Περί αυτοκτονιών μυθοκτονία

by

Ενημέρωση 23Απρ14 02:04: Ενημέρωσα την ανάρτηση με τα στοιχεία των ετών 2011-2012, καθώς και με κάποιες παρατηρήσεις από τα σχόλια της αρχικής ανάρτησης.

Μία από τις σαχλαμάρες που κυκλοφορούνται άκριτα εν διαδικτύω στις μέρες της Αντιμνημονιακής Αντίστασης είναι ο μύθος περί 3000 αυτοκτονιών λόγω της κρίσης, του μνημονίου και των μερκελιστών. Παραδείγματα εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ. Εισέρχεσθε ιδίω κινδύνω για όσα θα διαβάσουν τα ματάκια σας.

Θέλω να πιστεύω ότι το μόνο πρόβλημα των ανθρώπων που διαδίδουν αυτές τις σαχλαμάρες είναι ότι βαριούνται. Αν δεν εβαριούντο ας πούμε, θα πήγαιναν στον ιστότοπο της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής και θα του αφιέρωναν 2-3 λεπτά έρευνας των στοιχείων.

Και ποιος ξέρει τι θα έβρισκαν: ακόμη και την στατιστική θανάτων 2000-2012!

Όπως προκύπτει λοιπόν από τα επίσημα στοιχεία, έλαβον:

2000 382
2001 334
2002 323
2003 375
2004 353
2005 400
2006 402
2007 328
2008 373
2009 391
2010 377
2011 477
2012 508

Αποδεικνύεται λοιπόν ότι το 2010 και το 2008 οι αυτοκτονίες ήταν όσες και το 2003. Το 2009 ήταν λιγώτερες από το 2005. Η διετία 2009-2010 είχε λιγώτερες αυτοκτονίες από την διετία 2005-2006. Ακόμη και η διετία 2010-2011 είναι συγκρίσιμη εξ επόψεως αυτοκτονιών με την διετία 2005-2006, υπερέχοντας σε θανάτους κατά μόλις 6,5%. Για να φθάσουμε δε στον μαγικό αριθμό των 3000, που είχαμε βγάλει από το κεφάλι μας όπως ο Ζευς την θεά της σοφίας, θα χρειαστή να αθροίσουμε τις αυτοκτονίες όλων των ετών από 2003 έως και 2010. Όσο για τους αριθμούς των 5000 ή 6000 αυτοκτονιών που διακινούν πλέον οι ψεκασμένοι, δεν τίθεται θέμα λογικής συζήτησης.

Ωστόσο, από την άλλη μεριά είναι σαφές ότι υπάρχει πράγματι συνεχής άνοδος μεταξύ 2007 και 2012 ίση με το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του περίπου 55%. Αυτό όμως θα ήταν παραπλανητικό να το λογαριάσουμε τοις μετρητοίς, γιατί η κρίση άρχισε από τα τέλη του 2008, ενώ η προσφυγή στο ΔΝΤ με τα αυστηρά μέτρα λιτότητας που ακολούθησαν ανάγονται στο 2010 (άλλωστε, μεταξύ 2009 και 2010 παρατηρείται ελαφρά κάμψη στις αυτοκτονίες). Συνεπώς, ως ύποπτη ως οφειλόμενη στην κρίση πρέπει να θεωρήσουμε την αύξηση μεταξύ 2010 και 2012, ίση με περίπου 35%.

Ο μέσος όρος αυτοκτονιών της δεκαετίας 2000-2009 είναι περίπου 366 ετησίως. Μπορούμε με υψηλή πιθανότητα να εικάσουμε ότι αυτοί οι 360-370 άνθρωποι θα αυτοκτονούσαν ούτως ή άλλως και στα επόμενα χρόνια 2010-2012. Σκληρό, αλλά να ακουστή: αυτοκτονίες υπήρχαν και στην ανέμελη προ μνημονίου εποχή, απλώς τότε τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν σκύλευαν τους νεκρούς για να ψηφοθηρήσουν. Συνεπώς, η όποια (αναμφισβήτητη) επίδραση της κρίσης αφορά το επιπλέον. Συγκεκριμένα, 10 αυτοκτονίες για το 2010, 110 για το 2011 και 140 για το 2012, ήτοι συνολικά περίπου 260 αυτοκτονίες για τα έτη 2010-2012 (και λείπει βέβαια πάντα το 2013). Σε αυτές τις 260 προσωπικές τραγωδίες είναι ερευνητέα η επίδραση της κρίσης. Όχι σε 3 ή 4 ή 5 χιλιάδες φαντασιώδεις αυτόχειρες.

Μου αντιτάχθηκε ότι τα γκρηκ στατίστικς δεν είναι αξιόπιστα, και μάλιστα ότι οι πραγματικές αυτοκτονίες πάντα υπολείπονται των αναφερομένων για λόγους αποφυγής του κοινωνικού στίγματος. Στην πρώτη αντίρρηση σχολιάζω ότι αξιόπιστα ξεαξιόπιστα αυτά έχουμε. Όσοι αναφέρουν φανταστικούς αριθμούς έχουν ακόμη λιγώτερη αξιοπιστία, λάθος; Σε κάθε περίπτωση ένα πτώμα είναι ένα πτώμα και δύσκολα κρύβεται.

Όσον αφορά την δεύτερη παρατήρηση, ίσως είναι αλήθεια, δεν ξέρω αν η αυτοκτονία καταγράφεται ως αιτία θανάτου στο πιστοποιητικό θανάτου. Εκείνο που μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε είναι ότι η ίδια διαστρέβλωση ισχύει διαχρονικά, το ίδιο το 2000 με το 2012, το ίδιο προ κρίσεως με μετά κρίση.

Επειδή όμως οι αριθμοί λένε πάντα την αλήθεια σε όσους έχουν αφτιά για να τους ακούσουν, μπορούμε πολύ απλά να αναδράμουμε στις καταχωρίσεις υπό Ε47 έως Ε53 της στατιστικής, όπου αναφέρονται οι θάνατοι από ατυχήματα κάθε λογής (και από όπου προκύπτει, παρεμπιπτόντως, ότι οι θάνατοι από τροχαία μειώθηκαν από 2288 σε 1191 μέσα σε μια δωδεκαετία, ήτοι κατά 48%. Αλλά τα καλά νέα δεν πουλάνε…). Σας τα άθροισα για να μην κουράζεστε και τα παραθέτω:

2000 3988
2001 3951
2002 3586
2003 3544
2004 3693
2005 3725
2006 3528
2007 3685
2008 3326
2009 3310
2010 2983
2011 2790
2012 2724

Μείωση λοιπόν των θανάτων από ατυχήματα. Όχι αύξηση. Άρα, λίγο δύσκολο να κρύβωνται εκεί αυτοκτονίες.

Πίσω από την αυτοκτονία μπορεί να κρύβεται μια ερωτική απογοήτευση, μπορεί μια οικονομική καταστροφή, μπορεί μια ψυχική πάθηση. Όπως κάθε πολυπαραγοντικό φαινόμενο, η αύξηση ή η μείωση των περιπτώσεων αυτοκτονίας είναι δυσερμήνευτη. [Αλήθεια, πώς διάολο εξηγείται η κορυφή που σημειώνεται το 2006, έτος μετολυμπιακής ευφορίας, πολιτικής σταθερότητας και οικονομικής ανάπτυξης;]

Προσωπικά, θα μου φαινόταν εύλογο να αυξηθούν οι αυτοκτονίες και οι απόπειρές τους λόγω της οικονομικής κρίσης. Και στην περίπτωση αυτή όμως θα καταλόγιζα στην ύφεση και τα επακόλουθά της μόνο την διαφορά ανάμεσα στον υψηλότερο αριθμό (π.χ. 450) και στον μέσο όρο της δεκαετίας (350-400).

Εκείνο που είναι αναμφισβήτητο ότι κάθε αυτοκτονία κρύβει από πίσω της μια τραγωδία, όπως η πιο προβεβλημένη περίπτωση του Δημήτρη Χριστούλα.

Το δέντρο της αυτοκτονίας του Χριστούλα.

Ας σεβαστούμε την προσωπική τραγωδία κάθε αυτόχειρα και ας μην την ρίξουμε και αυτήν στο ιπποδρόμιο της διαδικτυακής σαχλαμαρολογίας. Ή, τουλάχιστον, ας μην διαδίδουμε ψέματα. Όσο προσφιλή κι αν είναι σε μερικούς.

Σχετικα κειμενα:

  1. Περί αστυνομικών εξουσιών μυθοκτονία Βαρέθηκα την ακατάσχετη και ανεύθυνη φλυαρία περί μπατσοκρατίας και αδούλωτων Εξαρχείων και διευκρινίζω κάποια πράγματα,...
  2. Περί μαθητικών παρελάσεων Μέρες που ‘ναι ανάβει πάλι η συζήτηση για την σκοπιμότητα των μαθητικών παρελάσεων. Έχω γράψει...
  3. Περί των τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων Ως γνωστόν, είμαι στρατόκαυλος. Εκθέτω λοιπόν τα μείζονα (όχι όλα βέβαια, είναι υπερβολικά πολλά) εξοπλιστικά...
  4. Περί Μακεδονίας μέσω Σουδάν και Βουκουρεστίου Τέσσερα χρόνια μετά την ανάρτηση αυτού του άρθρου λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Ειδικά ενόψει της...
  5. Οικονομική κρίση και αυτοκτονίες: η κομματική εκμετάλλευση Η ανθρώπινη δυστυχία που συνοδεύει την τόσο απότομη πτώση του εθνικού εισοδήματος ειναι υπερβολικά σημαντικό...

61 thoughts on “Περί αυτοκτονιών μυθοκτονία”

  1. Συμπτωματικά σήμερα διάβασα αυτό, που περιέχει στοιχεία από την Ελ.Ασ. Προφανώς η μεθοδολογία είναι διαφορετική, καθώς αναφέρει 677 αυτοκτονίες το 2007, αλλά έχει πρόσφατα στοιχεία:

    τα περιστατικά αυτοκτονιών ανήλθαν σε 677 το 2009, σε 830 το 2010, σε 927 το 2011 και σε 690 έως την 23η Αυγούστου του 2012

    .

    Αυτό που δεν ξέρω είναι πότε μπορούμε να είμαστε σίγουροι για αυτοκτονία. Θυμάμαι ένα περιστατικό με έναν τελειόφοιτο φοιτητή στο Ηράκλειο, ο οποίος έπεσε από τα τείχη της πόλης, τη νύχτα μετά την ανακοίνωση της βαθμολογίας ενός αρκετά δύσκολου μαθήματος του τμήματός του. Η “λογική” σκέψη όλων τότε ήταν η αυτοκτονία, πιθανόν λόγω αποτυχίας… Τελικά αποκαλύφθηκε ότι το παλληκάρι απλώς περπατούσε και παραπάτησε!

    Reply

  3. 1) Ο αριθμός των αυτοκτονιών είναι δύσκολο να προσδιοριστεί, διότι:

    1α) δεν είναι πάντα εύκολο να προσδιοριστεί αν ένας βίαιος θάνατος ήταν όντως αυτοκτονία ή ατύχημα·

    1β) για λόγους κοινωνικού στιγματισμού ή από φόβο απέναντι στους παπάδες υπάρχει η τάση ν’ αποκρύπτονται οι αυτοκτονίες·

    1γ) αυτοί που καταγράφουν τις αυτοκτονίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν την κατάλληλη παιδεία κι έτσι άγονται και φέρονται απ’ τον συσκοτισμένο τους νου. Παράδειγμα: τώρα τελευταία με την οικονομική κρίση θα υπάρχει ασφαλώς η τάση ν’ αποδίδεται σε αυτοκτονία ο βίαιος θάνατος ατόμων τα οποία ισχυρίζονταν στον κύκλο τους ότι αντιμετώπιζαν οικονομικά προβλήματα. Άλλο παράδειγμα: το αγαπημένο αίτιο των αυτοκινητιστικών ατυχημάτων στην Ελλάδα είναι η «υπερβολική ταχύτητα». Δηλαδή αν δεν βρεθεί αρκετό αλκοόλ στις φλέβες του οδηγού, ενοχοποιείται η ταχύτητα. Αποκλείεται να φταίει η κατάσταση του οδοστρώματος, ότι το δίπλωμα ο οδηγός το αγόρασε, ότι ο οδηγός πιστεύει στο κισμέτ ή στην Παναγιά κι έτσι δε βρίσκει λόγο να συντηρήσει τα φρένα κτλ.

    2) Το αποτέλεσμα είναι ότι τα επίσημα στοιχεία δεν έχουν αναγκαστικά μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα. Οι πραγματικές αυτοκτονίες μπορεί να είναι περισσότερες ή και λιγότερες απ’ τις επίσημες. Ο αριθμός των πραγματικών αυτοκτονιών δεν είναι αναγκαστικά συνάρτηση του επίσημου αριθμού, δεν είναι π.χ. μιάμιση φορά ο επίσημος αριθμός. Μπορεί να είναι ο,τιδήποτε.

    3) Ακόμα πιο δύσκολο είναι να προσδιορισθούν τα αίτια της αυτοκτονίας. Ο γνωστότερος οικονομικός αυτόχειρας,
    ο Δημήτρης Χριστούλας, με τη σύνταξη που έπαιρνε σίγουρα δεν πέθαινε της πείνας, κι ας έγραφε το αντίθετο στο σημείωμα, στο οποίο όμως αποσιωπούσε το γεγονός ότι έπασχε από καρκίνο. Μάλλον δεν ήθελε να παραδεχθεί ότι στην αυτοκτονία τον οδήγησε η ασθένεια κι η κατάθλιψη και προτίμησε να το παίξει εθνομάρτυρας.

    4) Ο επίσημος αριθμός (είτε της ΕλΣτατ είτε της Αστυνομίας) είναι πολύ χαμηλός σε σχέση με το μέγεθος του πληθυσμού: αυτοκτονεί ένας στους 10.000-30.000. Για τέτοιους μικρούς αριθμούς δεν έχει νόημα η ερμηνεία των αυξομειώσεων, διότι είναι απλώς τυχαίες. Αν στις Σέρρες αντιπρόπερσι αυτοκτόνησαν πέντε άνθρωποι και φέτος δεκατέσσερις, αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Αν οι περισσότερες αυτοκτονίες ανά κατοίκους συνέβησαν στον νομό Χ, αυτό δεν σημαίνει τίποτα για τον νομό Χ, και πάει λέγοντας. Είναι σα να σπέρνεις σιτάρι και σε κάποιο σημείο του χωραφιού να πέσουν πολλοί σπόροι. Τι σημαίνει αυτό το γεγονός για το σημείο αυτό; Τίποτα.

    5) Τα προβλήματα που φέρνουν οι οικονομικές κρίσεις, οι πολέμοι κτλ., δεν επιτείνουν πάντοτε τα ψυχολογικά προβλήματα. Μπορεί και να μετριάζουν!

    Ματθαίος Γιωσαφάτ: H Ελλάδα στο ντιβάνι της Κρίσης

    Είναι η Ελλάδα στο ντιβάνι τελευταία εξαιτίας τις οικονομικής κρίσης;

    Έχουν επικρατήσει φόβος και πανικός. Ο φόβος της πείνας. Δεν παθαίνει κανείς, όμως, ψυχικά προβλήματα από μια οικονομική κρίση. Στενοχωριέται, φωνάζει, απεργεί, αλλά τίποτα παραπάνω. Ίσα ίσα, σε περιόδους μεγάλου άγχους οικονομικού, επειδή μπαίνει σε προτεραιότητα, μειώνονται οι εσωτερικές ψυχικές αντιδράσεις. Η κατάθλιψη είναι εσωτερικό γεγονός. Γι’ αυτό και πολλοί άνθρωποι έχουν πάρα πολλά προβλήματα όταν δεν έχουν πολλά εξωτερικά προβλήματα. Είναι φυσιολογικά αυτά τα αισθήματα, όχι παθολογικά.

    Η κρίση δηλαδή σας κόβει τη δουλειά;

    Κοιτάξτε, όταν βομβαρδίστηκε το Λονδίνο από τους Γερμανούς, εμφανίστηκε μεγάλη πτώση όλων των ψυχικών διαταραχών. Σε μικρές κρίσεις όπως αυτή απλά επιτείνεται το άγχος σε ανθρώπους που ήδη το έχουν. Οπότε αυτή η κρίση βοηθάει και τους ψυχιάτρους.

    Reply

    • Δίνω και τα δικά μου εύσημα για το σχόλιο (ειδικά η επέκταση του 1γ). Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν συμμερίζομαι το άρθρο που παράθεσα, απλώς συμπτωματικά βρήκα την ίδια μέρα πιο πρόσφατα στοιχεία…

      Reply

  4. Τα στατιστικά στοιχεία που παραθέτει ο Αθανάσιος εκτείνονται μέχρι το 2010, τη χρονιά, δηλαδή, που η κρίση χτύπησε ουσιαστικά την πόρτα της χώρας. Αν υπάρχει αύξηση των αυτοκτονιών ή όχι θα το μάθουμε όταν δημοσιευτούν στατιστικά για τα έτη 2011 και μετά.

    Το γεγονός ότι πολλές αυτοκτονίες δεν καταγράφονται στις επίσημες στατιστικές ως τέτοιες και το γιατί το ανέπτυξαν άλλοι σχολιαστές. Βεβαίως, ο μαγικός αριθμός 3000 είναι πλασματικός, αλλά δεν είδα να ιδρώνει κανενός τ’ αυτί όταν τα νούμερα που έδιναν για ρυθμούς ανάπτυξης μέσα στο 2012 δεν επαληθεύτηκαν.

    Reply

  5. η αληθεια ειναι οτι και αυτο το νουμερο, οπως και τοσα άλλα που πεφτουν στον δημοσιο διαλογο περι κρισης, ειναι καπως εκτος θεματος. Οι αυτοκτονιες μπορει να πεφτουν οπως λεει ο θανασης, μπορει πειτε και να ανεβηκαν. Αυτο τι σημαινει δηλαδη? Επειδη η αυτοκτονια ειναι ενα συμβαν που προκαλει δυνατα συναισθηματα δεν σημαινει με τιποτα οτι ειναι και ο καταλληλοτερος δεικτης δυστυχιας. Πιο μεγαλη ζημια στον πληθυσμο μπορει να αντιπροσωπευουν διαφορα αλλα προβληματα που πιθανως επιτεινονται απο την κριση, απο ψυχικες παθησεις εως κακη διατροφη των παιδιων.
    Καλο να μετρουνται ολα αυτα, ωστε να ξερουμε τι πρεπει να καταπολεμηθει, αλλα τι συμπερασμα βγαινει τελικα οσον αφορα την γενικη πορεια της χωρας?

    Τα πραγματα ειναι απλα, το ΑΕΠ πεφτει αποτομα, μια ολοκληρη σειρα δεικτων δυστυχιας θα επιδεινωνονται. Σε αντιθεση με μυθους που ακουγαμε για χρονια ολοκληρα, το ΑΕΠ μετραει. Σε πεισμα της πολιτικαντικης ρητορικης, οι ανθρωποι δεν μπορουν να ευημερουν αν οι αριθμοι πασχουν. Προφανως και ειναι στοχος μας λοιπον να ανακοψουμε την πτωση του ΑΕΠ. Το θεμα ειναι πως θα γινει αυτο. Για καποιον λογο αμφιβαλλω οτι οι εντυπωσιοθηρες που κυνηγανε τα νουμερα των αυτοκτονιων για να σκοραρουν κανα γκολ φανφαρονικης ρητορικης, εχουν κατι ουσιαστικο να μας πουν για το πως θα τελειωσει η κριση.

    Reply

  7. Με χρόνια, με καιρούς δημοσιεύθηκαν και τα στοιχεία του 2011. Οι αυτοκτονίες ανέρχονται σε 477, σημειώνοντας αναμφισβήτητα κορυφή τουλάχιστον 12 ετών. [φαίνεται λοιπόν ότι οι αυτοκτονίες δεν αποκρύπτονται ως αιτίες θανάτου]

    Υπάρχει λοιπόν πράγματι συνεχής άνοδος μεταξύ 2007 και 2011 ίση με το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του περίπου 45%. Ειδικά η αύξηση μεταξύ 2010 και 2011 είναι περίπου 27%, ποσοστό που δεν μπορεί παρά να οφείλεται και στην συνεχιζόμενη οικονομική κρίση.

    Από εκεί και πέρα, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί κρίνοντας πολυπαραγοντικά φαινόμενα. Η διετία 2010-2011 είναι συγκρίσιμη εξ επόψεως αυτοκτονιών με την διετία 2005-2006, υπερέχοντας σε θανάτους κατά μόλις 6,5%.

    Και κάτι που πρόσεξα και μου έκανε φοβερή εντύπωση: από τις 477 αυτοκτονίες του 2011 οι 66, δηλαδή ποσοστό σχεδόν 14%, διεπράχθησαν από άτομα άνω των 75 ετών. Από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας. Δεν είναι συγκλονιστικό;

    Reply

  8. από τις 477 αυτοκτονίες του 2011 οι 66, δηλαδή ποσοστό σχεδόν 14%, διεπράχθησαν από άτομα άνω των 75 ετών. Από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας. Δεν είναι συγκλονιστικό;

    Είναι φυσιολογικό. Οι μεγάλες ηλικίες έχουν υψηλά ποσοστά αυτοκτονίας σε όλο τον κόσμο.

    Reply

    • Υπάρχει αναμφσβήτητα αύξηση. Το θέμα είναι η ερμηνεία της. Αν η κρίση (μόνο η κρίση) φταίει, πώς εξηγείται η μικρή μείωση μεταξύ 2009 και 2010;

      Reply

  10. Προσοχή μόνο στην ερμηνεία αφού μιλάμε για rare events (δηλαδή small proportions) και συνεπώς μεγάλα σφάλματα.

    Reply

  11. Ο Σταύρος Κυριαζής μού απέστειλε και παραθέτω εκ μέρους του τα εξής στοιχεία:

    Nα λοιπόν, που τεκμηριώθηκε η διασύνδεση κρίσης και αυτοκτονιών!
    Τι άλλο θα βρούν τώρα, να μας πούν οι …θύτες?

    Φόρος ζωής
    Σύνδεση της κρίσης με τις αυτοκτονίες σε διεθνές επίπεδο
    http://www.bmj.com/content/347/bmj.f5678

    http://www.bmj.com/content/347/bmj.f5612
    http://www.bmj.com/content/347/bmj.f5239

    Editorial
    Economic recession and suicide
    BMJ 2013; 347 doi: http://dx.doi.org/10.1136/bmj.f5612 (Published 17 September 2013)
    Cite this as: BMJ 2013;347:f5612

    Keith Hawton, professor of psychiatry1,
    Camilla Haw, professor in mental healthcare2

    The association is clear but government response may limit its extent

    Financial recessions and their socioeconomic sequelae can have diverse consequences for population health, a fact that has attracted considerable attention since the 2008 global financial crisis.1 It has long been known that economic conditions can influence suicide rates.2 The depression of the late 1920s to early 1930s was associated with marked rises in suicide, especially in men, which parallelled increases in unemployment.3 The Asian economic recession of 1997-98 was also followed by rising suicide rates, which reflected financial and unemployment indices.4

    In a linked article (doi:10.1136/bmj.f5239), Chang and colleagues identified an impact of the 2008 global economic downturn on suicide by comparing numbers of suicides in 53 countries in 2009 with numbers expected on the basis of 2000-07 trends.5 Excess numbers of suicides occurred in many of the countries, especially in Europe and the United States, particularly in men and young people. The rise in suicides correlated with the extent of increased unemployment, with the effect being greatest in countries with relatively low levels of unemployment before the crisis. Although this study provides more evidence for major economic downturns having an effect on suicide, many important questions are left unanswered.

    One question is how long the increase in suicides will persist. Studies including the current one tend to focus on relatively short periods.6 7 Yet evidence suggests that the consequences of long term unemployment may be sustained. Swedish researchers found a “scarring effect” on future earnings in young people whose initial labour market experience was unemployment.8 This is particularly pertinent given that Chang and colleagues found that the biggest effects of unemployment on suicide were in the young.

    In the United Kingdom during the recent recession, youth unemployment was three times higher than the overall unemployment rate.9 Even greater effects on youth unemployment occurred in countries such as Greece, Spain, and Ireland. After the economic downturn in many countries during the early 1980s, suicide rates rose substantially in young men for several years afterwards. Suicide statistics for England and Wales suggest that this increased risk may have been carried forward in later years to the next age band—that is, that there was a “cohort effect.”10

    Unemployment is probably only one aspect related to recession that affects suicide rates. For example, unemployment was thought to account for only about two fifths of the increase in suicides in England after the recent recession.6 Job insecurity and decreased earnings, together with their effects on families may be important factors, as might increased alcohol consumption.11

    In depth qualitative and longitudinal investigations of people severely affected by the recent recession could help further our understanding. This could include clarifying why, as Chang and colleagues found,5 women are less affected in terms of vulnerability to suicide than men, in spite of greater equalisation of work roles between the sexes in recent years. The authors suggest that this may be because men are more likely to be the main earner in the family, may experience shame because of being unemployed, and are less likely to seek help. Other factors may be that social isolation is perhaps a more common consequence of unemployment in men and that men have a greater tendency to misuse alcohol as a result. We currently have no information about the impact of unemployment on women who are single parents, although having responsibility for children is likely to offer some protection against acting on suicidal ideation.

    The most important question is how the negative effects of economic downturns on health, especially suicide, can be prevented or at least ameliorated. It seems that where governments choose austerity measures to tackle national financial debt the impact is worse. In contrast, active programmes to keep as many people in work or other meaningful activity and to support community healthcare and benefits can reduce or even fully counter these effects.12

    Increased unemployment, together with restriction of access to sickness and disability benefits and housing support may all have contributed to the considerable excess of suicides in England after the onset of the recent recession.6 13 Chang and colleagues show that other European countries that have adopted similar measures also seem to have experienced marked rises in suicide. Reduced funding for mental health services and reduced donations to community charitable support organisations are also likely to have contributed.

    Given that the long term effects of the recent recession may last into the period of economic recovery, it is important that governments consider how to reduce the often fatal consequences not only of economic recession but also of policy decisions on tackling such crises. In their book, The Body Economic, Stuckler and Basu used the striking and provocative summary “recessions can hurt, but austerity kills.”1 On the basis of Chang and colleagues’ findings and what we know about likely modifiers of the impact of recessions on suicide, this might be rephrased as: “recessions and their sequelae have wide ranging socioeconomic consequences—how governments respond may determine whether this is translated into despair and suicide.”
    Notes

    Cite this as: BMJ 2013;347:f5612
    Footnotes

    Research, doi:10.1136/bmj.f5239

    Competing interests: We have read and understood the BMJ Group policy on declaration of interests and declare the following interests: None.

    Provenance and peer review: Commissioned; not externally peer reviewed.

    References

    ↵
    Stuckler D, Basu S. The body economic: why austerity kills. Allen Lane, 2013.
    ↵
    Morselli H. An essay on comparative moral statistics. D Appleton, 1882.
    ↵
    Swinscow D. Some suicide statistics. BMJ 1951;1:1417-23.
    FREE Full Text
    ↵
    Chang S-S, Gunnell D, Sterne JAC, Lu T-H, Cheng ATA. Was the economic crisis 1997-1998 responsible for rising suicide rates in East/Southeast Asia? A time-trend analysis for Japan, Hong Kong, South Korea, Taiwan, Singapore and Thailand. Soc Sci Med 2009;68:1322-31.
    CrossRefMedlineWeb of Science
    ↵
    Chang S-S, Stuckler D, Yip P, Gunnell D. Impact of 2008 global economic crisis on suicide: time trend study in 54 countries. BMJ 2013;347:f5239.
    Abstract/FREE Full Text
    ↵
    Barr B, Taylor-Robinson D, Scott-Samuel A, McKee M, Stuckler D. Suicides associated with the 2008-10 economic recession in England: time trend analysis. BMJ2012;345:e5142.
    Abstract/FREE Full Text
    ↵
    Reeves A, Stuckler D, McKee M, Gunnell D, Chang S-S, Basu S. Increase in state suicide rates in the USA during economic recession. Lancet 2012;380:1813-4.
    CrossRefMedline
    ↵
    Nordström Skans O. Scarring effects of the first labour market experience: a sibling based analysis. Institute for Labour Market Policy evaluation working paper 2004. 2011. http://papers.ssrn.com/abstract=1790676.
    ↵
    Office for National Statistics. Characteristics of young unemployed people, 2012. 2012. http://www.ons.gov.uk/ons/dcp171776_256894.pdf.
    ↵
    Office for National Statistics. Suicides in the United Kingdom, 2011. 2013. http://www.ons.gov.uk/ons/dcp171778_295718.pdf.
    ↵
    Men T, Brennan P, Boffetta P, Zaridze D. Russian mortality trends for 1991-2001: analysis by cause and region. BMJ 2003;327:964.
    Abstract/FREE Full Text
    ↵
    Stuckler D, Basu S, Suhrcke M, Coutts A, McKee M. The public health effect of economic crises and alternative policy responses in Europe: an empirical analysis. Lancet2009;374:315-23.
    CrossRefMedlineWeb of Science
    ↵
    Beatty C, Fothergill S. Hitting the poorest places hardest. The local and regional impact of welfare reform. Centre for Regional Economic and Social Research, Sheffield Hallam University, 2013. http://www.shu.ac.uk/research/cresr/sites/shu.ac.uk/files/hitting-poorest-places-hardest_0.pdf.

    Σύνδεση της κρίσης με τις αυτοκτονίες σε διεθνές επίπεδο
    Στην Ευρώπη, η αύξηση των αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερη στους νέους 15-24 ετών (Φωτογραφία: Associated Press )

    Λονδίνο

    http://news.in.gr/science-technology/article/?aid=1231265585

    Η διεθνής οικονομική κατάρρευση του 2008, και ειδικά η αύξηση της ανεργίας,
    οδήγησε σε αύξηση των αυτοκτονιών μεταξύ των ανδρών, δείχνει η πρώτη μελέτη που εξετάζει το φαινόμενο σε διεθνές επίπεδο.

    Η έρευνα που δημοσιεύεται στο British Medical Journal εκτιμά ότι η κρίση ευθύνεται για 5.000 επιπλέον αυτοκτονίες το 2009 στις 54 χώρες που εξετάζονται. Η Ελλάδα περιλαμβάνεται στη λίστα, παρουσιάζει όμως περίπου στάσιμo ρυθμό αυτοκτονιών, αφού η κρίση δεν είχε γίνει ακόμα αισθητή στην πραγματική οικονομία το 2009, έτος το οποίο εξέτασαν οι ερευνητές.

    Στις ΗΠΑ και τον Καναδά, οι αυτοκτονίες ανδρών αυξήθηκαν κατά σχεδόν 9% το 2009, ενώ τα νεότερα μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Πολωνία, η Ουγγαρία και η Λιθουανία, παρουσίασαν σημαντικά μεγαλύτερη αύξηση, 13,3% κατά μέσο όρο.

    Σε συνοδευτικό εντιτόριαλ που δημοσιεύεται στο ίδιο τεύχος της επιθεώρησης, δύο ειδικοί στο θέμα της αυτοκτονίας (ο Κιθ Χότον του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης και η Καμίλα Χο του Πανεπιστημίου του Νορθάμπτον) επικαλούνται προηγούμενες μελέτες για μεμονωμένες χώρες, οι οποίες έδειχναν «ότι οι χώρες που έχουν υιοθετήσει μέτρα ύφεσης βλέπουν τις μεγαλύτερες αυξήσεις στις αυτοκτονίες και σε άλλα προβλήματα υγείας».

    Οι συντάκτες του άρθρου εκτιμούν ακόμα ότι «ενεργά προγράμματα προκειμένου να διατηρήσει ο κόσμος τις θέσεις εργασίας του ή να βρει δραστηριότητα με νόημα μπορεί να περιορίσουν ή να αντισταθμίσουν το πρόβλημα».

    Η επιθεώρηση φιλοξενεί επίσης ξεχωριστό εντιτόριαλ για τα ψυχικά προβλήματα των νέων που παραμένουν εκτός της αγοράς εργασίας.

    H οικονομική κρίση «όντως αυξάνει τις αυτοκτονίες»
    Κατάθλιψη και αυτοκτονίες λόγω χρηματοπιστωτικής κρίσης φοβάται ο ΠΟΥ

    Οι νέοι, εξάλλου, είναι η κοινωνική ομάδα στην οποία παρατηρείται η μεγαλύτερη αύξηση των αυτοκτονιών στο χώρο της Ευρώπης, ενώ στις ΗΠΑ η άνοδος παρατηρείται κυρίως σε μεγαλύτερες ηλικίες. «Η μεγαλύτερη αύξηση στην Ευρώπη διαπιστώνεται στους νέους άνδρες 15-24 ετών, ενώ στην Αμερική στην ομάδα των 45-64 ετών» γράφουν οι ερευνητές από τα πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Μπρίστολ και του Χονγκ Κονγκ.

    Σύμφωνα με την ανάλυσή τους, οι γυναίκες στην Αμερική επηρεάστηκαν ελάχιστα από την κρίση όσον αφορά τις αυτοκτονίες, ενώ στην Ευρώπη φαίνεται ότι δεν επηρεάστηκαν καθόλου. Αυτό αποδίδεται στο γεγονός ότι οι άνδρες είναι πιθανότερο να αναλαμβάνουν τα κύρια οικονομικά βάρη μιας οικογένειας και επιπλέον αισθάνονται περισσότερη ντροπή όταν μένουν άνεργοι.

    Οι ερευνητές επισημαίνουν ακόμα ότι η αύξηση σε κάθε επιμέρους χώρα συνδέεται με τις αντίστοιχη αύξηση της ανεργίας, ειδικά σε χώρες που απολάμβαναν υψηλά επίπεδα απασχόλησης πριν από το ξέσπασμα της κρίσης.

    Τονίζουν, τέλος, ότι η αύξηση των αυτοκτονιών ενδέχεται να είναι μόνο «η κορυφή του παγόβουνου» όσον αφορά τις ψυχικές επιπτώσεις της κρίσης: σε κάθε αυτόχειρα εκτιμάται ότι αντιστοιχούν 40 μη επιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίες.

    Για τις 20 ευρωπαϊκές χώρες για τις οποίες υπήρχαν διαθέσιμα στοιχεία, η προκαταρκτική ανάλυση δείχνει ότι η αύξηση των αυτοκτονιών είναι μεγαλύτερη από ό,τι το 2009 και φτάνει το 10,8%.

    Τα στοιχεία προήλθαν από βάσεις δεδομένων του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, των αμερικανικών Κέντρων Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

    Οι επιπλέον αυτοκτονίες υπολογίστηκαν από τη διαφορά των πραγματικών τάσεων με τις τάσεις των προηγούμενων ετών οι οποίες προβλήθηκαν στο μέλλον για το 2009.

    Βαγγέλης Πρατικάκης

    Newsroom ΔΟΛ

    ,

    με το εξής σχόλιο:

    Προς απάντηση των παντελώς αστήρικτων επιστημονικά ισχυρισμών του συντάκτου, που τελικά απεδείχθησαν …φληναφήματα!
    Γεγονός ευνόητο και αναμενόμενο, καθώς -όπως φαίνεται- δεν επρόκειτο παρά για ένα ακόμη “στρατευμένο” κείμενο, καθοδηγούμενο φανερά από ιδεολογικές …εμμονές.

    Να δούμε όμως με τα δικά μου λόγια ποια είναι τα φληναφήματα, οι ιδεολογικές εμμονές και οι παντελώς αστήρικτοι επιστημονικά ισχυρισμοί:

    Προσωπικά, θα μου φαινόταν εύλογο να αυξηθούν οι αυτοκτονίες και οι απόπειρές τους λόγω της οικονομικής κρίσης.

    η αύξηση μεταξύ 2010 και 2011 είναι περίπου 27%, ποσοστό που δεν μπορεί παρά να οφείλεται και στην συνεχιζόμενη οικονομική κρίση.

    Αυτά επί λέξει έγραψα εγώ. Δεν ξέρω αν διαφωνεί με αυτά ο Σταύρος Κυριαζής.

    Έγραψα επίσης ένα άρθρο που κατά κύριο λόγο, δηλώνοντάς το στην πρώτη πρώτη πρόταση, για να το καταλάβη ακόμα και ένας ψηφοφόρος του Καμμένου, καταφερόταν κατά της σαχλαμαρολογίας περί 3000 αυτοκτονιών.

    Αλλά ο Σταύρος Κυριαζής μάλλον δεν διαφωνεί με αυτόν τον αριθμό, γιατί δεν βρήκε τίποτα να του προσάψη.

    Reply

  12. 1. Ψηφοφόρος του Καμμένου?
    Τι θέλει να πει ο …ποιητής (απλά, αντιγράφω)! Αποτελεί μέτρο κάποιου μεγέθους ή πρόκειται για κάτι “εξυπνακίστικο”? Το γνωρίζει αυτό ο Καμμένος? Οι ψηφοφόροι του?
    2. Τελικά σε τι συμπέρασμα καταλήξαμε?
    Πως συμφωνούμε ότι διαφωνούμε?
    Ή μήπως διαφωνούμε, όχι όμως για τους αριθμούς αλλά για την αιτία?
    3. Δεν πιστεύω, να θίχθηκε κανείς ή να ένοιωσε ενοχές με τη λέξη “θύτης”…
    Ά, πα, πα, τέτοια πράγματα! Άλλωστε, για ποιόν λόγο θα μπορούσε?

    Reply

  13. Ο ανίκητος αρχηγός των ΑΝΕΞΕΛ πλειοδοτεί ακόμα και έναντι των φανταστρουμφικών αριθμών που διακινούσε μέχρι τώρα. Επειδή δεν του φαίνονταν πια πολύ εντυπωσιακοί, είπε να τους διπλασιάση με ανάρτησή του στο φατσαμπούκι:

    Αυτός είναι ο απατεώνας Κουκουλόπουλος που γνώριζε την πτώχευση της Χώρας, την ανάγγειλε απο την τηλεόραση και στα 3 χρόνια οι ΕΛΛΗΝΕΣ πληρώσαμε με 6000 αυτοκτονίες, 2.100.000 ανέργους, εξαθλίωση της Ελληνικής οικογένειας.

    Λοιπόν, ας παίξουμε τα στοιχήματα: πόσο καιρό θα χρειαστή ο Καμμένος για να μιλήσει για 10.000 νεκρούς, που, όσο νά’ναι, είναι και ένας ωραίος στρογγυλός αριθμός;

    Reply

      • Hockey-stick γράφημα που θα μπορούσε να δημιουργήσει υποψίες αιτιότητας είναι δεδομένο πως δεν έχουμε. Αντιθέτως παρατηρούμε μια σταθερότητα (ή ενδεχόμενη πτώση – αυτό ειδικά αν λάβουμε πως η πιθανότητα να δηλωθεί μια αυτοκτονία αποτελεί αρνητική συνάρτηση της θρησκευτικότητας η οποία συνεχώς φθίνει – αποτελεί δε και θετική συνάρτηση διαφόρων εξωγενών παραγόντων που στα μυαλά του λαού σχετίζονται αιτιακά με το θλιβερό ή μη γεγονός όπως της οικονομικής κρίσης) τελευταία 30 χρόνια μετά από μια ραγδαία αύξηση των ανδρικών αυτοκτονιών γύρω στα 80s με την οποία ουδείς ασχολήθηκε.

        Reply

  15. Δεν μπορω να καταλαβω την ουσια του θεματος??? τι θελει να πει ο ποιητης??? ενας πολιτικαντης επικαλειται Χ αριθμο αυτοκτονιων για τονισει ενα προβλημα και να αδραξει το δικαιωμα στη λυση του με οτι αυτο συνεπαγεται και αποφερει εκατερωθεν… γιατι το θεμα με τις αυτοκτονιες βολευει ολους γιατι βολευει τους ινστρουχτορες απο τους οποιους εκπορ(ν)ευονται…. πως αλλιως δικαιολογειται, οτι αυτο το θεμα αναδυκνυει καποιος Αθανασοπουλος (περιεργα ξεκομενο και αυτονομημενο) και το εχει κανει γαργαρα ο λαλιστατος Αδωνης??? Οσο για την Ελ. Στατ. και τους προκλητικα αμοιβομενους και παραγομενους υπαλληλους της που εκθετουν για αλλη μια φορα την ποδηγετουμενη ελληνικη δικαιοσυνη,οι βουλες της και οι καταβολες της πηγαζουν απο το απολυτο σκοταδι???? το μονο σιγουρο ειναι οτι ως δημιουργοι της κρισης που τα ΜΜΕ αναπαρηγαγαν, δεν μπορουν σε κανενα στοιχειο και για κανενα λογω να θεωρηθουν αξιοπιστοι, παρα μονο χειρουργοι κατευθυνομενοι και καθε αναφορα σ αυτους, εμπεριεχει μελλοντικο κινδυνο η και δολο!!! Το μεγεθος αυτοκτονιες σαν συνεπεια της υπομοχλευομενης οικονομικης κρισης, πρεπει να συνυπολογιστει με τα ψυχολογικα μεγεθη της καταθλιψης, της απομονωσης, της προσωπικης υποτιμισης και της απογοητευσης που επιφερει η βιαιη κατακρημνιση αξιοπρεπειας θεσμων και αξιων, εντος κατακερματισμενου κοινωνικου ιστου, που επιβιωνουν προς το παρον, οι χειρουργοι κι οι παρτακηδες!!!Αν τωρα συνυπολογισουμε τις αποπειρες αυτοχειριας , δολοφονιας και τις πολλαπλασιαζομενες αρνητικες σκεψεις βιαιης επιλυσης αδιεξοδων διαφορων και αγαρμπης διαχειρησης – απο αξεστους τιτλοφορους βιογραφικων που εκτελουν το επιδοτουμενο μεροκαματο τους- οι αριθμοι, που μπορει να λενε την αληθεια αν και εφοσον ο “λεκτορας” τους χρησιμοποιει με παρρησια,ειναι πολυ μεγαλυτεροι και με εντονη αυξιτικη ταση, απο αυτους που η σπεκουλα καλλιεργει!!! σας παραπεμπω να βγειτε εξω απο τον υπλογιστη σας για να διαπιστωσετε το κοινωνικο τραμπαλισμα και το ψυχικο μπραντεφερ… μεταξυ δυστυχισμενων/κακοποιημενων και τσαρλατανων!!!!

    Reply

  16. Δεν μπορω να καταλαβω την ουσια του θεματος??? τι θελει να πει ο ποιητης??? ενας πολιτικαντης επικαλειται Χ αριθμο αυτοκτονιων για τονισει ενα προβλημα και να αδραξει το δικαιωμα στη λυση του με οτι αυτο συνεπαγεται και αποφερει εκατερωθεν… γιατι το θεμα με τις αυτοκτονιες βολευει ολους γιατι βολευει τους ινστρουχτορες απο τους οποιους εκπορ(ν)ευονται…. πως αλλιως δικαιολογειται, οτι αυτο το θεμα αναδυκνυει καποιος Αναγνωστοπουλος (περιεργα ξεκομενο και αυτονομημενο) και το εχει κανει γαργαρα ο λαλιστατος Αδωνης??? Οσο για την Ελ. Στατ. και τους προκλητικα αμοιβομενους και παραγομενους υπαλληλους της που εκθετουν για αλλη μια φορα την ποδηγετουμενη ελληνικη δικαιοσυνη,οι βουλες της και οι καταβολες της πηγαζουν απο το απολυτο σκοταδι???? το μονο σιγουρο ειναι οτι ως δημιουργοι της κρισης που τα ΜΜΕ αναπαρηγαγαν, δεν μπορουν σε κανενα στοιχειο και για κανενα λογω να θεωρηθουν αξιοπιστοι, παρα μονο χειρουργοι κατευθυνομενοι και καθε αναφορα σ αυτους, εμπεριεχει μελλοντικο κινδυνο η και δολο!!! Το μεγεθος αυτοκτονιες σαν συνεπεια της υπομοχλευομενης οικονομικης κρισης, πρεπει να συνυπολογιστει με τα ψυχολογικα μεγεθη της καταθλιψης, της απομονωσης, της προσωπικης υποτιμισης και της απογοητευσης που επιφερει η βιαιη κατακρημνιση αξιοπρεπειας θεσμων και αξιων, εντος κατακερματισμενου κοινωνικου ιστου, που επιβιωνουν προς το παρον, οι χειρουργοι κι οι παρτακηδες!!!Αν τωρα συνυπολογισουμε τις αποπειρες αυτοχειριας , δολοφονιας και τις πολλαπλασιαζομενες αρνητικες σκεψεις βιαιης επιλυσης αδιεξοδων διαφορων και αγαρμπης διαχειρησης – απο αξεστους τιτλοφορους βιογραφικων που εκτελουν το επιδοτουμενο μεροκαματο τους- οι αριθμοι, που μπορει να λενε την αληθεια αν και εφοσον ο “λεκτορας” τους χρησιμοποιει με παρρησια,ειναι πολυ μεγαλυτεροι και με εντονη αυξιτικη ταση, απο αυτους που η σπεκουλα καλλιεργει!!! σας παραπεμπω να βγειτε εξω απο τον υπλογιστη σας για να διαπιστωσετε το κοινωνικο τραμπαλισμα και το ψυχικο μπραντεφερ… μεταξυ δυστυχισμενων/κακοποιημενων και τσαρλατανων!!!!

    Reply

    • παπαπα, τοσο πολυ ψοφανε μερικοι ερευνητες να γινει θορυβος, που κανουν overselling τετοιας μορφης?

      Ξεκιναμε ηδη απο το impact of fiscal austerity. Απο που προκυπτει οτι φταιει η λιτοτητα, και οχι γενικα η πτωση του ΑΕΠ (που εχει 50 αιτια φυσικα)?

      Reply

  19. In particular the 2010 gure is estimated based on data cited in Kentikelenis et al. (2011), while the 2011 gure comes from Kathimerini (2012), a Greek newspaper which cites police records.

    Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες.

    Reply

    • Άσε με, τσακώθηκα με ένα φίλο μου για αυτό στο φβ, που ισχυριζόταν ότι εγώ λέει στο άρθρο μου μιλάω για μείωση των αυτοκτονιών. Δηλαδή, γραφή κι ανάγνωση, δεν έχω μεγάλες απαιτήσεις.

      Reply

      • Νομιζω φταιει εκεινο το δευτερο κομματι του κειμενου που βαζεις τους συνολικους θανατους. Παρεπιμπτοντως, μια και εχουν βγει τα καινουρια στοιχεια, προτεινω να ανανεωσεις το κειμενο, ή τουλαχιστον να βαλεις απο κατω μια προσθηκη. Γιατι το διαβαζει αρκετος κοσμος και δεν προκειται να διαβασουν ολα τα σχολια.

        Reply

  20. Να δούμε λοιπόν και το άρθρο των Αντωνακάκη και Κόλλινς.

    Διαβάζω στον εξ ορισμού αξιοπιστότατο Γκάρντιαν:

    551 men killed themselves “solely because of fiscal austerity” between 2009 and 2010

    Αξιοπρόσεκτο αυτό. Οι αυτοκτονίες των αρσενικών αυτά τα δύο χρόνια ήταν 333 + 336 = 669. Ισχυρίζονται δηλαδή ότι ποσοστό 551/669 = 82,4% των αυτοκτονιών είναι αποδοτέο στα μέτρα λιτότητας. Ότι με άλλα λόγια οι άνδρες στην Ελλάδα σταμάτησαν σχεδόν να αυτοκτονούν για άλλες αιτίες ειδικά αυτά τα δύο χρόνια. Αλλιώς, ότι αν δεν υπήρχαν τα μέτρα λιτότητας, θα είχαν αυτοκτονήσει μόλις γύρω στους 110-120 άνδρες. Την ίδια στιγμή που σε μία τυπική χρονιά της δεκαετίας του 2000 αυτοκτονούσαν γύρω στους 280-320. Πάρα πολύ αξιοπρόσεκτο.

    Επιπλέον, δεν καταλαβαίνω γιατί περιλαμβάνεται το 2009 στους υπολογισμούς των συγγραφέων. Όπως ξέρει καθένας Έλληνας και όπως δεν ξέρει καθένας αναγνώστης του εξ ορισμού αξιόπιστου Γκάρντιαν, το 2009 ήταν εκλογικό έτος, ήταν έτος κατά το οποίο ο Προβόπουλος απηύθυνε συστάσεις, ήταν έτος κατά το οποίο ο ΓΑΠ έλεγε “λεφτά υπάρχουν” και σάρωσε στις εκλογές, ήταν το έτος κατά το οποίο το έλλειμμα ξέφυγε από κάθε προηγούμενη επίδοση, φτάνοντας το 15%. Πού είδαν τα μέτρα λιτότητας και τις περικοπές δαπανών το 2009;

    Συνεχίζει ο Αντωνακάκης:

    Given that in 2010 there were around two suicides in Greece per day, it appears 50% were due to austerity,

    Με την ελάχιστη διαφορά βέβαια ότι οι αυτοκτονίες του 2010 ήταν 377 και όχι 700, όπως φαντάζεται ο συγγραφέας. Η δική μου πηγή είναι η ΕΛΣΤΑΤ, ποια είναι η δική του θα το δούμε παρακάτω.

    Όσο για το ποσοστό του 50%, προφανώς υπολαμβάνει ότι δεν θα αυτοκτονούσαν αλλιώς οι άνθρωποι στην Ελλάδα;

    Επίσης:

    Στην σελ. 5 της μελέτης τους οι συγγραφείς αναφέρουν τις πηγές τους για τα έτη 2009 και 2010.

    Η δεύτερη πηγή είναι ένα άρθρο της Καθημερινής (!), αυτό εδώ. Εφόσον η μελέτη δημοσιεύθηκε το 2014, τα στοιχεία του 2010 ήταν τουλάχιστον από 2 χρόνια διαθέσιμα και η επιστημονική δεοντολογία επέβαλλε να χρησιμοποιηθούν. Καλά, πριν δημοσιευθούν οι μελέτες στα περιοδικά, κανείς δεν τις ελέγχει;

    Από το άρθρο αυτό της Κ προκύπτει ο εσφαλμένος αριθμός των 511 αυτοκτονιών για το 2011 (όταν δημοσιεύθηκε το άρθρο δεν υπήρχαν τα επίσημα στοιχεία ακόμα), αντί του ορθού 477. Βρήκαμε την πρώτη πηγή σφάλματος λοιπόν, με απόκλιση 7,1% από το πραγματικό.

    Ο αριθμός αυτοκτονιών του 2010 προκύπτει κατά τους συγγραφείς από ένα άρθρο των Κεντικελένη κλπ, στο οποίο δεν έχω πρόσβαση. Επειδή όμως δημοσιεύθηκε στο Λάνσετ το 2011, υποψιάζομαι ότι ούτε αυτό χρησιμοποιεί τα επίσημα στοιχεία για το 2010, αφού θέλουν γύρω στον 1,5 χρόνο για να βγουν.

    Και η υποψία μου επιβεβαιώνεται στην σελ. 7, όπου αναφέρεται ότι το 2010 οι αυτοκτονίες ήταν 488 (θυμίζω ότι στην συνέντευξη ο Αντωνακάκης ισχυρίζεται ότι το 2010 οι αυτοκτονίες ήταν σχεδόν δύο ημερησίως. Ενημερώνω ότι 488 διά 365 κάνει 1,33). Αντί του ορθού 377 (που, θυμίζω, συνιστά μείωση από τις 391 αυτοκτονίες του 2009, πράγμα που θα περιέπλεκε άσκοπα την απλή και κομψή εξήγηση των συγγραφέων). Άρα χρησιμοποιούν και εδώ λανθασμένο αριθμό, και μάλιστα κατά μόλις 29,4%.

    Παρόμοιο λάθος υπάρχει στην σελ. 7, όπου οι αυτοκτονίες αρρένων στην Ελλάδα το έτος 2010 αναφέρονται ως 416 αντί του ορθού 336, ήτοι κατά 23,8% λάθος.

    Δεν έχει νόημα να συνεχίσω.

    Reply

  21. Από το τακτικό σπαμάρισμα από μέσο (προφανώς της αξ. αντιπολίτευσης) από το οποίο δεν μπορώ να απαλλαγώ!

    ”
    Πρώτο Θέμα: Ανοιχτή επιστολή Αλέξη Τσίπρα στα Επίκαιρα

    Δημοσκόπηση VPRC: Διευρύνεται η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ

    Διαβάστε ακόμη στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ:

    Ανοιχτή επιστολή ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ
    “Ανατροπή ή Υποταγή”

    – Δημοσκόπηση VPRC
    Διευρύνεται η διαφορά ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ
    9 στους 10 θεωρούν σημαντικότερο πρόβλημα
    τη φτώχεια και την ανεργία

    – Αυτοκτονίες
    2.500 ματωμένες ψήφοι εκτός κάλπης    …
    …”

    Reply

  22. Αυτοκτονίες
    2.500 ματωμένες ψήφοι εκτός κάλπης…

    Ε ρε και να χάσει ο Τσίπρας τις εκλογές για 2.500 ψήφους, πώς θα κάνει μετά…

    Reply

  23. Πλέον και σχετικό άρθρο ΑΑ-ΣΓ στο Πρώταγκον:

    Η τραγικότερη ίσως όψη της κρίσης, που ταλανίζει την Ελλάδα την τελευταία πενταετία, είναι οι αυτοκτονίες που συνδέονται με αυτήν. Αυτοκτονίες ανθρώπων που ένιωσαν το βάρος του οικονομικού αδιεξόδου να τους συνθλίβει. Σημάδια της αποτυχίας της κοινωνίας μας να τους βοηθήσει.

    Όπως όλα τα κοινωνικά φαινόμενα, έτσι και οι αυτοκτονίες μπορούν (πρέπει!) να μελετηθούν επιστημονικά. Αποσκοπώντας όχι να αποστειρώσουμε ένα δυσάρεστο κοινωνικό φαινόμενο, αλλά να προσδιορίσουμε τις σωστές του διαστάσεις.

    Καταρχάς λοιπόν, εξακολουθούμε να έχουμε τον χαμηλότερο δείκτη αυτοκτονιών στον ΟΟΣΑ. Κατά δεύτερον, κι ας ακούγεται κυνικό, κάποιοι άνθρωποι πάντοτε αυτοκτονούσαν και πάντοτε θα αυτοκτονούν. Για παράδειγμα, την δεκαετία 2000-09 αυτοκτονούσαν ετησίως (συμφωνα με επίσημα στοιχεία της Εληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας) περίπου 366 συμπολίτες μας, κατά μέσο όρο. Η κορυφή μάλιστα, με 402 θανάτους, σημειώθηκε, χωρίς καμία προφανή αιτία, το 2006, έτος οικονομικής μεγέθυνσης και πολιτικής σταθερότητας!

    Η παρατήρηση αυτή καταδεικνύει ότι η αυτοκτονία είναι φαινόμενο πολυπαραγοντικό, όπου η σχέση αιτίου και αιτιατού δεν ανιχνεύεται εύκολα και όπου θα ήταν πλάνη να αποδώσουμε αιτιακή σχέση σε μια απλή στατιστική συσχέτιση. Για παράδειγμα, οποιοσδήποτε αντικειμενικός παρατηρητής θα πει ότι το 2010 ήταν χειρότερο από το 2009: το 2009 ήταν το προεκλογικό έτος του «λεφτά υπάρχουν», ενώ το 2010 είχαμε το διάγγελμα του Καστελλόριζου και τους 3+1 νεκρούς της Μαρφίν. Κι όμως, το 2010 οι αυτοκτονίες σημείωσαν μικρή πτώση (391 έναντι 377).

    Διαπιστώνουμε βέβαια αύξηση των αυτοκτονιών κατά τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας: μεταξύ 2010, πρώτου έτους της «μνημονιακής λιτότητας», και 2012, τελευταίου έτους με διαθέσιμα στοιχεία, η αύξηση είναι περίπου 35% (από 377 σε 508 αυτοκτονίες). Ένα μέρος της αύξησης αυτής ασφαλώς πρέπει να αποδοθεί στην οικονομική καθίζηση, η οποία με την σειρά της σε κάποιο βαθμό συσχετίζεται με την λιτότητα. Δεν θα μάθουμε όμως πόσο παρακολουθώντας τις υστερόβουλες κραυγές του λαϊκισμού.

    Αντί οι αυτοκτονίες να αποτελέσουν αντικείμενο υπεύθυνου δημοσίου διαλόγου με τη συμμετοχή ειδικών και στόχο τη διάγνωση του προαυτοκτονικού συνδρόμου και την πρόληψή τους, (και) αυτό το ζήτημα έχει συρθεί στον ιππόδρομο της κομματικής αντιπαράθεσης. Αναζήτηση στο διαδίκτυο φανερώνει ότι ο επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων κ. Καμμένος έχει κάνει επανειλημμένα λόγο για 3.000, 4.000 ή και 6.000 αυτοκτονίες. Ο αριθμός των 3.000 ασκεί διακομματική έλξη, καθώς υιοθετείται αυτούσιος σε κοινοβουλευτική ερώτηση του κ. Παναγούλη (βουλευτή ΣΥΡΙΖΑ), αλλά κυκλοφορεί και σε ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ.

    Ευτυχώς, τίποτε από αυτά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, όπως προκύπτει από τα ελεύθερα και προσιτά στο διαδίκτυο επίσημα στοιχεία. Οι αυτόχειρες της ύποπτης περιόδου 2010-2012 ανέρχονται σε 1362, εκ των οποίων, βάσει του προαναφερθέντος μέσου όρου των 366 ανά έτος, είναι εύλογο να εκτιμήσουμε ότι θα αυτοκτονούσαν ούτως ή άλλως οι 1100 περίπου, δηλαδή ανεξαρτήτως μνημονίων ή μέτρων λιτότητας. Οι επιπλέον αυτοκτονίες δηλαδή που μπορεί να αποδοθούν στην κρίση είναι 250-300, μια τάξη μεγέθους κάτω από τα νούμερα του κ. Καμμένου.

    Η απλή αλήθεια είναι ότι αυτοκτονίες υπήρχαν και στην ανέμελη προ μνημονίου εποχή, με την διαφορά ότι τα κόμματα τότε δεν σκύλευαν τους αυτόχειρες για να ψηφοθηρήσουν.

    Το γενικότερο δίδαγμα όμως που μπορούμε να αντλήσουμε από την επίμαχη ανησυχητική αύξηση των αυτοκτονιών είναι ότι το χρήμα μπορεί να μην φέρνει πάντα την ευτυχία, αλλά η έλλειψη του φέρνει πολύ συχνά πόνο. Στις καλές εποχές προ κρίσης άκουγες πολλούς στην Ελλάδα να αμφισβητούν τη χρησιμότητα ενός αυξημένου ατομικού εισοδήματος, μερικοί αρνούνταν ακόμα και την αξία της οικονομικής ανάπτυξης για τη χώρα. Η κρίση έδειξε στο ευρύ κοινό με τον ισχυρότερο -και τραγικότερο- τρόπο κάτι που οι οικονομολόγοι πάντα ήξεραν: το σύνολο των εισοδημάτων σε μια χώρα (χονδρικά το πραγματικό ΑΕΠ) είναι το σημαντικότερο ίσως οικονομικό μέγεθος. Όταν ανεβαίνει, οι άνθρωποι έχουν όλο και καλύτερες δυνατότητες να ζουν τη ζωή τους όπως την θέλουν. Όταν πέφτει το ΑΕΠ, οι ζωές μας δυσκολεύουν, η γκρίνια αρχίζει. Και μερικοί συμπολίτες μας αυτοκτονούν.

    Ας γίνει σαφές: ένα υψηλό ΑΕΠ δεν επιτρέπει απλά υψηλότερη κατανάλωση αγαθών, κάτι που μια δημοκρατική χώρα πρέπει να παρέχει στους πολίτες της. Αυξημένα εισοδήματα επιτρέπουν αυξημένους φόρους, οι οποίοι με τη σειρά τους επιτρέπουν σε μια χώρα να έχει καλύτερους δρόμους, καλύτερα νοσοκομεία, ποιοτικότερη παιδεία, αποτελεσματικότερη εθνική άμυνα. Αντίθετα με την λαϊκιστική ρήση που κυκλοφορεί εδώ και δεκαετίες, αν δεν ευημερούν οι αριθμοί, αργά ή γρήγορα θα νιώσουν και οι άνθρωποι το πρόβλημα. Η πτώση του ΑΕΠ κατά περίπου 25% είναι ένα πρόβλημα πρώτου μεγέθους. Ακόμα και πριν βγουν τα οριστικά στοιχεία, είναι σίγουρο ότι η ευτυχία των Ελλήνων έχει μειωθεί, η παιδεία μας έχει χειροτερεύσει, η υγεία μας έχει επιδεινωθεί, οι πόλεις μας γίνονται πιο επικίνδυνες, ο δρόμοι όλο και πιο ακατάλληλοι για οδήγηση.

    Η παρουσίαση ψευδών στοιχείων για τις αυτοκτονίες δεν είναι απλά αντιδεοντολογική, αλλά επικεντρώνει και τον διάλογο σε ένα ζήτημα που σχεδόν σίγουρα δεν είναι το σημαντικότερο. Από απόψεως κοινωνικής πολιτικής, η δυστυχία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που δεν βρίσκουν δουλειά, είναι πιθανώς υψηλότερης προτεραιότητας από τις 100 επιπλέον αυτοκτονίες ετησίως, που μπορεί ίσως να αποδοθούν εδώ και τώρα στην κρίση. Εκτός από την άμεση δυστυχία που συνοδεύει την κρίση, πολλές οικογένεις δυσκολεύονται να προμηθεύσουν τον άρτο τον επιούσιο στα παιδιά τους (όχι το παντεσπάνι), πράγμα που διακινδυνεύει την σωστή πνευματική αλλά και σωματική τους ανάπτυξη. Αν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν δυστυχισμένα μπορεί να οδηγήσουν και επόμενες γενιές στη δυστυχία (μην ξεχνάμε για πόσες δεκαετίες μας κυνηγούν τα κατοχικά σύνδρομα), μπορεί να προκαλέσουν πολλαπλάσιες αυτοκτονίες.

    Η χώρα μας σπανίως έχασε ευκαιρία για υστερικές αντιπαραθέσεις, όταν η ψύχραιμη αποτίμηση των γεγονότων θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Σήμερα όμως δεν έχουμε την πολυτέλεια της επιλογής: τα πραγματικά προβλήματα είναι τόσο μεγάλα, που η διαστρέβλωση θα πρέπει να περιμένει.

    Reply

  24. Αλμα 50% στους πνιγμούς

    Σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία του Λιμενικού Σώματος Ελληνικής Ακτοφυλακής, από 1ης Ιουνίου έως τις 27 Ιουλίου είχαν πνιγεί στις ελληνικές θάλασσες 150 άτομα, ενώ το ίδιο διάστημα πέρυσι, 101 άτομα.

    Επίσης, από τις 28 Ιουλίου 2014 έως τις 17 Αυγούστου 2014, είχαν πνιγεί σε διάφορες περιοχές της χώρας άλλα 26 άτομα.

    Συνολικά, ο αριθμός των ατόμων που πνίγηκαν από τις αρχές του καλοκαιριού έως σήμερα φθάνει τα 176 άτομα.

    Reply

  25. The total number of suicides in Greece underwent a significant, abrupt and sustained increase of 11.2 average suicides per month (35.7%) in June 2011, when the Greek government passed a second series of austerity measures (p=0.0004). No other austerity-related or prosperity-related events corresponded to significant shifts in total suicides. The launch of the Euro currency in Greece in January 2002 marked an abrupt but temporary decrease in male suicides (−27.1%, p<0.05), which then gradually returned to the pre-event average. Following this, the number of suicides by men in Greece underwent significant, abrupt and sustained increases of 3.2 average suicides per month (13.1%, p=0.0009) in October 2008, when the Greek recession began, and an additional 5.2 average suicides per month increase (18.5%, p=0.0002) in June 2011. The number of suicides by men in Greece then underwent an abrupt but temporary increase of 9.8 suicides per month (29.7%, p=0.03) in April 2012, gradually returning to the pre-event average

    Το πρώτο μπολνταρισμένο δίνει την πρώτη αξιόπιστη εκτίμηση για το πόσοι αυτοκτόνησαν λόγω του μνημονίου. Το δεύτερο μας λέει ότι όταν ευημερούν οι αριθμοί, αυξάνεται κι η ευημερία των ανθρώπων. Το τρίτο μας δείχνει την επίδραση της ηρωοποίησης του αυτόχειρα της πλατείας Συντάγματος.

    Ολόκληρη η μελέτη εδώ:
    http://bmjopen.bmj.com/content/5/1/e005619.long#xref-ref-11-1

    Reply

  26. Ελληνικό, αγενές και ψεκασμένο βλαστάρι στο Ντελφτ υποστηρίζει ότι οι αυτοκτονίες ήταν 4000. Αργότερα στο βίντεο επιχειρεί να διορθώσει τα στοιχεία που χρησιμοποιεί ο Ντάισσελμπλουμ.

    Εν προκειμένω, ολόψυχα τάσσομαι με το βάστα Γερούν.

    Reply

  27. Προς th.alys,

    Καλά, επιτρέπεται βρε άνθρωπε, κάθε φορά που ακούς μια συζήτηση περί αυτοκτονιών, να μας “αμολάς” εδώ και τα …δικά σου?
    Έχεις κανένα χούι με τις αυτοκτονίες ή μήπως άλλο είναι το πρόβλημα?
    Κάτι σαν conditioned reflex μου μοιάζει, αλλά τι να πω!
    Ακόμη και ο σκύλος μου, όταν ακούει τη λέξη “βόλτα” μέσα στο σπίτι, δεν μου φέρνει με τέτοιο ζόρι το λουρί του!
    Είναι …κοντρολαρισμένος!

    Reply

      • Λένε ότι η αύξηση των αυτοκτονιών είναι υπαρκτή(μπράβο Σέρλοκ!) και συμπίπτει χρονικά με την επιβολή μέτρων λιτότητας. Μιλάνε και για επιβεβαίωση ανησυχιών για αιτιώδη σχέση. Δεν βλέπω πώς τα δεδομένα και η ανάλυση τους κάνει κάτι τέτοιο. Συσχέτιση δείχνει, για την αιτιώδη σχέση απαιτείται ο αποκλεισμός άλλων παραγόντων που δεν είναι εύκολο να γίνει.

        Το καινούριο εδώ είναι η ποσοτικοποίηση της συσχέτισης μεταξύ μεταβολής του ΑΕΠ και αυτοκτονιών. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα με μια γρήγορη ματιά νομίζω τα γνωρίζαμε ήδη από προηγούμενες μελέτες. Όχι ότι δεν βοηθάει η επιβεβαίωση φυσικά.

        Reply

      • Ε πες μας και τι λέει όμως.

        Έλπιζα πως κάποιος θα προσφερόταν να διαβάσει το άρθρο και να μας πει τι λέει ☺. Ευχαριστώ τον Theo που το έκανε.

        Reply
  29. Pingback: EIΔΗΣΕΙΣ, ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ (12/6/2015) | Homo Naturalis
  30. Pingback: Homo Naturalis
  32. Pingback: Fall Richter: Tage 3-4 « αναΜορφωση – συνΙστολογιο
  33. Pingback: Η ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗ ΑΛΗΤΕΙΑ ΜΕ ΤΙΣ «3-4-5-6.000 ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ» | H Σύνδεση

  34. Τα στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ για το 2013-2014 είναι:

    2013 533
    2014 565

    Συνεπώς, η αυξητική τάση των αυτοκτονιών συνεχίστηκε και αυτά τα δύο έτη. Αν εκκινήσουμε από τις 377 αυτοκτονίες του 2010, η αύξηση σε αυτά τα πέντε έτη (2010-2014) εγγίζει πλέον το 50% αθροιστικά. Δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμα ακόμη στοιχεία από το 2015 και 2016.

    Reply

  35. Οι αυτόχειρες νεκροί του 2015, πρώτου έτους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ήταν 529. Όσοι δηλαδή του 2013 (533), τότε που όλα τα έσκιαζε η σαμαροβενιζελική σκλαβιά.

    Reply

    • το 2015 ηταν πολυ κακο ετος γενικα. Φαινεται και στα εγκληματα, και νομιζω θα φανει και σε αλλα στοιχεια, πχ υγειας.

      Reply

Leave a Comment