αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Πολύς λόγος έχει γίνει τελευταία για το θέμα των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα, για την ελληνική πολιτική ασύλου, για την υποδοχή και κράτηση των επαναπροωθουμένων κ.λπ. Δικαίως. Οι μετανάστες που κομματιάζονται από νάρκες, οι λιμενικοί που βιαιοπραγούν σκαιά σε ανήμπορους ανθρώπους, τα λαμόγια εκατέρωθεν του Αιγαίου που αποκερδαίνουν το παντεσπάνι τους από τις οικονομίες μιας ζωής των μεταναστών, η κράτηση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσων προορίζονται για απέλαση ή περιμένουν την εξέταση του αιτήματός τους, η στερεότυπη και αναιτιολόγητη απόρριψη όλων των αιτημάτων παροχής ασύλου είναι φαινόμενα βαθύτατα προσβλητικά για όλους μας.

Θέλω όμως να φωτίσω και μια άλλη οπτική, όχι απαραίτητα για να κάνω τον συνήγορο του διαβόλου, αλλά για να τεθή το ζήτημα στις σωστές του διαστάσεις. Δεν φτάνει ο καταγγελτικός λόγος, χρειάζεται και να εντοπίσουμε τον ένοχο και να υποδείξουμε λύσεις.

Σε πρώτη ματιά ο ένοχος είναι προφανής: το ελληνικό ο-θεός-να-το-κάνη-κράτος. Έτσι είναι, χωρίς καμία αμφιβολία και θα ήμουν ο τελευταίος που θα υπερασπιζόταν την ελληνική κρατική αποτελεσματικότητα σε οποιοδήποτε πεδίο προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων.

Είναι όμως μόνο έτσι;

Η Ελλάδα υποχρεούται από την ευρωπαϊκή πολιτική να επιτηρή και να αστυνομεύη τα θαλάσσια κυρίως σύνορά της. Είναι δηλαδή μια πολιτική που ασκείται όχι μόνον χάριν της δικής μας εθνικής κυριαρχίας, αλλά και της ευρωπαϊκής, τουλάχιστον των υπόλοιπων σενγκενικών χωρών. Εξού και η μερική ευρωπαϊκή χρηματοδότηση αυτής της πολιτικής. Η Ευρώπη ως φρούριο δεν υπήρξε μόνο δική μας απόφαση.

Read moreΗ Ευρώπη ως φρούριο ή ως παιδική χαρά;

компютриΣτις λίγες γραμμές που ακολουθούν θα καταθέσω εν συντομία τις προτάσεις μου για ένα πανεπιστήμιο που θα μπορεί να προσφέρει σχετικά υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκές υπηρεσίες ενώ ταυτόχρονα θα υπηρετεί τις βασικές αρχές της δικαιοσύνης και της ακριβοδικίας. Θεωρώ δεδομένη -και απολύτως δικαιολογημένη- την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων και αυτό το αναφέρω διότι θα παίξει το ρόλο του σε όσα έχω να προτείνω. Συνοπτικά, λοιπόν, θέτω στην κρίση σας τις παρακάτω ρυθμίσεις και σας καλώ να θυμάστε πάντα τους δύο στόχους που υιοθετώ από τον τίτλο ήδη. Όσοι, από την άλλη, πιστεύουν ότι τα ΑΕΙ μας είναι από τα καλύτερα στον κόσμο και ότι είναι δίκαιο να απαξιώνει τις σπουδές όλων των υπολοίπων και να αποκαλείται επιστήμων όποιος πέρασε τα φοιτητικά του χρόνια παίζοντας ξύλο και πήρε το πτυχίο του μετά από 10 χρόνια και 5-6 προσπάθειες ανά μάθημα καλούνται απλώς να διαβάσουν κάτι άλλο.

1) Τα ΑΕΙ θα είναι εντελώς ανεξάρτητα σε ό,τι αφορά το σύνολο των ακαδημαϊκών και διοικητικών τους λειτουργιών. Αυτό σημαίνει ότι θα αναλαμβάνουν την ευθύνη για την εισαγωγή νέων φοιτητών, το πρόγραμμα διδασκαλίας, την έρευνα και τα οικονομικά. Οι διοικήσεις τους θα αποφασίζουν εκ των προτέρων τον αριθμό των εισακτέων και θα διοργανώνουν τις εισαγωγικές εξετάσεις. Αυτό εξασφαλίζει ότι: α) πολιτικές παρεμβάσεις ψηφοθηρικού χαρακτήρα αποκλείονται β) καταργούνται οι πανελλήνιες εξετάσεις της παπαγαλίας και απαγκιστρώνεται η Β’βαθμια εκπαίδευση από αυτή τη διαδικασία, επιστρέφουσα στον αυθεντικό της ρόλο γ) οι εξετάσεις αφορούν πράγματι το γνωστικό αντικείμενο της σχολής και διερευνούν τις ικανότητες και τις γνώσεις του υποψηφίου δ) οι μαθητές που έχουν το προνόμιο της ιδιωτικής εκπαίδευσης και της εντατικής προγύμνασης χάνουν το μεγαλύτερο μέρος του τεράστιου πλεονεκτήματος που έχουν σήμερα και ε) η εξεταστική επιτροπή θα έχει τη δυνατότητα, διά του ελέγχου του φακέλου του υποψηφίου, να συνυπολογίσει κι άλλους παράγοντες, όπως η οικονομική κατάσταση της οικογένειάς του για παράδειγμα, για να αποφασίσει ανάμεσα σε ισοβαθμούντες εξεταζόμενους – προς όφελος, προφανώς, των λιγότερο προνομιούχων.

2) Τα ΑΕΙ θα αξιολογούνται από ανεξάρτητες διεθνείς αρχές και ινστιτούτα των οποίων η δουλειά γίνεται αποδεκτή από τα μεγαλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου.

Read moreΓια ένα καλύτερο και πιο δίκαιο δημόσιο πανεπιστήμιο

Ανήκω στην μάλλον μικρή μειοψηφία των ιστολόγων που επιμένουν να δημοσιεύουν τις απόψεις τους συνοδευμένες από το όνομά τους. Στο παρόν επιχειρηματολογώ υπέρ του ότι όσοι τουλάχιστον ιστολογούμε σχετικά με πολιτικά θέματα, εν τη ευρεία του όρου εννοία, ή τέλος πάντων επιδιώκουμε να συμμετέχουμε σε σοβαρές συζητήσεις, καλό θα ήταν να εγκαταλείψουμε τους “ξανθούς ιππότες” και να αποκαλυφθούμε στον συζητητή μας. Με δεδομένο ότι κάποιοι από τους κατά καιρούς συνομιλητές μου δεν περνούσαν την δοκιμασία του Τουρίγγου, είμαι βέβαιος ότι θα υπάρξουν εκπλήξεις!

Διευκρινίζω ότι δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις ημιεπωνυμίας ή ημιψευδωνυμίας. Στις περιπτώσεις εκείνες δηλαδή όπου ο ιστολόγος κυκλοφορεί μεν με ψευδές όνομα, είναι όμως ευχερής η διαπίστωση του ονόματός του, είτε επειδή το ψευδώνυμο προέρχεται από το όνομά του είτε επειδή δηλώνει όποτε χρειαστή ποιος είναι είτε επειδή διαθέτει επώνυμη διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για όποιον ενδιαφέρεται είτε για παρόμοιους λόγους.

Επίσης δεν αναφέρομαι στις περιπτώσεις που δεν έχουν πολιτικό ή προσωπικό ας πούμε χαρακτήρα. Αν κάποιος γράφει συνταγολόγιο, φωτολόγιο, ημερολόγιο ή κάτι παρόμοιο, δεν μπορώ να φανταστώ πώς η ψευδωνυμία θα μπορούσε να δημιουργήση προβλήματα.

Προβλήματα μπορούν να δημιουργηθούν όμως σε κάποιες άλλες περιπτώσεις. Κατ’ αρχάς, η ψευδωνυμία προκαλεί κάποια προκαταρκτικά κωλύματα ή μάλλον δυσχέρειες στην επικοινωνία. Δεν ξέρεις πώς να απευθυνθής στον ψευδώνυμο: κύριε ή κυρία; με το συ ή με το σεις; έλα ρε μεγάλε ή σας παρακαλώ μανδάμ; Τέτοια εμπόδια μοιάζουν ασήμαντα, στην πράξη όμως δίνουν αφορμή σε παρεξηγήσεις, “γνωριζόμαστε και από παλιά νεαρέ;” και παρόμοια αρνητικά μηνύματα. Επιπλέον, όχι μόνο η ψευδωνυμία καθ’ αυτήν, αλλά και γενικώτερα η απουσία κάποιων λίγων βιογραφικών στρεβλώνει το επίπεδο της επικοινωνίας. Αλλιώς θα μιλήσω για ένα νομικό ζήτημα σε έναν νομικό και αλλιώς σε έναν φυσικό, άλλα πράγματα θα θεωρήσω δεδομένα και άλλα σημεία των απόψεών μου ως δυσνόητα. Η ίδια η επιλογή των λέξεών μου μπορεί να προκαθορίζεται από τον αναγνώστη μου. Τέλος, γνωρίζοντας τον συνομιλητή μου αποδίδω δίκαια κίνητρα και επιδιώξεις: είναι διαφορετική η αξιοπιστία του υποστηρικτή της πυρηνικής ενέργειας όταν είναι δικηγόρος της Westinghouse και διαφορετική όταν είναι της Greenpeace. Αλλά και αντίστροφα, όταν ξέρω με ποιον μιλάω, αποτρέπομαι από το να του αποδίδω επιδιώξεις ή σκοπούς που δεν του ταιριάζουν: κατά του Ν. 927/79 μπορεί να τάσσεται είτε ένας αντισημίτης εθνικιστής είτε ένας παθιασμένος φιλελεύθερος. Αν δεν ξέρω περί τίνος πρόκειται, υπάρχει κίνδυνος να αστοχήσω στην βρισιά που θα του εκτοξεύσω.

Read moreΠερί ιστολογικής ψευδωνυμίας