Θνήσκοντος του χαλεπού 2012, ενδείκνυνται οι ανασκοπήσεις. Και οι αναπολήσεις.
Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τόσα χρόνια ιστολογώ και ακόμη δεν έχω γράψει κατιτίς για την δική μου στρατιωτική θητεία. Κάτι τέτοιο είναι πολλαπλώς ανεπίτρεπτο, δεδομένου ότι κάθε άρρην ιστολόγος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει οπωσδήποτε να μοιραστή με τους αναγνώστες του πώς τα πέρασε στον στρατό. Βέβαια, έγραψα και εγώ κανα δυο τρία στρατοκαυλικά άρθρα, αλλά δεν νομίζω ότι έπραξα το καθήκον μου ως πιστός και φιλότιμος ιστολόγος στο ακέραιο.
Επέστη λοιπόν η στιγμή που όλοι περιμένατε. Αλλά από πού να αρχίσω;
Η γεννήτρια αναρτήσεων σχετικών με την θητεία ακολουθεί ένα συγκεκριμένο υπόδειγμα. Κάθε σχετική δημοσίευση πρέπει να αποδίδη την πρέπουσα τιμή στους κοινώς παραδεδεγμένους τόπους της συζήτησης. Παραδείγματα ενδεικτικώς:
1. Στον στρατό δεν έμαθα απολύτως τίποτε. Ένιωθα άχρηστος. Δεν εκπαιδεύτηκα. Μόνο για τις αγγαρείες με είχανε. Τις αγγαρείες να τις κάνουν οι άλλοι, όχι εγώ. Οι άλλοι, όχι εγώ.
2. Όλοι οι αξιωματικοί είναι βλάκες. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν πόσα μπορούσε να προσφέρη κάποιος με τα δικά μου προσόντα. Έχω πτυχίο και δύο μάστερζ. Θα μπορούσα να είχα κάνει τόσα πολλά πράγματα. Εγώ, όχι οι άλλοι.
3. Οι αρβύλες μού πονούσαν τα πόδια. Και κάθε Τετάρτη είχαμε φακές. Και μας έβαζαν να στεκώμαστε όρθιοι μέσα στο λιοπύρι. Και να τρέχουμε. Και να τραγουδάμε “Μακεδονία ξακουστή”. Μεγάλη ταλαιπωρία.
4. Έγραψα πόσο σπουδαίος είμαι; Και ότι έκανα καριέρα; Και ότι σπατάλησα άδικα των αδίκων τον πολύτιμο χρόνο μου;
5. Οι άλλοι είναι πρόβατα, εμένα η μάνα μου με έκανε τόσο ανεξάρτητο πνεύμα. Οι διαταγές προσβάλλουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μου. Δεν θα υπακούσω στην κρεατομηχανή εγώ!
Λοιπόν, χαριτωμένα όλα αυτά και ασφαλώς έχονται έν τινι μέτρω και αληθείας, αλλά δεν συνηθίζω να γράφω όπως και ό,τι γράφουν οι άλλοι. Ανεξαρτήτως του αν οι ως άνω κοινοί τόποι ή κοινοτοπίες είναι γενικώς ή ειδικώς αληθείς, εγώ θα γράψω άλλα πράγματα.
Θα γράψω αντιθέτως τι διδάχθηκα στον στρατό: Μικρές ηθικοπλαστικές ιστορίες για πράγματα που με άλλαξαν.
Όπως ας πούμε την ιστορία του πεταμένου σακκουλακίου.
Ήταν μεσημέρι και έκανε φοβερή ζέστη, ζέστη ανυπόφορη. Περπατούσα στο στρατόπεδο και η άσφαλτος άχνιζε. Ήμουν πίσω από το διοικητήριο, όταν είδα πεταμένο κάτω ένα σακκουλάκι. Από πατατάκια ή κάτι τέτοιο.
Σε ολόκληρο το γλειμμένο στρατόπεδο, σε ένα στρατόπεδο που άστραφτε κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουνίου, ένα και μοναδικό πεταμένο σακκουλάκι.
Μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Κωλοφάνταρα, βρομίζετε τον τόπο όπου σταθήτε και όπου βρεθήτε.
Αλλά βαρέθηκα. Δεν έκανα τίποτα, στο κάτω κάτω δεν το είχα πετάξει κάτω εγώ. Βαρέθηκα να μαζεύω εγώ τα σκουπίδια του κάθε βρομιάρη. Ούτε ήταν ευθύνη του λόχου μου ο χώρος πίσω από το διοικητήριο. Στο διάολο πια.
Εκείνη την στιγμή, για καλή μου τύχη, περνούσε από εκεί και ο Λοχαγός του 1ου Λόχου, ο Σ. Με παράστημα λαμπάδα, βλέμμα που σπίθιζε, σωστός Μανιάτης (με την καλή έννοια!). Ήταν ο μόνος αξιωματικός που πρόφερε την λέξη “πόλεμος”, όταν μας εξηγούσε ποια θα ήταν η αποστολή της μονάδας μας σε περίπτωση, εμ, πολέμου. Καλή του ώρα.
Μου λέει:
Αναγνωστόπουλος, δεν το είδες εκείνο εκεί το σκουπίδι; Μάζεψέ το και πέταξέ το στον κάδο. Δεν ντράπηκες, Αναγνωστόπουλος, δυο μέτρα λοχίας;
Ναι, ντράπηκα. Στην αρχή επειδή με έβαλε να μαζέψω το πεταμένο σακκουλάκι, σαν να ήμουνα κανένας γιωτάς.
Αλλά μετά το ξανασκέφτηκα.
Ναι, έπρεπε να ντραπώ. Είμαι δυο μέτρα λοχίας και είναι ευθύνη μου να κάνω αυτό που πρέπει. Δεν έχω αυταπάτες: δεν είναι δουλειά μου να σώσω τον κόσμο. Είναι ντροπή μου όμως να μην κάνω έστω αυτό το λίγο που μπορώ. Μόνο έτσι μπορεί να γίνη καλύτερος για όλους μας ο κόσμος.
Και πιο καθαρά τα στρατόπεδα.
Αθανάσιε, επειδή ξέρω ότι μόνο από μένα περιμένεις συμπαράσταση, θα προσθέσω ένα ενθύμημα στον ίδιο τόνο, αλλά με ελαφρώς διαφορετικό δίδαγμα.
Πήγα κι εγώ μεγάλος στρατό. Αλλά αποφασισμένος: να μη βάλω βύσμα, να μη γκρινιάζω συνέχεια, to take it like a man ρε παιδάκι μου. Κάποια στιγμή, ήρθε και η σειρά μου να επιστρέψω από τη μάχιμη παραμεθόρια μονάδα μου στο “εσωτερικό”. Στην μονάδα τα είχα δει όλα, λίγο πολύ: ασκήσεις, επιθεωρήσεις, αλλαγή διοικητή, ταξιαρχία, the lot. Οπότε, όταν έφυγα ήμουν χαρούμενος, αλλά η χαρά κράτησε λίγο.
Η χειρότερη “ευνοϊκή” μετάθεση για “παλιό” είναι σε κέντρο νεοσυλλέκτων, αν μη τι άλλο γιατί εκτός ΕΣΣΟ μια χούφτα ανθρώπων τρέχει ένα τεράστιο στρατόπεδο. Εγώ την πάτησα ακόμα χειρότερα: πήγα στο κέντρο όπου είχα καταταγεί, με αποτέλεσμα να με ξέρουν όλοι και να με περιμένουν πώς και πώς. Ο παλιός μου λοχαγός με έχωσε αμέσως στο επιλοχάδικο, ο δίκας στο επιτελείο και τα σκοπέτα κανονικότατα. Και μετά μπήκε και η ΕΣΣΟ.
Και ταυτοχρόνως βγήκε ο επιτελής τάγματος με άδεια! Το πήξιμο ήταν τέτοιο που άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι καλύτερα να βγαίνεις στην πρωινή αναφορά και να τρέμεις μήπως είσαι αγυάλιστος μετά από σκοπιά 4-6, παρά να βγαίνεις με έναν πάκο χαρτιά, να χαιρετάς, να χαιρετιέσαι και ‘εκ του τάγματος αναφέρω κ. Διοικητά, 712 παρόντες, 23 απόντες, 4 αδικαιολογήτως και δεν έχω ιδέα που είναι’.
Όπως οπουδήποτε μαζεύονται πολλοί, τα μεγαλύτερα προβλήματα στον στρατό σου τα δημιουργούν οι άνθρωποι. Οι νεοσύλλεκτοι που δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς φωτό δεν έχει ταυτότητα και χωρίς ταυτότητα δεν έχει άδεια ορκωμοσίας. Οι παλιοί που γκρινιάζουν σέρνοντας τα άρβυλα. Τα στελέχη που έχουν χόμπυ να σου σπάνε τα νεύρα. Όσο οι τελευταίοι μένουν μακριά σου, το σοφό είναι να τους γράφεις καταλλήλως, όπως έκανα με έναν μονιμά που με μισούσε θανάσιμα (μάλλον γιατί βαριόταν). Αλλά όταν πρέπει να συνεργαστείς μαζί τους, μπορούν να σε τρελάνουν. Αυτό έπαθα με τους δύο νεαρούς ανθυπολοχαγούς που, κατευθείαν από την σχολή, είχαν βαλθεί να αποδείξουν την μαγκιά τους. Recipe for disaster.
Να μην τα πολυλογώ, μία μέρα, απελπισμένος πια και θεωρώντας ότι έχω φάει καψώνι, αποφάσισα να παραβώ τον βασικό μου κανόνα που έλεγε ότι θα είμαι πάντα τόσο τυπικός που κανείς δε θα μπορεί να μου πει κουβέντα. Μπαίνω στο γραφείο του υπερκομάντο λοχαγού μου, με τον οποίο είχαμε και έχουμε ακόμα άριστες σχέσεις, και αμέσως με ρωτάει τι συμβαίνει. Του λέω: ‘κ. λοχαγέ, δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους ανθυπολοχαγούς’. Σκύβει το κεφάλι, κυττάζει δήθεν τα χαρτιά του και μου λέει: “δεν έχω καμία αμφιβολία’. Μικρή παύση και εκεί που ανέμενα λογίδριο περί ιεραρχίας με ρωτάει “κάτι άλλο;”.
Ε, τι άλλο; Δεν είναι σαφές; Οι άνθρωποι αυτοί είναι. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί τους, να δουλεύουμε μαζί τους, να διαφωνούμε μαζί τους. Πρέπει, εν τέλει, να τους ανεχόμαστε, μέχρι να επιβάλλεται για λόγους δικαιοσύνης να συγκρουστούμε μαζί τους. Ποτέ δε θα γίνουμε όλοι ίδιοι. Ως ένα βαθμό, ευτυχώς.
Φίλε, αυτό είναι. Ο κόσμος θα εξακολουθή και το 2013 να χωρίζεται σε σακκουλακιολέκτες και στους άλλους. Τι να κάνουμε.
Εμείς, σαν δυο μέτρα λοχίες που είμαστε, θα συνεχίσουμε να μαζεύουμε τα σακκουλάκια των άλλων. Πλην χωρίς μίσος για τους βρομιάρηδες. Από ντροπή και αγάπη το κάνουμε.
Σαν τον Γιαννάκη, που όταν γυρίζαμε από Σύρο στο πλοίο, μαζεύει από κάτω ένα σακκουλάκι, το πετάει στα σκουπίδια και μου λέει:
Καλή χρονιά σε όλους!
είσαι πράγματι δυο μέτρα ή είναι τροποστουλέγειν ; :-)
Καλή χρονιά σε όλους!!!
σε ο,τι λενε στην Ελλαδα υπαρχει σχεδον παντα μια υπερβολη 10-15% (ισως και στην φραση αυτη?). Θα μου πεις εδω λενε διμετρες κατι κοπελες που ειναι λιγο πανω απο 170 και αδυνατες. Μονο που ο θανασης δεν πληροι το δευτερο :)
Χρονια πολλα ευχομαι, υψηλη αλκοολαιμια σημερα το βραδυ και αποχη απο την οδηγηση. Τουλαχιστον μην οδηγατε εκει που θα ειμαι εγω :)
Ώπα, επειδή χρησιμοποιήθηκε α’ πληθυντικό από πάνω, στην περίπτωσή μου η απόκλιση είναι μόλις 3,5%.
Συγχύστηκα.
Καλή χρονιά είπαμε; Λέμε τώρα. Διήμερη εορταστική και τους ζυγούς λύσατε.
Xaxaxaxaxa, ίδια ιστορία αλλά με επιλοχίες. Στο τέλος τους έβαζα τις φωνές και τους κλείδωνα έξω απο το γραφείο. Με τιμωρούσαν σε φάση φαρσοκωμοδίας με τιμωρούσε ο ταγματάρχης και με κάλυβε απο την άλλη γωνία διότι εγώ του έβγαζα τη δουλειά. Είχε δημιουργηθεί μια ομέρτα με τους σιωπηλούς που έκαναν τη δουλειά και τους “κομμάντο” που φειδίαζαν στη γωνία και πίνοντας καφέ μιλούσαν για το πώς θα καταλάβουν τη Τουρκιά.
υ.γ. Είχατε κανένα σενάριο που λοχαγός και επιλοχίας(απο σχολή) συζητούσαν σχέδιο πολέμου χρησιμοποιόντας αποσπάσματά απο Παϊσιο και Λιακόπουλο για να στηρίξουν τα επιχειρήματα τους? Α και οι δύο όταν είχαμε συντήρηση εξοπλισμού ήταν στο καφενείο να μιλάνε για το πώς θα καταλάβουν τη Τουρκιά, με κακοσυντηρημένα πυροβόλα.
Καταρχας, αν και δεν ειμαι στρατοφιλος, εννοειται ειμαι πιστος στο μαζεμα του σακουλακιου. Ο συνιστολογος μαϊκωλ εχει κανει κατι ακομα πιο σατανικο (ελπιζω να ειναι ΟΚ που το λεω), αφησε την εγγυο γυναικα του να μαζευει σκουπιδια στην παραλια μπροστα στους βρωμιαραιους που τα πεταξαν, μπας και συνετιστουν.
Κατα τα αλλα, επειδη ισως ηταν διακριτικη η νυξη του αθανασιου, το Kiva ειναι εξαιρετικα καλη ιδεα νομιζω, για λογους που θα επρεπε να αναπτυξω μια μερα. Σε καθε περιπτωση εδω ειναι η ομαδα μας αν θελετε να συμμετασχετε. Φιλανθρωπια χωρις καν να χανεις χρημα (εκτος κοστους ευκαιριας δηλαδη, αλλα ΟΚ).
Θεός ο Μάικωλ. Κρίμα για την γυναίκα του που τον παντρεύτηκε βέβαια. :-Ρ
Χαχα, ρεμάλι αυτός ο μάικωλ. Ρε άμα βάλει κάτι στο μυαλό της η γυναίκα, ποιος την συγκρατεί!
Πρόσφατα στο Κανκούν (στο Μεξικό) δεν είδα κανένα σακουλάκι στις παραλίες και στις πισίνες. Ίσως το πέταμα του σακουλακιου να είναι ιδανικός δείκτης για την προοπτική πραγματικής οικονομικής ευημερίας μιας χώρας. Πρέπει να βγάλουμε άμεσα πιθανότητες για τον μέσο πολίτη κάθε χώρας στον πλανήτη και να βγάλουμε ρανκ… Δείκτης Fudunia!
Ο ίδιος γιατί δεν το μάζεψε;
Λες να μην είχε μαζέψει κάμποσες και αυτός…
Απο τις φωτογραφιες κρινω οτι εισαι ΕΛΔΥΚαριος , σωστα ?
Δεν είμαι εγώ στις φωτογραφίες. Εγώ είμαι πιο όμορφος ;-)