Την είδα τη δημοκρατία,
την είδα `ψες αργά
που εμπήκε στη βαρκούλα
να πάει στην ξενιτιά.
Από τις πρώτες βραδινές ώρες της 6ης Μαΐου 2012, όταν έκλεισαν οι κάλπες και η Χρυσή Αυγή ανέμενε την τυπική επικύρωση της εισόδου της στο κοινοβούλιο θα μπορούσε να εκδοθεί το εξής πολεμικό ανακοινωθέν:
“Αι νεοναζιστικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 19.01 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Δημοκρατικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου πολιτεύματος.”
Η Δημοκρατία βρισκόταν υπό πίεση, απ’όλες τις πλευρές, καιρό πριν την επίσημη έναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Το λαϊκό αίσθημα, όπως απέδειξαν οι εκλογές, δεν είχε αποδεκτή έκφραση στη Βουλή. Λαμβάνονταν αποφάσεις από σώμα αμφισβητούμενης ουσιαστικής δημοκρατικής νομιμοποίησης.
Αυτό το κλίμα δυσφορίας οδήγησε στη δημιουργία δύο στρατοπέδων διαμαρτυρίας. Από την μία πλευρά βρίσκονταν οι αγανακτισμένοι της πλατείας Συντάγματος (ω, τι ειρωνεία!), που απαιτούσαν να καεί το μπουρδέλο η Βουλή και μούτζωναν, σε μια συμβολική κίνηση απόρριψης του πολιτεύματος, το κτήριο του κοινοβουλίου. Το ίδιο κτήριο στο οποίο επιχείρησαν να εισβάλουν, σε μια προσπάθεια αναπαράστασης της κατάληψης των χειμερινών ανακτόρων. Από την άλλη πλευρά βρίσκονταν τα ανθρωποειδή που επιτίθονταν σε όποιον δεν ήταν ίδιος με αυτούς στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και στις πέριξ αυτής περιοχές. Οι δεύτεροι επιτέθηκαν πρώτοι. Αν μη τι άλλο, ήταν ανέκαθεν ειλικρινείς ως προς τις προθέσεις τους: Δεν επιθυμούν την δημοκρατία, ούτε κατ’ όνομα. Δεν πιστεύουν σε αυτή. Θα την καταργήσουν.
Εκείνη την αποφράδα νύχτα που 440.894 ψηφοφόροι αποφάσισαν να αναθέσουν την εκπροσώπηση τους στο κοινοβούλιο σε αντιδημοκράτες πίστευα ότι ο αγώνας θα ήταν δύσκολος, αλλά μπορούσε να κερδηθεί. Οι διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος, όσοι δεν ανήκαν στην πρεσβεία της πλατείας του Αγίου Παντελεήμονα τουλάχιστον, δεν έμοιαζαν αντιδημοκράτες. Ήμουν διατεθειμένος να δεχτώ ότι οι μούτζες ήταν έκφραση αγανάκτησης χωρίς βαθύτερο πολιτικό νόημα. Ομοίως συγχωρούσα άλλα, ίδιας υφής και φύσεως παραστρατήματα. Στο κάτω κάτω οι περισσότεροι ήταν παιδιά του διαφωτισμού. Του ορθού λόγου. Μπορεί να είχαμε σημαντικές διαφωνίες, αλλά στις αρχές, στα στοιχειώδη, μπορούσαμε να συμφωνήσουμε. Πόσο εθελοτυφλούσα!
Καθώς η επίθεση της Χρυσής Αυγής ενάντια στο πολίτευμα εντεινόταν, με εφόδους στα νοσοκομεία, στις λαϊκές και στα πανηγύρια, εξακολουθούσα να πιστεύω ότι θα μπορούσε να σφυρηλατηθεί ένα ευρύ δημοκρατικό μέτωπο. Η κυβέρνηση είχε νωπή εντολή και σε αυτή συμμετείχαν τρία κόμματα, αρκετά διαφορετικής ιδεολογίας. Ερώτημα ουσιαστικής ή τυπικής δημοκρατικής νομιμοποίησης δεν υπήρχε πλέον. Οι διαφορές ως προς την μέθοδο επίλυσης των προβλημάτων της χώρας ήταν δεδομένες, όπως δεδομένη θεωρούσα και την διάθεση προάσπισης του πολιτεύματος από τουλάχιστον 268 βουλευτές και τους χώρους που εκπροσωπούν.
Παραταύτα οι αμφιβολίες μου αντί να μειώνονται, αυξάνονταν. Δεν διέκρινα στους συμμάχους μου ειλικρινή αφοσίωση στις αρχές του πολιτεύματος. Έσπευδαν να υπερασπιστούν οποιονδήποτε ήθελε να υποδυθεί τον αρματωλό. Κάθε daisy town, κάθε μικρή, αλληλέγγυα κοινωνία, από την Ύδρα και την Κερατέα μέχρι την Παιανία και την Ιερισσό ήταν άξια υπεράσπισης εφόσον τους έφερνε ένα βήμα πιο κοντά στην εξουσία. Ούτε οι κατέχοντες την εξουσία ήταν καλύτεροι όμως. Οι Φωτόπουλοι και οι Λυμπερόπουλοι στα κομματικά τους μαντριά ανδρώθηκαν, ενώ προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες τους ήταν διατεθειμένοι να κάνουν εκπτώσεις σε θέματα δικαιωμάτων. Εκπτώσεις που δεν είμαι διατεθειμένος να χωνέψω.
Σιγά σιγά είδα το φως το αληθινό: Είχα ξεγελαστεί από ψευτοδημοκράτες. Κόμματα, οργανώσεις και άτομα που δεν υποστηρίζουν την δημοκρατία επί της αρχής, αλλά μόνο στο βαθμό που και για όσο εξυπηρετεί τα θέλω τους. Το μονοπώλιο της βίας υπάρχει μόνο όταν ασκούν οι ίδιοι την εξουσία. Οι δημοκρατικές διαδικασίες γίνονται σεβαστές όταν το αποτέλεσμα είναι αρεστό. Τα δικαιώματα υπάρχουν για να προστατεύουν τους ίδιους, στους απέναντι δεν εφαρμόζονται.
Η κρίσιμη μάζα που απαιτείται για την λειτουργία της δημοκρατίας συρρικνώνεται διαρκώς. Η ευμενής αντιμετώπιση των κατοίκων της Ιερισσού από σχεδόν σύσσωμο τον Τύπο και τα ΜΜΕ το αποδεικνύει περίτρανα. Ο κόσμος δεν ξέρει τι είναι και πώς λειτουργεί η δημοκρατία. Δεν κατανοεί ότι δημοκρατία δεν είναι το κάνω ό,τι μου αρέσει. Δεν κατανοεί ότι στη δημοκρατία υπάρχουν κανόνες και η υπακοή σε αυτούς δεν είναι εθελοντική. Η δημοκρατία είναι εξουσιαστική. Δεν κατανοεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν εφαρμόζονται κατά βούληση, μόνο σε όσους είναι ιδεολογικά ή φυσιογνωμικά συγγενείς. Πλέον δεν ξέρω αν υπάρχει ελπίδα. Αν μπορεί να αντιστραφεί η πορεία που έχουμε πάρει. Είμαστε λίγοι, είμαστε δέσμιοι, είμαστε δημοκράτες.
Τέρμα πια οι αυταπάτες. Ή με τη δημοκρατία ή με τους αντι/ψευτο-δημοκράτες. Έχουμε πόλεμο μην το γελάς, μωρό μου. Και μόλις μας ήρθαν άσχημα νέα από το μέτωπο.
Και αφού πανί, μαντίλι
εχάθη στο νερό
εδάκρυσαν οι φίλοι
εδάκρυσα κι εγώ.
“Οι Φωτόπουλοι και οι Λυμπερόπουλοι στα κομματικά τους μαντριά ανδρώθηκαν, ενώ προκειμένου να διατηρήσουν τις καρέκλες τους ήταν διατεθειμένοι να κάνουν εκπτώσεις σε θέματα δικαιωμάτων”
Σε τι “εκπτώσεις σε θέματα δικαιώμάτων” αναφέρεσαι?
(Το χειρότερο ίσως έιναι οτι βρεθήκαμε απροετοίμαστοι για αυτον τον πολεμο,αδιάβαστοι -για τον εαυτό μου μιλάω και πιθανώς άλλους σαν έμένα, και ούτε την όχθη μας ξέρουμε να υπερασπιστούμε και πολύ ευκολα μπορεί να παρασυρθούμε στην άλλη)
Το πιο απλό παράδειγμα είναι το “αν σας χρειαστώ, θα σας πάρω”. Στο ίδιο κλίμα έχουμε τις καταγγελίες για βασανισμό στη ΓΑΔΑ ή αυτές για την ελλειμματική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στην Αμυγδαλέζα και στην Κόρινθο.
Χρονικά λίγο πριν τις εκλογές τοποθετείται η, για μένα ψηφοθηρική, διαπόμπευση των οροθετικών από τον Λοβέρδο.
ΥΓ. Αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, οι όροι ψευτοδημοκράτες και αντιδημοκράτες είναι σήματα κατατεθέντα του Κωνσταντίνου που χρησιμοποιούνται κατόπιν σχετικής αδείας.
Άντε ξανά μανά ο Λοβέρδος, με εισαγγελική παραγγελία γίνεται η δημοσίευση, τόσο δύσκολο είναι να το καταλάβετε;
Ο εισαγγελέας δίνει εντολή να δημοσιευτούν τα στοιχεία. Κάποιος ιστολόγος όμως εκείνη την περίοδο έγραψε:
Όχι ο Λοβέρδος πάντως. Κάποιος *στις διωκτικές αρχές*.
Θαλυς,
καταλαβαίνω την απογοήτευσή σου, γιατί την νιώθω και εγώ.
Αλλά δεν πρέπει να ακολουθήσουμε αυτό τον δρόμο. Νομίζω. Υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στους αντιδημοκράτες και τους ψευδοδημοκράτες: οι δεύτεροι στα λόγια τουλάχιστον στηρίζουν την δημοκρατία. Μια δημοκρατία κατά φαντασίαν τους βέβαια, όπως την νομίζουν. Όμως με πάσα ειλικρίνεια την στηρίζουν και πολλές αξίες τους είναι και δικές μου. (απλώς εγώ έχω δίκιο, άλλο αυτό! ;-) )
Αλλά οι γέφυρες δεν μπορούν να κοπούν ούτε να τους εξομοιώσουμε με τους αντιδημοκράτες, εκείνους δηλαδή που ποτέ δεν υποκρίθηκαν καν ότι είναι με την δημοκρατία.
Κάτσε, μου τελειώνει η μπαταρία τώρα, έχω κι άλλα να γράψω.
Έλεγα λοιπόν ότι η απογοήτευση προκύπτει από κάτι πολύ απλό: ότι οι αντιδημοκράτες, λέγε με ΧΑ, ΚΚΕ, αντιξουσιαστές, εν μέρει ΑΝΕΛ ή ΝΔ, είναι απλώς εκτός συζήτησης. Δεν έχουμε όχι απλώς κοινά σημεία επαφής, υπάρχει κυριολεκτικό πρόβλημα επικοινωνίας. Νιώθω σαν να μιλάω στον Γιαννάκη, με την διαφορά ότι ο Γιαννάκης μαθαίνει γρήγορα.
Με τους ψευδοδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν εντάσσονται όλοι εκεί βέβαια, αλλά οπωσδήποτε επισκιάζουν τους υπόλοιπους, υπάρχει δυνατότητα συνεννόησης. Διαβάζουν βιβλία. Τα λάθος βιβλία συνήθως βέβαια, αλλά τέλος πάντων είναι κάτι. Αυτό ακριβώς μάς απογοητεύει βαθιά: πώς άνθρωποι κατά τα λοιπά ευφυείς και διαβασμένοι αδυνατούν να ακούσουν και κάτι άλλο πέραν της γραμμής. Πώς διαπρέπουν στα γκομενίστικα συναισθηματολογήματα, αλλά, για να μείνω στην επικαιρότητα, χουλιγκανίζουν για τον θάνατο της Θάτσερ. Τα γενικά δύο μέτρα και δεκαδύο σταθμά που χρησιμοποιούν. Τέτοια πράγματα.
Αλλά υποθέτω ότι και αυτοί έχουν το ίδιο παράπονο. Κάνουν λάθος βέβαια, αλλά τέλος πάντων.
Κατά τα λοιπά, εμμένω στην πάγια θέση μου, που την έχω εκφράσει εδώ και χρόνια, και μάλιστα με σοβαρό κόστος για τις ιστολογικές δημόσιες σχέσεις μου:
Δημοκρατία δεν είναι ό,τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του, είναι τούτη δω, η δυσλειτουργική μητρυιά Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία, με τους θεσμούς της και την ιστορία της.
Και θα σας γαμήση τα ρουθούνια, εξυπακούεται.
Για να επιβληθεί η δημοκρατία με το ζόρι στους αντιδημοκράτες και να εμπεδωθεί από τους ψευτοδημοκράτες απαιτείται η ύπαρξη κρίσιμης μάζας πληθυσμού. Αυτή φοβάμαι ότι χάνεται σιγά σιγά. Αν ποτέ υπήρξε.
Δεν είναι τόσο πολεμικό το κείμενο όσο φαίνεται. Σκοπός μου ήταν να πω τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη περισσότερο. Φίλτεροι οι ψευτοδημοκράτες των αντιδημοκρατών, κι ενδεχομένως σύμμαχοι, αλλά μην ξεχνιόμαστε: κατά βάθος δεν έχουμε ίδιους στόχους.
Πεδίο συνεννόησης υπάρχει. Το ερώτημα είναι αν πρόκειται για συνεννόηση σε επίπεδο τακτικής ή ουσίας. Όπως το βλέπω το πράμα, όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε με τους αντιδημοκράτες, θα έχουμε έναν εσωτερικό ψυχρό πόλεμο. Και φοβάμαι ότι η γάγγραινα του ψευτοδημοκρατισμού θα έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που δεν θα υπάρχει ελπίδα.
Με μπερδεύεις, Αθανάσιε. Η δημοκρατία είναι εργαλείο ή σκοπός? Διότι, αν συμφωνήσουμε ότι είναι εργαλείο, τότε δε συμφωνώ ότι έχω περισσότερα κοινά πχ με τούς ΠΑΣΟΚους από ό,τι με τούς ΧΑυγίτες. Πάνω-κάτω τα ίδια έχω.
Καταρχάς στο θέμα της Ιερισσού το άρθρο έχει πάρει λάθος θέση. Όταν το 95% των κατοίκων της περιοχής έχει ένα αίτημα η αποστολή ΜΑΤ για την επιβολή της τάξης είναι φασισμός και όχι δημοκρατία (το ίδιο και στην Κερατέα). Χωρίς την συγκατάθεση των τοπικών κοινωνιών μοιάζει με “δημοκρατία” του προβάτου και των 9 λύκων.
Έπειτα, η άνοδος των “αντιδημοκρατών” οφείλεται αποκλειστικά στους “ψευτοδημοκράτες” που τόσα χρόνια μας κυβερνούν και μας έπεισαν ότι “δημοκρατία = ψευτοδημοκρατία”. Όταν το σύστημα παραπαίει, μοιραία θες να το αλλάξεις, αλλά με τι; Σίγουρα όχι με το ίδιο, αφού δημοκρατία = ψευτοδημοκρατία. Εμμονή στις ίδιες τακτικές (Σύριζα-ΑΝΕΛ) ή αδυναμία ρήξης με το παρελθόν και ορθολογικής αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ), στρέφουν τους πολίτες σε αναζήτηση του διαφορετικού. Αυτή τη στιγμή, στο κοινοβούλιο, μόνο η ΧΑ εκφράζει το διαφορετικό (προς τη λάθος κατεύθυνση βέβαια, όμως επειδή αντι- και ψευτο- δημοκρατία δεν έχουν προφανείς αντιθέσεις στα μάτια μερίδας κόσμου, η ΧΑ καλπάζει). Αντί να κάνουμε ανηλεή πόλεμο στη ΧΑ (το οποίο φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα), πρέπει να δημιουργηθεί ένας λειτουργικός αμεσο-δημοκρατικός φορέας. (Δυστυχώς το κόμμα των πειρατών που πρεσβεύει την άμεση δημοκρατία είναι πολύ ανοργάνωτο και λίγο). Η λογική απορρίπτουμε τους “αντιδημοκράτες” και τα βρίσκουμε με τους “ψευτοδημοκράτες” (για να τους αλλάξουμε μετά) είναι ουτοπία.
“Καταρχάς στο θέμα της Ιερισσού το άρθρο έχει πάρει λάθος θέση. Όταν το 95% των κατοίκων της περιοχής έχει ένα αίτημα η αποστολή ΜΑΤ για την επιβολή της τάξης είναι φασισμός και όχι δημοκρατία (το ίδιο και στην Κερατέα). Χωρίς την συγκατάθεση των τοπικών κοινωνιών μοιάζει με “δημοκρατία” του προβάτου και των 9 λύκων.”
Στα Ζωνιανά να δης πόσοι δεν θέλανε τους μπάτσους.
Δεν σε συμφέρει και η επικαιρότητα όμως. Σήμερα κυκλοφόρησε ότι απερρίφθη η προσφυγή των αντιδρώντων από το ΣτΕ.
Τα ΜΑΤ εφαρμόζουν τον νόμο λοιπόν. Οι αντιδρώντες δεν εφαρμόζουν τίποτα. Αντιδημοκράτες και ψευδοδημοκράτες λοιπόν.
Συγχέεις δυο διαφορετικά θέματα: Στην Ιερισσό υπάρχει ένα αίτημα το οποίο υπογράφουν όλοι όσοι δεν έχουν αντίθετο προσωπικό συμφέρον (εργαζόμενοι μεταλλείων), συμπεριλαμβανομένων των τοπικών αρχών. Στα Ζωνιανά, δεν υπάρχει καν αίτημα (ποιό θα ήταν; η νομιμοποίηση των ναρκωτικών;) απλώς μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό παρανομούντων σε ένα χωριό.
Δεν μου λέει απολύτως τίποτα αυτό. Και επί χούντας όλες οι κυβερνητικές αποφάσεις κρινόταν νόμιμες. Όταν αγνοείς επιδεικτικά το κοινό αίσθημα μιας κοινωνίας αυτό είναι φασισμός.
Για τα τεκταινόμενα στον Αριστοτέλη δεν θέλω να γράψω εδώ. Δεν ήταν αυτό το θέμα μου, μόνο η αφορμή. Υπάρχουν δυο πολύ κατατοπιστικά άρθρα του Bloomberg και των NYT.
Θα σχολιάσω όμως αυτά που είναι σχετικά με την ανάρτηση:
Ακόμα κι αν είναι έτσι, εξήγησε μου, σε παρακαλώ, γιατί είναι δημοκρατικό να μετράμε μόνο τους μεν κι όχι τους δε. Είναι ή δεν είναι όλοι τους πολίτες με δικαίωμα ψήφου και λόγου;
Θα έπρεπε να σου λέει. Πρώτον γιατί οι ίδιοι οι διαμαρτυρόμενοι προσέφυγαν στο ΣτΕ, το οποίο παλαιότερα τους έχει δικαιώσει. Δεύτερον-κι αυτό σε μια ώριμη δημοκρατικά κοινωνία είναι από μόνο του αρκετό κανονικά-γιατί δεν έχουμε χούντα. Η χούντα τελείωσε το 74. Έχουμε δημοκρατία και οφείλουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς της και τις αποφάσεις τους, μας αρέσουν δεν μας αρέσουν. Δεν υπάρχει επιλογή, αυτή είναι η μόνη δημοκρατική συμπεριφορά. Κάθε άλλη είναι είτε αντιδημοκρατική, είτε ψευτοδημοκρατική.
Σχετικά με την Ιερισσό (δεν έχω καμία σχέση με την περιοχή), δεν υπερασπίζομαι τις αντιδράσεις των κατοίκων, μερικές εκ των οποίων είναι καταδικαστέες. Όμως η υποτιμητική συμπεριφορά του κράτους και η υπερβολικότατη δράση των ΜΑΤ, με έχει κάνει να τους βλέπω με συμπάθεια.
Καταρχάς, ο όρος “conflict of interest” σου λέει τίποτα; Έπειτα, εξήγησε μου πρώτα εσύ γιατί να μετράμε την άποψη των 5 και όχι των 95. Αυτό εννοείς δημοκρατία;
Όχι φίλε μου δεν τελείωσε το 74. Ακόμη συνεχίζεται με εναλλασσόμενους δικτάτορες. Για να σου το πω κάπως πιο ήπια, αυτό που ανεχόμαστε τόσα χρόνια είναι “ψευτοδημοκρατία” και κλεπτοκρατία και γι αυτό καταρρέει. Να σεβαστώ ένα καθεστώς/σύστημα που φέρεται στους πολίτες του με αξιοπρέπεια και δικαιοσύνη, ένα καθεστώς άδικο και καραγκιόζη θα το φτύνω. Και μη μου πεις για την ανενεξαρτησία/αμεροληψία της δικαιοσύνης, εκτός και αν θεωρείς δίκαιη την παραγραφή σκανδάλων εκατομμυρίων, τη στιγμή που γίνονται κατασχέσεις για 300 ευρώ).
δεν καταλαβαινω τι εξυπηρετει αυτη η ισοπεδωση των ορων. Αν ζουμε χουντα τι θα ελεγες οτι ζουμε αν εμπαιναν 5 τεθωρακισμενα στην Βουλη, φυλακιζαν τους πολιτικους και οριζαν οτι απο αυριο θα κανουμε ολοι οτι καπνισει ενος συνταγματαρχη?
Κι εγώ δεν καταλαβαίνω σε τι εξυπηρετεί η ωραιοποίηση των πάντων. “ώριμη δημοκρατικά κοινωνία”, “Έχουμε δημοκρατία και οφείλουμε να σεβόμαστε τους θεσμούς της και τις αποφάσεις τους”, “η μόνη δημοκρατική συμπεριφορά”. Εδώ ο th.alys πάει να μας πείσει ότι ζούμε στο χρυσό αιώνα του Περικλή.
Και τώρα, δεν γίνεται ότι καπνίσει στον πρωθυπουργό; Εισβάλουν τα ΜΑΤ σε σπίτια ξημερώματα, δέρνουν ασύστολα στις διαδηλώσεις, ο πρωθυπουργός διαγράφει από το κόμμα του όποιον διαφωνεί… Υπάρχει βέβαια μεγάλη διαφορά, μην ισοπεδώνεις τα λόγια μου, ο συνταγματάρχης από τον πρωθυπουργό διαφέρουν όσο και ο πόλεμος από τον οικονομικό πόλεμο. Αλλά ας μην προσπαθούν κάποιοι να μας πείσουν ότι έχουμε ειρήνη.
Η σύγκρουση συμφερόντων πολιτών είναι παντελώς αδιάφορη. Και οι διαμαρτυρόμενοι της Ιερισσού που ζουν από τον τουρισμό έχουν συμφέροντα. Δεν είναι εκτελεστικά όργανα της πολιτείας για να τους αποκλείσουμε. Δεν ξέρω πώς βγάζεις τα νούμερα σου. Τα αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών του 2010 δίνουν πολύ διαφορετική εικόνα. Σκέψου λοιπόν μήπως εκφράζεις γνώμη σε ένα ζήτημα του οποίου δεν έχεις γνώση.
Εκλεγμένοι σε καθαρές εκλογές δικτάτορες δεν υπάρχουν. Τα δικαστήρια, ειδικά το ΣτΕ, μια χαρά ανατρέπουν αποφάσεις της διοίκησης τόσα χρόνια. Δεν είναι τέλειο το σύστημα, αλλά δημοκρατία είναι.
th.alys,
μείνε στην ουσία της συζήτησης. Δεν είναι το θέμα μας η “σύγκρουση συμφερόντων” και ούτε είπα ότι όσοι έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα δεν πρέπει να ψηφίζουν (δεν μπορείς να τους ορίσεις άλλωστε). Είπα ότι οι μόνοι που ζητούν την συνέχιση της εκμετάλλευσης των μεταλλείων είναι όσοι δουλεύουν εκεί (και οι οποίοι αποτελούν ένα μικρό ποσοστό της τοπικής κοινωνίας – το οποίο ποσοστό επίσης δεν μπορείς να ορίσεις, γι αυτό χρησιμοποίησα το 5-95). Πολλοί δήμοι είναι εναντίων των μεταλλείων, άρα δεν καταλαβαίνω το σχόλιο σου για τις δημοτικές εκλογές.
Αφού το έθεσες όμως, και επειδή εφάπτεται το θέμα στο κύριο άρθρο, θα σου απαντήσω με ερωτήματα. Τι εννοείς “καθαρές εκλογές” και πότε είχαμε τέτοιες στην Ελλάδα; Εκλογές έχει και η Ρωσσία και το Ιραν, είναι καθαρές εκεί; γιατί στην Ελλάδα είναι πιο καθαρές; επειδή αλλάζει πιο συχνά ο εκλεγόμενος; Πόσα προεκλογικά ρουσφέτια έγιναν στη μεταπολίτευση; Πόσες φορές οι προεκλογικές δεσμεύσεις πραγματοποιήθηκαν; Επιμένεις ότι στην Ελλάδα είχαμε καθαρές και όχι “πληρωμένες” εκλογές;
Υπάρχουν πολίτες που δεν ψηφίζουν πολιτικούς που τάζουν ρουσφέτια, διότι αντιλαμβάνονται το που οδηγεί αυτή η πολιτική. Και υπάρχουν και πολίτες που λένε, δε βαριέσαι, ας βολευτώ εγώ τώρα και έχει ο Θεός. Υπάρχουν πολίτες που θέλουν ότι αποκτήσουν να το αποκτήσουν με την αξία τους, και υπάρχουν πολίτες που είναι διατεθειμένοι να το πάρουν από τον διπλανό. Οι πολιτικοί που κυβερνούν αντικατροπτίζουν αυτούς που τους ψηφίζουν. Αυτή είναι η αρετή της δημοκρατίας. Αν το αποτέλεσμα δεν μας αρέσει, ο φταίχτης είναι στον καθρέφτη, τον δικό μας ή του γείτονα ή του κουνιάδου, κ.ο.κ..
Απο εκεί και πέρα, το να συγκρίνουμε την Ελληνική δημοκραρία με το Ιράν είναι σα να συγκρίνουμε ένα αυτοκίνητο με ένα πατίνι επειδή και τα δυο έχουν ρόδες.
Κώστα, το “Οι πολιτικοί που κυβερνούν αντικατροπτίζουν αυτούς που τους ψηφίζουν” είναι σαν να λες ότι το αυγό γέννησε την κότα. Οι ίδιοι άνθρωποι σε διαφορετικό περιβάλλον ενεργούν τελείως διαφορετικά. Κάτι δεν πάει καλά με το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και αυτό το κάτι διαιωνίζεται. Όποιος θεωρεί ότι το σύστημα δουλεύει άψογα, ας αποδεχτεί και την άνοδο της ΧΑ, η οποία είναι δημιούργημα του συστήματος. Το Ιράν το ανέφερα ως ένα τρανταχτό παράδειγμα στρέβλωσης δημοκρατικών διαδικασιών (νόμιζα ότι ήταν σαφές).
Πάνο, ασφαλώς και υπάρχει φαύλος κύκλος. Το θέμα είναι πώς μπορεί να σπάσει.
Η μία άποψη είναι ότι πρέπει η αλλαγή να επιβληθεί εκ των άνω. Ένας πεφωτισμένος πολιτικός να έρθει να καθαρίσει το σύστημα και να μας αλλάξει μυαλά. Μέχρι τότε ο καθένας έχει το δικαίωμα να παραβαίνει τους νόμους και να υπερασπίζεται τα κεκτημένα του με οποιοδήποτε τρόπο. Όμως τέτοια αλλαγή είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί. Πρώτον, αν ο πολιτικός πει την αλήθεια για τα κεκτημένα που θα θίξει, ο κόσμος θα προτιμήσει το λαοπλάνο πολιτικό (στην περίπτωσή μας τον “λεφτά υπάρχουν”, κ.ο.κ.). Αν δεν την πει και προσπαθήσει να τα θίξει αφού εκλεγεί, τότε θα είναι ψεύτης και αυτοί που θίγονται θα βρούν πάτημα να αντιδράσουν. Και από τη στιγμή που κανένα σύστημα δεν δουλεύει άψογα, εκείνοι που θέλουν να μην συμμορφωθούν με τους νόμους πάντα θα βρίσκουν άλλοθι, και η κατάσταση θα διαιωνιστεί.
Η άλλη άποψη είναι ότι αλλάγη μπορεί να προκύψει μόνο αν οι πολίτες αποφασίσουν να υποτάξουν, μέχρι ένα βαθμό, το προσωπικό τους συμφέρον προς χάριν της δημοκρατίας και της πατρίδας, και να ψηφίζουν ανάλογα. Αν αποφασίσουν ότι οι νόμοι της εκλεγμένης πολιτείας πρέπει να εφαρμόζονται ακόμα και όταν θίγουν κεκτημένα τους, ακόμα και αν το σύστημα δεν λειτουργεί άψογα. Ο Σωκράτης αρνήθηκε να αποδράσει όπως είχε τη δυνατότητα, αλλά ήπιε το κώνειο προκειμένου να διδάξει την υπακοή στους νόμους. Δεν λέω να τον μιμηθούμε σε αυτό το σημείο, αλλά έστω στο ελάχιστο βρε αδερφέ.
Η επιβολή εκ των άνω, θα μπορούσε να είναι οι επιταγές της τρόικας. Ο στόχος της τρόικας είναι να διασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών (και καλά κάνει), ο οποίος θα διευκολυνόταν με ένα σταθερό και δίκαιο διοικητικό σύστημα, και είναι πρόθυμη να συμβάλει σε αυτό. Δυστυχώς όμως, οι πολιτικοί μας, αντί να εμπνευστούν και να συνδιαμορφώσουν ένα πλάνο που θα βοηθήσει τη χώρα μακροπρόθεσμα, βάζουν τρικλοποδιές σε όποια προσπάθεια της τρόικας να προτείνει μεταρρυθμίσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα στενά κομματικά συμφέροντα, οδηγώντας τις επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις σε παταγώδεις αποτυχίες. Στις παρούσες συνθήκες, αν κάποιος πολιτικός είχε όραμα και έλεγε την αλήθεια για τις προθέσεις του θα είχε μεγάλη λαϊκή στήριξη. Ο λαϊκισμός δεν περνάει πια (το σύριζα έπιασε πλατό και ελπίζει στην αποτυχία της κυβέρνησης – μπαίνουμε δηλαδή στη λογική του κακού και του χειρότερου). Το νοικοκύρεμα όμως ο οραματιστής πολιτικός το ξεκινά από το δικό του σπίτι και όχι από των άλλων. Μόνο τότε θα πειστεί ο λαός για της προθέσεις του. Δεν το έχω δει σε κανένα κόμμα αυτό. Μάλλον, το μόνο ειλικρινές κόμμα, και αυτό της δίνει δύναμη, είναι η ΧΑ, παρότι απροκάλυπτα προτείνει να πάμε σε χούντα.
Ο μέσος πολίτης απαιτεί δικαιοσύνη καταρχάς και δημοκρατία έπειτα και είναι πρόθυμος να παραμερίσει προσωπικά συμφέροντα για να το πετύχει. Όμως για να κάνει αυτή τη θυσία το κράτος πρέπει πρώτα να του δείξει ότι είναι δίκαιο, έχει όραμα και ότι κάτι αλλάζει. Έχουν γίνει κάποιες επιδεικτικές κινήσεις προς αυτή την κατεύθυνση (Άκης, Παπαγεωργόπουλος, κτλ), αλλά η κατάχρηση και σπατάλη δημοσίου χρήματος και τα ρουσφέτια καλά κρατούν ακόμα. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις έχουμε δείγματα του αντιθέτου.
Πριν κατανοήσει πως στη δημοκρατία υπάρχουν κανόνες, πρέπει να κατανοήσει πως στη δημοκρατία πρέπει να συμμετέχει στην δημιουργία των κανόνων και την τήρησή τους, και όχι απλά να κοιτάει τη δουλίτσα του, περιμένοντας τη δημοκρατία να εφαρμοστεί ως άλλη από μηχανής θεά.
Θανάση μετά από 100 μέρες σχεδόν 4 μήνες διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με καταγεγραμμένο πλέον έργο από Κωνσταντοπούλου, Μπαλτά, Ξυδάκη, Φίλη, Διαμαντόπουλο, Παρασκευόπουλο, Πανούση, Κοτζιά, Τσίπρα, έχεις την ίδια γνώμη;
Προσωπικά έχω εν μέρει αναθεωρήσει: Κάποιοι είναι ξεκάθαρα αντιδημοκράτες.