αναΜορφωση - συνΙστολογιο

[Το σημερινό άρθρο είναι ένα από αυτά που θα προτιμούσα να μην διαβάση ποτέ η πεθερά μου :-)]

Το όριο της γενετήσιας ενηλικότητας είναι τα 15 έτη (τουλάχιστον για τους ευτυχείς ετεροφυλόφιλους…). Πάνω από το όριο αυτό είναι νόμιμο ό,τι και αν γίνεται (σχεδόν…). Κάτω από αυτό, εφαρμόζεται το άρ. 339 ΠΚ περί αποπλανήσεως.

Αλλά πώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζωνται οι περιπτώσεις που βρίσκονται κοντά στην διακεκαυμένη ζώνη των 14 έως 15; Θα έπρεπε η δίωξη να εξαρτάται από την σχετική βούληση του παθόντος; Θα έπρεπε να διακρίνουμε μήπως ανάμεσα σε παθόντες και παθούσες;

Για κάποιο λόγο όταν προσεγγίζουμε το θέμα αυτό έχουμε στο κεφάλι μας ένα στερεότυπο: από την μια μεριά ο δράστης είναι πάντοτε άνδρας, και μάλιστα τουλάχιστον μεσήλικας, ένας έμπειρος γενετήσιος θηρευτής. Από την άλλη μεριά, το θύμα είναι συνήθως κορίτσι, ενώ αν είναι αγόρι, έχουμε σίγουρα ομοφυλοφιλική επαφή. Οι απόλυτοι φόβοι του Έλληνα νοικοκύρη: “μας βιάζουνε τις κόρες μας” και “ο γυιος μου θα γίνη πούστης“.

Έμφυλη διάκριση ως προς το θύμα δεν είναι δυνατόν βέβαια να εισαχθή. Κιόμως, αμφιβάλλω αν στην κοινωνική πραγματικότητα οι δύο πιθανές περιπτώσεις κρίνονται ισοβαρείς.

Δοκιμάστε το και εσείς: τι σας φαίνεται τρομακτικώτερο; Ένας 25χρονος που, εμ, πηδάει μια (σχεδόν) 15χρονη ή μια 25χρονη που, εμ, πηδιέται από ένα (σχεδόν) 15χρονο; Είναι το ίδιο; Ναι ή όχι; Γιατί; Αν άλλαζα την σύνταξη, γράφοντας “ένας 25χρονος που κάνει έρωτα με μια (σχεδόν) 15χρονη ή μια 25χρονη που κάνει έρωτα με ένα (σχεδόν) 15χρονο;”; Αν η επαφή δεν ήταν ετεροφυλοφιλική, αλλά ομοφυλοφιλική;

Κιόμως, νομικά είναι το ίδιο ακριβώς. Δεν έχω υπάρξει κορίτσι για να ξέρω πώς νιώθουν, σας διαβεβαιώ όμως ότι όταν ήμουνα εγώ 14-15 θα ένιωθα απέραντη ευγνωμοσύνη για όποια 25χρονη θα μου έκανε το καλό. [τι κρίμα που δεν βρέθηκε καμία!]

Read moreΟι δεκατετραέτιδες παιδίσκες

Σύμφωνα με το άρ. 78 Ν. 4146/18 Απριλίου 2013 “Διαμόρφωση φιλικού αναπτυξιακού περιβάλλοντος για τις στρατηγικές και ιδιωτικές επενδύσεις και άλλες διατάξεις”

Δεν συνιστά απιστία κατά την έννοια των άρ. 256 και 390 ΠΚ για τον Πρόεδρο, τα μέλη του ΔΣ και τα στελέχη των τραπεζών η σύναψη δανείων πάσης φύσεως με νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, του ευρύτερου δημοσίου τομέα, όπως αυτός οριοθετείται κατά νόμο, καθώς και η εν γένει παροχή πιστώσεων σε αυτά, εφόσον πληρούνται οι ακόλουθες προϋποθέσεις: α) υφίστανται αποφάσεις των θεσμοθετημένων εγκριτικών επιτροπών ή οργάνων κάθε τράπεζας, και β) τηρήθηκαν κατά την χορήγησή τους οι σχετικές κανονιστικές πράξεις της Τράπεζας της Ελλάδος (ΠΔΤΕ).

Σύμφωνα όμως και το άρ. 47 παρ. 3 και 4 Σ

3. Αμνηστία παρέχεται μόνο για πολιτικά εγκλήματα, με νόμο που ψηφίζεται από την Ολομέλεια της Βουλής με πλειοψηφία των τριών πέμπτων του όλου αριθμού των βουλευτών.
4. Αμνηστία για κοινά εγκλήματα δεν παρέχεται ούτε με νόμο.

Αμνηστία λοιπόν δεν χωρεί στα κοινά εγκλήματα ούτε και με τυπικό νόμο. Η Βουλή δεν είναι παντοδύναμη εν προκειμένω. Kαι ορθώς, για να μην γίνεται ακριβώς αυτό που πάει να γίνη: για να μην μπορή η κάθε κοινοβουλευτική πλειοψηφία να αμνηστεύη αντ χοκ τα εγκλήματα των δικών της παιδιών.

Read moreΆλλο απιστία, άλλο αμνηστία!

Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα πέντε χρόνια πριν, με κάποιες αλλαγές.

Μία από τις ωραίες εκείνες διατάξεις του όχι και τόσο πολυχρονεμένου ελληνικού Συντάγματος είναι το άρ. 4 παρ. 4 Συντ., το οποίο επιφυλάσσει την είσοδο στην ακριβή δημόσια υπηρεσία μόνο στους ημεδαπούς:

Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους.

Βέβαια, μετά την τσουναμοειδή επέλαση του ευρωπαϊκού δικαίου, η διάταξη αυτή έχει καταστή γράμμα κενό για τις περιπτώσεις των Ευρωπαίων πολιτών. Παραμένει όμως απολύτως ισχυρή για τους λεγόμενους πολίτες τρίτων χωρών, ήτοι εκτός ΕΕ.

Πρότασή μου είναι η αναθεώρηση της διάταξης με την αντιστροφή της σχέσης κανόνα και εξαίρεσης ως εξής:

Mόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όποιες δημόσιες λειτουργίες εισάγεται σχετική εξαίρεση με ειδικούς νόμους.

Οι τριτοχωρικοί λοιπόν πολίτες, οι τριτοκοσμικοί του 21ου αιώνα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά καθήκοντα του Έλληνος δημοσίου υπαλλήλου. Ο γονότυπός τους δεν τους βοηθεί στην πρωτοκόλληση, σφράγιση, προώθηση, καταλογογράφηση, έγκριση, φωτοτύπηση, αρχειοθέτηση εγγράφων.

Read moreΚατά του άρ. 4 παρ. 4 Συντ.

Σήμερα παρουσιάζω τον σχολιασμό μιας πολύ σημαντικής απόφασης του ΕΔΔΑ, η οποία κατήσχυνε διεθνώς την χώρα μας και προανήγγειλε την αλλαγή του καθεστώτος χορήγησης ασύλου στην ΕΕ.

Η υπόθεση έχει παλιώσει αρκετά, αλλά ο απόηχός της συνεχίζει να είναι εντυπωσιακός. Όταν είχε δημοσιευθή, είχα παραλείψει να διαβάσω την ογκώδη απόφαση, αρκούμενος στις θριαμβολογίες των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τώρα που την διάβασα, δεν άλλαξα γνώμη για την κατάντια της χώρας μας, άλλαξα όμως για τον αιτούντα.

Παιδιά, λάθος παράδειγμα βρήκατε.

Στην υπόθεση M.S.S. κατά Βελγίου και Ελλάδος (Ιαν 2011) λοιπόν η Ελλάδα καταδικάστηκε για τρεις διαφορετικές παραβιάσεις της ΕΣΔΑ:

Ο αιτών είναι ένας Αφγανός αιτητής πολιτικού ασύλου, ο οποίος έφτασε για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις αρχές του 2008 μέσω Ιράν και Τουρκίας. Έφτασε έχοντας πληρώσει 12.000 δολάρια στον μεταφορέα του και χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα. Κατά την πρώτη του αυτή παραμονή στην χώρα μας κρατήθηκε επί μία εβδομάδα, χωρίς να υποβάλη αίτηση ασύλου. Διατάχθηκε να εγκαταλείψη την χώρα, αλλά αντ’ αυτού κατέφυγε στο Βέλγιο, όπου ήθελε εξαρχής να φτάση, επειδη, λέει, είχε συμπαθήσει κάτι ΝΑΤΟϊκούς στρατιώτες από το Βέλγιο, που είχε γνωρίσει στην πατρίδα του. Οι Βέλγοι τον ταυτοποίησαν μέσω αποτυπωμάτων και τον έστειλαν πίσω στην Ελλάδα σύμφωνα με τον Κανονισμό Δουβλίνο ΙΙ, παρά τις διαμαρτυρίες του. Στην Ελλάδα, κρατήθηκε επί 3 ημέρες στο κρατητήριο του αεροδρομίου, μέχρι να υποβάλη αίτηση ασύλου. Εκεί επικρατούσε υπερπληθυσμός κρατουμένων, δεν υπήρχαν τουαλέτες παρά μόνο έξω, όπου πήγαινες με την άδεια των αστυνομικών φρουρών, το φαγητό ήταν λίγο και κοιμόταν στο πάτωμα. Μόλις υπέβαλε την αίτηση, ο αιτών αφέθηκε ελεύθερος με την παραγγελία να μεταβή στο Αλλοδαπών για να συμπληρώση τα στοιχεία του, πράγμα που δεν έκανε, αντίθετα με τις υποχρεώσεις του από το άρ. 9 π.δ. 114/2010. Ακολούθως, ο αιτών ζούσε ως άστεγος στην Αθήνα για περίπου 10 ημέρες, μέχρι που συνελήφθη πάλι στο αεροδρόμιο με πλαστή βουλγαρική ταυτότητα. Καταδικάστηκε από το αυτόφωρο και αφέθηκε πάλι ελεύθερος. Όταν μετά από μήνες ωρίστηκε επιτέλους η συνέντευξη για την παροχή ή μη ασύλου, ο αιτών δεν πήγε, καίτοι είχε παραλάβει την κλήση και την είχε υπογράψει παρουσία διερμηνέα (ισχυρίστηκε ότι ο διερμηνέας δεν του είπε τίποτε για συγκεκριμένη ημερομηνία. Τι του είπε τότε και τι διερμήνευσε;).

Read moreM.S.S. κατά Ελλάδος: λάθος παράδειγμα!