Όλες οι θρησκείες επιτάσσουν διάφορα στους πιστούς τους σχετικά με την βρώση και την πόση. Αυτά γενικώς ενδιαφέρουν μόνο τους ίδιους. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, με την άνοδο του φιλοζωικού κινήματος, έχουν βρεθή στο στόχαστρο οι σχετικές επιταγές του Ισλάμ και του Ιουδαϊσμού που ονομάζονται αντιστοίχως χαλάλ και κασέρ. Και δικαίως.
Ας ξεκινήσουμε την εξέτασή μας με το Ισλάμ. Στο Κοράνιο χαλάλ ονομάζεται ό,τι είναι σύμφωνο με τον νόμο του Θεού, συνεπώς και κάθε είδος τροφής κατάλληλο για κατανάλωση από τους πιστούς (το αντίθετό του είναι το χαράμ, εξού και χαρέμι: το απαγορευμένο). Ιστορικά, οι μουσουλμάνοι νομομαθείς διαμόρφωσαν πολύ ακριβείς και συγκεκριμένους κανόνες για την κατανάλωση κρέατος, ιδίως δε για τον τρόπο θανάτωσης του σφαγίου. Έτσι, το άτυχο ζώο πρέπει να στρέφεται προς την Μέκκα, να του λένε ένα Μπισμιλλάχ και, το κυριώτερο, να σφάζεται με μια γρήγορη κίνηση ενός καλά ακονισμένου μαχαιριού στην καρωτίδα. Αυτή είναι η διαδικασία της δαβίχας.
Εδώ πρέπει να προσέξουμε ότι, με τα μέτρα της παρωχημένης εκείνης εποχής, ο ισλαμικός νόμος αποσκοπεί στην ελαχιστοποίηση της βασάνου του σφαγίου: σκοπός του ιερού νομοθέτη είναι να υποφέρη το ζώο όσο το δυνατόν λιγώτερο. Ας συγκρατήσουμε αυτήν την ratio legis.
Επειδή οι αιώνες διαβαίνουν όμως, πλέον τα ατυχή σφάγια αναισθητοποιούνται πριν από την σφαγή τους στα σύγχρονα σφαγεία. Στους κόλπους της μουσουλμανικής Ούμμας επικρατεί κάποια διχογνωμία επ’ αυτού, καθώς οι ευσεβείς μουσουλμάνοι δεν θέλουν το ζώο να πεθάνη από την αναισθητοποίηση καθαυτήν, γιατί τότε (λένε ότι) δεν αφαιμάσσεται πλήρως, αλλά από το μαχαίρι του σφαγέα, διότι στην πρώτη περίπτωση είναι χαράμ, ενώ μόνο στην δεύτερη χαλάλ. Σχετικώς λοιπόν γίνονται συζητήσεις επί συζητήσεων, όπως το συνηθίζουμε εμείς οι θεολόγοι. Μάλιστα.
