Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Για το Αρχιπέλαγος Σάγος μάλλον δεν έχετε ακούσει ποτέ στην ζωή σας. Αν προσέχετε το δελτίο των εξωτερικών ειδήσεων όμως ή αν είστε απλά στρατόκαυλοι σαν κι εμένα, ίσως έχετε ακουστά την Αεροπορική Βάση Διέγο Γκαρσία.
Και για να μην με λέτε δικαστομάχο, διαβάστε πώς τα έλεγε ένας παλιός στοχαστής: J’allai l’autre jour dîner chez un homme de robe, qui m’en avait prié plusieurs fois. Après avoir parlé de bien des choses, je lui dis: Monsieur, il me paraît que votre métier est bien pénible. Pas tant que vous vous imaginez, … Read more Ευχάριστο δικαστομαχικό διάλειμμα
Παλιο φιλοσοφικο διλημμα. Θα σκοτωνες 500 παιδια για ενα ωραιο αυτοκινητο? Οχι? Την στιγμη που αγορασες ομως ενα αυτοκινητο για 10 χιλιαδες ευρω αντι να τα δωσεις στους πιο αδυναμους του πλανητη, επελεξες την βολη σου και το αυτοκινητακι σου αντι να σωσεις 500 παιδια ή και περισσοτερα. Δια πραξης ή απαλειψης (omission ή comission που λενε), επελεξες τον θανατο τους.
Ας το πω ξεκαθαρα, αυτο ειναι ενα κειμενο προπαγανδας. Λιγα πραγματα θεωρω οτι πρεπει κανείς να προωθει επιθετικα, σπαζοντας τα νευρα φιλων και γνωστων. Η συμμετοχη σε προγραμματα μικροχρηματοδοτησης ειναι νομιζω ενα απο αυτα (το κοψιμο του καπνισματος ενα αλλο).
Το Kiva ειναι ενας οργανισμος χρηματοδοτησης μικροεπιχειρηματικων κινησεων, κυριως στον αναπτυσσομενο κοσμο. Το microfinance (μικροχρηματοδοτηση) εχει εξελιχτει και αναπτυχθει, σε βαθμο που μιλαμε για ολοκληρο κοσμο πια με τα Νομπελ του και τις εκατονταδες ΜΚΟ του. Το Kiva ειναι ενδιαφερουσα προσπαθεια σε αυτον τον χωρο γιατι επιτρεπει να επιλεγει το ιδιο το ατομο τι ιδεες θα χρηματοδοτει και πόσο. Δινεις το ποσό, αν δωσουν ολοι αρκετα η ιδεα χρηματοδοτειται, φερνει εισοδημα και μετα απο καποια περιοδο το δανειο αποπληρωνεται. Τα λεφτα γυριζουν στον λογαριασμο σου και μπορεις να τα ξαναδανεισεις σε αλλους.
Εχουμε μια ομαδα χρηματοδοτησης και ολοι ειναι ευπροσδεκτοι να συμμετασχουν (ή σε οποιαδηποτε αλλη ομαδα θελετε προφανως, φτανει να συμμετασχετε!). Οριστε οι βασικοι λογοι:
Read more7 αλτρουϊστικοι και μη λογοι να ασχοληθεις με μικροχρηματοδοτηση και φιλανθρωπια
Θνήσκοντος του χαλεπού 2012, ενδείκνυνται οι ανασκοπήσεις. Και οι αναπολήσεις.
Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τόσα χρόνια ιστολογώ και ακόμη δεν έχω γράψει κατιτίς για την δική μου στρατιωτική θητεία. Κάτι τέτοιο είναι πολλαπλώς ανεπίτρεπτο, δεδομένου ότι κάθε άρρην ιστολόγος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει οπωσδήποτε να μοιραστή με τους αναγνώστες του πώς τα πέρασε στον στρατό. Βέβαια, έγραψα και εγώ κανα δυο τρία στρατοκαυλικά άρθρα, αλλά δεν νομίζω ότι έπραξα το καθήκον μου ως πιστός και φιλότιμος ιστολόγος στο ακέραιο.
Τον υπόλοιπο χρόνο τρώγομαι για όλα όσα μου λείπουν. Για τα παρκέ πατώματα που θα ήθελα να έχει το σπίτι. Για το αυτοκίνητο που κλείνει δέκα χρόνια και δεν έχω καταφέρει να το αλλάξω. Για τα Broadway shows που θα ήθελα να δω με τη σύζυγο αλλά δεν μας βγαίνει να πληρώσουμε και εισιτήρια και babysitter για τόσες ώρες. Τώρα στις γιορτές όμως, όταν κάθομαι στο τραπέζι με την οικογένειά μου, το μυαλό μου πάει αυτόματα στον Αφροαμερικανό, πρέπει να ήταν στην ηλικία μου, που με πλησίασε πριν μερικούς μήνες και με παρακάλεσε να του αγοράσω ένα χάμπουργκερ για να φάει, ή στους άστεγους, τους ξεχωρίζεις από το καροτσάκι του σούπερ μάρκετ με το οποίο κουβαλάνε τα λιγοστά υπάρχοντά τους, που ψάχνουν μια ζεστή γωνιά για να περάσουν ένα ακόμα κρύο βράδυ του χειμώνα. Και τότε αισθάνομαι ευγνώμων για όλα όσα έχω.
Αν ρωτήσει κανείς απλούς πολίτες γιατί δεν έχουμε εγώ, ο άστεγος, και ο επισκέπτης των συσσιτίων αντίστοιχα καινούργιο αυτοκίνητο, στέγη, και φαγητό, η πιο συχνή απάντηση ίσως θα είναι η έλλειψη χρημάτων. Αυτή είναι και η λάθος απάντηση. Αν το πρόβλημα ήταν η έλλειψη χρημάτων η λύση θα ήταν απλή. Θα μπορούσαμε να τυπώσουμε περισσότερο χρήμα και να το δώσουμε στον κόσμο για να ικανοποιήσει όλες του τις επιθυμίες. Ωστόσο η οικονομική θεωρία, αλλά και η εμπειρία όσων κρατών προσπάθησαν κάτι τέτοιο, λένε ότι το αποτέλεσμα μιας τέτοιας προσπάθειας θα είναι η άνοδος των τιμών. Ο κόσμος θα έχει μεν περισσότερα χρήματα να ξοδέψει αλλά λόγω της άνοδου των τιμών το βιωτικό του επίπεδο δεν θα έχει βελτιωθεί, καθώς θα μπορεί να αγοράσει τα ίδια αγαθά όπως και πριν. Αφού λοιπόν το τύπωμα χρήματος δεν είναι η λύση, το πρόβλημα δε μπορεί να είναι η σπανιότητά του.
Ο φίλος μου ο Δώρος Αντωνιάδης, εκτός από μπαμπάς δύο ανήμερων μικρών θηρίων, είναι και συνιδρυτής του ιστότοπου ανταλλαγής Trade or Donate. Το ToD λειτουργεί ήδη σε τρεις γλώσσες, προσφέροντας ένα ευρύ φάσμα προϊόντων και υπηρεσιών. Δωρεάν, φυσικά.
Η ιδέα είναι πολύ απλή: όλοι έχουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε, ρούχα που δεν μας κάνουν πια, παιδικά παιχνίδια για παιδιά που πια μεγάλωσαν, βιβλία που δεν πρόκειται να ξαναδιαβάσουμε. Εκτός από αυτά, έχουμε ο καθένας τις δεξιότητές του: ποιός παίζει πιάνο, ποιός πλέκει, ποιός κάνει μαθήματα ιταλικών, ποιός είναι δικηγόρος (εγώ! :-) ).
Το ToD φέρνει κοντά όλους αυτούς τους ανθρώπους, ικανοποιώντας τις εκατέρωθεν ανάγκες. Ανάγκες όχι μόνο για υλικά ή άυλα αγαθά, αλλά και ανάγκες επαφής, διάδρασης, ανταλλαγής, προσφοράς. Δεν μιλάμε εδώ για φιλανθρωπία ή ελεημοσύνη, τουλάχιστον όχι μόνο για αυτά. Μιλάμε για ένα άλλο τρόπο ζωής, πιο λιτό και οικολογικό, πιο δοτικό και φιλάλληλο.
Δημοσιευτηκε σε λιγο βραχυτερη εκδοση στην Καθημερινη
Ειναι η πτωση της ελληνικης οικονομιας μια αδικαιολογητη καταρα ή φερνει απλα επιστροφη της Ελλαδας στην θεση που της αξιζει?
Υπάρχει μια διάχυτη αίσθηση στην Ελλάδα οτι τα δεινά που περνά η χώρα δεν της αξίζουν. Είναι βασική ανθρωπιστική αρχή οτι (σχεδόν) κανεις δεν αξιζει να δεινοπαθεί και να βασανιζεται. Ειναι ομως αληθεια οτι η οικονομικη καταρρευση της Ελλαδας δεν ανταποκρινεται σε θεμελιωδη της οικονομιας; Φταίνε για τα προβλήματα μας απλά τα δημοσιονομικά λάθη δυο τριών κυβερνήσεων; Ή μήπως ευθύνονται οι ανεύθυνοι και ανάλγητοι χειρισμοί κάποιων ξένων; Ποιά είναι τελικά η θέση που δικαιούται η Ελλάδα -ή έστω η ελληνική οικονομία- στον κόσμο;