν λ.χ. ο Αθανάσιος μιλάει για «γκόμενες» δείχνει έλλειψη κάποιου σεβασμού, η οποία δεν είναι καθόλου καλό σημάδι: Ωστόσο, επειδή τον Αθανάσιο τον αγαπάμε, επειδή μας έχει συνηθίσει σε υπερβολές, επειδή είναι δικηγόρος, επειδή τον «μαλώσαμε» σε προηγούμενο Post, επειδή δεν θέλουμε να βάλει τα κλάματα, επειδή εκ των προτέρων απολογείται για την «πρόκληση» κ.λπ.., κ.λπ., τον συγχωρούμε που ομιλεί απρεπώς. Προσοχή όμως: Είναι πολύ λεπτές οι ισορροπίες εδώ. Επαναλαμβάνω, ότι τα πρόσωπα κάνουν τους θεσμούς. Αν δεν τα σεβόμαστε δεν σεβόμαστε τους θεσμούς. Και τέτοια κρούσματα βλέπουν όλοι, καθημερινά στα πρωτόδικα δικαστήρια…
Όμως, ασφαλώς, και θα πρέπει να αξιολογούνται οι δικαστές με τρόπο αντικειμενικό και να διακρίνονται οι αμοιβές τους ανα επίδοση. Συμφωνούμε απολύτως εδώ. Όχι κάτω του διχίλιαρου όμως στους νεοεισερχομένους. Είναι σκέτη κοροιδία…
Εν τέλει, φοβάμαι ότι όσοι υποτιμητικώς μιλούσαν για “κουτάκια λειτουργών” κ.λπ. είναι παραπλανητικοί, γιατί χάνουν ένα κρίσιμο Point στην επιχειρηματολογία τους: την σημασία της δικαιοσύνης ως θεσμού και την πραγματικότητα της σκληρής δουλειάς εκεί. Αν ήμουν ο Χομπς- θα έλεγα ότι κάποιοι απλώς “λυκανθρωπίζουν” με την πρώτη ευκαιρία, ως τέταρτη εξουσία. Ας μην το κάνουν, δεν τους τιμά.
υγ1. Το να μπερδέψω κάποιον με μαϊμού είναι μια πλάνη ΑΚΜ. Το να ανακαλύψω άλλον, ως λυκάνθρωπο, ενδέχεται να συνιστά απαλλαγή από πλάνη. Τέλος το να εντάσσω στο κατάλληλο ζωικό είδος τινές εκ των επιχειρηματολογιών του Αθανασίου είναι μια δουλειά που πάντα ανελάμβανα με αίσθημα ευθύνης: Τούτη δω, μοιάζει ας πούμε, με παιχνιδιάρη σκίουρο…
Για άλλη μια φορά βρε παιδί μου σε προδίδει η ελλιπής στρατιωτική σου εκπαίδευση: ο σεβασμός δεν απευθύνεται στο πρόσωπο, απευθύνεται στον θεσμό. Και στον βαθμό που απευθύνεται στο πρόσωπο, η φορά είναι ακριβώς η αντίστροφη: επειδή σεβόμαστε τις αποφάσεις, όσο αξίζουν να τις σεβώμαστε ασφαλώς, σεβόμαστε και τα πρόσωπα.
Δεν διαφωνώ, αλλά αντιλαμβάνεσαι βέβαια ότι οι συνομήλικοί τους εισπράττουν ίσως το 40% του ποσού αυτού; Κλαιν οι χήρες, κλαιν κι οι παντρεμένες.
αθανασιε
η ελλειψη πολιτικης ορθοτητας ειναι ΟΚ, αν συνοδευεται ομως με ακλονητα επιχειρηματα. Εσυ μου φαινεται εχεις περασει στο αντιθετο, contrarian ακρο. Δεν ειναι πολιτικα ορθο, αρα πρεπει να ισχυει!
Το περι γυναικων ειναι μια εικασια και θα ελεγα εικασια χαμηλης ακριβειας. Υπαρχει ευκολος τροπος να διαπιστωθει αν εχεις δικιο, κοιτωντας γυναικες μετα τα 40 τους, γυναικες που δεν μπορουν να κανουν παιδια κτλ Ειναι αυτη η ομαδα το ιδιο πιθανη να διαλεξει μια εργασια χαμηλου ρισκου με τους αντιστοιχους ανδρες? Πιθανολογω πως οχι, και υπαρχει μεγαλη βιβλιογραφια να με στηριξει. Με πιεζεις να γραψω για το θεμα πιο συντομα απ’οτι ηθελα.
Ισως απλα οι γυναικες εχουν μεγαλυτερη αποστροφη στο ρισκο, ισως κατι αλλο. Ακομα το ψαχνουμε.
Παρομοιως θα ηθελα εναν πιο ακριβη ορο απο την λεξη “φυτα”. Αν απλα εννοεις να μην ειναι αυτιστικοι και να εχουν εξωσχολικες δραστηριοτητες, ΟΚ (στα δυνατα ΑΕΙ του πλανητη πια, ρητα ψαχνουν για ατομα που εχουν βγει απο το σπιτι τους και εχουν δει και λιγο τον κοσμο). Αλλα αν εννοεις να μην ειναι geeks, τοτε δεν ξερω αν συμφωνω, εγω υπεργκηκ θα ηθελα στο ΣτΕ, το προβλημα ειναι (μου φαινεται) οτι δεν ειναι επαρκως ουτε αυτοπειθαρχημενοι, ουτε διαβασμενοι.
Τωρα, το οικονομικο: αυτο που μετραει ειναι το δια βιου αποπληθωρισμενο εισοδημα, σταθμισμενο για την αβεβαιοτητα του. Δυσκολευομαι να πιστεψω οτι ο μεσος δικηγορος θα βγαλει περισσοτερα λεφτα απο τον μεσο δικαστη (με τους νεους μισθους), ποσο μαλλον σταθμιζοντας και το μεγαλυτερο ρισκο.
Η αυτοεπιλογη επαγγελματος παρολαυτα θα σημαινει οτι οι πραγματικα καλυτεροι συνηθως θα διαλεγουν την δικηγορια, οχι ομως επειδη ο μεσος δικαστης βγαζει λιγα, αλλα γιατι ο καλυτερος πιθανοτατα δεν θα εχει μεγαλη διαφορα απο τον μεσο στο δικαστικο, ενω στην δικηγορια εχει τεραστια διαφορα. Με λιγα λογια, για να προσελκυσεις πιο ανταγωνστικα/ικανα ατομα, δεν χρειαζεται να αυξησεις τις αμοιβες ολων οπως εγινε τωρα, αλλα την αξιοκρατια και την ανισοτητα των αμοιβων στα υψηλοτερα κλιμακια (ή μαλλον πιο σωστα, την αντιστοιχιση μισθων και παραγωγικοτητας).
Και είναι γραμμένο στα γονίδιά τους αυτό; Παλιοσεξιστές.
Προφανώς. Αν και το “να μην έχουν εξωσχολικές δραστηριότητες” για μερικούς είναι ευφημισμός.
Μην δυσκολεύεσαι να πιστέψης όμως ότι ελπίζει ότι θα βγάλη περισσότερα.
Αυτό ακριβώς έγραψα κι εγώ, μόνο που δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνη. Καμιά ιδέα;
Να μία: τι θα γινόταν αν στο Πολυμελές ας πούμε υπήρχε η δυνατότητα οι αντίδικοι με κοινή τους δήλωση να ζητούν συγκεκριμένη σύνθεση; Οπότε η ελπίδα είναι ότι θα επέλεγαν τον καλύτερο, αφού το κοινό τους συμφέρον είναι, φερμούτλιχ, να δικαστούν από ικανό δικαστή. Ο δε δικαστής θα διατηρούσε δικαίωμα μη αποδοχής, αν είχε φόρτο ας πούμε, αν δεχόταν όμως θα αμειβόταν με κάποιο επιμίσθιο ή κάτι τέτοιο, ώστε η προτίμηση της δικηγορικής αγοράς να αντανακλάται και στην αμοιβή του.
δεν εχουμε ιδεα ακομα.
μα δεν μπορει το ατομο μεσης ικανοτητας να ελπιζει οτι θα βγαζει περισσοτερα απο τον μεσο ορο των δικηγορων! ή να το πω αλλιως, δεν γινεται ολοι να νομιζουν οτι θα βγαζουν πανω απο τον μεσο ορο.
Τωρα, περι μισθων, η καλυτερη λυση ειναι να μπορει αποκεντρωμενα καθε δικαστικη ενοτητα να διαλεγει τους δικαστες της (απο καποιο εγκεκριμενο συνολο ανθρωπων) και να τους πληρωνει με μεγαλη ευελιξια. Ετσι κανουν ξερω γω στα τμηματα οικονομικων στις ΗΠΑ αλλα ακομα και στην Γερμανια και Αγγλια στα υψηλα επιπεδα (στην Αγγλια βασικα οι πληρεις καθηγητες δεν εχουν κανενα οριο στον μισθο!). Αυτο βεβαια θα προϋπεθετε να υπαρχει εξωτερικη αξιολογηση των ενοτητων και να επιβραβευονται με βαση το εργο που παραγουν.
Δεν ξερω αν ειναι πιο ευκολο και σωστο να αξιολογεις ενοτητες ή μεμονωμενους δικαστες.
Αν παντως ειναι καλυτερο να κοιτας μεμονωμενους, η ιδεα σου ειναι μαλλον καλη. Κατι τετοιο δεν γινεται με τις διαιτησιες απο δικαστες του ΣτΕ? Θα προτιμουσα παντως και πιο οργανωμενο φηντμπακ, πχ να υπαρχουν ανωνυμα ή επωνυμα παραπονα και επαινοι (τα ανωνυμα φυσικα θα σταθμιζονται αναλογως). Αν καποιος εχει πολλα παραπονα απο και απο τους δυο αντιδικους ή παρα πολλα απο μια πλευρα, τοτε θα πρεπει να χανει μερος του μπονους ή θα πρεπει να κινειται καποια ελεγκτικη διαδικασια.
Ακομα πιο απλο νομιζω, αν ενας πρωτοδικης βγαζει αποφασεις που ακυρωνονται ολη την ωρα στο εφετειο, ε καποια τιμωρια θα πρεπει να την εχει ρε παιδι μου.
Μισό λεπτό, αυτό δεν το καταλαβαίνω, γιατί; Μιλάμε για επιδίωξη και ελπίδα, όχι για βεβαιότητα. Είναι πιο λογικό να ελπίζουν όλοι ότι θα βγάλουν λιγώτερα από τον μέσο όρο; Τον μύθο του Αισώπου με το παιδί της κουκουβάγιας δεν τον έχεις ακούσει; ;-)
Αν δεν κάνω λάθος, αναγράφονται στον ατομικό φάκελλο και συνεκτιμώνται κατά τις προαγωγές οι απόφάσεις τους που αναιρέθηκαν. Αλλά για αυτό καλύτερα να μας ενημερώση κάποιος δικαστής.
ορθολογικες προσδοκιες θαναση, δεν γινεται πανω απο 50% των ανθρωπων να περιμενουν οτι θα βγαζουν μισθο πανω απο τον μεσο ορο. Ειναι σαν να ρωτας καποιον ποιος θα κερδισει το ντερμπυ και να σου δωσει πανω απο 50% και για τις δυο ομαδες (ενω ολοι ξερουμε οτι θα κερδισει η Παναθα).
ποιον μυθο λες?
ε αυτα τα μυστικα και σουξου μουξου και την αντ χοκ χρηση τετοιων στοιχειων την φοβαμαι. Ας αναρτωνται ολα στο διαδικτυο και ας υπαρχουν και καποιοι σαφεις κανονες πως θα συνεκτιμουνται στις προαγωγες, γιατι οχι?
SG μια διόρθωση
Γίνεται (σε μη συμμετρικές κατανομές). Αυτό που δεν γίνεται είναι “πανω απο 50% των ανθρωπων να περιμενουν οτι θα βγαζουν μισθο πανω απο τον” διάμεσο
Πάλι δεν το καταλαβαίνω. Ο ερωτώμενος δεν απαντά για τους άλλους ή για το 50%, απαντά για τον εαυτό του ότι ελπίζει να βρεθή στο ανώτερο ήμισυ, και αυτό δεν είναι από μόνο του παράλογο ή αδύνατον. Το άθροισμα όλων αυτών των ελπίδων μπορεί όντως να είναι.
Τελικά δεν πρέπει να είναι του Αισώπου. Κάθε μανούλα νομίζει ότι το δικό της παιδί είναι το πιο όμορφο!
οκ Επ, πανω απο τον μεσο ανθρωπο εννοουσα. :)
Στην πραγματικοτητα, αν μιλαμε για κατανομη μισθων (που εχει μακρια δεξια ουρα) αρκετα κατω απο 50% των ανθρωπων βγαζουν τον μεσο μισθο ή πανω.
θαναση αυτο που λες ειναι ο ορισμος του overconfidence νομιζω.
Η ελπιδα για να ειναι ρεαλιστικη πρεπει να βασιζεται σε μια ρεαλιστικη κατανομη πιθανοτητων.
Ειναι φυσει αδυνατον σε εναν διαγωνισμο ολοι να τερματησουν πρωτοι και δεν μπορει να το προσδοκουν ολοι. Καποιος, ή ακομα και ολοι, πρεπει να κανουν λαθος στις προσδοκιες τους.
Βαλε και οτι ρεαλιστικη ελπιδα=ορθολογικη προσδοκια, για να ειμαστε ξεκαθαροι.
Κάνεις λάθος Αθανάσιε.
Τους θεσμούς δεν τους σεβόμαστε. Τους θεσμούς τους διατηρούμε, τους προάγουμε, τους ενισχύουμε, τους θωρακίζουμε, τους εξετάζουμε, τους συζητάμε. Μόνο υπό αυτή την γενική έννοια τους “σεβόμαστε“. Στις δε αποφάσεις υπακούμε. Δεν τις σεβόμαστε. Αυτά όλα τα λέει η γλώσσα, καλείσαι να τα ξαναδείς και να μην υποκύπτεις σε φαινόμενα σημασιολογικών παραφθορών.
Τα πρόσωπα είναι που σεβόμαστε εμπράκτως. Γι’ αυτά φοράμε την γραβάτα στα δικαστήρια (εσύ την φοράς και για να γοητεύσεις βεβαίως, γιατί η περί απρόσφορης απόπειρας διδασκαλία στο ποινικό δίκαιο δεν υπήρξε ποτέ το φόρτε σου…). Όμως, Αθανάσιε, χρειάζεται προσοχή εδώ: Γιατί από όσα γράφεις, βλέπω ότι ενδέχεται, έχοντας απέναντί σου λ.χ. μια δικαστίνα φροντισμένη (” του κομμωτηρίου” που λέμε) και έχοντας ως βαρίδι την φαλλοκρατική σου προκατάληψη (γκόμενα) και την διδακτορική σου αυταρέσκεια να την απαξιώνεις a priori, αρνούμενος να δεχθείς ότι μπορεί η απόφασή της να είναι ορθοτέρα των προτάσεων ή της συνηγορίας σου.
“Τί ξέρει αυτή;” “Εγώ ήμουνα πρώτος στο έτος μου”, λές ακκιζόμενος…
Καμιά φορά όμως, πρέπει να αξιοποιείς και τις θεολογικές (σου) γνώσεις, οι οποίες σε διδάσκουν -με αυστηρότητα Κυρίου!- ότι «πολλοί δε έσονται πρώτοι έσχατοι και έσχατοι πρώτοι»…Εκτός αυτού, ο καλός επιστήμων νομικός δεν είναι κατ’ ανάγκην καλός δικηγόρος. Ο καλός δικηγόρος δεν ήταν κατ’ ανάγκην καλός φοιτητής. Και ούτω καθεξής…
Τα συμπλέγματα που αναφύονται λοιπόν και τα οποία ορθώς επεσήμανες και ο ίδιος, είναι αμφίδρομα. Και θέλουν προσοχή. Ο σεβασμός στα πρόσωπα, η έλλειψη προκαταλήψεων, η ευγένεια απέναντί τους (για την οποία πολλάκις έχω γράψει στην Αναμόρφωση) είναι αναγκαίοι όροι για τη σωστή λειτουργία των θεσμών.
υγ1. Τα περί θητείας τα είπαμε αλλού. Όταν εγώ έπιανα τούρκους στο ραντάρ, εσύ έβλεπες σκιουράκια στην σκοπιά σου φίλε μου… ;-) Και πληρωνόσουν κι από πάνω (!). Γι’ αυτό αξιώνω πάραυτα σεβασμό στο πρόσωπό μου, και μέσω αυτού στο τιμημένο ΠΝ.
υγ2. Εκτός αυτού, οι λεονταρισμοί ενδέχεται να προκαλούν γέλωτες στις μαϊμούδες. Ιδίως, όταν προέρχονται εκ μαρμότης αντί εκ λέοντος ;-Ο
Σεβόμαστε τους θεσμούς: 9 χιλιάδες.
Σέβομαι την απόφαση: 109 χιλιάδες.
Αυτά όλα τα λέει η γλώσσα, καλείσαι να τα ξαναδείς και να μην υποκύπτεις σε φαινόμενα σημασιολογικών παραφθορών.
Ποτέ δεν είπα ότι ήμουν πρώτος στο έτος μου, πρόκειται περί διαστέβλωσης. Πρώτος στο έτος μου, και με διαφορά, ήταν ο καλός φίλος Αντώνης Καραμπατζός, Λέκτορας Αστικού Δικαίου στην Αθήνα.
Εκτός αν εννοείς το μεταπτυχιακό. :-Ρ
Λεξικό Μπαμπινιώτη, λήμμα «σεβασμός»:
Σημασία υπό 1: η εκτίμηση που αισθάνεται κάποιος για άλλον, η τιμή που του αποδίδει (προς τους γονείς, τους καθηγητές, το πρόσωπο του θείου του –μεγάλος, βαθύς, ψεύτικος, υποκριτικός κ.λπ.)
Σημασία υπό 2: η φροντίδα για κάτι, ώστε αυτό να διατηρεί το κύρος του, να μη θίγεται, να μην προσβάλλεται (σεβασμός στους θεσμούς, στους νόμους κ.λπ.)
Η προτεραιότητα της σημασίας που έχει ο σεβασμός ως «εκτίμηση σε πρόσωπο» εμένα μου είναι προφανής –και δεν έχει να κάνει απλώς με την κατάταξη στα λεξικά.
Είναι απλώς άτοπο να ισχυρίζεται κανείς ότι μπορούμε να φροντίζουμε να διατηρεί ένας θεσμός το κύρος του (=να σεβόμαστε τον θεσμό) χωρίς να εκτιμάμε τα πρόσωπα που ενσαρκώνουν τον θεσμό (=να σεβόμαστε τα πρόσωπα).
Επισημαίνω στον αναγνώστη ότι η διαφωνία εδώ με τον Αθανάσιο δεν είναι γλωσσική απλώς. Έχει μεγάλη σημασία, κρύβει νοοτροπίες. Η νοοτροπία “φροντίζω (δήθεν) τον θεσμό αλλά δεν εκτιμώ το πρόσωπο” είναι στην Ελλάδα γνωστή και έχει συμβάλει σε ουκ ολίγα προβλήματα. Άπαιτείται μεγάλη προσοχή λοιπόν σε αυτά τα πράγματα.
Υγ1. Αφήνω Αθανάσιε, που εγώ δεν ξέρω να υπάρχουν ούτε σεβάσμιοι θεσμοί ούτε σεβάσμιες αποφάσεις.
Υγ2. Τα σεβάσματά μου λοιπόν. Άσε το Google και δείξε λίγο σεβασμό στους ακάματους λεξικογράφους…
Συμφωνώ απολύτως! Η μία είναι συντηρητική, η άλλη κριτική.
Το να βαφτίζουμε τις νοοτροπίες με ονόματα δεν ήταν ποτέ ευφυής κίνηση. Όπως τα Δεξιά-Αριστερά έχουν εκλείψει σήμερα, έτσι και τα συντηρητικός-προοδευτικός, συντηρητικός-κριτικός (σε βολεύει ασφαλώς ο καντιανός όρος Αθανάσιε ;-) κ.λπ. υποκρύπτουν συνθηματολογίες και η επιστράτευσή τους στον διάλογο συνιστά παρωχημένη τακτική που δεν έχει αποδώσει…
Το θέμα είναι αν οι νοοτροπίες είναι λειτουργικές, αν εξυπηρετούν σκοπούς. Το να δείχνουμε σεβασμό σε όσους δικάζουν ως πρόσωπα λ.χ. και να μη λέμε απρεπώς “Τί λες Κυρία μου;” στην πρόεδρο του δικαστηρίου, εξυπηρετεί την σοβαρότητα στην δικ. αίθουσα, την ηρεμία διεξαγωγής της δίκης κ.λπ.
Γενικώς η “κριτική” είναι κάτι πολύ σοβαρό, για να κουβεντιάζουμε άκριτα γι’ αυτό. Τέλος, αμφισβητώ σε μεγάλο βαθμό τον προβαλλόμενο από πολλούς ισχυρισμό, ότι η διαρκής διάθεση κάποιων να ασκούν σε όλα “κριτική” (χωρίς κατ΄ανάγκην να ξέρουν το νόημα της λέξεως) είναι καλό πράγμα και χρήζει διαρκούς ενθάρρυνσης.
Ενδέχεται να χρήζει απλώς ψυχαναλύσεως…
Διορθώσεις:
“προς οτιδήποτε”=> σε οτιδήποτε
“περισσότερους ένοχος” => περισσότερους ενόχους
kt, AA μου θυμίσατε τα μαθητικά μου χρόνια…
Τα παιδιά με τα κλωνάρια, Άγγελος Τερζάκης
Epanechnikov,
ωραίος ο Τερζάκης. Όμως πρέπει να τον εντάξουμε στα κατάλληλα “συμφραζόμενα”, στο σημερινό context δηλαδή.
Έχω την αίσθηση ότι, σήμερα, στην Ελλαδίτσα, την γεμάτη παντού -και ιδίως την πολιτική σκηνή- από επιτήδεια μηδενικά, η επανάσταση απέναντι στον “τίτλο” ως δείγμα υγιούς σκέψης και κοινωνικής στάσης, πρέπει να επανα-νοηματοδοτηθεί.
Δεν θα είναι επανάσταση κατά των “τίτλων” μόνο, όπως πρεσβεύουν ορισμένοι, αλλα επανάσταση κατά του “επαναστάτη εναντίον των τίτλων”, που διαρκώς τα κάνει μπάχαλο σε αυτή τη χώρα, ασκώντας μια ξερολίστική, δήθεν κριτική αλλά στην πραγματικότητα α-κριτική ικανότητα, άνευ επαρκούς λόγου και αιτίας.
Στην σύγχρονη κατάσταση δεν ξέρω ειλικρινά αν είναι χρησιμότερο να αμφισβητήσουμε τα πάντα, ή να πειθαρχήσουμε σε κάποια πράγματα, με την σοφία ενός Σωκράτη, που πειθαρχούσε σε μηδενικά μιας άλλης εποχής, σεβόμενος στα πρόσωπά τους, τους θεσμούς.
kt δεν μπορώ να αντιληφθώ τι λόγο θα μπορούσε να εξυπηρετήσει και σε ποιου είδους μεταφυσική θα μπορούσε να βασιστεί ο άκριτος σεβασμός σε πρόσωπα που υπηρετούν (ή υποτίθεται πως υπηρετούν) συγκεκριμένες λειτουργίες της οργανωμένης κοινωνίας μας. Μπορώ αντιθέτως να σκεφτώ αρκετούς λόγους για τους οποίου η τελευταία στάση ζωή θα μπορούσε να οδηγήσει σε επιζήμιες για όλους μας συνέπειες. Συγκεκριμένα, γνωρίζουμε αρκετές περιπτώσεις κατά τις οποίες ο εκ’ του αξιώματος εκπορευόμενος σεβασμός (σε εκκλησιαστικούς ηγέτες, όργανα τάξης, στρατιωτικούς, γυμνασιάρχες…) οδήγησε σε υπερ-συγκέντρωση εξουσιών σε πρόσωπα τα οποία είτε δεν μπορούσαν να τις διαχειριστούν είτε τις χρησιμοποιούσαν προς ίδιο όφελος. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως ο αμφισβητίας δεν πρέπει να αμφισβητείται. Θα έλεγα μάλιστα πως αυτό επιβάλλεται. Η στάση μας απέναντι προς οτιδήποτε (πίστη σε θρησκείες, θεσμούς, νόμους, επιστήμη κτλ.) και οποιονδήποτε θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από τη συγκεκριμένη αρετή… Η αμφισβήτηση αποτελεί τη μοναδική οδό που μπορεί να οδηγήσει στη βελτίωση.
Είναι αυτονόητος λοιπόν ο αδιάκριτος σεβασμός σε υπηρετούντες θεσμούς ή λειτουργίες που θεωρούμε σημαντικές; Σε καμία περίπτωση. Καλό θα ήταν να μη μπλέκουμε τη κανονιστική διάσταση των λειτουργιών με το τρόπο άσκησης τους. Η ιατρική παραδείγματος χάριν έχει σαν κύριο σκοπό της την επίτευξη της μακροζωίας και τη βελτίωση της ποιότητας της ζωής μας. Όλοι μας πιθανότατα θα συμφωνούσαμε πως οι σκοποί που υπηρετεί η ιατρική είναι εξαιρετικά σημαντικοί. Θεωρείτε ωστόσο πως είναι επιτακτικός ο αδιάκριτος σεβασμός σε όλους τους ιατρούς ανεξαρτήτως ήθους και επιδόσεων. Σε ένα ιατρό π.χ. που χάνει περισσότερους ασθενείς από ότι θα χάνονταν αν δεν τους είχε προσφέρει τις υπηρεσίες του; Αντίστοιχα σε ένα δικαστή που απαλλάσσει από τις κατηγορίες περισσότερους ένοχος από ότι καταδικάζει και καταδικάζει περισσότερους αθώους από ότι απαλλάσσει; Μπορείτε να σκεφτείτε κάποιο τρόπο με τον οποίο η εξωτερίκευση (έστω η ενστικτώδης) του σεβασμού μας σε ένα τέτοιο δικαστή θα μπορούσε να οδηγήσει στη βελτίωση του; Εγώ κανέναν.
Και αν συμφωνήσουμε πως ο σεβασμός μας προς το δημόσιο λειτουργό πρέπει να είναι ανάλογος της ποιότητα των υπηρεσιών που προσφέρει (δηλαδή της ευστοχίας του στην απόδοση της δικαιοσύνης και του έργου του) με ποια ακριβώς δικαιολογία οι αμοιβές των δικαστικών έχουν ομοιόμορφη κατανομή (και οι προαγωγές βασίζονται αποκλειστικά στο χρόνο υπηρεσίας) και για ποιο ακριβώς λόγο η αμοιβή του χειρότερου νέου δικαστικού είναι υψηλότερη από αυτή π.χ. του αξιολογότερου νέου πανεπιστημιακού;
Νομίζω πως θα πρέπει να εξετάσουμε αντιστρόφως για ποιο λόγο οι άντρες δεν προτιμούν το δικαστικό σώμα. Μήπως φοβούμενοι ότι θα εξοιμοιωθούν με το πρότυπο που αναφέρεις (ελληνικό Δημόσιο, ασφάλεια, εξασφαλισμένη σύνταξη), από εγωισμό δεν δέχονται να πέσουν στο επίπεδο της γκόμενας δικαστίνας; Αντιθέτως, θεωρούν ότι στην δικηγορία θα αποδείξουν την αξία τους και θα τους σέβονται περισσότερο, κυρίως οι άντρες συνάδελφοί τους, χωρίς να τους “τσουβαλιάζουν” με την νοικοκυρά της έδρας; Αν κυριαρχούν πράγματι τέτοιες αγκυλώσεις, τότε ας αναρωτηθούμε για την ισότητα που έχουμε επιτύχει ως κοινωνία, τουλάχιστον σε ψυχολογικό επίπεδο.
Σημαντικό πλέον ποσοστό δικαστών και εισαγγελέων κατέχει μεταπτυχιακό και διδακτορικό τίτλο. Η θέση μάλιστα δεν απάδει προς τον ρόλο του πανεπιστημιακού δασκάλου, όπως αποδεικνύουν παραδείγματα του παρελθόντος. Θεωρητικά, λοιπόν, δεν είναι μια κάστα μετρίων κομπλεξικών.
Νομίζω πως τα βιώματα που αναφέρεις (στην περίπτωση που δεν υπάρχουν – ας σημειωθεί ότι πολλοί δικαστές αναγκάστηκαν να δουλεύουν ως δικηγόροι, ενώ προετοιμάζονταν για τις εξετάσεις) αναπληρώνονται πολύ σύντομα από την εμπειρία που αποκτάται (συνΙστολόγιο πάντως διαβάζουν κάποιοι…)
Πόσο πιθανό είναι, αν κανείς μέχρι τριάντα χρονώ δεν έχει βρει τον/την σύντροφο της ζωής του, δουλεύοντας 12 με 14 ώρες την ημέρα μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες, να γνωρίσει κάποιον/α εκτός του δικαστικού σώματος.
Όπως κάθε συντεχία έχει σίγουρα τα προβλήματά της. Πολύ σοβαρότερα από αυτά που επισημαίνεις.
Δια ποίον λόγον η επιθετική διάθεση φίλτατε; Ήθελες να διαπιστώσεις πόσοι Δικαστές διαβάζουν Συνιστολόγιο από τις αντιδράσεις;
Όσον αφορά τις παρατηρήσεις σου πάντως, έχω να πω τα εξής:
1) Ισχύει, αλλά πλην ελαχίστων δεν πρόκειται για “γκόμενες”. Αν τις αντιμετωπίζεις έτσι, μάλλον κάνεις κακό στη δουλειά σου.
Πρόκειται για κλάδο που το φύλο δεν παίζει καμία σημασία. Όσον αφορά δε τα περί βολέματος εις την αγκάλην του κράτους, δεν καταλαβαίνω αν θεωρείς ότι αυτό είναι το βασικό κίνητρό τους ή όχι. Αν ναι, τότε γενικεύεις, και άρα αυταπόδεικτα σφάλεις. Ή μήπως πρόκειται για μομφή προς το γυναικείο φύλο;
2) Οι δικαστικοί επιμελητές στη Γερμανία πληρώνονται παραπάνω από τους Έλληνες Προέδρους Πρωτοδικών, μπορεί και τους Εφέτες. Μήπως έπρεπε οι γνωρίζοντες Γερμανικά Δικαστές να πάνε να δουλέψουν εκεί; Όσον αφορά δε τα περί κατάρτισης, πολλοί Δικηγόροι που εμφανίζονται στα Δικαστήρια (υπάρχουν και οι εντελώς άσχετοι μη εμφανιζόμενοι “επιπλέοντες”) έχουν απλά μια βασική γνώση για τα συνήθη πρακτικά ζητήματα, και έχουν ξεχάσει όχι μόνο τα βαριά νομικά, αλλά και θεμελιώδης έννοιες. Από ένα σημείο και πέρα η Δικηγορία στην Ελλάδα ειναι “γράφουμε πολλά κι ότι πιάσει” ή “γράφουμε χωρίς να διαβάζουμε και θα βρει άκρη ο Δικαστής”.
3) Προφανώς εννοείς ότι δεν έχουν πρακτική γνώση Δικηγορίας. Εδώ μάλλον συμφωνώ. Ίσως πρέπει να ανεβεί το όριο ηλικίας για να έχουν αναγκαστεί να δουλέψουν. Αλλά υποψιάζομαι ότι τότε θα πέσει το επίπεδο των υποψηφίων (το οποίο τώρα είναι υψηλό, ακόμα κι αν αυτό συμβαίνει λόγω ακριβών φροντιστηρίων), αφού οι καλοί θα έχουν ήδη βρει μια άκρη στη Δικηγορία. Επιπλέον το όριο συνταξιοδότησης στα εξήντα επτά μπορεί να αποθαρρύνει τους μεγαλύτερους.
4) Οι παλιοί Δικαστές λένε ότι το Δικαστικό σώμα είναι άφιλο. Τους στίβει σαν λεμονόκουπες και τους πετάει. Και αν κάποιος παρουσιάσει πρόβλημα υγείας και ρίξει την απόδοσή του έστω και για λίγους μήνες, έχει εξασφαλίσει αμέσως μια κακή έκθεση από τον επιθεωρητή χωρίς καμία απολύτως κατανόηση (ακόμα και αν πρόκειται για “επαγγελματικη” νόσο, όπως λ.χ. τενοντίτιδα από το γράψιμο). Όσον αφορά δε την ατιμωρησία κάποιων, νομίζω ότι απλά δεν ισχύει, ιδίως για τους αστυνομικούς (έχω δει αστυνομικό να τρώει 25 μήνες για ναρκωτικά, αλλά φυσικά αυτό δεν το γράψανε στις εφημερίδες).
Και γενικώς, ενώ όλοι μπορούμε να κρίνουμε και να κατακρίνουμε, πρέπει να προσέχουμε μήπως ανακαλύψουμε ότι ζητάμε να παραβιαστεί η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης.
Όσον αφορά δε την οικογενειοκρατία, μάλλον έχει να κάνει με το ότι συνήθως είναι μορφωμένοι, έχουν λεφτά και χρόνο για φροντιστήρια, αλλά συνήθως δεν έχουν δικηγορικά γραφεία να τους περιμένουν από τους γονείς. Είναι αναμενόμενο να στραφούν στο Δικαστικό, λόγω και άμεση ή έμμεσης πίεσης από τους γονείς Δικαστές, είτε τους βοηθήσουν είτε όχι. Το πρόβλημα είναι για μένα περισσότερο η δυσκολία πρόσβασης νομικών από τα πτωχότερα κοινωνικά στρώματα στο Δικαστικό σώμα λόγω κόστους προετοιμασίας. Πολιτικό, ενδεχομένως και πολιτειακό πρόβλημα.
5) Περι ενδογαμίας. Μάλλον λογικό το βρίσκω, στο μέτρο που πράγματι συμβαίνει, ειδικά για τις γενιές από τότε που έγινε η ΕΣΔΙ. Για να μπουν σε αυτή τη διαδικασία εξετάσεων συνήθως είναι νέοι και δεν έχουν φτιάξει τη ζωή τους, μετά είναι “φτασμένοι” αλλά “μονοί” και μέσα στην ΕΣΔΙ περιβάλλονται από όμοιες περιπτώσεις (που έχουν ίδια ηλικία και παρόμοιο μορφωτικό επίπεδο, ίδια μυαλά γενικώς κλπ.). Που είναι το περίεργο ή το αρνητικό;
6) Όχι Δίκαιη αμοιβή; Ο καλός Δικαστής θα δουλέψει και θα ανταμειφθεί το ίδιο με τον κακό (αν δεν είναι τόσο κακός που θα τον διώξουν). Ή μάλλον θα δουλέψει παραπάνω γιατί θα του φορτώνουνε τις δύσκολες ανακρίσεις, κλπ, όπου δεν ισχύει κλήρωση. Και όταν πια θα έχει τη δυνατότητα να φτάσει λίγο πιο πάνω από τους άλλους θα είναι ημιθανής και στα πρόθυρα της σύνταξης, αν δεν τον παραλείψουν για πολιτικούς λόγους (συχνό το φαινόμενο). Τι μας λέει αυτό;
Ότι όσοι γίνονται δικαστές μάλλον δεν έχουν φιλοδοξίες γρήγορης ανέλιξης και αυτοπροβολής (τούτο όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουν και τις δυνατότητες). Καλύτερα. Θέλουμε να δικάζουν φιλόδοξοι άνθρωποι; Μήπως η φιλοδοξία είναι πάντα καλή; Ή μήπως η έλλειψη φιλοδοξίας ενός συγκεκριμένου είδους σημαίνει χειρότερους ανθρώπους, νομικούς, επιστήμονες; Μπορεί το αντίθετο.
Υποψιάζομαι ότι έχεις κάποιες ιδέες για αναμόρφωση τους συστήματος προαγωγών/τοποθετήσεων/αμοιβών των Δικαστών προς το αξιοκρατικότερο. Ή όχι. Αλλά νομίζω ότι το υπάρχον σύστημα επετηρίδας και μισθολογικής εξομοίωσης των ομοιοβάθμων εξασφαλίζει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης σε όλες της βαθμίδες.
Ουφ! αν ξαναγράψεις τέτοια πράματα και με αναγκάσεις να γράψω πάλι τόσα πολλά δεν θα σε ξαναδιαβάσω.
Α1,
Και αυτά, όλα αυτά και παρόμοια. Έχω δει κοπέλες να θέλουν το δικαστικό με βασικό λόγο ότι φτάνουν στα πρόθυρα της λιποθυμίας στην σκέψη ότι θα μιλήσουν ως δικηγόροι απευθυνόμενοι στην έδρα. Τι να πω.
Και είναι η καλύτερη επένδυση του χρόνου τους! :-Ρ
Σοβαρά τώρα, το καλύτερο είναι η σφαιρική άποψη των πάντων (αυτό ισχύει και για τους δικηγόρους φυσικά, μακάρι να δούλευα ένα εξάμηνο σαν εισαγγελέας ή σαν αστυνομικός). Η γνώση που αποκτά κανείς δεν είναι βιωμένη, είναι εγκυκλοπαιδική, και αυτό κάποιες φορές φαίνεται. Και βλάπτει.
Έχω ακούσει αστυνομικούς (: μαγκίτες, παιδιά της πιάτσας, πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου) να διαμαρτύρωνται εις βάρος δικαστών (: φλώροι, άλλο από τα βιβλία τους δεν ξέρουν), επειδή τους λένε πώς έγινε κάποια ιστορία, πώς στήθηκε κάποια επιχείρηση, κάποια παρακολούθηση ή κάποια σύλληψη και απλώς δεν το πιάνουν.
Δεν τους αδικώ.
Για την ενδογαμία: δεν το λέω για κακό, εκτός κάποιων περιπτώσεων συνεταιρισμού με δικηγόρους, τις οποίες όμως δεν μπορώ να αποδείξω. [αν και εγώ ποτέ δεν ήθελα να παντρευτώ δικηγόρο…] Το λέω για να κόβεται η γκρίνια για τις αποδοχές.
Μιχάλη, καλώστον! Πού είχες χαθή εσύ;
Καλά, δεν με έχεις δει με πραγματική επιθετική διάθεση!
Ναι, το θεωρώ βασικό κίνητρο. Όχι, δεν σφάλλω, γιατί ως βασικό δεν αποκλείει άλλα κίνητρα. Ναι, η αναζήτηση θεσούλας στο δημόσιο είναι μομφή για οποιονδήποτε.
Εσύ πώς εξηγείς το φαινόμενο;
Δεν διαφωνώ σε κάτι, αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μου. Τον άσχετο δικηγόρο δεν τον πληρώνουμε εσύ κι εγώ. Εγώ θέλω όμως οι καλύτεροι νομικοί να έλκωνται από το δικαστικό και ας γράφουν οι δικηγόροι βλακείες στα δικόγραφα. Πώς θα το πετύχουμε αυτο;
Ασφαλώς, μην ξεχνάς ότι όταν ο εντολέας σου δεν έχει δίκιο, και πάλι κάτι πρέπει να γράψης!
Δεν ξέρω, δεν το έχω λύσει αυτό στο μυαλό μου. Μα την αλήθεια, εγώ θα έκοβα περισσότερους στα προφορικά.
Και εγώ για πώληση ναρκωτικών, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Πόσοι Εισαγγελείς έχουν παραπέμψει στο αυτόφωρο (ή χειρότερα!) αστυνομικό που τους φέρνει κρατούμενο με την μούρη μελιτζάνα;
Ναι, δεν λέω όχι, είναι και όλα αυτά. Η εύνοια ποτέ δεν είναι προκλητική, δεν θα αναδείξη κάποιον του πεταματού, αλλά ίσως προσθέση κάτι στα προφορικά ας πούμε.
Ναι, αλλά τι να κάνουμε;
Απάντησα πιο πάνω. Η ΕΣΔΙ είναι τρελό νυφοπάζαρο, λένε. :-)
Ότι μια καλή πράξη ποτέ δεν μένει ατιμώρητη;
Θέλω να δικάζουν άνθρωποι που αγαπάνε την δουλειά τους. Και οι φιλόδοξοι σίγουρα το κάνουν. Για το αντίστροφο, δεν είμαι τόσο βέβαιος.
Δεν έχω και περιμένω από κανένα δικαστή να εισφέρη καμιά καλή ιδέα.
“Ναι, το θεωρώ βασικό κίνητρο. Όχι, δεν σφάλλω, γιατί ως βασικό δεν αποκλείει άλλα κίνητρα. Ναι, η αναζήτηση θεσούλας στο δημόσιο είναι μομφή για οποιονδήποτε.”
Θεσούλα η έδρα; Οκ, συγγνώμη που το λέω αλλά δεν εμένα μου μοιάζει για ηλεκτρική καρέκλα. Και όχι από αυτές που κάνουν μασαζ. Ως σχόλιο πάντως φανερώνει όχι μόνο έλλειψη αντίληψης αλλά και σεβασμού. Όσον αφορά δε τις Δικαστίνες, κάποιες αναγκάζονται να παρατάνε τα παιδιά τους και λείπουν μέρες ολόκληρες στο Πρωτοδικείο που υπηρετούν σε άλλη πόλη. Όταν δεν αναγκάζονται να μένουν συνέχεια εκεί.
“Εγώ θέλω όμως οι καλύτεροι νομικοί να έλκωνται από το δικαστικό και ας γράφουν οι δικηγόροι βλακείες στα δικόγραφα. Πώς θα το πετύχουμε αυτο;”
Νομίζω ότι ήδη συμβαίνει, από τότε που έγινε η ΕΣΔΙ (τουλάχιστον όσον αφορά το μέσο όρο). Κι αν πάλι δεν είναι πριν, γίνονται μέχρι να βγουν. Όποιος Δικηγόρος έχει πρόβλημα πάει να ρωτήσει κάποιο Δικαστή τι να κάνει. Ειδικά δε τους Δικαστές προσδιορισμού… Πως δεν έχει φύγει κανένας κώδικας σε κανένα κεφάλι ακόμα δεν ξέρω.
“μην ξεχνάς ότι όταν ο εντολέας σου δεν έχει δίκιο, και πάλι κάτι πρέπει να γράψης!”
Το δίκαιο δίνει πάντα και τις δύο πλευρές. Δικαστής Lauterpacht, (Δ.Δ. Ηνωμένων Εθνών στη Χάγη)
“Μα την αλήθεια, εγώ θα έκοβα περισσότερους στα προφορικά.”
Κι άλλους; Εδώ υπάρχουν φορές που μένουνε θέσεις κενές! Και στο κάτω κάτω οι γραπτές εξετάσεις είναι πιο αξιόπιστες, αρκεί να γίνονται σωστά (γίνονται σαν τις πανελλήνιες, με καλυμένα ονόματα που ανοίγονται μετά τη βαθμολόγηση). Εδώ ίσως κολλάει και το θέμα της πριμοδότησης κάποιων στα προφορικά, αλλά ειλικρινά, από τη στιγμή που η εξέταση είναι δημόσια, δύσκολα θα πριμοδοτήσουν έναν άσχετο. Δεν πρόκειται για “συνέντευξη” αλλά για ανοιχτή συνεδρίαση ενώπιον σχεδόν όλων των μελλοντικών συναδέλφων τους.
Για τα υπόλοιπα θα τα πω όλα μαζί (είμαι υπέρ των συνθετικών απαντήσεων, οι κατ’ απόσπασμα απάντηση μπορεί να οδηγήσει αμφότερους σε παρερμηνείες). Το πρόβλημα με τη δίωξη των αστυνομικών έιναι ότι κανείς δεν τους καρφώνει μάλλον, οπότε ξ δίωξη είναι χαμένη υπόθεση. Γι’ αυτό έγινε σχετικά πρόσφατα τμήμα εσωτερικών υποθέσεων. Και ενδεχομένως να καλυτερέψουν πολύ τα πράγματα όταν γίνει δικαστική αστυνομία. Όπως έχει τώρα το σχέδιο, οι εισαγγελείς θα είναι οι άμεσοι διοικητικοί τους προϊστάμενοι, άρα θα μπορούν να λάβουν και μέτρα. Όσον αφορά τώρα τα περί φιλοδοξία, δεν νομίζω ότι οι φιλοδοξία είναι καλό πράγμα σε αυτό τον τομέα. Ειδικά τη δουλειά του Δικαστή την κάνει καλά μόνο όποιος θέλει να την κάνει καλά ότι και να συμβεί. Οι υπόλοιποι θα είναι έρμαια των φιλοδοξιών τους, της κοινής γνώμης, της εικαζόμενης γνώμης του επιθεωρητή, της ελπίδας εκτίμηση από το σινάφι κλπ. Καλός δικαστής είναι μάλλον αυτός που δεν ενδιαφέρεται να είναι αρεστός σε κανέναν.
Μιχάλη, αφού είναι ηλεκτρική καρέκλα, τότε γιατί πάνε; Από την πολλή αγάπη της δικαιοσύνης; Ή μήπως για τα λεφτά, την ασφάλεια κ.λπ.; Γιατί ειδικά οι γυναίκες; Μήπως γιατί ως δικηγόροι θα προγραματίσουν να γεννήσουν Άυγουστο που ‘ναι παχειές οι μυίγες, μπας και κάτσουν κανά μήνα με το μωρό τους; Γιατί αλλιώς δεν προβλέπεται;
Τώρα θα δείξω όμως σταλήθεια έλλειψη σεβασμού. Στα σοβαρά θες να λυπηθώ τις δικάστριες, που αφού πάρουν 2 χρόνια άδεια με τάχαμου απειλούμενη εγκυμοσύνη συν την μητρική, μετά παραβιάζουν τον Κώδικά τους και μένουν εκτός έδρας του Πρωτοδικείου; Τι σημαίνει “αναγκάζονται να μένουν συνέχεια εκεί”; Αφού είναι νόμιμη υποχρέωσή τους!
Επιλογή τους λοιπόν, να την ανεχτώ, αλλά συμπάθεια δεν.
Διαφωνώ. Έχεις την κατάθεση του θύματος, έχεις, αν θες βέβαια και ξεκουνηθής, ιατροδικαστική, έχεις τον συλλαβόντα και τον προανακρίναντα με την υπογραφή τους στις αντίστοιχες εκθέσεις, τι άλλο θες; Δίωξε, για να μην φάμε και άλλη καταδίκη στο Στρασβούργο.
Δεν ισχυρίζομαι ότι οι Εισαγγελείς συγκατανεύουν, χαίρονται ή ενθαρρύνουν την αστυνομική βία. Ισχυρίζομαι ότι κάνουν συχνά τα στραβά μάτια, για να κάνουν την δουλειά τους (ή αυτό που θεωρούν ότι είναι η δουλειά τους, πράγματα διαφορετικά μεταξύ τους).
Οκ, τώρα έμεινα αναυδος.
1) Ναι, πιστεύω ότι οι περισσότεροι Δικαστές κόπτονται περί δικαιοσύνης. Η δε ασφάλεια και τα λεφτά δίνονται για κάποιους λόγους. Και όποιος αποφασίζει ότι θέλει την ασφάλεια και τα λεφτά ξέρει, ή μαθαίνει γρήγορα, ποιο είναι το αντάλλαγμα. Εκτός να είναι εύκολη δουλειά, οπότε να τη δώσουμε να την κάνει η καθαρίστρια, και να την πληρώνουμε και ανάλογα (σαν καθαρίστρια).
2) Ναι ο κώδικας οργανισμού Δικαστηρίων το λέει αυτό, αλλά επίσης λέει ότι μπορούν να φεύγουν με άδεια του προΐσταμένου τις αργίες. Τώρα, εσένα ποιο είναι το πρόβλημά σου αν κατά πάγια τακτική οι προϊστάμενοι δεν απαιτούν να βρίσκονται οι υφιστάμενοι εκεί όταν δεν έχουν υπηρεσία; Εκτός αν πρέπει να επιτηρούν οι εισαγγελείς τα λιμάνια μη φύγει κανένας ειρηνοδίκης, όπως γινόταν το 50, ή να αναγκάζονται οι γυναίκες νομικοί να μην δουλεύουν και να μην έχουν καριέρα για να φροντίζουν τα παιδιά στο σπίτι.
3) Μάλλον δεν έχεις αντίληψη περί αστυνομικής βίας. Όταν πέντε αστυνομικοί λένε, αντιστάθηκε, επιτέθηκε, τσακώθηκε με συγκρατούμενο, το αντίθετο υποστηρίζεται μόνο αν υπάρχει κάμερα (δεν είναι κακή ιδέα να μαγνητοσκοπούνται όλοι οι χώροι κράτησης – διαμετακομιδής πάντως). Για στραβά μάτια των εισαγγελέων δεν ξέρω γιατί δεν ξέρω από τα εσωτερικά τους, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και αυτοί κόπτονται περί δικαιοσύνης. Η εικαζόμενη “εισαγγελίτιδα” δεν σημαίνει ανεντιμότητα. Η τυχόν σκοπίμότητες άσκησης ελέγχου στην αστυνομία πάντως θα αρθούν αν γίνει η Δικαστική αστυνομία. Δεν θα χρειάζεται (αν χρειάστηκε ποτέ) να χαριστούν σε κανέναν.
Μα δεν είναι αυτό το θέμα, κι αυτό δα τους έλειπε. Το θέμα είναι αν όσοι εισάγονται επιλέγουν την σχολή κατά κύριο λόγο επειδή αγαπάνε το λειτούργημα. Εγώ λέω πως όχι (σαν γενικός κανόνας), αλλά για λόγους βιοποριστικούς.
Διαφωνείς;
Κανένα πρόβλημα απολύτως. Το πρόβλημα ανακύπτει μόνο αν κάποια αρχίση να μυξοκλαίγεται, επειδή αφήνει το χρονιάρικο μωρό της για να κάνη την δουλειά για την οποία πληρώνεται. Είπαμε να δείχνουμε ανοχή όταν παραβιάζουν μια κάπως αναχρονιστική διάταξη του ίδιου τους του Κώδικα, εγώ πρώτος την ωνόμασα διύλιση του κώνωπος, αλλά όχι και να διαμαρτύρωνται κιόλας.
Και εν πάση περιπτώσει, αν το θέμα είναι η μητρότητα, κρατώ την συμπάθειά μου όχι για τις δικάστριες με τις πληρωμένες πλουσιοπάροχα πολύμηνες άδειες, αλλά για τις δικηγόρους, που δεν έχουν τίποτε από όλα αυτά.
Αφού δεν έχω εγώ, να δώσω τον λόγο σε ένα λιμενικό λοιπόν: όταν Εισαγγελέας τους λέει “τελευταία φορά που μου τους φέρνετε έτσι;”, αυτό πώς θα το χαρακτηρίσουμε; Αμφοτέρωθεν εννοώ.
Αυτό που ήθελα να επισημάνω, όταν αναφερόμουν στα κίνητρα των ανδρών, είναι πως πολλών το δικαστιλίκι είναι ένα απωθημένο για διάφορους λόγους (κάποιοι μάλιστα επειδή δεν κατάφεραν να εισαχθούν στη σχολή) και ίσως το άλλοθι για πολλούς είναι τελικά ότι το θεωρούν μια δουλειά για νυμφομανείς γυναικούλες. Ας δούμε λοιπόν τα αληθινά ψυχολογικά αίτια μιας επιλογής κι ας μην αναδεικνύουμε ένα στατιστικό γεγονός ως παθογένεια. Ας εξετάσουμε, όπως ανέφερα, γιατί οι άνδρες δεν επιλέγουν το δικαστικό σώμα, με αποτέλεσμα να υπερεκπροσωπείται το γυναικείο φύλο.
Η αμοιβή ενός προσώπου για την εργασία που παρέχει δεν καθορίζεται αθροιστικά με βάση τις αποδοχές του/της συζύγου του. Δηλαδή αν ο σύζυγός μου είναι βιομήχανος, δεν έχω αξίωση να αμείβομαι ανάλογα με την θέση και τις υπηρεσίες που προσφέρω, επειδή “δεν πεινάω”; Αρκετές ενοχές φορτώνονται οι δικαστές καθημερινά στην προσπάθειά τους να μην αδικήσουν, δεν δέχομαι ότι θα πρέπει να αισθάνονται επιπλέον ένοχοι για τις αποδοχές τους.
Η γνώση που αποκτά ένας πρωτοδίκης ή εισαγγελέας μόλις μέσα στον πρώτο χρόνο υπηρεσίας δεν είναι καθόλου εγκυκλοπαιδική. Πόσες υποθέσεις θα κληθεί να αντιμετωπίσει εκείνος σε σύγκριση με ένα νέο δικηγόρο, ο οποίος συνήθως διεκπαιρεώνει ό,τι του ζητείται, χωρίς συχνά να γνωρίζει το γιατί.
Άρα λες ότι η ιδιαιτερότητα είναι στην αρσενική πλευρά, ότι εκείνοι αποφεύγουν αναλογικά το δικαστικό. Και ποια είναι η αιτία κατά την γνώμη σου;
Διόρθωση: είδα ότι είχες γράψει αυτό:
Τι να πω, δεν νομίζω, τα οικονομικά κίνητρα είναι παντα πιο ισχυρά στο σύνολο.
Όχι, να μην νιώθουν, αλλά να μην γκρινιάζουν κιόλας, το ένα από το άλλο απέχει αρκετά.
Κανείς δεν είπε το αντίθετο, άλλωστε όλοι όσο ζούμε μαθαίνουμε. Το πρόβλημά μου όμως είναι ότι η γνώση αυτή είναι άλφα μονόπλευρη [γιατί αν δεν έχεις υπερασπίσει, αλλιώς προσεγγίζεις την υπεράσπιση π.χ.] και βήτα κάποιες φορές δεν στηρίζεται σε ανάλογες παραστάσεις ζωής, είναι αποστειρωμένη.
[Απαντώ εδώ στον Epan.]
Epanechnikov,
Ουσιαστικά δεν διαφωνούμε.
Απλώς, μιλώντας σε ρεαλιστική βάση, έχοντας πάνω-κάτω υπόψη μου τί συμβαίνει στα δικαστήρια καθημερινά και βλέποντας την προϊούσα απαξίωση ενός ολόκληρου κλάδου εξαιτίας ορισμένων περιπτώσεων απαράδεκτων δικαστών (ίσως αρκετών, αλλά πάντως μεμονωμένων!), θέτω εδώ απλώς το ζήτημα του τεκμηρίου.
Πρέπει καταρχήν να επιδεικνύουμε σεβασμό στα πρόσωπα. Αν αυτά δεν τον αξίζουν, τότε ασφαλώς και παύουμε να τον δείχνουμε. Τεκμαίρεται όμως ότι τον αξίζουν.
Πολλοί δήθεν κριτικοί αμφισβητίες, τώρα, αντιστρέφουν το τεκμήριο. Λένε: «Απόδειξέ μου ότι αξίζεις την εκτίμησή μου και τότε (μόνο) θα την έχεις!» Οι δε λυκάνθρωποι σπεύδουν να κατασπαράξουν, χωρίς να σκεφθούν περαιτέρω..
Με τέτοιες αντιστροφές, όμως, οι θεσμοί δεν δύνανται να λειτουργήσουν. Οι θεσμοί λειτουργούν στη βάση «ρουτίνας» και όχι διαρκούς ελέγχου της αξίας τήρησης της ρουτίνας. Γενικότερα μιλώντας, παλεύει κανείς να αλλάξει τα πράγματα αποτελεσματικά, όταν παλεύει συστηματικά εντός συστήματος, τηρώντας τους κανόνες του συστήματος, και όχι όταν κάνει κλεφτοπόλεμο εκτός συστήματος. Η δε ενδο-συστηματική κριτική οφείλει να «σέβεται» με τη σειρά της κάτι άλλο: Τα υπάρχοντα τεκμήρια.
Υγ. Αυτά, βεβαίως, κάποιοι τα έχουν ξεχάσει. Ίσως είναι χρήσιμο να τους τα θυμίσουμε λοιπόν.
Στο σημείο αυτό έχεις πάρει μια απόφαση. Η συγκεκριμένη απόφαση δεν στηρίζεται ούτε στη τυπική λογική αλλά ούτε αποτελεί αποτέλεσμα κάποιου είδους εμπειρίας. Συνεπώς είναι μάλλον (ή ίσως όχι – δες παρακάτω) δογματική.
Ενδέχεται πως έχεις επηρεαστεί από το αξίωμα εκείνη που εσείς οι νομικοί ονομάζετε “το τεκμήριο της αθωότητας”. Βέβαια το συγκεκριμένο τεκμήριο δεν είναι τόσο αυθαίρετο. Συντελεί στην ελαχιστοποίηση του αριθμού των αθώων που καταδικάζονται δίχως ωστόσο να μεγιστοποιεί τον αριθμό των ενόχων που καταδικάζονται. Το συγκεκριμένο τεκμήριο αποτελεί δηλαδή το αποτέλεσμα ενός είδος αξιολόγησης που έχουν έχουμε κάνει σαν κοινωνία. Έχουμε αποφασίσει πως είναι βαρύτερο το αμάρτημα της καταδίκης αθώων από εκείνο της αθώωσης ενόχων. Ωστόσο βλέπουμε κάποια αναλογία σε σχέση με το ζήτημα που συζητούμε; Με ποιο λόγο θα μπορούσαμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως είναι βαρύτερη η ουδετερότητα απέναντι σε αποτελεσματικούς δικαστικούς από τον τυφλό σεβασμό σε αναποτελεσματικούς και διεφθαρμένους;
Από την άλλη βέβαια εσύ έχεις “πάνω-κάτω υπόψη μου τί συμβαίνει στα δικαστήρια καθημερινά”. Δηλαδή έχεις ήδη διαμορφώσει μια πρότερη υποκειμενική πίστη την οποία (θέλω να ελπίζω) πως ελέγχεις και αμφισβητείς σε καθημερινή βάση εκτιθέμενος σε περισσότερες πληροφορίες. Αυτή τη εμπειρία εγώ προσωπικά δεν την έχω. Τα μόνα πράγματα που γνωρίζω είναι πως οι δικαστικοί έχουν τελειώσει τη νομική σχολή, πως έχουν περάσει με εξετάσεις σε σχολή δικαστών, πως ενδεχομένως διαθέτουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (αποστροφή στο ρίσκο, κάποιες λίγο μεγαλύτερες ευαισθησίες κτλ.), πως αποτελούν μέλη ενός διεφθαρμένου δημοσίου μιας διεφθαρμένης χώρας, πως πιθανότατα παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ σοβαρά (εξαιτίας και της δικής μας στάσης)… Γνωρίζω επίσης πως ο κάποιοι γνωστοί μου δικαστικοί διαθέτουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία δεν μου προκαλούν κανένα ιδιαίτερο συναίσθημα. Βάσει των λίγων και επιφανειακών πληροφοριών που διαθέτω προτιμώ να παραμείνω ουδέτερος (και όχι να σεβαστώ το πρόσωπο που υπηρετεί το συγκεκριμένο λειτούργημα). Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο θα έπρεπε να διαμορφώσω την ίδια πρότερη πίστη με εσένα;;;
Για ποιο λόγο ο έλεγχος και η αμφισβήτηση δεν μπορούν να γίνουν μέρος της ρουτίνας;; Οι περισσότερο ακμάζουσες δραστηριότητες μας μέσα σε αυτό το πλαίσιο λειτουργούν. Για ποιο λόγο πρέπει να εξαιρέσουμε τους θεσμούς από το ίδιο πλαίσιο;
Επιπλέον όταν αναφέρομαι σε αμφισβήτηση δεν αναφέρομαι σε κλεφτοπόλεμο αλλά σε συνεχή έλεγχο του πλαισίου των κανόνων και πιθανή αναθεώρηση τους. Καταλαβαίνω τις ευαισθησίες σου και συμφωνώ πως το κακό έχει παραγίνει στην Ελλάδα με τους επαγγελματίες (χωρίς λόγο) αμφισβητίες. Ωστόσο δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο πρέπει να καταλήξουμε στην ακριβώς αντίθετη πλευρά
Epanechnikov,
Ένα ωραίο παράδειγμα του τεκμηρίου που ισχυρίζομαι ότι πρέπει να τηρείται και να λαμβάνεται υπόψη απαρεγκλίτως και από όλους, δίνει η γνωστή «αναρχική» στάση του Νεοέλληνα απέναντι στους αστυνομικούς υπαλλήλους, που έχει βέβαια ιστορική εξήγηση (Πολυτεχνείο, Χούντα, κυνήγι αριστερών κ.λπ.)
Ο Νεοέλληνας αρνείται να επιδείξει σήμερα, οποιαδήποτε εκτίμηση στον «μπάτσο» που έχει μπροστά του. Δεν θέλει να σεβαστεί το πρόσωπο, αλλά –υποτίθεται- θέλει μια Αστυνομία (θεσμό) που να λειτουργει με σωστό τρόπο και αν τον προφυλάσσει. Από την άλλη, τα παραδείγματα αστυνομικών που αποδεικνύονται πραγματικοί υπάνθρωποι αυξάνονται με τρόπο ανησυχητικό, καθημερινά, δημιουργώντας ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα. «Κοίτα, κοίτα τί αισχη κάνουν οι αστυνομικοί!» φωνάζαν πάλι πρόσφατα όλοι στην Κερατέα. Η γενίκευση των περιστατικών αυτών στο μυαλό μας γενικεύει και την απαξίωση των προσώπων των αστυνομικών και οδηγεί σε πλήρη απαξίωση του θεσμού. Σε λίγο, στην Ελλάδα, θα ντρέπεται να δηλώνει κανείς ότι δουλεύει στα ΜΑΤ ας πούμε. Σε ποιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα όμως θα γινόταν αυτό, δηλ. μια δουλειά θα αντιμετωπιζόταν ως όνειδος;
Η θέση μου είναι, ότι μέσα στον γενικό χαμό, η μόνη υγιής στάση είναι η εξής: Αντί να επαναστατούμε διαρκώς (οι Νεοέλληνες το συνηθίζουν μέσα στον βρασμό του συναισθήματος που τους κατακλύζει) πρέπει να εξακολουθούμε να δείχνουμε καταρχήν εκτίμηση στα πρόσωπα (λ.χ. να είμαστε ευγενείς σε ένα πρώτο επίπεδο και να προσφέρουμε την βοήθειά μας πρόθυμα) και –εφόσον μας απογοητεύουν- τότε να αίρουμε αυτή την εκτίμηση. Όχι δηλ. να περιμένουμε από τον άλλο να μας αποδεικνύει ότι αξίζει την αρχική εκτίμησή μας. Να περιμένουμε να μας αποδεικνύει ότι αξίζει την διαρκή εκτίμησή μας.
Σκέψου το και αλλιώς: Αρνούμενος να δείξεις εκτίμηση σε όσα πρόσωπα επιτελούν ρόλους στο πλαίσιο υπαρχόντων θεσμών του κράτους (Αστυνομία, Δικαστήρια κ.λπ.) δεν επισημαίνεις απλώς την κακολειτουργία ή ανικανότητα αυτών των προσώπων (πράγμα που όλοι επιβάλλεται να κάνουμε), αλλά πας ένα βήμα πιο μπροστά: Θραύεις την εμπιστοσύνη όλων στον θεσμό, χωρίς όμως και να τον έχεις ακόμη αναμορφώσει ή αντικαταστήσει με νέα πρόσωπα. Δημιουργείς λοιπόν έναν κενό, άναρχο χώρο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό όχι μόνο για την ευνομία και την τάξη. Αλλά και για την Δημοκρατία την ίδια.
υγ. Η “ουδετερότητα” που προτείνεις δεν είναι μια καλή λύση για έναν άπλό λόγο: Σε θέτει εκτός κοινωνίας. Ουδέτερος είναι μόνο όποιος δεν μετέχει Epanechnikov. Όποιος μετέχει οφείλει να λειτουργεί με κάποιο είδος αρχικής απόφασης. Μόνη σωστή απόφαση, κατα τη γνώμη μου, δεδομένης της ύπαρξης κάποιων θεσμών και δεδομένης της στελέχωσης από πρόσωπα, είναι ο καταρχήν σεβασμός τους, εκδηλωνόμενος ως εκτίμηση, ευγένεια, συνεργατικότητα κ.λπ. Σε όσους μας απογοητεύουν ασφαλώς, γυρνάμε τελικώς την πλάτη…
kt αν ως σεβασμό ορίζεις την ευγένεια και τη συνεργατικότητα (και όχι την ειδική μεταχείριση) δεν νομίζω πως διαφωνούμε επί της ουσίας. Ωστόσο αυτού του είδος ο σεβασμός δεν προϋποθέτει κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση στα πρόσωπα. Το μοναδικό προαπαιτούμενο είναι η κατανόηση της σημαντικότητας των θεσμών τα πρόσωπα υπηρετούν. Για αυτό και θεωρώ πως το πρόβλημα με τους Έλληνες δεν είναι τόσο η έλλειψη σεβασμού στα πρόσωπα όσο η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς (όπως επίσης και ο απεριόριστος ατομισμός τους).
Θεωρώ πάλι πως το πρόβλημα είναι πως ο Νεοέλληνας επιθυμεί ο θεσμός να είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του. Όσο ο θεσμός δεν συγκρούεται με τα μικροσυμφέροντα του δεν έχει κανένα λόγο να τον αμφισβητήσει. Από την άλλη βέβαια είναι γεγονός πως οι Έλληνες αστυνομικοί δεν αποτελούν υπόδειγμα επαγγελματία και με τη συμπεριφορά προκαλούν σε κάποιο βαθμό τη στάση (που ομολογώ πως έχει ξεφύγει από κάθε όριο) του κόσμου απέναντι τους. Κάποιος γνωστός μου που υπηρετούσε στα ΜΑΤ μου περιέγραφε πριν από 15 χρόνια (αρκετά πριν δηλαδή ξεσπάσει η οργή κατά των οργάνων της τάξεως σε αυτό το βαθμό) με μεγάλο καμάρι το τρόπο ξυλοφορτώματος αθώων και ενόχων. Πως είναι δυνατόν να κερδίσουν το σεβασμό του πολίτη επαγγελματίες που συμπεριφέρονται με το συγκεκριμένο τρόπο;
Epanechnikov, θα εξακολουθώ να διαφωνώ, ίσως, μαζί σου σε κάτι:
Ακούω συνέχεια από τους Νεοέλληνες, το γνωστό «μότο»: Θεσμοί, θεσμοί, να «σεβαστούμε» τους θεσμούς, να τους αναπτύξουμε και μπλα μπλα…
Ουδείς μιλάει για τα πρόσωπα. Αυτά, μπορούμε –λες κι εσύ- να μην τα εκτιμάμε, αρκεί να μην παίρνει η «μπάλα» και τον θεσμό μαζί. Ε, αυτό, δεν νομίζω ότι γίνεται…Απαιτεί προπάντων, ένα επίπεδο αφαιρετικής σκέψης, που δεν νομίζω ότι το διαθέτει ο μέσος Νεοέλληνας,ή ότι μπορεί να το αποκτήσει τόσο εύκολα και γρήγορα…
Όσο κι αν θέλω να συμφωνήσω, λοιπόν, δεν μπορώ. Θεωρώ ότι αυτή η μανία με τις αφηρημένες έννοιες και τα «καθόλου» (Δικαιοσύνη, Δημοκρατία κ.λπ.) μας έχει βλάψει, ως προς τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μας. Σε αυτόν κατοικοεδρεύουν και ενεργούν άνθρωποι, όχι θεσμοί. Επομένως, ζητήματα όπως η ευγένεια, η (αρχική) εκτίμηση στα πρόσωπά τους, ο σεβασμός του λειτουργήματός τους με έμπρακτο τρόπο κ.λπ. έχουν προτεραιότητα. Έτσι σφυρηλατούνται, κατά τη γνώμη μου, οι θεσμοί και όχι με πρόωρη καταφυγή στα καθόλου και τις γενικές έννοιες.
Φυσικά, πρέπει να το «αξίζουν» αυτό τα πρόσωπα, πρέπει να εμπνέουν και τα ίδια τον σεβασμό, πρέπει να «προκαλούν» σε γέννηση και εκδήλωσή του. Και φυσικά, είναι ελάχιστα τα πρόσωπα που το καταφέρνουν αυτό, στην γεμάτη μηδενικά και τενεκέδες Ελλάδα μας. Όμως, επιμένω: Πρέπει να βρούμε τους καλούς σε κάθε μέρος (και υπάρχουν, πράγματι αυτοί, αν και λίγοι), να τους θέσουμε ως «πρότυπο» της γενικής ιδέας του θεσμού, να τους προβάλουμε και –μέσω αυτών,που ξεχωρίζουν ανάμεσα στα μηδενικά- να «σεβαστούμε» τελικά και τον θεσμό. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Ο τρόπος αυτός δε, προϋποθέτει μια αρχική εκτίμηση και στα μηδενικά τα ίδια. Είναι, ας πούμε, το ρίσκο και το κόστος του, αυτό. Προϋποθέτει επίσης επίπονη έρευνα «ψύλλου στα άχυρα», επιμονή και υπομονή.
Ο άλλος τρόπος είναι να αμπελοφιλοσοφούμε περί θεσμών, ερήμην των προσώπων, χωρίς να έχουμε ιδέα για τους άξιους αυτών των θεσμών, κάνοντας εσφαλμένες επαγωγικές γενικεύσεις από ανεπαρκή ή μη αντιπροσωπευτικά δείγματα, τρέποντας το προσωπικό βίωμα διάψευσης σε καθολική αλήθεια απαξίωσης ενός θεσμού κ.λπ., μιλώντας χωρίς ρεαλισμό και γνώση της τρέχουσας πρακτικής. Αυτό το έκανε ήδη λ.χ. ο SG σε άλλο post, αγνοώντας δικαστές που μάχονται να «ανοίξουν» το δικαστικό στην κοινωνία και μιλώντας απαξιωτικά για τον Έλληνα δικαστή γενικώς, στην βάση ελλιπούς εμπειρίας. Άστοχη αλλά και επικίνδυνη κίνηση. Του την συγχωρούμε, όμως, γιατί ομολογησε άγνοια και είναι, οπωσδήποτε, καλοπροαίρετος…
Ο Αθανάσιος πάλι, προβαίνει σε ψιλο-αυτάρεσκα ψυχογραφήματα άλλων κατηγοριών επαγγελματιών του κλάδου μας (νομικών): Αυτά ισορροπούν επικίνδυνα μεταξύ διαλόγου και διακοπής της γέφυρας επικοινωνίας μαζί τους. Δεν ξέρω, λοιπόν, αν είναι χρήσιμα, αλλά θέλω να πιστεύω πως είναι –ή μπορούν να γίνουν: Γιατί είναι γλαφυρά, είναι καλοπροαίρετα, έχουν και κάποιες δόσεις αλήθειας, γενικώς «παιχνιδίζουν» προσπαθώντας να μιλήσουν για κάποια πράγματα. Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν, αδιαφορούμε για το αν μας «ενόχλησαν» και τα διαβάζουμε.
kt εξακολουθώ να διαφωνώ. Το προαπαιτούμενο της ύπαρξης σημαντικού βαθμού εμπιστοσύνης σε άτομα προκειμένου να λειτουργήσουν οι θεσμοί δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από μια ένδειξη της αποτυχίας τους. Ο εύρωστος θεσμός πρέπει να διαθέτει δικλείδες ασφάλειας που να περιορίζουν τη πιθανότητα αυθαιρεσίας/σφάλματος από το άτομο/διεκπεραιωτή. Η απόδοση δικαιοσύνης, σε αυτή τη περίπτωση, δεν αποτελεί συνάρτηση τυχαίων παραγόντων (όπως της κακιάς τύχης του πολίτη που βρέθηκε αντιμέτωπος με κάποιο άθλιο λειτουργό) άσχετων με τους αντικειμενικούς σκοπούς του θεσμού. Η απόδοση δικαιοσύνης είναι άλλωστε ασύμβατη με την εξάρτηση της από εξωτερικά (προς τους στόχους της) αίτια. Στο βαθμό που τα παραπάνω συμβαίνουν δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να θέτουμε προαπαιτούμενα. Η εμπιστοσύνη και ο σεβασμός στα άτομα θα αποτελέσει παραπροϊόν της εύστοχης λειτουργίας του θεσμού. Για αυτό και θεωρώ πως η έλλειψη εμπιστοσύνης/σεβασμό δεν αποτελεί τίποτα παραπάνω από ένδειξη της αναποτελεσματικής λειτουργίας θεσμών/λειτουργιών.
Συμφωνώ πως πρέπει να θέτουμε πρότυπα και πως το παραπάνω προκύπτει ως αποτέλεσμα διαρκής αναζήτησης. Δεν νομίζω όμως πως υπάρχει καμία λογική αναγκαιότητα που να επιβάλλει την “αρχική εκτίμηση”. Η διαρκή αναζήτηση μπορεί κάλλιστα να αποτελεί μια προσπάθεια διάψευσης της αρχικής μας ουδετερότητας. Μπορεί να είναι και αυτό που ισχυρίζεσαι εσύ;; Σίγουρα μπορεί. Η επιλογή της στάσης μας ωστόσο δεν πρέπει να είναι αυθαίρετη αλλά αντιθέτως πρέπει να είναι αποτέλεσμα στάθμισης πιθανών κινδύνων/πλεονεκτημάτων. Τα τελευταία αποτελούν συνάρτηση του αρχικού calibration του θεσμού. Όσο περισσότερο “loose” είναι ο θεσμός τόσο μεγαλύτεροι κίνδυνοι και χαμηλότερα τα πιθανά benefits με αποτέλεσμα η στάση που πρεσβεύω να ακούγεται λογικότερη.
Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Πόσο θα εμπιστευόσουν διορθωτή εξετάσεων στη περίπτωση της απουσίας εξεταστικού πλαισίου και δικλείδων ασφαλείας (στη περίπτωση που ο τελευταίος άνηκε στο διδακτικό προσωπικό διεφθαρμένου εκπαιδευτικού ιδρύματος;;;); Η εμπιστοσύνη σου στο άτομο δεν θα ήταν υψηλότερη στη περίπτωση της ύπαρξης αυστηρού πλαισίου που θα προσδιόριζε ποικίλες δικλείδες (πολλαπλοί διορθωτές, προϋποθέσεις επανεξέτασης, τυχαία προκαθορισμένη κατανομή των εξεταζομένων στα έδρανα, απαγόρευση αναγραφής ονόματος εξεταζόμενου στα γραπτά κτλ κτλ.) που θα εξασφάλιζαν την δικαιοσύνη στη βαθμολόγηση των γραπτών.
1) Φίλτατε κε Αναγνωστόπουλε, όσον αφορά τη συζήτηση για τα κίνητρα των Δικαστών, πρέπει να σου πω ότι η εντύπωση που μου δημιουργήθηκε είναι ότι δεν τους αντιμετωπίζεις εννιαία, αλλά τους χωρίζεις σε Δικαστές και σε γυναίκες επί της έδρας, και αποδίδεις στον καθένα διαφορετικά κίνητρα. Αν κάνω λάθος συγγνώμη.
2) Για να δούμε. Δικαστής = καλά λεφτά, σιγουριά, κύρος, σίγουρη ανέλιξη κλπ. Δικηγόρος = εργασιακός μεσαίωνας, ανασφάλεια, απαξίωση, μικρές πιθανότητες ανέλιξης ή αναβάθμισης. Αν δεν υπάρχουν ειδικές περιστάσεις η επιλογή είναι προφανής. Γιατί είναι κατακριτέο οι άνθρωποι να φέρονται έξυπνα;
3) Αντί να συζητάμε για τους Δικαστές θα έπρεπε να συζητάμε γιατί η Δικηγορία έχει τέτοια χάλια.
4) Κράτος Δικαίου. Απαιτεί Δικαστικό σύστημα. Που απαιτεί λειτουργούς της Δικαιοσύνης, Δικαστές και Δικηγόρους. Μεγάλο μέρος της συζήτησης περιστράφηκε γύρω από το αν ο σεβασμός προς τα πρόσωπα αυτά είναι προϋπόθεση του σεβασμού προς τη Δικαιοσύνη. Μπορεί. Εγώ λέω ότι μπορεί μάλιστα να αποτελεί και ένδειξη σεβασμού για το Σύνταγμα, το ίδιο το πολίτευμα. Ωραία. Και η έλλειψή του σύμπτωμα δυσλειτουργίας του πολιτεύματος. Ωραία. Συμπέρασμα: ουδεμία σχέση με τις αρχικές παρατηρήσεις του ιστολογίου. Εκτροχιαζόμεθα.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν επρόκειτο για κριτική θεσμών ή καταστάσεων, αλλά προσώπων. Και μάλιστα για ψυχογράφημα αφηρημένου αριθμού αγνώστων προσώπων, με μόνο κοινό στοιχείο το επάγγελμα. Οι οποίες παρατηρήσεις νομίζω καταρρίφθηκαν από τις απαντήσεις, όπως ήταν αναμενόμενο λόγω της γενικότητάς τους.
Δεν συνηθίζω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά κατόπιν ωρίμου σκέψεως, και παρά τη συμμετοχή μου στη συζήτηση (για την οποία σχεδόν μεταννοώ), προτείνω την απόσυρση της ανάρτησης, για δεοντολογικούς λόγους, αν μη τι άλλο.
Και ουδέν άλλο θα πω.
Μιχάλη,
Κάνεις λάθος, συγγνώμη περιττεύει.
Έλα που δεν το κάνουν! Αυτό ακριβώς εννοώ λέγοντας ότι οι άριστοι δεν πάνε δικαστικό και ότι οι γυναίκες υπερεκπροσωπούνται και ότι η αμοιβή δεν είναι επαρκής. Εγώ θα ικανοποιηθώ την ημέρα που οι αριστούχοι απόφοιτοι και οι γόνοι δικηγορικών οικογενειών θα διαγκωνίζωνται να μπουν στο δικαστικό.
Αυτή η ανάρτηση είχε ως θέμα τους δικαστικούς, γράψε μας κάτι ανάλογο για τους δικηγόρους και μετά χαράς να το δημοσιεύσουμε και να το συζητήσουμε.
Η συζήτηση όμως αρχίζει από τους δικαστικούς, γιατί αυτοί είναι πιο σημαντικοί.
Η παρατήρηση ότι ο μισθός των νεοεισερχόμενων δικαστικών, καίτοι ανώτερος από τον μέσο όρο των συνομηλίκων τους δικηγόρων, δεν αρκεί για να προσελκύη τα καλύτερα μυαλά ήταν κριτική θεσμών και καταστάσεων ή προσώπων κατά την γνώμη σου;
Εγώ σε ευχαριστώ για την συμμετοχή σου, αν μη τι άλλο εσύ σχολίαζες εντός θέματος. Η ανάρτηση βέβαια δεν θα αποσυρθή.
” Μεγάλο μέρος της συζήτησης περιστράφηκε γύρω από το αν ο σεβασμός προς τα πρόσωπα αυτά είναι προϋπόθεση του σεβασμού προς τη Δικαιοσύνη. Μπορεί. Εγώ λέω ότι μπορεί μάλιστα να αποτελεί και ένδειξη σεβασμού για το Σύνταγμα, το ίδιο το πολίτευμα. Ωραία. Και η έλλειψή του σύμπτωμα δυσλειτουργίας του πολιτεύματος. Ωραία. Συμπέρασμα: ουδεμία σχέση με τις αρχικές παρατηρήσεις του ιστολογίου. Εκτροχιαζόμεθα.”
Εδώ Μιχάλη, νομίζω ότι σφάλλεις. Από την έλλειψη αναγνώρισης της στοιχειώδους αυτής αλήθειας (ότι ο σεβασμός προς τα πρόσωπα είναι αναγκαίος για να λειτουργούν εύτακτα και αποτελεσματικά οι θεσμοί) πηγάζουν άρθρα όπως αυτό που προτείνεις να αποσυρθεί. Εγώ, λέω ασφαλώς να μην αποσυρθεί! Γιατί χρησιμεύει ως αποκαλυπτικό της ανάγκης να αναγνωρίσουμε αυτή την στοιχειώδη αλήθεια (πλην του ότι είναι κ γλαφυρό). Επιπλέον, δεν πιστεύω -και το έχω ξαναπεί- ότι το άρθρο πηγάζει το ίδιο από έλλειψη σεβασμού. Πηγάζει από αδυναμία αναγνώρισης της ανάγκης επίδειξης σεβασμού που μπορεί να οδηγήσει de facto στην έλλειψη σεβασμού. Είναι λεπτή η διαφορά αυτή.
“Το πρόβλημα είναι ότι δεν επρόκειτο για κριτική θεσμών ή καταστάσεων, αλλά προσώπων. Και μάλιστα για ψυχογράφημα αφηρημένου αριθμού αγνώστων προσώπων, με μόνο κοινό στοιχείο το επάγγελμα.”
Μάλλον έχεις δίκιο εδώ. Αλλά καλύτερα πρόχειρα ψυχογραφήματα παρά πρόχειρες κριτικές δικαστικών αποφάσεων. Τα πρώτα απλώς προβληματίζουν, οι δεύτερες δημιουργούν βαθύτερο πρόβλημα.
“…παρά τη συμμετοχή μου στη συζήτηση (για την οποία σχεδόν μετανοώ)”
Δεν πρέπει να παίρνεις την Αναμόρφωση τόσο στα σοβαρά. Το λέω σε σένα, για να το ακούω ενίοτε και ο ίδιος. Αν, βεβαίως, βλέπεις ότι με την συμμετοχή σου ενισχύεις την αναγνωστοπούλεια άποψη περί του “αδιαφόρου” του σεβασμού προς τα πρόσωπα, τότε ασφαλώς μια συμμετοχή καλό είναι να σταματά, για να παίρνει κι ο άλλος το μήνυμα.
Άντε και εις γενοπ ανώτερα.
Το υπό β) στοιχείο Αθανάσιε, στο Link που έδωσες λέει, ότι οι δικαστές ζητούν από την πολιτεία:
(να) σεβαστεί τη συνταγματική επιταγή για ισοτιμία και ισοκυρία των τριών λειτουργιών του κράτους, της εκτελεστικής, νομοθετικής και δικαστικής, με τη διατήρηση του ειδικού μισθολογίου και την κατοχύρωση των συντάξεων στα επίπεδα της βουλευτικής αποζημίωσης,
Έχεις μήπως κάποιο επιχείρημα εναντίον αυτής της θέσης ή απλώς λαϊκίζεις; Οπότε, θα με αναγκάσεις να σου ευχηθώ αντίστοιχα:
Άντε και εις Μανδραβέλη ανώτερα…
υγ1. Θα υπερασπίζομαι τους δικαστές όσο οι συνάδελφοί τους νομικοί (λ.χ. Αθανάσιος) τους υποτιμούν. Ακόμη και αν δεν το αξίζουν όλοι (ή ίσως και οι περισσότεροι) δικαστές, ως ενσαρκωτές του θεσμού. Ακόμη και αν θεωρηθώ συνδικαλιστής (επισημαίνω ότι ο συδικαλισμός μού προκαλεί γενικώς αλλεργία και, επιπλέον, δεν είμαι δικαστής). Επίσης, δεν συμφωνώ κατ’ ανάγκην με κινητοποιήσεις δικαστών (θεωρώ ότι μειώνουν το κύρος τους με το να βγαίνουν στους δρόμους). Όμως, έχουν κάθε δικαίωμα να διαμαρτύρονται και δεν μπορούμε να λέμε άκριτα, ότι δεν το έχουν αυτό το δίκαίωμα ή -άκουσον άκουσον!- ότι δεν θα έπρεπε να διαμαρτύρονται. Αυτές οι φιλελευθερες αρλούμπες δεν πείθουν κανέναν.
υγ2. Καλό είναι, σε αυτό το ιστολόγιο να γραφεί και κάποιο σοβαρό επιχείρημα επιτέλους ως προς το «από πού και ως που δεν είναι εξουσία οι δικαστές», “από που κι ως πού δεν πρέπει να διαμαρτύρονται για την μείωση μισθών τους”. Τέτοιο επιχείρημα δεν άκουσα ούτε από τον Σωτήρη, ούτε από τον Αθανάσιο –ούτε και από τον Κωνσταντίνο σε παλιότερη συμμετοχή του. Περίεργο. Γιατί κάποιοι ισχυρίζονται ή φαίνεται να ισχυρίζονται ότι το έδωσαν.
Για την ακρίβεια υπερασπίζεσαι το εξής: Οι λειτουργοί έκαναν στάση εργασίας (;!;!), συγκεντρώθηκαν στο δικαστικό κατάστημα του ανωτάτου δικαστηρίου της χώρας, που προφανώς θεωρούν ότι τους ανήκει, συζήτησαν για τα λεφτά τους και, έκπληξη!, έκριναν ότι δεν τους δίνουν αρκετά. Κάπου διάβασα ότι την τελετή τίμησε με την παρουσία του μάλιστα και ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου.
Αν αυτή είναι συμπεριφορά λειτουργών, όπως δεν λησμονούν να επαναλαμβάνουν, που δεν θέτει τουλάχιστον ένα αισθητικό ζήτημα, τι να πω.
Και εννοείται ότι πάντα θα προτιμώ Μανδραβέλη από ΓΕΝΟΠ!
στην Γαλλία οι δικαστές φορώντας τηβέννους πέταξαν τους κώδικες τους κάτω. και όλα αυτά γιατί ο Σαρκοζί έκρινε δυσμενώς μια απόφασή τους… Αλλά στην Γαλλία όλοι σέβονται την δικαστική εξουσία, όχι όπως στην Ελλάδα που την ειρωνεύονται όλοι ακόμα και αυτοί που θεωρούν τον ευατό τους ακαδημαϊκώς (παρα)μορφωμένο και γράφουν σε ιστολόγια. Όταν θα δικάζουν την υπόθεση ενός πελάτη σου δημόσιοι υπάλληλοι θα καταλάβεις πόσο έξυπνη ήταν η τοποθέτησή σου.
Είσαι υπερβολικός, ο ΚΤ είναι καλό παιδί, δεν του αξίζει να του απευθύνεσαι με αυτόν τον τρόπο.
Αγαπητέ μου Αθανάσιε,
Έχουμε πει πολλά, πολλοί, περί αισθητικής τελευταία -σε αυτό και σε άλλα άρθρα.
Νομίζω όμως ότι το κάναμε καραμέλα το όλο πράγμα και αυτό δεν οδηγεί πουθενά (πας να πιπιλίσεις αυτή την καραμέλα τελευταίος, χωρίς λόγο). Προτείνω να μην το κάνεις: Τα περί “αισθητικής” σχόλια είναι συνήθως υπεράνω, ελιτίστικα, ρητορικά σχόλια -τα αποφεύγω, αλλα ενίοτε παρασύρομαι κι εγώ σε αυτά (ή καλύτερα με παρασύρουν άλλοι). Ας αφήσουμε κατα μέρος την αισθητική λοιπόν.
Το ζήτημα που σε αφόρά δεν είναι αισθητικής αλλά λογικής φύσεως: Πρέπει να αποφασίσεις καταρχάς αν θεωρείς λειτουργία (εξουσία) τους δικαστές ή όχι. Αφού αποφασίσεις αυτό (και μας εξηγήσεις επαρκώς και τα συνταγματικά, που τόσο σου αρέσουν!), πρέπει να λύσεις το δίλημμα: Είτε ως εξουσία δικαιούνται να έχουν υψηλότερες αποδοχές από άλλους δημοσίους υπαλλήλους και σχετικά προνόμια, ακόμη και σε περιόδους κρίσης (το αρνείσαι αυτό,αν καλώς καταλαβαίνω) είτε ως μη-εξουσία δικαιούνται να κάνουν όσα κάνουν όλοι οι υπόλοιποι – λ.χ. στάσεις εργασίας (κι αυτό το αρνείσαι, αν πάλι καλώς καταλαβαίνω).
Αρνούμενος και το ένα και το άλλο, καταλήγεις να αρνείσαι ότι οι δικαστές είναι εξουσία και ότι οι δικαστές είναι μη-εξουσία. Tertium non datur όμως. Πρέπει να αποφασίσεις και να μας πεις.
υγ1. Τελείς σε βαθιά σύγχυση, αλλά (εξακολουθείς να) γράφεις. Γιατί έτσι;
υγ2. ΓΕΝΟΠ και Μανδραβέλης συνιστούν δύο άκρα. Eδώ όμως, δυστυχώς για την θέση που παίρνεις, ισχύει: Tertium Datur!
“υγ1. Τελείς σε βαθιά σύγχυση, αλλά (εξακολουθείς να) γράφεις. Γιατί έτσι;”
Είναι ανεξήγητο! Είναι ανεξέλεγκτο! :-Ρ
Να μια ωραία ευκαιρία λοιπόν -μιας και ευθύμησες Αθανάσιε!- να πούμε και δυο, τρεις αλήθειες ακόμη. Εκτός post, αλλά εντός θέματος και επί τα αυτά της αυτοσυνειδησίας μας!
Αυτό το «ανεξήγητο» και «ανεξέλεγκτο» που επικαλείσαι, αυτή δηλαδή η έλλειψη εξηγητικών επιχειρημάτων και (αυτο)ελεγκτικής διάθεσης όταν γράφουμε, όταν προτείνουμε, όταν συζητάμε, όταν σχεδιάζουμε κ.λπ. ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό για τα δεινά που περνάμε ως λαός και ως χώρα σήμερα. Ευθύνεται, κατά τη γνώμη μου, σε μεγαλύτερο βαθμό από όσο φανταζόμαστε και είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχθούμε.
Γενικώς, η ελαφρύτητα με την οποία προσεγγίζουμε τα πιο σοβαρά θέματα, η «επί παντός επιστητού» διάθεση που μας χαρακτηρίζει, το δήθεν «συμμετοχικό ιδεώδες» που στηρίζεται σε εσφαλμένες προϋποθέσεις και ξερολίστικες προκείμενες, η υπερτίμηση του εγκυκλοπαιδισμού εις βάρος της εις βάθος σκέψης … όλα αυτά είναι συνήθειες εξίσου κατακριτέες όπως και τα άλλα κακώς κείμενα που μας ενοχλούν σε αυτή τη χώρα και τα επικρίνουμε διαρκώς, με καταγγελτική διάθεση.
Επιβάλλεται λοιπόν να στρέφουμε που και που και στον εαυτό μας τον «καθρέφτη» με τον οποίο καθρεφτίζουμε αυτά τα κακώς κείμενα. Για να βλέπουμε αν και όσα οι ίδιοι πράττουμε ανήκουν στο ευρύτερο «κακώς κείμενο» που υπολανθάνει στην βαθιά ηθική κρίση που σήμερα ζούμε.
Υγ. Ευτυχώς, ο ίδιος φαίνεται πως το κάνεις. Εκτός και αν δεν το κατάλαβες! ;-)
Και μπαίνω που λέτε στο λεωφορείο σήμερα, κατάρα στην απεργία, και πετυχαίνω μια παλιά γνωστή συνάδελφο, τι γίνεσαι βρε και πού χάθηκες, με τι ασχολείσαι, για δουλειά πας, α, όχι, διαβάζω, θα δώσω για δικαστικό, α, πολύ ωραία, σε ποια κατεύθυνση, διοικητικά, μωρέ, ταλαιπωρία δεν είναι, πρέπει να διοριστής κι επαρχία μετά, α, δεν βαριέσαι,
πας μια φορά τον μήνα, άντε δύο, με το αεροπλάνο και τις υπόλοιπες δουλεύεις από το σπίτι σου,
καλές επιτυχίες εύχομαι λοιπόν, σπουδαίο πράγμα να γίνη κανείς δικαστικός.
Όλο και πιο γενόπ.
Καλά, αυτό κι αν είναι απαράδεκτο. Και να σκεφθεί κανείς ότι είναι “δημόσιοι λειτουργοί”, όπως αρέσκονται κι οι ίδιοι να χαρακτηρίζουν εαυτούς… O tempora, o mores!
«Τρία πουλάκια κάθονταν»/και ψιλοσυζητούσαν
αν οι δικαστικοί ορθώς/δικαίως απεργούσαν
Και λέει ο Αθανάσιος/(γνωστός δικαστομάχος)
Πως άπρεπο είναι και χαζό/και, πλέον τούτων, λάθος
Να κάνουν οι δικαστικοί/ ΓΕΝΟΠεια απεργία
Μιας κι είναι, βλέπεις, λειτουργοί/μιας κι είναι εξουσία
Και λέει κι ο Λεκτοράτιος/«O Tempora, o mores!»
όμως δεν υπολόγισε/ότι περνάνε μπόρες
Οι δικαστές μας σήμερα/και ότι το αξίζουν
Οι νομικοί συνάδελφοι/-όχι να τους στηρίζουν!-
Μα σφαιρικά να σκέφτονται/προτού τους κριτικάρουν
(εκτός αν τη δουλείτσα τους/θα θέλανε να πάρουν
Στο σπίτι και να κάθονται/σκληρά για να δουλεύουν
Αντί στην Αναμόρφωση/εύσημα να γυρεύουν)
Το τρίτο το πουλάκι μας/που κώστα το φωνάζαν/
Σαν είδε ότι τ’ άλλα δυο/ τους δικαστές πειράζαν/
Εννιά έγραψε δίστιχα/για όσους λόγια λένε/
Που τους εντίμους δικαστάς/τους κάνουνε να κλαίνε:
«Πουλάκια είναι κι ας κελαηδούν, πουλάκια είναι κι ας λένε…»
Όλο και πιο λυκάνθρωπος.
Δεν θα χαρακτήριζα λυκάνθρωπο τον Αρεοπαγίτη Χαράλαμπο Αθανασίου.
Θα ήθελα όμως να ακούσω πού βάζεις εσύ το όριο και πότε σταματάς να συνθέτης στιχάκια σαν ερωτευμένο σχολιαρόπαιδο, αλλά αρχίζεις να σκέφτεσαι πιο θεσμικά ας πούμε.
…Τους στίχους κάποιος μείωνε/και δεν τους αγαπούσε/
(Δεν ήξερε ο φίλος μας/πως κι αν τους λοιδορούσε/
Οι στίχοι αλήθειες λέγανε/που όσο κι αν πονάγαν/
Έπρεπε κάποιος να τις πει)/σ’ όσους απλώς κοιτάγαν/
Να γράφουνε, να γράφουνε, να γράφουνε στο πόδι/
Κυρίως, πάντα «θεσμικά» (μα μάλλον… σταυροπόδι)/
Χωρίς πολύ να σκέφτονται/κι ούτε να χαμπαριάζουν/
Κοιτώντας μόνο της στιγμής/τις σκέψεις ν’ αραδιάζουν/
Κι αυτές να μας εκφράζουνε/ σα γάλοι φουσκωμένοι/
Που δικαστές δε γίνανε/(μα πλέον μορφωμένοι)/
Τόσο ώστε να ίπτανται/ πιο πάνω από τους πάντες/
Να παίρνει αέρα το μυαλό/ απ’ όλες του τις μπάντες/
Τόσον, που και τον Έρωτα/ στο τέλος να δικάζει/
Αχ, φίλτατε Αθανάσιε: «Πόσο σε κάνω χάζι….»
;-)
http://www.enet.gr/?i=news.el.kosmos&id=263411
http://www.liberation.fr/societe/11011409-justice-des-robes-en-colere:i-1
…Έγραψε ένας φίλος μου/
(κοντά στο νου κι η γνώση!)/
Πως είναι απαράδεκτη/
των δικαστών η «πτώση»/
στους δρόμους να γυρίζουνε/
«Ακούς να απεργούνε;»/
«Με ποιό, καλέ, δικαίωμα;»
Τς, τς! Ντροπή τους που ‘ναι!»
Μου φαίνεται αστόχησε/
(μα, μ’ έχει συνηθίσει)/
Δεν τα κατάφερε ορθώς/
Το θέμα να ζυγίσει/
Και δεν κοιτάει τί γίνεται/
Πιο πέρα απ’ το χωριό του/
Μόνο σημαία ντύνεται/
(Με ΦιΣι στον κοντό του)…/
Αχ φίλε μου Αθανάσιε/
Οι Δικαστές δεν ήσαν/
ΓΕΝΟΠ, και τους αδίκησες.
Για δες! Κι αλλού απεργήσαν…
Aχ, φίλε κάππα ταφ,
μην ακούς πια εντίθ πιάφ!
Τους συνδέσμους σου διάβασε καλύτερα
και κρίνε τους λόγους ύστερα
Οι γάλλοι δεν απεργούν για την τσέπη
αλλά για της δικαιοσύνης τη σκέπη
Είπαμε να μιμούμαστε τους ξένους στα καλά σημεία τους.
Αν οι δικαστές μας ζηλεύουν τους Γάλλους συναδέλφους τους πάντως, ιδού πεδίον δόξης γενόπ!
«Ούτε ΓΕΝΟΠ γυρεύω, να δω τον δικαστή
Ούτε στου Πάσχου κι άλλων, να βόσκω το μαντρί…»
Γι’ αυτό Αθανάσιέ μου, τα λόγια να μετράς/
Και μ’ ένα: “Tertium Datur!”, το θέμα να κοιτάς…
Στο Λεκτοράτιο απαντώ, χωρίς διαλόγου πάθος/
Κι ελπίζω να μην κάνω δώ, κανά σπουδαίο λάθος…
Στου Αστικού τα δύσκολα/ κι ωραία μονοπάτια/
Διάκριση θυμάμαι μιά/ που είχε αξία κάποια/
Ανάμεσα στη βούληση, το ζήτημα που θίγεις/
Και σ’ αίτια παραγωγικά, που από πίσω κρύβεις/
Ανάμεσα λοιπόν σ’ αυτά, τα δυό ας μην χαθούμε:
«Χρήμα οι δικαστές ποθούν, ή Δίκαιο ζητούνε;»
Υγ.
Κάποιοι απ’ αυτούς στοχεύουνε, μονάχα στα ευρώ/
Μα κάποιοι έργο θά ‘θελαν, να κάνουν σοβαρό/
Και αν καλά πληρώνουμε, μπορεί αυτό να γίνει/
Αλλιώς το Δίκαιο εδώ, ευχή μόνο θα μείνει…
Γι’ αυτό ας μην τα κόψουνε, των δικαστών τα φράγκα/
Της Θέμιδος τ’ ανάκτορα δεν γίνονται παράγκα…
Ο Μουρατίδης είσαι?
Στη στιχουργική πάντως ο kt υπερέχει παντός άλλου!
«Κι οι κρίνοντες να κρίνονται!» ήταν ενός η ρήση/
Όμως ετούτον τον Κριτή, αφήστε δίχως κρίση/…
Νομίζω πως έχει διαλάθει της προσοχής σας το άρ. 23 παρ. 2 εδ. β΄ Συντ. το οποίο απαγορεύει ρητά την απεργία στους δικαστικούς λειτουργούς (προφανώς και για το λόγο αυτό ομιλούμε περί “λευκής απεργίας”). Κάτι παραπάνω θα ήξερε ο συντακτικός νομοθέτης, όταν έκρινε πως το δικαίωμα της απεργίας δεν συνάδει με την άσκηση των λειτουργιών του κράτους και μάλιστα της δικαστικής.
Υπόθεση εργασίας: Έστω ότι οι δικαστές είχαν το δικαίωμα αυτό, ποιος θα δικαιούτο (εφόσον εργοδότης με την έννοια του ν. 1268/1982 εν προκειμένω δεν υφίσταται) να ζητήσει να κηρυχθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική, και μάλιστα σε ποιον θα προσέφευγε, εφόσον δικαστικός έλεγχος της καταχρηστικότητας άσκησης του δικαιώματος εκ των πραγμάτων αποκλείεται;
A1, με το δίκιο σου, εδώ μας διορθώνεις/
όμως δεν θα ‘πρεπε σκληρά, έτσι να μας μαλώνεις…
Κι εκτός των εισαγωγικών, τη λέξη “απεργία”/
συχνά-πυκνά, τη λέμε εδώ, ποιητική αδεία…
Α1, ασφαλώς και δεν μας έχει διαφύγει, γιαυτό άλλωστε και γκρινιάζουμε και γιαυτό και η έκπληξη και τα ερωτηματικά παραπάνω για την αναμετάδοση είδησης σχετικά με “στάση εργασίας” των δικαστικών.
Όπως έγραψα πιο πάνω στον ΚΤ βέβαια, το ζήτημα επί του παρόντος είναι πρωτίστως αισθητικό. Δικαίωμα είναι του καθενός να διαδηλώση, και ο Αρεοπαγίτης με τα γουνάκια του αν θέλει.
Στο πρώτο σκέλος του ερωτήματός σου απαντώ πρόχειρα ότι, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι σχέσης εξηρτημένης εργασίας, θα νοηθή ως εργοδότης προφανώς το κράτος. Ο Εισαγγελέας μπορεί να εισαγάγη τέτοια αίτηση; Δεν το ξέρω.
Ως προς το δεύτερο σκέλος, δεν είναι καταρχάς υποχρεωτικό να απεργούν όλοι. Ακόμη και δικαίωμα απεργίας να υπήρχε, θα έπρεπε να προβλέπεται προσωπικό ασφαλείας. Ακόμη και αν απεργούσαν όλοι όμως, υποθέτω ότι θα επιτάσσονταν οι υπηρεσίες κάποιων για να δικάσουν την αίτηση. Τώρα τι αποτέλεσμα θα έβγαζαν, είναι άλλο πράγμα.
Όπως έχω ξαναγράψει, δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε: στην Δικονομία δεν υπάρχουν αδιεξοδα!
κανείς δεν δήλωσε για απεργία ή λευκή απεργία. Μιιλάμε για στάσεις εργασίας (τις οποίες το σύνταγμα δεν απαγορεύει). Οι δηλώσεις του κ. Αθανασίου παρερμηνεύθηκαν (επίτηδες κατά την γνώμη μου) από τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο της ελευθεροτυπίας. Ο άνθρωπος μίλησε για εργασία εντός 8ωρου στα γραφεία που θα μας παρέχει το κράτος. Αν μας κόψουν το επίδομα ειδικών συνθηκών και γραφείου δεν νομίζετε ότι είναι δικαίωμά μας; Παρεμπιπτόντως το Σύνταγμα έχει και άλλες διατάξεις που σας διαφεύγουν, όπως για την αρχή της διάκρισης των εξουσιών, της ισότητας αυτών, τις ικανοποιητικής αμοιβής για τους δικαστικούς λειτουργούς κλπ., κλπ. Εσείς κολλάτε σε εκείνη για την απεργία που ουδέποτε κάναμε ή απειλήσαμε!!!
Έτερε δικαστή,
όπως έγραψα και παραπάνω, για μένα το ζήτημα αυτήν την στιγμή είναι αισθητικό, όχι νομικό. [αν και διαβάζω με νομική φρίκη την άποψη ότι τάχα απαγορεύεται η απεργία, αλλά επιτρέπεται η στάση εργασίας]
Τουλάχιστον να συνεννοούνται οι συνδικαλιστές σας με τους συνδικαλιστές των γραμματέων για να μοιράζετε το ωράριο, 0900-1200 στάση εργασίας εκείνοι, 1200-1500 εσείς, να μοιράζεται και το κρίμα.
Δημόσιος λειτουργός είναι αυτός που μιλά για τα δικαιώματα των άλλων και τις υποχρεώσεις του ιδίου. Αυτός που κάνει το αντίστροφο επιδοματολογώντας, όπως εσύ στο προηγούμενο σχόλιό σου, εμφορείται από άλλου είδους αντίληψη.
1ον ο συντακτικός νομοθέτης γνώριζε την διαφορά των εννοιών στάσεων εργασίας και απεργίας.
2ον αν με εξομοιώσουν με Δ.Υ. δεν θα είμαι και δεν θα νιώθω λειτουργός. Τελεία και παύλα. οι δικαστές είμαστε άνθρωποι. Όχι θεοί. Και αισθητικπο πρόβλημα μπορεί να έχω και εγώ με την υπερβολική αυτοπεποίθησή σου ως προς την ορθότητα και το απόλυτο των απόψεών σου (άκου νομική φρίκη!!!)
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=13&artid=4623116
Το οποίο μας λέει πάλι μια από τα ίδια, που έχουνε απαντηθεί παραπάνω. Όπου δικαστικός, μπορείς να αντικαταστήσεις με το γιατρός, πανεπιστημιακός, δάσκαλος κτλ και να επιχειρηματολογήσεις ανάλογα για την αξία του επαγγέλματος και τη σημασία καλής αμοιβής. Και δεν χρειάζεται ούτε καν ένας καλός δικηγόρος για να αναπτύξει αυτήν την επιχειρηματολογία, νομίζω ;)
Το point Άλφα-Κάπα-Μι, το έχασες εδώ…/
Είπα να βάλω σ’ ένα link Λευτέρη στιχουργό/
Που πάντα ίσια μίλαγε, ευθέως κι αληθώς:/
Τόσα στιχάκια έγραψε: Κάτι ήξερε κι αυτός…
Κι αν ίσως τ’ argumentum μου, auctoritas δε φέρει/
ανώτερη των αλλωνών, πολύ δε μ’ ενδιαφέρει/
Γιατί μιλάει ο Θάνος μας, ο Πάσχος, τόσοι άλλοι…
Φωστήρες γίνηκαν πολλοί, κι αρχίσανε την πάλη.
Ας φέρουμε λοιπόν εδώ και έναν ποιητή
Να δούμε τί λέει κι αυτός ως προς το δικαστή…
Αλλά κι αν τίποτε δε λέει, λάθος κι αν κάνει ακόμη:
Είν’ άραγε ανώτερη, άλλων πολλών, η γνώμη;
Δεν το νομίζω…Κι αληθώς, σ’ αυτή την εποχή,
Γνώμες ακούσαμε πολλών.
Δες και του ποιητή. ;-)
Ποιητή;
Γελάω Αθανάσιε, διαβάζοντάς σε πάλι,
Γιατί αντί της άποψης να δεις το μαύρο χάλι
που σθεναρά υποστήριξες, σε τούτο σου το post
στην ποίηση εμβάθυνες -τόσο βαθιά- που lost
στις λόχμες της τις δύσκολες, ασκείς και κριτική…
(Επί παντός επιστητού ξέρεις να πεις εσύ!)
Αχ φίλε Αθανάσιε! Στην Ελλαδίτσα μένεις
γι’ αυτό, αντί ν’ ακκίζεσαι: Τους στίχους να μαθαίνεις
σε χίλια μέρη κι αν βρεθείς -μετρό ή και ταξί-
που διαρκώς θα τους ακούς. Αξίου ποιητή.
Υγ1.
Βεβαίως, ξέρουμε καλά, τη δυτική μανία
Να λέμε μόνο «ποιητή» όποιον πολλά βραβεία
συσσώρευσε, με χίλια δυο κολπάκια και με σχέσεις
(δεν έχει η ποιητική για όλους, άδειες θέσεις…)
Όμως, φοβάμαι πιο πολύ, την άποψη αυτών
που άγνοια τρομακτική τους δέρνει: Εαυτόν
νομίζουν ότι τα ‘μαθε, κι ότι τα ξέρει όλα
(γι’ αυτό και τους φωνάζουνε συχνά-πυκνά: Ξερόλα!)
Ή που αντί μονάχοι τους, να κάτσουν να σκεφθούν
Σ’ εγκυκλοπαίδεια στρέφονται και ψάχνουν για να βρουν
Ποιοί να ‘ναι δω οι ποιητές και ποιοί οι στιχοπλόκοι
(Για όσους τέτοια κάνουνε, υπάρχει η λέξη: «στόκοι»…)
Έτσι με του Λευτέρη αυτό, κλείνω το τραγουδάκι:
Θερμά τ’ αφιερώνω εδώ, στον φίλο Θανασάκη:
«Σίδερα μασάει ο Α-θα-νά-σι-ός
(Δικαστές) γκρεμίζει ο Α-θα-νά-σι-ό-ς
Κι αν μασάει σίδερα
και κάνει το λιοντάρι
(μες στο blog του) ο Α-θα-νά-σι-ός
τρέμει σαν το ψάρι….)»
Αγαπητοί φίλοι νομικοί/δικαστικοί. Μπορείτε να μου εξηγήσετε τι είναι αυτό που παρακολουθώ στο παρακάτω βίντεο;
http://www.youtube.com/watch?v=x1S0g6adF7k
όπως επίσης και αυτό που διαβάζω παρακάτω;
http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=399320&cid=4
Δεν περίμενα πως έχουμε πιάσει τόσο πάτο…
Καλά, αυτό σε πείραξε; Σιγά τα αίματα. Αυτό δεν το είδες;
Έβγαλε και ανακοίνωση ο Αθανασίου με διευκρινίσεις για το πώς θα γίνη η παρανομία.
Επικαλούνται λοιπόν την εκ του Συντάγματος θέση τους για να παραβιάσουν το Σύνταγμα, το οποίο φυσικά τους απαγορεύει οτιδήποτε περπατάει, μιλάει ή μοιάζει με απεργία.
Εγώ τα έχω πει βέβαια, αλλά ποιος ακούει.
Δεν πάμε καθόλου καλά αγαπητέ Αθανάσιε. Λαμβάνοντας υπόψν τα παραπάνω, οι εκκλήσεις που προηγήθηκαν για σεβασμό στα πρόσωπα που υποτίθεται πως υπηρετούν την δικαιοσύνη ακούγονται εξαιρετικά άστοχες. Εχώ αρχίσει να πιστεύω πως η Ελληνική δικαστική εξουσία αποτελεί την κύρια πηγή του κακού
Όχι την κύρια, αλλά όχι και την τελευταία θα έλεγα. Εικόνα της κοινωνίας είναι και της μοιάζει.
http://greekeconomistsforreform.com/EL/labour-market/two-priorities-for-return-to-growth-and-prosperity/
Οι επενδυτές πάντως το γνωρίζουν και προσφεύγουν πάντα σχεδόν σε διαιτητικές ρήτρες. Τα δικαστήρια τα λουζόμεθα οι ιθαγενείς.
Οι δικαστές είναι πιο ίσοι από τους άλλους
http://tsakyrakis.wordpress.com/2014/01/06/%CE%BF%CE%B9-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%B9%CE%BF-%CE%AF%CF%83%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%AC%CE%BB%CE%BB/
Μην μένης στην επιφάνεια των πραγμάτων. Εισχώρησε, εισχώρησε:
Εικοστός διαγωνισμός στην κατεύθυνση Εισαγγελέων, 2013.
Στα γραπτά η Κουμπή Νίκη του Χρήστου πήρε 10,4 με άριστα το 15. Χμ, έτσι κι έτσι, ήταν μόλις κάτω από το όριο των εισακτέων στην συνολική κατάταξη. Ευτυχώς, η υποψήφια διέπρεψε στα προφορικά: πήρε 14,2 και έτσι ανέβηκε καμιά 20αριά θέσεις και εισήχθη τρίτη.
Υπάρχει μου φαίνεται και ένας Χρήστος Κουμπής, Εισαγγελέας Εφετών.
Ακόμα:
Στα γραπτά η Χρυσικού Ειρήνη του Γεωργίου πήρε 10,65 με άριστα το 15. Καλός βαθμός ασφαλώς, όχι και για πρωτιά όμως, ήλθε δέκατη στα γραπτά. Ευτυχώς, η υποψήφια γάμησε κι έδειρε στα προφορικά: πήρε 14,6, με δεύτερη την Κουμπή, που είδαμε τι αστέρι είναι. Και έτσι ανέβηκε αυτές τις 10 θέσεις στην κατάταξη και εισήχθη πρώτη καθαρά και με το σπαθί της.
Υπάρχει μου φαίνεται και ένας Γεώργιος Χρυσικός, Αντιπρόεδρος του Αρείου Πάγου.
Αντιθέτως υπάρχουν μερικά παιδιά που είναι μεν καλοί όταν γράφουν, αλλά δεν έχουν το λέγειν που απαιτείται στην ισταμένη δικαιοσύνη, όπως το έχουν οι Κουμπή και Χρυσικού.
Η Αγγελή Παναγιώτα του Νικολάου ας πούμε από πρώτη (ισοβαθμώντας) στα γραπτά έπεσε 23η στα προφορικά.
http://www.esdi.gr/a/images/stories/pdf/eisagvikos/20seira/final_eisag_20_seira.pdf
Εισεχώρησες Επ;
δεν ειναι δυνατον! πραγματικα δεν ειναι!
Τελικα επιβεβαιωνεται η υποψια μου οτι στην Ελλαδα το βολεμα της κορης, παραπανω και απο το βολεμα του γιου, εχει υψηλοτερη βαρυτητα απο οποιοδηποτε ηθικο consideration.
Υποθετω θα ηταν ευκολο και δίκαιο να υπάρχει ενας επιπλέον έλεγχος σε τέτοιες διαδικασίες και όταν εντοπίζεται μεγαλη διαφορα μεταξυ γραπτου και προφορικού να παίζει καποια επανεξέταση.
SG:Μα τι συμπέρασμα είναι αυτό? Αν ήταν γιοι και όχι κόρες δε θα συνέβαινε το ίδιο? Νομίζω πάνω από το 70% είναι γυναίκες στη λιστα, αρα όχι περιεργο που δεν συμπεριλαμβάνεται κάποιος ευνοημένος γιος σε αυτή.
Απ’ότι μάλιστα βλέπω, ο τρίτος με τη μεγαλυτερη διαφορα μεταξύ προφορικού και γραπτου τυγχάνει να είναι άνταρς και έχει πατερα με το ιδιο όνοματεπώνυμο με έναν Αεροπαγίτη! (Εκτος και αν όλοι οι υποψηφιοι τελικα ειναι παιδια με πατερα στο επάγγλεμα και βλακειες καθόμαστε και λέμε:-))
Βέεεεεεεεεεβαια, πώς μου ξέφυγε αυτό. Άσε να τα πω εγώ, ΑΚΜ.
Στα γραπτά ο Αρχέλαος Παπαθεοδώρου του Αντωνίου πήρε 10,55 με άριστα το 15. Καθόλου άσχημα δεν τα πήγε ο υποψήφιος, αφού ήταν 13ος, κάτι τέτοιο, θα έμπαινε ούτως ή άλλως. Εκεί που φάνηκε ο πραγματικός του εαυτός όμως ήταν στα προφορικά, όπου σημείωσε επίδοση 13,6. Ήταν η τρίτη καλύτερη επίδοση των προφορικών, μετά την Κουμπή και την πρώτη των πρώτων Χρυσικού, που, εντάξει, δεν πιάνονταν με τίποτα. Έτσι, ο υποψήφιος κατέλαβε συνολικά την 4η θέση επιτυχίας, μια θέση που αντικατοπτρίζει πολύ καλύτερα την αξία του από την 13η.
Υπάρχει μου φαίνεται και ένας Αντώνιος Παπαθεοδώρου, Αρεοπαγίτης.
Τρεις αναγραμματισμοί (αντρας, Αρεοπαγίτης, επάγγελμα) και μια λάθος κατηγορία σε δυο μόλις προτασεις στο άνωθεν σχόλιο:-(. Χίλια συγγνωμη στο θύμα. (Δεν ειναι δικαιολογία, αλλα το οτι ο υπτιθεμενος γιος ειχε όνομα Α. Β. του Γ. και ο υποτιθεμενος πατερας Γ. Β. του Α., όπου Α ενα μη συνηθισμένο όνομα, πολύ εσφαλμενα με “έπεισε” οτι πρόκειται για πατέρα και γιο και οτι ο δευτερος μάλιστα, είχε το όνομα του παππού του απο την πλευρα του πατερα του.)
Ε, αυτό λέγεται επαρκείς ενδείξεις ;-) Απλώς, όπως ξέρουμε, οι επαρκείς ενδείξεις δεν ισοδυναμούν και με ενοχή.
δεν το εβγαλα απο δω το συμπερασμα αλλα απο πολλες παρατηρησεις. Το ουσιαστικο ποιντ ειναι βεβαια οτι οι Ελληνες αμαρτανουν για τα παιδια τους, ή μαλλον δεν το θεωρουν αμαρτια να χωνουν τα κακομαθημενα τους οπου και οπως μπορουν, εις βαρος ολων των αλλων.
Ξερω οτι γραφω πολυ αργοτερα απο τοτε που εγινε η αναρτηση και συγνωμη που δεν χρησιμοποιω τονους(χαλασμενο πληκτρολογιο) απλα θα ηθελα να ρωτησω καποιους που εχουν τριβη με το εππαγγελα , εαν αξιζει σαν μαθητης λυκειου να εχω την ελπιδα να γινω δικαστης καθως αυτο ειναι το ονειρο μου απο μικρος χωρις να εχω επιρεαστει απο γονεις και συγγενεις και χωρις να υπαρχει καποιον μεσο-βυσμα εντος οικογενειας?Με λιγα λογια:
1)Υπαρχουν προοπτικες καταρτισης οσον αφορα τους δικαστες?
2)Υπαρχει αξιοκρατια στο επαγγελμα?
Γεια σου, μαθητή!
Στην ζωή μας είναι εξαιρετικό να έχουμε ένα όνειρο και να το κυνηγάμε, οπότε δεν θα σου το χαλάσω εγώ :-)
Αφού το θες και το ονειρεύεσαι, κάν’το. Πρώτο βήμα, πολύ διάβασμα για να μπης στην Νομική, δεύτερο βήμα, πολύ διάβασμα για να βγης από την Νομική, τρίτο βήμα, ακόμη πιο πολύ διάβασμα για να μπης στην ΕΣΔΙ. Μην ξεχνάς ότι υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός για την Σχολή Δικαστών, που μεταφράζεται σε φροντιστήρια, που μεταφράζεται σε αρκετά χρήματα.
Αλλά αυτά αργούν ακόμη για σένα.
Σε μεγάλο βαθμό υπάρχει αξιοκρατία και τα πράγματα δεν είναι ζήτημα μέσου. Να το πω αλλιώς, αν εσύ είσαι άριστος, κανείς δεν θα σου σταθή εμπόδιο επειδή δεν είναι βλαστός δικαστή.
Το λειτούργημα προσφέρει συγκινήσεις, ικανοποιητικές αποδοχές, εργασιακή ασφάλεια, κοινωνικό κύρος. Το τίμημα είναι ατελείωτες ώρες μελέτης, συγγραφής και άγχους.
Αν αυτό είναι το όνειρό σου από μικρός, κυνήγησέ το οπωσδήποτε. Το χειρότερο που θα μπορούσε να σου συμβή είναι να απογοητευτής στην πορεία.
Αλλά μέχρι τότε, αξίζει τον κόπο.