Καιρό ήθελα να γράψω κάτι σχετικό, αλλά δεν συγκεντρωνόμουν, μου έχουν κάψει τον εγκέφαλο οι μπάφοι βλέπετε. Περισσότερο ήθελα να γράψω πέντε πράγματα όχι τόσο για τον έρμο τον χρήστη, όσο για τον έμπορο. Λίγοι, ελάχιστοι ίσως, τολμάνε να προτείνουν την καταρχήν νομιμοποίηση του εμπόρου ναρκωτικών, αυτού του τέρατος που καταστρέφει την νεολαία μας, μολύνει τον ιστό της κοινωνίας μας και προκαλεί φαινόμενα κοινωνικής παθογένειας. Η λύση για όλα αυτά βέβαια είναι η παιδεία, η ανάληψη διαφωτιστικών πρωτοβουλιών εκ μέρους του κράτους, η αυστηρή αντιμετώπιση των εμπόρων, που όλο ξεφεύγουν, επειδή ο νόμος έχει παραθυράκια, και η επιεικής του χρήστη, που είναι στην πραγματικότητα άρρωστος, αλλά οι ανάλγητοι δικαστές τους στέλνουν να γεμίσουν τις φυλακές. Την λύση μακροπρόθεσμα δίνει, όπως είπα, μόνο η παιδεία. Αλλά παρασύρθηκα.
Ορίστε λοιπόν μερικά επιχειρήματα υπέρ της απελευθέρωσης των ψυχοτρόπων ουσιών:
α. Το περί γαμβρού επιχείρημα.
Για τον χρήστη ως γαμπρό γεννάνε και τα κοκκόρια. Παναπή, στις δικές μας κοινωνίες η ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας προστατεύεται σε τόσο βαθμό ως ελευθερία αυτοδιαθέσεως, ώστε περιλαμβάνει και πράξεις κατά κύριο λόγο αυτοβλαπτικές ή επικίνδυνες ή που δεν υπηρετούν κάποιο ανώτερο ή απλώς εύλογο σκοπό, όπως το να καπνίσω, να αναρριχηθώ στο Έβερεστ ή να διαβάσω συνΙστολόγιο. Γιατί; Γιατί έτσι μου. Για την ακρίβεια, πού και πού υπάρχουν κάποιες κηδεμονιστικής χροιάς περιορισμοί ή απαγορεύσεις (τα έχω ξαναπεί αυτά με διάφορες αφορμές), γενικά όμως τον χωροφύλακα τον έχουμε για άλλες δουλειές και όχι για να συλλαμβάνη τους ανθρώπους, επειδή περνάνε καλά, αναψυχούνται ή σπάνε πλάκα.
Αυτά ισχύουν βέβαια όσο ο γαμπρός μας ασχολείται με τον εαυτό του, δεν πράττει προς έτερον, δεν βλάπτει άλλον. Καίτοι υπάρχει μια προφάνεια ως προς το ότι η πράξη του χρήστη ψυχοτρόπων ουσιών απευθύνεται πρωταρχικά στον εαυτό του, οι απαγορευτές επιχειρούν να ανεύρουν ή να εφεύρουν χίλιες δυο βλάβες τάχα που προκαλεί σε άλλους η πράξη του, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Τι υπόσταση του έθνους, τι κοινωνική συνοχή, τι ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τι συναισθηματικός κόσμος των οικείων του, άσε, έχουν δοκιμάσει τα πάντα. Είναι πολύ χαρακτηριστική η ερυθριώσα αμηχανία με την οποία προσεγγίζουν στις μέρες μας οι ερμηνευτές το ζήτημα του προστατευόμενου εννόμου αγαθού στον νόμο περί ναρκωτικών. Κρατούσα άποψη είναι ότι προστατεύεται η δημόσια υγεία “χαχανόσημο”, “πλάκα-μας-κάνεις-ρε-φίλε-όσημο”.
Αυτές συνεπώς είναι εύκολες περιπτώσεις, το θέμα είναι λυμένο (αναφέρομαι εδώ στην απλή κατοχή ή χρήση και στα μαλακά ναρκωτικά). Είναι απλώς ζήτημα χρόνου το πότε θα ωριμάση η κοινωνική βούληση, ώστε να μετουσιωθή σε νομοθετική, όσο οι συντηρητικοί θα δίνουν μάχες οπισθοφυλακών και θα κηρύσσουν πολέμους κατά των ναρκωτικών.
Πάμε στα πιο δύσκολα.
β. Το περί νύφης και γαμβρού επιχείρημα.
Σαν θέλη ο χρήστης ως γαμβρός και ο έμπορος ως νύφη, τύφλα ασφαλώς να ’χη το κράτος ως πεθερός. Οποιαδήποτε απεγκληματοποίηση της χρήσης, συνεπάγεται ασφαλώς την, σε κάποιο βαθμό, απεγκληματοποίηση και των σταδίων της παραγωγής, καλλιέργειας, συγκομιδής, επεξεργασίας, μεταφοράς, αποθήκευσης, πώλησης κ.τ.τ. Αυτό δεν σημαίνει ότι όσο ελεύθερη είναι η πρώτη, εξίσου πρέπει να είναι και η δεύτερη, σημαίνει όμως ότι είναι αξιολογικά αντιφατικό να είναι νόμιμη η κατοχή και απόλαυση μιας ουσίας, η παραγωγή και προμήθεια της οποίας είναι παράνομη. Ο συνήθης δημοσιογραφικός/εγκληματολογικός διαχωρισμός ανάμεσα σε καλούς χρήστες και κακούς εμπόρους παραβλέπει όχι μόνο ότι, όσο υφίσταται μια νόμιμη αγορά, αναπόφευκτα θα υπάρχουν και οι προμηθευτές της, αλλά ότι, ενώ είναι ήδη προβληματικό η αντιμετώπιση της κατοχής της αυτής ποσότητας ουσίας να παραλλάσση αποκλειστικά και μόνο βάσει του υποκειμενικού στοιχείου του σκοπού ιδίας χρήσης έναντι του σκοπού διακινήσεως (το πρώτο σε στέλνει σπίτι σου, το δεύτερο εις κορυδαλλείους νήσους), η υποκρισία της εννόμου τάξεως θα ήταν χαώδης στην περίπτωση που η αυτή ουσία θα ήταν νόμιμη, αν θέλω να την καπνίσω ή να την ρουθουνίσω, παράνομη όμως, αν θέλω να την χαρίσω ή να την πουλήσω.
γ. Το εκ της ισότητας επιχείρημα.
Εδώ δεν έχει άλλους γαμπρούς και νύφες, κομμένη η πλάκα. Οι ψυχοτρόπες ουσίες, όπως όλοι γνωρίζουμε, είναι ουσίες επικίνδυνες. Ένα μικρό σφάλμα στην κατάλληλη ουσία, στην δοσολογία της ή στον τρόπο απορρόφησής της από τον οργανισμό μπορεί να αποβή μοιραίο για την ζωή. Συνεπώς, ο προμηθευτής τους, και με αυτό τον όρο εννοώ οποιονδήποτε ενεργοποιείται στην μακρά εφοδιαστική αλυσίδα από την παραγωγή μέχρι την κατανάλωση, χειριζόμενος μια επικίνδυνη ουσία, δρα και ο ίδιος επικίνδυνα.
Αλλά η επικινδυνότητα είναι κομμάτι της ζωής μας. Γιαυτό, για τέτοιου είδους ουσίες, αλλά και για κάθε κατηγορία επικίνδυνων πραγμάτων γενικά, η νομοθεσία μας προβλέπει παρόμοια αντιμετώπιση, που συνίσταται σε κάποιου είδους εύλογη κρατική παρέμβαση: άλλες ουσίες υπάγονται στο κρατικό μονοπώλιο, άλλες χορηγούνται μόνο υπό την επίβλεψη επιστημόνων, οι οποίοι έχουν κρατική άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, σε άλλες προβλέπονται ειδικά μέτρα για την παραγωγή, την μεταφορά ή την αποθήκευσή τους, άλλες φορολογούνται αγρίως, άλλα επικίνδυνα αντικείμενα απαιτούν κρατική άδεια για την κατοχή ή την χρήση τους κ.τ.τ.
Μόνο όμως οι ψυχοτρόπες ουσίες βρίσκονται στο σκότος της πλήρους παρανομίας, της ολοκληρωτικής απαγόρευσης.
Υπάρχει εδώ μια θεμελιώδης ανισότητα: πράγματα ίσης ή παρόμοιας ή συγκρίσιμης επικινδυνότητας αντιμετωπίζονται διαφορετικά από την κρατική νομοθεσία, τα μεν επιτρεπόμενα, έστω υπό προϋποθέσεις, τα δε απαγορευόμενα διά ροπάλου. Χωρίς να εξηγήται πειστικά (ή καν) ο λόγος της διαφοροποίησης. Η θεμελιώδης σκέψη της ισότητας θα υπαγόρευε εδώ την καταρχήν απελευθέρωση, συνοδευόμενη με κρατική παρέμβαση ανάλογη με το μέγεθος της επικινδυνότητας της ουσίας. Για παράδειγμα, υψηλή φορολογία στα χασίσια, χορήγηση της ηρωίνης από φαρμακείο με ιατρική συνταγή, ειδική αστυνομική άδεια για όσα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος επιθυμούν να προσφέρουν στην πελατεία τους προϊόντα ινδικής κάνναβης. Απλά πράγματα.
δ. Το δεν-δικαιούσθε-διά-να-ομιλήτε επιχείρημα.
Λένε οι απαγορευταί: το εμπόριο ψυχοτρόπων ουσιών ελέγχεται από τις συμμορίες του υπόκοσμου. Η απευθέρωση θα νομιμοποιήση το ωργανωμένο έγκλημα. Οι υποστηρικτές της είναι λιγουλάκι, εκόντες άκοντες, και υποστηρικτές αυτού του εγκλήματος.
Είναι πράγματι αληθές ότι το παράνομο εμπόριο των ψυχοτρόπων ουσιών είναι σε χέρια βρόμικα βρόμικων ανθρώπων. Αλλά αυτό δεν σχετίζεται με τις ίδιες τις ουσίες [όπως ας πούμε συμβαίνει στο παράνομο εμπόριο όπλων: οι έμποροι αντικειμένων που προορίζονται να σκοτώνουν δύσκολα θα είναι καλόγριες], οφείλεται αντιθέτως στην απαγόρευση. Αν απαγόρευε κάποιος μια άλλη ουσία που λειτουργεί επί του νευρικού συστήματος, το χαμομήλι ας πούμε, ας μην έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι το παράνομο εμπόριο χαμομηλιού θα περνούσε ασκαρδαμυκτί στα ίδια βρόμικα χέρια.
Η απελευθέρωση έχει την ακριβώς αντίστροφη συνέπεια: καθιστά την ηρωίνη χαμομήλι. Ίσως όχι τόσο δραστικά, αλλά το πιάνετε το επιχείρημα.
Συνεπώς, στο επιχείρημα περί υποκόσμου απαντώ σαφώς: nemo auditur suam turpitudinem allegans. Όσοι προκάλεσαν, μέσω της απαγόρευσης, την εγκληματικότητα που σχετίζεται με τις ψυχοτρόπες ουσίες δεν εισακούονται επικαλούμενοι τις συνέπειες τις οποίες οι ίδιοι ακριβώς επέφεραν. Δεν είναι δυνατόν να επιστηρίζεται η απαγόρευση, έστω εν μέρει, στις συνέπειες της ίδιας της απαγόρευσης!
ε. Το συνεπειοκρατικό επιχείρημα.
Δεν είμαι συνεπειοκράτης, αλλά ευχαρίστως επικαλούμαι συνεπειοκρατικά επιχείρηματα όταν με συμφέρουν, αναπτύσσουν συχνά ισχυρή πειθώ. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι η απελευθέρωση της αγοράς των ψυχοτρόπων ουσιών θα είχε ευεργετικά αποτελέσματα, καθώς θα μείωνε τις τιμές, θα εξαφάνιζε την εμπλοκή του υποκόσμου, θα απέτρεπε τους θανάτους λόγω νοθευμένου προϊόντος κ.τ.τ.
Άνθρωποι καλόπιστοι, πλην με μόνο εφόδιο την καλοπιστία, το αμφισβητούν αυτό, ισχυριζόμενοι ότι η άρση της απαγόρευσης, δηλαδή η άρση ενός πολύ σοβαρού εμποδίου εισόδου στην αγορά, θα οδηγήση αναπόφευκτα σε γιγαντισμό του υποκόσμου ή σε κάτι τέτοιο. Εδώ άλλοι είναι αρμοδιώτεροι εμού να απαντήσουν, εγώ απλώς κοιτάζω στην μαγική μου κρυστάλλινη σφαίρα και προβλέπω το μέλλον, όπως αποδεικνύω με το επόμενο επιχείρημα:
στ. Το εκ της κρυστάλλινης σφαίρας επιχείρημα.
Η πλάκα λοιπόν είναι ότι δεν χρειαζόμαστε ούτε θεωρητικολογίες των νομικών (: ψευδέγκλημα λόγω ανυπαρξίας προστατευόμενου εννόμου αγαθού, αρχή της βλάβης, ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας, αρχή της ισότητας) ή των οικονομολόγων (: η απελευθέρωση πολλαπλασιάζει την προσφορά, άρα καθηλώνει τις τιμές, άρα αφαιρεί το κίνητρο από τον υπόκοσμο) για να πειστούμε. Γιατί το κοινωνικό πείραμα της απαγόρευσης και κατόπιν απελευθέρωσης έχει ήδη συμβή ιστορικά, απλώς με άλλη ουσία: αναφέρομαι φυσικά στην τραγικωμωδία της Αμερικανικής Ποτοαπαγόρευσης. Μια ιστορία που δείχνει πού μπορούν να οδηγήσουν τα πράγματα μερικοί αποφασισμένοι ευσεβιστές και ηθικιστές και περισσότεροι δειλοί πολιτειακοί ταγοί, ευπρεπείς άνθρωποι, νοικοκύρηδες που κοιτάζουν την δουλειά τους. Και είμαι βέβαιος ότι και τότε οι καλόπιστες, πλην μόνο καλόπιστες φωνές, προειδοποιούσαν ότι, αν αρθή η απαγόρευση, ο υπόκοσμος θα θριαμβεύση. Και ότι η νεολαία θα καταστραφή. Και ότι μόνη λύση του προβλήματος είναι ασφαλώς η παιδεία.
Η ανάρτηση αυτή είναι προϊόν διαπλοκής – αποκαλύπτω ποια συμφέροντα προωθεί ο νεοφιλελεύθερος σιωνιστής συγγραφέας ΕΔΩ.
Εντάξει σιωνιστής, αλλά όχι και νεοφιλελεύθερος!
Ειμαι υπερ της νομιμοποιησης και εγω ομως εχω να κανω ορισμενες παρατηρησεις στο κειμενο
α)Αν αυριο νομιμοποιουνταν η εμπορια ναρκωτικων τι θα σημαινε αυτο για τον τροπο που αντιμετωπιζονται απο την κοινωνια και ιδιαιτερα απο τη νεολαια?Ενας νεος θα ενιωθε οτι η χρηση ναρκωτικων ειναι φυσιολογικη η θα ενιωθε οτι “αφου δεν ειναι απαγορευμενη δεν ειναι ωραια”?
β)Αν τα ναρκωτικα φορολογουνταν με υψηλο συντελεστη δε θα μπορουσε να συνεχιστει το παρανομο εμποριο?Η απαντηση ενος οικονομολογου ειναι ναι πιστευω.
γ)Το ιδιο δεν ισχυει και στην περιπτωση που τα ναρκωτικα θα χορηγουνταν με ιατρικη συνταγη?
Επισης αν καποιος νομιμοποιημενος εμπορος ναρκωτικων προβαινε σε ολες τις ενεργειες που ακολουθει ενας επιχειρηματιας για να προωθησει το προιον του οπως οπως εκπτωσεις,διαφημιση,δημοσιες σχεσεις κλπ πως θα επρεπε να αντιμετωπιστει?
Respect ωρέ! Ωραιότατον πόστιον :)
Ενίσταμαι για τη χρήση της λέξης *ασκαρδαμυκτί*. Πιθανολογώ ότι ήθελες να γραψεις: «…το παράνομο εμπόριο χαμομηλιού θα περνούσε *εν ριπή οφθαλμού* στα ίδια βρόμικα χέρια. »
Η φραση παιρνει το αντιθετο νόημα, βλ: http://el.wiktionary.org/wiki/ασκαρδαμυκτί
Ευχαριστώ, μου αρέσει να διορθώνωμαι, μου φαινόταν ότι είχε και την σημασία “προτού καν ανοιγοκλείσης τα βλέφαρά σου”.
Μη στενοχωριεσαι, ακομα και φοιτητης φιλολογιας νομιζε το ιδιο!
Συντάσσομαι με τη Ροδιά, για τα σέβη άμα τε και για το “ασκαρδαμυκτί”.
Μαριε, γραφεις:
“Απελευθερωση” δεν σημαινει και δημιουργια αγορας. Αλλα ακομα και αν φτασουμε σε τετοιο σημειο (κατι που εμεις οι κομμουνισται θα το αντιπαλαιψουμε με πανω απο την ακροπολη και τετοια), υπαρχει το μοντελο αντιμετωπισης της διαφημισης για παρομοια προιοντα οπως αλκοολ και καπνος. Και αν θες, ουτε καν το χαλαρο ελληνικο μοντελο αλλα το πολυ σκληρο αμερικανικο.
Ισα ισα, η απελευθερωση ανοιγει το δρομο για δημοσιες καμπανιες σαν εκεινες κατα του καπνισματος, και μπορει (οπως στην Β.Αμερικη) να κανει την καταναλωση τετοιων προιοντων τοσο uncool που να γινει ακομα πιο περιθωριακη αποσο ηδη ειναι.
ακριβως
παρεπιμπτοντως το ελληνικο κρατος ειναι τοσο αλλοπροσαλλο που ας πουμε κραταει το μονοπωλιο των τυχερων παιχνιδιων υποτιθεται για την προστασια μας, αλλα μας πηζει στην διαφημιση για το στοιχημα ας πουμε. Θα μπορουσαν καλλιστα να απαγορευσουν την διαφημιση καθε ουσιας ή πραξης που οδηγει σε προβληματα αυτοελεγχου, ειτε μιλαμε για εθιστικα ναρκωτικα, ειτε για τυχερα παιχνιδια, χωρις να προχωρουν στο τοσο δρακοντιο μετρο της απαγορευσης και μαλιστα ποινικοποιησης της χρησης.
Σορι για το διπλο κομεντ, αλλα θυμηθηκα και τουτο:
http://www.youtube.com/watch?v=F2fV-_eiKxE
Plagal η αγορα υπαρχει ηδη.Μπορει να ειναι παρανομη αλλα υπαρχει εφοσον υπαρχουν απο την μια οι παραγωγοι και οι εμποροι που αποτελουν την προσφορα και οι χρηστες που αποτελουν τη ζητηση.Εφοσον η αγορα ειναι παρανομη αναπτυσσεται το λαθρεμποριο με αποτελεσμα την αυξηση της τιμης των ουσιων,την εγκληματικοτητα κλπ.Το θεμα ειναι κατα ποσον η νομιμοποιηση της αγορας αυτης θα μετριασει και οχι θα λυσει αυτα τα προβληματα.Η δικη μου απαντηση ειναι μαλλον θετικη παραδεχομαι ομως οτι εχω αμφιβολιες για αυτο.Καταρχην εχω αμφιβολιες σχετικα με το αν η νομιμοποιηση θα οδηγησει στην απομυθοποιηση των ναρκωτικων η αν θα κανει τη χρηση τους εντελως φυσιολογικη.Οι εκστρατειες δημοσιας ενημερωσης ειναι καλη επιλογη δρασης ομως δε νομιζω οτι εχουν αποτελεσμα σε ανθρωπους που ειναι ηδη χρηστες.Για τους μη χρηστες εχω την αισθηση οτι μετραει περισσοτερο η εικονα του τοξικοεξαρτημενου για να δρασει αποτρεπτικα.Τωρα οσον αφορα το παρανομο εμποριο,ειναι γνωστο οτι οι πολλοι περιορισμοι ωθουν τη δημιουργια μαυρων αγορων.Πιθανον αν οι περιορισμοι χαλαρωσουν θα μειωθει η εκταση του παρανομου εμποριου δε θα εξαφανιστει ομως.Τελος θα πρεπει να συνυπολογιστει μια αλλη παραμετρος που δεν εχω θιξει,της εγκληματικοτητας.Ποιος θα δεχτει στη γειτονια του να δημιουργηθει μαγαζι η μαγαζια που θα πουλανε ναρκωτικα εστω και νομιμα?Και τα πορνεια νομιμα ειναι οπου υπαρχουν ομως οι τιμες των ενοικιων και των ακινητων ειναι χαμηλες γιατι ακριβως κανεις δε θελει να εγκατασταθει εκει.Ποιος γονεας θελει να παει σε μια συνοικια,σε μια γειτονια οπου θα υπαρχουν 2-3 ναρκομαγαζα αν ειναι δοκιμος ο ορος και να βλεπει καθε μερα στην πορτα του ανθρωπους ειτε σωριασμενους ειτε να κατουρανε εκει η να σφαζονται και να χτυπιουνται μεταξυ τους?Η ποιος γονεας θελει να ξερει οτι το παιδι του με 2 βηματα μπορει να μπει σε ενα τετοιο μαγαζι?Οσον αφορα τον ελεγχο των μαγαζιων φανταζομαι πως μπορει να συμβει και εκει οτι συνεβη με τα πορνεια,τα κλαμπ κτλ που ελεγχονται απο τον υποκοσμο.
ΕΓΩ!
Δε θελω να κανω γενικευσεις,πιστευω ομως οτι η πλειοψηφια των ανθρωπων δεν θα ειχε την ιδια αποψη με εσενα.Μπορει αυτη η συμπεριφορα να αγγιζει τα ορια του ρατσισμου ομως καλως η κακως ειναι η πραγματικοτητα ετσι.Ασχετα αν προσπαθουμε να την απορριψουμε πρεπει να λαβουμε υποψην μας τα αιτια της που μπορει να εδραζονται ειτε στην ελλειψη παιδειας ειτε και σε πραγματικα γεγονοτα.
αναλογως για τι μιλαμε. Τα κοφι σοπ της Ολλανδιας (που πουλανε χορτο βασικα) ειναι το ιδιο ελκυστικα ως γειτονες οπως ενα μικρο μπαρ γειτονιας, να μην πω καλυτερα.
Η χορηγηση σκληρων ναρκωτικων σιγουρα θελει προσεκτικοτερη ρυθμιση. Αλλα πολλα απο τα χαρακτηριστικα που σημερα συνδεουμε με τετοια κεντρα χορηγησης ουσιων εχουν να κανουν προφανως με τον παρανομο χαρακτηρα των ναρκωτικων. Αν η ηρωϊνη ηταν φτηνη και ελεγχομενη σαν μια ασπιρινη, ουτε υπερβολικες δοσεις θα ειχαμε ουτε την βαθια φτωχεια του τυπικου ηρωϊνομανους. Οποτε δεν θα υπηρχε ιδιαιτερη οχληση απο ενα κεντρο που θα πουλουσε ηρωϊνη, οπως δεν υπαρχει ξερω γω απο ενα φαρμακειο σημερα.
Για τη ηρωινη αυτο προυποθετει τον πληρη ελεγχο της παραγωγης και της διανομης απο το κρατος και ταυτοχρονα την μη υπαρξη η την εξαλειψη ενδεχομενων εστιων διαφθορας.Σιγουρα καλυτερη λυση κατα τη γνωμη απο τη σημερινη κατασταση της δηθεν απαγορευσης,θελω να πω ομως οτι το πιο πιθανον ειναι οτι δεν θα αποτελεσει πανακεια.Τωρα για την Ολλανδια εγω ειλικρινα δεν γνωριζω τι γινεται.Προφανως το οτι τα κοφι σοπ ειναι ελκυστικα ως ενα βαθμο σημαινει οτι εχει νομιμοποιηθει πληρως η χρηση των μαλακων ναρκωτικων στην κοινωνια αυτη.Δεν μπορω να κατασταλαξω αν αυτο ειναι καλο η κακο σιγουρα ομως φανταζομαι οτι και εσυ θα συμφωνησεις οτι στη χωρα μας την Ελλαδα για να συμβει αυτο θα χρειαστει αρκετος χρονος.Τα πρωτα χρονια δε θα εχουμε συγκλονιστικα ρεπορταζ απο τα καναλια μας με αγανακτισμενους πολιτες στο επικεντρο και διαφορους παραγοντες της εγχωριας λαικης η θρησκευτικης δεξιας η τελος παντων οπως αλλιως λεγεται αυτος ο πολιτικος χωρος.
Και η δική μου θέση είναι παρεμφερής. Είμαι υπέρ της νομιμοποίησης για κάναβη και υπέρ της δωρεάν διάθεσης απο ειδικά κρατικά κέντρα της ηρωϊνης με παράλληλη ψυχιατρική υποστήριξη.
Ωστόσο ας μην ξεπερνάμε τόσο εύκολα το ερώτημα του Μάριου. Στην Ολλανδία ορισμένοι καλλιεργητές κάναβης έχουν επιδοθεί σε αγώνα να βρουν τρόπους να αυξήσουν την τοξικότητα του φυτού, και άρα την κοινώς αποκαλούμενη μαστούρα του χρήστη, γεγονός το οποίο διαφημίζουν με ευφάνταστα ονόματα και συσκευασίες του προϊόντος τους.
Πριν από ένα ή δύο χρόνια ο Economist είχε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα on The Case for Legalization (δυστυχώς τώρα σε paywall). Το επιγραμματικό συμπέρασμα ήταν: πρέπει να πάψει να είναι θέμα εγκληματικότητας και να γίνει θέμα υγείας — όπως το οινόπνευμα και ο καπνός.
Παιδιά, εξακολουθώ να είμαι σε διακοπάς και εκτός σύνδεσης, δεν έχω διαβάσει τα σχόλια, αλλά είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε όλοι μαζί μου :-)
Τα λέμε σύντομα.
Όχι, δεν συμφωνούμε όλοι μαζί σου. Άκουσε αν θέλεις και την κριτική, λοιπόν –και περιορίζομαι στο επιχείρημα α, γιατί η διατύπωσή του με ανάγκασε να μην διαβάσω τα υπόλοιπα (που ελπίζω να είναι πιο αξιόλογα)…
Το επιχείρημα α είναι ανύπαρκτο. Περιορισμένο στην επίκληση προφάνειας (!!) «αντικρούει» συζητήσιμα και πειστικά επιχειρήματα της αντίθετης άποψης, και κλείνει με την αμάχητη, -ως παιδαριώδη- καταφυγή σε γελωτόσημα και χαχανόσημα. Δεν αισθάνεσαι εδώ ότι υποτιμάς λιγουλάκι άκομψα, τους συνομιλητές μιας αντίθετης άποψης Αθανάσιε; Μου θυμίζεις στην διατύπωση αυτού του επιχειρήματός σου, εκείνους τους εφήβους που κάνουν μια χοντρή πλάκα σε κάποιον (χωρίς να το πολυσκεφθούν) και μετά γυρνάνε απεγνωσμένα και κοιτάνε να δούνε αν οι γύρω τους γελάσανε με το αστείο…Εγώ πάντως δεν γέλασα.
Έτσι όμως, όπως και με τους συνήθεις αφορισμούς σου, του τύπου «αυτά είναι λυμένα!» σοβαρός διάλογος δεν γίνεται και επιχειρήματα δεν αρθρώνονται. Αλλά, έτσι κι αλλιώς ένα Post δεν αποσκοπεί πάντοτε στον διάλογο και τα επιχειρήματα αλλά τις εντυπώσεις, οπότε ας μην μου κακοφαίνεται…
Υπάρχει όμως και κάτι καλό στο «εκ του γαμβρού» αναγνωστοπούλειο επιχείρημα, που δεν πρέπει να παραλειφθεί η αναφορά του: Το επιχείρημα αυτό εγκαινιάζει μια νέα κατηγορία πλάνης-παραλογισμού-σοφίσματος, την οποία θα ονομάσω“bridegroom fallacy”, και η οποία συνίσταται στο εξής:
Πρόκληση από ένα σύνολο προτάσεων του επιχειρηματολογούντος, της απατηλής εντύπωσης ότι το σύνολο αυτό συνιστά επιχείρημα, ενώ στην ουσία προσκαλείται ο «γαμβρός» του συνόλου αυτών των προτάσεων να «νυμφευθεί» μια κάποια παραδοχή, χωρίς να ελέγξει καν, αν η «νύφη» αυτή φέρει προίκα…
Προφανώς, κάποιος ψάχνει για κορόιδα…
Το έγραψε ο Πλαγάλ στο μπαζ, το γράφω κι εγώ εδώ: σχετικότατη με την ανάρτηση είναι η τρίτη σεζόν του the wire.
Σε πιο χαρντ ντάτα τώρα υπάρχουν το πείραμα της Ολλανδίας με τα μαλακά ναρκωτικά και τα παραισθησιογόνα μαγικά μανιτάρια. Από ότι είχα κοιτάξει ένα χρόνο πριν, επιτυχημένο είναι. Στην Ελβετία η ηρωίνη συνταγογραφείται. Δεν χρειάζεται να μαντεύουμε πια, υπάρχουν αρκετά παραδείγματα, μελέτες και επαρκές χρονικό διάστημα για να επανασχεδιάσουμε την πολιτική μας.
Και φορ δι ρέκορντ συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τον ΑΑ.
Κοίτα να δεις που δεν θυμάμαι πια τον κωδικό μου.
Στα νιάτα μου λοιπόν το μαύρο, η φούντα,ο μπάφος ήταν εξαιρετικά
διαδεδομένα.
Τότε αρκούσε να είσαι στην κατάλληλη παρέα για να δοκιμάσεις χαζογελώντας.
Κάποιοι εξ αυτών σήμερα δεν ζουν(λόγω πρέζας).2-3 άλλοι σε ηλικία περίεργη,άνω των 25,έμπλεξαν με την πρέζα.Να μου πείτε,συμβαίνει και στις
καλύτερες οικογένειες.
Αλλά η μεγάλη τάση για δοκιμή υπήρχε.Τώρα τα παιδιά είναι αλλιώς.Η παιδεία λοιπόν είναι μια κάποια λύση στο πρόβλημα.
Ας πούμε πως αποχαρακτηρίζουμε την ινδική κάναβη.Αυτό πράγματι είναι
σωστό γιατί μ’αυτόν τον τρόπο την παίρνουμε απ’τα χέρια των εμπόρων
που δεν διακινούν μόνον αυτήν.Όμως τι μπορεί να γίνει με την ηρωίνη π
πραγματικά;Έστω πως την δίνουμε συνταγογραφημένη.Ποιός γιατρός
θα δεχτεί να συνταγογραφήσει ηρωίνη στον έφηβο που του δηλώνει πως θέλει
να την δοκιμάσει;Αν ο έφηβος δεν βρει νόμιμο τρόπο,δεν θα στραφεί στον
έμπορο;Πότε θα θεωρείται κάποιος χρήστης;Με την πρώτη φορά,την
δεύτερη,την εκατοστή;Και μέχρι τότε πως θα την προμηθεύεται;
Απλά πρωινά ερωτήματα που μπορεί να είναι και έωλα.
Χαμογελόσημο.
Τα ερωτηματα σου Jarmousch,δεν ειναι απλα.Αντιθετως ειναι ιδιαιτερως σοβαρα κατα τη γνωμη μου και απο τη μερια μου συμμεριζομαι τους προβληματισμους σου.
jarmusch,
το ερώτημά σου με έχει απασχολήσει και μένα. Από προσωπική πείρα (δυστυχώς) μπορώ να σου πω ότι η συντρηπτική πλειοψηφία των χρηστών ηρωϊνης δεν πήγε να βρει τον έμπορο για να τη δοκιμάσει. Κόλλησε είτε από κοντινό του πρόσωπο που επίσης έκανε χρήση, ή του την πάσαρε γνωστός για να τον κάνει πελάτη ώστε να μπορεί να βγάζει χρήματα για τη δική του χρήση.
Αυτό που λέω εγώ (που είναι ένα βήμα παραπέρα από τη συνταγογράφηση) είναι ότι αν ο χρήστης έχει δωρεάν διαθέσιμη τη δόση του από κλινικές ευρισκόμενες σε χώρους στους οποίους θα μπορεί να κάνει χρήση σε ελεγχόμενο περιβάλλον δεν θα έχει ανάγκη να προσπαθήσει να ψαρέψει άλλους πελάτες, πράγμα που μειώνει την προσφορά στους δρόμους. Επίσης δεν θα έχει ανάγκη να προσφέρει σεξ για χρήμα ή να διαπράξει άλλου είδους αδικήματα, γεγονός που μειώνει την εγκληματικότητα. Αν του παρέχονται σύριγγες θα μειωθούν επίσης τα κρούσματα έιτζ και ηπατίτιδας, ενώ ο έλεγχος της ποιότητας θα μειώσει τους θανάτους από υπερβολική δόση.
Ταυτόχρονα το μέτρο αυτό μειώνει δραστικά την κερδοφορία των μεγαλεμπόρων ναρκωτικών καθώς οι χρήστες θα μπορούν να απευθύνονται στις κλινικές. Ουσιαστικά ο μόνος πελάτης θα είναι ο σπάνιος έφηβος του παραδείγματός σου. Πιστεύω λοιπόν ότι θα υπάρξει μείωση στους εμπόρους διότι θα είναι ασύμφορο να αναλλάβει κανείς το ρίσκο της παράνομης διακίνησης όταν τα κέρδη θα έχουν σχεδόν εξαφανιστεί και δεν θα υπάρχουν βαποράκια να κάνουν τη διακίνηση. Η άποψή μου είναι ότι ο έφηβος που ψάχνει να βρει τρόπο να δοκιμάσει ηρωίνη μπορεί να τη βρει εύκολα και με το σημερινό καθεστώς! Με αυτό που εισηγούμαι πιστεύω ότι η διάθεση θα μειωθεί, και η ηρωίνη θα χάσει την αίγλη της.
SG, εσύ χρωστάς σε μας και στην ανθρωπότητα το κείμενο για το πώς επηρεάζεται μια αγορά από την άρση των νομικών εμποδίων, μην νομίζης ότι το ξέχασα!
Πλαγκάλ, εσείς δεν το κάνετε από ιδεολογία, το κάνετε για το ξεχαρμάνιασμα λέμε! :-Ρ
Μάριε, ΚΤ και λοιποί επιφυλάσσομαι. Ο Μάριος διατυπώνει εύλογα ερωτήματα οπωσδἠποτε.
για ποια αγορα λες? το μυαλο μου εχει γινει λιγο τυρι αυτον τον μηνα
j
“Αν ο έφηβος δεν βρει νόμιμο τρόπο,δεν θα στραφεί στον έμπορο;”
αυτο δεν ειναι κατι που λυνουμε με παιδεια και καποια ενηλικη επιβλεψη, με τον ιδιο τροπο που κανουμε και στο θεμα του αλκοολ ή αλλων νομιμων ναρκωτικων?
Μάριε,
Όπως είπα, δεν είμαι συνεπειοκράτης, οπότε δεν με πολυενδιαφέρει. Λογικά όμως αφενός θα χάσουν την αίγλη της παρανομίας, αφετέρου θα καταστούν πολύ πιο προσιτά για όποιον ενδιαφέρεται.
Λαθρεμπόριο υπάρχει και στα τσιγάρα λόγω της υψηλής φορολογίας ασφαλώς, αλλά αυτό δεν είναι βέβαια λόγος να τα απαγορεύσουμε (δεν εννοώ ότι ισχυρίζεσαι αυτό). Σε κάθε περίπτωση, η κατάσταση “λαθρεμπόριο, έστω 50%” είναι καλύτερη από την κατάσταση “λαθρεμπόριο 100%”. Το ποιος πρέπει να είναι ακριβώς ο φορολογικός συντελεστής είναι ζήτημα τεχνικό, που έπεται της απόφασης περί απελευθέρωσης, δηλαδή την προύποθέτει.
Διευκρινίζω λίγο πώς το εννοώ εδώ: εννοώ ότι κάθε υγιής και εχέφρων ενήλικος θα μπορή να προμηθεύεται την ουσία της αρεσκείας του χωρίς κάποια ιατρική ένδειξη, απλώς και μόνο επειδή έτσι θέλει (και θα την πληρώνη ο ίδιος ασφαλώς). Εδώ πραγματικά δύσκολα χωράει το λαθρεμπόριο νομίζω.
Με πολλούς περιορισμούς ασφαλώς, γιατί το εμπόρευμά του είναι επικίνδυνο, που δεν θα φτάνουν όμως στην πλήρη απαγόρευση της διαφήμισης ενός νόμιμου προϊόντος.
Μπορείς να σκεφτής κάποιο παράδειγμα κατά; Εγώ ανέφερα την ποτοαπαγόρευση.
Μπορούμε πάλι να περιμένουμε να το εξαφανίση η παιδεία ή ο κακός ο λύκος.
Όχι ακριβώς.
Επίσης κανείς δεν θέλει χωματερή δίπλα στο σπίτι του, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να μην έχουμε χωματερές.
Καταρχην ευχαριστω για τις απαντησεις σας.Θα σταθω σε ορισμενα σημεια που μου κεντρισαν το ενδιαφερον.
α)Γραφετε οτι δεν πρεπει να οδηγηθουμε στην πληρη απαγορευση της διαφημισης των ναρκωτικων σε περιπτωση που νομιμοποιηθουν.Επειδη απο οτι καταλαβα διαβαζοντας τα σχολια αλλα και κειμενα σας ειστε νομικος,μπορειτε να μου δωσετε παραδειγματα σχετικα με τα ορια της επιτρεπτου στην περιπτωση αυτη?
β)Σχετικα με την ποτοαπαγορευση εχετε δικιο σχετικα με την εξαλειψη του εγκληματος που προερχεται απο την εμπορια του συγκεκριμενου προιοντος,αυτο ομως δε σημαινει οτι ανθρωποι σε κατασταση μεθης δεν πραττουν εγκληματα.Αυτο δε σημαινει ομως οτι πρεπει να γυρισουμε στην ποτοαπαγορευση.Μια χρησιμη επισημανση που θεωρω οτι δινει και το στιγμα των αποψεων μου και για το αντικειμενο του διαλογου μας,
γ)Στο παραδειγμα των χωματερων οπως και στο αντιστοιχο των ναρκωτικων,αποψη μου ειναι οτι δεν πρεπει να γινουν βηματα προς τα πισω,για να γινουν προς τα μπρος ομως πρεπει να ληφθει και ο παραγοντας αυτος υποψην.Δεν πρεπει να γινουν ολα στη λογικη αποφασιζουμε και διαταζουμε.Σιγουρα ομως θα πρεπει να γινουν πολλες προσπαθειες να πειστει η ελληνικη κοινη γνωμη και αυτο ειναι γνωστο γιατι.
δ)Για το θεμα της ηρωινης,προτεινετε δηλαδη μια επικινδυνη ενασχοληση να νομιμοποιειται?Αν δεν κανω λαθος ειχατε γραψει παρομοιο αρθρο για καταδυσεις σε περιοχες υψηλης επικινδυνοτητας?Αν ναι τοτε η απαντηση σε αυτο ειναι περιττη.Θα διαβασω αν εχω χρονο παλι το συγκεκριμενο αρθρο.
Ξαρμθσψη,
ωραία σου απαντά ο Κώστας και συμπληρώνω: κανείς δεν μίλησε για εφήβους, προς Θεού, εδω απαγορεύεται η πώληση σε αυτούς οινοπνευματωδών!
ΣΓ,
εννοώ τι συμβαίνει σε οποιαδήποτε αγορά που αφορά απαγορευμένα αντικείμενα όταν νομιμοποιείται, είτε αφορά ναρκωτικά είτε οινοπνευματώδη είτε αρχαιότητες είτε πυρηνικά όπλα.
ΚΤ,
όχι απλώς τα υπόλοιπα επιχειρήματα δεν διάβασες, αλλά μάλλον ούτε το α.
Περιωρισμένο; Τι είναι αυτά λοιπόν;
Με τι διαφωνείς ακριβώς; Αν είχες δύο επιλογές σε αποκλειστική διάζευξη “Η χρήση ναρκωτικών απευθύνεται εις εαυτόν” και “Η χρήση ναρκωτικών απευθύνεται σε τρίτους”, τι θα διάλεγες;
Η προφάνεια σαφώς επιτελεί λειτουργία κατανομής του επιχειρηματολογικού βάρους απόδειξης: όταν τρώω κάτι που μοιάζει με πατάτα και μυρίζει σαν πατάτα, μπορεί πράγματι να τρώω κολοκύθι, αλλά το βάρος απόδειξης φέρει αυτός που ισχυρίζεται το μη προφανές, το αντιστρατευόμενο όλες τις ενδείξεις.
Μα την αλήθεια καθόλου. Ξαναλέω, έχεις και πρόχειρο τον Ροξίν, δες την αμηχανία των θεωρητικών όταν επιχειρούν να ανεύρουν έννομο αγαθό.
Ε καλά, δεν πιάνουν όλοι το αστείο πάντα.
Περί προφανείας:
Η προφάνεια την οποία επικαλείσαι είναι μια αξιολογική προφάνεια. Είναι δηλ. κάτι που κανείς δεν «το’βρε και δεν το ‘πε» ακόμα, που λέει και το τραγούδι…Αν υπήρχε τέτοια προφάνεια δεν θα έγραφες καν το post σου. Γιατί, ποιός συζητεί και αναλύει τα προφανή;
Τώρα, μολονότι όντως υπάρχουν κάποιες μεταηθικές θεωρίες και περί της «αξιολογικής» προφανείας, νομίζω απλώς ότι δεν τις έχεις καλά υπόψη σου. Αν τις είχες, πιστεύω ότι θα έγραφες πολύ περισσότερα από όσα έγραψες επί του θέματος (ή δεν θα έγραφες και τίποτε…). Πρόκειται για έναν από του εναντίου συλλογισμό, που ελπίζω να μην σε ενοχλεί. Άλλωστε με έχεις συνηθίσει σε πιο τεκμηριωμένες απόψεις.
Περι επιχειρηματολογικού βάρους:
Επιχειρηματολογικό βάρος φέρει πρωτίστως όποιος χαρακτηρίζει ένα σύνολο δηλώσεών του ως επιχείρημα. Υπάρχει δηλ. στην περίπτωση σου μια προφάνεια ως προς την ύπαρξη και εκ μέρους σου ανάληψη του βάρους: Το αναλαμβάνεις ασμένως, γιατί αλλιώς δεν θα καθόσουνα να αραδιάζεις αριθμημένα επιχειρήματα!! Μην πας λοιπόν να αντιστρέψεις τα βάρη θεμελίωσης στην περίπτωση του επιχειρήματος α, ή δέξου ότι αυτό αποτελεί ένα απλό ρητορικό προοίμιο στο κείμενό σου ή επιχείρημα-πλάνη. Ουδέν κρυπτόν.
Βλέπεις, όποιος προσπαθεί να θεμελιώσει συμπέρασμα «υπέρ της άρσης της απαγόρευσης», οφείλει (ιδού το βάρος!) να εξηγήσει γιατί οι απαγορευτές κάνουν λάθος. Δεν ξεκινάει Αθανάσιε από κάποιο «σημείο μηδέν» η συζήτηση, ώστε να μπορείς να λες στους απαγορευτές «Εξηγήστε μου γιατί μου απαγορεύετε να φουμάρω!» και όταν αυτοί σου εξηγούν, να λες ένα απλό «δεν μου αρκεί! Άλλο! Και γρήγορα!». Πρέπει και να πεις «γιατί δεν σου αρκεί» (και η απάντηση εδώ δεν μπορεί, δυστυχώς, να είναι «Γιατί, έτσι μου!»). Λ.χ. όταν αρνείσαι την προστασία της δημόσιας υγείας ως προστατευόμενο έννομο αγαθό πρέπει να εξηγήσεις γιατί την αρνείσαι. Υπάρχουν λοιπόν δύο επιλογές εδώ: Είτε να μπεις σε έναν επίπονο, αλλά ουσιαστικό διάλογο με τους απαγορευτές, ή να συνεχίσεις να γράφεις μανιφέστα –χωρίς όμως να τα ονομάζεις επιχειρήματα). Σε κάθε περίπτωση, εγώ θα σε διαβάζω με ενδιαφέρον…
Διαισθάνομαι λοιπόν μια γενικότερη σύγχυση μέσα σου, ως προς το εξής: Μπερδεύεις «επιχειρήματα» με «προτάσεις-δηλώσεις» ή και μανιφέστα. Η πρόταση «Ο Χ δεν πράττει προς έτερον» (την υπογραμμίζεις κιόλας!) δεν είναι επιχείρημα, αλλά δήλωση, χρειάζεται δηλ. τεκμηρίωση το γιατί η σύριγγα την οποία κατευθύνει στην φλέβα του ο Χ δεν μπορεί να ερμηνευθεί-αξιολογηθεί ως συμπεριφορά προς έτερον. Η τεκμηρίωση αυτή συνιστά το επιχείρημα το οποίο χρωστά κάποιος. Αντιθέτως, η ρήση «Πρέπει να αρθή η απαγόρευση γιατί ο Χ δεν πράττει προς έτερον» είναι λειψή.
Υγ, Πράγματι, δεν γέλασα με το «αστείο» σου: Και. πράγματι, αυτό συμβαίνει όταν κανείς δεν έχει χιούμορ. Ή όταν το αστείο είναι χάλια. Αν δεν συμβαίνει το δεύτερο, τότε θα είναι το πρώτο: Ίσως μου λείπει το αναγκαίο χιούμορ για να αντιμετωπίζω τα άρθρα σου και τα παίρνω στα σοβαρά…
υγ2. Μιας και έγραψα για τον Χαρώνδα στο «Κατά της ισόβιας κάθειρξης» Αθανάσιε, αναρωτιέμαι πώς θα αντιδρούσε άραγε ο χαρώνδειος λαός απέναντι σε κάποιον που θα ξεκινούσε τον λόγο του «υπέρ της απελευθέρωσης των ψυχοτρόπων ουσιών» με γαμβρούς, προφάνειες και χαχανόσημα (επιχείρημα α)… Αναρωτιέμαι βασικά, αν θα προλάβαινε εκεί, ανάμεσα στα γέλια και τα χάχανα, να ακουστεί και ένα κάποιο (πνιχτό) ερώτημα περί «επιχειρηματολογικού βάρους». J
“Δεν ξεκινάει Αθανάσιε από κάποιο «σημείο μηδέν» η συζήτηση, ώστε να μπορείς να λες στους απαγορευτές «Εξηγήστε μου γιατί μου απαγορεύετε να φουμάρω!» και όταν αυτοί σου εξηγούν, να λες ένα απλό «δεν μου αρκεί! Άλλο! Και γρήγορα!». Πρέπει και να πεις «γιατί δεν σου αρκεί» (και η απάντηση εδώ δεν μπορεί, δυστυχώς, να είναι «Γιατί, έτσι μου!»).”
Όντως δεν ξεκινάει από το μηδέν. Ξεκινάει από το συνταγματικό πρόταγμα της ελευθερίας, που επιτάσσει να επιτρέπεται ό,τι δεν απαγορεύεται και συνεπώς να αιτιολογήται η απαγόρευση, όχι η ελευθερία.
Αλλά αυτά είναι από άλλο αστείο.
Είναι από άλλο αστείο όντως.
Γιατί το μόνο αστείο που υπάρχει είναι το αστείο μιας ελευθερίας θεμιτώς περιορισμένης από νόμους, η αιτιολογία θέσπισης των οποίων, γεννά καθήκον επαρκούς επιχειρηματολογικής της αντίκρουσης και όχι δικαίωμα πομπώδους υποτιμήσεώς της, δια γελώτων.
Kt και Αθανάσιε,
αν πάντως ποτέ βρεθείτε αντιμέτωποι στο δικαστήριο να εκπροσωπείτε αντιδίκους παρακαλώ να μας ενημερώσετε. Ίσως και να αξίζει το αεροπορικό εισητήριο για να έρθω να σας παρακολουθήσω! :)
Θα είναι πράγματι τσόντα :-Ρ
Μάριε, δεν πιστεύω να μου απευθύνεσαι στον πληθυντικό!
“α)Γραφετε οτι δεν πρεπει να οδηγηθουμε στην πληρη απαγορευση της διαφημισης των ναρκωτικων σε περιπτωση που νομιμοποιηθουν.Επειδη απο οτι καταλαβα διαβαζοντας τα σχολια αλλα και κειμενα σας ειστε νομικος,μπορειτε να μου δωσετε παραδειγματα σχετικα με τα ορια της επιτρεπτου στην περιπτωση αυτη?”
Μια απλή σκέψη είναι, αν ένα προϊόν είναι νόμιμο, δεν είναι δυνατόν να απαγορεύεται εντελώς η διαφήμισή του (η σκέψη δεν είναι καν δική μου, την είχα διαβάσει στον Δαγτόγλου, Καθηγητή Συνταγματικού). Αν θες, δεν ξέρω κανένα προϊόν στο οποίο να ισχύη κάτι τέτοιο.
Ναι,χρησιμοποιω πληθυντικο ευγενειας.Εφοσον ειναι προτιμοτερος ο ενικος θα χρησιμοποιησω τωρα αυτον.Γενικοτερα ενστερνιζομαι και εγω την αγγλοσαξωνικη λογικη οπως ομως και τη φραση “Φερσου στη Ρωμη σα Ρωμαιος”οποτε για παν ενδεχομενο συνηθως χρησιμοποιω τον πληθυντικο ευγενειας.
Στο θεμα μας τωρα,νομιζω οτι απαγορευσεις διαφημισεως ορισμενων νομιμων προιοντων ηδη εχουν καθιερωθει.Στη χωρα μας απαγορευεται η διαφημιση του τσιγαρου απ’οσο γνωριζω.Η λογικη ειναι οτι προκειται για προιον εθιστικο που προκαλει βλαβη στην υγεια οσων το καταναλωνουν.Οποτε χωρις να γνωριζω ποια ειναι η γνωματευση ορισμενων ειδικων οπως αυτη που παραθετεις,εχω την αισθηση οτι δεν θα αποτελει πρωτοτυπια σε περιπτωση νομιμοποιησης παντα του εμποριου ναρκωτικων η απαγορευση της διαφημισης του.Και κατα τη γνωμη μου ουτε παραλογη κινηση.
“Στη χωρα μας απαγορευεται η διαφημιση του τσιγαρου απ’οσο γνωριζω.”
Όχι απολύτως. Απαγορεύεται εκτενώς, αλλά όχι εντελώς.
Είμαστε σίγουροι πως η αποποινικοποίηση δεν θα αύξανε την καταναλώμενη ποσότητα όπως επίσης και τον αριθμό των χρηστών; Δεν το νομίζω.
Ρίξτε μια ματιά στο παρακάτω άρθρο
http://www.jstor.org/pss/2006861
ή σαν working paper (αν δεν έχεις πρόσβαση σε jstor)
research.chicagobooth.edu/economy/research/articles/68.pdf
Η συγκεκριμένη έρευνα υποδεικνύει πως η κατανάλωση ναρκωτικών είναι reponsive to price. “Price elasticities of addictive goods are relatively large”. Πράγμα που σημαίνει πως η πτώση της τιμής/αύξηση διαθεσιμότητας θα σήμαινε σημαντική αύξηση της κατανάλωσης. Και πως η μόνιμη πτώση της τιμής εξαιτίας της νομιμοποίησης θα αύξανε σημαντικά τη κατανάλωση των ναρκωτικών ιδιαίτερα στα φτωχότερα στρώματα και τους νέους.
Οι ίδιες ενδείξεις υπάρχουν στις παρακάτω πηγές
http://www.jstor.org/pss/3441136
http://www.saprp.org/m_pr_archives_detail.cfm?AppID=1231
http://www.jstor.org/pss/2138640
(copy-paste από μήνυμα μου στο buzz το οποίο θέλησα σκόπιμο να μεταφέρω και εδώ…)
πως το θυμηθηκες αυτο τωρα Επ?
Βραχυπροθεσμα ειναι σχεδον σιγουρο οτι η αποποινικοποιηση (που θα ριξει τις τιμες) θα φερει καποια αυξηση καταναλωσης. Το θεμα ειναι:
α) θα αυξησει τον αριθμο των καταναλωτων?
β) γιατι μας νοιαζει η καταναλωση?
γ) τι γινεται μακροπροθεσμα?
Το α δεν ειναι σιγουρο, ας πουμε δεν περιμενω να εχουμε περισσοτερους ηρωϊνομανης επειδη εγινε λιγο φτηνοτερη η ηρωϊνη.
Το β ειναι ακομα πιο σημαντικο, το προβλημα με τα ναρκωτικα δεν ειναι η καταναλωση αφεαυτου αλλα η υπερκαταναλωση και κυρως οι βλαβες στην υγεια. Εχω την εντυπωση οτι με νομιμη αλλα ελεγχομενη ηρωϊνη οι θανατοι θα πηγαιναν σχεδον στο μηδεν, μια και ειναι αποτελεσμα υπερβολικης δοσης (που κανεις δεν παιρνει επιτηδες εκτος αν θελει να πεθανει).
Το γ ειναι ακομα πιο περιπλοκο. Η νομιμοποιηση μπορει να οδηγησει απο το στατους ρομαντικης υποκουλτουρας που εχουν καποια ναρκωτικα σημερα στο απλο στατους κακης και βρωμερης συνηθειας, που εχει ας πουμε το καπνισμα νικοτινουχων στις ΗΠΑ.
Στο α) και όμως τα στοιχεία που έχουμε μας λένε πως οι ελαστικότητες των ναρκωτικών είναι υψηλές.
Στο β) έχω την εντύπωση πως πέρα από τα short-term effects της κατάχρησης υπάρχουν και τα long-term της regular χρήσης.
Στο γ τίποτα δεν είναι σίγουρο. Τα πάντα εξαρτώνται από τη κουλτούρα του πληθυσμού (η οποία δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη). Σε πολλές χώρες το κάπνισμα εξακολουθεί να θεωρείται in.
Εξαιτίας αυτού! :)
+ btw αν γυρίζαμε το χρόνο πάρα πολλά χρόνια πίσω θα συνηγορούσες υπέρ της διάδοσης των προϊόντων του καπνού ή όχι;
Αλλο διαδοση αλλο ποινικοποιηση. Θα ημουν υπερ της βαριας φορολογιας και της απαγορευσης διαφημισεων. Χωρις Χολλυγουντ το τσιγαρο θα ειχε παραμεινει ισως that filthy habbit…
α) ελαστικοτητα στον αριθμο των καταναλωτων ή στην καταναλωση των ηδη χρηστων βρε?
β) αναλογα το ναρκωτικο. Καποια ναρκωτικα στην χαλαρη χρηση εχουν περιπου τα ιδια εφφεκτ με το να πινεις βαρια ποτα ή να πινεις πολυ καφε.
γ) ε υπαρχει σαφης (αρνητικη) συσχετιση με το μορφωτικο επιπεδο και την οικονομικη αναπτυξη.
α) Ρίξε μια ματιά στα άρθρα. Ειδικά το πρώτο (Rational Addiction and the effect of price on consumption). Δες και το παρακάτω
ftp://zappa.ubvu.vu.nl/19930030.pdf
β) Σίγουρα. Εξαρτάται από το ναρκωτικό αλλά στον καφέ και σε διάφορα ποτά η καμπύλη χρήσης-effect έχει σχήμα U (δεν γνωρίζω αν το ίδιο ισχύει και κάποια τα ναρκωτικά – και που είναι το minimum το οποίο στο καφέ και κρασί αντιστοιχεί σε negative harm)
γ) Ωστόσο οι κίνδυνοι από την αποποινικοποίηση διάφορων ναρκωτικών είναι τόσο μεγάλοι έτσι ώστε εντωμεταξύ (και μέχρι να αλλάξει η κουλτούρα) θα θρηνήσουμε πάρα πολλά θύματα. Επιπλέον δεν νομίζω πως είναι καλό να δίνεις περισσότερα εργαλεία αυτοκαταστροφής σε απελπισμένους :)
Για το (α) υποστηρίζεται από τον Μπέκερ ότι οι κοινωνικές κυρώσεις επαρκούν για να μην έχουμε σημαντική αύξηση του αριθμού των καταναλωτών. Ο white collar εργάτης που υποβάλλεται σε drug tests στην δουλειά του και που αμοίβεται πολύ καλά δεν θα ρισκάρει να τα χάσει όλα για να δοκιμάσει λίγη πρέζα.
Για τα long-term effects της κατανάλωσης, στην Ελβετία υπήρχε ένα πειραματικό πρόγραμμα στο οποίο έδιναν ελεγχόμενα ηρωίνη. Οι συμμετέχοντες ήταν λειτουργικοί στην καθημερινή τους ζωή. Τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονταν τα δημοσιεύματα που είχα βρει, δεν έχω δει επιστημονική μελέτη, δεν κόβω και το χέρι μου.
Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών έχει και αρνητικές συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο, πέρα από τους χρήστες. Δημιουργούνται συμμορίες για την παραγωγή και πώληση τους. Επειδή είναι παράνομες, άρα δεν υπάρχει enforcement of property rights από το κράτος, γίνεται χρήση βίας ή απειλή χρήσης για την τήρηση των συμφωνηθέντων/απόκτηση νέων περιοχών. Η κυριαρχία των συμμοριών δημιουργεί γκέττο, υποβαθμίζει περιοχές, οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό και στην περιθωριοποίηση(έχω κατά νου αμερικανικές αναλυσεις επί του θέματος, που φυσικά επηρεάζονται από τα όσα συμβαίνουν στα δικά τους γκέττο).
ΥΓ.Είχα προετοιμάσει ένα κείμενο για ακριβώς αυτό το θέμα, είχα κάνει και την απαιτούμενη προεργασία, αλλά μπήκα στρατο και κάπου ξεχάστηκε.
th.alys στο a) νομίζω πως υπάρχουν προβλήματα εφαρμογής. Δεν έχουν όλοι οι εργοδότες της δυνατότητα να επιβάλλουν το προσωπικό τους σε σχετικά tests (και δεν νομίζω πως τους νοιάζει ιδιαίτερα στο βαθμό που αυτοί μπορούν να κάνουν ικανοποιητικά τη δουλειά τους – btw γνωρίζω κάποιον που είναι αλκοολικός και εθισμένος στη κάνναβη αλλά στη δουλειά του δεν τα πάει άσχημα)
Στο β) είναι γνωστό π.χ. από διάφορες έρευνες πως ακόμα και η κάνναβη έχει αρνητικά long-term effects. Θα μου προκαλούσε μεγάλη έκπληξη αν το ίδιο δεν ίσχυε και για οπιούχα
Στο γ) οι συμμορίες νομίζω πως θα μπορούσαν να αλλάξουν εύκολα δραστηριότητα. Το ότι υπάρχουν συμμορίες δεν οφείλεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του παράνομου εμπορίου των ναρκωτικών. Το πόσο και αν θα περιορίζονταν η ύπαρξη συμμοριών μέσω της νομιμοποίησης των ναρκωτικών δεν νομίζω πως έχουμε τη δυνατότητα να το εκτιμήσουμε.
Και drug test να μην έχουμε, ο κοινωνικός στιγματισμός μπορεί να είναι αρκετός.
Και το τσιγάρο έχει αρνητικά μακροχρόνια αποτελέσματα, αλλά δεν απαγορεύεται η πώληση προϊόντων καπνού. Από μόνα τους τα αρνητικά αποτελέσματα δεν αρκούν ως επιχείρημα. Από τη στιγμή που κάποιος μπορεί να είναι λειτουργικός στη δουλειά του και στις κοινωνικές του σχέσεις, δεν συντρέχει ιδιαίτερος λόγος απαγόρευσης.
Ναι, μπορούν να αλλάξουν δραστηριότητα. Εκεί που πουλάνε ναρκωτικά, μπορούν να ανοίξουν αλυσίδα κόφι-σοπ. Δεν αντιλέγω ότι μπορεί να στραφούν σε άλλες παράνομες δραστηριότητες. Εν μέρει όμως θα στραφούν και σε νόμιμες. Μην το αγνοείς αυτό.
Ακριβώς το ότι θεωρητικά υπάρχουν επιχειρήματα που πάνε και προς τις δύο μεριές επιβάλλει να πειραματιστούμε για να διαπιστώσουμε τι ισχύει.
Τα επιχειρήματα που έχω κατά νου προέρχονται από εδώ:
http://www.nber.org/papers/w10976
Πως μπορεί να επιτευχθεί ο κοινωνικός στιγματισμός αν η στάση της κοινωνίας απέναντι στα ναρκωτικά αλλάξει (μερικώς εξαιτίας της νομιμοποίησης);
Δεν παρουσιάζω την ύπαρξη των αρνητικών αποτελεσμάτων ως δικαιολογία για την απαγόρευση της χρήσης. Την ένταση αυτών ίσως. Ανεξαρτήτως αυτού δεν θεωρώ παράλογες τις ενέργειες εκείνες που στοχεύουν στο περιορισμό της χρήσης
Πόσο πιθανό θεωρείς να αφήσει κάποιος μια δραστηριότητα στην οποία τα profit margins είναι πανύψηλα και για την οποία δεν απαιτείται επένδυση σε κεφάλαιο για μια με τα ακριβώς αντίθετα χαρακτηριστικά;
Έριξα μια γρήγορη ματιά στο άρθρο. Αν δεν κάνω λάθος ο συγγραφέας υποθέτει πως οι ελαστικότητες είναι οι ίδιες και στις δύο κατηγορίες (higher/ lower income). Ωστόσο οι ελαστικότητες ζήτησης ως προς τη τιμή αποτελούν conditional functions του εισοδήματος. Πράγμα που σημαίνει πως οι ελαστικότητες διαφέρουν σημαντικά από καταναλωτή σε καταναλωτή. Η υψηλή τιμή που προκύπτει από τη ποινικοποίηση έχει μεγαλύτερη επίδραση στη κατανάλωση των ασθενέστερων οικονομικά στρωμάτων από ότι στων υπολοίπων.
Τώρα experiments ναι να γίνουν. Αλλά μάλλον όχι στις χώρες που παρουσιάζουν χαμηλή κατανάλωση ουσιών
(1) Το ότι επιτρέπω σε κάποιον να καπνίζει, δε σημαίνει ότι εγκρίνων την πράξη του αυτή. Το ίδιο και για τα ναρκωτικά. Ο στιγματισμός μπορεί να παραμείνει, παρά τη νομιμοποίηση. Ο Μπέκερ πχ προτείνει τα έσοδα από τον φόρο στα ναρκωτικά να διατίθενται για καμπάνιες που θα καλλιεργούν την απέχθεια προς αυτά.
(2) Ίσα ίσα απαιτούνται μεγάλες επενδύσεις σε κεφάλαιο, υλικό και ανθρώπινο, για τη διακίνηση ναρκωτικών. Χρειάζονται αποθηκευτικοί χώροι, χώροι επεξεργασιας και συσκευασίας, γνωριμίες για την διασφάλιση προμηθειών, διακινητές, μπράβοι που θα προστατεύουν την επιχείρηση, λοχίες που θα επιβλέπουν τους διακινητές, χρήματα για δικηγόρους, χρήματα για τον χρηματισμό πολιτικών και αστυνομικών. Μπορεί τα περιθώρια κέρδους να είναι υψηλά, αυτό όμως γίνεται για να αποζημιώσει όσους εμπλέκονται για τους κινδύνους που διατρέχουν και για το ενδεχόμενο φυλάκισης. Με επαρκώς υψηλή αποστροφή στο ρίσκο, δεν θεωρώ ότι μια τετοια μεταστροφή είναι απίθανη.
Το κύριο επιχείρημα δεν είναι ότι δεν θα έχουμε αύξηση της κατανάλωσης ναρκωτικών. Η μείωση της τιμής κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει σε αύξηση, έστω βραχυχρόνια*. Το επιχείρημα είναι ότι θα έχουμε σημαντική μείωση στις παράπλευρες εγκληματικές ενέργειες και εξοικονόμηση των πόρων που διατίθενται στην καταπολέμηση τους. Στην Ελλάδα, αν μη τι άλλο, θα μειωθούν οι τρόφιμοι των φυλακων.
*Η αύξηση στην κατανάλωση δεν είναι κακή, στο βαθμό που το άτομο παραμένει λειτουργικό. Θα μπορούσαν να επιβληθούν όρια στην ποσότητα που επιτρέπεται να καταναλώνει κάποιος για να διασφαλιστεί αυτό.
Υπόρρητα πάντως έχουμε κάνει την υπόθεση ότι μιλάμε για αποποινικοποίηση της κατοχής και του εμπορίου. Είναι πολύ αργά για να ψάξω τώρα, αλλά θυμάμαι ότι κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι η πιο αποτελεσματική μέθοδος για τον περιορισμό της κατανάλωσης, αν αυτός είναι ο στόχος, είναι η αποποινικοποίηση της κατοχής και χρήσης.
(1) th.alys εννοώ αυτό που γράφει ο Bénabou
και ο Tirole στο άρθρο “Law and Norms“.
Θεωρώ πως μάλλον υποτιμάς το ρόλο που παίζουν οι νόμοι στη δημιουργία νορμών συμπεριφοράς. Επιπροσθέτως πρέπει να λάβουμε υπόψιν πως η νομιμοποίηση ενισχύει τη εξάπλωση. Δηλαδή ο αριθμός εκείνων που πρέπει να μεταπιστεί αυξάνεται σημαντικά. Και δεν έχει τόση μεγάλη σημασία πως αντιλαμβάνεται κάποιο προϊόν ο μη χρήστης αλλά πως το αντιλαμβάνεται ο ίδιος ο (πιθανότατα εξαρτημένος) χρήστης. Τέλος καλό θα ήταν να λάβουμε υπόψιν πως οι περισσότερες καμπάνιες (χωρίς τον συνδυασμό άλλων μέτρων) δυστυχώς δεν έχουν επιτυχή αποτελέσματα (για αυτό άλλωστε και υπάρχουν κυρώσεις universally στους μη φορούντες τη ζώνη ασφαλείας/κράνος – για την αποτελεσματικότητα του compulsury wearing δες π.χ. τη κλασσική χρονοσειρά UK seatbelt data).
(2) Αν δεν κάνω λάθος τα οπιούχα (όπως η ηρωίνη) έρχονται έτοιμα επεξεργασμένα από τις χώρες καλλιέργειας σε ποσότητες για τις οποίες δεν απαιτούνται σημαντικοί αποθηκευτικοί χώροι. Επιπλέον οι διακινητές δεν διαθέτουν καταστήματα και δεν πληρώνουν φόρους. Το σημαντικότερο βέβαια τα υψηλά περιθώρια κέρδους. Τα οποία βρίσκονται σε τέτοια επίπεδα που εξασφαλίζουν τον εύκολο πλουτισμό στον έμπορο. Τέλος θεωρώ πως είναι αυτονόητο πως για τους εμπλεκόμενους σε αυτή τη βιομηχανία η αποστροφή στο ρίσκο είναι πολύ μικρότερη από εκείνη του μέσου νόμιμου πολίτη. Συνεπώς δεν θεωρώ τόσο πιθανή την μεταστροφή. Ο λόγος για τον οποίο κάποιοι πωλούν ναρκωτικά (ή δραστηριοποιούνται στο εμπόριο όπλων, λευκής σαρκών, θανάτου κτλ.) είναι η διάθεση για εύκολο πλουτισμό και όχι η αγάπη τους για τις υπηρεσίες και τα προϊόντα που προσφέρουν.
Αυτό θεωρώ πως είναι αμφίβολο. Συνέβη κάτι παρόμοιο με την άρση της ποτοαπαγόρευσης π.χ.; Δόξα το Θεό (για κάποιους) το εύρος των δραστηριοτήτων του εγκλήματος δεν είναι μικρό. Είμαστε σίγουροι πως η δραστηριοποίηση σε διαφορετικούς τομείς του εγκλήματος δεν θα δημιουργούσε μεγαλύτερες εξωτερικότητες;
Δεδομένης της ύπαρξης long-term effects και της addictive φύσης πολλών ναρκωτικών δεν νομίζω πως δεν θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει η κατανάλωση (ή οποία συνοδεύεται από κοινωνικά και οικονομικά – healthcare κτλ.- κόστη σε όλους μας).
Αυτό όμως δεν αποτελεί συνταγή για τη δημιουργία παράλληλης μαύρης αγοράς; Χαρακτηριστική είναι η αποτυχία του βρετανικού κρατικού μονοπώλιου όπιου της Μπούρμας.
το ιδιο βεβαια και ο χασαπης ή ο φουρναρης, κατα Ανταμ Σμιθ :)
Κοιταξε, μου φαινεται υποθετεις οτι το συνολο των ανθρωπων που θα ασχολουνται με το ναρκεμποριο ειναι ισο με το συνολο που θα ασχολουνται κατοπιν αρσης των απαγορευσεων. Αυτο δεν ισχυει, να το πω και αλλιως, στην Ελλαδα τους οικους ανοχης τους τρεχουν υπερλέρες (φανταζομαι) ενω στην Γερμανια ειναι κανονικες επιχερισηεις. Διαβαζα κειμενο για 18χρονο τυπο που ανοιξε (νομιμο) οικο ανοχης με την στηριξη του πατερα του επειδη τους φανηκε καλη αγορα!
Η νομιμοποιηση θα εφερνε αναμφιβολα πτωση των μονοπωλιακων εσοδων που εχουν οι λέρες της μαφιας και αυτο θα διελυε τον ιδιο λογο υπαρξης πολλων συμμοριων. Αν καταλαβαινε το ευρυ κοινο τι ειδους ατομα συντηρουμε και τι πραξεις προκαλουμε με την απαγορευση, θα ειχαμε νομιμοποιηση σε 1 ωρα νομιζω.
μπορουμε να ειμαστε σιγουροι (δια αποκεκαλυμμενης προτιμησης) οτι θα ηταν λιγοτερο κερδοφοροι αυτοι οι τομεις. Τα παιδια στο γκεττο δεν μπαινουν στο εμποριο ναρκωτικων γιατι τους αρεσει το εγκλημα αλλα γιατι χρειαζονται λεφτα. Κοβεις τα λεφτα, κοβεις και την στρατολογηση.
θαλυς
γραψε το κειμενο βρε.
Όχι δεν το υποθέτω αυτό
Λιγότερο κερδοφόροι ενδεχομένως από τα ναρκωτικά περισσότερο κερδοφόροι από ότι είναι σήμερα (αφού θα δημιουργηθεί know-how, νέα δίκτυα, οικονομίες κλίμακας κλτ.) Οι λόγοι επίσης για τους οποίους το έγκλημα ασχολείται με συγκεκριμένες δραστηριότητες είναι ορισμένες φορές ιστορικοί. Τέλος οι εξωτερικότητες του εγκλήματος βέβαια δεν αποτελούν αποκλειστική συνάρτηση του κέρδους
Πολύ ωραία συζήτηση.
Επ,
δεν νομίζω να υποστήριξα κάπου ότι δεν θα αυξηθή η κατανάλωση. Ίσα ίσα, έγραψα ότι τα συνεπειοκρατικά δεν με πολυενδιαφέρουν.
Από κει και πέρα, βρίσκω ως μη οικονομολόγος λογικό η μειωμένη τιμή να οδηγήση σε αύξηση κατανάλωσης, αύξηση χρηστών, μείωση εξαρτημένων, εξάλειψη θανάτων, μείωση εγκλήματος.
Και αυτά τα βρίσκω μια χαρά, πολλά επίπεδα ανώτερα από την σημερινή κατάσταση.
AA
Αυτά πως προκύπτουν; Η λογική λέει πως με την αύξηση της κατανάλωσης θα αυξηθεί και ο αριθμός των εξαρτημένων. Οι θάνατοι δεν νομίζω πως θα εξαλειφθούν. Ίσως να ξεκινήσουν να συμβαίνουν με διαφορετικό τρόπο (όχι τόσο δηλαδή εξαιτίας των νοθευμένων δόσεων όσο εξαιτίας της υψηλότερης δοσοληψίας κτλ. δες τις υψηλές ελαστικότητες ζήτησης των ναρκωτικών ουσιών). Θεωρώ εξίσου αμφισβητούμενη και τη σημαντική μείωση του εγκλήματος (για τους λόγους που αναφέρω στο μήνυμα μου στο th.alys – οι κερδοφόρες δραστηριότητες του εγκλήματος δεν είναι λίγες).
Βέβαια δεν ισχυρίζομαι πως η ποινικοποίηση αποτελεί πανάκεια ανεξαρτήτως των συνθηκών που επικρατούν στη κοινωνία. Απλά επισημαίνω κάποια σημεία που πρέπει να εξεταστούν διεξοδικότερα αφού εύκολες λύσεις δεν νομίζω πως υπάρχουν. Θεωρώ επίσης αυτονόητο πως η αλλαγή του regime προϋποθέτει την ύπαρξη σημαντικού όγκου (υποστηρικτικών της νομιμοποίησης) εμπειρικών ενδείξεων που αυτή τη στιγμή δεν είναι διαθέσιμες.
Δείτε επίσης αυτό
http://www.cid.harvard.edu/neudc07/docs/neudc07_s3_p01_cohen.pdf
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω στοιχεία για το ποια εικάζονται πως είναι τα long-term effects της παύσης της ποτοαπαγόρευσης στο έγκλημα. Τα short-term effects είναι γνωστά και αναμενόμενα (δεδομένης της σημαντικής διάδοσης του αλκοόλ στη post-prohibition era)
Φυσικά: σταμάτησαν να ασχολούνται με τα ναρκωτικά! Το ότι ασχολήθηκαν με κάτι άλλο (όπου εν μέρει υπάρχουν παρόμοια προβλήματα νομιμοποίησης της απαγόρευσης, όπως η πορνεία) δεν αναιρεί το γεγονός ότι ένας τομέας του κοινωνικού γίγνεσθαι ξεβρόμισε.
Δες το δυνατά και φιλελεύθερα: αν νομιμοποιήσουμε πραγματικά ναρκωτικά, τζόγο, πορνεία, με τι θα ασχολούνται οι εγκληματίες; Θα βρουν κάτι να παίζουν ασφαλώς, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να τους δίνουμε παιχνίδια.
Άλλο όμως το κόστος των θανάτων και των ληστειών π.χ. που σχετίζονται με ναρκωτικά και άλλο του καρκίνου του φάρυγγα. Μεταξύ δύο κακών επιλέγουμε πάντα το μη χείρον. Ας ξεβρομίσουμε, το ξαναλέω, και τα βρίσκουμε τα υπόλοιπα.
Ναι, είναι (αν και μικρότερης σε έκταση, οπότε και πάλι θα ήταν βελτίωση). Εδώ υπάρχει μια κρίσιμη διαφορά: εγώ δεν προτείνω κρατικό μονοπώλιο, προτείνω ρυθμισμένη ελεύθερη αγορά.
Πρέπει να διαχωρίσης σκληρά ναρκωτικά από μαλακά. Η (βέβαιη) αύξηση της κατανάλωσης των μαλακών δεν θα οδηγήση σε αύξηση της κατανάλωσης σκληρών και ακολούθως στην αύξηση της εξάρτησης, γιατί σήμερα η ίδια η απαγόρευση είναι εκείνη που καθιστά στενό τον σύνδεσμο των δύο. Σε καθεστώς νομιμότητας τέτοιος λόγος δεν υπάρχει [εκτός αν ως εξάρτηση εννοείς και την ψυχική εξάρτηση π.χ. από κάνναβη, οπότε μιλάμε για άλλο πράγμα]
Σαν να μου λες ότι καταργουμένης της ποτοαπαγόρευσης θα μειωθούν οι θάνατοι από νοθευμένο οινόπνευμα, αλλά θα αυξηθούν οι θάνατοι από αλκοολική δηλητηρίαση. Ακόμη και έτσι να είναι, είναι μια καλύτερη θέση.
Κανείς δεν είπε ότι είναι απλό θέμα. Απλή και απλοϊκή είναι μόνο η καθολική απαγόρευση που ισχύει.
Εδώ ακριβώς χρειάζεσαι τον δικηγόρο. :-)
Αιτιολογητέος είναι ο περιορισμός της ελευθερίας, όχι η αυτοδιάθεση. Κακώς αντιστρέφεις το τεκμήριο.
Βέβαια ενδέχεται πως αυτό που θα τους μένει να παίζουν (όπλα, συμβόλαια θανάτου κτλ.) θα είναι περισσότερο επικίνδυνο από αυτό που τώρα τους απαγορεύουμε. Μήπως να απαγορεύσουμε τις τσίχλες και τα μολύβια; :p
Δεν θεωρείς πως αυτό εξαρτάται και από το αριθμό των θανάτων σε κάθε περίπτωση;
Μα δεν νομίζω πως έχει ιδιαίτερη σημασία η συγκεκριμένη διάκριση. Και στις δύο περιπτώσεις κάποιος διεφθαρμένος γραφειοκράτης θα ελέγχει τη ροή του εμπορίου
Συμφωνώ με τη διάκριση. Δεν είναι όλες οι ουσίες το ίδιο. Τώρα αγνοώ αν υπάρχει κάποιο link μεταξύ της κατανάλωση soft και hard ναρκωτικών.
Κάπως έτσι. Δεν νομίζω πως έχει ιδιαίτερη σημασία η διάκριση μεταξύ των αιτιών των θανάτων (εκτός και αν το εξετάσουμε το θέμα μέσα από κάποιο ηθικό πρίσμα). Βέβαια το οινόπνευμα και τα ναρκωτικά (πιθανότατα όχι όλα) διαθέτουν διαφορετικά χαρακτηριστικά (όπως διαφορετική σχετική επικινδυνότητα υπό τη συνθήκη της χρήσης – ένα κρασάκι την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα :) ).
Συμφωνώ. Αλλά πριν να αλλάξουμε το default πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τους ενδεχόμενους κινδύνους. Καλό θα ήταν να λάβουμε επίσης υπόψιν πως οι κίνδυνοι είναι αντιστρόφως ανάλογοι του βαθμού διάδοσης των ναρκωτικών ουσιών και των συνεπαγόμενων ζημιών της (διάδοσης)
Η αυτοδιάθεση στην οποία αναφέρεσαι είναι το συνταγματικό δικαίωμα για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας;
Οπωσδήποτε θα είναι και αυτό επιδιώκουμε ακριβώς: τώρα υπάρχουν άνθρωποι που φυλακίζονται για κακούργημα για πράξεις που δεν ασκούν σε αυτούς καμία απολύτως εκκλητική λειτουργία, που δεν τις εκλαμβάνουν ως “κακές”, όπως π.χ. να μεταφέρουν ένα πακέτο χασίς. Όλοι αυτοί με κάτι πραγματικό επικίνδυνο θα ήταν εκτός υποκόσμου.
Δεν περιμένω καμιά σοβαρή διαφορά. Ίσα ίσα μάλιστα, θα το θέσω ως εξής: θα εξαφανιστούν οι πολεμικές απώλειες (υπερβολικές δόσεις, δολοφονίες κ.λπ.) και θα υπάρχουν κάποιες απώλειες εν καιρώ ειρήνης. Ε καλά.
Δεν είναι το ίδιο, ακόμη και εγώ καταλαβαίνω την διαφορά ανάμεσα σε μια αγορά όπου τα αβγά είναι κρατικό μονοπώλιο και σε μια αγορά όπου το κράτος απλώς ορίζει ότι πάνω στο κέλυφος πρέπει να αναγράφεται η ημερομηνία παραγωγής. Οι δυνατότητες διαφθοράς, μαύρης αγοράς, ανεπάρκειας της προσφοράς κ.λπ. δεν μπορούν καν να συγκριθούν ανάμεσα στις δύο περιπτώσεις.
Κανείς δεν αρχίζει με τα σκληρά. Ο κοινός παρονομαστής είναι η παρανομία: Ο πωλητής έχει εκτός από μαλακά ναρκωτικά και σκληρά αντί για ας πούμε τσίπουρο επειδή είναι και τα δύο παράνομα. Και όταν κάποιος ψωνίζει σε μια αγορά με δύο αγαθά που είναι ψιλοανταγωνιστικά, ε, δεν είναι δύσκολο να περάση από το ένα στο άλλο. Αν είχε τσίπουρο, θα έπινε τσίπουρο. Αλλά δεν έχει.
Αυτό πώς προκύπτει;
Λίγο πολύ ναι.
Θα μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν βέβαια στην αγορά λευκής σαρκός (στην οποία τα πιθανά θύματα δεν είναι λίγα και νομίζω πως υποφέρουν περισσότερο από τα βαποράκια) ή στην αγορά φαρμάκων/νοσοκομειακού υλικού κτλ κτλ. Η λίστα απέραντη! You name it!
Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως οι απώλειες εν καιρώ ειρήνης θα είναι μικρότερες. Τα πάντα εξαρτώνται από αυτό. Είναι σαν να λέμε: τι προτιμάς Χ άτομα χαμένα σε πολεμική μάχη ή Υ από ομαδικές αυτοκτονίες (θρ.σέκτες π.χ.)/πυρηνικά ατυχήματα κτλ. Αν το Υ είναι διπλάσιο από το Χ;
Ναι αλλά τα ναρκωτικά δεν είναι αυγά. Ο ρυθμίσεις θα ήταν εξαιρετικά στενότερες. Οι σοβιετικοί κάτι έκαναν με το αλκοόλ το 85-89. Οι Βρετανοί απέτυχαν παταγωδώς να ελέγξουν το όπιο
Ορισμένες φορές ωστόσο η νόμιμη αγορά λειτουργεί υποστηρικτικά στην παράλληλη παράνομη. Αυτό νομίζω πως συνέβη (αν θυμάμαι καλά) ως αποτέλεσμα της Opium Act του 1878
Το συγκεκριμένο σενάριο έχει κάποια σημαντική δόση αλήθειας. Βέβαια υπενθυμίζω παρατηρείται ταυτόχρονα συσχέτιση μεταξύ της κατανάλωσης/κατάχρησης ναρκωτικών και κατάχρησης άλλων νόμιμων ουσιών (αλκοόλ, χαπιών κτλ).
Όταν η διάδοση των ουσιών είναι πολύ χαμηλή there is more to loose από μια non-favourable μεταβολή (εξαιτίας αλλαγής του regime) από ότι to gain από μια favourable. Ακόμα και αν οι πιθανότητες η μεταβολή να είναι favourable είναι μεγαλύτερες it makes sense not to risk. Είναι αυτό που λένε οι traders: η τιμή του τάδε ομολόγου πιθανότατα θα ανεβεί αλλά παίζω short sell γιατί η χασούρα μου θα είναι πολύ μεγαλύτερη στη περίπτωση που θα πέσει. :D
Θεωρείς πως η απαγόρευση κατανάλωσης κάποιων βλαπτικών ουσιών (της ηρωίνης ίσως και όχι της κάνναβης η οποία έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά) ή η υποχρεωτική χρήση της ζώνης ασφάλειας απαγορεύσει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας;
Παράγινε το κακό με το νέστιγκ και απαντώ εδώ.
1) Ο Μπέκερ υποστηρίζει ακριβώς ότι οι νόμοι περί ναρκωτικών αντανακλούν περισσότερο τις απόψεις των μεσαίων και ανώτερων τάξεων, που ενδιαφέρονται κυρίως για τα άμεσα αποτελέσματα της χρήσης τους(εξάρτηση, θάνατος), ενώ οι κατώτερες τάξεις που πλήττονται σε μεγαλύτερο βαθμό από τις εξωτερικοτητες, δεν ακούγονται επαρκώς. Δες τη συνέντευξη του που περιέχεται στο economics uncut για μια γρήγορη ματιά στις απόψεις του. Νομίζω στο άρθρο που παρέπεμψα παραπάνω αναλύει περισσότερο το επιχείρημα του.
Το ρόλο των νόμων δεν τον υποτιμώ. Πιστεύω όμως ότι δουλεύουν σε δύο κατευθύνσεις. Υπάρχουν άτομα που κάνουν κάτι μόνο και μόνο επειδή είναι παράνομο ή age inappropriate. Πόσα 14χρονα(δυστυχώς και μικρότερα) καπνίζουν απλά για να νοιώσουν ότι μεγάλωσαν; Η νομιμοποίηση θα αφαιρούσε το θριλ της παρανομίας και θα μείωνε το ενδιαφέρον τους.
Επανέρχομαι συχνά στο παράδειγμα του καπνού, γιατί είναι γνωστό ότι η νικοτινη είναι εθιστική. Δες το άρθρο στη γουίκι που λέει:
Μολαταύτα, δεν έχω δει κανέναν να ζητάει να απαγορευθεί η χρήση της νικότινης, ούτε υπάρχουν κυρώσεις για την υπερβολική κατανάλωση προϊόντων καπνού. Γι’αυτό βρίσκω την καθολική απαγόρευση υπερβολική.
2) Πολλές ουσίες έρχονται σε μορφή που απαιτείται η επεξεργασία τους για τη διάθεση τους στην αγορά. Φόρους στο κράτος μπορεί να μην πληρώνουν, πληρώνουν όμως στους μαφιόζους που αναπληρώνουν την έλλειψη του. Εμπορικές συμφωνίες γίνονται και στον υπόκοσμο. Η διαφορά είναι ότι αν κάτι πάει στραβά δεν θα προστρέξεις στα δικαστήρια για να δικαιωθείς, αλλά στα πιστά σου πρωτοπαλίκαρα, τα οποία πρέπει να έχεις καλά ταϊσμένα. Είδος φόρου είναι το λάδωμα στους κρατικούς υπαλλήλους που σου επιτρέπουν να εισάγεις και να διακινήσεις το προϊόν σου. Κατάστημα μπορεί να μην έχεις, αλλά έχεις ανάγκη από κρυσφήγετα για τη συμμορία σου και κρυψώνες για το εμπόρευμα σου. Χρειάζεσαι λεφτά, σε μετρητά μάλιστα, άρα άτοκες καταθέσεις, για την περίπτωση που χρειαστεί να κρυφτείς. Μου φαίνεται ότι υποεκτιμάς σημαντικά τα κόστη μιας παράνομης επιχείρησης. Το βαποράκι που θα δεις στην πίσω πλευρά του δημαρχείου της Αθήνας δεν είναι παρά ο τελευταίος κρίκος μιας καλά οργανωμένης αλυσίδας.
Επιπλέον πολλοί από τους εγκληματίες κατέληξαν σε αυτή την επαγγελματική ενασχόληση γιατί αυτή ήταν η ευκολότερη διέξοδος, αλλά ευχαρίστως θα άλλαζαν τρόπο ζωής, αν τους δινοταν η ευκαιρία. Η αποστροφή στο ρίσκο δε νομίζω ότι διαφέρει πολύ από αυτή του μέσου πολίτη. SG ενδιαφέρον ερώτημα για πείραμα αυτό.
Όσο για τη μείωση της εγκληματικοτητας, νομίζω ότι για αρχή θα είχαμε μείωση των μικροδιακινητών. Γιατί να ρισκάρεις να πάρεις τη δόση σου από το δρόμο, παράνομα, τη στιγμή που υπάρχει μια απολύτως νόμιμη και εύκολα προσβάσιμη εναλλακτική; Σε αυτό δε νομίζω να διαφωνούμε. Αν έχουμε και επαρκή αποστροφή στο ρίσκο, δεν βλεπω γιατί να μην έχουμε μείωση των ασχολουμένων με το έγκλημα. Προφανώς αυτοί που θα μείνουν θα είναι οι πιο σκληροπυρηνικοί. Γι’αυτό όμως έχουμε την αστυνομία(και όχι για να κυνηγάει εξαθλιωμένους ναρκωμανείς). Άσε που αναρωτιέμαι τι δυνατότητες δράσεις θα έχουν, όταν θα έχει δεχτεί ισχυρότατο πλήγμα μία από τις σημαντικότερες πηγές χρηματοδότησης τους.
Όσο για το θέμα της μαυρης αγοράς: Είναι ένα πρόβλημα που θα πρέπει να βρεθεί τρόπος αντιμετώπισης του. Και πάλι όμως εικάζω ότι θα είναι λιγότερο σημαντικό από το σημερινο πρόβλημα που δημιουργεί η καθολική απαγόρευση.
Οι τρόποι διάθεσης θα πρέπει να είναι ανάλογοι με το είδος της ουσίας. Αλλιώς πρέπει να αντιμετωπιστούν τα σκληρά και αλλιως τα μαλακά ναρκωτικά πχ.
ΣΓ διστάζω λίγο να το γράψω γιατί δεν είναι το αντικείμενο μου τα οικονομικά της υγείας. θα δούμε, ίσως τώρα που έχω αρκετό ελεύθερο χρόνο.
Υπάρχουν και άλλα βέβαια που καταναλώνουν πράγματα που τους είναι ευκολότερα διαθέσιμα
Συμφωνώ βέβαια οι κατώτερες τάξεις επηρεάζονται περισσότερο και από τις αλλαγές των τιμών. Και από ότι διάβασα σε άλλο άρθρο (link του οποίου νομίζω πως έχω παραθέσει) σε αντίθεση με ότι ισχυρίζονται κάποιοι η αύξηση των τιμών μειώνει πολύ περισσότερο τη κατανάλωση τους από ότι τους στρέφει στο έγκλημα.
2) Κάποιο κεφάλαιο σίγουρα χρειάζεται αλλά ο κυριότερος λόγος για τον οποίο βρίσκονται στη συγκεκριμένη δουλειά είναι το υψηλό return on investment. Τώρα έχω την εντύπωση πως όσοι ασχολούνται με τη παρανομία είναι λίγο daredevils. Με ένα πρόχειρο ψάξιμο βρήκα πως υπάρχουν έρευνες που λένε πως είναι
Έχω την εντύπωση πως οι απελπισμένοι και τα θύματα δεν παύουν ποτέ να υπάρχουν…
Σε αυτό νομίζω πως συμφωνούμε όλοι
Τα επιχειρήματα που ακούγονται είναι καλά. Βέβαια αυτό που νομίζω πως μας λείπει είναι άφθονη evidence. Αν την είχαμε και αυτή νομίζω πως θα συμφωνούσαμε… ;)
Έλεγα να μην σχολιάσω το κείμενο του αγαπητού Αναγνώ, καθώς το ζήτημα που τον απασχολεί είναι από εκείνα τα τρέντυ και συμφιλωτικά που φέρνουν κοντά τους απανταχού προοδευτικούς του ντουνιά -ου μην και της ιστολογοσύνης- που τραγουδούν αγκαλιασμένοι υπό την σημαία της απεγκληματοποίσησης των ναρκωτικών. Επειδή, όμως, κάπου πρέπει να του δίνουμε το δίκιο του κι αυτού του δόλιου του κτ, ας δούμε γιατί με τα χαχανητά και τα πασαλείματα δεν πάμε πουθενά. Ετοιμάστε τα κόκκινα χεράκια γιατί ξεκινάω.
1) Ποινικοδογματικώς έχουμε πρόβλημα με το κατά πόσον η χρήση συνιστά ποινικώς ενδιαφέρουσα πράξη. Αυτό, βέβαια, δεν αφορά την εμπορία όπου υπάρχει μια χαρά εξωτερικό (΄προς έτερον’). Εκεί θα έπρεπε να έχεις μείνει. Διότι, ενώ πράγματι υπάρχει μία, τέλος πάντων, presumption in favour of freedom, αυτή ουδόλως αφορά το ‘έτσι μου αρέσει έτσι κάνω’. Η ελευθερία tout court δεν είναι κανονιστικά χρήσιμη έννοια διότι μπερδεύει την ελευθερία του βιαστή με αυτή του θύματος αλλά και την ελευθερία του θρησκεύεσθαι με την ελευθερία να σκαλίζω την μύτη μου. Γι’ αυτό και δε δουλεύουμε με αυτή την πρωτόγονη, που θα έλεγε και ο Γουίλιαμς ελευθερία, αλλά με ό,τι προκύπτει κατόπιν της απαραίτητης επεξεργασίας (πρωτίστως την προσωπική αυτονομία ως self-authorship). Ακόμα, όμως, κι αν αυτή η ελευθερία του ό,τι-θέλω-κάνω-το-κεφάλι-μου-παίζεται (ή πιο λαϊκά στη-δική-μου-την-καλύβα-νοικοκύρης-είμαι-εγώ) ήταν πράγματι ελκυστική και υποστηρίξιμη σε επίπεδο προσωπικής ηθικής, αυτό δεν σημαίνει ότι θα ήταν και σε επίπεδο πολιτικής ηθικής. Η ανάγκη επιχειρήματος για αυτή την μετάβαση είναι γνωστή και αναπόφευκτη και, επειδή πάντα υπάρχει κάποιος να μας τα δώσει μασημένα, την εξηγεί ωραία ο Nagel στο Libertarianism without foundations, την κριτική του στο Νοζικ. Αυτό είναι πράγματι λυμένο, όπως και η αντιμετώπιση του εμπορίου και της χρήσης (ειδικά σκληρών) ναρκωτικών είναι λυμένη σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Αλλά στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτή που μας προτείνεις. Αλλά ξέχασα: από μέσα μας το ξέρουμε, απ’ όξω μας δεν το παραδεχόμαστε. Κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός.
2) Ισότητα δεν σημαίνει, επίσης, τίποτα. Ισότητα ποίων και ως προς τι; Η ισότητα είναι έννοια που μας αφορά στο επίπεδο της δικαιοσύνης. Και δεν μπορεί, φυσικά, να επικαλείται κανείς την ισότητα στην αυτοβλάβη ή την αυτοκαταστροφή. Πρώτα πρέπει να εξετάσουμε αν υφίσταται πραγματική αξίωση του Χ στο Ψ και μετά να δούμε πώς θα ικανοποιήσουμε και τις επιταγές της ισότητας αναφορικά με το σε πόσο (και υπό ποιες προϋποθέσεις) Ψ θα έχει πρόσβαση ο κάθε Χ. Επίσης, κάτι κακομοίρηδες που δεν έχουν αντιληφθεί, βρε παιδί μου, πόσο απλά είναι τα πράγματα έχουν αναλωθεί σε ατελείωτες μελέτες για την εσωτερική αξία μίας δραστηριότητας και, σε γενικές γραμμές, όλοι καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στην κινδυνώδη δραστηριότητα ‘φτιάχνω φάρμακο’ ή ‘ανεβαίνω βουνά’ και την επίσης κινδυνώδη δραστηριότητα ‘χτυπάω ενέσεις’. Κι αυτό διότι η φύση της κάθε μίας από αυτές δεν εξαντλείται στην επικινδύνότητά της, υπάρχουν κι άλλα εντός της αλλά και εκτός της, σε επίπεδο σκοπού. Εκτός αν το μόνο που υπάρχει είναι η ηδονή και pushpin και poetry είναι το ίδιο πράγμα αν προσφέρουν την ίδια ευχαρίστηση. Αλλά νόμιζα ότι εμείς οι προοδευτικοί είμαστε δικαιωματοκράτες. (Μεταξύ μας, ακόμα κι ο Μπένθαμ θα παραδεχόταν τη διαφορά ανάμεσα στη χρήση επικίνδυνων χημικών για την παρασκευή φαρμάκου και το σνιφάρισμά τους: overall happiness, η φράση-κλειδί).
3) Ας βάλω το καπέλο του δημοσιογράφου/εγκληματολόγου τώρα. Στο χωριό μου λένε ότι when one has two hats one is often in two minds. Καθόλου σωστό εν προκειμένω. Όπως μας λένε αυτοί που έχουν μελετήσει το οργανωμένο έγκλημα (σε εμάς που τους διαβάζουμε), δεν ξεκινά κάποιος μία οργάνωση ‘για να πουλάει ναρκωτικά’ και αυτό είναι όλο. Ακόμα και οι Κολομβιανοί, που ελέγχουν την παραγωγή, κάνουν κι άλλα ωραία πράματα και δε θα καταστραφούν αν νομιμοποιηθεί το εμπόριο -βασικά θα κονομάνε -με παράνομους τρόπους- και από το νόμιμο εμπόριο, όπως κάνουν και τώρα σε άλλους τομείς. Η σύνδεση της απαγόρευσης ενός αγαθού με την άνθιση του οργανωμένου εγκλήματος είναι εντελώς ατυχής. Αν αυτή την στιγμή απαγορευθεί διά νόμου η εμπορία ψυγείων του 19ου αιώνα δεν πρόκειται να προκύψει μεθαύριο μαφία των ψυγείων. Στις ΗΠΑ έγινε ό,τι έγινε με την ποταπαγόρευση επειδή α) το απαγορευμένο αγαθό είχε τεράστια ζήτηση και δεν απαγορευόταν η χρήση του αυτή καθαυτή και β) υπήρχε ήδη ένα δίκτυο εγκληματιών έτοιμο να αναλάβει το παραεμπόριο. Γι’ αυτό και έγινε χαμός στο Σικάγο και τη Ν. Υόρκη αλλά στο Σωλτ Λέηκ Σίτυ δεν άνοιξε ρουθούνι. Αν συνυπολογίσουμε το γεγονός ότι η Σικελική και η Αμερικανική Κόζα Νόστρα μια χαρά τα κονομάγανε και πριν ασχοληθούν με τα ναρκωτικά, συμπεραίνουμε ότι τα τελευταία ούτε ‘φέρνουν’ ούτε ‘διώχνουν’ το οργανωμένο έγκλημα. (Άλλωστε, όπως είχε απαντήσει κάποτε και ο κορυφαίος εν ζωή φιλόσοφος του δικαίου σε ένα παρόμοι επιχείρημα για την επικινδυνότητα του αλκοόλ, λίγο κρασάκι πίνουν όλοι, ναρκωτικά πόσοι παίρνουν;) Η κατ’ εξοχήν δραστηριότητα της μαφίας, η παροχή προστασίας, είναι απολύτως νόμιμη αν είσαι -ξέρω ‘γω- εταιρεία ιδιωτικής ασφάλειας. Η πορνεία και ο τζόγος είναι επίσης νόμιμα και το οργανωμένο έγκλημα τα λατρεύει. Τα πράγματα, όπως συνήθως, δεν είναι τόσο απλά.
Αντί επιλόγου, που λένε και οι μορφωμένοι, θα πω ότι το ζήτημα συνδέεται κανονιστικώς αφενός μεν με αυτό που λέμε well-being αφετέρου δε με το ρόλο του εξαναγκασμού στην προστασία και προώθησή του. Επίσης, έχει να κάνει και με το ακόμια πιο ζόρικο ζήτημα της ελευθερίας βούλησης, το οποίο οι προχειρολόγοι εραστές της ελευθερίας δεν το αγγίζουν καν, διότι τζιζ καίει που θα έλεγε κι ο καλός μας Θανάσης. Αλλά δεν μπορούμε να το παραβλέπουμε, ακόμα δε περισσότερο στην περίπτωση των first-order desires που προέρχονται από εξαρτήσεις. Αν ο Φρανκφουρτ έχει δίκιο (που έχει) τότε εξίσου πλήττει την αυτονομία του χρήστη και η συμπεριφορά του εμπόρου. Ο οποίος μια χαρά μπορεί να υπαχθεί στην ποινική δικαιοδοσία διότι και πράττει προς έτερον και τον βλάπτει, προκειμένου να ικανοποιηθεί και αυτή η κατασκευασμένη δήθεν αρχή του ποινικού δικαίου. Που δεν εφαρμόζεται πουθενά, ειρήσθω εν παρόδω. Λυμένο κι αυτό δηλαδή.
Αχ, δυσοίωνα τα μηνύματα απο την αρχή…
Εμ, υπάρχει μια ψιλοδιαφορά βέβαια ανάμεσα στα δύο ζεύγη που παραθέτεις, ε;
Τι καλά που είναι λυμένα λοιπόν, να μην κουραζώμαστε κιόλας με καινούργιες σκέψεις. Εγώ βέβαια το μπάφος-γιατί-έτσι-μου-αρέσει το αναφέρω ρητά αναφερόμενος μόνο “στην απλή κατοχή ή χρήση και στα μαλακά ναρκωτικά”. Ούτε εμπόριο ούτε σκληρά.
Την ανισότητα και την αντινομία που προκύπτει από την διαφορετική νομοθετική αντιμετώπιση ουσιωδώς ομοίων φαινομένων κάνει να την επικαλήται ή είναι και αυτό λυμένο;
Ανάμεσα στο χτυπάω ενέσεις και στο γίνομαι λειώμα στο πιώμα; Ή στο να κάνω αυτό; Ή αυτό; Όλα λυμένα.
Αφού δεν θα πάθουνε και τίποτε, πάντως δεν θα χειροτερεύση το πράγμα, γιατί να μην κάνουμε αυτό που προτείνω εγώ; Να δούμε ποια θα είναι και η δική τους γνώμη άλλωστε, ίσως μάθουμε κάτι από αυτήν.
…δήλωσε ο Αλ Καπόνε. Η απαγόρευση δημιουργεί εντελώς ατυχώς μαύρη αγορά, στην οποία εντελώς ατυχώς συνήθως δεν θάλλουν ετερόρρυθμες εταιρείες.
Εντάξει, μιλάμε για κάτι με μια στοιχειώδη ζήτηση, όχι για κάτι εκτός συναλλαγής ουσιαστικά.
Ακριβώς η συνθήκη δηλαδή που δεν συντρέχει στο αντιπαράδειγμά με τα ψυγεία που επικαλείσαι.
Γκες γουάτ, εδώ γίναμε Τσικάγκο και Νιου Γιορκ, όχι Μορμονόπολη. Να δεχτώ ότι η απαγόρευση δεν θα ωδηγούσε υποχρεωτικά σε μια άσχημη κατάσταση. Τι να το κάνω όμως όταν ιν κονκρέτο ωδήγησε;
Λαμπρά λοιπόν. Αφού συνομολογείς ότι δεν θα χειροτερεύση το έγκλημα, ας διευρύνουμε τον κύκλο ελευθερίας όλων μας, προχωρώντας στην απεγκληματοποίηση.
Μερικές εκατοντάδες χιλιάδες στην Ελλάδα των 11 εκ. πες του, δεν ξέρω πώς του φαίνεται, για μένα είναι πολλοί. Πάρα πολλοί.
Είναι και αυτό λυμένο ζήτημα; Γιατί εγώ κάπως αλλιώς τα ξέρω για την πορνεία. Όσο για τον τζόγο, τόση νομιμότητα πια δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε.
Ειδικά όταν δεν ξέρεις τι είναι νόμιμο και τι όχι.
Δηλαδή, αν ερχόταν ένας τυπάς και μου έλεγε “θες κανά κουμπί ρε φίλε να γίνουμε;”, η ελευθερία της βούλησής μου θα αναστελλόταν αυτοστιγμεί;
Υπάρχουν περιπτώσεις όπου κανένα ζήτημα ελευθερίας της βούλησης δεν τίθεται (και άλλες όπου ναι ασφαλώς). Ο νόμος όμως τις απαγορεύει αδιακρίτως όλες. Λυμένα ζητήματα και αυτά.
Εγώ θα έλεγα παραλυμένο για την ακρίβεια της διατύπωσης.
Σχετικό δημοσίευμα στους Irish Times
http://www.irishtimes.com/newspaper/weekend/2011/0702/1224299914614.html
Η διακίνηση μειώθηκε λόγω της έλλειψης ρευστότητας των συμμοριών, που οφείλεται στη μείωση του εισοδήματος των Ιρλανδών λόγω της κρίσης.
Οι δολοφονίες που σχετίζονται με ναρκωτικά έχουν μειωτική τάση. Η κατανάλωση ναρκωτικών, όσο αντικατοπτρίζεται στις κατασχέσεις ναρκωτικών από την αστυνομία, μειώθηκαν θεαματικά. Ακόμα και οι χρήστες μειώθηκαν κατά ένα μικρό ποσοστό.