Άρχισε και συνεχίζεται ενώπιον του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Ρεθύμνου (Πρόεδρος Καργόπουλος, Εισαγγελέας Κασσωτάκης) η δίκη του Γερμανού Καθηγητή Ιστορίας Χάιντς Ρίχτερ. Για την υπόθεση Ρίχτερ έχω ενημερώσει εξαντλητικά σε αυτήν μου την ανάρτηση και για το ντροποθέτημα που την στηρίζει εδώ. Ανατρέξτε εκεί όσοι δεν βαριέστε. Εδώ θα εκθέσω τα της δίκης.
Ακολουθεί λοιπόν η καταγραφή όσων συνέβησαν τις πρώτες δύο ημέρες της εκδίκασης δίκην χρονικού (θα ακολουθήσουν αρκετές…), όπου ανακατεύω τα νομικά, τα ιστορικά, τα πολιτικά, τα κοινωνιολογικά και τα ανθρώπινα. Ξέρω πως δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο και φυσικά και γνωρίζω ότι ο Πρόεδρος έχει καταλάβει πως τουιτάρω όσα συμβαίνουν. Οι καιροί αλλάζουν, η δημοσιότητα της δίκης ικανοποιείται πλέον και με άλλους τρόπους. Σε μια δίκη που αφορά την ελευθερία της έκφρασης το λιγώτερο που οφείλω να κάνω είναι να εκφραστώ ελεύθερα εγώ ο ίδιος για όσα συμβαίνουν. Για όποιον πάλι θεωρεί ότι παραβιάζω την δικηγορική δεοντολογία, έχω ένα εμαιλ πρόχειρο: peitharxiko@dsa.gr. Και την αγάπη μου.
Δημοσιευτηκε σε ελαφρως διαφορετικη εκδοση στα Νεα
Πως γίνεται αυτή η κυβέρνηση να συνεχίζει να’χει κάποια πολιτική αποδοχή; Και γιατί κριτική και παραιτήσεις, όπως του Γ. Σακελλαρίδη, έρχονται για ελάσσονες λόγους;
Περίεργα δουλεύει ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Ακόμα και το χειρότερο τραύμα, μπορεί να ξεπεραστεί με τον χρόνο. Ειδικά αν σε απασχολούν συνεχώς νέα τραύματα, ταχύτατα ξεχνάς τα παλιά. Αν μάλιστα η πηγή του τραύματος είναι κρυφή και η διαδικασία τραυματισμού περίπλοκη, μπορεί να μην το προσέξεις καν την στιγμή που τραυματίζεσαι. Να δεις μόνο τα συμπτώματα, να ξεχαστείς μέσα στα συνεχή προβλήματα που φέρνουν, και να μην αναζητήσεις ποτέ την πραγματική αιτία.
Έτσι εξηγείται πώς δεν καταρρέει ακόμα η συγκυβέρνηση. Και μάλιστα, πώς φθείρεται για παραπτώματα, για γρατζουνιές και όχι για τα πολύ βαρύτερα τραύματα που προκάλεσε.
Στην Ελλάδα έχουμε μια τάση στην σεμνοτυφία, να κρυβόμαστε πίσω απ’το δάχτυλο μας.
π.χ. ολοκληρα συγκροτηματα ΜΜΕ στηριζουν ξεκαθαρα ενα κομμα με 50 υπουλους τροπους, αλλα πριν τις εκλογες δεν τολμανε να γραψουν ενα ξεκαθαρο κειμενο που να λενε ποιο στηριζουν και γιατι!*
Προτιμω το στυλ του Εκονομιστ, που σε μεγαλες εκλογικες αναμετρησεις γραφουν ενα σοβαρο αλλα ξεκαθαρο εντιτοριαλ για το ποια επιλογη θεωρουν καλυτερη (και συχνα δεν ειναι η προφανης για το περιοδικο επιλογη, πχ στις ΗΠΑ στηριξε Ομπαμα).
Λοιπον, οι εκλογες εντος ΝΔ ειναι μια μεγαλη αναμετρηση και θα πρεπει να μας νοιαζουν ολους, γιατι μπορει να βγαλουν τον επομενο πρωθυπουργο, ή εστω τον ηγετη της αντιπολιτευσης σε μια εποχη που ο δημοκρατικος ελεγχος της κυβερνησης ειναι απαραιτητος.
Μην τα πολυλογουμε, βρισκω οτι η μακραν καλυτερη επιλογη ειναι ο Κυριακος Μητσοτακης.
Περί του προσφυγικού ο λόγος σήμερα, και μάλιστα ενόψει της κατάστασης στην Συρία και των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι. Το μόνο βέβαιο είναι ότι πρέπει κάτι να κάνουμε. Αλλά τι δέον γενεσθαι;
Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η άποψή μου:
Τι πρέπει να κάνουμε προς τους πρόσφυγες;
Στο ευρωπαϊκό πολιτικό επίπεδο, ωριμάζει πλέον μια εκδοχή της λύσης, της ανακουφιστικής μεθόδου έστω, που είχα προτείνει εδώ: οι πρόσφυγες, πολλοί από αυτούς τέλος πάντων, έχουν τα χρήματα που χρειάζονται για το ταξίδι τους καταδώ, και αρκετά παραπάνω. Η υποδοχή και η διαλογή τους πρέπει να γίνεται στην Τουρκία, μια χώρα ασφαλή (και μουσουλμανική και αναπτυσσόμενη οικονομικά, γιατί δεν κάθονται εκεί καλύτερα;). Προς αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να στραφούν οι διπλωματικές προσπάθειες της Έψιλον Έψιλον (Πρόβλεψη: δεν υπάρχει περίπτωση ο σουλτάν Ερντογάν Χαν να συνεργαστή με την ΕΕ στο προσφυγικό).
Ο Γερμανός Λίνδσεϋ. Τζαμαϊκανός τρομοκράτης, αν έχεις τον Θεό σου.
Θέλω να επιμείνω σε αυτό το σημείο. Ναι, υπάρχει κίνδυνος. Ναι, οι εχθροί της δημοκρατίας θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευτούν την προσφυγική ροή. Ναι, πρέπει να εντείνουμε τους ελέγχους. Αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ηθικό μας παράδειγμα. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε κάτι τέτοιο.
Ρε σεις, δεν τον προλαβαίνω τον άνθρωπο. Δυο μήνες μετά τις εκλογές και ο Νίκος Λιμπερταδόρ κερδίζει με το σπαθί του νέα ειδική ανάρτηση, εξαιρετικά αφιερωμένη.
Δεν ξέρω αν έχει ξανασυμβή να μην εισακούεται, με αυτόν τον τρόπο μάλιστα, η εισήγηση του ΥπΔικ. Ίσως ναι, δεν το αποκλείω. Ξέρω όμως πολύ καλά τι κάνει ένας αξιοπρεπής άνθρωπος, που τον έχουν για διακοσμητικό ΥπΔικ, ανίκανο να κρίνη για τις κεφαλές των ανωτάτων δικαστηρίων: παραιτείται.
