Καταρχάς, κάποιες διευκρινίσεις, για να τα έχουμε καθαρά στο μυαλό μας: ο διαφυλικός είναι ένας αρκετά ταλαιπωρημένος άνθρωπος που ζη μια κατάσταση σχιζοφρενική, καθώς το βιολογικό και γονοτυπικό του φύλο δεν ταυτίζεται με το κοινωνικό και το φαινοτυπικό. Νομίζω ότι είναι ακόμη ευπρεπές να το ονομάζουμε αυτό “διαταραχή φύλου“, πράγμα που βρίσκω πολύ ακριβές. Όλα αυτά όμως δεν σημαίνουν ακόμη τίποτε για τις γενετήσιες προτιμήσεις του διαφυλικού: μπορεί να είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος. Τρέχα γύρευε.
Τέλος, ονομάζουμε διαφυλικό μια γεννημένη θηλυκιά γυναίκα που νιώθει άντρας και διαφυλική το αντίστροφο (για κάποιον λόγο, οι διαφυλικές είναι πολύ περισσότερες από τους διαφυλικούς ή μου φαίνεται;). Αν θέλουμε να κάνουμε και λίγη πλάκα, μπορούμε να φτειάξουμε δύο καινούργιες λέξεις και να ορίσουμε ότι γυναίκανδρος είναι η γυναίκα προς άνδρα, ενώ ανδρογύνη καλείται ο άνδρα προς γυναίκα.
Προβληματίστηκα πρώτη φορά για το θέμα των διαφυλικών από την Στάσσα εδώ και έγραψα ένα μικρό σχόλιο αργότερα εδώ. Τώρα θα προσπαθήσω να δώσω μια πιο συνολική απεικόνιση του ζητήματος και των πιθανών νομικών λύσεων.
Μπαίνω σε ξένα χωράφια τώρα και μπορεί να γράψω και βλακείες, σχωράτε.
Στην Μικροοικονομία μιλάμε για το σημείο ισορροπίας μιας ανταγωνιστικής αγοράς, για το σημείο δηλαδή όπου τέμνονται οι καμπύλες γραμμές της προσφοράς και της ζήτησης. Κάπως έτσι δηλαδή:
Στο σχήμα αυτό βλέπουμε ότι όλα είναι πολύ κομψά: η αγορά ισορροπεί σε ένα και μοναδικό γεωμετρικό σημείο και μάλιστα προσφορά και ζήτηση δεν θα μπορούσαν να συναντηθούν πουθενά αλλού. Αλλά η πραγματικότητα, όπως γνωρίζουμε, είναι πιο περίπλοκη.
Τις δεκαετίες του 90 και του 00 η Ελλάδα προσπάθησε να αλλάξη επίπεδο: να προβιβαστή από την Α2 στο παγκόσμιο ΝΒΑ. Πιο συγκεκριμένα, να ανεβή καμιά 10αριά θέσεις στον δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης. Η προσπάθεια αυτή, η θεμελιωμένη, όπως πλέον γνωρίζουμε, εν μέρει σε πήλινα πόδια, έφτασε στο απόγειό της γύρω στο 2010, με ΔΑΑ 0,866, ενώ για το 2014 υπολογιζόμαστε στο ΔΑΑ 0,865 στην 29η θέση παγκοσμίως. [Δηλαδή παρά την κρίση, ο ελληνικός ΔΑΑ είναι σταθερός!]
Πολλά έγιναν σε αυτήν την 15-20ετία, πολλά, που παρά τα στραβά τους, θα επιφυλάξουν ευμενή μεταχείριση από τον ιστορικό του μέλλοντος σε αυτόν τον μικρό χρυσό αιώνα. Επί Σημίτη κυρίως, η Ελλάδα είχε όραμα, σκοπό, στόχευση. Γίνονταν πράγματα, ευημερούσαν οι αριθμοί και οι άνθρωποι. Αλλάζαμε ταχύτητα. Σύμβολο της εποχής αυτής, για καλό και για κακό, ήταν οι Ολυμπιακοί μας Αγώνες. Εκεί υπήρξε η κορυφή, από εκεί άρχισε συμβολικά και η κάθοδος. Μπορώ μάλιστα να την εντοπίσω με ακρίβεια στο τετραδιάστατο σύμπαν μας: το γεγονός σημειώθηκε στις 26 Αυγούστου 2004, στο Ολυμπιακό Στάδιο, στον τελικό των 200 μ. Όταν άκουσα με τα αφτιά μου τους Συνέλληνες να ουρλιάζουν, να βρίζουν και να ωρύωνται, επειδή δεν θα έτρεχε ο Κεντέρης τους.
Λίγα χρόνια μετά, οι Κεντερομάχοι έγιναν Αγανακτισμένοι.
Διαβάζω συχνά, πρόσφατα και σε σχόλια στο συνιστολόγιο της αναΜόρφωσης, ότι η ζήτηση για αγαθά και κατά συνέπεια για εργαζόμενους στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό είναι ελλειμματική, άρα αύξηση της προσφερόμενης εργασίας, π.χ. από μετανάστες, θα οξύνει το πρόβλημα. Σκοπός μου είναι να εξηγήσω γιατί επιστημονικά η έννοια της ελλειμματικής ζήτησης είναι προβληματική και άρα τα συμπεράσματα για τις επιπτώσεις της μετανάστευσης είναι λανθασμένα. Προκειμένου η ανάλυση που ακολουθεί να είναι όσο απλούστερη γίνεται, η οικονομία συνοψίζεται σε δυο αγορές, την αγορά αγαθών, και την αγορά εργασίας. (Για να δείτε ολόκληρο το γράφημα κάντε κλικ στο thumbnail)
[Όσα ακολουθούν δεν αφορούν τους πρόσφυγες. Για αυτούς, τα έχει πει ωραία ο Θαλυςεδώ].
Μεταφέρω στα καθ’ ημάς την πρόταση του Γκάρυ Μπέκερ, όπως διατυπώθηκε σε αυτό εδώ το άρθρο. Με τις ευχαριστίες μου στον Θαλυς που μου το υπέδειξε.
Gary Becker
Γνωρίζουμε ότι η διαφορά ευημερίας δημιουργεί μεταναστευτικές ροές, μέχρι να εξισωθή τουλάχιστον η ευημερία στα δύο δοχεία, τον τόπο προέλευσης και τον τόπο προορισμού. Μπορούμε να αποδεχθούμε ότι αυτό ισχύει σαν νόμος της φύσης, σχεδόν όσο και η δημιουργία των ανέμων από τις διαφορές της ατμοσφαιρικής πίεσης. Το μέγεθος του ανέμου αυτού εξαρτάται βέβαια από πολλά πράγματα, ιδίως την τεχνολογία των μεταφορών, την οικονομική κατάσταση στις χώρες προέλευσης κλπ. Αλλά θα υπάρχη.
Αν δεν επιθυμούμε μια πολιτική ανοιχτών συνόρων (που ισοδυναμεί με πολιτική ανοιχτών συνόρων σε επίπεδο ΕΕ, άρα είναι αδιανόητη), πρέπει κάπως να επιχειρήσουμε να ελέγξουμε την ροή, προς όφελος δικό μας και των μεταναστών. Μέχρι τώρα, το παροιμιωδώς ανίκανο ελληνικό κράτος απλώς 1. απαγόρευε κατ’ ουσίαν την νόμιμη μετανάστευση (βασικά απαιτώντας υπερπολύπλοκη γραφειοκρατία), και 2. ανεχόταν, σε κυμαινόμενο κάθε φορά βαθμό, την λαθρομετανάστευση (επιχειρώντας περιοδικές νομιμοποιήσεις ή με τον θεσμό της άδειας διαμονής για εξαιρετικούς λόγους κλπ). Έκανε δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάθε ευνομούμενο κράτος οφείλει: ανελέητες απαγορεύσεις, ήπια εφαρμοζόμενες. Όταν κλείνεις τα μάτια στο πρόβλημα και δεν ενεργείς μακροπρόθεσμα, αυτά συμβαίνουν.
Ένα δεδομένο του προβλήματος που δεν έχει προσεχθή είναι ότι οι μετανάστες της δεκαετίας του 2000 και εξής, κυρίως εκ της ινδικής υποηπείρου και των πέριξ, έχουν πληρώσει πολλά λεφτά για να έρθουν εδώ. Η μετανάστευση συνιστά για αυτούς μια τεράστια επένδυση ζωής, που δεν πρόκειται φυσικά να επιτρέψουν την απαξίωσή της, όσο περνά από το χέρι τους. Όμως όλοι αυτοί οι πόροι καταλήγουν στον υπόκοσμο των διακινητών, επειδή ακριβώς η αγορά της μετανάστευσης είναι, χάριτι του ελληνικού κράτους, παράνομη. Όταν η ζήτηση υπερβαίνει κατά πολύ την προσφορά, η αγορά θα κινηθή να την καλύψη, νομίμως ή παρανόμως.
Εκείνο που πρέπει να γίνη είναι η νομιμοποίηση της αγοράς μετανάστευσης. Όπως και σε άλλους τομείς (νεφρά, αφροδίσια, ναρκωτικά), τα πλεονεκτήματα που θα προκύψουν θα υπερκαλύψουν κατά πολύ τα όποια μειονεκτήματα, διότι η αξιοποίηση του μηχανισμού της τιμής επιτρέπει την κατά πολύ ικανοποιητικώτερη λειτουργία της αγοράς. Και ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος νομιμοποίησης είναι ο εκπλειστηριασμός αδειών διαμονής.
Δεν αποτελεί διάκριση λόγω φύλου η λήψη θετικών μέτρων για την προώθηση της ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών. Το Κράτος μεριμνά για την άρση των ανισοτήτων που υφίστανται στην πράξη, ιδίως σε βάρος των γυναικών.
Το σχετικά νεόκοπο και καινοφανές αυτο άρθρο εισήγαγε στα συνταγματικά μας θέσμια καινά δαιμόνια. Κατωχύρωσε τις θετικές διακρίσεις, ήτοι τις έμφυλες διακρίσεις που είναι (όχι πια κακές, αλλ’ αίφνης) καλές, επειδή κατατείνουν στην συμπλήρωση της τυπικής έμφυλης ισότητας με ολίγη από ουσιαστική ισότητα.
[Μερικοί κακόγλωσσοι λένε βέβαια ότι χωρίς την ειδική συνταγματική διάταξη οι θετικές διακρίσεις θα ήταν οφθαλμοφανώς αντισυνταγματικές, όπως δηλαδή κρίθηκαν στην Γαλλία το 1982 και στην Ιταλία το 1995, αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά: αποκλείεται οι υπέρμαχοι της έμφυλης ισότητας να εργαλειοποίησαν το Σύνταγμα για να επιβάλουν αντισυνταγματικές απόψεις. Πού ακούστηκε να γίνεται αυτό!].
Μικρό το κακό βέβαια, όταν έχεις ζωγραφίσει αριστουργήματα σαν κι αυτό:
Ωστόσο, πώς το ξέρουμε;
Ο πολυπαραγωγικώτατος Ντύρερ φιλοτέχνησε το 1526 και μια προσωπογραφία του Εράσμου εκ του φυσικού (μικρή παρένθεση εδώ: ο Ολλανδός φιλόλογος αναφέρεται ενίοτε ως Δεσιδέριος Έρασμος, που είναι η μετάφραση του ελληνικού ονόματός του στα λατινικά).
