αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Ιστολογική πενία τέχνας κατεργάζεται. Εν προκειμένω, άμα δεν υπάρχει έμπνευση, καλή είναι και η αντιγραφή.

Μεταφράζω λοιπόν και διασκευάζω εν τω άμα μια σελίδα από το Anarchy, State and Utopia του Nozick, σελ. 160-161:

Ας υποθέσουμε ότι πραγματοποιείται μια κατανομή που ευνοείται από κάποια από τις θεωρίες περί δικαιοσύνης που δεν στηρίζονται στις αξιώσεις. Ας υποθέσουμε ότι είναι η αγαπημένη σας κατανομή, ας την ονομάσουμε δε κατανομή Κ1. Σε αυτήν, μπορεί όλοι να έχουν ίσο μερίδιο, μπορεί όμως και τα μερίδια να κυμαίνωνται σύμφωνα με κάποια μεταβλητή που εκτιμάτε πολύ. Τώρα ας υποθέσουμε ότι ο Βίλτων Σαμβερλαίνος Βασιλεύς ΛεΒρόνος έχει μεγάλη ζήτηση στις ομάδες μπάσκετ, καθώς είναι μεγάλος κράχτης (ας υποθέσουμε επίσης ότι τα συμβόλαια είναι μονοετή και ότι οι παίκτες μετά γίνονται ελεύθεροι). Υπογράφει λοιπόν με κάποια ομάδα το ακόλουθο συμβόλαιο: για κάθε εντός έδρας παιχνίδι εισπράττει 1 ευρώ από την τιμή κάθε εισιτηρίου (αγνοούμε στο μεταξύ το ερώτημα αν η συμφωνία αυτή γδύνει τους ιδιοκτήτες της ομάδας, αφήνοντάς τους να ρυθμίσουν μόνοι τους τα του οίκου τους). Το λοιπόν, η αγωνιστική περίοδος αρχίζει και ο φίλαθλος κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο για τους αγώνες της ομάδας του κατενθουσιασμένος. Όλοι αγοράζουν τα εισιτήριά τους, βάζοντας κάθε φορά 1 ευρώ από την τιμή εισόδου χωριστά σε ένα ειδικό κουτί στο όνομα του ΛεΒρόνου. Ενθουσιάζονται βλέποντάς τον να παίζη, γιατί για αυτούς αξίζει όλα τα λεφτά του εισιτηρίου.

Read moreΜικρό περί διανεμητικής δικαιοσύνης

Πραγματικά, αυτός πρέπει να είναι ο πιο βαρετός τίτλος άρθρου που έχω γράψει ποτέ. Το θέμα όμως που κρύβεται πίσω από αυτόν είναι αρκετά ενδιαφέρον, νομικά και πολιτικά.

Καταρχάς, τι μέρος του λόγου είναι (ήταν) οι αποφάσεις πλαισίου [βρυξελληνιστί αποκαλούμενες “αποφάσεις-πλαίσιο”];

Οι αποφάσεις πλαισίου ήταν πριν από την Συνθήκη της Λισαβόνας ένα από τα νομικά εργαλεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποπερίπτωση του παραγώγου δικαίου της ΕΕ. Ανήκε στον τρίτο πυλώνα της ΕΕ, την αστυνομική και δικαστική συνεργασία σε ζητήματα ποινικού δικαίου. Ήταν με άλλα λόγια ο πυλώνας μας, η πρώτη φορά που η ευρωκρατία μάς ενώχλησε, αλλά όχι και η τελευταία. Συνολικά κατά την δεκαετία του 2000 εκδόθηκαν καμιά 30αριά, η μία χειρότερη από την άλλη, με λίγες εξαιρέσεις, οι περισσότερες δε από αυτές έχουν μεταφερθή στο ημεδαπό δίκαιο. Με αισθητά αποτελέσματα στις ατομικές μας ελευθερίες.

Στα γενικά χαρακτηριστικά των αποφάσεων πλαισίου καταλέγω: α) κάκιστη νομοτεχνική επεξεργασία, με αοριστολογίες, απεραντολογίες και παλλιλογίες, ώστε να καταλήγουμε με πολιτικά κείμενα που καμώνονται τα νομικά, β) επιβολή αγγλοσαξωνικών νομικών αντιλήψεων σε χώρες ηπειρωτικών δικαίων, γ) προτεραιότητα στην καταστολή του εγκλήματος, πραγματικού και κατά φαντασίαν, εις βάρος των εγγυήσεων του κράτους δικαίου, και δ) κατάχρηση, αν όχι υπέρβαση, του νομοθετικού τους θεμελίου.

Read moreΠερί των υποχρέωσεων της Ελλάδος από την απόφαση πλαισίου 2008/913/ΔΕΥ

Είναι γνωστή η ρήση του Βισμάρκου για τους νόμους και τα λουκάνικα:

Je weniger die Leute wissen, wie Würste und Gesetze gemacht werden, desto besser schlafen sie!

Εγώ όμως θέλω να χώνω την μύτη μου παντού, κι ας βλάπτω τον ευαίσθητο ψυχισμό μου.

Read moreΥπέρ της ελευθερίας επιλογής φύλου του τέκνου ΙΙ

Απαντώντας σε ένα δύο εμβριθή σχόλια του Μιχάλη και προσθέτοντας κάποια άλλα πραγματάκια, συνεχίζω με το τέταρτο μέρος της Βιστωνιάδας.

Ναι, αλλά το ν.δ. 275/1941, που εκδόθηκε απο την παράνομη κυβέρνηση Τσολάκογλου και δικαίωνε την Μονή Βατοπεδίου, ουδέποτε ίσχυσε, η δε κατάργησή του από τον α.ν. 476/1945 είχε απλώς αναγνωριστικό χαρακτήρα.

Λοιπόν, η αντίρρηση αυτή είναι καταρχάς ορθή. Ας το εξηγήσουμε λίγο πιο αναλυτικά:

Μετά την κατάρρευση του μετώπου το 1941 έχουμε δύο ελληνικές κυβερνήσεις: μια που συνθηκολογεί και στηρίζεται στις γερμανικές λόγχες και μία που άφησε την πρώτη να συνθηκολογήση και στηρίζεται στις βρετανικές λόγχες. Η Ιστορία, ευτυχώς, δικαίωσε την δεύτερη, άρα οι νομοθετικές πράξεις της πρώτης είναι ανύπαρκτες. Παρήγαγαν φαινόμενο δικαίου, αλλά όχι και δίκαιο. Δεν προήλθαν από Κυβέρνηση, αλλά από κάτι που έμοιαζε με Κυβέρνηση.

Read moreΠερί της ιδιοκτησίας επί της Λίμνης Βιστωνίδας ΙV

Σκηνή πρώτη: Στην κλινική γονιμότητας.

Αυτή, αιδημόνως χαμηλοβλεπούσα, συντετριμμένη από το βάρος της ενοχής της. Αυτός, αγέρωχος επιφανειακά, το τσιγκελωτό του μουστάκι ίσα που μπορεί να κρύψη την ταραχή του. Μετά από έξι κορίτσια το πράγμα είναι πλέον σοβαρό.

Ρητορεύει η μόνη ελπίδα τους, ο από μηχανής ιατρός:

Γεννηθήτω υμίν διάδοχος…

Σκηνή δεύτερη: Στο μαιευτήριο.

Ειδική μονάδα της Διεύθυνσης Προστασίας Κρατουσών Ηθικών Αντιλήψεων εισβάλλει αιφνιδιαστικά στο δωμάτιο όπου κοιμούνται η εξιλεωμένη μήτηρ, ο ευτυχής πατήρ και ο ανυποψίαστος διάδοχος.

Μιλάει ο επικεφαλής αστυνομικός:

Θα ξαναδήτε τον διάδοχο μόλις τελειώση το Γυμνάσιο, ποταποί εγκληματίες!

Read moreΥπέρ της ελευθερίας επιλογής φύλου του τέκνου

Μέρος τρίτο και τελευταίο των βατοπεδινών φλυαριών:

Ναι, αλλά το Ν.Δ. 275/1941, που δικαίωνε την Μονή, εκτός του ότι το εξέδωσαν οι γερμανοτσολιάδες και εμείς είμαστε από την κούνια μας δημοκράτες, έχει καταργηθή ήδη από το 1945.

Ο δεύτερος λόγος λοιπόν για τον οποίο δεν προσέχθηκε αρκετά ο νόμος αυτός είναι η κατάργησή του από τον μεταγενέστερο αναγκαστικό νόμο 476/1945. Lex posterior legi priori derogat, σωστά;

Χμμμ…

Ούτε εδώ νομίζω ότι το ζήτημα έχει αναδειχθή αρκετά από την Μονή.

Ο μεταγενέστερος νόμος δεν μπορεί να προσβάλλη το συνταγματικό δικαίωμα της ιδιοκτησίας, παρά μόνο υπό τους όρους του θεσμού της αναγκαστικής απαλλοτρίωσης. Αν η Μονή είχε αποκτήσει κυριότητα, η στέρησή της μπορούσε να γίνη μόνο μετά προηγούμενη καταβολή πλήρους αποζημίωσης δι’ αποδεδειγμένη δημόσια ωφέλεια, και όχι επειδή το είπε η διάταξη κάποιου αναγκαστικού νόμου. Συνεπώς, ο α.ν. 476/1945 ήταν καθαρά αντισυνταγματικός και άρα ανίσχυρος.

Read moreΠερί της ιδιοκτησίας επί της Λίμνης Βιστωνίδας ΙΙΙ