Μου λένε συχνά ότι είμαι οξύς και απότομος με τις αντίθετες απόψεις, όταν γράφω ας πούμε:
Τι να κάνω κι εγώ;
Αλλά για να σας δείξω λοιπόν πόσο ανεκτικός είμαι με τους φίλους μας τους παμφάγους, έκατσα και έγραψα την κάτωθι ανοιχτή επιστολή:
Αγαπητοί κρεοφάγοι, κτηνότροφοι, στομαχοκέφαλοι,
είναι πολλά αυτά που μας χωρίζουν, εν οις κυρίως το γεγονός ότι εσείς έχετε άδικο και εμείς δίκιο, αλλά πρέπει να μάθουμε να ζούμε μαζί. Απευθύνομαι ιδίως στην εξ υμών μερίδα των ημιχορτοφάγων και των κατά τα λοιπά φιλόζωων, γιατί ξέρω ότι πριν 2 χρόνια ήμουν και εγώ ένας από εσάς. Τι μπορείτε να κάνετε εσείς για τα ζωάκια;
Μπορείτε καταρχάς να ελαττώσετε κατά πολύ το κρέας που καταναλώνετε. Η συμβουλή αυτή, το ξέρετε καλά, είναι βάσιμη όχι μόνο ηθικά, αλλά και διατροφικά και οικολογικά. Έτσι, κερδίζουν όλοι: η υγεία σας, το περιβάλλον, τα ζώα που θα ζούσαν φριχτές ζωές πριν βρεθούν στο πιάτο σας. Αν δεν μπορείτε να κόψετε το κρέας, βεβαίως και μπορείτε να το περιορίσετε σε μια μέρα την εβδομάδα. Σιγά το πράμα δηλαδή.
Θέλω να σας θυμίσω εδώ ότι η Ελλάδα είναι ο παράδεισος των φρούτων και των λαχανικών. Ότι είμαστε μια χώρα γεμάτη οπωροφόρα και περιβόλια, όπου όλες οι πρασινάδες είναι φρέσκες και φτηνές και καλύπτουν όλο τον χρόνο. Ότι, επίσης, μεγαλώσαμε τρώγοντας όσπρια, ζυμαρικά, ρύζι και λαδερά εναλλάξ και μέρα του κρέατος ήταν η Κυριακή. Ότι η δική μας παράδοση έχει μεν μέσα το αρνάκι στον φούρνο, την κοτόσουπα και το παστό χοιρινό, αλλ’ ότι οι μέρες της κρεοφαγίας ήταν πάντα μετρημένες και αποτελούσαν αυστηρά την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Ότι στην προηγούμενη γενεά δεν υπήρχε κακομαθημένος άνθρωπος να ξεστομίζη το φρικτό “άμα δεν έχει κρέας, δεν είναι φαΐ” (αυτή η κουβέντα με εξώργιζε και πριν γίνω χορτοφάγος…). Ότι παλιά οι άνθρωποι νήστευαν την Σαρακοστή, την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ότι οι οδηγίες του Υπουργείου Υγείας για την μεσογειακή διατροφή το 1999 συμβουλεύουν κόκκινο κρέας δύο φορές τον μήνα. Ότι η δική μας, η μεσογειακή κουζίνα, δεν βαρύνεται με τα ατελείωτα κρέατα επί κρεάτων των ψυχρών βορείων.
Διατροφικές Οδηγίες Για Ενήλικες Υπουργείου Υγείας/1999 by athananag on Scribd
Σχετικά με το κρέας που θα τρώτε τώρα, πληροφορηθήτε, μάθετε, ενημερωθήτε για την προέλευσή του. Ένα κοτόπουλο που σφάζεται την 45η ημέρα της άθλιας ύπαρξής του χωρίς να δη ποτέ το φως της ημέρας ίσως είναι πιο μαλακό (και σίγουρα πιο φτηνό) από ένα κόκορα από το χωριό, που έζησε αμέριμνος στο υπαίθριο κοτέτσι του, πηδολογώντας τις φιλενάδες του, αλλά είναι κρίμα. Ένα αμνοερίφιο της γαλανής πατρίδας μας, που χαίρεται τον ήλιο και το σύννεφο μέσα στο κοπάδι του μέχρι να πέση θύμα του εκδοροσφαγέως, μάλλον έζησε καλύτερη ζωή από τα άτυχα μοσχάρια που εισάγονται επί σφαγήν από τις γαλλοολλανδίες. Θέλω να τα σκέφτεστε όλα αυτά, όταν κάνετε τις ματωμένες επιλογές σας.
Τα ίδια ισχύουν και για τα αβγά και για τα γαλακτοκομικά. Για τα πρώτα, η επιλογή της ελευθέρας βοσκής είναι μεν πιο ακριβή, αλλά είναι πιθανόν ανώτερη διατροφικά και οπωσδήποτε ανώτερη ηθικά. Αγοράστε αβγά από κοτούλες που φτεροκοπάνε μέσα στα χωράφια παρά που υποφέρουν μέσα σε ένα στενάχωρο κλουβί. Ακόμη, η φέτα προέρχεται από ζώα που τα βόσκουν κάθε μέρα σε άγονα βουνά και δεν περνούν μια ζωή σταβλισμένα σε ανήλιαγα βιομηχανικά μαντριά. Μπορούμε και εμείς σαν καταναλωτές να στείλουμε τα σωστά ηθικά μηνύματα στους κτηνοτρόφους.
Νομίζω ότι έχουν σημασία όλα αυτά, γιατί τα πράγματα στην ζωή δεν είναι ασπρόμαυρα: κι αν δεν μπορούμε να πετύχουμε το τέλειο, μπορούμε να το προσεγγίσουμε. Εδώ που εφθάσατε, λίγο δεν είναι. Τόσο που έκαματε, μεγάλη δόξα. Όσο λιγώτερο ανθρώπινο ή ζωικό πόνο προκαλούμε σε αυτήν την ρημάδα την ζωή, τόσο το καλύτερο για την ψυχή μας.
Ψαρια κανει να φαμε;
Αν πρέπη να φας, φάε ιχθυοκαλλιέργειας. Αλλά δεν πρέπει.
Για να είμαστε δίκαιοι, είναι σαφώς μικρότερο το κακό του θανάτου ενός μπακαλιάρου από τον θάνατο ενός μοσχαριού. Αλλά παραμένει κακό.
Ουτε ψαρια λοιπον. Να φαμε τουλαχιστον κανεναν αρουραίο, οπως οι πολιορκημενοι στο Μεσολογγι το 1826;
οκ για το να ζει και τρεχει στις εξοχες, εχει και καλυτερη γευση, αλλα το ποσες μερες θα ζησει, δεν ξερω, μου φαινεται πολυ ανθρωποκεντρικο. Αν το σκοτωνεις που το σκοτωνεις, τι διαφορα κανει ποσο θα ζησει? το θεμα ειναι να τελειωσει το Λυκειο πρωτα ή τι?
Δεν καταλαβαίνω γιατί σας δυσκολεύει αυτό το απλό σημείο. Αν οποιοδήποτε ζων πλάσμα αντλεί κάποια θετική ωφέλεια Χ από κάθε μέρα που ζη, αντλεί τουλάχιστον 45Χ, αν ζήση 45 ημέρες, και 2000Χ, αν ζήση 2000 ημέρες. Ξαναλέω, τουλάχιστον.
Τι αρνείσαι από αυτά; Εσύ τι θα προτιμούσες, να δολοφονηθής σε σχετικά άνετη αιχμαλωσία μετά από πέντε ή μετά από δεκαπέντε χρόνια;
Ο άνθρωπος έχει προσδοκίες για την ζωή του. Το κοτόπουλο τι έχει; Ναι, θέλει να ζήσει μία μέρα παραπάνω, όπως θέλουν ενστικτωδώς όλα τα έμβια, από την αμοιβάδα μέχρι τον άνθρωπο. Έχει όμως πλάνα για το μέλλον τα οποία ματαιώνονται από τον θάνατο του; Έχει προσδοκίες από την ζωή του που ακυρώνονται; Απ’όσο ξέρουμε, όχι. Όχι παραπάνω από τα μπιζέλια.
Άρα όσοι άνθρωποι δεν έχουν προσδοκίες από την ζωή τους, όσοι πχ πάσχουν από γεροντική άνοια; Α, ξέχασα, τότε περνάμε στο ειδιστικό επιχείρημα ότι αυτοί γεννήθηκαν εντός του σωστού βιολογικού είδους.
Όχι, περνάμε στο επιχείρημα των μελλοντικών εαυτών: Κάποτε είχαν προσδοκίες για τον μελλοντικό εαυτό τους και πρέπει να τις σεβαστούμε όπως σεβόμαστε, σε κάποια πλαίσια, τις επιθυμίες για την διάθεση της περιουσίας τους στην διαθήκη τους.
Και τα βρέφη ή τα νεογέννητα τι προσδοκίες έχουν; Καμία.
Και τώρα θα μου πης την ανοησία ότι έχουν γονείς και θα αρχίσω να βαριέμαι να απαντάω.
Τα βρέφη θ’αναπτύξουν προσδοκίες στο εγγύς μέλλον με πιθανότητα σχεδόν 1. Ως τώρα πρόβατο που να’χει αναπτύξει προσδοκίες δεν έχουμε δει.
Τώρα θα το πας στους ανθρώπους με βαρειές βλάβες, οπότε η απάντηση εκεί είναι ότι δεδομένου ότι άλλα μέλη του είδους έχουν επιδείξει τ’απαραίτητα χαρακτηριστικά, όλο αυτό είναι ζήτημα faulty wiring που ίσως να μπορούμε να διορθώσουμε, υπάρχει η προδιάθεση. Τα πρόβατα πάλι ουδέποτε δεν επέδειξαν τέτοια προδιάθεση.
Βαριέμαι γω τώρα αν είναι να φέρνεις τόσο εύκολα καταρρίψιμες αντιρρήσεις.
Α, ξέχασα, τότε περνάμε στο ειδιστικό επιχείρημα ότι αυτοί γεννήθηκαν εντός του σωστού βιολογικού είδους.
Και γιατι οχι; Καποτε μας ετρωγαν εμας τα θηρια της ζουγκλας. Σειρα μας τωρα να στρογγυλοκατσουμε στην κορυφη της τροφικης αλυσιδας………
Ηθικός εγωισμός ε; Πόσων ετών είσαι; Τι τάξη πας;
Επισης αμφισβητω το επιχειρημα οτι δια της κρεωφαγιας προκαλουμε πονο και θανατο στα ζωα. Το επιχειρημα αυτο δεν ισχυει παντα, και παντως δεν ειναι γενικο, ουτε απολυτο.
Αν ημουν αμνος, χοιριδιο ή μοσχος γαλακτος θα ειχα καθε λογο να κατηγορω τον κρεωφαγο ανθρωπο για τον επικειμενο θανατο μου σε τοσο τρυφερη ηλικια.
Αν ομως ειμαι κριος, καπρος ή ταυρος σε αγροκτημα εκτροφης, γιατι να τον κατηγορησω; Ο ανθρωπος με ταιζει για να “αναπαραγω το ζωικο κεφαλαιο”, τουτεστιν με πληρωνει για να πηδαω. Χαρη στον ανθρωπο απολαμβανω την καλυτερη δουλεια του κοσμου, εχω μια ζωη ξαπλας, μασας και ηδονης, μακρια απο τους θηρευτες μου στη φυση. Εκλεκτο τζαμπα φαι, και ενα ολοκληρο χαρεμι απο νεαρα θηλυκα στη διαθεση μου. Ο ανθρωπος δεν ειναι φονεας, αλλα ευεργετης μου. Αν επικρατησουν οι χορτοφαγοι αυτα θα τα στερηθω, θα χασω τη δουλεια μου(=θα με αμολησουν στη φυση), το χαρεμι μου, θα ζησω την αγωνια της εξευρεσης τροφης, και της διαφυγης απο τους θηρευτες μου………
Οπως βλεπετε οι χορτοφαγοι δεν κατεχουν την απολυτη ηθικη αληθεια, μαλλον το αντιθετο…….
Όλα, προσοχή: όλα, τα ζώα που καταναλώνονται εκτός χωριού στην Ελλάδα (και πολλά εντός χωριού) υπάγονται σε αυτήν την κατηγορία. Όλα.
Οντως ετσι γινεται και ετσι πρεπει να γινεται.
Οταν αφηνονται να μεγαλωσουν περισσοτερο, βαζουν λιγοτερο ψαχνο και περισσοτερο λιπος, το κρεας ειναι λιγοτερο τρυφερο, ενω τρωνε και πολυ περισσοτερες τροφες.
Αλλα υπαρχει η θετικη πλευρα. Οσο νεοτερα σφαχτουν, τοσο περισσοτερα πρεπει να γεννηθουν για να παραχθουν οι ιδιες ποσοτητες κρεατος. Αρα οι μπαμπαδες τους που περιεγραψα παραπανω θα εχουν περισσοτερη δουλεια, θα ζησουν ακομα πιο ευχαριστη και μεγαλυτερη ζωη.
Και επιτελους ποιος ειναι πιο ζωοφιλος; Αυτος που εχει εναν γατο και τον κραταει μπάκουρο και κλειδωμενο σε ενα διαμερισμα, ή ο χοιροτροφος που εξασφαλιζει στους καπρους του μια ζωη ηδονης και ασταματητης σαρκικης απολαυσης;