Υπέρ της χορτοφαγίας IV: το ηθικό επιχείρημα, μέρος Β΄

Λέγαμε την άλλη φορά σχετικά με την καταστροφή των ανανθρώπων και όλες τις ηθικές περιπλοκές που ανακύπτουν. Το πρόβλημα όμως, δυστυχώς, δεν περιορίζεται μόνο στην θανάτωση. Δημιουργείται πολύ πιο πριν. Ακόμα και κάποιος ηθικά νεκρός χαλαρός, που δεν συγκινείται από τον πόνο ή το γεγονός καθαυτό της θανάτωσης, πρέπει να αναλογιστή πώς φτάνουμε εκεί. Πρέπει στο ηθικό κακό της θανάτωσης να προσθέση και το ηθικό κακό μιας άθλιας ζωής, που συχνά υπερβαίνει και την θανάτωση καθαυτήν (η οποία συχνά είναι επίσης η αθλιωτέρα πάντων).

Στην έκθεσή μου θα εξετάσω χωριστά κάθε είδος σφαγίου, ήτοι κοτόπουλα, χοίρους, μόσχους, αμνοερίφια. Αν κάποιος γνωρίζη περισσότερα και ακριβέστερα, ας με διορθώση.

Ας δούμε λοιπόν λίγο την κατάσταση ανά είδος ζώου:

Χοίροι.

Οι αρσενικοί χοίροι ευνουχίζονται σε ηλικία λίγων ημερών, επί σκοπώ παραγωγής κάπρων που είναι περισσότερο φρόνιμοι και … δεν μυρίζουν στους ευαίσθητους καταναλωτές! Ο ευνουχισμός τους γίνεται με τον παλιό καλό τρόπο: στο ένα χέρι το γουρουνάκι, στο άλλο το μαχαίρι. Ο εκτροφέας κόβει τους όρχεις του νεαρού ζώου εν πλήρει επιγνώσει και των δύο. Η πρακτική αυτή διενεργείται νομίμως χωρίς αναισθητικό σύμφωνα με την Οδηγία 2001/93/ΕΚ της ΕΕ:

Εφόσον ο ευνουχισμός ή η αποκοπή της ουράς πραγματοποιούνται μετά από την έβδομη ημέρα από τη γέννηση, πρέπει να διενεργείται μόνο από κτηνίατρο, χρησιμοποιώντας αναισθητικό, καθώς και παρατεταμένη χορήγηση παυσίπονων.

Ένα τέτοιο βασανιστήριο δεν είναι αναγκαίο, αγαπητοί στομαχοκέφαλοι. Σταματήστε το.

Οι γουρούνες αντιμετωπίζονται ως ζωντανές μηχανές χοιριδίων. Διατηρούνται κατά το δυνατόν σε κατάσταση μόνιμης εγκυμοσύνης, μέσα σε μια θήκη, γιατί περί θήκης πρόκειται (εδώ στην αρχή), στην οποία δεν μπορούν καν να διαγράψουν ένα κύκλο ή να κάνουν δυο βήματα.

Αλλά δήτε και μόνοι σας πόσο χώρο έχουν δύο χοιρομητέρες στην διαφήμιση μιας ελληνικής χοιροτροφικής μονάδας (στο 01:30):

Αυτός είναι ο χώρος στον οποίο αυτά τα κοινωνικά και αγελαία ζώα θα περάσουν όλη τους την ζωή. Δεν πρόκειται για χοιροστάσιο, πρόκειται για φυλακή.

Κοτόπουλα.

Για την βασανιστική θανάτωση των νεαρών αρσενικών, το αίσχος των κλωβοστοιχιών έχω γράψει αναλυτικά στην ανάρτησή μου για το Ορνιθοκομείο. Αντιγράφω εδώ ωρισμένα πράγματα:

Τα ηθικά προβλήματα της ωοπαραγωγής είναι τα εξής τρία:

1. Οι συνθήκες διαβίωσης των ωοτόκων ορνίθων.
2. Η σφαγή των ωοτόκων ορνίθων μετά το πέρας της ωοπαραγωγής.
3. Η δολοφονία των αρσενικών νεοσσών μετά την εκκόλαψή τους.

Ας τα δούμε ένα ένα και πώς θα μπορούσαν να παραχθούν ηθικώς ανεπίληπτα αβγά:

1. Οι συνθήκες διαβίωσης των ωοτόκων ορνίθων.

Μια κότα που γεννά αβγά δεν είναι η χαρούμενη οικόσιτη κότα στο χωριό, με την οποία όλοι μεγαλώσαμε και την οποία βλέπουμε στις διαφημίσεις. Είναι ένα δυστυχισμένο ζώο, φυλακισμένο με μερικές άλλες δυτυχισμένες κότες μέσα σε ένα στενό κλουβί με συρμάτινο πάτωμα, που ζη μέσα σε μια οικοδομή χωρίς παράθυρα, με συνεχή τεχνητό φωτισμό, χωρίς καμία πρόσβαση σε φυσικό αερισμό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση κατήργησε τις παραδοσιακές κλωβοστοιχίες από το 2012, επιτρέπονται όμως ακόμη οι νεώτερες και κάπως πιο ευρύχωρες εκδόσεις τους, οι λεγόμενες αναβαθμισμένες κλωβοστοιχίες. Σε αυτές αναλογούν σε κάθε κότα 750 τετραγωνικά εκατοστά. Σαν να λέμε λιγώτερο εμβαδόν από την οθόνη του φορητού υπολογιστή στον οποίο γράφω αυτό το κείμενο.

Δήτε και εδώ το πτηνοτροφείο μιας πρότυπης μονάδας, της Αμερικανικής Γεωργικής Σχολής:

Ξέρετε τώρα τι είναι αυτό;

Ως γνωστόν, οι κότες είναι κοινωνικά ζώα, με αυστηρή ιεραρχία, όπου η ραμφιστική τάξη υποδηλώνει την κοινωνική δομή. Σε συνθήκες υπερπληθυσμού, προκαλείται άγχος, που εκδηλώνεται με τους ραμφισμούς: οι ανώτερες κότες ξεσπάνε στις κατώτερες, συχνά μέχρι θανάτου. Η λύση που βρέθηκε στο πρόβλημα αυτό είναι αποκαλυπτική της στρεβλής αντίληψης της μισοζωικής σχέσης του ανθρώπου με τις κότες που επικρατεί: πονάει ράμφος, κόψη ράμφος. Η πραγματική αιτία του προβλήματος έμεινε άθικτη. Έτσι, τα κακόμοιρα τα πουλάκια καυτηριάζονται στο ράμφος τους, που συνιστά για αυτά και ένα ουσιώδες προσληπτικό όργανο.

2. Η σφαγή των ωοτόκων ορνίθων μετά το πέρας της ωοπαραγωγής.

Οι κότες είναι γυναίκες, άτιμα θηλυκά. Κάποια στιγμή είναι κορίτσια, μετά τους έρχεται η περίοδός τους, την οποία την κλέβουμε και την τρώμε (εντυπωσιακό πόσοι άνθρωποι νομίζουν ότι μαζί με το αβγό τρώνε και κάποιο αγέννητο πουλάκι), και κάποια στιγμή περνάνε την εμμηνόπαυσή τους. Είναι προφανές ότι μόνο στην μία από αυτές τις ηλικίες είναι αποδοτικές οικονομικά οι κακόμοιρες οι κοτούλες. Είναι επίσης προφανές ότι από τις δύο μη αποδοτικές ηλικίες της κότας η μία περισσεύει εντελώς: σκοτώνουν τις κότες, όταν γεράσουν.

Η αλήθεια βέβαια είναι ακόμη χειρότερη: οι κότες δεν σφάζονται για σκυλοτροφή (και όχι για ανθρωποτροφή, γιατί, αντίθετα από την παλιά λαϊκή σοφία, που ήθελε την γριά κότα να έχη το ζουμί, ο δικός μας ουρανίσκος καλόμαθε σε τρυφερά κρέατα κοτόπουλων 45 ημερών και όλα τα άλλα θεωρούνται από την βιομηχανία σκληρά) όταν γεράσουν, αλλά μόλις πλέον δεν συμφέρει οικονομικά η διατήρησή τους. Το χρονικό αυτό σημείο υπολογίζεται με αξιοθαύμαστη ακρίβεια, δεδομένου ότι είναι ο λόγος κόστους συντήρησης προς τα έσοδα από τα αβγά της. Σε γενικές γραμμές, μια κότα που γεννά λιγώτερα από 0,7 – 0,9 αβγά την ημέρα βάζει μέσα τον ορνιθοτρόφο εργοδότη της. Οπότε, πολύ απλά, την πουλάει για κρέας σε κάποιο σφαγείο. Είπαμε, τα δικά του τα χέρια μένουν πάντα καθαρά.

3. Η δολοφονία των αρσενικών νεοσσών μετά την εκκόλαψή τους.

Πολλοί υποθέτω δυσανασχέτησαν με την χρήση του όρου “δολοφονία”. Εντάξει, ίσως υπάρχει κάποιος όρος ακόμη πιο έντονος για να περιγραφή η εξής πρακτική: αμέσως μετά την εκκόλαψη, οι εργάτες διαλέγουν τα αρσενικά κοκκοράκια, τα οποία ευθύς αμέσως τεμαχίζονται ή συνθλίβονται ζωντανά. Αλλά κάντε τον κόπο να το δήτε με τα μάτια σας:

Ορίστε και ο γραφειοκρατικός ορισμός της μεθόδου στον Κανονισμό 1009/2009:

2. Σύνθλιψη

Η μέθοδος αυτή διασφαλίζει την ακαριαία σύνθλιψη και τον άμεσο θάνατο των ζώων. Η συσκευή περιέχει ταχέως περιστρεφόμενες λεπίδες ή εξογκώματα από αφρώδες πολυστυρένιο. Η χωρητικότητα της συσκευής πρέπει να είναι τέτοια ώστε να διασφαλίζει ότι όλα τα ζώα θανατώνονται ακαριαία, ακόμη και όταν πρόκειται για μεγάλες ποσότητες.

Σε άλλες, λιγώτερο φρικτές παραλλαγές, τα πουλάκια απλώς μαζεύονται σε σακούλες σκουπιδιών και πετιούνται σαν απορρίμματα ή υφίστανται ασφυξία (πώς το λένε το εύηχο γερμανικό vergasen στα ελληνικά;) με διοξείδιο του άνθρακα. Που είναι και πιο ανθρωπιστικό [τι παράδοξη λέξη για να χαρακτηρίση ένα έγκλημα των ανθρώπων…]

Σημειωτέον ότι, ένεκα εξειδίκευσης, οι μονάδες που παράγουν κότες, είτε κρεατοπαραγωγής είτε ωοπαραγωγής, είναι διαφορετικές από τις μονάδες όπου οι κότες αυτές μεγαλώνουν για σφαγή ή για να γεννούν αβγά. Η φρίκη είναι σημειακή και απομονωμένη. Το μυστικό το ξέρουν λίγοι.

Το ζήτημα εκκρεμεί ήδη ενώπιον του γερμανικού Ομοσπονδιακού Διοικητικού Δικαστηρίου. O Ιωάννης Ρέμμελ, Πράσινος Υπουργός Περιβάλλοντος της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας, επιχειρεί να απαγορεύση την επιχειρηματικότητα που συνίσταται στην κατακρεούργηση ή ασφυξία των αρσενικών κοτόπουλων, επειδή δεν είναι ηθικώς εν τάξει και επειδή τα ζώα δεν είναι απορρίμματα, αλλά προστατεύονται από τον νόμο και το (γερμανικό) Σύνταγμα.

Ε ναι.

Αμνοερίφια.

Εκτός από τα χοιρίδια, ευνουχίζονται ενίοτε και τα αμνοερίφια. Κάπως έτσι:

Εντάξει, αυτό γινόταν παλιά, τότε που όλα ήταν αγνά. Τώρα δεν έχω ιδέα τι έθιμα επικρατούν.

Η ιδιαιτερότητα της σφαγής των αμνοεριφίων, που απαντά λιγώτερο και στα γουρούνια, είναι ότι πάμπολλα αρνιά και κατσίκια σφάζονται οίκοι. Όσοι είμαστε από χωριά, έχουμε μνήμη αυτού του γεγονότος: το αρνάκι με το οποίο παίζαμε και το οποίο θεωρούσαμε μέλος της οικογένειας ξαφνικά, χωρίς να φταίξη σε τίποτα, βρέθηκε με ένα γόνατο στο κεφάλι και ένα μαχαίρι στον λαιμό. Παρά τις σπραξικάρδιες κραυγές του, κραυγές και βελασμούς αισθαντικού πλάσματος που αντικρίζει τον θάνατο, το αίμα του στιγμάτισε τα χέρια μας, τα ρούχα μας, την αυλή μας. Όλοι το θυμόμαστε.

Ας πούμε: (ακούστε και τους διαλόγους, διαβάστε και μερικά από τα σχόλια…)

Κοντά σε αυτό πρέπει να προστεθή η εντατικοποίηση και γενίκευση αυτής της βάρβαρης πρακτικής από τους ηθικούς ολέθρους που λέγονται χαλάλ και κασέρ. Αλλά αυτό το θέμα είναι τόσο μεγάλο και άπτεται τόσων διαφορετικών παραμέτρων, ώστε επιφυλάσσομαι για εκτενέστερη ανάπτυξη.

Κατά τα λοιπά, συνομολογώ ότι η ανέμελη ζωή των αιγοπροβάτων είναι μια από τις καλύτερες τύχες που επιφυλάσσονται στα εδώδιμα ζώα. Αν δεν υπήρχε η βάρβαρη σφαγή τους, και μάλιστα σε τόσο μικρές ηλικίες, το χορτοφαγικό επιχείρημα θα έχανε πολλή από την δύναμή του.

Αγελάδες

Το μοσχαράκι που τρώτε γεννήθηκε από μια αγελάδα, ένα ευγενικό ζώο που υποφέρει από τις σύγχρονες εντατικές μεθόδους κτηνοτροφίας. Η αγελάδα γαλακτοπαραγωγής έμεινε έγκυος από αυτό:

Δεν υπάρχει φυσική ερωτική επαφή μεταξύ ταύρου και αγελάδας, αλλά από τον μεν ταύρο αφαιρείται διά της χειροπρακτικής μεθόδου το σπέρμα του, η δε αγελάδα υφίσταται την είσοδο του ως άνω κεχαριτωμένου μεταλλικού σωλήνα.

Αλλά αυτά είναι μόνο η αρχή.

Αμέσως μετά την γέννα, το μοσχαράκι αφαιρείται διά της βίας από την μητέρα του, για να μην πίνη εκείνο το γάλα που, όπως όλοι ξέρουμε, η αγελάδα αποθησαυρίζει στα στήθη της για τα παιδιά μας και όχι για το δικό της. Ο χωρισμός είναι συγκλονιστικός συναισθηματικά και ψυχολογικά και για τα δύο μέρη. Αν δεν το πιστεύετε, αλλά θεωρείτε για κάποιον περίεργο λόγο ότι η μητρότητα είναι αποκλειστικά ανθρώπινη έννοια, διαβάστε λίγο για το πείραμα του Χάρλοου.

Μετά από αυτό, η αγελάδα παραμένει έγκλειστη στην θήκη της, με ελάχιστη δυνατότητα κινήσεων, σε κατάσταση συνεχούς γαλακτοφορίας και άμελξης. Αναπόφευκτα, προκαλούνται συνεχείς μαστίτιδες, που επιτείνουν την ταλαιπωρία του αγαθού ζώου.

Στα πέντε τους έτη περίπου, ως “ευχαριστώ” για την γαλακτική σκλαβιά τους, τις σφάζουν.

Ας περάσουμε τώρα στην κρεατοπαραγωγή. Δεν τρώμε ταύρους ή αγελάδες, αλλά μοσχαράκια, ηλικίας μερικών μηνών, που βρίσκονται ακόμη στην παιδική τους ηλικία. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι επειδή στην συνέχεια το κρέας του ζώου γίνεται πιο σκληρό, πράγμα που ενοχλεί τους κρεοφαγικούς ουρανίσκους. Έτσι, ο εκτροφέας έχει κίνητρο να μην επιτρέψη στο ζώο να παίξη ή να τρέξη, γιατί έτσι αφενός μεν καταναλώνει θερμίδες και, άρα, μειώνεται ο λόγος θερμίδων προς κρέας, αφετέρου δε γιατί έτσι το κρέας μπορεί να γίνη, ω μη γένοιτο, σκληρότερο. Και εδώ λοιπόν, όπως και με τα γουρούνια και τα κοτόπουλα, η λογική της εντατικής κτηνοτροφίας επιτάσσει την κατά το δυνατόν ακινητοποίηση των ζώων σε συνωστισμένους στάβλους.

Συνοψίζοντας:

Τα ζώα δεν είναι μηχανές. Μας μοιάζουν πολύ περισσότερο από όσο θέλουμε να ομολογήσουμε. Έχουν κοινωνικότητα, νιώθουν πόνο, παθαίνουν κατάθλιψη, τους αρέσει να παίζουν και να τρέχουν, έχουν ψυχολογικές και συναισθηματικές ανάγκες το ίδιο σημαντικές με τις σωματικές τους. Αν δεν είστε βέβαιοι ότι οι άνθρωποι του 2200 θα είναι περήφανοι για όσα κάνουμε στα ζώα σήμερα, μην γίνεστε συνεργοί σε αυτό το έγκλημα.