Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μπαμπάς Λεμόνης. Ο μπαμπάς Λεμόνης είχε ένα παιδάκι, τον Λεμονάκη. Ο μπαμπάς Λεμόνης αγαπούσε πολύ τον Λεμονάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Λεμονάκης τότε γελούσε.
Και μια μέρα λέει ο Λεμονάκης στον μπαμπά του τον Λεμόνη:
-Μπαμπά, θα μου πης ένα παραμύθι να κοιμηθώ;
-Βεβαίως, αγοράκι μου, λέει ο μπαμπάς Λεμόνης. Και αρχίζει αμέσως:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Θανάσης. Ο Θανάσης είχε ένα παιδάκι, τον Γιαννάκη. Ο Θανάσης αγαπούσε πολύ τον Γιαννάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Γιαννάκης τότε γελούσε.
Και μια μέρα λέει ο Γιαννάκης στον μπαμπά του τον Θανάση:
-Μπαμπά, θα μου πης ένα παραμύθι να κοιμηθώ;
-Βεβαίως, αγοράκι μου, λέει ο μπαμπάς Θανάσης. Και αρχίζει αμέσως:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μπαμπάς Λεμόνης. Ο μπαμπάς Λεμόνης είχε ένα παιδάκι, τον Λεμονάκη. Ο μπαμπάς Λεμόνης αγαπούσε πολύ τον Λεμονάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Λεμονάκης τότε γελούσε.
Και μια μέρα λέει ο Λεμονάκης στον μπαμπά του τον Λεμόνη:
-Μπαμπά, θα μου πης ένα παραμύθι να κοιμηθώ;
-Βεβαίως, αγοράκι μου, λέει ο μπαμπάς Λεμόνης. Και αρχίζει αμέσως:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Θανάσης. Ο Θανάσης είχε ένα παιδάκι, τον Γιαννάκη. Ο Θανάσης αγαπούσε πολύ τον Γιαννάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Γιαννάκης τότε γελούσε.
Και μια μέρα λέει ο Γιαννάκης στον μπαμπά του τον Θανάση:
-Μπαμπά, θα μου πης ένα παραμύθι να κοιμηθώ;
-Βεβαίως, αγοράκι μου, λέει ο μπαμπάς Θανάσης. Και αρχίζει αμέσως:
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο μπαμπάς Λεμόνης. Ο μπαμπάς Λεμόνης είχε ένα παιδάκι, τον Λεμονάκη. Ο μπαμπάς Λεμόνης αγαπούσε πολύ τον Λεμονάκη του, τον πήγαινε στις κούνιες, του έδινε μακαρονάκια να φάη, του έλουζε τα μαλλιά και τον σήκωνε ψηλά ψηλά ψηλά. Ο Λεμονάκης τότε γελούσε.
Και μια μέρα λέει ο Λεμονάκης στον μπαμπά του τον Λεμόνη:
-Μπαμπά, θα μου πης ένα παραμύθι να κοιμηθώ;
-Μα πώς, αγοράκι μου, απάντησε ο μπαμπάς Λεμόνης. Σου είπα ήδη πέντε.
Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!
Πού να κάνετε και τρίτο…
—
Το ιστολογιο εχει δηλωσει ηδη οτι δεν ανεχεται την πλαστοπροσωπεια οπως και πολλαπλους λογαριασμους απο το ιδιο ατομο. Απο τωρα και στο εξης, σχολια που φαινεται να ανηκουν στον ιδιο ατομο αλλα με διαφορετικο λογαριασμο θα κρατουνται μεχρι να μας στειλει καποιο μεηλ το ατομο που εγραψε το σχολιο. Περιττο να πουμε οτι προτιμουμε προσωποποιημενες διευθυνσεις μεηλ και οχι mekapses@mekapses.com.
Επισης δικαιωμα αξιολογησης κειμενων θα εχουν μονο οσοι εχουν λογαριασμο μελους.
Λυπουμαστε για την ενοχληση αλλα αυτο το πραγμα πρεπει να σταματησει για το καλο ολων των σοβαρων συμμετεχοντων στην συζητηση.
Εντοπίζω στο ωραίο παραμύθι του ΑΑ ένα πολύ ενδιαφέρον -για μένα και κάποιους προβληματισμούς που εξέφρασα εδώ– στοιχείο: Την παντελή απουσία από αυτό της μαμάς Λεμονιάς. Η απουσία αυτή τρέπει το παραμύθι από οικογενειακό σε πατρικό.
Η μαμά Λεμονιά υπονοείται μόνο στην φωτογραφία με τα τρία λεμόνια, απουσιάζει όμως παντελώς από το παραμύθι (σε όλα τα επίπεδα ανάγνωσής του τελευταίου). Το γεγονός αυτό ενδέχεται να μας λέει κάτι για τον γάμο και την οικογένεια και πιο συγκεκριμένα: Για την διαμόρφωση σχέσεων μεταξύ των μελών μιας οικογένειας (εδώ: μπαμπά-παιδιού), οι οποίες μπορούν να είναι αυτοτελείς και –επομένως- άσχετες με την σχέση που ενδέχεται να υπάρχει μεταξύ άλλων μελών –λ.χ. μεταξύ των γονιών (ύπαρξη ή όχι γάμου και οικογενειακής εστίας μεταξύ τους).
Υπό την έννοια αυτή, το παραμύθι ενδέχεται να έχει πυρήνα αληθείας ως προς το εξής ηθικό δίδαγμα: Η σχέση πατέρα-παιδιού δεν εξαρτάται από την σχέση πατέρα-μητέρας. Και γενικότερα, η τεκνοποίηση δεν εξαρτάται από τον γάμο και την οικογένεια. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ο γάμος εμποδίζει την τεκνοποίηση, προς Θεού! Απλώς πρόκειται για έννοιες ασύνδετες μεταξύ τους, και αυτό μας το λέει, καλύτερα από όλους, το ίδιο το παραμύθι.
Μπορεί, βεβαίως, να ερμηνεύω λάθος το παραμύθι του αγαπητού μου ΑΑ. Μένω, ωστόσο, απολύτως πιστός στο γράμμα του.
Είπαμε, έχει πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης!
Καθένας βρίσκει σε αυτό εκείνο που θέλει ;-)
Ωραίες σκέψεις πάντως, δεν το είχα σκεφτή έτσι.
Kt, τα λεμόνια είναι δύο, απλά το ένα είναι κομμένο στα δύο! Εκεί οι συμβολισμοί, και στο κομμένο και στο άκοπο…
εγω παντως το καταλαβα οτι μανα και γιος αξιζουν μονο οσο μισος πατερας. Μαλιστα ο πατερας εχει συνεχη φλουδα ενω μανα και γιος ειναι εν μερει εκτεθειμενοι στην ατμοσφαιρικη διαβρωση κατι που δεν μπορει να τους κανει και πολυ καλο.
ΥΓ δεν πιστευω να λες τετοια παραμυθια στον Γιαννακη, ε?
Δεν ξέρω τι είπε ο Λεμονάκης, ο Γιαννάκης όμως, όταν τελείωσε ο μπαμπάς του, του είπε:
Πες μου πάλι τον Λεμονάκη!
Lektoratie Μου
Ενδιαφέρον.
Το κόψιμο του λεμονιού στα δύο (κατά SG τουλάχιστον) μάλλον συμβαδίζει αλληγορικώς με την περί μητρότητας θέση που έχω εκφράσει αλλού.
Θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα, βεβαιως, αν βρισκόταν κάποιος να υποστηρίξει ότι τα κομμένα κομμάτια του λεμονιού είναι ο Λεμόνης και η Λεμονιά και το ολόκληρο ο Λεμονάκης.
Χμμμ…
ωπ, σωστος, τα μισα ειναι το ζευγαρι, μεδια ναρανχα (μισο πορτοκαλι) που λενε και οι ισπανοι το ετερον ημισυ!
ειναι προφανες οτι μιλαμε για κινεζικη οικογενεια, πολιτικη του ενος παιδιου, που καταληγει να γινεται ο μικρος αυτοκρατορας (小黄帝) του σπιτιου κτλ
Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!
Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!
Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!
Και ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα!
(Πρέπει να επιστρέψεις και από τις υπολοιπες αναδρομικές κλήσεις του παραμυθιού :)
Δε χρειάζεται, έχει βάλει cut:
Ο μπαμπάς πίνει μπάφους…κάνει μπαμ!! Αν ο Λεμονής έπαιρνε το Ευρωπαϊκό με τον Ολυμπιακό στο ποδόσφαιρο….αυτό θα ήταν παραμύθι!!!!! Κατά τα άλλα, ο μικρός (μαζί με το μπαμπά) ξενυχτάει τα βράδια (δεν εξηγείται αλλιώς) γιατί κοιμάται τη μέρα.
Λοιπόν, τώρα το βρήκα: στην οικογενειακή φωτογραφία βλέπουμε μόνο τον μπαμπά Λεμόνη με τα δίδυμα παιδάκια του. Το ένα ξέρουμε ότι είναι ο Λεμονάκης, για το άλλο δεν ξέρουμε όμως τίποτα. Προφανώς είναι κορίτσι και ο άντρας ο σωστός ο λεμόνης δεν ασχολείται μαζί της.
Πολύ περισσότερο με την κυρα Λεμονιά!
Κτ και Κλποί,
σε κάθε περίπτωση, το κομμένο είναι ένα εξαιρετικό λεμόνι: φαίνεται ζουμερό-χυμώδες και, το πιο σημαντικό, δεν έχει κουκουτσάκια …που μπορεί να σε ταλαιπωρήσουν αρκετά αν τρως λ.χ. σουπίτσα! Και κατά πάσα πιθανότητα είναι η Λεμονιά: κομμένη μεν στα δυό (αφού δυό παιδιά έχει να φροντίζει), διατηρεί όμως το ζουμάκι της ως γυναίκα και την αγνότητά της, χωρίς να πετάει κουκούτσια στη σούπα του συμπαγούς Λεμόνη …ο οποίος δεν κόβεται με τίποτε, καλαβρυτινός γαρ!
SG, για τα λεμόνια πάντως θα μπορούσε να μας πει κάτι και ένας γνωστός σου :-)
Είναι περίεργο αγαπητοί φίλοι…Αλλά και ο δύο οικείες μου γυναίκες που είδαν την φωτογραφία με τα λεμονια και τις ρώτησα για τον συμβολισμό, είχαν ως πρώτη ιδέα-παράσταση στο μυαλό ότι το άκοπο λεμόνι είναι ο Λεμόνης και τα κομμένα η μαμά και το παιδί.
Η μία θεμελίωσε την ερμηνεία της με την εξήγηση ότι το άκοπο φαίνεται πιο ισχυρό και ο μπαμπάς σε μια οικογένεια είναι το ισχυρό μέλος (Pater familias στερεότυπο). Η άλλη, ισχυρίστηκε ότι μαμά είναι το κομμένο λεμόνι γιατί το παιδί βγαίνει από τα σπλάχνα της (στερεότυπο μητρότητας). Ο ΑΑ, με το τελευταίο του σχόλιο, πάλι, επιβεβαίωσε τον απολύτως πατρικό χαρακτήρα του παραμυθιού…
Το πιο περίεργο όμως φαίνεται να είναι το εξής: Ουδείς (πλην εμού και του SG με την αναφορά του στην ισπανική ρήση) θέλησε να δεχθεί -ως πρωτεύουσα ή κυρίαρχη!- την ερμηνεία σύμφωνα με την οποία τα κομμένα λεμόνια αναπαριστούν το ζευγάρι (Λεμόνη και Λεμονιά). Συνάγω εξ αυτού το –νομίζω εύλογο- συμπέρασμα ότι μάλλον ουδείς πιστεύει στο «άλλο μισό» και την αγάπη του ζευγαριού που «κόβεται» (διάβασε: θυσιάζεται) για τον έναν/τη μία, ή τους πολλούς/πολλές «ολοκληρωμένους/ες» Λεμονάκηδες και Λεμονίτσες…
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν σε αυτό το ιστολόγιο. Γιατί στην περί γάμου συζήτηση, άλλη φαίνεται να ήταν η κρατούσα άποψη. Τρίβω τα μάτια μου, λοιπόν…
Υγ. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν και τα παραμύθια, για να μας λένε την αλήθεια (η ρίμα εδώ, αφιερωμένη στο Λεκτοράτιο, με τον οποίο –υπόσχομαι να τρώμε μαζί καμιά σουπίτσα, όταν γεράσουμε εργένηδες…).
…η ρίμα μού φέρνει σε Ελένη Δήμου (…”τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια”). Κάτι τέτοιοες στιγμές Σου, σε συμπαθώ ακόμη περισσότερο :-)
Όσο για το πιο πάνω – εν πολλοίς αυθαίρετο – συμπέρασμά σου, εμένα μου αρέσει να ενώνω τα …λεμονάκια!
Η οικογένεια Λεμονή δεν έιναι παρά μια μονογονεϊκή οικογένεια at least στη φάση που εξελίσσεται η ιστορία. Η κυρία Λεμονή αφού διάβασε τις περι οικογένειας αναρτήσεις στην αναμόρφωση θέωρησε οτι μπορεί να γεννήθηκε αμφιβολία στο Λεμονή και περήφανη καθώς ήταν έφυγε για να του δείξει πώς θα έιναι η ζωή χωρίς αυτήν. Στη φωτογραφία βλέπουμε το Λεμονάκη, ολόκληρο, και τον πατέρα Λεμονή που έχει κοπεί στα 2, προσπαθώντας να γίνει και πατέρας και μάνα για το μικρό Λεμονάκη. Ματαίως.. Το Λεμονάκη τρώει μόνο μακαρόνια και η ζωή τους έχει γίνει μια “recursive ρουτίνα”, χωρίς καμία εξέλιξη. Ο πατέρας Λεμονής αντιλαμβάνεται οτι αυτό το loop δεν οδηγεί πουθενά και η προσπάθεια παραπλάνησης του γιου του δεν μπορεί να συνεχιστεί. Έτσι μετά τη 5 επανάληψη το διακόπτει βιαίως. Λόγω υπερτροφικού εγωισμού ο κύριος Λεμονής δεν αναφερει οτι στο επόμενο βήμα ζήτησε γονυπετής από την κυρία Λεμονή να γυρίσει. Έπειτα ζήσανε όντως καλά. Ο κύριος Λεμονής κρατάει αυτή τη φωτογραφία για να θυμάται το αδιέξοδο που προκαλέι η απουσία της Κυρίας Λεμονή και το παρουσιάζει και στους φίλους του στην αναμόρφωση μπας και το αντιληφθολυν πριν να είναι αργά. ‘Οχι? ;)
Κι αν η ιστορία του Μπαμπά Λεμόνη τελειώνει εκεί που αρχίζει; δηλαδή ζουν σε ένα σύμπαν με κυκλικό χρόνο; δηλαδή το αίτιο που αρχίζει η ιστορία είναι και το τέλος της. έτσι εμείς παρατηρούμε μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία ενώ στην ουσία είναι το ίδιο παραμύθι.