Κάτσε να θυμηθώ πού είχαμε μείνει. Α, ναι, εδώ.
Ο στρατός, σαν πολυπρόσωπος οργανισμός που είναι, χρειάζεται διοίκηση. Χρειάζεται ανθρώπους που ξέρουν να χειρίζωνται άλλους ανθρώπους, να τους ενθαρρύνουν, να τους απαγορεύουν, να τους εκφοβίζουν, να τους σέβωνται, να τους αγαπούν. Να τους εμπνέουν.
Ένα παράδειγμα:
Τον χειμώνα το εγερτήριο σημαίνει στις 0630. Είμαστε στο κέντρο ακόμα, τουτέστιν ζούμε, αναπνέουμε και κοιμόμαστε σε ένα παράξενο, παράλληλο σύμπαν, όπου πράγματα ασήμαντα παίρνουν υπερφυσικές διαστάσεις.
Πέντε λεπτά πριν σημάνη το εγερτήριο και ενώ ακόμα κοιμόμαστε σε λήθαργο, ορμά μέσα στον θάλαμο ο διμοιρίτης μας. Φρέσκος από την Σχολή, καυλωμένος ανθυπολοχαγός, καλό παλληκάρι. Με το κεφάλι χαμηλωμένο, το πηλίκιο μέσα στα μάτια, ουρλιάζει μερικά παραγγέλματα. Επικρατεί πανικός. Χιλιάδες σκέψεις περνάν σε δευτερόλεπτα από το κεφάλι μας: πού βρίσκομαι; έγινε πόλεμος; δεν άκουσα το κινητό; πόσες θα φάω;
Ευτυχώς, είναι απλώς επιθεώρηση.
Ανασαίνω με ανακούφιση, δεν είμαι κανένας βλάκας να τιμωρηθώ για το ξύρισμα ξερωγώ. Είμαι προβλεπόμενος.
Ο ανθυπολοχαγός όμως κάνει το απρόβλεπτο: πιάνει μια βέργα και βιτσίζει το πιο κοντινό στρώμα. Ένα σύννεφο σκόνης σηκώνεται. Μας κόβεται ολωνών η ανάσα. Αυτό δεν μας το είχε πει κανείς! Ώστε, έπρεπε να ξεσκονίζουμε και τα στρώματα! Και τώρα τι θα απογίνουμε;
[Αγαπητέ αναγνώστη, σε παρακαλώ μη γελάς, η καθημερινότητα του φαντάρου είναι πολύ διαφορετική από την καθημερινότητα του πολίτη. Ευχαριστώ].
Η βέργα κατεβαίνει τώρα και σε δεύτερο στρώμα. Το ίδιο αποτέλεσμα. Είμαστε όλοι χαμένοι.
Λοιπόν, αν με ρωτούσατε τότε, θα σας έλεγα ότι το μάθημα της ημέρας ήταν αυτό: ξεσκονίζετε τα στρώματά σας (δεν έχω ιδέα πώς). Φαντάζομαι ότι και οι άλλοι συνάδελφοι, όσοι θυμούνται το περιστατικό, το ίδιο θα απαντούσαν. Η αλήθεια όμως έχει πολλά επίπεδα: το μάθημα μόλις άρχιζε.
Ο ανθυπολοχαγός αρχίζει να ουρλιάζη για την ανάγκη της καθαριότητας, πόσο βρομιάρηδες είμαστε, ότι είμαστε η γενιά του κρουασάν. Με την σοβαρή φωνή του μαλώματος. Αντιλαμβανόμαστε ασφαλώς ότι παίζει ένα ρόλο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά μας είναι ψεύτικο. Το δράμα, μετά την εισαγωγή και την αποδεικτική διαδικασία που διεξήχθη ενώπιόν μας, πλησιάζει στην λύση του: την επιβολή των ποινών.
Λέει ο ανθυπολοχαγός, δείχνοντας με την βέργα του τους δυστυχείς κατόχους των βρόμικων στρωμάτων:
Εσύ και εσύ! Επειδή ήταν πρώτη φορά, θα τιμωρήσω μόνο τον ένα σας. Ποιος θέλει να τιμωρηθή;
Απροσδόκητη μεταβολή των πραττομένων, που κόβει την ανάσα. Αυτό το τις κολάζεσθαι βούλεται δεν το είχαμε προβλέψει. Και τώρα;
Οι δύο συνάδελφοι τα χάνουν. Τους κοιτάζουμε σαν μελλοθάνατους. Στο τέλος, ο ένας σηκώνει το χέρι και δειλά δειλά ζητεί να τιμωρηθή για το κοινό παράπτωμα και των δύο, αίρων την αμαρτία της σκόνης και του άλλου. Του σιωπήσαντος.
Τι λέτε ότι έγινε μετά;
(Θα σας δώσω ένα στοιχείο: τελικά δεν καθαρίσαμε ποτέ τα στρώματά μας, όπως ποτέ δεν τα είχε καθαρίσει και κανείς στο παρελθόν).
Προς τι το εν λογω αρθρο;
Θεωρείς πως ο στρατός μπορεί να παίξει το ρόλο του σπιτιού/του δημοτικού σχολείου/της παιδικής κατασκήνωσης; Αμφιβάλλω …
Από κάθε κοινωνικό περιβάλλον αντλεί ο καθένας κατά τις δυνάμεις του.
Εγώ πάντως κάτι έμαθα.
Πες μας και τι έγινε μετά όμως.
You can’t teach an old dog new tricks
Αν δεν έχουν i) γεννηθεί διαθέτοντας τη τάση να είναι ενάρετοι ii) πάρει αρχές από το σπίτι/σχολείο μέχρι τα 25 τους το παιχνίδι είναι χαμένο. Αυτά δεν είναι πράγματα που μπορείς να μάθεις σε μεγάλο γάδαρο και λοιποί τα ξέρουν ήδη (και πολλά περισσότερα).
Πολλοί πάνε φαντάροι πριν τα 25 τους. Ειδικά για μερικούς από κατώτερα στρώματα χωρίς ιδιαίτερες ακαδημαϊκές προοπτικές, ο στρατός είναι η πρώτη ή/και η μόνη έως τότε εμπειρία τους από την ζωή χωρίς την οικογένεια τους.
Είμαι με τον Θανάση σε αυτό, παντού κάτι μπορείς να μάθεις. Ακόμα και οι άνω των 25 κοσμοπολίτες.
Θανάση, δεν έχω όρεξη να μαντεύω τώρα. Εδώ σκέφτομαι να παραγγείλω αντί να μαγειρέψω. Πες.
Τιμώρησε τον σιωπήσαντα και όχι τον παρρησιασθέντα. Προφανώς. Το μάθημα ήταν η ανάληψη ευθύνης.
Οταν τα στρωματα δεν καθαριζονται αρκετα συχνα, και ιδιως οταν κοιμαται κανεις σε αυτα με τις αρβυλες, τοτε θα δεχτει καποιους λιαν ενοχλητικους επισκεπτες, που λεγονται ΚΟΡΙΟΙ. Ο γραφων εχει πικρα πειρα.
Τωρα ο καλος αξιωματικος πρεπει να εξηγει στους στρατιωτες τι πρεπει να κανουν, γιατι πρεπει να το κανουν, και οταν αυτοι δεν το κανουν τοτε φυσικα πρεπει να τιμωρει με αυστηροτητα.
Επισης δεν καταλαβαινω τη μομφη κατα του ασπλαχνου ανθυπολοχαγου για τη “σκληρη τιμωρια”.
Τι επαθαν οι παραβατες δηλαδη; Ενας εξ αυτων εφαγε 3Κ ή 3Φ. Το πειθαρχειο εχει καταργηθει, οι μερες φυλακης υπηρετουνται μονο οταν υπερβαινουν τις 35, και η “φυλακιση” ή η “κράτηση” σημαινει απλως οτι ο στρατιωτης δε θα βγει εξοδουχος για μερικες μερες.
Ένας από τους πολλούς λαϊκόστρατιωτικούς μύθους.
Αναληθής
Η χνωτίλα και ο συνωστισμός των θαλάμων προσελκύει τους κοριούς και όχι η σκόνη, τα χώματα ή η λάσπη των στρωμάτων
πηγές: arizona. edu, webmd κτλ.
Θαλυς, κάνε μια πρόβλεψη όμως!
ΝΦ, δεν ήταν η καθαριότητα το θέμα. Πολύ σημαντική ασφαλώς, αλλά δεν ήταν αυτή το μάθημα της ημέρας.