αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Συνεχίζω την πραγμάτευση των ερωτημάτων από το σημείο όπου τα εγκατέλειψα μόνα και απαρηγόρητα την προηγούμενη φορά.

γ. Είναι υποχρεωτική η παρακολούθηση του μαθήματος των Θρησκευτικών από όλους τους μαθητές;

Ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας του μαθήματος των Θρησκευτικών είναι, επιτρέπεται να είναι και οφείλει να είναι ομολογιακός, και μάλιστα χριστιανικός ορθόδοξος, η παρακολούθησή του, η εξέταση σε αυτό και η βαθμολόγηση δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να επιβάλλεται σε μαθητές ετερόδοξους, ετερόθρησκους ή άθρησκους. Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ευθεία και βάναυση προσβολή της θρησκευτικής τους συνείδησης και θα ισοδυναμούσε με κρατικό προσηλυτισμό εις βάρος των αδύναμων μειονοτικών (α)θρησκευτικών ομάδων. Από την άλλη μεριά πάλι, δεν αποκλείεται από το μάθημα των Θρησκευτικών μαθητής ή κηδεμόνας που δηλώνει ότι δεν ανήκει στην ορθόδοξη χριστιανική Εκκλησία μόνο εξ αυτού του λόγου, αλλά ασφαλώς του επιτρέπεται ελεύθερα να συμμετάσχη στο μάθημα, εφόσον το επιθυμεί. Και φυσικά, “οι [εξυπακούεται χριστιανοί] μαθητές είναι υποχρεωμένοι […] να παρακολουθούν το μάθημα των θρησκευτικών” (ΣτΕ 3356/1995, παρομοίως και η ΣτΕ 2176/1998).

Εξ αντιδιαστολής συνάγεται ότι όπου και όποτε το μάθημα των Θρησκευτικών απολλύει τον ομολογιακό του χαρακτήρα και διδάσκεται πλέον ως Ιστορία, Κοινωνιολογία, Ανθρωπολογία ή Φαινομενολογία του θρησκευτικού φαινομένου, δεν μπορεί να γίνεται λόγος περί απαλλαγής, διότι πλέον το μάθημα απευθύνεται στον μαθητή όχι ως μέλος μιας θρησκευτικής κοινότητας, αλλά ως γνωσιακό υποκείμενο. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως είναι η συγγραφή των σχετικών εγχειριδίων από μία κατά το δυνατόν ουδέτερη επιστημονική οπτική γωνία και όχι εκκινώντας από την επικρατούσα θρησκεία.

Read moreΠερί της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών IΙ

[Θα δημοσιεύσω καναδυοτρία άρθρα σχετικά με το μάθημα των Θρησκευτικών στην υποχρεωτική εκπαίδευση, τον υποχρεωτικό του χαρακτήρα, το δικαίωμα απαλλαγής από αυτό και άλλα τέτοια βαρετά. Όσα γράφω οφείλουν πάρα πολλά στο βιβλίο του Μαριάνου Καράση, Ομότιμου Καθηγητή Αστικού Δικαίου στο ΑΠΘ, Δίκαιο και Ορθόδοξη Θεολογία, με του οποίου τα πορίσματα γενικά συμφωνώ, καίτοι διαφέρουμε αρκετά τόσο στην αφετηρία όσο και στην διαδρομή. Για μια διαφορετική άποψη βλ. πρόχειρα αυτό το άρθρο του πασοκολόγου συνταγματολόγου Γ. Σωτηρέλη, Καθηγητή στην Νομική Αθηνών, ο οποίος έχει ασχοληθή και μονογραφικά με το θέμα].

Read moreΠερί της υποχρεωτικότητας του μαθήματος των Θρησκευτικών I

Ας ξεκινήσουμε με μια απόπειρα ορισμού: σίγουρα δεν είναι το τραγούδι που γράφεται από έλληνες (δεν εντάσσουμε τους Rotting Christ), ούτε το τραγούδι που γράφεται στα ελληνικά (ούτε τους Αντίδραση, ούτε τους χιπχοπάδες που είδα στο mad τις προάλλες).

Κάνοντας μια απόπειρα ορισμού – οπωσδήποτε ασαφούς – θα έλεγα ότι είναι το τραγούδι που εκφράζει βιώματα, εμπειρίες και συναισθήματα κοινά για τους περισσότερους έλληνες, όπως ας πούμε οι panx romana εκφράζουν βιώματα, εμπειρίες και συναισθήματα κοινά για τους περισσότερους πανκς.

Τελευταίες μεγάλες παρουσίες στο ελληνικό τραγούδι έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι είναι οι Στέρεο Νόβα και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Read moreTο ελληνικό τραγούδι σήμερα

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μπαμπάς Λεμόνης. Ο μπαμπάς Λεμόνης είχε ένα παιδάκι, τον Λεμονάκη. Ο μπαμπάς Λεμόνης αγαπούσε πολύ τον Λεμονάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Λεμονάκης τότε γελούσε.

Read moreΠαραμύθι με πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης