Ηθικά

Σώμα ή πνεύμα; Υλικό ή λογισμικό; Τι συγκροτεί το ανθρώπινο πρόσωπο; Αποτελούν αμφότερα στοιχεία εκ των ων ουκ άνευ; Μπορούν να διαχωριστούν; Και αν διαχωριστούν;

Ας σκεφτούμε λίγο με όρους επιστημονικής φαντασίας:

Συνδέω τον εγκέφαλό μου έναν υπολογιστή. Ο υπολογιστής μεταφορτώνει ό,τι είναι αυτό που υπάρχει μέσα στο κεφάλι μου και το αποθηκεύει σε ένα εξω-(τερικό)εγκέφαλο. Ο εξωεγκέφαλος, που περιέχει πλέον αυτό που βρισκόταν στο κεφάλι μου, έτσι, για πιο πολλή πλάκα, έχει την μορφή ενός ποτηριού.

Να προσθέσουμε όμως ότι η μελλοντική τεχνολογία δεν έχει λύσει όλα τα προβλήματα: γνωρίζουμε ότι βρίσκομαι στο ποτήρι, αλλά δεν μπορεί κανείς να επικοινωνήση μαζί μου και τούμπαλιν. Είμαι κλειδωμένος εκεί μέσα για όλο το προβλεπτό μέλλον.

Read moreΟ εγώ και ο άλλος εγώ: ένα πρόβλημα ταυτότητας

Πάει κάμποσος καιρός που σας φιλοδώρησα με τις ακριβές μου αναμνήσεις από τον στρατό, οπότε καιρός είναι να πούμε άλλη μία ηθικοπλαστική ιστορία με διδακτικό επιμύθιο.

Στον στρατό λοιπόν λόγω ειδικότητας δεν με πιάνανε πολλές ασκήσεις [δυστυχώς, γιατί οι ασκήσεις είχανε πλάκα]. Έτσι, πήγα σκηνάκια μια φορά όλη κι όλη. Αλλά ήταν ωραία.

Ήμαστε λοιπόν στην εξοχή, στήσαμε τις σκηνές μας, κάναμε ό,τι ήταν να κάνουμε (ζέστη, πολλή ζέστη!), καμιά φορά βγήκαν και οι υπηρεσίες, εκεί κατά το μεσημέρι.

Επιλοχία είχαμε στην άσκηση ένα καλό παιδί, λίγο απόμακρο. Ήμαστε συνομήλικοι, πράγμα που σήμαινε ότι ήμαστε κάμποσα χρόνια πιο μεγάλοι από τους περισσότερους συμφαντάρους μας και ότι ανήκαμε στην μειοψηφία που είχε πτυχίο. Α, επίσης δεν ήμαστε Κρητικοί. Θεωρητικά λοιπόν είχαμε πολλά κοινά και θα μπορούσαμε να είμαστε πιο κολλητοί. Αλλά δεν ήμαστε, όπως είπα ήταν και λίγο κουμπωμένος αυτός, τα έπαιρνε πολύ στα σοβαρά, τον έλεγαν “ο κύριος προβλεπόμενος”. Γενικά τον εκτιμούσα πάντως.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα ΙΙ: ποιον βάζουμε γερμανικό

Ερωτάται:

Μπορεί το κράτος να αποφασίση αύριο μεθαύριο ότι οι γονείς, όλοι οι γονείς γενικώς, δεν κάνουν καλά την δουλειά τους και ότι το συμφέρον των τέκνων επιβάλλει να τα μαζέψουμε σε ένα στρατόπεδο ανατροφής τέκνων, ένα Τεκνοτροφείο ας πούμε;

Πράγμα το οποίο θα με διευκόλυνε εξαιρετικά, οφείλω να σημειώσω, αρκεί να είχε συχνά επισκεπτήρια!

[Προσοχή: κάτι παρόμοιο το κράτος μπορεί να το κάνη και όντως το κάνει και σήμερα, αλλά όχι ασφαλώς γενικά, αλλά “αν ο πατέρας ή η μητέρα παραβαίνουν τα καθήκοντα που τους επιβάλλει το λειτούργημά τους για την επιμέλεια του προσώπου του τέκνου ή τη διοίκηση της περιουσίας του ή αν ασκούν το λειτούργημα αυτό καταχρηστικά ή δεν είναι σε θέση να ανταποκριθούν σ’ αυτό” (άρ. 1532 ΑΚ)].

Στο τεκνοτροφείο έχει ειδικά εκπαιδευμένους Τεκνοφύλακες, τι ψυχολογίες, τι παιδαγωγικές, τι της Παναγιάς τα μάτια, τα πάντα όλα. Τα υλικά μέσα είναι άφθονα, το αποτέλεσμα εγγυημένο. Να φανταστήτε υπάρχει μέχρι και ειδικότητα Αγαπητή, αποφοίτου ΑΤΕΙ: ο Αγαπητής είναι ο εντεταλμένος υπάλληλος να αγαπά τα παιδάκια, 24/7/365.

Οι φυσικοί γονείς δεν πιάνουν χαρτωσιά! Το κράτος, ασκώντας την υποχρέωσή του προς προστασία της ανηλικότητας κατ’ άρ. 21 Σ, όχι απλώς δικαιούται να ανακαλέση την παραχώρηση, το χατιράκι βρε που είχε κάνει στους γονείς, αλλά υποχρεούται να δώση στα παιδάκια το καλύτερο δυνατόν που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία, προς το συμφέρον των τέκνων πάντοτε. Αφού δεν υπάρχει κανένα αντίθετο δικαίωμα, ώστε να το περιορίση!

Read moreΗ γονική μέριμνα ως ατομικό δικαίωμα Ι

Επαναφέρω εδώ κάποιες σκέψεις που εν σπέρματι είχα διατυπώσει εδώ.

Δεν απέχουμε πολύ ίσως από την τεχνητή μήτρα. Θα ξημερώση η ημέρα εκείνη που η κάθε πολυάσχολη εγκζέκιουτιβ δεν θα εγκυμονή, αλλά θα τεκνοποιή ωστόσο.

Ω τι ένδοξη ημέρα!

Ένα εκτροφείο εμβρύων, όπου χιλιάδες μικρά ανθρωπάκια θα κλοτσάνε τα τοιχώματα της τεχνητής τους μήτρας, ζυγημένα και στοιχημένα. Νοσηλεύτριες θα περιφέρωνται αθόρυβα, θα τους ψιθυρίζουν και θα βάζουν Μότσαρτ στα ηχεία. Οι μέλλοντες γονείς θα καταφθάνουν σαν επισκέπτες και η επίδοξη μαμά θα χαϊδεύη με συγκίνηση την ψεύτικη κοιλιά. Θα λένε καληνύχτα και θα γυρνάνε σπίτι χεράκι χεράκι. Όχι πια καούρες, όχι λιποθυμίες, όχι περιττά κιλά. Δεν θα σπάνε τα νερά άγρια ξημερώματα, αλλά οι γονείς θα φοράνε τα καλά τους και θα πηγαίνουν στο ραντεβού του τοκετού τους. Η μαμά θα βιντεοσκοπή με το αϊφόν τις ξένες συσπάσεις και σε μισή ώρα θα φεύγουν για το σπίτι με το μωρό αγκαλιά. Τον μικρό θησαυρό τους.

Read moreΜικρό εκτρωτικό IV: η τεχνητή μήτρα

Όχι σε πολύ μεγάλη σχέση με κάποιες άλλες σύντομες σκέψεις που είχα εκθέσει σχετικά με την έκτρωση εδώ και εδώ, σχολιάζω σήμερα το παλαιάς κοπής κλειτοριδοκρατικό επιχείρημα υπέρ της έκτρωσης:

Δικό μου είναι το σώμα μου και ό,τι θέλω το κάνω.

Το πρώτο σκέλος του ως άνω ισχυρισμού επιστηρίζει το δεύτερο: επειδή είναι δικό μου, δεν πέφτει σε κανένα λόγος. Το δεύτερο σκέλος είναι ένα σκέλος σκληρά φιλελεύθερο και ως τέτοιο δεν διαφωνώ ιδιαίτερα.

Όμως το πρώτο; Ανήκει το έμβρυο στην έγκυο κατά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο της ανήκουν τα μαλλιά της, τα νύχια της ή το πάγκρεάς της; Ή, ακόμη καλύτερα, η έγκυος είναι το έμβρυο, όπως είναι η μήτρα της, τα πέλματα και τα μάτια της;

Read moreΜικρό εκτρωτικό ΙΙΙ: my body, my choice?

Θνήσκοντος του χαλεπού 2012, ενδείκνυνται οι ανασκοπήσεις. Και οι αναπολήσεις.

Συνειδητοποίησα λοιπόν ότι τόσα χρόνια ιστολογώ και ακόμη δεν έχω γράψει κατιτίς για την δική μου στρατιωτική θητεία. Κάτι τέτοιο είναι πολλαπλώς ανεπίτρεπτο, δεδομένου ότι κάθε άρρην ιστολόγος που σέβεται τον εαυτό του πρέπει οπωσδήποτε να μοιραστή με τους αναγνώστες του πώς τα πέρασε στον στρατό. Βέβαια, έγραψα και εγώ κανα δυο τρία στρατοκαυλικά άρθρα, αλλά δεν νομίζω ότι έπραξα το καθήκον μου ως πιστός και φιλότιμος ιστολόγος στο ακέραιο.

Read moreΣτρατιωτικά ενθυμήματα Ι: το πεταμένο σακκουλάκι