Η δίκη Ρίχτερ άρχισε και συνεχίζεται. Και έχει πολύ δρόμο μπροστά της ακόμα.
Δευτέρα, 7 Δεκεμβρίου 2015, 3η ημέρα της δίκης.
Η πολιτική αγωγή Αυγενάκη ζητεί την κλήτευση του Κωστή Στεφανόπουλου ενώπιον του Ιστοριοδικείου. Η υπεράσπιση ασμένως συναινεί. Δυστυχώς, το αίτημα δεν έγινε δεκτό. Θα ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα της δίκης η κλήτευση ή η κατ’ οίκον εξέταση του 89χρονου προσφιλούς μας Προέδρου για το χατίρι ενός Αυγενάκη.
Συνεχίζεται η διακοπείσα εξέταση του Μ. Παραγιουδάκη, επίτιμου Α/ΓΕΕΘΑ. Ο μάρτυς Παραγιουδάκης επικρίνει τον συνήγορο υπεράσπισης ότι είναι απρεπές να του απευθύνεται με τα χέρια στις τσέπες. Ναι, στον στρατό. Είμαι κι αξύριστος, κ. μάρτυς. Αρχίσαμε δυνατά λοιπόν με τον Στρατηγό. Επειδή ξέρω ότι με διαβάζει στα κρυφά, επαναλαμβάνω ότι μου φάνηκε γλυκός και συμπαθής άνθρωπος και μέχρι να σχολάση η δίκη θα έχουμε γίνει φίλοι.
Ο συνήγορος Αυγενάκη αναφέρεται σε χιλιάδες αυτοκτονίες επί οικονομικής κρίσης. Επειδή και ο συνάδελφος με διαβάζει, ας τον παραπέμψω στο κείμενο που αποδομεί αυτές τις ραχηλιές.
Την ημέρα αυτή η διεύθυνση της διαδικασίας ήταν ομολογουμένως αρκετά καλύτερη από τις πρώτες δύο ημέρες. Όχι πιο σφικτή η εξέταση των μαρτύρων (δυστυχώς, ο Παραγιουδάκης ας πούμε κατέθετε επί μισή ώρα όσα είχε ήδη καταθέσει στην διακοπείσα δικάσιμο), αλλά υπήρξαν θετικά στοιχεία: συμφωνήσαμε ότι ο συνήγορος υπεράσπισης μπορεί να βγαίνη από την αίθουσα, χωρίς να ζητήται ο λόγος από τον έτερο συνήγορο, λες και είναι ο κηδεμόνας του. Μας διευκρινίστηκε ότι το δικαστήριο δεν ενδιαφέρεται για την καθυστέρηση της επιχείρησης Μπαρμπαρόσσα ούτε για τις γερμανικές επανορθώσεις ούτε για την υπαλλαγή τελέσεως του ευτελισμού. Γλυτώσαμε από μέρος της ανοησίας λοιπόν. Έγιναν μάλιστα και κάποιοι σωματικοί έλεγχοι από την Αστυνομία. Υπήρξε κάποια πρόοδος και ηλπίσαμε.
Φευ, όλα κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα από το βασικό αμάρτημα του Προέδρου:
Για την υπόθεση Ρίχτερ λέω λίγα καθότι συνήγορος υπεράσπισης. Αλλά να γίνει σαφές: η δίκη αφορά την ελευθερία της (επιστημονικής) έκφρασης. Ο Καλλίρης έχει φυσικά δίκιο, όπως έχει πάντα, όταν συμφωνεί μαζί μου.
Υπεράσπιση προς μάρτυρα Κρητικό: “Όλοι εδώ μέσα είμαστε άκαπνοι από πόλεμο”. Απάντηση: “Άκαπνοι είστε εσείς, όχι εμείς”. Εντάξει, αυτό δεν υπάρχει. Προσπαθούσα ο έρμος να υποστηρίξω ότι, αφής στιγμής οι ίδιοι οι Νεοζηλανδοί, οι επίφοβοι Μαορί, που ήρθαν και πολέμησαν και σκοτώθηκαν εδώ από την άλλη άκρη του κόσμου, αναγνώρισαν την γενναιότητα των Γερμανών αντιπάλων τους, ε, είναι κάπως προπετές να ερχώμαστε εμείς οι άκαπνοι και να λέμε ότι δεν ήταν. Και τότε πληροφορήθηκα έκπληκτος ότι ο μάρτυς Ξενάκης, Επίκουρος Καθηγητής Πανεπιστημίου, είναι έγκαπνος.
Θέλω να το σκεφτούμε λίγο αυτό: το πρώτο επίπεδο ανάγνωσης είναι βέβαια ότι ο μάρτυρας πάνω στην ένταση είπε μια μαλακία, που μου δίνει εμένα την ευκαιρία να του κάνω καλαμπούρι (υπηρέτησε στο Κοσσυφοπέδιο παρεμπιπτόντως. Δεν πρέπει να κάπνισε και πολύ όμως εκεί. Ίσως παίζει καλό κολ οβ ντιούτυ βέβαια). Αλλά εδώ υπάρχει κάτι πιο βαθύ: υπάρχει η διαρκώς πολιορκούμενη φιλοτιμία του Κρητικού, που πρέπει ανά πάση στιγμή να αναδεικνύεται αντάξιος του παππού του του Τσαγκαραντώνη, πρωτοπαλλήκαρου του καπετάν Κόρακα. Υπάρχει μια εθνοτική αυτοσυγκρότηση που ανισορροπεί μεταξύ υπερηφάνειας και συμπλέγματος, ανασφαλής και κατά τούτο επιθετική, αείποτε απειλούμενη και κατά πάντα καχύποπτη.
Και αυτά είναι προβλήματα, πώς να το κάνουμε.
Δύο νέες κλητεύσεις μαρτύρων από το δικαστήριο: ενός ιστορικού που έχει ήδη εκφραστή κατά του Ρίχτερ (Γ. Μαργαρίτης) και ενός νομικού που έχει γράψει άρθρο υπέρ των γερμανικών αποζημιώσεων (Περράκης). Σημειωτέον ότι οι δύο αυτοί μάρτυρες καλούνται κατ’ άρ. 203 ΚΠΔ ως μάρτυρες με ειδικές γνώσεις. Πρόκειται συνεπώς για ειδικούς, που εκφέρουν γνώμη με την απάθεια και την αμεροληψία που αρμόζει στο επιστημονικό έργο τους.
Να, κάπως έτσι ας πούμε:
“ιστορικός”, ανοικτή προάσπιση ναζιστικών πρακτικών και νεο-ναζιστικών “ιστορικών θέσεων”, ανοικτή αναθεώρηση της ιστορίας στην κατεύθυνση της αποκατάστασης του ναζισμού και των στρατιωτικών πρακτικών του, δεν γνωρίζει τον ναζισμό, δεν γνωρίζει τίποτε περί των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης, δεν φαίνεται επίσης να γνωρίζει τα “Einsatzgruppen”, ο κος Ρίχτερ φαίνεται πως έχει ελάχιστη σχέση με την ιστορία, ο κος Ρίχτερ αδιαφορεί για την ιστορία και περιφρονεί τα ιστορικά έργα, χρησιμοποιεί την ακαδημαϊκή ιδιότητά του απλά και μόνο για να κάνει νεο-ναζιστική προπαγάνδα, για επιχείρηση αποκατάστασης του ναζισμού πρόκειται, μια επιχείρηση όπου περισσεύει το θράσος, νεο-ναζισμός λέγεται το φαινόμενο και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία, προκαλεί θλίψη η στάση πανεπιστημιακών τμημάτων που αδυνατούν να ξεχωρίσουν την διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη της ιστορίας και της νεο-ναζιστικής προπαγάνδας.
Το δικαστήριο λοιπόν κλήτευσε ένα προφανώς εμπαθή μάρτυρα για να καταθέση. Ουδέν πρόβλημα. Προσωπικώς θέλω να έρθη να καταθέση ο Μαργαρίτης για να τον γλεντήσω για όσα εξυβριστικά ισχυρίζεται. Ωστόσο, τίθεται ένα οφθαλμοφανές ζήτημα ευδικίας της διεξαγόμενης διαδικασίας. Δεν θα ήταν άραγε προτιμώτερο μαζί με ένα κομμουνιστή ιστορικό εκτός εισαγωγικών να κλητευόταν και ένας δημοκράτης;
Σχολάει καμιά φορά η δίκη, ώρα απογευματινή. Πλησιάζουμε τον Στρατηγό. Μου τείνει το χέρι του: “οι μεγάλοι αντίπαλοι χαιρετιούνται μετά την μάχη!” Με κοιτάζει λίγο: “Και είσαι και Λοχίας!”.
Χαχα, και πού να ήξερε ότι έπεσε σε στρατόκαυλο!
Τρίτη, 8 Δεκεμβρίου 2015, 4η ημέρα της δίκης.
Εθνικόν το αληθές ή αληθές το κρητικόν; Η συνέχεια σήμερα στις 12:00. #Fall_Richter
Εξαιρετική η κατάθεση του Προέδρου στην σημερινή συνεδρίαση του Ιστοριοδικείου. Συγγνώμην, η εξέταση εννοούσα. Ο μάρτυς Παπαδάκης ρωτήθηκε ίσαμε 4 φορές ποια ήταν η στόχευση του Ρίχτερ κατά την συγγραφή του βιβλίου (οίκοθεν τίθεται ως δεδομένο ότι υπήρχε κάποια απώτερη στόχευση). Ο μάρτυς απαντούσε “δεν ξέρω”, διότι δεν είχε καταλάβει προφανώς ο άνθρωπος ότι αυτή ήταν η λάθος απάντηση. Ρωτήθηκε από έδρας επίσης 3 φορές αν ένιωσε εξυβρισθείς ως Κρητικός. Στην απάντησή του ωστόσο δεν χρησιμοποιούσε την λέξη “εξύβριση”, οπότε η ερώτηση επαναλαμβανόταν μήπως καμιά φορά το πιάση το νόημα. Με όλο τον σεβασμό προς του συναδέλφους, αλλά σήμερα ο Πρόεδρος του Ιστοριοδικείου πραγματικά δίδαξε μπαλίτσα: έτσι πρέπει να ερωτά η πολιτική αγωγή.
Ο Πρόεδρος του Ιστοριοδικείου μού είπε “ντροπή μου”. Η αλήθεια είναι πως εγώ έχω ντροπή.
Η σπάνια στιγμή που απευθύνει ο συνήγορος στον Πρόεδρο το “έτσι λέτε”. Ανεκτίμητη. Πραγματικά.
Λίγα προαπαιτούμενα για τους μη δικηγόρους: “έτσι λέτε” είναι το συνθηματολογικό της έδρας που μεθερμηνεύεται στην δικαστηριακή πρακτική “αυτή είναι η δική σας άποψη, που βρίσκω ότι δεν αξίζει ούτε το σάλιο που σπαταλήσατε για να την πήτε και την οποία θα κάνω ότι παίρνω υπόψιν μου, κουνώντας σοφά το κεφάλι μου, ενώ στην πραγματικότητα βρίσκεται ήδη στο αρχείο του Πρωτοδικείου προς πολτοποίηση“.
Έτσι λέτε λοιπόν, κ. Πρόεδρε. Και είστε ο μόνος, απελπιστικά μόνος. Για να μετρήσουμε μερικούς που έχουν την άποψη της υπεράσπισης:
Ήδη έχουν τοποθετηθή υπέρ της αθώωσης Ρίχτερ ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, η Ελληνική Εταιρεία Πολιτικής Επιστήμης, το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (Ρέθυμνο), το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας της Παντείου, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και οι Οικολόγοι Πράσινοι, το Ποτάμι (“δεν με ενδιαφέρει ούτε το Ποτάμι ούτε το Ρυάκι”, σχολίασε γλαφυρά ο Πρόεδρος), ο Καθηγητής Λιάκος και έπονται κι άλλοι.
Απολαύστε Πάνο Καμμένο στην συνεδρίαση του προϋπολογισμού (!):
Κλείνω, κύριε Πρόεδρε, λέγοντας ότι στα εθνικά θέματα χρειάζεται μια κοινή πολιτική, μια πολιτική η οποία δεν θα οδηγεί σε ακραίες πράξεις, όπως η επίσημη ανακοίνωση πριν από λίγη ώρα από το Ποτάμι, που αποφάσισε να στηρίξει τον Χάινς Ρίχτερ, καθηγητή της Προϊστορίας (!) του Πανεπιστημίου του Μανχάιμ, ο οποίος αυτήν τη στιγμή δικάζεται στο Ρέθυμνο και υποστήριξε ότι βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές δεν χρησιμοποίησαν μόνο οι μονάδες εισβολής, αλλά και οι άτακτοι Κρήτες που έλαβαν τα όπλα εναντίον τους.
Τέτοιους είδους λογικές δεν βοηθούν στην κοινή εθνική πολιτική. Αποφασίστε επιτέλους ότι κάποια στιγμή στα εθνικά θέματα χρειάζεται σοβαρότητα, όπως και για τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Στην ερώτηση του συνηγόρου “Αν πω ότι κάποιος είναι ιδεαλιστής κομμουνιστής, σημαίνει αυτό ότι είμαι κι εγώ κομμουνιστής;”, ο Πρόεδρος εξανέστη αναφωνήσας “δηλαδή εξομοιώνετε τον κομμουνισμό με τον ναζισμό;”. Οπότε, άλλαξα το παράδειγμα με έναν υποθετικό φιλελεύθερο. Ούτω διατυπωμένη, η ερώτηση πέρασε. Δικαιούμαι λοιπόν να συμπεράνω ότι δεν ενοχλεί τον Πρόεδρο η εξομοίωση του φιλελευθερισμού με τον ναζισμό.
Περνάμε ωραία στο Ιστοριοδικείο, αλήθεια. Συζητούμε για το h-index του Ρίχτερ, για το αν έχει βάλει αρκετές παραπομπές, για το αν έλαβε υπόψιν του τις ελληνικές πηγές, για το αν ξεχνάει ποτέ ότι είναι Γερμανός (: όχι, ποτέ), για το αν είναι αρνητής ή αναθεωρητής και γενικά σε ποια σχολή υπάγεται, για τις λεπτές σημασιολογικές αποχρώσεις της λέξης archaisch, για το αν η μεθοδολογία του είναι επαρκής ή ανεπαρκής (: διαπράττει το σφάλμα του νομικού αναγωγισμού), για το τι σημαίνει “ιδεαλιστής” και τι “βρόμικος”, για το αν η ποσότητα του έργου του συμβαδίζει με την ποιότητα (όχι, κατέθεσε ο Καθηγητής του Τμήματος Κ. Μανασάκης, παρομοιάζοντας το έργο του Ρίχτερ με σελίδες εφημερίδας). Γενικά, πρόκειται για την πιο εμπεριστατωμένη κριτική επιτροπή υποστήριξης διατριβής που έχω παρακολουθήσει.
Ποτέ όμως δεν συζητούμε για την επιστημονική ελευθερία. Απαγορεύεται. Περνάμε ωραία.
Και για να το λήξουμε με λίγη πλάκα:
Οι Κρητικοί στασίασαν πρώτοι;! Δεν υπάρχει ένας Εισαγγελέας επιτέλους;
Εμείς εδώ γελάμε, αλλά, αν τολμήσω να το πω αυτό μέσα στην αίθουσα του Ιστοριοδικείου, με βλέπω κατηγορούμενο.
ερχεσαι στα λογια μου. Αρα το θεμελιωδες προβλημα πισω απολαυτα δεν ειναι η ελευθερια της εκφρασης και η δυσανεξια προς αυτην (υπαρκτα και σημαντικα ζητηματα φυσικα), αλλα τα βαθια μας συμπλεγματα που εξωτερικευονται σε καθε ευκαιρια.
Κατα τ’αλλα, δεν εχω καταλαβει με τι λογικη καλει μαρτυρες το δικαστηριο.
Τόσο καλά που περνάμε, ας το ρίξουμε στην ποιότητα, γιατί μόνο με βαρύ αλκοόλ καταπίνεται το ότι δεν θίγεται η ελευθερία του λόγου από την συγκεκριμένη δίωξη.
Θέλω να εξάρω δημοσίως την κατάθεση του Νίκου Παπαδάκη, Καθηγητή στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης στο Ρέθυμνο.
Ο Παπαδάκης ζητεί την ανάκληση της επιτιμίας, άποψη με την οποία διαφωνώ. Αλλά εξέφρασε την άποψή του με ευπρέπεια και επιχειρήματα, χωρίς προσβολές και καβουρομαγκιές. Άσκησε λεπτομερή επί της ουσίας κριτική στο επίμαχο βιβλίο, εξαιρετική για ένα συνέδριο ή κάτι τέτοιο, αλλά όχι για ένα Πλημμελειοδικείο. Με άλλα εξ όσων είπε διαφωνώ πολύ, με άλλα λίγο και μερικά δεν τα πολυκατάλαβα. Φιλοδοξώ ότι ίσως σε κάποια σημεία να τον μετέπεισα κιόλας. Αλλά ξεχώρισε σαν την μυίγα μες στο γάλα ανάμεσα στους συναδέλφους του που έχω δει μέχρι τώρα.
Και φυσικά κατέληξε την μακρά κατάθεσή του με την έντιμη φράση “με ενδιαφέρει πολύ να έχη και ο Ρίχτερ το δικαίωμα να εκφράζη ελεύθερα τις ιδέες του“.
Φράση επί της οποίας η έδρα δεν βρήκε κάτι να ερωτήση, απαγόρευσε δε και οποιαδήποτε σχετική ερώτηση στην υπεράσπιση.
Ίσως γιατί δεν συμμερίζεται το ίδιο ενδιαφέρον;
Δηλαδή πάμε γι’ ακύρωση λόγω κακοδικίας;
Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα.
Ο διευθύνων την συζήτηση έχει δικαίωμα να απαγορεύη ερωτήσεις εκτός κατηγορητηρίου. Ε, ο δικός μας θεωρεί ότι αυτή η ερώτηση είναι εκτός κατηγορητηρίου.
Ένα από τα βασικά θέματα που απασχολούν την ενώπιον του Ιστοριοδικείου διαδικασία είναι η διάπραξη υπερβάσεων κατά την Μάχη της Κρήτης από τους αμυνόμενους Κρητικούς.
Το φάσμα των αντιδράσεων που έχω παρατηρήσει κυμαίνεται περίπου στις εξής:
1. Σε όλους τους πολέμους σημειώνονται εκατέρωθεν θηριωδίες. Εκτός από την Μάχη της Κρήτης από την πλευρά των Κρητικών.
2. Δεν ξέρω.
3. Δεν το αποκλείω, αλλά δεν νομίζω.
4. Δεν το πιστεύω.
5. Όχι.
6. Όχι.
7. Όχι.
Η υπεράσπιση ανέγνωσε απόσπασμα αυτόπτη μάρτυρα, πραγματικού πολεμιστή του 1941. Οι αντιδράσεις που παρατήρησα ήταν:
1. Ποιος είναι αυτός;
2. Δεν τον ξέρουμε.
3. Να μας το φέρετε να το διαβάσουμε.
4. Δεν το πιστεύω.
5. Όχι.
6. Όχι.
7. Όχι.
Κάτι χάνω εδώ. Οι κρητολέοντες του 2015 αμφισβητούν τον ήρωα του 1941.
Τα θυμάμαι ένα ένα και κλαυσιγελώ. Ο μάρτυς κατέθεσε ότι οι αλεξιπτωτιστές έφεραν τα σύμβολα των ΣΣ. Ερωτηθείς αν ανήκαν στον στρατό ή στα ΣΣ, έδειξε να μην καταλαβαίνη ακριβώς την ερώτηση. Αντικατέστησε στην απάντησή του τα ΣΣ με τον αγκυλωτό σταυρό και ξεμπέρδεψε.
Εν πάση περιπτώσει, οι αλεξιπτωτιστές ανήκαν στην Λούφτβάφφε. Ήταν δηλαδή στρατεύσιμοι. Δεν ήταν υποχρεωτικό να είναι μέλη του ΝΣΔΑΠ, όπως στα ΣΣ. Κάποιοι ασφαλώς θα ήταν, οι περισσότεροι όμως όχι. Ο αγκυλωτός σταυρός ήταν το έμβλημα του κράτους τους εκείνη την εποχή (όπως το σφυροδρέπανο σε άλλες χώρες). Δεν είχαν την επιλογή να μην τον φέρουν.
Στις δίκες της Νυρεμβέργης τα ΣΣ χαρακτηρίστηκαν εγκληματική οργάνωση. Οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις όχι.
τελικά κύριε αναγνωστόπουλε κατηγορείτε το δικαστήριο ότι είναι ιστοριοδικείο αλλά εσείς αναλώνεστε τελικά στο να κάνετε ιστορική ανάλυση…
Μα, έχω μήπως επιλογή;
“Ήδη έχουν τοποθετηθή υπέρ της αθώωσης Ρίχτερ ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, η Ελληνική Εταιρεία Πολιτικής Επιστήμης, το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης (Ρέθυμνο), το Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας της Παντείου, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και οι Οικολόγοι Πράσινοι, το Ποτάμι ο Καθηγητής Λιάκος και έπονται κι άλλοι.”
Τοποθετηθηκε αλλος ενας τετοιος αξιοσεβαστος θεσμος: Η “Φιλελευθερη Συμμαχια” του Γρηγορη Βαλλιανατου.
http://fisy.gr/poinikopoiontas-ton-episthmoniko-logo/
Πώς και παρελειψε να την αναφερει το ιστολογιο;
Πρόεδρος είναι ο Μάκης Σπυράτος, προσοχή στους Κεφαλλονίτες, μοιάζουν, αλλά δεν είναι όλοι ίδιοι!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΟΠΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΑΛΛΩΝ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΠΙΜΑΧΑ ΣΗΜΕΙΑ…
«Οι άμαχοι διέπραξαν απίστευτες κτηνωδίες εις βάρος των νεκρών» (σελ. 174). «Οι τραυματίες σφαγιάσθηκαν από τους αντάρτες» (σελ. 176).
«Η καταστροφή της Κανδάνου δεν ήταν μια ανελέητη σφαγή, αλλά μια περιορισμένης κλίμακας ενέργεια» (σελ. 298). «Τραυματίες θανατώνονταν και νεκροί ατιμάζονταν».
«Οι αλεξιπτωτιστές που κρέμονταν στα δένδρα… θανατώνονταν. Από τους νεκρούς οι Κρήτες αφαιρούσαν ό,τι θεωρούσαν πολύτιμο» (σελ. 409).
Διαταγή Στούντεντ: «…αυτός που πρέπει να επιληφθεί της υποθέσεως είναι ο στρατός και όχι τα τακτικά δικαστήρια, τα οποία δεν είναι αρμόδια για κτήνη και δολοφόνους» (σελ. 413). (Ο συγγραφέας όμως υπερασπίζεται τον καταδικασθέντα για εγκλήματα πολέμου Στούντεντ, διαθέτοντας στο βιβλίο του επτά σελίδες. Γράφει: «η καταδίκη του σε πέντε χρόνια φυλάκιση ήταν μια άδικη απόφαση» (σελ. 447).
«Οι πράξεις των ανταρτών παρέβαιναν το δίκαιο του πολέμου. Τα δύο εγκλήματα είναι αλληλένδετα» (σελ. 413).
«Χωρίς τις παραβιάσεις των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου από τους αντάρτες, δεν θα υπήρχαν αντίποινα» (σελ. 414).
«Γενικά σχηματίζουμε την εντύπωση ότι η γερμανική πλευρά δίσταζε να εφαρμόσει αντίποινα» (σελ. 415).
Προσπαθεί να απενοχοποιήσει τον εκτελεστή των 23 ανδρών στο Κοντομαρί (2 Ιουνίου 1941) υπολοχαγό Τρέμπες, «ήταν μόνο 24 ετών» (σελ. 416).
«Οι αντάρτες απέφευγαν τις κατά μέτωπο αντιπαραθέσεις με τους ικανούς αλεξιπτωτιστές και επιδίδονταν σε μάχες με άνδρες που είχαν αποκοπεί από τις μονάδες τους, με αβοήθητους και τραυματίες, ακολούθως σκύλευαν τα πτώματα» (σελ. 439).
«Οι επιχειρήσεις αντιποίνων ήταν μεμονωμένες και δεν έλαβαν την έκταση που θα μπορούσε κανείς να φοβηθεί» (σελ. 439).
«Η Μάχη της Κρήτης… είναι η αφετηρία ενός βρώμικου πολέμου, ο οποίος περιλαμβάνει επιθέσεις ανταρτών και αντίποινα» (σελ. 440).
«Με το να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση, ότι η ελληνική συμβολή στον Πόλεμο, ήταν αποφασιστικής σημασίας για τη νίκη των Συμμάχων, τονώνεται το ελληνικό εθνικό φρόνημα» (σελ. 440).
«Η Μάχη της Κρήτης έγινε ένας στρατιωτικός μύθος» (σελ. 442).
«Ο αγώνας αυτός (ανταρτοπόλεμος) δεν ήταν πια καθαρός και έντιμος αλλά βρώμικος και κτηνώδης (σελ. 442).
«Οι Γερμανοί που είχαν πολεμήσει στην Κρήτη βρήκαν εκεί (Ν. Ζηλανδία) την αναγνώριση που τους στερούν μέχρι σήμερα στην πατρίδα τους» (σελ. 450).
«Oι νεαροί αυτοί αλεξιπτωτιστές… ήταν νέοι γεμάτοι ενθουσιασμό, έδωσαν το καλύτερο που μπορούσαν και ρίσκαραν τη ζωή τους. Εχει έρθει η ώρα να τους το αναγνωρίσουμε» (σελ. 450).
Εκτός των παραπάνω υπάρχουν πολλά άλλα απαξιωτικά για τη Μάχη της Κρήτης και την αντίσταση, διάσπαρτα σε όλο το βιβλίο.
Το τσεκαρα και οντως ετσι ειναι, εδω και ενα μηνα απεσυρθη ο Γκρεγκορυ. Τεραστιο κεν,ο οπως στη ΝΔ το 1980, οταν εφυγε ο Κωνσταντινος Καραμανλης. Αλλα το Κινημα θα γιγαντωθει και παλι……..
Ψαχνω ματαιως στην ιστοσελιδα της Φ.Σ. μηπως βρω καμμια ανακοινωση και για το θεμα Αμβροσιου-Δανελλη. Παραξενο, νομιζα οτι το λεπτο αυτο ζητημα τους ενδιεφερε ιδιαιτερως……..
κύριε αναγνωστόπουλε χτες ήταν η επέτειος του ολοκαυτώματος των καλαβρύτων…. εύχομαι να μην βρεθεί ιστορικός να το αμφισβητήσει και αν βρεθεί να μην βρεθεί δικηγόρος να τον υπερασπιστεί…. πάντως, εγώ σαν κρητικός την ίδια στάση θα τηρούσα είτε πρόκειται για την κρήτη, είτε για οποιοδήποτε άλλο μέρος της ελλάδας.
Αν ήσουν στο μνημόσυνο, θα με έβλεπες :-)
Πάρε και το επετειακό άρθρο για τα Καλάβρυτα.
@ΜΙΧΑΛΗΣ
Κατα τη γνωμη του χερ Αναγνωστοπουλου, οι γερμανικες σφαγες στην Ελλαδα,περιλαμβανομενης και αυτης των Καλαβρυτων, ηταν “νομιμα αντιποινα, επιτρεπτα απο το δικαιο της εποχης”.
Αν δεν το πιστευεις διαβασε εδω:
http://anamorfosis.net/blog/?p=11059
Mην απορεις λοιπον που ανελαβε συνηγορος του Ριχτερ. Βρηκε ο γυφτος τη γενια του…………….
Αν οι συγχωριανοι του ξερανε με λεπτομερειες τι εχει γραψει κατα καιρους, δε ειμαι βεβαιος οτι θα ηταν καλοδεχουμενος στην επαρχια Καλαβρυτων, για να το πω ευγενικα.
αυτο βλέπω και εκπλήσσομαι… τον δικηγόρο δεν μπορεί να τον κατηγορήσει κανείς ότι ανέλαβε την μια ή την άλλη υπόθεση, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις πατροκτόνων βιαστών κλπ.. αλλά και εκεί ακόμα ο δικηγόρος κάνει την δουλειά του… δεν ταυτίζεται με τον κατηγορούμενό πελάτη του, κάτι το οποίο βλέπω με έκπληξη να συμβαίνει στην περίπτωση του κ. αναγνωστόπουλου… τί να πεις? τα συστήματα αξιών διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο
Ποια είναι η δική σας άποψη; Ισχύει ή όχι ότι τον καιρό του 2ου ΠΠ σφαγές σαν των Καλαβρύτων ήταν «επιτρεπτές από το δίκαιο της εποχής»;
@einsteppenwolf:
Επι του ερωτηματος που μου θετεις, σε παραπεμπω στις λεπτομερεις απαντησεις που εδωσα στον χερ Αναγνωστοπουλο εδω:
http://anamorfosis.net/blog/?p=11059
Σας απάντησα κι εγώ. Αντιγράφω κι εδώ την απάντησή μου.
Φοβάμαι ότι δεν έχετε εννοήσει αυτά που διαβάσατε.
Η Σύμβαση της Χάγης του 1907 επιτρέπει τα συλλογικά αντίποινα. Αυτό που απαγορεύει είναι συλλογικά αντίποινα για πράξεις μεμονωμένων ατόμων. Όταν όμως οι πληθυσμοί μπορούν να θεωρηθούν αλληλεγγύως υπεύθυνοι (solidairement responsables) για τις πράξεις των ατόμων, τότε τα συλλογικά αντίποινα επιτρέπονται. Δηλαδή το Άρθρο 50 δεν απαγορεύει, αλλά περιορίζει (και μάλιστα πολύ λίγο).
Αν διαβάσουμε τη σχετική έκθεση του Βέλγου Edouard Rolin σ. 65, δηλαδή 86η του αρχείου PDF, μαθαίνουμε ότι η «συλλογική ευθύνη» αρκεί να είναι απλώς «παθητική»:
Δε χρειάζεται ο πληθυσμός να λάβει μέρος στις πράξεις· αρκεί να επιτρέψει την τέλεσή τους ή να τις υποστηρίξει παθητικά. Αρκεί να έχει γνώση του σχεδίου και να επιτρέψει αυτό να λάβει χώρα. Αρκεί η πραγματική ή υποτιθέμενη αλληλεγγύη του πληθυσμού προς τους δράστες. Έχουμε να κάνουμε μ’ «ευθύνη εξ αλλοτρίας πράξεως» του πληθυσμού για τις πράξεις των μελών του.
Τώρα, στο μνημείο της Κανδάνου, μαζί με τις αυθεντικές πινακίδες που έστησαν οι Γερμανοί (αν δεν είναι αντίγραφά τους), υπάρχει και μια καταφάνερα πλαστή πινακίδα, την οποία προφανώς έστησαν οι κάτοικοι του χωριού. Την πλαστότητα την αποδεικνύουν τόσο τα πολλά σοβαρά γραμματικά λάθη του γερμανικού κειμένου, όσο και η διατύπωση. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι η Κάνδανος καταστράφηκε:
Μας δηλώνουν λοιπόν οι ίδιοι οι κάτοικοι περήφανα ότι τους Γερμανούς δεν τους σκότωσαν κάποιοι ξεκάρφωτοι κουζουλοί, αλλά σύσσωμος ο πληθυσμός, ακόμα κι οι γυναίκες, ακόμα και τα παιδιά, ακόμα κι οι παπάδες. Παραδέχονται λοιπόν συλλογική ευθύνη, και μάλιστα όχι παθητική, αλλά ενεργητικότατη. Άρα δεν προστατεύονται από το Άρθρο 50 του 1907. Μάλιστα έχουν να το καυχώνται όχι μόνο στην Κάνδανο, αλλά παντού στην Κρήτη ότι αντιτάχθηκαν στον εισβολέα σύσσωμα και σύψυχα. Άρα;
Αυτό που δεν γνωρίζω είναι αν οι διατάξεις στις οποίες ανήκει και το Άρθρο 50, οι οποίες αφορούν περιοχή της οποίας τον έλεγχο έχει ο ξένος στρατός, εφαρμόζονται και στην περίπτωση της Μάχης της Κρήτης. Θα μπορούσε ν’ αντιτείνει κανείς ότι οι εισβολείς δεν είχαν ακόμα τον έλεγχο της περιοχής, αφού οι μάχες μαίνονταν. Γνωρίζει κάποιος να μας διαφωτίσει;
Αυτό που λέμε “τρίποντο από την σέντρα ασάλιωτο”.
O Rolin είναι ο αντιπρόσωπος της Ταϊλάνδης (!), βλ. σελ. 6.
σελ. 67 ίσως:
Κοιταχτε το συνηγορο και συνοδοιπορο του Ριχτερ, πώς χοροπηδαει απο τη χαρα του.
Πολλοι ρατσιστες μαζευτηκαν σ αυτην την σελιδα.
@einsteppenwolf:
Αυτά που γραφεις είναι μια απλη εισηγηση μελων μιας εκ των νομοπαρασκευαστικων επιτροπων που επξεργαζονταν την αρχικη συνθηκη του 1899, και που κατεγραφη στα πρακτικα της σχετικης διεθνους διασκεψης. Αφορα την οικονομικη τιμωρια του πληθυσμου. Αλλα δεν εχει καμμια σημασια, για τον απλο λογο ότι η εισηγηση αυτή προφανως δεν εγινε δεκτη, αφου δεν ενσωματωθηκε στο κειμενο της τελικης συνθηκης, η οποια πουθενα δε μιλαει για «επιτρεπτα αντιποινα» σε περιπτωση «παθητικης ευθυνης». Δεν είναι ερμηνευτικη δηλωση της συνθηκης, ουτε νομολογια.
Σε αρκετες περιπτωσεις τα αντιποινα γινονται σιωπηρως αποδεκτα βασει εθιμικου δικαιου, αλλα μονο υπο τις προϋποθεσεις που εχω αναφερει, και τις οποιες δεν τηρησαν οι Γερμανοι.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
@einsteppenwolf:
Η νομικη σου αναλυση είναι λαθος. Βασει της Συνθηκης της Χαγης, ο πληθυσμος ειχε δικαιωμα να λαβει μερος στη μαχη:
Οι αλεξιπτωτιστες της Κανδανου σκοτωθηκαν γυρω στις 24 Μαϊου, κατά τη διαρκεια της Μαχης. Η περιοχη δεν τεθηκε υπο κατοχη παρα μονο μετα την 31η Μαϊου, όταν εληξαν οι εκκαθαριστικες επιχειρησεις των Γερμανων.
Annex to the Convention
REGULATIONS RESPECTING THE LAWS AND CUSTOMS
OF WAR ON LAND
SECTION I
ON BELLIGERENTS
CHAPTER I
Art. 2.
The inhabitants of a territory which has not been occupied, who, on the approach of the enemy, spontaneously take up arms to resist the invading troops without having had time to organize themselves in accordance with Article 1, shall be regarded as belligerents if they carry arms openly and if they respect the laws and customs of war.
Δεν υπαρχει καμμια απολυτως αμφιβολια ότι οι Κρητικοι εφεραν φανερα τα οπλα. Το ερωτημα είναι αν σεβαστηκαν τους νομους και τα εθιμα του πολεμου. Οι Γερμανοι ειπαν πως όχι, και ο Ριχτερ φυσικα συμφωνει.
Εγω απλως θα παραπεμψω στον παρακατω συνδεσμο,οπου αναλυω το επιπεδο “αξιοπιστιας” του Ριχτερ……
http://anamorfosis.net/blog/?p=11236