Καλοκαιράκι διανύουμε, ας μνημονεύσουμε και μια επίκαιρη απαγόρευση.
Σύμφωνα με το άρ. 10 παρ. 2 Ν. 392/1976:
Απαγορεύεται η εγκατάσταση σκηνών ή στάθμευση τροχόσπιτων σε αρχαιολογικούς χώρους, αιγιαλούς, παραλίες, παρυφές δημόσιων δασών, δάση, και εν γένει κοινόχρηστους χώρους, καθώς και η φιλοξενία πέραν του ενός τροχόσπιτου από καταστηματάρχες ή ιδιώτες. Οι παραβάτες τιμωρούνται [έως το 2012: με φυλάκιση μέχρι τρεις (3) μήνες ή με χρηματική ποινή ή και με τις δύο ποινές, εφόσον δεν προβλέπεται βαρύτερη ποινή από άλλη διάταξη], με κράτηση έως έξι (6) μήνες ή με πρόστιμο έως τρεις χιλιάδες (3.000) ευρώ, διατασσόμενης συγχρόνως υπό του δικαστηρίου της βίαιης αποβολής τους. Διαδικασία τηρείται η οριζόμενη από τα άρθρα 417 επ. του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας για την ανάκριση και εκδίκαση των επ’ αυτοφώρω πλημμμελημάτων. Εκτός της ως άνω ποινής, οι παραβάτες καταβάλλουν διοικητικό πρόστιμο ύψους πενήντα χιλιάδων (50.000) δραχμών κατ’ άτομο, το οποίο, κατ’ εξαίρεση, επιβάλλεται και εισπράττεται από τον οργανισμό τοπικής αυτοδιοίκησης, στα διοικητικά όρια του οποίου πραγματοποιείται η παράβαση των διατάξεων της παραγράφου αυτής.
Τι προστατεύει η διάταξη αυτή; Όχι ασφαλώς την κρατική ιδιοκτησία επί των κοινόχρηστων χώρων. Οι κοινόχρηστοι χώροι είναι ελεύθερα προσπελάσιμοι από τον καθένα, χωρίς προηγούμενη άδεια και, συνήθως, χωρίς αντίτιμο. Η ίδια η απαγόρευση αναιρεί συνεπώς εν πολλοίς ακριβώς το χαρακτηριστικό τους να είναι κοινόχρηστοι! Ίσως βέβαια αντιτείνη κάποιος: αλλά ο κατασκηνωτής αναιρεί την κοινή χρήση, διότι όπου κατασκηνώνει ο πρώτος, δεν μπορεί να κατασκηνώση δεύτερος. Αυτό είναι ορθό μεν, ανεπαρκές δε. Ούτε οι εν λόγω κοινόχρηστοι χώροι είναι τόσο λίγοι ούτε οι κατασκηνωτές τόσο πολλοί, ώστε η δυνατότητα της κοινής χρήσης στο δάσος ή στην παραλία ως όλα να τίθεται σοβαρά σε αμφιβολία. Για τον ίδιο λόγο δεν αναιρείται η κοινή χρήση ενός παγκακίου, επειδή τυχαίνει να κάθωμαι σε αυτό (ενδεχομένως όμως αν ξάπλωσα κιόλας). Σε κάθε περίπτωση, είναι εντελώς δυσανάλογη μια ποινική απαγόρευση και η εφαρμογή του αυτοφώρου σε παρόμοιες πράξεις, τις οποίες όλοι εκλαμβάνουν ως ανήκουσες στην συνήθη χρήση του κοινόχρηστου και πράγματι εμφανίζουν καθαρά τέτοια στοιχεία (: παροδικότητα, μαζικότητα, περιοδικότητα, κατάληψη του απολύτως αναγκαίου χώρου, μη αμφισβήτηση του καθεστώτος του ως κοινόχρηστου).
Ευλογώτερο φαίνεται ότι η απαγόρευση επιδιώκει να προστατεύση το φυσικό περιβάλλον των κοινόχρηστων χώρων, και μάλιστα των ελκυστικώτερων από αυτούς, όπως είναι τα δάση και οι παραλίες. Πράγματι, οι κατασκηνωτές, σαν καλοί Νεοέλληνες, συχνά λειτουργούν σαν μετακινούμενες εστίες ρύπανσης, γεμίζοντας τον τόπο με τους σιχαμένους καφέδες τους, τα σιχαμένα αποτσίγαρά τους και τα σιχαμένα περιττώματά τους. Ακόμη όμως και αν όλοι οι κατασκηνωτές ενεργούσαν έτσι, πράγμα που ως εμπειρική παρατήρηση είναι εσφαλμένο, και πάλι παρόμοιες πράξεις ήδη απαγορεύονται. Τι έρχεται λοιπόν να προσθέση μια νέα απαγόρευση; Η προσώθηση της ποινικής καταστολής κατά τρόπον ώστε να καταλαμβάνωνται μαζί με τους ξερούς βρομιάρηδες και οι χλωροί κατασκηνωτές που σέβονται και αγαπούν τον κοινόχρηστο χώρο, που αποκρύπτουν φεύγοντας το ανθρωπογενές αποτύπωμά τους και παραδίδουν τον χώρο στο status quo ante, δεν μπορεί να συνάδη με την αρχή της ισότητας κατά την ποινική νομοθέτηση.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Μήπως ο νομοθέτης απλώς αντέδρασε στα νέα ήθη των μαλλιάδων γυμνόποδων κιθαριστών όπως ήξερε από παλιά; Απαγορεύοντας ό,τι δεν καταλάβαινε και ό,τι τον έκανε να αισθάνεται ότι χάνει τον έλεγχο; Και στην συνέχεια η νομοθετική αδράνεια απλώς εξακολουθεί να λειτουργή έως σήμερα;
Μάλλον το πιθανώτερο.
Διαβάστε και εδώ.
Μάλλον συμφωνώ μαζί σου Αθανάσιε.
Ίσως η διάταξη να είναι πια κάπως παρωχημένη και κυρίως, προκλητική σε περιόδους κρίσης, όπου πολλοί θα προτιμούσαν διακοπές τύπου κάμπινγκ. Θεωρώ δε, ότι το “προκλητικό” της διάταξης θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ισχυρότερος καταλύτης από το “δεοντικώς εσφαλμένο” της και να προκαλέσει δικαιοπολιτική συζήτηση de lege ferenda γύρω από πιθανή κατάργησή της. Γιατί, πολιτισμικώς, εξακολουθώ να αμφιβάλλω για το επίπεδο παραθεριστικής κουλτούρας το οποίο έχει αγγίξει ο Νεοέλληνας, ώστε η διάταξη να του είναι άχρηστη. Οικονομικώς όμως δεν αυταπατώμαι: Ασφαλώς και θα κάνανε περισσότεροι Νεοέλληνες διακοπές αν ήταν ελεύθερο το “ελεύθερο” κάμπινγκ…
Διαφωνώ ωστόσο με την επιχειρηματολογία σου στα εξής:
Το επιχείρημα “Αφού δεν ρυπαίνουν όλοι, γιατί να απαγορεύσουμε/θέσουμε υπο προυποθέσεις το ελεύθερο κάμπινγκ, ιδίως όταν πράξεις ρύπανσης ήδη απαγορεύονται;” δεν είναι ορθό. Αν ήταν ορθό, τότε θα ίσχυε και το επιχείρημα “Αφού δεν σκοτώνουν όλοι, γιατί να απαγορεύσουμε/θέσουμε υπό προυποθέσεις την ελεύθερη κατοχή πυροβόλου όπλου, ιδίως όταν οι ανθρωποκτονίες ήδη απαγορεύονται;” Σκέψου καλύτερα το συντρέχον εδώ σφάλμα (που δεν έχει να κάνει με απλή εμπειρική παρατήρηση αλλά με την δεοντολογική παρατήρηση ότι κάποιες συμπεριφορές αυξάνουν τον κίνδυνο πρόκλησης βλαβών σε έννομα αγαθά). Η αρχή της “ισότητας κατά την ποινική νομοθέτηση” (τί είναι τούτο πάλι;; Εννοείς την ισότητα ενώπιον του νόμου;) δεν βλάπτεται επειδή μαζί με τον επαγγελματία “ξερό” δολοφόνο απαγορεύω και στον “χλωρό” φλώρο να αγοράζει παρανόμως καλάσνικωφ…Αντιθέτως, θα εβλάπτετο αν διαχώριζα το δικαίωμα χρήσης ή μη-χρήσης του κοινοχρήστου χώρου με κάποιο κριτήριο (λ.χ. με το κριτήριο “καθαρός-βρωμιάρης”).
υγ. Και μια γλωσσική παρατήρηση, γιατί ξέρω την αγάπη σου περί τα γλωσσικά: Η κατακλείδα “Μάλλον το πιθανώτερο” συνιστά -μάλλον εκ παραδρομής- πλεονασμό συγκριτικού βαθμού. :-)
Η διαφορά είναι οτι το πυροβόλο όπλο (και κάθε όπλο) έχει μία χρήση και μοναδική: τον τραυματισμό (ή την απειλή του κοκ). Το κάμπινγκ δεν έχει σκοπό τη ρύπανση. Αλλά και τα όπλα επιτρέπονται, υπό προϋποθέσεις. Οι οποίες προϋποθέσεις στην περίπτωση του κάμπινγκ θα ήταν πχ να υπάρχουν προστατευόμενοι χώροι όπου να απαγορεύεται το κάμπινγκ, όπως απαγορεύεται το κυνήγι κλπ.
Γενικά είναι παράλογη απαγόρευση…
Στάσσα, συγνώμη αλλά δεν ισχύει αυτή η διαφορά. Το πυροβόλο όπλο έχει και άλλες χρήσεις, αποτρεπτικές, κυνηγετικές, συλλεκτικές και αθλητικές. Σε κάθε περίπτωση δεν μας πέφτει λόγος με ποιόν τρόπο ικανοποιεί ένα αντικείμενο τον ιδιοκτήτη του, αρκεί κατά την ικανοποίηση του να μην βλάπτονται άλλοι. Έτσι ο kt έχει ταυτόχρονα δίκιο και άδικο· πράγματι εάν ισχύει η επιχειρηματολογία του Θανάση θα πρέπει να αποφανθούμε ότι η καθολική απαγόρευση οπλοκατοχής είναι παράλογη. Αλλά αντίθετα με ότι πιστεύει ο kt αυτό είναι ορθό!
Και σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε ότι υπάρχουν χώρες όπου το δικαίωμα στην οπλοκατοχή ή/και το δικαίωμα στο ελεύθερο κάμπινγκ προστατεύονται συνταγματικώς.
Συντάσσομαι με την Στάσσα. Το πυροβόλο όπλο σαφώς έχει και νόμιμες χρήσεις, αλλά δεν παύει να είναι επικίνδυνο: κανείς δεν σκοτώθηκε κάνοντας ελεύθερο κάμπινγκ. Ούτε η επικινδυνότητα της κατασκήνωσης για το έννομο αγαθό του φυσικού περιβάλλοντος συναρτάται τόσο πολύ με την πράξη της διανυκτέρευσης σε σκηνές ας πούμε: ο Νεοέλλην βρωμίζει και περαστικός (και πάντα εποχούμενος). Ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσουμε λοιπόν διά των απαγορευσεων καθαρές παραλίες είναι απλώς να αποκλείσουμε πλήρως την πρόσβαση σε αυτές. Εκείνο που εμπνέει την απαγόρευση δεν είναι στην πραγματικότητα κάτι σαν αυτό.
Κουκ, εξαιρετικός ο δεύτερος σύνδεσμος!
Εντάξει, ας μην επεκταθούμε άλλο στο εκτός-θέματος-και-σκληρό-αλλά-να-ακουστεί θέμα της οπλοκατοχής. Όσον αφορά το κάμπινγκ είμαι περήφανος να δηλώσω ότι έχω εξασκήσει ο ίδιος το allemansrette σε ταξίδι μου στην Σκανδιναβία και μπορώ να πω ότι είναι ενδεικτικό της αγάπης που τρέφουν οι Σκανδιναβοί για τη φύση και για τις δραστηριότητες σε αυτή. Αισθάνεσαι ότι ο καθένας βλέπει στον πεζοπόρο ή ελεύθερο κατασκηνωτή τον εαυτό του.
Συγχωρεμένος :)
Α, σωστά, την σκοποβολή δεν την είχα σκεφτεί. Για το συλλεκτικό όμως, δε συμφωνώ: τα συλλεκτικά όπλα δεν χρειάζεται να είναι θανάσιμα, μπορεί ας πούμε να μην έχουν πυρομαχικά ή να είναι αχρηστευμένα κλπ. Η κυνηγετική κι η αποτρεπτική χρήση περιλαμβάνονται στην ικανότητα τραυματισμού :)
Είδες όμως πού φτάνουμε, να συγκρίνουμε την οπλοκατοχή με το κάμπινγκ; Λίγο τραβηγμένο δεν είναι τελικά αυτό;
Νομίζω ότι δεν είναι Στάσσα.
Όποιος κατασκηνώνει, πίνει τις μπυρίτσες του, και καπνίζει το τσιγαράκι του ανέμελος μέσα στο δάσος, είναι, κατα την ταπεινή μου γνώμη, -δυνάμει- τόσο επικίνδυνος (να κάψει το δάσος λ.χ.), όσο και ένα πυροβόλο όπλο. Λέει ο Αθανάσιος: “Και ο εποχούμενος περαστικός!”. Όμως, νομίζω ότι περισσότερα τσιγάρα θα καπνίσει ο κατασκηνώσας, άρα ο κίνδυνος είναι μάλλον διαφορετικός.
Άλλο παράδειγμα (του εσφαλμένου τύπου, που αναφέρθηκε): “Αφού δεν παραβιάζουν όλοι τον ερυθρό σηματοδότη, γιατί να απαγορεύσουμε την χρήση αλκοόλ κατα την οδήγηση, ιδίως όταν η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη τιμωρείται αυτοτελώς;”
Και εδώ η δεοντική απάντηση είναι ίδια με εκείνη που ανωτέρω υπαινίχθηκα.
Πάντως, για να καταλήξω: Μου φαίνεται ότι το ελεύθερο κάμπινγκ δεν μπορεί, έτσι κι αλλιώς να είναι απολύτως “ελεύθερο”, αλλά πρέπει να τίθεται υπό κάποιες προϋποθέσεις.
Κατα τα λοιπά, συμφωνώ με τον Θανάση.
Στάσα, σύμφωνοι, η σύγκριση οπλοκατοχής και κάμπινγκ είναι άκυρη στη γενική περίπτωση. Βεβαίως η ελεύθερη κατασκήνωση είναι κάτι πολύ πιο φυσιολογικό, προφανέστατα άμεμπτο και πιο κοντά στον κάθε άνθρωπο απ’ότι η κατοχή ενός πυροβόλου όπλου. Όμως την σύγκριση δεν την έκανα εγώ: η σύγκριση έγινε όχι από την σκοπιά του ανθρώπου, αλλά από την σκοπιά μιας κρατικής απαγόρευσης. Και εγώ προσωπικά, βρίσκω ότι η γενικευμένη απαγόρευση χρήσης της δημόσιας γης ως χώρο κατασκήνωσης, όπως αιτιολογείται από τον kt, είναι ομοίως εσφαλμένη όπως είναι η γενικευμένη απαγόρευση κατοχής όπλων.
Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, το ελεύθερο κάμπινγκ συνεπάγεται άμεσα από το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να διαβαίνει ελεύθερα την γη. Το τελευταίο δικαίωμα δεν μπορεί να τίθεται υπό προϋποθέσεις που ακυρώνουν την ουσιαστική αξία της ελεύθερης πρόσβασης. Μπορεί να τίθεται υπό προϋποθέσεις κατ’εξαίρεση όπως στη περίπτωση ενός σπάνιου υδροβιότοπου με κάποιο είδος υπό εξαφάνιση ή σε μια περιοχή εξαιρετικής σημασίας για την εθνική άμυνα ή στην περίπτωση μιας κατοικίας και ενός αγρού κ.λπ. Δεν μπορεί όμως να ακυρώνεται στην ουσία το δικαίωμα μου να διαβώ π.χ. από την Αθήνα έως τη Θεσσαλονίκη μέσα από το ακατοίκητο κατασκηνώνοντας το βράδυ όπου είναι απαραίτητο. Τα περί φωτιάς στο δάσος είναι απαράδεκτα γιατί τιμωρούν συλλογικά κάθε αθώο άνθρωπο για εγκλήματα που έχουν διαπράξει ελάχιστοι.
Και σε αυτό το σημείο να παρατηρήσω και κάτι ακόμα για την οπλοκατοχή, που συναρτάται όμως με το ελεύθερο κάμπινγκ. Σε άλλες εποχές, αλλά ολοένα και αυξανόμενα και στην δική μας εποχή, το ελεύθερο κάμπινγκ αποτελεί, όταν δεν γίνεται σε κοντινή απόσταση και άλλων κατασκηνωτών, ένα πιο ανασφαλές είδος καταλύμματος απ’ότι η παραμονή σε ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια ή οργανωμένα κάμπινγκ και trailer parks. Μπορείτε να φανταστείτε έναν κυνηγό, ο οποίος παίρνει τα βουνά για να κυνηγήσει ελάφια, κατασκηνώνοντας το βράδυ εκεί, χωρίς το όπλο του; Ο κυνηγός είναι ευτυχώς οπλισμένος και έτσι μπορεί να αμυνθεί και εναντίων επικίνδυνων ζώων αλλά και κακόβουλων οι οποίοι μπορεί να εκμεταλλευτούν την γεωγραφική απομόνωση για να βιαιοπραγήσουν άφοβα εις βάρος του. Όμως ένας φυσιολάτρης δεν δικαιούται να είναι οπλισμένος, τουλάχιστον με κάτι που να του προσφέρει έναν σοβαρό βαθμό ασφάλειας. Βεβαίως, όταν κανείς πάει στα εντελώς άγρια τότε ίσως είναι οι αρκούδες που θα έπρεπε να τον φοβίζουν περισσότερο. Όμως στο ημι-άγριο, ο παράγοντας που λέγετα εγκληματίας είναι ολοένα και πιο υπαρκτός, δεδομένου μάλιστα της σχεδόν απόλυτης βεβαιότητας ότι οι σύγχρονοι κατασκηνωτές είναι εντελώς άοπλοι. Κατά τη γνώμη μου, εάν κανείς δέχεται ότι ένας άνθρωπος έχει δικαίωμα να βρίσκεται ελεύθερος στη φύση, μακριά από το αστικό περιβάλλον, θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά ποιά η στάση του όσον αφορά την οπλοκατοχή.
kt, αυτό μου θυμίζει λίγο τη στιχομυθία μ’ ένα φίλο μου, σχετικά με την άδεια τηλεόρασης -television license- εδώ στην Αγγλία. Του λέω εγώ “είναι αλήθεια οτι αν δεν έχεις tv license δε σου πουλάνε τηλεόραση;” “Μα ναι” μου λέει αυτός, “όπως και με το αυτοκίνητο. Αν δεν έχεις άδεια, μπορείς ν’ αγοράσεις αμάξι;” “Σωστά” λέω κι εγώ, “γιατί μπορεί να βγεις στο δρόμο με την τηλεόραση και να πατήσεις κανέναν”.
Προφανώς κάποια πράγματα είναι θέμα αναλογίας. Αν όμως ήταν τόσο φανερή η αναλογία ανάμεσα στο ελεύθερο κάμπινγκ και το να οδηγάς πιωμένος, θα μπορούσαμε να έχουμε έναν νόμο και για τα δύο. Θα αρκούσε δηλαδή να εξάγουμε τη βασική αρχή σύμφωνα με την οποία βλάπτεται το δημόσιο συμφέρον τόσο από μεθυσμένους οδηγούς όσο κι από ελεύθερους κατασκηνωτές και να τους δικάσουμε με βάση αυτήν. Γίνεται όμως; Όχι, επειδή η κάθε πράξη έχει διαφορετική φύση και διαφορετικά αποτελέσματα. Γι’ αυτό ας πούμε έχουμε διαφορετικούς νόμους για τη ληστεία και τη διάρρηξη κοκ, οι δικηγόροι εδώ θα ξέρουν να μας πούνε πώς λέγεται αυτή η αρχή του δικαίου (πάω στοίχημα οτι δεν την έβγαλα απ’ το κεφάλι μου).
Θέλω να πω οτι το “αφού δεν προκαλούν όλοι οι μεθυσμένοι ατυχήματα γιατί να απαγορεύσουμε το ποτό” και το “αφού δεν πετάνε όλοι οι κατασκηνωτές γόπες γιατί να απαγορεύσουμε το κάμπινγκ” είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις που πρέπει να εξεταστούν χωριστά. Ανάγοντας τη μία στην άλλη, και τις δύο σε μια γενικότερη αρχή (που δεν έχουμε καταφέρει να προσδιορίσουμε) απλά μπλέκουμε το ζήτημα.
Στο οποίο φαίνεται να συμφωνούμε κι οι τέσσερις εδώ: η ποινικοποίηση της ελεύθερης κατασκήνωσης είναι υπερβολική. Η απαγόρευση της οδήγησης μετά απ’ την κατανάλωση αλκόολ, όχι τόσο.
Προσωπικά δε, δεν καπνίζω οπότε αν απαγορεύεται για να μη γεμίζει η ύπαιθρος γόπες, αν με πιάσουνε να έχω στήσει τη σκηνή μου κάπου και με τραβάνε στα δικαστήρια αρκεί να πω οτι δεν καπνίζω και θα με αφήσουνε :)
Κωνσταντίνε,
Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω ιδιαίτερη άποψη για το θέμα της οπλοκατοχής. Θα ένοιωθα ασφαλής αν υπήρχε κάποιος νόμος της φύσης που να εμποδίζει τα άτομα του είδους άνθρωπος να πυροβολούνε το ένα το άλλο. Τώρα για τους δικούς μας νόμους, δεν τους έχω και πολύ σε υπόληψη για την ικανότητά τους να προλαμβάνουν τραγωδίες κι εγκλήματα.
Μια και τ’ ανοίξαμε όμως το θέμα κι αφού επιτέλους κατάφερα να φτιάξω ένα φραπεδάκι της προκοπής εδώ στα ξένα, κι έχω όρεξη (φαίνεται ε;), πρέπει να πω οτι έχω μεγαλώσει στην ύπαιθρο, συγκεκριμμένα στην Ανατολική μεριά της Πεντέλης, προς Πικέρμι, όταν ακόμη δεν είχε αρχίσει να χτίζεται. Η παρατήρησή μου λοιπόν είναι οτι, ενώ ληστείς είχαν γίνει πολλές, και διαρρήξεις, κι εμάς μας είχαν ανοίξει μια-δυο φορές το σπίτι, εγώ που από μικρή όργωνα τα βουνά και τα λαγκάδια μόνη μου και άοπλη φυσικά, δεν είχα κινδυνέψει ποτέ. Μάλιστα, όχι ληστή, ούτε αστυνομικό δεν είχα δει ποτέ εκεί πάνω. Το συμπέρασμά μου είναι οτι ο ληστής φοβάται την ερημιά όσο τη φοβάται κι ο νοικοκύρης γι΄αυτό κανείς τους δεν έχει διαιίτερο λόγο να την επισκεφτεί- τί θα βρει να κλέψει ο ληστής από τον κατασκηνωτή; Το παγούρι και την πυξίδα του; Γι’ αυτό φοβάμαι οτι δεν με καλύπτει και το δικό σου επιχείρημα. Για τους λύκους και τις αρκούδες, ναι, αλλά για τους ληστές τώρα, δεν νομίζω. Δεν είμαστε και στα 1800…! Δυστυχώς δηλαδή, αν ήμασταν θα κυκλοφορούσε ο Νταβέλης… άααχ… :D
Απ’ την άλλη εγώ παρακάλαγα τη μάνα μου να πάρει κάνα δίκανο, έστω να το γεμίσουμε μ’ αλάτι χοντρό να τό ‘χει δίπλα της μπας και μπει κάνας βλάκας σπίτι όταν κοιμόμασταν. Αυτό, ναι. Καλύτερα αυτό παρά να τον κυνηγάω εγώ με κάνα κουζινομάχαιρο και γίνει και κάνα ατύχημα :)
(έφτιαξα και εγώ τον φραπέ)
Λοιπόν, καταρχάς το επιχείρημα αυτό δεν είναι προφανώς ένα επιχείρημα υποστήριξης ούτε της οπλοκατοχής ούτε του κάμπινγκ, αλλά απλώς να δείξει ότι η υπαίθρια ζωή και η οπλοφορία έχουν κάποια συνάφεια. Επίσης, συμφωνώ ότι η πιθανότητα απόπειρας ληστείας στην ύπαιθρο είναι μικρότερη από τη πιθανότητα απόπειρας ληστείας στην πόλη. Όμως ισχύει και ότι η πιθανότητα επιτυχούς βίαιης ληστείας στην ύπαιθρο είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ότι στην πόλη ή στο χωριό. Και εδώ είναι το λάθος σου: ο ληστής δεν φοβάται την ερημιά, απλά δεν θα βρει εύκολα το θύμα του εκεί. Προτιμά επίσης τις ληστείες με εγγυημένες απολαβές (π.χ. σε σούπερμαρκετ). Όμως αυτό δεν αποτελεί παρηγοριά για τον άοπλο εκδρομέα εάν είναι άτυχος. Η ίδια εσύ παραδέχεσαι ότι θα ήθελες να είχες δίκανο στο σπίτι και υποπτεύομαι διότι αισθανόσουν ότι στην ερημιά είσαι απροστάτευτη. Εξάλλου συγχρωτιστήκαμε στην πόλη για να προστατευόμαστε καλύτερα απ’ότι στην ύπαιθρο και αυτό δεν έχει αλλάξει. Επίσης σκέψου ότι δεν είμαστε στο 1800 αλλά ούτε είμαστε στο 1980 (στην τύχη το λέω΄ δεν ξέρω πότε γυρνούσες στην Πεντέλη) . Είμαστε στο 2010 με ένα πολύ αυξημένο ποσοστό ένοπλων ληστειών σε σχέση με άλλα χρόνια.
Ένα από τα παράδοξα της απαγόρευσης της ελεύθερης κατασκήνωσης είναι ότι αυτή έγινε νόμος όχι κατα την διάρκεια της δικτατορίας, όπως θα ανέμενε κανείς, αλλά το 1976, την εποχή που στην Ελλάδα είχαμε πλέον δημοκρατία.
Κατά τα άλλα θα συμφωνήσω με κάποιους από τους συνσχολιαστές, η νομική απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης δεν προστατεύει τίποτα οπότε καλό θα ήταν να καταργηθεί.
Νομίζω ότι η σύγκριση με την οπλοκατοχή προκαλεί μάλλον σύγχυση. Εκεί που πρέπει να σταθούμε είναι στον αν η ελεύθερη κατασκήνωση είναι μια πρακτική εν δυνάμει επικίνδυνη ή όχι, αν ναι να σταθμίσουμε πόσο επικίνδυνη είναι, να κάνουμε μια αξιολόγηση οφέλους – επικινδυνότητας (benefit – risk assessment) και να αποφασίσουμε αν πρέπει να την καταργήσουμε, να της θέσουμε περιορισμούς (και αν ναι, ποιους) ή να την αφήσουμε στην ησυχία της.
Ας τα πάρουμε από την αρχή.
Είναι εν δυνάμει επικίνδυνη η ελεύθερη κατασκήνωση;
Ναι, είναι. Όπως είναι επίσης και η οδήγηση αυτοκινήτου (που είναι μάλλον πιο επικίνδυνη και που δεν απαγορεύεται), και το ξεσάλωμα στα ξενυχτάδικα (μπορεί να πιεις και μπορεί τελικά να στουκάρεις με το αμάξι), και η ελεύθερη έκφραση ιδεών (μπορεί να πεις κάτι που ενοχλεί το γείτονα και να σε κοπανήσει στο κεφάλι και να προκληθεί καυγάς και να τραυματιστούν και διερχόμενοι) και ένα σωρό άλλα πράγματα που όχι μόνο δεν απαγορεύονται αλλά θεωρούνται “αυτονόητα” ή “ωφέλιμα” ή έστω “αναγκαίο κακό”.
Πόσο επικίνδυνη είναι τέλος πάντων?
Κατά τη γνώμη μου, ελάχιστα. Οπωσδήποτε πολύ λιγότερο από τη συνήθεια να διημερεύουμε στις παραλίες με πλαστικές ξαπλώστρες και φραπέ. Έχω μακροχρόνια εμπειρία στην ελεύθερη κατασκήνωση, και από την εμπειρία μου ξέρω ότι η πλειοψηφία των κατασκηνωτών φροντίζουν ιδιαίτερα το περιβάλλον τους, για τον πολύ απλό λόγο ότι ΖΟΥΝ ΕΚΕΙ, σε αντίθεση με τους παραθεριστές που περνούν το απόγευμα στην παραλία αλλά διανυκτερεύουν στο δωμάτιο, μακριά από τη θέα των πεταμένων πλαστικών μπουκαλιών και των αποτσίγαρων.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια παραλία που μέναμε καμιά 20ριά κατασκηνωτές κι έρχονταν κάθε πρωί με το καραβάκι λουόμενοι που έφευγαν το μεσημέρι, ότι μετά κάναμε περιπολία και μαζεύαμε τα άπειρα σκουπίδια που είχαν αφήσει εκείνοι. Πάντα, όπου πηγαίναμε, αφήναμε το χώρο πιο καθαρό απ’ όσο τον είχαμε βρει. Πάντα φροντίζαμε η φωτιά να είναι ελεγχόμενη και μακριά από δέντρα. Κι αυτό ισχύει για τους περισσότερους κατασκηνωτές. Άμα βρισκόταν κανένας καινούριος που δεν ήξερε τους κανόνες, τον στρώναμε. Κανείς δε θέλει να περιστοιχίζεται από βρωμιάρηδες απρόσεκτους, οπότε τον βάζαμε όλοι πόστα και συμμορφωνόταν αμέσως.
Χρειάζονται περιορισμοί λοιπόν στην ελεύθερη κατασκήνωση;
Θα έλεγα ναι. Οι ήδη ισχύοντες νόμοι περί ρύπανσης, ανάμματος φωτιάς κλπ, καλύπτουν το βασικότερο κομμάτι αυτής της ιστορίας. Ας ορισθεί λοιπόν σε ποιες περιοχές δεν μπρούμε να κατασκηνώνουμε (αρχαιολογικούς χώρους, π.χ.) και σε ποιες μπορούμε, και ας μας αφήσουν ελεύθερους.
Μια άλλη λύση θα μπορούσε να είναιη χορήγηση αδειών κατασκήνωσης από τους ΟΤΑ. Θα μπορούσε να οριστεί μέγιστος αριθμός αδειών ανά περιοχή και μέγιστη διάρκεια άδειας ανά κατασκηνωτή, για να μην κάνουν κατάληψη όλο το καλοκαίρι, και τέρμα το πρόβλημα.
Νομίζω κι εγώ ότι ο Αθανάσιος χτύπησε διάνα: το απαγόρευσαν επειδή τους έκανε να αισθάνονται ότι χάνουν τον έλεγχο. Ίσως όμως να παίζει και κάτι ακόμη: πώς θα βγάλει λεφτουδάκια ο ιδιοκτήτης των ρουμς φορ ρεντ αν όλοι πάνε με τσαντίρι στην παραλία?
Αυτή η σκέψη είναι κατά βάση λάθος, γιατί το είδος του ανθρώπου που κάνει κάμπινγκ δεν είναι το ίδιο είδος που πάει στα ρουμς (κατά κανόνα δεν είναι τσαμπατζήδες, αλλά φυσιολάτρες) κι άρα δεν χάνονται πελάτες έτσι, αντίθετα κερδίζονται πελάτες για την ταβέρνα και το μπαράκι. Όμως είναι μια σκέψη που υπάρχει πολύ στην επαρχία, όπως είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε στο πετσί μας συχνά, με ελέγχους από την αστυνομία που υποκινούνταν από καταγγελίες ντόπιων οι οποίόι δεν ήθελαν τους “βρωμιάρηδες” στην παραλία παρά μόνο τους “καλούς οικογενειάρχες” (συν τοις άλλοις, οι “βρωμιάρηδες” έχουν το ελάττωμα να κάνουν συχνά μπάνιο ξεβράκωτοι θίγοντας τα χρηστά ήθη – αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση :-).
Benefit to whom? Assesement by whom?
Επίσης, μου φαίνεται αδιανόητο ή μάλλον οξύμορο να χορηγούνται “άδειες ελεύθερου κάμπινγκ”.
Το κάμπινγκ, στους χώρους που δεν έρχεται σε άμεση και αναγκαστική σύγκρουση με τα δικαιώματα τρίτων, πρέπει να είναι πραγματικά *ελεύθερο*.
Όφελος προς τους πολίτες, αξιολόγηση από τους νομοθέτες. Εντάξει δεν είναι και σπουδαίοι, αλλά αυτούς έχουμε τι να κάνουμε τώρα. Προτείνεις κάτι καλύτερο?
Για τις άδειες, σηκώνει συζήτηση. Η βάση της σκέψης μου ήταν ότι κάθε περιοχή έχει μια ορισμένη φέρουσα ικανότητα (πόσα σκατά αντέχει, πόσες σκηνές ανά τετραγωνικό χωράνε κουλουπού), και βάσει αυτής ίσως καλό θα ήταν να βάζαμε ένα όριο. Ίσως πάλι και όχι, δεν επιμένω, μια ιδέα ήταν.
Ναι εγώ προτιμώ την απονομή ιδιοκτησιακών τίτλων σε σχεδόν όλη την δημόσια γη υπό καθεστώς Conservation Easement που να περιλαμβάνει το All Mans Right όπως στην Σκανδιναβία αλλά και φυσικά υποχρεώσεις προς την διατήρηση του φυσικού χαρακτήρα κάθε περιοχής. Ο ιδιοκτήτης είναι συνεπώς υπεύθυνος και έχει και συμφέρον να μην επαναφέρει στην τάξη τους κατασκηνωτές που συμπεριφέρονται σαν σκύλοι.
Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση! Δεν γνώριζα αυτό το ιδιοκτησιακό καθεστώς, πραγματικά αξίζει να το εξετάσει κανείς.
Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε μάθημα ελεύθερης κατασκήνωσης στο γυμνάσιο. Οι πρόσκοποι κάνουν πολύ καλή δουλειά από την άποψη αυτή, ας το αναθέσουν σε κείνους. Έτσι θα μάθαιναν τα παιδιά να σέβονται τη φύση και να ζουν μέσα της χωρίς να την καταστρέφουν.
Δεν διαφωνώ ότι είναι καλό ένα παιδί να έρχεται σε επαφή με την ζωή στο άγριο μέσα από διδασκαλία και καθοδήγηση. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος όμως ότι το σχολείο είναι το σωστό μέρος. Στο κάτω-κάτω κάποιοι άνθρωποι δεν θέλουν επαφή με τη φύση και θεωρούν το κάμπινγκ μαλακία. Θα τους υποχρεώσουμε σε στρατιωτικού (δηλαδή σχολικού) τύπου εκδρομές με ηλίθιους οδηγητές; Α συγνώμη, αυτό το κάνουμε ήδη (για τους άνδρες τουλάχιστον) στο 18ο έτος τους.
Χε χε, καλό! ΟΚ, μπορούμε να βάλουμε το φρη κάμπινγκ ως μάθημα επιλογής (όπως και τα θρησκευτικά :-)
Αόρατη Μελάνη, από την άλλη μεριά ο κατασκηνωτής έχει συμφέρον να είναι καθαρή η περιοχή όσο αυτός είναι εκεί [κι αυτό, αν το καταλαβαίνει]. Μετά τι τον κόφτει. Έχουνε δει και άσχημα πράγματα τα μάτια μας.
Κουκ, σου άρεσε η φωτογραφία μου από την στρατιωτική κατασκηνωτική εμπειρία ε; :-Ρ
Μία απολύτως παράλληλη απαγόρευση, ακόμα και με κριτήριο την εποχή :-), είναι η καθολική σχεδόν απαγόρευση της κατάδυσης. Αυτό πρέπει να το ψάξω, θα είναι από τα προσεχή θέματα!
Οπωσδήποτε δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι όλοι οι κατασκηνωτές μεριμνούν με τον ίδιο τρόπο για τη φύση. Έχω δει κι εγώ πολλές ασχημίες. Όμως αυτό που λες δεν ισχύει. Ο προσεκτικός είναι προσεκτικός και όταν φύγει (δεν φροντίζεις δυο και τρεις εβδομάδες έναν τόπο για να τον κάνεις ρόιδο μόλις φύγεις), ενώ ο απρόσεκτος είναι απρόσεκτος από την αρχή. Τουλάχιστον αυτό έχω παρατηρήσει εγώ, θα υπάρχουν ίσως κι εξαιρέσεις, αλλά δεν έτυχε να δω καμμία.
Και τέλος πάντων αυτό είναι ελαφρώς εκτός θέματος. Το θέμα είναι ότι αυτή καθαυτή η πράξη της κατασκήνωσης δεν βλάπτει κανένα κοινό αγαθό, αντίθετα δίνει τη δυνατότητα στους πολίτες να απολαύσουν ένα κοινό αγαθό. Οι βλαπτικές πράξεις (ρύπανση, καταστροφή) είναι που θα πρέπει να ποινικοποιούνται και όχι η κατασκήνωση.
Σε αυτό νομίζω συμφωνούμε.
Από το 2005 πλέον με τον Ν. 3409/2005 η κατάδυση κατά κανόνα επιτρέπεται και μόνο κατ’ εξαίρεσιν απαγορεύεται, αλλάζοντας την εσφαλμένη ανάποδη σχέση κανόνα και εξαίρεσης που ίσχυε προηγουμένως. Ο νόμος αυτός όμως έχει ένα άλλο φιλελεύθερο λαβράκι, περί του οποίου προσεχώς.
AA,
Για ακόμη μία φορά η φωνή σου ακούγεται …πιο ψηλά!
Πάντως, αν και επί της αρχής έχεις δίκιο, η καλοκαιρινή μου εμπειρία από τρεις ελεύθερες κατασκηνώσεις σε διαψεύδει, η ρύπανση στο κόκκινο: Κατακάλι Αλμυρής Κορινθίας, Άγ.Σαράντα Πηλίου και μία παραλία στη Μάνη προς το Ταίναρο. Η διακινδύνευση, για να εναρμονιστώ με τα λεγόμενα του kt, είναι πολύ ορατή και συγκεκριμένη. Άσε δε που σε κάποιες περιπτώσεις με τη στρατοπέδευση εγγύς της παραλίας παρακωλύεται το δικαίωμα των λουόμενων… (στους Αγ.Σαράντα έχουν στηθεί και ξύλινες παράγκες πλάι στις σκηνές!!). Ίσως τα περιστατικά που συνάντησα να είναι μεμονωμένα. Ίσως όμως, από την άλλη, να έχουμε στο μυαλό μας κάποιους – λίγους – πολιτισμένους φίλους μας που σέβονται το περιβάλλον όταν γράφουμε περί της ελευθερίας της κατασκήνωσης.
Διορθώνω: Κοκκώσι Αλμυρής Κορινθίας.
lectoratius, έχεις ένα δίκιο σε αυτό που λες. Εγώ όταν μιλώ περί κατασκηνωτών που φροντίζουν το περιβάλλον, έχω κατά νου όχι ακριβώς λίγους φίλους, αλλά συγκεκριμένες παραλίες όπου οι περισσότεροι κατασκηνωτές σέβονται το περιβάλλον και το διατηρούν καθαρό. Όμως είναι γεγονός ότι υπάρχει και το αντίθετο φρούτο, οφείλω μάλιστα να ομολογήσω ότι έχω δει φρικτές καταστάσεις (χρησιμοποιημένα χαρτιά υγείας να ανεμίζουν κυριολεκτικά ανάμεσα στους θάμνους, τα σχετικά προϊόντα ακάλυπτα και διάσπαρτα παντού, βουνά σκουπιδιών γεμάτα πλαστικό να αναφλέγονται κάτω από τον καυτό ήλιο σε απομακρυσμένη παραλία, και την κατάσταση με τις παράγκες που περιγράφεις στο στυλ “έρχομαι χρόνια εδώ και είναι το τσιφλίκι μου”).
Παραμένω ωστόσο της γνώμης ότι αυτό δεν συνιστά λόγο απαγόρευσης της ελεύθερης κατασκήνωσης, γιατί έτσι μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Να απαγορεύεται η ρύπανση (ήδη απαγορεύεται), η εγκατάσταση που ξεφεύγει από την απλή σκηνή (τύπου παράγκες), η παραμονή για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ίδιο μέρος – γενικώς να απαγορεύονται όσα ενοχλούν, και όχι η κατασκήνωση αυτή καθαυτή.
Αόρατη Μελάνη, έχεις κι εσύ δίκιο: φυσικά και υπάρχουν κατασκηνωτές που σέβονται το περιβάλλον, δεν ξέρω όμως ποιά είναι εν τέλει η συνολική εικόνα, η οποία κι έχει καθοριστική σημασία ως προς την απαγόρευση ή μη του εν λόγω “δικαιώματος”. Τα όσα είδα πάντως φέτος το καλοκαίρι με επηρέασαν αρνητικά (από πεταμένα μπεημπιλίνα …μέχρι κονσέρβες κοκ), και καλό είναι να λαμβάνουμε υπόψη μας και την πραγματικότητα, γιατί οι ιδέες εκεί τελικά κρίνονται, στην εφαρμογή τους.
Επί μήνες τώρα φίλος που επισκέπτεται συχνά το Ρέθυμνο – αρκετά φιλελεύθερων πεποιθήσεων – μου είχε μιλήσει γι’ αυτό το θεματάκι που έσκασε σήμερα. Τα ναρκωτικά δεν με ενδιαφέρουν καθόλου, η βρώμα όμως ναι. Κι όχι μόνο εμένα, αλλά και το νομοθέτη.
Στα λόγια μου έρχεσαι. Ο νομοθέτης, αφού τον ενοχλεί η βρώμα, ας τιμωρήσει τη βρώμα. Γιατί να τιμωρήσει τη χρήση του ναρκωτικού? Μπορεί κανείς θαυμάσια να κάνει χρήση χασίς και να παραμένει καθαρός και να φροντίζει το περιβάλλον του.
Επίσης μπορεί θαυμάσια να κατασκηνώνει στη φύση χωρίς να την επιβαρύνει.
(όπως κατάλαβες είναι δικκοπές, θέλω να πάω κάμπινγκ και με ζοχαδιάζει η απαγόρευση :-) )
Το γιατί το έχει εξηγήσει ήδη πιο πάνω ο kt. Άντε, άλλο ένα παράδειγμα: απαγορεύεται η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη, αν περάσω με προσοχή τη διασταύρωση τί έγινε, ούτε γάτα ούτε ζημιά. Έχει όμως αποδειχθεί εκ της πείρας ότι οι διασταυρώσεις χρειάζονται κατά κανόνα σηματοδότες, γιατί διαφορετικά αυξάνεται η πιθανότητα πρόκλησης ατυχημάτων. Τα παραδείγματα είναι πολλά και μάλλον σχολικά.
Όπως είπα ήδη, η χρήση του χασίς δεν με απασχολεί καθόλου, άλλωστε η σχετική απαγόρευση με βρίσκει αντίθετο. Πρόβλημα έχω με τη ρύπανση.
Στην ιδανική μου πάντως Πολιτεία θα υπάρξει οπωσδήποτε μία φωτογραφική εξαίρεση για την Αόρατη Μελάνη, για να περνάει τις καλοκαιρινές της διακοπές στην ύπαιθρο με ηρεμία :-)
Εξακολουθώ να έχω τις αντιρρήσεις μου. Ο kt λέει ότι “όποιος κατασκηνώνει, πίνει τις μπυρίτσες του και καπνίζει το τσιγαράκι του ανέμελος μέσα στο δάσος, είναι δυνάμει επικίνδυνος…”
Η επικινδυνότητα δηλαδή δεν έγκειται στο γεγονός ότι κατασκηνώνει, αλλά στο γεγονός ότι ίσως πιει παραπάνω και γίνει απερίσκεπτος, ίσως πετάξει το αποτσίγαρο και βάλει φωτιά, ίσως, ίσως, ίσως…
Μα με το ίδιο σκεπτικό, όποιος βγαίνει για χορό το βράδυ στα κλαμπ ίσως πιει παραπάνω και μπλέξει σε καυγά ή οδηγήσει πιωμένος, όποιος κυκλοφορεί με αυτοκίνητο ίσως φανεί απρόσεκτος και χτυπήσει κάποιον, όποιος βγάζει το σκύλο του βόλτα ίσως ρυπάνει το πεζοδρόμιο και δεν φροντίσει να το καθαρίσει… κι όμως δεν συζητά κανείς να απαγορεύσουμε το clubbing, την οδήγηση, τα κατοικίδια, κι ας είναι “δυνάμει επικίνδυνες” δραστηριότητες.
Γιατί;
Μα γιατί σε παρα πολλούς ανθρώπους αρέσει πάρα πολύ να κάνουν αυτά τα πράγματα – τόσο πολύ ώστε να το νιώθουν ως “ανάγκη”, ως βασική προϋπόθεση για την ευεξία τους, για ένα ικανοποιητικό επίπεδο ζωής. Έτσι, αποδεχόμαστε το όποιο ρίσκο, βάζοντας απλώς περιορισμούς: επιτρέπουμε το clubbing και απαγορεύουμε το να οδηγείς μεθυσμένος, επιτρέπουμε το κατοικίδιο και απαγορεύουμε τη ρύπανση, κ.ο.κ.
Η παραβίαση του κόκκινου σηματοδότη αφενός δεν καλύπτει κάποια σημαντική ανάγκη, αφ’ ετέρου είναι πολύ επικίνδυνη, αφετρίτου (sic) συνιστά καθαρή παραβίαση ενός κανόνα που θεσπίστηκε για να ρυθμίζεται η κυκλοφορία, αφετετάρτου είναι μια πράξη σημειακή, γίνεται και τελείωσε, ενώ το camping είναι τρόπος ζωής. Στην αναλογία μας, θα έλεγα ότι η κατασκήνωση ταυτίζεται με την οδήγηση, και η παραβίαση του σηματοδότη ταυτίζεται με το να πετάξεις το τσιγάρο στα ξερά φύλλα.
Με το ίδιο σκεπτικό, σε πολλούς ανθρώπους αρέσει πάρα πολύ η ελεύθερη κατασκήνωση. Και βρίσκω άδικο να τους στερούμε αυτήν την απόλαυση επειδή ίσως ορισμένοι να μην το κάνουν σωστά.
Η παραβίαση του ερυθρού σηματοδότη “καλύπτει” μία θεμελίωδη ελευθερία, εκείνη της ελευθερίας κινήσεως άνευ άσκοπων εμποδίων (βλ. άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος). Και με το “άσκοπο” εννοώ εδώ ότι αφού είναι βράδυ και δεν περνάει κανείς απ’ τη διασταύρωση, γιατί να περιμένω και να αργήσω στο ραντεβουδάκι μου; Ίσως μια στις πέντε να προκληθεί κάποιο ατύχημα, γιατί ίσως κάποιοι να μη προσέχουν αρκετά όταν παραβιάζουν τον ερυθρό. Αλλά δικαιολογεί αυτή η πιθανότητα την απαγόρευση; Η πράξη δείχνει ότι την δικαιολογεί. Το ίδιο ίσως να συμβαίνει και με την ελευθερία της κατασκήνωσης. Η οποία, παρεμπιπτόντως, θέτει και διάφορα άλλα ζητήματα περί κοινής χρήσης του δημόσιου χώρου. Είναι κι αυτή μία από τις ωραίες μυθοπλασίες του νεο-ελληνισμού.
Τεσπα, όσοι κατασκηνώνετε να το κάνετε με αληθινή αγάπη για το χώρο και το περιβάλλον (δεν αναφέρομαι σε σένα ΑΜ, είναι γενική η έκκληση). Προσπαθήστε τα μπυρομπούκαλα να μη τα χώνετε σε έναν μικρό κάδο που για άλλες ανάγκες έχει σχεδιαστεί και τοποθετηθεί (βλ. Άγ. Σαράντα Πηλίου). Κοπιάστε σε ένα χωριουδάκι πιο πέρα που διαθέτει μεγάλο κάδο… Μη τα περιμένουμε όλα από την πολιτεία (γιατί κι αυτό το άκουσα… “να μας βάλουν μεγαλύτερους κάδους” για να ελευθεροκατασκηνώνουμε καλύτερα). Πρακτικά τίπια για να μην αμαυρώνεται ο αγώνας:-)
Έχουμε μείνει οι δυο μας, ή είναι ιδέα μου;-)
Νομίζω όλη η συζήτηση καταλήγει σε ποσοτική εκτίμηση της επικινδυνότητας, ή πιο σωστά σε εκτίμηση οφέλους/επικινδυνότητας (benefit/risk assesment). Τα διάφορα παραδείγματα δείχνουν ότι καθένας μας εκτιμά διαφορετικά είτε το βαθμό επικινδυνότητας, είτε το μέγεθος του οφέλους. Τα παραδείγματα που επιλέγουμε, οι παραλληλισμοί και ο τροπος που τα ερμηνεύουμε, δείχνουν πως καθένας μας κάνει διαφορετική εκτίμηση.
Εγώ, που κάνω ελεύθερη κατασκήνωση και μου δίνει μεγάλη χαρά και νιώθω ότι προσφέρει άλλη διάσταση στη ζωή μου, και παρατηρώ ότι το ίδιο συμβαίνει σε πολλούς άλλους ανθρώπους, εκτιμώ ότι αυτό το όφελος είναι αρκετά σημαντικό ώστε να άρουμε την απαγόρευση, παρά την επικινδυνότητα, την οποία εκτιμώ ως σχετικά μικρή, και η οποία θεωρώ ότι μπορεί να μειωθεί στο ελάχιστο με κατάλληλη επιμόρφωση των κατασκηνωτών και κατάλληλα μέτρα προστασίας (και εφαρμογή τους εννοείται, όχι στα χαρτιά μόνο).
Οι υπόλοιποι επιχειρηματολογούντες μάλλον δεν κατασκηνώνουν, και βλέπουν μόνο τα μπυρομπούκαλα και τα αποτσίγαρα. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν προέρχονται μόνον από κατασκηνωτές, αλλά επίσης – για να μην πω ως επί το πλείστον – και από εκδρομείς και λουόμενους.
Προτείνω λοιπόν, με βάση το δικό σας σκεπτικό, απαγόρευση του θαλάσσιου μπάνιου και των εκδρομών.
Για ακόμη πιο καθαρό περιβάλλον.
Το θέμα είναι πως πλειοψηφία των πολιτών δεν κατασκηνώνει, γι’ αυτό μάλλον και ο νομοθέτης είχε ένα σκεπτικό του τύπου “οι αλήτες που κατασκηνώνουν και τα κάνουν λίμπα, να κάτσουν σπίτια τους”, γιατί είναι “εκείνοι” οι “άλλοι”, σε αντίθεση με “εμάς” τους νοικοκυραίους που είμαστε καθαροί (ας γελάσω… ποιος ρυπαίνει τα πεζοδρόμια; ποιος αφήνει τα σκουπίδια έξω από τον κάδο;). Αν ήταν πλειοψηφία οι κατασκηνωτές, θα θεωρούταν “αυτονόητο” το δικαίωμά τους στην κατασκήνωση, όπως περίπου θεωρούνται “αυτονόητα” τα “μπάνια του λαού”.
Ενός λαού που τα βλαστάρια του προχτές στην παραλία πετάξανε μπροστά μου δυο πλαστικά κουπάκια παγωτού στην άμμο, και ξαφνιάστηκαν πάρα πολύ όταν τους παρακάλεσα να τα μαζέψουν, απαντώντας μου “δεν περνάει καθαριστής εδώ;” Η λογική είναι “τα πετάω όπου βρω και κάποιος θα τα μαζέψει, και στο κάτω κάτω χέστηκα”, και η λογική αυτή δεν είναι προνόμιο των κατασκηνωτών – το αντίθετο μάλλον ισχύει.
Αν το πρόβλημα είναι η ρύπανση (και γενικά η κακομεταχείριση του περιβάλλοντος) η λύση δεν είναι η απαγόρευση της επαφής με το περιβάλλον, αλλά η εκπαίδευση στην φροντίδα του. Ξεκινώντας από τα σχολεία και συνεχίζοντας με προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων.
Ωραία τα αφετρίτου-αφετετάρτου!
Με τα περισσότερα απ’ όσα γράφεις δεν διαφωνώ. Προφανώς είναι θέμα οπτικής γωνιάς και υποκειμενικών ίσως παραστάσεων.
Σε διαβεβαιώ όμως ότι δεν ανήκω στους “νοικοκυραίους” που υπανίσσεσαι, κι ούτε βλέπω τους κατασκηνωτές ως “αλητάκια, αλήτες” κ.λπ. Τα “αλητάκια-αλάνια”, όπως τα εννοείς, τα λατρεύω μάλιστα, γιατί έχουν μία εκπληκτική αίσθηση ελευθερίας. Πέραν αυτού έχω “ελευθεροκατασκηνώσει” κι εγώ, και μ’ αρέσει κι εμένα αυτή η ατμόσφαιρα εγγύτητας με τους φίλους και τη φύση, αλλά συγχρόνως αναγνωρίζω και το πρόβλημα. Τεσπα, ας μη βλέπουμε τον κόσμο με κλισέ άλλων δεκαετιών ή με μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς.
Και κάτι τελευταίο για την ουσία: είναι προφανές ότι οι λουόμενοι-“νοικοκυραίοι” ρυπαίνουν κι αυτοί, μεγαλύτερος όμως είναι αντικειμενικά ο κίνδυνος που προέρχεται από κάποιον που κατασκηνώνει σ’ ένα μέρος για μία εβδομάδα. Άλλες οι βιολογικές ανάγκες, οι ανάγκες διασκέδασης κοκ.
Μάλλον μείναμε μόνοι μας… Ψιτ, ακούει κανείς άλλος;;; :-)
Δε βαριέσαι, καλά περνάμε… Γιάννης κερνά και Γιάννης πίνει! :-)
Ο υπαινιγμός για τους νοικοκυραίους δεν πήγαινε σε σένα αλλά ολίγον στο νομοθέτη, και ολίγον στην πλατιά μάζα των παραθεριστών.
Κατά τα λοιπά, θα πω την αγαπημένη μου ατάκα: νομίζω ότι κατά βάθος συμφωνούμε. :-)
Έχοντας κυκλοφορήσει για χρόνια στο Ηράκλειο και στη Θεσσαλονίκη, έχω να πω πως η παραβίαση ερυθρού σηματοδότη είναι κι αυτή τρόπος ζωής, τουλάχιστον όσον αφορά τους ταξιτζήδες (και πολλούς ιδιώτες οδηγούς) στο Ηράκλειο και τους οδηγούς του ΟΑΣΘ…
Ας κάνω κι εγώ μια (νέα) παρατήρηση για να μην νιώθουν μόνοι οι Lectoratius και Αόρατη Μελάνη. Άλλωστε γύρισα από διακοπές πρόσφατα.
Στην παραλία Άχλα της Άνδρου, την οποία επισκέφτηκα οδικώς μετά από 9 χλμ σκληρό χωματόδρομο, είδα μια οικογένεια να κάνει ελεύθερο κάμπινγκ με δυο σκηνές-πανιά στερεωμένα στον βράχο. Είχαν μαζί και το κατοικίδιό τους, την βαρκούλα τους, την σχάρα για τις μπριζολίτσες τους κ.λπ. κ.λπ. Ουδείς τους είπε κάτι για το παράνομον της πράξης τους, όλοι οι υπόλοιποι ήμασταν περαστικοί – είχαμε άλλωστε κουραστεί πολύ από το δύσκολο της πρόσβασης για να πιάσουμε κουβέντα με την συμπαθή αυτή οικογένεια. Προτίμησα κι εγώ, ανάμεσα σε άλλους, να απολαύσω το τοπίο και την θάλασσα. Σημειώνω δε, ότι τοπίο και θάλασσα ήταν (ακόμη;) απολύτως αμόλυντα. Επρόκειτο λοιπόν για μια καθαρή οικογένεια “νοικοκυραίων”, ή τελοσπάντων για μια “ευσυνείδητη” οικογένεια αλητών. Παρόλα αυτά, δεν σας κρύβω ότι ενοχλήθηκα από την πρωτοβουλία τους να κατασκηνώσουν εκεί (δεν ξέρω καν πόσες μέρες είχαν)… Γιατί όμως να ενοχληθεί κανείς;
Φεύγοντας από την παραλία όταν επιασε το σούρουπο, κάθησα και ψυχαναλύθηκα και αναρωτήθηκα καντιανώς -φέρνοντας στο νου και το επίκαιρο άρθρο του Αθανασίου: Τί θα γινόταν άραγε αν όλοι πράτταμε ό,τι η συγκεκριμένη οικογένεια; Θα μπορούσαμε άραγε να απολαμβάνουμε την Άχλα στην μορφή που πήγα να την απολαύσω (και τελικώς την απόλαυσα) εγώ αυτή τη φορά: Έτσι, ρε παιδί μου, “σκέτη” χωρίς πολλές σκηνές, χωρίς σχάρες ψησίματος, χωρίς στρώματα ύπνου, χωρίς βάρκες (αλλά ασφαλώς με κατοικίδια – αυτά μου είναι πάντα αγαπητά!); Μήπως θα είχε γεμίσει το τοπίο με καθαρές μεν οικογένειες-ζευγάρια ή παρέες, και “ευσυνείδητους”, “πεπαιδευμένους” κατασκηνωτές -αλήτες ή νοικοκυραίους αδιάφορο- οι οποίοι μέσα στον Αύγουστο – και αυτό είναι η ουσία του σχολίου μου!- θα έτρεπαν με την παρουσία τους ένα τοπίο φυσικό σε τοπίο κοινωνικό, σε τοπίο δηλ. σχεδόν αστικό; Μα εγώ, από αυτό το αστικό τοπίο δεν πήγα να ξεφύγω κι έφτασα τελικώς στην Άχλα; Δεν υπάρχει εδώ μια αντίφαση;
Ας υποθέσουμε πάλι ότι θα ετίθεντο όρια χρονικής παραμονής στον κατασκηνωτή (μου είναι δύσκολο να φανταστώ πώς ακριβώς θα επιτυγχανόταν κάτι τέτοιο Αόρατη Μελάνη, αλλά το δέχομαι arguendo…): Ε και;; Θα έπαυε άραγε αυτή τη φορά λόγω της “εναλλαγής” των παραθεριστών να συμβάλλει η διαμονή τους στον χώρο με διάφορα συμπράγκαλα αναγκαία (σκηνές κ.λπ.) διαρκώς σε αυτή την “μετάλλαξη” που περιέγραψα: Την τροπή της σκέτης φύσης σε ανθρώπινη κοινωνία, του φυσικού τοπίου σε χωρο κοινωνικής επαφής και συναναστροφής; Δεν θα ήταν μάλιστα αυτή η συναναστροφή υπό μια εύλογη έννοια αναγκαία, όταν σε χώρο λίγων τ.μ. θα συνωστίζονταν σκηνές; Ή μηπως κάποιοι θα προτιμούσαν αντί της Άχλας άλλη παραλία; Μην γελιόμαστε -όλοι θα διάλεγαν το καλύτερο τοπίο, όχι το χειρότερο ή το μέτριο, για να ξυπνάνε το πρωί και να ρίχνουν τη βουτιά τους…
Συμπέρασμα: Φίλη η ελευθέρα κατασκήνωσις και η αναγκαστική κοινωνική συναναστροφή την οποία αυτή πρακτικώς είναι βέβαιον -ας μην βαυκαλιζόμαστε!- ότι θα συνεπαχθεί, αλλά φιλτέρα η διαφύλαξη του δικαιώματος μας στην κάπως πιο “μοναχική” απόλαυση της όσο πιο “ανόθευτης από ανθρώπους που εγκαθίστανται” φύσης. Την διαφύλαξη αυτού του δικαιώματος μου φαίνεται ότι την προάγει “περισσότερο η απαγόρευση από το επιτρεπτό του Free κάμπινγκ…
Αυτό είναι όντως ένα επιχείρημα – για ορισμένους το αγαθό της φύσης χωρίς εμφανή ανθρώπινη παρουσία είναι πολύτιμο, και εύλογα ζητούν να διαφυλαχθεί. Δεν έχω κάτι να αντιτάξω – είναι δύσκολο να εκτιμήσουμε πόσοι είναι αυτοί που θέλουν την αγνή αμόλυντη εικόνα της φύσης και πόσοι είναι αυτοί που θέλουν να κατασκηνώσουν (πολλοί υποθέτω θα θέλουν και τα δύο αυτά αγαθά), ακόμη δυσκολότερο δε να εκτιμήσουμε πόσο πολύτιμο είναι το κάθε αγαθό για τον καθένα.
Το μόνο που μπορώ να προτείνω σε πρακτικό επίπεδο είναι να απαγορεύεται η κατασκήνωση σε ορισμένη απόσταση από την παραλία, με την ίδια λογική που η παραλία δεν μπορεί να αποτελέσει εμπορεύσιμο αγαθό, ώστε να είναι πάντα ελεύθερη και διαθέσιμη για όλους.
Θα μπορούσε επίσης να απαγορεύεται η κατασκήνωση επιλεκτικά σε ορισμένες περιοχές (τα κριτήρια θα πρέπει να τα επεξεργαστούμε βέβαια) ή αντίστροφα να επιτρέπεται σε ορισμένες περιοχές. Κάτι σαν αυτό που γίνεται με το κυνήγι (το οποίο επίσης ορισμένοι θα θέλανε να καταργηθεί ολοσσχερώς ενώ άλλοι να αφεθεί ολότελα ελεύθερο).
Σε μια παραλία που κατασκηνώναμε κάποτε, επειδή έρχονταν πότε πότε οι αρχές και έδιωχναν τους κατασκηνωτές, αυτοί είχαν βρει την εξής λύση: έστηναν τις σκηνές όχι πάνω στην άμμο, αλλά πιο πίσω, ανάμεσα σε θάμνους και κάτω από δέντρα, με τρόπο που να μην είναι εμφανείς. Ο λόγος φυσικά ήταν για να μην τους βλέπει η αστυνομία, το αποτέλεσμα όμως ήταν ότι έμενε η παραλία ελεύθερη και όμορφη.
δεν αρνούμαι ότι ορισμένες περιοχές σπάνιων χαρακτηριστικών μπορούν να προστατευτούν μέσω κάποιων περιορισμών, πχ οι εθνικοί δρυμοί (στους οποίους σε άλλες χώρες πάντως επιτρέπεται η υπεύθυνη κατασκήνωση). ομως νομίζω υπερβάλλετε στην εφαρμογή αυτού του κανόνα. Καταρχάς οι παραλίες της Ελλάδος δεν είναι εθνικοί δρυμοί, και ούτε θα μπορούσαν να γίνουν πλην ελάχιστων που αποτελούν σημαντικούς βιότοπους. Για την μεγάλη πλειονότητα των παραλιών, όσοι και να κατασκηνώσουν υπευθύνως δεν αλλοιώνεται μόνιμα η παραλία. Φυσικά και μια έρημη παραλία δεν είναι το ίδιο ρομαντική με μία που τρέχουν πάνω κάτω παιδιά με κεφτέδες στα χέρια. Όμως ας μην είμαστε μισάνθρωποι. Δεν έχουμε ‘δικαώμα’ σε μια έρημη παραλία και πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε παντού εκτός από το σπίτι μας. αλλος μπορεί να ενοχληθεί από το σκάφος με το οποίο προσεγγίζει κάποιος την παραλία, αλλά δεν θα του απαγορεύσουμε την ελεύθερη πλεύση για να βλέπει κάποιος ρομαντικός τον άδειο ορίζοντα. εξάλλου η αισθητική ‘επιμόλυνση’ μιας σκηνής δεν είναι καθόλου σημαντική όχληση σε σχέση με αυτή που συμβαίνει στις πιο εύκολα προσβάσιμες παραλίες όπου έρχονται οι παραθεριστές με τις εκατοντάδες.
ΟΦΦ ΤΟΠΙΚ – Τι μου θύμισες τώρα… Ήμασταν με τον καλό μου σε μια παραλία τελείως ερημική σε νησί της άγονης γραμμής. Πήγαμε με μια βαρκούλα που πηγαινόφερνε λουόμενους για ημερήσιο μπάνιο. Εμείς πήραμε προμήθειες και στήσαμε σκηνούλα. Ήμασταν οι μόνοι κατασκηνωτές.
Όλα ωραία, έλα όμως που είναι παραμονές 15γουστου! και σκάνε στον μικροσκοπικό ορμίσκο όχι ένα, όχι δύο, αλλά 11 σκάφη παρακαλώ! διπλή τριπλή σειρά αρόδου, γιατί πού να χωρέσουνε! εκ των οποίων τα 3 ή 4 αρκετά μεγάλα, από αυτά που κάνουν μίνι κρουαζιέρες στο Αιγαίο. Και κατεβάζουν φουσκωτά κι ετοιμάζουν ρεσάλτο. Και αποβιβάζονται στην ελάχιστη αμουδιά με πλήρη εξάρτυση: ομπρέλες, ξαπλώστρες, μουσικόφωνα, φορητά ψυγεία. Και αράζουν οι μεγαλοκυράδες και οι επιβλητικοί κύριοι από δίπλα, ενώ οι νεαροί σχίζουν τα νερά του ορμίσκου με δύο τζετ σκι.
Εμείς εντωμεταξύ είμαστε ξεβράκωτοι γενικώς, εκείνη τη μέρα όμως επειδή με είχε κάψει ο ήλιος, φοράω όχι μόνο το βρακί μου, αλλά και όλα μου τα ρούχα και μαντίλι στο κεφάλι. Ο δικός μου από δίπλα κρατά ηρωικά τις επάλξεις μόνος, απλώνοντας την τσίτσιδη αρίδα του στην πετσέτα.
Δεν μας είπαν τίποτα, δεν τους είπαμε τίποτα, έκανε καθένας το μπανάκι του στην ακρούλα του με τον τρόπο του, και καθώς φεύγανε πλησιάζει ένας λευκοφορεμένος αξωματούχος του πλοίου, απευθύνεται στον δικό μου και του λέει “αυτά για σας από τη κυρία” και του αφήνει όλα τα αναψυκτικά και τα νερά που δεν είχαν καταναλώσει.
Τον τρέλανα στο δούλεμα μετά, τι ότι θα τον πέρασαν για μουσουλμάνο καθώς ήμουν εγώ με τη μαντίλα, τι για τα προσόντα που εκτίμησε η κυρία και του χάρισε τις μπύρες και τις γκαζόζες… Ευγενικό από μέρους τους πάντως, δεν μπορώ να πω. Αν και θα προτιμούσα να μην είχαν έρθει, ή τουλάχιστον βρε παιδί μου να μην κατεβάζανε εκέινα τα τζετ σκι!
Η ιστορία σου είναι διασκεδαστική Αόρατη Μελάνη. Τα κριτήριά σου όμως – στο προτελευταίο σου σχόλιο- τρέπουν την ελεύθερη σε οργανωμένη κατασκήνωση, και έτσι καταλήγουν αυτά, αντί της ιστορίας σου, Off topic. Αν η ελεύθερη κατασκήνωση υποστεί σωρευτικώς όλους τους περιορισμούς που έθεσες, γίνεται ανελεύθερη (οργανωμένη). Αυτή όμως, υπάρχει και σήμερα.
Κατα τα άλλα, παραμένω μισάνθρωπος σε πείσμα του ΚΚ. Θέλω φύση όσο γίνεται ελεύθερη από ανθρώπινη παρουσία και χωρίς κεφτέδες και παιδάκια. Δεν θέλω την παρθένα παραλία, ούτε την άγονη γραμμή. Θέλω όμως – αν επιλέξω να πάω 12 η ώρα ακόμη και στην πιο πολυσύχναστη παραλία – την ύπαρξη της δυνατότητας-πιθανότητας να μην είναι εκεί κανείς, αντί για την ύπαρξη της βεβαιότητας ότι θα ροχαλίζουν, σταθερά εναλλασσόμενοι, ανα ώρες, ημέρες και εβδομάδες, οι φρι κάμπερς με τα συμπραγκαλάκια και τις σκηνούλες τους τριγύρω μου.
Και να μην ξεχνιόμαστε: Ασφαλώς και υπάρχει δικαίωμα στην μισανθρωπία…Αλλιώς ο κόσμος θα ήταν εξαιρετικά βαρετός και οι παραλίες φούλ από συναδελφωμένους φρι κάμπερς.
Δεν νομίζω ότι με τα μέτρα που προτείνω η ελεύθερη κατασκήνωση θα γίνει “οργανωμένη”. Είναι τελείως διαφορετικό να σου λένε απλώς ότι πρέπει να πας λίγο πιο πίσω για να στήσεις (πράγμα που οι πιο συνειδητοποιημένη κατασκηνωτές το κάνουν κι από μόνοι τους), ή ότι δεν μπορείς να στήσεις μέσα σε εθνικό δρυμό (αλλά μπορείς σε όλη την υπόλοιπη επικράτεια), και τελείως διαφορετικό να σου ορίζουν ελάχιστους μαντρωμένους χώρους, με οριοθετημένες θέσεις, με τους άλλους κατασκηνωτές σε απόσταση αναπνοής, με ηλεκτροδότηση, κατάστημα, τουαλέτες και χίλια δυο άλλα πολιιστικά στοιχεία που ακυρώνουν την αίσθηση της επαφής με τη φύση.
Βεβαίως δεν θα είναι τελείως ελεύθερη, αλλά θα έχει τα περισσότερα από τα ελκυστικά στοιχεία της ελεύθερης, και σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο με αυτό που έχουμε σήμερα.
Αν πάντως είναι καθαρά ζήτημα αισθητικής (τι μας αρέσει να βλέπουμε και τι όχι), είναι πολύ δύσκολο να κατωχυρώσει κανείς δικαιώματα. Εμένα π.χ. με ενοχλούν αισθητικά πολύ περισσότερο οι οικογένειες με τις ομπρέλες, τις ξαπλώστρες, τα κεφτεδάκια και τα φωνακλάδικα παιδιά που παίζουν ρακέτες πάνω απ’ το κεφάλι μου, από όσο με ενοχλούν οι σκηνές και οι παρέεες με τις κιθαρούλες και τα πολύχρωμα παρεό.
Επειδή είναι λίγο δύσκολο (και αρκετά ύποπτο) να αρχίσουμε να δίνουμε άδειες κατασκήνωσης ή ημερησίας εκδρομής με βάση αισθητικά κριτήρια, καλύτερα ν’ αναζητήσουμε άλλα. :-)
(μη με πάρεις πάρα πολύ στα σοβαρά, αστειεύομαι ;-) )
Βρε kt πραγματικά πιστεύεις ότι εάν αρθεί η απαγόρευση του ελεύθερου θα υπάρχει όχι απλά μεγάλη πιθανότητα αλλά με βεβαιότητα ύπαρξη κατασκηνωτών “μεγάλου αποτυπώματος” στις παραλίες; Άσε που αυτό που λες ότι θέλεις την πιθανότητα να πας σε μια πολυσύχναστη παραλία στις 12 μμ και να μην βρεις κανέναν εκεί είναι παράδοξο, εάν υπήρχε αυτή η πιθανότητα τότε δεν θα την έλεγες “πολυσύχναστη”.
Και όχι, μπορεί να είναι δικαίωμα σου να είσαι μισάνθρωπος, αλλά δεν είναι δικαίωμα σου να κάνεις την μισανθρωπία πράξη, ακόμα και δια της νομοθετικής οδού. Θα πρέπει να είναι αυτονόητο ότι το μόνο σχετικό δικαίωμα που έχει ένας μισάνθρωπος είναι να μην απαντάει τα τηλέφωνα και τα κουδούνια του σπιτιού του.
Και να μην ιστολογή επίσης, θα προσέθετα! “εμπαιγμόσημο”
Κώστα παλικάρι μου, άσε τους αυτούς τους ξενέρωτους και πες τώρα άμα ξέρεις καμμιά καλή παραλία να πάμε να στήσουμε! :-D
Οι φίλοι οι Ηλιόσποροι μιλάνε για το Νησέλι της Λέσβου. Εγώ να πω την αλήθεια δεν έχει τύχει να απολαύσω κάμπινγκ σε τόσο χαμηλό υψόμετρο. Τις λίγες φορές που έχω πάρει τη σκηνή μου στην παραλία ήταν με μεγάλες παρέες σε πολυσύχναστες παραλίες όπου ήταν παρόντα πολλά από τα αρνητικά φαινόμενα που οι “ξενέρωτοι” διατυμπανίζουν. Φέτος όμως θα πάω, είτε στο Νησέλι είτε κάπου στην Κίμωλο που παραθερίζουν κάποιοι φίλοι. Θα σου πω αν είναι ωραία :-)
Έχω πάει και Νησέλι Λέσβου, και Κίμωλο στην παραλία Εννέας, δεν θα καταχραστώ όμως τον χώρο περιγράφοντάς τα, άλλωστε σύντομα θα σχηματίσεις ίδια άποψη. 8-)
Βρε Κωνσταντίνε. Ας σε αποχαιρετήσω με ένα χωρίου αγαπημένου μου φιλοσόφου, που έλεγε και έγραφε αλήθειες:
” Είμαι υποχρεωμένος να το ομολογήσω πως το αντίκρισμα κάθε ζώου μου προξενεί αμέσως ένα αίσθημα ευχαρίστησης και με καλοκαρδίζει. Ιδίως η θέα των σκύλων πρώτα πρώτα κι ύστερα όλων εκείνων των ζωντανών που χαίρονται την ελευθερία τους, όπως λ.χ. τα πουλιά, τα έντομα κλπ.
Απεναντίας, η θέα των ανθρώπων μου προξενεί σχεδόν πάντοτε ένα ζωηρό αίσθημα αποστροφής. Γιατί οι άνθρωποι, εκτός από λίγους που αποτελούν εξαίρεση, παρουσιάζουν μια όψη (…) άσχημη. (…)
Να ο λόγος που με κάνει ν’ αποφεύγω τους ανθρώπους και ν’ αποζητάω τη συντροφιά των ζώων μέσα στο αγνό περιβάλλον της φύσης“.
υγ. Για σκεφθείτε αυτό το “αγνό” σοπενχαουερικό περιβάλλον, το διαφυλαγμένο χάρη στην μέριμνα του συντηρητικού νομοθέτη, να τραπεί σε μάζωξη κιθαριστών με πολύχρωμα παρεό και γκαζόζες. Θα τρίζουν τα ιερά κόκκαλα του Αρθούρου… :-)
Δεν ξέρω για τον Αρθούρο αλλά ο Φρειδερίκος θα σου έλεγε ότι το μόνο περιβάλλον ελεύθερο από τη μυρωδιά του ανθρώπου είναι τα ψηλά βουνά. Στα οποία μπορείς, όπως ο Ζαρατούστρα να κάνεις και ελεύθερη κατασκήνωση και να μην σε ενοχλήσει κανείς άσχημος άνθρωπος. Αν θες σου δανείζω και την 3 seasons σκηνή μου, αν και για απόλυτη αισθητική απόλαυση θα πρότεινα μια 4 seasons :-)
Για δες αυτό το άγριο ζώο και πες μου αν το βρίσκεις ωραίο ή άσχημο… ;-)
http://k-punk.abstractdynamics.org/archives/wildlife.jpg
Αγαπητοί συν-συνιστολόγοι και σχολιαστές
Φτάσαμε νομίζω στο τέλος αυτού του ωραίου διαλόγου (γιατί το έχουμε ρίξει πια στα αστειάκια :-). Εξάλλου, είναι καιρός να (ξανα)πάμε διακοπές!
Εγώ έβγαλα ένα συμπέρασμα πάντως -και το απευθύνω πρωτίστως στον συγγραφέα Αθανάσιο:
Ο κούφιος φιλελευθερισμός και η εύκολα και ανώδυνα εκτοξεύσιμη μομφή κατά του “ξεπερασμένου-νομοθέτη-που-δεν-κατανοεί-τις-ανθρώπινες-ανάγκες-μας-και-μας-κηδεμονεύει-και-καταπιέζει-αφόρητα-βρε-παιδί-μου-!” δεν πείθουν – τουλάχιστον εμένα.
Κατά τη γνώμη μου, φάνηκε από την όλη συζήτηση το πόσο δύσκολο είναι να διαχωριστεί η “ελεύθερη” από την “οργανωμένη” κατασκήνωση και να καθοριστούν με ακρίβεια οι περιορισμοί που είναι αναγκαίοι για να μην τρέψουμε τη φύση σε μια πιθανή λαίλαπα φωτιάς ή βρωμιάς, σε ένα αντιαισθητικό αστικό τοπίο μεταφερμένο, όπου γης, μέσω τεσσάρων ή δύο τροχών ή σε λαϊκό πανηγύρι ανθρωποσύναξης.
Φοβάμαι ότι οι οπαδοί της ελεύθερης κατασκήνωσης δεν θα μπορούσαν ποτέ να ορίσουν σε ένα νομοθετικό κείμενο με ακρίβεια τους καθ’ έκαστον αναγκαίους περιορισμούς της δράσης τους, θα δυσκολεύονταν απίστευτα να διαχειριστούν την συλλογικότητα της τελευταίας, και έτσι θα αναγκάζονταν να οπισθοχωρήσουν. Προς το παρόν δε, είναι προφανές ότι αναγκάζονται να γενικολογούν και να αοριστολογούν γύρω από “κριτήρια”, που όμως αλλοιώνουν την ίδια τη φύση της ελεύθερης κατασκήνωσης. Έτσι, όμως, όπως οι νομικοί γνωρίζουν καλώς, δεν φτιάχνονται νόμοι (οποιουδήποτε είδους και δικαιικού κλάδου). Καλύτερα λοιπόν να απαγορεύεται σε όλους να κατασκηνώνουν ελευθέρως και να χαιρόμαστε τη φύση με μέτρο και σεβασμό στον μισάνθρωπο-συνάνθρωπό μας, πηγαινοερχόμενοι σε αυτή, παρά να κάνουμε τον εγωισμό της επιθυμίας μας παντιέρα για δήθεν φιλελεύθερες κατακτήσεις…
Υπό τις παρούσες συνθήκες λοιπόν, και μολονότι, όπως είπα, θεωρώ την οικονομική κρίση ένα είδος “συνθήκης ανωτέρας βίας” που ίσως και να απέκλειε τον παράνομο χαρακτήρα του φρι κάμπινγκ λίγων ημερών, μάλλον δεν μπορώ να συνταχθώ με την αθανασοπούλεια επιχειρηματολογία στο σύνολό της. Επαναλαμβάνω δε, ότι εμφανίζει την εξής παθολογία:
Δείχνει φιλελεύθερη καταγγέλοντας ανελευθερία της κατασκήνωσης, αλλά καθίσταται πατερναλιστική αγνοώντας την μειονότητα των μισανθρώπων -στην οποία ανήκω ως advocatus diaboli.
Με εξαναγκάζει, δε, σε πρακτικό επίπεδο, χωρίς καμία αμφιβολία, στην αστικού τύπου, μεγάλης διάρκειας συνύπαρξή μου με άλλους εντός του φυσικού τοπίου ή στην αέναη αναζήτηση τόπου ελεύθερου από ελεύθερους κατασκηνωτές. Τέλος, παραμένει και δικαιοπολιτικώς άστοχη γιατί δεν θέτει τους όρους της ελευθερίας της κατασκήνωσης με ακρίβεια ώστε να εξασφαλίζεται ασφάλεια δικαίου και ρύθμιση των διαφορών που θα γεννηθούν (γιατί κάποιοι φρι κάμπερς θα είναι και θερμοκέφαλοι παιδιά!) αλλά αοριστολογεί, “χαιδεύοντας” απαράδεκτα με την κατακλείδα του, τα αυτιά των φανς της ελεύθερης κατασκήνωσης.
Καταρχας, in dubio pro libertatem. Αρα μην εχεις καμμια αμφιβολια, εαν δεν βρουμε συγκεκριμενες ρυθμισεις που να σεβονται τα δικαιωματα ολων για τα εκαστοτε προβληματα θα αφησουμε τους ανθρωπους να αυτορυθμιστουν – και αυτο δεν αποτελει προβλημα.
Τελος, το περιγραφεις πολυ σωστα, υποχρεουσε, εξαναγκαζεσε εαν θελεις να σεβεσαι τους αστικους κανονες συνυπαρξης, ακομα και στην παραλια αλλα και οπουδηποτε αλλου συνευρεθεις με αλλους ανθρωπους, κατασκηνωτες η μη. Εισαι συνεπως ηδη καταδικασμενος να αναζητεις την απολυτη ερημια, οχι απλως την απουσια κατασκηνωτων, εαν δεν θες να υφιστασαι αυτου του τυπου συνυπαρξη. Και ειναι γι’αυτον τον λογο που δεν ειναι δικαιοπολιτικως αστοχη η επιχειρηματολογια του Αθανασιου γιατι διαφορετικα θα ηταν δικαιοπολιτικως αστοχο ολο το αστικο δικαιο.
Προφανώς ο αγαπητός ΚΤ είναι της αρχής in dubio pro prohibitione :-)
Προσωπικά, δεν θα εμπιστευόμουν κανένα νομοθέτη που θα αρνιόταν να βάλει κριτήρια για να νομοθετήσει και θα μοίραζε απαγορεύσεις σε κάθε τι που τον ενοχλούσε προσωπικά ή που δεν ήταν σίγουρος τι να κάνει.
Καλύτερα όμως ν’ αποσυρθώ, γιατί ως φαίνεται η κουβέντα απευθύνεται μόνο σε νομομαθείς. Θα επανέλθω μόνο αφού συντάξω πλήρες νομοσχέδιο, με πολλά “έχοντας υπ’ όψιν” και όλα τα συναφή. :-)
Υ.Γ. (δεν είμαι λατινομαθής, νομίζω όμως ότι το σωστό στην παραπάνω φράση είναι libertate και όχι libertatem, και το google συμφωνεί μαζί μου :-) )
Υ.Υ.Γ. για τους μισάνθρωπους, συνίσταται η ελεύθερη κατασκήνωση σε πραγματικά ερημικές και απρόσιτες περιοχές. Γνήσια απόλαυση!
Ναι έχεις δίκιο, libertate. Δεν μου φαίνεσαι και μη-λατινομαθής πάντως :)
Σορυ, δεν αντεξα :-) Καλες διακοπες!
Νομίζω τα μπλέξαμε λίγο με την in dubio pro libertate. Είναι λογικό. Για να χειριστεί κανείς σωστά την εν λόγω αρχή πρέπει να σκεφτεί βαθιά πάνω σε ζητήματα της μεθοδολογίας του δικαίου. Σε μας δεν δόθηκε τέτοια αφορμή στο παρόν Post. Φοβάμαι λοιπόν ότι θα υποπέσουμε στο ατόπημα να την αδικήσουμε, χρησιμοποιώντας την ρητορικώς ως νομικό πασπαρτού ή ως ultimum επιχειρηματολογικό refugium. Προσοχή λοιπόν!
Η αρχή αυτή -το λέει η ίδια- απαιτεί για την εφαρμογή της να συντρέχει αμφιβολία. Όμως, όταν ο νομοθέτης έχει απαγορεύσει κάτι και μπορούμε να δικαιολογήσουμε και να κρίνουμε συνταγματική την απαγόρευσή του με την βοήθεια της ερμηνείας και μπλα μπλα, τότε δεν ανακύπτει αμφιβολία.
Την αμφιβολία περί του ορθού της απαγορεύσεως βεβαίως μπορεί να την καλλιεργήσει κάποιος (συνήθως νομομαθής) εκ νέου, με πειστικά επιχειρήματα. Τότε, και εφόσον η αμφιβολία δεν μπορεί να αρθεί -λόγω πειστικότητας των επιχειρημάτων-, πράγματι καταφεύγουμε στην αρχή για να λύσουμε το ζήτημα με έναν κάποιο τρόπο και να πάμε παρακάτω.
Εγώ δεν είδα επιχειρήματα τόσο πειστικά κατά της απαγόρευσης της κατασκήνωσης, ώστε να μου γεννηθεί αμφιβολία τέτοια για την ορθότητά της, και να χρειαστεί να καταφύγω στην αρχή. Μας μίλησε βέβαια ο Αθανάσιος σε θεωρητικό επίπεδο για αγαθά που δεν θίγονται κ.λπ κ.λπ αλλά η επιχειρηματολογία του αφενός επιδέχτηκε αντίλογο, αφετέρου υπήρξε καθαρά θεωρητική χωρίς πρακτικό έρεισμα (το παρατήρησε και ο Lectoratius αν δεν απατώμαι αυτό). Ως συνήθως, στερείτο παντελώς εμπειρικής βάσης λ.χ. σχετικής στατιστικής μελέτης (περί ρύπανσης, επικινδυνότητας, εκπροσώπησης της κατασκηνωτικής και της αντίθετης επιθυμίας στην κοινωνία κ.λπ., κ.λπ.)
Αν τώρα έσάς σας γεννήθηκε τέτοια αμφιβολία για την ορθότητα της απαγόρευσης, δηλ. πειστήκατε τόσο πολύ από την επιχειρηματολογία που διαβάσατε (και δεν ωθείστε απλώς από την εσωτερική σας παρόρμηση υπέρ μιας ορισμένης ρύθμισης την οποία προκρίνετε ως ορθότερη για λόγους προσωπικής επιθυμίας), ώστε να θεωρείτε πως πρέπει να καταφύγουμε στην αρχή, τότε τί να πω…
Ας πω απλώς ότι υπάρχει και κάτι που λέγεται τεκμήριο συνταγματικότητας των νόμων και κάθε ευσυνείδητος νομικός οφείλει να το λαμβάνει υπόψη του εξίσου σοβαρά, όπως και την προαναφερθείσα αρχή.
φαντάζομαι δεν μιλάμε απλά για να κερδίσει ο καλύτερος νομομαθής. επίσης δεν με ενδιαφέρουν πιθανώς θετικιστικά επιχειρήματα. Τα όσα έχουμε πει εδώ μέσα θα έπρεπε να είναι αρκετά τουλάχιστον στο να γεννήσουν αμφιβολία αν όχι βεβαιότητα, ανάλογα σε ποιόν μιλάμε. Εάν μιλούσα σε έναν Νορβηγό ή σε έναν Αμερικάνο για παράδειγμα δεν νομίζω ότι θα χρειαζόταν καν επιχειρηματολογία περί των προεκτάσεων μιας απαγόρευσης. Είναι πασιφανές ότι το να περάσεις το βράδυ στην ύπαιθρο, βάζοντας ένα πανί πάνω από το κεφάλι σου, είναι θεμελιώδες δικαίωμα κ μπορεί μόνο κατά περίπτωση να αρθεί. Σε μια άλλη περίπτωση ανθρώπου ίσως θα χρειαστεί να εξηγήσουμε γιατί κάποιος που κάνει κάμπινγκ δεν αποτελεί per se κίνδυνο για ιδιωτικά και δημόσια αγαθά ούτε όμως και στη πραγματικότητα συμπίπτει το κάμπινγκ με κάποια σοβαρή πληγή επί αυτών των αγαθών. Ο νομοθέτης έχει επιτρέψει συμπεριφορές που συμπίπτουν με χειρότερες πληγές στο φυσικό περιβάλλον, όπως για παράδειγμα είναι το κάπνισμα στο δάσος ή στην παραλία. Αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις αυτά και άλλα επιχειρήματα δεν φτάνουν για να ικανοποιήσουν τον νομολάτρη :-) και τότε το μόνο που μένει είναι το civil disobedience στυλ Thoreau!
Αγαπητέ ΚΚ,
Φοβάμαι ότι δεν πρόκειται καθόλου περί (ανεπιθύμητης) νομολατρείας αλλά περί (πιθανής) ισοσθενείας (των επιχειρημάτων). Άλλωστε, δεν επικαλέστηκα εγώ την αρχή in dubio pro libertate :-) ούτε πρότεινα να κάνουμε αυστηρά νομική συζήτηση (προς Θεού!)
Κάποια στιγμή όμως, πρέπει να ξεκαθαρίζουμε ορισμένα πράγματα: Νομικώς δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα: Κάλλιστα μπορεί κανείς να επιχειρηματολογήσει υπέρ της συνταγματικότητας της απαγορεύσεως (και δεν θα μπω στον κόπο να το κάνω). Συζητήσιμο είναι μόνο το ποινικόν της απαγορεύσεως, κι αυτό De lege ferenda, όχι όμως η ίδια η απαγόρευση. Όσον αφορά το “πανί στο κεφάλι μου” και την διανυκτέρευσή μου το βράδυ στο δάσος εν μέσω ταξιδίου που κάνω πεζή διασχίζοντας την Πίνδο΄επειδή έτσι μου κάπνισε, ασφαλώς και υπάρχουν μέσα ερμηνευτικά για να μην περιληφθεί η περίπτωση μου στην απαγορευτική της ελευθέρας κατασκήνωσης διάταξη. Εδώ χρειάζεται απλώς να είναι ο δικαστής δίκαιος, να ξέρει ο δικηγόρος μας κάποια νομικά και να διαβάζουμε όλοι προσεκτικά τον νόμο (που κάνει λόγο όπως βλέπω για εγκατάσταση).
Ηθικώς πάλι, τα επιχειρήματα είναι ισοδύναμα. Θέλεις να αράζεις ελεύθερα στη φύση (όσο θέλεις), θέλω να αράζω επίσης (αλλά σε παρακαλώ, μόνος). Οι επιθυμίες και τα συμφέροντά μας εκ των πραγμάτων συγκρούονται και αυτή τη στιγμή τυχαίνει ο νομοθέτης να με ευνοεί. Έχεις τα επιχειρήματά σου, έχω κι εγώ τα δικά μου. Καταπιέζεσαι μεν, αλλά αυτό τυχαίνει εμένα να με απελευθερώνει γιατί ξέρω ότι δεν θα με καταπιέσει το ροχαλητό σου το βράδυ (κάθε βράδυ, όσο γουστάρεις να μένεις εσύ ή κάποιος άλλος) στην παραλία… Έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
Και τελικώς είναι πολύ απλά, γι’ αυτό και δεν χρειάζεται να μπερδευόμαστε σε συζητήσεις για “προσβαλλόμενα αγαθά” και άλλες νομικές κατηγορίες. Συμφωνώ με την άποψή σου ότι υπάρχει εδώ κάτι προφανές και πασιφανές, και να ποιό είναι αυτό: Το πάγιο και γνωστό αίτημα των φρι κάμπερς. Αυτό το αίτημα δεν είναι -και δεν θα μπορούσε να είναι- αίτημα λογικό, είναι απλώς αίτημα συλλογικό. Είναι η επιθυμία μιας ομάδας ανθρώπων με ορισμένες τάσεις, απόψεις, συμφέροντα, η οποία στηρίζεται από αξιόλογη επιχειρηματολογία και ασφαλώς και πρέπει να την συζητάμε με κάθε ευκαιρία.
Έλα όμως που υπάρχουν και οι μισάνθρωποι με τα δικά τους επιχειρήματα…Αυτούς δηλαδή θα έπρεπε να μην τους ακούσουμε καν, να τους θεωρούμε μη-φιλελεύθερους και να πιστεύουμε εκ των προτέρων ότι έχουν άδικο (απλώς επειδή τυχαίνει να ευνοούνται σε μια δεδομένη στιγμή από τον νομοθέτη;) Στην βάση ποιάς λογικής ακριβώς;
τα νομικά τα αφήνω στον Αθανάσιο, απλά κάποιες απορίες/ενστάσεις θα εκφράσω: τι το ειδικό σημαίνει ‘εγκατάσταση σκηνής’ και πώς αυτό διακρίνεται από αυτό που είπα εγώ; Δηλαδή το πανί που είπα να μπει πάνω από το κεφάλι σου θα αιωρείται δια μαγείας; Δεν θα χρειαστεί να εγκατασταθεί κάπως, έστω πρόχειρα; Εκτός εάν με τη φράση ‘πανί πάνω από το κεφάλι σου’ το μυαλό σου πήγε στην κουκούλα του αδιάβροχου. Αλλά και η ρητή αναφορά που κάνει ο νομοθέτης σε σκηνή, υποθέτοντας ότι υπονοεί ότι το πανί θα είναι στερεωμένο σε έναν σκελετό από μπανέλες, πώς δικαιολογείται; Δηλαδή εάν δέσω πέντε πανιά στα γύρω δέντρα ώστε να δημιουργήσω ένα κατάλυμα, αυτό είναι λιγότερο ‘εγκατάσταση’ από εάν απλά θέσω στο έδαφος την σκηνή μου, ελαφρά στερεωμένη πάνω στο χώμα;
Ηθικώς, τα επιχειρήματα των μεν και των δε δεν είναι ισοδύναμα, διότι εσύ, ως άτομο, έχεις το δικαίωμα αλλά και τη δυνατότητα έμπρακτα και με τον νόμο να βρεις με όποια τεχνικά μέσα έχεις στη διάθεση σου ένα από τα πολλά διαθέσιμα και ωραία μέρη, που η φύση της χώρας αυτής προσφέρει, και να αράξεις εντελώς μόνος σου. Για παράδειγμα ένα καλοκαίρι ανέβηκα με τα πόδια στην κορυφή του Ψηλορείτη και δεν είδα ούτε ένα άτομο σε όλη τη διαδρομή πάνω-κάτω και αν εξαιρέσεις το εκκλησάκι στην κορυφή ούτε και κανένα ίχνος ανθρώπινης παρουσίας. Εσύ έχεις το δικαίωμα π.χ. εάν το επιθυμείς να πας με το αυτοκίνητο ή το σκάφος σου (στα οποία κάλλιστα μπορείς να διανυκτερεύσεις) και να βρεις αυτά τα μέρη αλλά εμένα μου αποκλείεις τη δυνατότητα να βρεθώ με πολύ πιο πενιχρά μέσα (πόδια και αντίσκηνο) σε αυτά τα μέρη. Για αυτή την αδικία δεν υπάρχει κανένα απολύτως ηθικό δικαίωμα που να την δικαιολογεί, αφού τα δικά “σας” μέσα (μηχανές και σκάφη) θα έπρεπε πρώτα από τα δικά μου να θεωρηθούν καταχρηστικά του άγριου και δημόσιου χώρου.
Επίσης το αίτημα για ελεύθερο κάμπινγκ δεν είναι σε καμία περίπτωση συλλογικό αίτημα. Είναι καθαρά ατομικό αίτημα. Δεν υπάρχει κάποια συλλογικότητα “φρι κάμπερ”. Όλοι οι άνθρωποι, ως άτομα, έχουν δικαίωμα πρόσβασης στην άγρια φύση. Εάν οι άνθρωποι οργανώνονται στη σημερινή περίσταση γύρω από το ζήτημα του ελεύθερου κάμπινγκ ο λόγος είναι ή ύπαρξη ενός άδικου νόμου και ο διωγμός μιας φυσιολογικής ατομικής συμπεριφοράς, ένας νόμος που διακρίνει εις βάρος μεμονομένων ατόμων και των βουλών τους, και όχι η ύπαρξη κάποιας πρότερης ομαδοποίησης των ανθρώπων σε κάμπερς και μη-κάμπερς την οποία δεν δημιούργησε αλλά ανακάλυψε ο νομοθέτης οι οποίες ομάδες υποτίθεται ότι βρίσκονται σε μια δήθεν “πάλη των τάξεων” για την κατάκτηση των μέσων αναψυχής :-P
Στην βάση της λογικής ότι οι μεν θέλουν να υπάρχη ένας χωροφύλακας για να επιβάλη τις απόψεις τους, ενώ οι δε όχι.
ΚΤ, κανείς δεν μίλησε για αντισυνταγματικότητα της απαγόρευσης, αν και θα μπορούσε, μιλώ όμως ξεκάθαρα για ηλιθιότητα του νόμου. Υπάρχουν αξιολογικές αντινομίες, υπάρχει παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας και λοιπά, ποιον άλλο οίστρο χρειάζεται η ακριβή σου ντούμπιο για να ξυπνήση;
Αξιολογική αντινομία: σου έδωσε παράδειγμα ο Κουκ, το κάπνισμα ας πούμε επιτρέπεται.
Αναλογικότητα: είσαι μισάνθρωπος, κύριε νομοθέτα μου; Ωραία, απαγόρευσε την κατασκήνωση στις μισές παραλίες ενός νησιού ή απαγόρευσέ την στα 20 μέτρα από το κύμα. Οι ολοκληρωτικές απαγορεύσεις σε τέτοιου είδους περιπτώσεις είναι ακριβώς αυτό: ολοκληρωτικές.
Κοινόχρηστοι χώροι: αν ο δημόσιος χώρος είναι κοινόχρηστος, το κράτος οφείλει να διασφαλίζη την κατά το δυνατόν απόλαυσή του από όσο το δυνατόν περισσότερους, λαμβάνοντας φυσικά υπόψιν την φέρουσα ικανότητα. Μη λαμβάνοντας υπόψιν όμως την ιδιοτροπία του κάθε μισάνθρωπου [για τον οποίον έχουν εφευρεθή άλλωστε τα μοναστήρια :-)].
Παραβίαση αυτής της αρχής: ζητείς εμπειρικά στοιχεία από εμένα και μου αποδίδεις θεωρητικολογία, αντί να ελέγξης καλύτερα πόσο εφαρμόζεται ο νόμος αυτός (: καθόλου!) και γιατί δεν εφαρμόζεται (: γιατί είναι άδικος!). Ποιος υπερασπίζεται μια αποκομμένη από την ζωή απαγόρευση χάριν της ιδεοληψίας του;
Τα παράπονά σου για την Άχλα (καταπληκτική παραλία!) μου θυμίζουν αυτούς που λένε “όταν εγώ πήγαινα πριν σαράντα χρόνια στο Πόρτο Κατσίκι δεν υπήρχε άνθρωπος”. Όχι απλώς μισανθρωπία, αλλά ατομισμός: όλη η παραλία δική μου, όλη για την ευχαρίστησή μου, οι άλλοι να φύγουνε, να πάνε αλλού. Να μην γίνη δρόμος, μπας και εξυπηρετηθή και κανένας ηλικιωμένος, να μπορούμε να πηγαίνουμε μόνο εμείς οι μυημένοι με τις μηχανάρες μας. Λοιπόν, έχω νέα για εσάς τους αρθουρικούς: τα παιδάκια με τους κεφτέδες σας σιχαίνονται επίσης, θα ήθελαν να εξαφανιστήτε και να έχουν όλη την παραλία για να παίζουν μόνα με τα κουβαδάκια τους.
Αλλά κοινωνία είναι να ζούμε όλοι μαζί. Και εκείνα δεν το καταλαβαίνουνε, επειδή είναι παιδάκια.
Επιτρέψτε μου να εξακολουθήσω να πιστεύω ότι ουδείς εξ υμών (ΑΑ, ΚΚ, Αόρατη Μελάνη) έχει συγκεκριμένη πρόταση για το πώς θα μπορούσε το γενικώς επιτρεπτόν της ελεύθερης κατασκήνωσης να μην διαταράξει στην συλλογική του έκφραση (την οποία περισσότερο φοβάμαι) την εικόνα του φυσικού περιβάλλοντος και το οικοσύστημα, να μην γεννήσει κινδύνους πυρκαιάς ή ρύπανσης και ακόμη, να μην θίξει τα δικαιώματα άλλων, έστω και μειοψηφιών (λ.χ. των μισανθρώπων στους οποίους ανήκω ως advocatus diaboli). Συγχωρήστε με αλλά πιστεύω ότι σκέπτεστε κάπως κοντόφθαλμα, με επίκεντρο την προσωπική σας αγάπη στο φρι κάμπινγκ (ΚΚ, Αόρατη Μελάνη) ή την παντιέρα του φιλελευθερισμού (ΑΑ) και δεν υπολογίζετε το ενδεχόμενο της συλλογικότητας.
Ως προς το τελευταίο από τα σκέλη των αντιρρήσεών μου τώρα, (σεβασμός του μισανθρώπου που θέλει να επικοινωνήσει με την φύση μόνος), θα ήθελα αγαπητοι συνομιλητές να μου δίνατε μια καθαρή απάντηση στο εξής ερώτημα: Πώς ακριβώς θα μου εξασφαλιστεί η δυνατότητα να μπορώ στην διάρκεια μιας μέρας να πάω (όποια στιγμή θέλετε εσείς!) στην Άχλα και να την αντικρίσω απολύτως ελεύθερη από αντίσκηνα, σώβρακα και κεφτεδάκια, να κάνω εκεί το μπάνιο μου και να φύγω. Θυμηθείτε ότι ο νομοθέτης δεν σας εμποδίζει από την επαφή με την φύση, σας λέει απλώς ότι αυτή δεν θα έχει την μορφή που θέλετε εσείς (της εγκατάστασης). Εγώ πάλι, δεν σας εμποδίζω σε τίποτε κάνοντας μια βουτιά στη θάλασσα όσο μπορώ να κρατήσω την αναπνοή μου δίπλα σας και να ανεχτώ το κλάμα του μωρού σας. Ενώ εσείς με ενοχλείτε στήνοντας τη σκηνή σας για όσο σας καπνίσει, δηλ. αυθαιρετώντας, δίπλα μου ή παραδίπλα μου, ώστε να τρέπετε τον εαυτό σας σε αναπόσπαστο στοιχείου του (ενός οποιουδήποτε!) φυσικού τοπίου, το οποίο θέλω να απολαύσω ανόθευτο: Γιατί συγγνώμη, αλλά προτιμώ να (μπορω να) το δω χωρίς την 4 seasons σκηνή σας.
Θυμηθείτε ακόμη τα εξής: Όυσιαστικά ουδείς θα σας καταδιώξει/κυνηγήσει/καταγγείλει (για πάμπολλους πρακτικούς, θεωρητικούς και νομικούς-ερμηνευτικούς λόγους) αν αποφασίσετε να στήσετε ένα αντίσκηνο διασχίζοντας την ορεινή Πίνδο σε πεζοπορία σας για να διανυκτερεύσετε (κατά τον ίδιο τρόπο που ουδείς ποτέ διανοείται να καταδιώξει τον 15χρονο τσοπανάκο των Αγράφων που κοιμάται στο ύπαιθρο βόσκωντας τα πρόβατά του, στήνοντας πρόχειρο τσαρδί). Μην υπερβάλλουμε λοιπόν, μην παραλογιζόμαστε και κυρίως μην χάνουμε από τον ορίζοντά μας την πραγματική Ratio της διάταξης της απαγόρευσης του Free camping, που θεωρώ ότι έχει να κάνει με αποτροπή κινδύνων που σχετίζονται (και) με την ενδεχόμενη συλλογικότητα της δραστηριότητας του Free camping. Αν δηλ. η διάταξη έχει αυτή τη στόχευση, και παραλλήλως ουδείς την εφαρμόζει σε περιπτώσεις στις οποίες δεν ταιριάζει (όπως αυτή του τσοπανάκου ή του στρατολάτη ΚΚ) τότε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και οι κραυγές για κατάργησή της καλό είναι να μετριαστούν…
Ας δούμε τώρα αυτό που ονόμασα «δικαίωμα του μισανθρώπου»: Συνίσταται στο δικαίωμά μου, να υπάρχει στην διάρκεια της επαφής μου με την φύση η θεωρητική αλλά και πρακτική δυνατότητα να απολαμβάνω αυτή την οποιαδήποτε φύση –τουλάχιστον για μια στιγμή!- ως σιωπηλή «φύση» και όχι σαν κραυγαλέο τσιφλίκι σας, στο οποίο θα υποχρεούμαι να ανέχομαι αντίσκηνα και άλλα σημάδια ανθρώπινης «εγκαταστάσεως»… Είναι δε πρακτικώς «άχαστο» ότι πολλοί, μα πάρα πολλοί θα σπεύσουν να πάνε στην Άχλα – μην μου πείτε λοιπόν ότι το παράδειγμά μου με την συγκεκριμένη παραλία είναι εξεζητημένο. Το γενικώς επιτρεπτόν θα σημάνει ότι εκτός από τους συνειδητοποιημένους φρι κάμπερς που ίσως να πάνε στην Άνω ρεματιά, όλοι οι δήθεν φυσιολάτρες θα σπεύσουν να στήνουν αντίσκηνα στις ωραιότερες παραλίες. Αυτούς πώς ακριβώς θα τους αποκλείσουμε από την «εγκατάσταση»; Αλλά και στην Άνω Ρεματιά, όπου κάνω καθημερινά περίπατο, γιατί άραγε πρέπει να βλέπω αντί για τα έλατα και την αυθαίρετη σκηνούλα του ΚΚ; Απαντήστε μου παρακαλώ με πρακτικό-ρεαλιστικό πνεύμα και όχι θεωρητικολογώντας ασύστολα, επειδή τυχαίνει να σας αρέσει η ελεύθερη κατασκήνωση…
Με αυτά ερχόμαστε στην «εγκατάσταση»…
Η λέξη «εγκατάσταση» ΚΚ υποδηλώνει έναν κάποιο βαθμό μονιμότητας. Δεν με ενοχλεί η αισθητική του αντίσκηνού σου, με ενοχλεί η μονιμότητα της παραμονής σου στον χώρο, την οποία υποδηλώνει το στήσιμο του αντίσκηνου (ως πλέον συνήθους μέσου) στην ελεύθερη φύση. Η επιθυμία σου για επαφή με τη φύση σε οδηγεί στο να μου τρέπεις το δάσος σε χωριό και αυτό δεν μου αρέσει. Το δάσος είναι δάσος και το χωριό χωριό…Δεν είναι άραγε η επιθυμία σου να κατασκηνώσεις και να «κάνεις δικό σου τον χώρο» για περισσότερο από όσο χρειάζεται λ.χ. ένα πικ νικ ή μια διανυκτέρευση κάπως «κατακτητική-επεκτατική»; Ε, τέτοιες κατακτήσεις, επίτρεψέ μου να μην τις γουστάρω και πολύ και να θεωρώ ότι ο νομοθέτης ορθώς σου τις απαγορεύει…
Δεν θα περάσω σε λεπτομέρειες νομικής φύσης για το πώς πρέπει να ερμηνεύεται ορθώς ο όρος «εγκατάσταση» στον νόμο (δεν γράφω νομική μελέτη εδώ). Είναι όμως αυτονόητο ότι πρέπει να συνδέεται με την έννοια μιας κάποιας μονιμότητας. Υπό την έννοια αυτή, επαναλαμβάνω, ο στρατολάτης που διασχίζει την Πίνδο ασφαλώς και δεν καταλάμβάνεται από την απαγόρευση κατά την διανυκτέρευσή του.
Καταλήγω: Αναρωτηθείτε και λίγο αγαπητοί φίλοι το εξής: Μήπως τελικώς είστε πιο μισάνθρωποι από τους μισανθρώπους, ακριβώς γιατί αντιπαθείτε βαθύτατα τους μισανθρώπους και τα δικαιώματά τους (που τυγχάνει να τα ευνοεί σε δεδομένη στιγμή ο νομοθέτης); Μήπως είστε και κάπως επιλεκτικώς φιλ-ελεύθεροι, γιατί σας αρέσει μόνο μια ορισμένη ελευθερία (εγκατάστασης με διάρκεια) και όχι η παρεχόμενη σήμερα de lege lata (πρόσκαιρης χρήσης του κοινοχρήστου). Μήπως τέλος –ας μου επιτραπεί χάριν του διαλόγου- είστε και θύματα μιας βαθύτερης πλάνης και οι επιθυμίες σας έχουν κάτι από φιλοσοφικό παραλογισμό; Γιατί άραγε να θέλετε να σας επιτρέπεται να γίνετε με την σκηνούλα σας για κάποιο, έστω και μικρό, διάστημα οι «κυρίαρχοι της γύρω φύσης» όταν όλοι στην φύση (όπως και στον κόσμο άλλωστε) είμαστε απλώς «περαστικοί»;
Υγ. Αθανάσιε, τα περί αναλογικότητας κ.λπ., κ.λπ. είναι νομική σάχλα (κατά το άχλα). Η αρχή της αναλογικότητας συνιστά ως γνωστόν από τα συνηθέστερα πασπαρτού για κάθε είδους νομική πόρτα –μην το χρησιμοποιείς άκριτα. Αν λ.χ. αναλύσεις την απαγόρευση βάσει της αρχής αυτής εγώ μεν θα σου πω ότι είναι και κατάλληλη και πρόσφορη και στρίκτο σένσου αναλογική σε σχέση με τον σκοπό. Κι εσύ, βεβαίως, θα ισχυριστεις τα αντίθετα…Και έτσι θα χάσουμε και οι δύοι πολύτιμο χρόνο, από άλλες, ουσιαστικότερες σκέψεις ή πράξεις…
Υγ2. Ελπίζω να έγινε κατανοητό γιατί η άδικη και αιχμηρή μομφή του ατομισμού που μου επιρρίφθηκε από τον ΑΑ, γυρίζει ως εξίσου αιχμηρό αλλά δίκαιο μπούμερανγκ εναντίον του: Όχι μόνον ατομισμός αλλά και ενοχλητικότατος «ιμπεριαλισμός» κρύβεται πίσω από την μονιμότητα της εγκατάστασης του αντισκήνου της οικογένειας του φρι κάμπερ με τα συμπαθέστατα (πλην ενοχλητικά) παιδάκια του. Αντιθέτως, ουδείς βλάπτεται από την τρίλεπτη βουτιά του μονήρους μισανθρώπου στον βυθό της Άχλας (η οποία άλλωστε αποσκοπεί στο να μην ακούει τα φωνασκούντα παιδάκια του ελεύθερου κατασκηνωτή)….:-)
Η Αόρατη Μελάνη έγραψε ένα πολύ κατατοπιστικό οδηγό του καλού κατασκηνωτή. Απαγορευτές ή αντιαπαγορευτές, μην παραλείψετε να τον διαβάσετε!
Πες τα βρε Θανάση!
Και σε ευχαριστώ για το λινκάρισμα.
Πάντως είναι αρκετά ύπουλο το είδος του επιχειρήματος που παίρνει μια ατομική συμπεριφορά, την φαντάζεται πολλαπλασιασμένη επί κάποιον δυσοίωνο αριθμό και την βαφτίζει συλλογική. Το λανθασμένο συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι ακόμα και όταν επιδεικνύεται αυτή η συμπεριφορά από έναν ή μικρό αριθμό ατόμων αντιμετωπίζεται ως ισοδύναμη απειλή με την συλλογική συμπεριφορά της φαντασίας.
ΚΚ,
Θα προσπαθήσω να βρώ χρόνο να απαντήσω στην “ύπουλη” (λόγω του ατεκμηρίωτού της) μομφή του “ύπουλου” επιχειρήματος που αφορά κάποια από τα γραπτά μου πιο πάνω.
Υπάρχει πάντως εκτός από την φαντασία, κάτι που λέγεται πραγματικότητα και κάτι που λέγεται εύλογη πιθανολόγηση βάσει της εμπειρίας.
Εντέλει, υπάρχει κάτι που λέγεται αντίλογος, και καλό είναι να το ακούμε που και που, χωρίς ad hominem (μισανθρωπισμός) ή ad personam (ύπουλον) μομφές.
kt, ελπίζω να βρεις χρόνο να απαντήσεις, αλλά το να αποκαλέσεις ένα επιχείρημα ύπουλο δεν είναι με τη σειρά του κάτι ύπουλο per se. Εξήγησα γιατί το θεωρώ ύπουλο το επιχείρημα και φυσικά δεν συνάγεται από πουθενά ότι θεωρώ ύπουλο αυτόν που το εκφέρει (μπορεί απλά να κάνει λάθος, ή να έχει πέσει θύμα του “ύπουλου” του επιχειρήματος). Και όχι, ο συγκεκριμένος νόμος δεν αποτελεί προϊόν μιας εύλογης πιθανολόγησης βάσει της εμπειρίας. Το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα! Η εμπειρία δείχνει ότι η ελεύθερη κατασκήνωση έχει στη πραγματικότητα εξαιρετικά μικρό αντίκτυπο, ακόμα και στις περιπτώσεις υψηλής συγκέντρωσης κατασκηνωτών. Ακόμα και οι πιο πολυάριθμες συγκεντρώσεις ελεύθερων κατασκηνωτών η Χιλιαδού στην Εύβοια, παρ’ότι έχουν οδηγήσει και σε ασχήμιες, είναι μάλλον καλύτερα παραδείγματα διατήρησης του φυσικού χαρακτήρα μιας ακρογιαλιάς από πολλά περισσότερα συνηθισμένα αποτελέσματα του “νόμιμου” παραθερισμού. Για την συνηθισμένη όμως περίπτωση ελεύθερης κατασκήνωσης, όπως ακριβώς η εμπειρία έχει δείξει και όχι η φαντασία, οι αριθμοί των κατασκηνωτών είναι σαφέστατα χαμηλότεροι από αυτά που φαντάζεται όποιος φοβάται αλλοίωση του φυσικού περιβάλλοντος. Ο νόμος δηλαδή ανταποκρίνεται σε ένα φανταστικό σενάριο όπου δια του αριθμού τους και μόνο οι κατασκηνωτές προκαλούν ζημιές και όχι στην πραγματικότητα.
Εν τω μεταξύ, το πρόστιμο είναι πλέον 300 ευρώ, αλλά τουλάχιστον απεγκληματοποιήθηκε η πράξη. Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω.