Η πρόταση: απαγορεύσατε το πίνειν δημοσίως, όπως γίνεται σε τόσες και τόσες προοδευμένες χώρες της καθ’ Εσπερίαν νηφαλιότητας.
Στην πατρίδα μας όμως δυστυχώς επικρατούν ακόμη άλλες, ελευθερίστικες προτεραιότητες…
Θα πιούμε όλες τις μπίρες αγκαλιά
Στο ως άνω λαοφιλές θερινό άσμα ο καλλιτέχνης διατυμπανίζει ανερυθρίαστα την αφόρητα αντικοινωνική συμπεριφορά του. Μα είναι πράγματα αυτά; Πώς τολμά να πίνη μπίρες σε δημόσιο χώρο;
Η συμπεριφορά του κατά πρώτον μετατρέπει τον ιερό δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό. Ναι, είναι κι αυτή μια μικρή ιδιωτικοποίηση, ένα ξεπούλημα των ακρογιαλιών μας στα ιδιωτικά συμφέροντα, τις ιδιωτικές επιθυμίες, τις ιδιωτικές αγκαλιές. Εκεί που μπεκρουλιάζει ο καλλιτέχνης, επιβάλλοντας το εγώ του στο συλλογικό εμείς, δεν μπορεί να υπάρξη κοινωνία. Πρώτος λόγος να την απαγορεύσουμε.
Επιπλέον όμως, η συμπεριφορά αυτή δίνει το κακό παράδειγμα: ραθυμία, ανεμελιά, χυμαδιό, ανευθυνότης. Τι θα ειπούν οι ξένοι που βλέπουν άδειες φιάλες ζύθου να περιμένουν την ανακύκλωσή τους όσο εκπωματίζονται και καταναλώνονται οι πλήρεις αδελφές τους; Πώς μπορεί να επιβιώση μια κοινωνία όπου η περιρρέουσα ηθική ατμόσφαιρα ανέχεται, αν όχι ενθαρρύνει τέτοιου είδους συμπεριφορές; Είναι εικόνα πεπολιτισμένου έθνους αυτή, παραλίες με ζευγαράκια να τα πίνουνε, πλατείες με πιτσιρικαρία στα παγκάκια να μπιρολογούνε; Δεύτερος λόγος.
Νά’ταν όμως μόνο αυτό. Τι είδους πρότυπα συμπεριφοράς δίνουμε στους ανηλίκους, προπαντός στα παιδιά μας [στα οποία, ποτέ να μην το ξεχνάμε, απαγορεύουμε, ως εικός, την πώληση οινοπνευματωδών!] Πώς θα προστατεύσουμε την πολύτιμη ανηλικότητά τους από την κακή επιρροή; Τι διδάγματα αποκομίζει η νέα γενιά από τέτοιες συμπεριφορές; Κάτι δεν πρέπει να κάνη και η Τεκνοφυλακή; Τρίτος και ακαταμαχητότερος λόγος.
Πέραν τούτου, κανείς δεν μπορεί να αρνηθή ότι όλοι αυτοί που πίνουν συνηθέστατα εκτρέπονται σε άλλες παραβατικές δραστηριότητες, ας πούμε βρομίζουν κιόλας, κατουράνε στις γωνίες, πετάνε και σπάνε τα μπουκάλια τους, παρενοχλούν τους γειτόνους, διαταράσσουν την κοινή ησυχία, μπορεί να ψηφίζουν και ΣΥΡΙΖΑ. [Κάνουν πράγματα δηλαδή που ήδη απαγορεύονται ούτως ή άλλως, πράγμα που ποτέ δεν θα εμπόδιζε τον νομοθέτη μας]. Να και ο τέταρτος λόγος.
Αλλά τα έχω δει εγώ αυτά στην πράξη, δεν μιλάω θεωρητικά. Τους έχω δει στην Πάτρα, στο καρναβάλι, με τις μαυροδάφνες στο χέρι, να πίνουν με μάτια κόκκινα επί ώρες, πριν, κατά την διάρκεια και μετά την παρέλαση. Και μετά η πόλη να βρομάη από τα ξερατά τους, τα χυμένα κρασιά, την ασύδοτη ξενοιασιά, τα ασυμμάζευτα νιάτα.
Λες και είχαμε γιορτή.