Μεθιστολόγηση αυτού εδώ του άρθρου, που δημοσιεύθηκε σαν σήμερα πέντε χρόνια πριν, με κάποιες αλλαγές.
Μία από τις ωραίες εκείνες διατάξεις του όχι και τόσο πολυχρονεμένου ελληνικού Συντάγματος είναι το άρ. 4 παρ. 4 Συντ., το οποίο επιφυλάσσει την είσοδο στην ακριβή δημόσια υπηρεσία μόνο στους ημεδαπούς:
Μόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όλες τις δημόσιες λειτουργίες, εκτός από τις εξαιρέσεις που εισάγονται με ειδικούς νόμους.
Βέβαια, μετά την τσουναμοειδή επέλαση του ευρωπαϊκού δικαίου, η διάταξη αυτή έχει καταστή γράμμα κενό για τις περιπτώσεις των Ευρωπαίων πολιτών. Παραμένει όμως απολύτως ισχυρή για τους λεγόμενους πολίτες τρίτων χωρών, ήτοι εκτός ΕΕ.
Πρότασή μου είναι η αναθεώρηση της διάταξης με την αντιστροφή της σχέσης κανόνα και εξαίρεσης ως εξής:
Mόνο Έλληνες πολίτες είναι δεκτοί σε όποιες δημόσιες λειτουργίες εισάγεται σχετική εξαίρεση με ειδικούς νόμους.
Οι τριτοχωρικοί λοιπόν πολίτες, οι τριτοκοσμικοί του 21ου αιώνα, δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα υψηλά καθήκοντα του Έλληνος δημοσίου υπαλλήλου. Ο γονότυπός τους δεν τους βοηθεί στην πρωτοκόλληση, σφράγιση, προώθηση, καταλογογράφηση, έγκριση, φωτοτύπηση, αρχειοθέτηση εγγράφων. Δεν διαθέτουν επαρκή πίστη στην πατρίδα για να αποκομίσουν τα απορρίμματά μας. Οι πρόγονοί τους δεν παρέχουν εχέγγυα για να διδάξουν αριθμητική στα παιδιά μας. Η ιστορία τους δεν είναι αρκετά ένδοξη για να μπορούν να παραλαμβάνουν τις φορολογικές μας δηλώσεις, μόνο και μόνο για να βρουν λάθη και παραλείψεις σε αυτές.
Δεν υφίσταται κανείς αποχρών ηθικός λόγος για τον οποίο μια τέτοιου είδους γενική απαγόρευση πρέπει να υπάρχη, και μάλιστα στο Σύνταγμά μας. Πλην κάποιον ευαίσθητων και ειδικών περιπτώσεων, π.χ. δημόσιοι λειτουργοί, αξιωματικοί ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας (ή ίσως ανώτερες και ανώτατες βαθμίδες της υπαλληλικής ιεραρχίας) κ.τ.τ., η επιτυχής διεκπεραίωση των καθηκόντων ενός δημοσίου υπαλλήλου δεν απαιτεί κάποια ιδιαίτερη βαθμολογία στο άθλημα της ελληνικότητας. Οι μεγάλοι δραγομάνοι της Υψηλής Πύλης μια χαρά Ρωμιοί ήσαν, ας μην το ξεχνάμε.
Πέρα από την ηθική αυθαιρεσία του πράγματος, το άρ. 4 παρ. 4 Σ επιφέρει και σοβαρές οικονομικές συνέπειες, καθώς η κατάσταση αυτή δημιουργούσε μέχρι τις πρώτες μνημονιακές ημέρες μια πολύ μεγάλη στρέβλωση στην αγορά εργασίας: το σύνολο των ημιμαθών και ημικαλλιέργητων Ελλήνων αποφοίτων Λυκείου και Πανεπιστημίου αναζητούσε εναγωνίως, με την Απογευματινή, το Έθνος και άλλες τέτοιες φυλλάδες στο χέρι, «θέσεις», «διαγωνισμούς», «προκηρύξεις», «συμβάσεις».
Οι συνομήλικοί τους τριτοχωρίτες, παιδιά ενός κατώτερου Συντάγματος, απλώς δούλευαν όπου μπορούσαν.
Και σήμερα πλέον, το δράμα κορυφώνεται: οι αλλοδαποί στον ιδιωτικό τομέα γογγύζουν από την ανεργία, ενώ οι ημεδαποί του δημοσίου τουλάχιστον εργάζονται και αμείβονται όσο αμείβονται.
Για πολλά χρόνια η διαφορά εργαζομένων στον δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα ήταν διαφορά κομματική: ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ. Πλέον, βοηθούσης και της απλοχεριάς των κυβερνώντων, με ξένα κόλυβα πάντα, η διαφορά ολοένα γίνεται και εθνική:
Ελλάς Ελλήνων Δημοσίων Υπαλλήλων.
Αυτό συμβαίνει γιατί η κυβέρνηση βλέπει την απασχόληση στο δημόσιο σαν ένα είδος παροχής του κράτους στους πολίτες.
Και δυστυχώς όχι μόνο η κυβέρνηση: το πρόβλημα είναι ότι την ίδια αντίδραση εισπράττω και από φίλους και γνωστούς.
Ρε παιδιά σε άλλη χώρα ζείτε; Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω αυτό που λέτε. Δηλαδή όλοι αυτοί οι καθηγητές στα φροντιστήρια που πληρώνονται την ώρα 5-6 € για ώρες ατελείωτες δεν είναι αργόσχολοι που ψάχνουν μια θέση στο δημόσιο; Δεν ξέρω για τους καθηγητές σας αλλά έτυχα σε καλούς καθηγητές. Που δούλευαν και στο δημόσιο… Φυσικά υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά μην νομίζετε πως αυτές είναι μόνο στο δημόσιο. Δηλαδή πως μπορείτε να μιλάτε έτσι για κάποιον τομέα που μάλλον είναι από τους λίγους που εργάζονται…
Καρπίδη, απλά πράγματα: θες οι αλλοδαποί να μπορούν να δουλεύουν στο δημόσιο αν έχουν τα σχετικά προσόντα πλην της ιθαγενείας, ναι ή όχι;
Ναι σε αυτό με βρίσκεις σύμφωνο όμως με βρίσκεις αντίθετο στους χαρακτηρισμούς των Ελλήνων συνάδελφων.
Καρπιδη δημοσιος υπαλληλος εισαι? ή μηπως εννοεις Ελληνων συμπολιτων?
Θαναση προφανως συμφωνω τουλαχιστον πολιτες της ΕΕ να μπορουν να γινουν δημοσιοι υπαλληλοι. Αν δεν κανω λαθος στην Γερμανια αυτο γινεται ηδη, εκτος απο ειδικες υπηρεσιες.
Λυπαμαι βεβαια τον ξενο που θα παει να δουλεψει σε ελληνικη δημοσια υπηρεσια.
Εχω μια απορια ομως, θεωρεις οτι υπαρχει σημαντικη ζητηση απο τριτοχωριτες να δουλεψουν στο ελληνικο δημοσιο? Και θεωρεις οτι θα πρεπει να μπορουν να προσλαμβανονται αν ειναι ηδη μονιμοι και νομιμοι κατοικοι Ελλαδος ή οτι θα πρεπει αν επιτυγχανουν στους σχετικους διαγωνισμους (ΑΣΕΠ ας πουμε) να παιρνουν αυτοματα και αδεια παραμονης και εργασιας στην Ελλαδα?
Καρπίδη, χαίρομαι για την ξεκάθαρη απάντηση. Ακόμη πιο πολύ χαίρομαι όταν κομμουνιστές και φιλελεύθεροι συμπίπτουν! :-) Δεν μένει παρά να προωθήσης την ιδέα του άρθρου στα ανώτερα κλιμάκια του κόμματός σου.
ΣΓ, για τους Ευρωπαίους αυτό ισχύει ήδη. Δεν έχω στοιχεία για το αν υπάρχει σχετικά ζήτηση, πρόχειρα θα έλεγα φυσικά και ναι. Άλλωστε, όπως θα έλεγες και συ, η προσφορά θα δημιουργήση και ζήτηση. Τέλος, το λογικό είναι να προσλαμβάνονται οι νόμιμοι, η συμμετοχή στο ΑΣΕΠ θέλει μια σχετική γραφειοκρατία που προϋποθέτει την νομιμότητα.
Να με συμπαθάς. φίλε μου, αλλά αυτό μόνο κάποιοι (ούτε καν όλοι) οι δημ. υπάλληλοι το πιστεύουν. Έχω προσωπική, εκ των έσω, πείρα τόσο για την ποσότητα όσο και (κυρίως!) για την ποιότητα της εργασίας του μέσου εργαζόμενου στο δημόσιο τομέα και δεν πείθομαι. Τα δε αποτελέσματα της εργασίας αυτής είναι, νομίζω, οφθαλμοφανή. Όσο για τους καθηγητές, κάκιστο το παράδειγμα, έστω κι αν ισχύει αυτό:
Άλλωστε, η παγκόσμια πρωτοτυπία του όρου “αδιόριστος εκπαιδευτικός” τα λέει όλα (ο Αναγνωστόπουλος είναι αδιόριστος πρύτανης;). Αλλά, πως είναι δυνατόν να μην ενίσταται κανείς στο προκλητικό φαινόμενο δημ. υπαλλήλων που εργάζονται 3 ώρες την ημέρα (μην ακούσω για “προετοιμασίες” και “διορθώσεις”) και κάνουν πληρωμένες διακοπές τριών μηνών τουλάχιστον; Αυτό και η αποδοχή από το κράτος του ότι τα εισοδήματα των ιδιοκτητών ταξί δε θα φορολογούνται συνιστούν, κατά τη γνώμη μου, τις πιο εμπεδωμένες κοινωνικές προκλήσεις της εποχής μας. Ακόμα και για τους καθηγητές Πανεπιστημίου και τους τουρίστες/φοιτητές κάποιοι διαμαρτύρονται – για τους παραπάνω κανείς.
Κατά τη γνώμη μου, κάθε νόμιμος και μόνιμος πολίτης της χώρας θα έπρεπε να έχει ίσα δικαιώματα, αλλά βρίσκω το θέμα πρόωρο. Μήπως όμως θα έπρεπε πρώτα να φροντίσουμε το θέμα της παράνομης μετανάστευσης και των παράνομων νομιμοποιήσεων; Μήπως να λύσουμε πρώτα το θέμα της αξιολόγησης και της μονιμότητας των ΔΥ;
Μήπως να τα κάνουμε όλα μαζί; Στην βράση κολλάει το σίδερο και αυτό που προτείνω δεν έχει κανένα κόστος σε προετοιμασία ή εφαρμογή.
[δεν ξέρω τι εννοείς λέγοντας παράνομες νομιμοποιήσεις]
Εννοούσα παράτυπες νομιμοποιήσεις. Όταν δηλαδή για ψηφοθηρικούς ή χίλιους δυο άλλους λόγους νομιμοποιούνται άνθρωποι που δεν πληρούν τα όποια κριτήρια (που θα έπρεπε να είναι αυστηρότερα από αυτά του Ραγκούση, κατά τη γνώμη μου). Σύμφωνα με τις ειδήσεις περί ξένιου Δία, το πολύ ένα 10% των μεταναστών είναι παράνομοι. Πως νομιμοποιήθηκαν οι υπόλοιποι; Αν οι νομιμοποιήσεις είναι μαϊμού (ξέρω, κάποιοι δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι υπάρχουν και τέτοιες στην ευλειτουργούσα δημοκρατία μας), γιατί αυτοί να πάρουν τις (τεμπελο)δουλειές του δημοσίου;
Δεν το λέω αυτό με ρατσιστική διάθεση (εξάλλου μετανάστης είμαι κι εγώ), αλλά τη στιγμή που μεταναστεύουν οι γηγενείς για να βρουν δουλειά, δεν είναι ειρωνικό να τακτοποιείς αλλοδαπούς με μόνιμη εργασία; Στην χώρα που ζω, για να προσληφθεί αλλοδαπός (νόμιμος εννοείται) πρέπει να κηρυχθεί η θέση και να μην παρουσιαστεί γηγενής ενδιαφερόμενος με ικανά προσόντα.
Τα κριτήρια τα θέτει ο νόμος, που μπορεί και να αλλάζη. Το γεγονός ότι κάποιος μπήκε στην χώρα παράνομα ή ήταν παράνομος κάποια στιγμή και εκ των υστέρων νομιμοποιήθηκε η παραμονή του δεν καθιστά παράτυπη αυτήν την νομιμοποίηση, ίσα ίσα.
Ο νόμος Ραγκούση δεν αφορά νομιμοποίηση της παραμονής, αλλά απονομή ιθαγένειας.
Μαζεύοντας ένσημα. Πληρώνοντας παράβολα. Στεκόμενοι σε ουρές. Ταλαιπωρούμενοι από την ηλίθια ελληνική γραφειοκρατία.
Όχι, γιατί; Αν είναι καλύτεροι από τους ημεδαπούς; Ποιος φταίει τότε των ντόπιων;
Επί ίσοις όροις πρέπει να προτιμηθή ο καλύτερος για μια δουλειά, όχι αυτός που έχει το κατάλληλο διαβατήριο.
Δυσκολεύομαι να το πιστέψω, Πάνο.