Η προφανής πολιτική αστάθεια που έχει προκαλέσει το λεγόμενο σκάνδαλο του Βατοπαιδίου μου έχει προξενησει ιδιαίτερη εντύπωση. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περίμενα πως κάτι τόσο αναμενόμενο και σύνηθες θα σόκαρε την κοινή γνώμη και θα επέτρεπε σε βουλευτές να κατηγορούν συναδέλφους τους και να απειλούν να τους στείλουν στα ποινικά δικαστήρια. Ακόμα λιγότερο, όμως, περίμενα την επίθεση που δέχεται ο ηγούμενος Ευφραίμ και, σε κάποιο βαθμό, και ο παραδοσιακός ορθόδοξος μοναχισμός. Θεωρώ ότι ο ηγούμενος είχε, λόγω αιώνων αποδεκτής πρακτικής, το δικαίωμα να αναμένει εύλογα ότι η περίπτωσή του θα αντιμετωπισθεί όπως τόσες άλλες στην πορεία των αιώνων αυτών. Κι αυτό για τους παρακάτω λόγους που κατά σειρά αφορούν την ίδια την ορθοδοξία, τον μοναχισμό και το στάτους της Ελληνικής Εκκλησίας στην ελληνική κοινωνία.
1) Η ορθοδοξία έχει το θλιβερό προνόμιο να επιμένει στην τυπολατρία, τουλάχιστον σε επίπεδο καθημερινής επαφής ιερέα-πιστού περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο παρακλάδι του χριστιανισμού. Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι η άκαμπτη αυστηρότητα που εισήγαγε κυρίως ο Παύλος στην χριστιανική πίστη έπαιξε τεράστιο ρόλο σε επίπεδο δογματικό, αλλά οι ορθόδοξοι είχαν την ευκαιρία τους, με την εικονομαχία, να απαλλαγούν από κάποια βαρίδια – ευκαιρία την οποία σπατάλησαν κατά τρόπο μάλλον αναπόφευκτο. Η επικράτηση των “συντηρητικών” έδωσε τη χαριστική βολή σε μία εκκλησία που έχει πλέον χάσει κάθε πνευματικότητα και αναλώνεται σε ανούσιους τύπους και ανακύκλωση συμπλεγμάτων και μισαλλοδοξίας. Όταν, όμως, ο πιστός παύει να αναρωτιέται για την αλήθεια που του αποκαλύπτει ο Θεός του, την ηθική και το δίκαιο που διαβλέπει στα διδάγματα της πίστης του κοκ με κάτι πρέπει να ασχολείται σε αυτό το σημαντικό κομμάτι της ζωήςτου. Και αρχίζει να κάνει ό,τι και τα κόμματα που δεν έχουν τίποτα πραγματικά πολιτικό να συζητήσουν: επικεντρώνονται στα πρόσωπα και τα ιδρύματα, διορίζουν “αντιπροσώπους του Θεού στη γη”, “αγίους ανθρώπους” και μέσω αυτών καθησυχάζουν τις ενοχές τους που τους ψιθυρίζουν καθημερινά στο αυτί ότι έχουν απομακρυνθεί από το Θεό. Η δύναμη των ανθρώπων αυτών δε θα μπορούσε παρά να είναι τεράστια στα μάτια των οπαδών τους διότι – θυμηθείτε!- στο πρόσωπό τους τιμάται το θείο που έχουν αυτοί οι άνθρωποι χάσει κάθε ελπίδα να επαναπροσεγγίσουν. Ο Ευφραίμ, όπως ο κάθε Ευφραίμ, παίζει ακριβώς αυτό το ρόλο του διαμεσολαβητή με τον οποίο πρέπει να τα έχουμε πάντα καλά. Κι επειδή είτε μαζί του θα είμαστε είτε εναντίον του, προτιμούμε, πλήρεις ενοχών, να είμαστε μαζί του: δεν τα βάζεις με ανθρώπους του Θεού. Κι αν μαζεύουν πλούτη, κυκλοφορούν με ελικόπτερα κοκ; Κάποιοι δε θυμούνται καν τη διαδασκαλία και το βίο του ιδρυτή της θρησκείας – σήμερα οι πιστοί είναι σαν τους ψευτοδιανοούμενους που ασχολούνται με ό,τι πιο “ψαγμένο” και ποτέ με τα “βασικά”: διαβάζουν βίους αγίων, ξέρουν απ’ έξω όλα τα τροπάρια, αλλά αγνοούν τα περισσότερα από τα λόγια του Ιησού. Και όσοι τα θυμούνται κατά καιρούς έχουν πάντα την επιλογή να αναφωνήσουν “κάτι θα ξέρει ο πάτερ (sic)” ή “απ’ το να τα παίρνουν ο ένας κι ο άλλος, καλύτερα η εκκλησία”.
2) Ο μοναχισμός είναι μια πονεμένη ιστορία για την ορθόδοξη παράδοση – ρωτήστε και τους βυζαντινούς αυτοκράτορες που έψαχναν να βρουν άντρες για το στρατό όταν “μοναχοί” κατέκλυζαν τα κάθε είδους μοναστήρια της επικράτειας. Προσωπικά, δεν μπορώ παρά να θαυμάζω την εγκράτεια και την αποφασιστικότητα των ασκητών αλλά, κατά τα λοιπά, θεωρώ τον μοναχισμό στάση βαθύτατα εγωιστική: προτιμά κανείς να σώσει την ψυχή του ενώ μπορεί να σώσει πολλές ψυχές και σώματα μένοντας ενεργός στην πραγματική ζωή. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, ο μοναχισμός δεν μου είναι ηθικά ευχάριστος. Ειδικά ο κοινός (μη ασκητικός) μοναχισμός δεν μοιάζει και τόσο με πραγματική αυτοτιμωρία ή απόσυρση από τα του κόσμου τούτου. Πολύ περισσότερο, όμως, ως μοναχός απολαμβάνεις ένα άνευ προηγουμένου -και λογικής- στάτους στην ελληνική κοινωνία: η τοπική κοινότητα φροντίζει για οτιδήποτε χρειαστείς, η χρηματοδότηση του μοναστηριού είναι δεδομένη σε όλα τα επίπεδα (με πρωτοστατούντες τους απλούς πιστούς που δε βρίσκουν τίποτα το περίεργο στην πώληση “σουβενίρ” από τους μοναχούς) και ένας μικρός στρατός από ντόπιους που θεωρούν καθήκον τους την προστασία της μονής θα σε στηρίξουν αν κάποιος ασεβής σε κατηγορήσει. Το Άγιο Όρος είναι ο βασιλιάς του μοναχισμού και απολαμβάνει όλα τα παραπάνω σε εξωφρενικά επίπεδα με μοναχούς-πνευματικούς ηγέτες και ηγουμένους -θεματοφύλακες της πίστης. Όταν, λοιπόν, ο “μεγαλοπαράγοντας” που σε επισκέπτεται δεν είναι ο τοπικός κοινοτάρχης αλλά ο Χ υπουργός, δε θα ασχολείσαι με κτηματάκια, δε θα κυκλοφορείς με ένα απλό αυτοκινητάκι και δε θα χτυπάς το χέρι στο τραπέζι της κοινότητας. Αντίθετα, θα διεκδικείς λίμνες, θα πετάς με ελικόπτερο και θα τρίζεις τα δόντια σε υπουργούς. Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που οι έλληνες πολίτες δυσφόρησαν ανοιχτά με όλα αυτά αλλά δεν μπορώ: θυμάμαι διαδηλώσεις κατά του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, του προϋπολογισμού και -για δες!- των ταυτοτήτων με την μη αναγραφή του θρησκεύματος αλλά τίποτα σχετικό με την ανώτερη αυτή κατηγορία πολιτών και την ιδιαίτερη αντιμετώπισή της. Και σίγουρα κάποιος λόγος θα υπάρχει που δε ντρέπεται ένας μοναχός να δηλώνει ότι η μονή του έχει έξοδα εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ ετησίως για “κοινωνικές υποχρεώσεις” και τα συναφή ή ότι κυκλοφορεί με ελικόπτερο γιατί με τόσες δουλειές (!) που έχει πρέπει να εξοικονομεί χρόνο για προσευχή. Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο τολμούν οι φοιτητικές παρατάξεις να διεκδικούν -ούτε λίγο ούτε πολύ- φοίτηση και αποφοίτηση με τους προσωπικούς όρους του κάθε φοιτητή: όλα αυτά δεν ενοχλούν την ελληνική κοινωνία η οποία μάλλον τα έχει αποδεχθεί ως “κεκτημένα” και οιονεί δικαιώματα.
3) Αν το σκεφτεί κανείς λίγο ψύχραιμα, από το Βυζάντιο μέχρι σήμερα λίγα έχουν αλλάξει. Σίγουρα, δεν συναποφασίζουν πλέον οι πατριάρχες με τους αυτοκράτορες, αλλά ο μέσος Έλληνας θεωρεί δεδομένο τον ιδιαίτερης βαρύτητας λόγο των ιερέων σε ζητήματα καθαρά κοσμικά και η ελληνική πολιτεία αναγνωρίζει την εκκλησία ως συνομιλητή του οποίου, ούτε λίγο ούτε πολύ, πρέπει να πάρει την άδεια κάθε φορά που επιλέγει κάτι που μπορεί να τον δυσαρεστεί. Για κάποιο περίεργο λόγο, ένας ιερέας που κηρύττει με σοφία ότι η κλωνοποίηση ή η άμβλωση έχουν λογιών-λογιών ηθικές συνιστώσες έχει λόγο βαρυσήμαντο και ο λαός θεωρεί δεδομένη την συμμετοχή του στο διάλογο με αυξημένες (εδώ τοποθετώ την έμφαση) αρμοδιότητες σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο. Ακόμα και ο πολιτικός λόγος γίνεται δεκτός με υπομονή και κατανόηση (από εκείνους που δεν τον χειροκροτούν φυσικά) και θεωρείται λίγο-πολύ αυτονόητος. Αν είναι ΟΚ ο Άνθιμος να κάνει πολιτικά κηρύγματα για τη FYROM γιατί δεν είναι εξίσου ΟΚ να τα λένε ο Ευφραίμ με τους υπουργούς; Αν κάνει εξωτερική πολιτική ένας αρχιερέας γιατί να μην κάνει τον κτηματομεσίτη ένας ηγούμενος;
Ας το δούμε ψύχραιμα λοιπόν: τι ακριβώς έκανε ο Ευφραίμ που να καταργεί αιώνες παράδοσης και κοινώς αποδεκτής πρακτικής; Γιατί θα έπρεπε να σκεφτεί ότι, εντελώς ξαφνικά, θα έπρεπε να είναι σεμνός και ταπεινός, να προσεύχεται στο κελί του και να ντύνεται με φτωχικά ράσα; Γιατί θα έπρεπε να φανταστεί ότι η αγοραπωλησία οικοπέδων, η διαχείριση τεράστιας περιουσίας και τα πάρε-δώσε με πολιτικούς είναι, τόσο αιφνιδιαστικά, απαράδεκτα για ηγουμένους; Γιατί θα έπρεπε να υποψιαστεί ότι θα ήταν ανάρμοστο να προσπαθήσει να επηρεάσει μία πρόεδρο δικαστηρίου που δηλώνει ότι “δε θα μπορούσε να φανταστεί ότι η μονή θα έλεγε ψέμματα”; Ο ηγούμενος Ευφραίμ δεν έκανε παρά όσα αναμένονται ευρέως από εναν μεγαλοηγούμενο ενός πάμπλουτου μοναστηριού του Αγίου Όρους: όποιος υποκρίνεται ότι θεωρεί αυτούς τους οργανισμούς πνευματικούς και όχι κοσμικούς αδικεί τον Ευφραίμ και απαιτεί από εκείνον πράγματα που αγνοεί και πιθανότατα αδυνατεί να αντιληφθεί ή να εφαρμόσει. Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο και λίγοι μοιάζουν να το θέτουν με τον απαραίτητο δυναμισμό. Είναι δυνατόν να δικάζουν, ως πρόεδροι πρωτοδικών, άνθρωποι που δηλώνουν ότι όταν διάδικος είναι ένας ιερωμένος θεωρούν δεδομένο ότι έχει δίκαιο; Και, ακόμα περισσότερο, είμαστε ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι κορυφαίοι κυβερνήτες μας άγονται και φέρονται από πνευματικούς που έχουν αναγάγει σε ιερά και πάνσοφα πρόσωπα και τις συμβουλές των οποίων θεωρούν υπερπολύτιμες; Κι αν είναι πράγματι έτσι, δεν είναι πράγματι απαραίτητο ένα ελικόπτερο ανά πνευματικό; Ειδικά όταν ο Άθως είναι αδικαιολόγητα μακριά, απομεινάρι μίας εποχής, φαντάζομαι, που ο μοναχισμός τηρούσε τα προσχήματα.
με ολα συμφωνω Κων/νε εκτος απο το οτι η ορθοδοξια ειναι η πιο τυπολατρικη. Οι καθολικοι ειναι παρομοιοι και σε καποια θεματα μαλλον χειροτεροι.
α εδω ειναι το ζουμι, για δωκε λεπτομερειες?
ποιος καλε, κανε ενα μικρο ρεπορταζ πριν αρχισεις την κριτικη, να μαθουμε και μεις τι παιζει.
Παντως γενικοτερα νομιζω η ορθοδξια ειναι σε σημειο καμπης. Οι πιστοι λιγοστευουν, η πιστη στην τιμιοτητα της εκκλησιας επισης, τα συνορα ανοιγουν… αν θελει η ορθοδοξια να εχει μελλον πρεπει να αλλαξει μυαλα και ναρχισει νανοιγεται σε νεες αγορες (η κινα των 130 εκ χριαστιανων αλλα σχεδον μηδεν ορθοοδοξων ειναι η νουμερο ενα προκληση)
Ελπίζω να μην καταντήσει το blog χώρος αναγραφής αιρετικών ιδεών απλά για την εξάσκηση του αθλήματος «πόσα trolls μπορούμε να μαζέψουμε»…
Δεν το ‘πιασα αυτό… Μπορείς να μου το εξηγήσεις;
Σωτήρη, επιστρέφω.
Εννοώ πως αν σου καθόταν σε debating να υπερασπιστείς την proposition υπέρ του Εφραίμ τότε θα σε θεωρούσα απλά γκαντέμη και το όλο στήσιμο της argument άδικο για σένα. Τώρα όμως που υπερασπίζεσαι ηθελημένα την αδικαιολόγητη στάση του CEO Efraim, τι να πω…
Το πρόβλημα ξέρεις ποιό είναι; Ότι κι ο Θανάσης κάνει (και έκανε κάποτε στο GL) προκλητικές προτάσεις που σηκώνουν πολύ συζήτηση, αλλά τουλάχιστον τα βασίζει στα νομικά ευτράπελα και τις δικανικές μικρολεπτομέρειες του ελληνικού συστήματος δικαίου. Εδώ όμως το θέμα που αγγίζεις εσύ είναι οριακά ηθικό: ό,τι επειδή κάποτε ο ηγούμενος το είχε πρακτική άρα είναι «φυσιολογικό» και αναμενόμενο να συνεχίζεται.
Ίσως σε αδικώ που συνοψίζω σε μια αράδα τη σκέψη σου, απλά δε μπορώ να καταλάβω γιατί οφείλουμε να ζούμε ακοοοόμα στο Βυζάντιο. Ιδιαίτερα όταν στον 21ο αιώνα η σχέση κράτους-εκκλησίας δεν είναι μια απ’τις πιο ευτυχείς.
Α, καλά…
Διαφωνώ στο σκεπτικό σου, επειδή ο μέσος Έλληνας απομακρύνεται ολοένα και ταχύτερα από την Εκκλησία. Η μόρφωση που επήλθε με την ενίσχυση του σχολείου και την είσοδο τόσων φοιτητών στα ΑΕΙ-ΤΕΙ και γνεικότερα ο εκδημοκρατισμός της κοινωνίας θέτουν τους πολίτες κριτικά απέναντι στην Εκκλησία (σ.σ. όχι στην πίστη, αλλά στην Εκκλησία). Μελέτες στατιστικές δέιχνουν ότι ο κόσμος δεν τους σέβεται όπως προ δεκαετιών.
Στην ουσία βέβαια συμφωνώ με την ειρωνία σου και ίσως θα έπρεπε να επαυξήσω. Συμπλρωνώ μόνο ότι το όλο θέμα είναι βαθιά κοινωνικό και πολιτικό παρά τις προσπάθειες ορισμένων να το εμφανίσουν ως νομικό. Ακόμα κι έτσι βέβαια τα λεγόμενα χρυσόβουλα -των οποίων η αυθεντικότητα δύσκολα αποδεικνύεται (ειδικά αν η παραχάραξη έγινε πριν από αιώνες ή σε χαρτί αιώνων με εποχής μελάνι και τα οποία χρυσόβουλα ποτέ δε βλέπουν το φως των ειδικών γραφολογικών και αρχαιολογικών μελετών, αλλά μόνο τα επικαλούνται ορισμένοι με μία μόνο ματιά στο δικαστήριο)- θα έπρεπε να θεωρηθούν άμεσα και αμέσως άκυρα λόγω του ότι στο ενδιάμεσο συστάθηκε εθνικό αστικό κράτος με δικό του διαφορετικής λογικής νομικό οπλοστάσιο.
Για τα χρυσόβουλα όπως είχα γράψει εδώ πέρα δεν είμαι και τόσο σίγουρος γιατί ΔΕΝ θα πρέπει να ισχύουν. Αυτό όμως που είμαι σίγουρος είναι πως δεν υφίσταται καμία κοινωνικοπολιτική ηθική που να δικαιολογεί έναν Μοναχό του 21ου αιώνα να συμπεριφέρεται τόσο προκλητικά, εμπλεκόμενος απροκάλυπτα με τα «εγκόσμια».
Δεν είναι τυχαίο που ο Εφραίμ δε χαίρει εκτίμησης ούτε ανάμεσα στους υπόλοιπους αγιορείτες ηγούμενους για τα σκάνδαλα που έχει προκαλέσει.
Καλά ρε Κενσάι, ακόμα και μετά το σχόλιο του Δείμου δεν υποψιάστηκες τιποτα;
Όχι.
Σωτήρη,
Ανέμενα το σχόλιο για τους καθολικούς, αλλά επιμένω ότι, σε επίπεδο καθημερινής επαφής -και μιλώντας για το δυτικό κόσμο πάντα και όχι για τη Λατινική Αμερική λχ- τώρα πια οι ορθόδοξοι είναι περισσότερο συντηρητικοί και τυπολάτρες.
Τώρα, αφού θέλεις κουτσομπολιό:
– Ο κυβερνητικός παράγων που φέρεται προσκολλημένος στον αγιορείτη ηγούμενο πνευματικό του είναι ο υπουργός επικρατείας.
– Η πρόεδρος πρωτοδικών που χειρίστηκε την υπόθεση των διεκδικήσεων της μονής Βατοπαιδίου ήταν η μόνη (από τα 3) μέλη του δικαστηρίου που έκλινε υπέρ της μονής παρά την -σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά- παντελή έλλειψη στοιχείων προς αυτή την κατεύθυνση. Όταν ρωτήθηκε, κατηγορούμενη, για την στάση της αυτή δήλωσε, προφανώς σκεπτόμενη ότι καλύτερα είναι να σε πουν θρησκόληπτο ή βλάκα παρά ανέντιμο, ότι δε φαντάστηκε ότι οι μοναχοί θα έλεγαν ψέμματα/θα προέβαλαν άδικες διεκδικήσεις. Μόνο που όταν είσαι δικαστής, η προκατάληψη τείνει να ισούται με ατιμία διότι η βασική απαίτηση είναι να είσαι ακέραιος υπό πάσα έννοια: να μην αδικείς, δηλαδή, είτε το κάνεις από συμφέρον είτε από προκατάληψη. Οπότε της λείπει και ένα ακόμα απαραίτητο (λέμε τώρα) προσόν για δικαστή: η λογικά στέρεη επιχειρηματολογία.
Κών/νε για εμένα που μένω έξω και στο τσακίρ κέφι διαβάζω την κυριακή μια Κ ή ένα Βήμα, είναι πολύ ενδιαφέροντα αυτά που λες, κυρίως τα κουτσομπολιά (που στην ελλάδα, ώς συνήθως, είναι το ζουμί), παρόλο που δεν έχουν σεξ (ακόμα; ).
Στα σοβαρά τώρα, είναι στενάχωρο να βλέπει κάνεις ότι στην ελλάδα τα μόνα θέματα και η μόνη “ουσιαστική” πολιτική αντιπαράθεση, είναι τα σκάνδαλα.Θέματα τεράστιας σημασίας (όπως ο καποδίστριας 2, η παιδεία, το περιβάλλον) περνάνε στο ντούκου από ΜΜΕ και πολιτικούς χωρίς να προκαλούνε σοβαρή αντιπαράθεση, ενώ διάφορα τέτοια σκάνδαλα συζητιούνται έντονα.
Vodafone, πακιστανοί, Λιακόπουλος (για τον οποίο τελικά δεν μάθαμε αν έζησε, ούτε αν η 35/36/37 χρόνη που τον εκβίαζε (δεν θυμάμαι καλά το όνομα της) είναι ακόμα φυλακή), ομόλογα, Siemens…. γίνεται χαμός για κανά μήνα, και μετά δεν μαθαίνουμε τίποτα, αν τελικά βρήκαμε κανένα ένοχο, αν τον τιμωρήσαμε – δεν ξέρει κανείς. (αν και φοβάμαι ότι τα περισσότερα πορίσματα της δικαιοσύνης σε αυτές τις περιπτώσεις είναι του στυλ “φταίει ο Χ”πετρής” )
Νιώθω λοιπόν σαν τους χειραντλούντες αναγνώστες του Playboy που χάνουν τον χρόνο τους με μανούλια που δεν πρόκειται ποτέ να βατέψουν.
Αφού δεν πάει κανένας μέσα, τι το κουράζουμε;
Το μόνο θετικό που βλέπω, είναι ότι το σκάνδαλο αυτό είναι μια μεγάλη ευκαιρία να αποσταθεροποιηθεί το πολιτικό σύστημα της χώρας για τα καλά (δηλ. να γίνει αδύνατον να βγει κυβέρνηση).Παρά τα αναπόφευκτα προβλήματα που θα φέρει μια τέτοια κατάσταση, είναι νομίζω αναγκαία.
Ενδιαφέρον θα είχε τέλος να μας πείτε εσείς οι νομικοί την γνώμη σας για το ότι η υπόθεση πάει στην βουλή.
Είναι νομικά εύλογη αυτή η κίνηση; (εννοώ αν συμβεί κάτι αντίστοιχο σε σοβαρή χώρα (αν υπάρχουν πια τέτοιες), ακολουθείται η ίδια διαδικασία; )
Καταλαβαίνω ότι για θέματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια ακολουθείται ειδική διαδικασία, αλλά δεν νομίζω να βρισκόμαστε σε μια τέτοια περίπτωση.
Δεν πιστεύω ότι τούρκοι, εβραίοι, (γύφτο)σκοπιανοί, αμερικάνοι κ.ά. εχθροί της χώρας μας μπορούν να αντλήσουν πληροφορίες από την υπόθεση ΒΑτοπεδίου τέτοιες που θα τους επιτρέψουν να πετύχουν πιο εύκολα τον στόχο τους, δηλ. τον αφανισμό μας από τον χάρτη.
Τέλος μια ακόμα απορία:
Πριν κανά μήνα δεν βγήκε ο Κατσιφάρας (αν δεν κάνω λάθος) και είπε επίσημα ότι πήρε μίζα από την Ζήμενς;
Γιατί σε αυτήν την περίπτωση (αν δεν κάνω λάθος) δεν κινήθηκε τίποτα;
(συγγνώμη αν η νομικές απορίες μου είναι αφελής)
να σε πω: η ορθοδοξια εχει κολλησει σε καποια ζητηματα εδω και καμμια χιλιετια
α) τεχνοτροπια στη ζωγραφικη
β) μονοφωνικη μουσικη (να μην πω για τις αγριοφωναρες μερικων ψαλτων, τεσπα)
γ) εμφανιση των παπαδων (αμαν πια αυτα τα ταλιμπανικα μουσια), υποχρεωτικα ρασα στην καθημερινη ζωη (ακομα και αν παιζουν μπασκετ ρε φιλε), φυλο των παπαδων (περιμενουμε αραγε γυναικες να γινουν ιερωμενες αυτο τον αιωνα?)
Αλλα εχουμε καποια βασικα πλεονεκτηματα εναντι των καθολικων που δεν φευγουν ευκολα
α) οι Ελληνες απλα δεν αντεχουν τα δογματα. Μπορει στα χαρτια η ορθοδοξια να ειναι αυστηρη, στην πραξη απαιτει μαλλον λιγοτερη δουλεια απο τον πιστο. (υπαρχει αστος ορθοδοξος που να μην κανει σεξ πριν τον γαμο ας πουμε?)
β) απουσια αντιστοιχου του πάπα.
γ) οι παπαδες μπορουν να παντρευτουν πριν την χειροτονηση (μεγαλο πλεονεκτημα, δεν ξερεις τι αρρωστα μυαλα θρεφει η αγαμια στους καθολικους)
οσο για τα κουτσομπολια:
προβλεπεται γενικα κανενας ελεγχος των αποφασεων των δικαστων? παντως για οποιονδηποτε εχει πατησει σε δικαστηριο, δεν ειναι μυστικο: πολλοι δικαστες ειναι παραλογοι και καταφανως underqualified. Δεν κανουν καν κοπο να κρυψουν τις προκαταληψεις ή/και την ασχετοσυνη τους. Δεν φταινε αυτοι, αλλα το συστημα δουλευει τελικα? Δηλαδη κατα πρωτον, τουλαχιστον σε δευτεροβαθμιο επιπεδο, εχουμε σοβαρη αποδοση δικαιοσυνης? Και κατα δευτερον, υπαρχει καθολου αντιδραση οταν ενας πρωτοβαθμιος στελνει συνεχως ηλιθιες αποφασεις στα εφετεια?
περι υπουργου, την νοοτροπια ενος ατομου που βλεπει καποιον ως αγιο προσωπο και μετα ακουει τον “αγιο” να του ζηταει ατιμες χαρες και ρουσφετια, πραγματικα δεν μπορω να την καταλαβω.
Σναποραζ,
Επιτέλους τοποθετούμαι εκεί που μου αρμόζει: είμαι η Τατιάνα Στεφανίδου του διαδικτύου. Κόποι ετών απέδωσαν καρπούς. Ευχαριστώ τους γονείς μου, τον ατζέντη μου… Κι όλα αυτά χωρίς καν να ζω στην Ελλάδα τα τελευταία 4 χρόνια… Μιλάμε για μεγάλο ταλέντο.
Ποιος πείραξε το Λιακόπουλο; Ένα όνομα δώστε μου και καθαρίζω εγώ.
Αρκεί να το πάμε μέχρι το τέλος. Να προκύψει κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει ο Τσίπρας υπουργός παιδείας, ο Αλαβάνος εξωτερικών, να πλακωθούμε με όλη τη Δύση, να “κοινωνικοποιηθούν οι πόροι” με σωρεία άρπα-κόλλα κρατικοποιήσεων, να κλείσουν τα ΑΕΙ διά παντός και να επανιδρυθούν ως καφελέσχες φίλων Κροπότκιν και, εν τέλει, να γίνουμε η υπέροχη χώρα που ήμασταν το ’80 και βάλθηκαν όλοι να την καταστρέψουν.
Άλλη η εντός και άλλη η εκτός παρενθέσεως ερώτηση. Το Σύνταγμα, στο άρθρο 86 αν θυμάμαι καλά (που μπορεί και να μη θυμάμαι καθότι γέρων και ψιλοεγκαταλείψας τα παλιά καλά νομικά), προβλέπει τη διαβίβαση των σχετικών στοιχείων στη Βουλή, αν διαπιστωθούν ευθύνες υπουργών κατά το νόμο περί ευθύνης τους (που είναι και πρόσφατος, του 2003- και πάλι δεχόμενοι ότι θυμάμαι καλά). Ο Σανιδάς υποστηρίζει ότι απαιτούνται συγκεκριμένες ενδείξεις που δεν προκύπτουν εν προκειμένω. Μέχρι να δούμε το φάκελο -που σίιιιιγουρα θα τον δούμε σύντομα- όλα αυτά δεν μπορούν να κριθούν. Φυσικά, το τι “στοιχεία” πρέπει να προκύψουν είναι ζήτημα ερμηνείας. Δεδομένου ότι δεν συμβαίνει και κάθε μέρα, φαντάζομαι ότι θα πρέπει να έχει ασχοληθεί κανείς διεξοδικά για να μας διαφωτίσει για τις εκατέρωθεν απόψεις. Ευπρόσδεκτες οι γνώμες. Τώρα, το τι γίνεται σε άλλες χώρες το αγνοώ.
Δεν τίθεται θέμα εθνικής ασφάλειας για την εφαρμογή του άρθρου 86 Σ.
Τι άλλο να γίνει δηλαδή; Να τον αποκεφαλίσουν στην πλατεία Συντάγματος; Υποτίθεται ότι οι εισαγγελείς εργάζονται πυρετωδώς.
Σωτήρη,
Πως δεν υπάρχει; Εγώ.
Αυτό είναι αλήθεια. Οι ορθόδοξοι έχουν πολλούς μικρούς πάπες.
Φυσικά.
Να σου πω, από τον καιρό που ήμουν κι εγώ ένας μικρός, νεαρός δικηγόρος θυμάμαι ότι τα πράγματα στο Εφετείο ήταν πιο σοβαρά: προετοιμαζόμασταν καλύτερα, ψάχναμε τα νομικά μας επιχειρήματα ελπίζοντας ότι θα τα αρθρώσουμε αξιοπρεπώς και φορούσαμε σταυρωτά σακάκια. Από την άλλη, ο εισαγγελέας εφετών που έβαλε τα θέματα στις εξετάσεις του ΔΣΑ όταν έδινα εγώ δεν ήξερε την αντικειμενική υπόσταση της απάτης (του είχε ξεφύγει ένα στοιχείο της) και όσο κι αν επέμενα, δεν έλεγε να τη θυμηθεί. Αν αναλογισθείς πόσες υποθέσεις απάτης θα είχε δικάσει -συμπεριλαμβανομένων και κακουργηματικών- δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.
Υποθέτω ότι κάποια καντήλια θα τα κατεβάζουν οι εφέτες – για κάτι παραπάνω δεν παίρνω θέση.
Δεν παρακολουθείς την συζήτηση. Είπαμε, ένας μοναχός δεν μπορεί ποτέ να ζητεί κάτι άτιμο. Συγκεντρώσου.
Κών/νε ευχαριστώ για την απάντηση.
Νιώθω ότι πρέπει να κάνω μια διευκρίνηση σχετικά με αυτό που είπα για το κουτσομπολιό:
Το κουτσομπολιό δεν είναι ένα θέμα της πλάκας, παρόλο που συνήθως εκεί καταλήγει (όπως όλα εξάλλου στην ελλάδα).
Οι περισπούδαστες και “σοβαρές” αναλύσεις που διαβάζω για σκάνδαλα σαν αυτό του θέματος είναι νομίζω αποτυχημένες ακριβώς επειδή συνειδητά απέχουν από το κουτσομπολιό.
Ο οξυδερκής παρατηρητής από την άλλη, είναι ακριβώς αυτός που δίνει στο κουτσομπολιό την αξία που του αντιστοιχεί: υπάρχουν και πιο σοβαρά πράγματα, στην κατανόηση τους όμως συχνά χρειάζεται γνώση του κουτσομπολιού.
Το θέμα είναι να είμαστε παρατηρητές, όχι voyeurs.
Εμένα πάντως το άρθρο σου μου άρεσε πολύ, πιστεύω το κατάφερες αυτό!
Πιστεύω ότι μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ ίσως τελικά να είναι πολύ θετική εξέλιξη μακροπρόθεσμα.
Η ανευθυνότητα και οι σουρρεαλιστικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο ότι δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να κυβερνήσουν (ούτε καν χωριό).
Η βεβαιότητα αυτή οδηγεί στον γνωστό μπανανό-ριζοσπαστισμό και αυτός με την σειρά του παρασύρει και το ΠΑΣΟΚ (ακόμα και την ΝΔ που, κατά βάθος, και αυτή ΠΑΣΟΚ είναι).
Αν ωστόσο ο Τσίπρας, ο Αλαβάνος κτλ αναλάβουν θέση ευθύνης, αναγκαστηκά θα αναθεωρήσουν (δεν είναι βλάκες, καταλαβαίνουν τι συμβαίνει πολύ καλύτερα απ’όσο δείχνουν).
Κάτι αντίστοιχο νομίζω συνέβει σε χώρες που συνηθίζονται οι κυβερνήσεις συνεργασίας.Π.χ. στην Ιταλία η Λέκγα του Βορρά όταν ήταν ακόμα μικρό κόμμα χωρίς πρόσβαση στην εξουσία είχε ακραίες θέσεις (διάσπαση της χώρας).Τώρα πλέον που έχει αυξήσει την δύναμη της κ συμμετέχει σε κυβερνήσεις, έχει πιο ρεαλιστικές θέσεις (πλέον έχει σαν αίτημα όχι την διάσπαση αλλά τον/την federalism).Και το ΚΚ εξάλλου στην χώρα αυτή ήταν πολύ πιο σοβαρό (όσο σοβαρό μπορεί να είναι ένα ΚΚ δηλ), ήδη από την εποχή του Berlinguer.Το δικό μας δεν έχει φτάσει καν εκεί…
Πολύ σωστή παρατήρηση. Η εξουσία σε αλλάζει δραματικά και εσωτερικά και στα μάτια του κόσμου.
Πάντως την απάντηση Κων/νε ούτε εγώ την αντιλήφθηκα.
Δείμε, κρίνοντας από το σχόλιο σου
(η έμφαση δική μου), μια χαρά τα κατάλαβες όλα.
Μπράβο. Τι μας περιμένει μετά; Υπέρ των Ταλιμπάν;
(at least I plugged my link…)
Θα μου επιτρέψεις, φίλε Kensai, να επιλέγω εγώ το περιέχομενο και το ύφος των αναρτήσεών μου. Εσύ μπορείς, απλά, να μην τις διαβάζεις. Έτσι κι αλλιώς, από αυτή την ανάγνωση, λίγο ωφελείσαι εσύ κι ακόμα λιγότερο εγώ.
Αυτό βρε παιδιά, επειδή το έχει αναφέρει και ο S_G, πώς ακριβώς περιμένετε να γίνει? Δηλαδή, δεν πρέπει να τις διαβάσει κάποιος πρώτα (τις αναρτήσεις) για να καταλάβει τι θέλεις να πεις και αν το είπες ωραία?
Εγώ βρήκα την ανάρτηση ενδιαφέρουσα και απρόσμενη. Τώρα πώς είναι δυνατόν να αρέσει σε όλους όσους την διάβασαν και σε όσους δεν αρέσει να το προβλέπουν πριν την διαβάσουν μου διαφεύγει.
Ο Κωνσταντίνος δεν κατάλαβε πως τα σχόλιά μου- όπως συμβαίνει σε πολλές συζητήσεις εδώ στο Συνιστολόγιο- πηγαίνουν παράλληλα με το αρχικό του κείμενο και όχι απαραίτητα ως απάντηση. Δηλαδή από ένα σημείο και μετά δεν παίζει ρόλο αν έκανε καλαμπούρι ή όχι, εγώ έγραφα για τον Εφραίμ ανεξάρτητα.
Εν πάση περιπτώσει, για άστοχα σχόλια ο Κωνσταντίνος είναι ο τελευταίος που μπορεί να παραπονιέται.
Συνοπτικά, διότι δεν αφορούν κανέναν αυτές οι συζητήσεις, θα αναφερθώ σε 2-3 σημεία – κάποια επί της αρχής και κάποια επί της διαδικασίας.
JL,
1) Το σχόλιό μου δεν αφορούσε όλους ανεξαιρέτως αλλά κάποιον συγκεκριμένο που γνωρίζει πλέον και το ύφος και τη θεματολογία των αναρτήσεών μου. Και στον οποίο απευθυνόμουν προσωπικά.
2) Η παρατήρηση του συγκεκριμένου σχολιαστή τελικά είχε να κάνει πολύ λιγότερο με το περιεχόμενο και πολύ περισσότερο με τον τίτλο του κειμένου -άλλωστε το πρώτο αναιρούσε τον δεύτερο. Αν ο τίτλος, λοιπόν, σε ενοχλεί, πας παρακάτω με δική σου ευθύνη.
3) Επενέβην μόνο όταν έκρινα ότι το πράγμα άρχισε να εκτρέπεται με τις “προτροπές” για τι είδους κείμενα θα πρέπει να γράφω ή να μη γράφω. Ποτέ δεν έχω αναφερθεί με τον ίδιο τρόπο σε σχόλιο επί της ουσίας. Όταν ένα τέτοιο σχόλιο το κρίνω -για τον ένα ή τον άλλο λόγο- ανάξιο σχολιασμού, απλά σιωπώ.
Kensai,
Δε βλέπω να σε ψέγω πουθενά για σχόλιο εκτός θέματος ή για διαστρέβλωση του κειμένου – μόνο για παραινέσεις επί ζητημάτων που αφορούν αποκλειστικά εμένα. Μάλλον ήθελες απαραιτήτως να κάνεις την συγκεκριμένη παρατήρηση και δημιούργησες μόνος σου την αφορμή. Έστω κι έτσι, όμως, ο σύνδεσμος που παραθέτεις αδυνατεί να επωμισθεί το βάρος που του φορτώνεις για τους παρακάτω απλούς λόγους:
1) Ένα άστοχο σχόλιο δε θα αποδείκνυε ότι “είμαι ο τελευταίος που μπορεί να παραπονιέται”. Αν όλοι οι άλλοι έχουν κάνει περισσότερα, είμαι ο πρώτος.
2) Το εν λόγω σχόλιο ήταν απολύτως εντός θέματος. Αν εσύ το θεωρείς “άστοχο” για κάποιο άλλο λόγο, θα έπρεπε να μας εξηγήσεις τι εννοείς.
Αλλά, πριν σπεύσεις να το κάνεις θα σε παρακαλούσα να κάνεις μία παύση και να αναλογιθείς ότι ίσως όλη αυτή η αυτοπεποίθηση και η επιθετικότητα είναι τελικά μία κακή ιδέα. Όταν νιώθουμε ότι γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα καλύτερα από τους ειδικούς το πιθανότερο είναι ότι αυτή μας η αίσθηση ειναι ψευδής. Και όταν νομίζουμε ότι ξέρουμε καλύτερα από τους άλλους τι θα έπρεπε να κάνουν θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνουμε αυτή την πεποίθηση. Δε θα επανέλθω σε αυτή την συζήτηση διότι, όπως ήδη είπα, είναι μάλλον ενοχλητική για τους επισκέπτες του ιστολογίου και εμένα προσωπικά μου είναι δυσάρεστη. Σου ξαναλέω ότι κανείς από τους δυο μας δεν ωφελείται όταν ασχολείσαι με τα κείμενά μου. Κράτα, λοιπόν, τους τύπους όπως κάνω κι εγώ και τις υποδείξεις για τον εαυτό σου. Την ελευθερία μου να γράφω ό,τι μου κάνει κέφι δεν τη διαπραγματεύομαι και η επιμονή σου, με δεύτερο άκομψο σχόλιο, είναι προσβλητική. Όταν χρειαστούμε παιδονόμο ή λογοκριτή θα είσαι ο πρώτος που θα προτείνω.
Καταλαβαίνω τι λες Κωνσταντίνε, δεν θέλω να επέμβω, αλλα δεν μπορώ κιόλας, γιατί βλέπω ένα λογικό λάθος.
Γιατί υπό κάποια έννοια τα όσα λες στον Kensai επιστρέφονται σε εσένα. Δεν μπορείς να λες σε κάποιον: Δεν μπορείς να μου υποδεικνύεις τι θα λέω. Γιατί του υποδεινύεις τι να λέει.
Αλλά, ειλικρινά επειδή νιώθω ότι πρόκειται περί παρεξήγησης, δεν πρόκειται να εμπλακώ άλλο – και αυτό πολύ ήταν.
γνωριζεις τον συγγραφεα και το ιστολογιο, αν σου αρεσουν διαβαζεις τα κειμενα αναμενοντας κατι με βαση τον τιτλο και τις “ετικεττες” (tags) που εχει.
Αν δεν σου αρεσει, κανεις δεν σου φταιει. Αυτο που λεει ο Κων/νος εν προκειμενω ειναι οτι δεν μας ενδιαφερουν σχολια που αναρωτιουνται αν το αρχικο κειμενο εχει νοημα να γραφτει. Γραφτηκε, αν δεν αρεσει σε καποιον καμμια υποχρεωση να το διαβασει.
Παρεπιμπτοντως, σκεφτομαστε να εισαγουμε αξιολογηση των κειμενων, οπως κανουμε ηδη στην κυρια σελιδα (δηλαδη να ψηφιζουν οι αναγνωστες ποσο ενδιαφερον ειναι). Οχι σαν διαγωνισμο δημοφιλιας, αλλα απλα για να μπορει ο αναγνωστης με μια ματια να βλεπει ποσο γενικου ενδιαφεροντος ειναι το κειμενο.
Απο κει και περα Κενσαϊ, δεν ειναι η πρωτη φορα που σχολιαζεις κειμενο χωρις να το διαβασεις. Αν θες απλα να πεις τα δικα σου, καντο χωρις να σχολιαζεις ομως το κειμενο (το οποιο δεν διαβασες!). Αρκετα με την συζητηση επι προσωπικου, ειδικα αν ειναι για τοσο επουσιωδη θεματα.
Δε βλέπεις καλά. Δεν υποδεικνύω να μην υποδεικνύει γενικά, αλλά να μην κάνει μία συγκεκριμένη κατηγορία υποδείξεων που εγώ δεν κάνω ποτέ. Και προσφέρω και λόγο γιατί δε θα πρέπει να γίνονται. Δέχομαι ότι δεν το έθεσα αρκούντως αναλυτικά, αλλά θα έπρεπε να είναι σαφές από τα συμφραζόμενα. Σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσα να πω ότι μόνο μία υπόδειξη επιτρέπεται και αυτή είναι αυτή που υποδεικνύει ότι δε θα πρέπει να γίνονται υποδείξεις – τα περί λογικού σφάλματος πάνε αμέσως περίπατο. Γενικά, και χωρίς παρεξήγηση, βιάζεσαι να πεις too much and too strongly. Κατά τα λοιπά, ασφαλώς και δεν σε θεωρώ παρείσακτο και απολογούμαι αν αυτό φάνηκε- η συζήτηση είναι, δυστυχώς, δημόσια και μπορείς να παρεμβαίνεις όποτε θέλεις.
Δεν έκανα κανένα τέτοιο σχόλιο. Απλά απαντούσα στη λέξη «ειρωνία» που έγραψε με bold για να μου δώσει να καταλάβω ότι έκανε καλαμπούρι και τον αδίκησα. Αν το κείμενο είχε γραφτεί απ’τον Θανάση- που μας συνηθίζει σε προκλητικά κείμενα– δεν θα υπήρχε καμία παρεξήγηση.
Αυτό είναι μια ολόδικιά σου θεωρία (ότι δε διαβάζω τα κείμενα) κι έχει να κάνει με τη δικιά σου εμπαθή στάση όταν δε συμφωνείς που στη λέω. Άσε που στο όλο θέμα δεν έκανα πουθενά quote το κείμενο του Κωνσταντίνου (δες πώς ξεκινάω) και ούτε θα το είχα συνεχίσει αν δε μου απαντούσε.
Έγραψα για μια πιθανή παρεξήγηση και μετά κατά την εξήγηση επεκτάθηκα στον Εφραίμ και τα χρυσόβουλα. Τώρα αν δεν έπιασα το «λεπτό χιούμορ» του Κωνσταντίνου να με συμπαθάτε. Νόμιζα πως τέτοια αστεία γράφουμε μονάχα την Πρωταπριλιά. Πάντως αν ήταν αστείο μάλλον δεν έπιασε κρίνοντας απ’τα buzzes που μάζεψε [για την ώρα] απ’τα οποία ένα των δύο είναι το… δικό μου! :?
Τέλος από μένα Κωνσταντίνε. Αλλά να χαρείς, μη μου το παίζεις θύμα και «βιασμένος» απ’το σχόλιό μου. Εσύ ειρωνεύτηκες. Έχουν υπάρξει και πολλά άλλα σου κείμενα που τα εκτίμησα και τα επικρότησα. Αυτό… ε όχι τόσο.
Κλείσμο των εκκλησιών άμεσα και δήμευση των περιουσιών υπέρ του λαού. Κεφάλια σε πιάτο!