Συνεχίζω εδώ από το προηγούμενο.
Διερωτώμασταν λοιπόν ποια είναι τα σχετικά με την ποινική δίωξη στοιχεία, των οποίων η δημοσίευση επιτρέπεται με εισαγγελική διάταξη. Υποστηρίζω ότι σαφώς μεταξύ αυτών όμως πρέπει να περιλάβουμε και την εικόνα του κατηγορουμένου. Γιατί αλήθεια, τι επιτρέπει αποτελεσματικώτερη ταυτοποίηση του δράστη και ακριβέστερη απόδοση της ευθύνης από την σύνδεσή της με ένα πρόσωπο; Γνωρίζουμε οι ίδιοι πολλούς ανθρώπους κατ’ όψιν, κανένα όμως από την διεύθυνση και το όνομά του [όλα αυτά βέβαια υπό την προϋπόθεση ότι η δημοσίευση της φωτογραφίας θα υπείκη στην αρχή της αναλογικότητας, π.χ. δεν θα τελήται για ελαφρά πλημμελήματα ούτε θα διαιωνίζεται χρονικά].
Προς την ίδια κατεύθυνση κινείται και η ερμηνεία που προκύπτει από τα, όχι πολύ διαφωτιστικά πάντως, Πρακτικά της Βουλής. Εκεί, ο εισηγούμενος Υπουργός Σ. Χατζηγάκης καθορίζει ως εξής την λειτουργία της εν λόγω τροποποίησης (σελ. 2518, παρομοίως και στην σελ. 2529):
Βγάζει τις μάσκες από κοινούς εγκληματίες και προστατεύει την κοινωνία με τις διατάξεις τις οποίες περιέχει
Η διάταξη λοιπόν κατά την εισήγησή της φαίνεται σαφώς να περιελάμβανε την δημοσίευση και των φωτογραφιών των κατηγορουμένων. Κατά την γνώμη μου περισσότερη σαφήνεια στο σημείο αυτό δεν θα έβλαπτε καθόλου, ίσα ίσα.
Παρατηρώ όμως ότι, ενώ επί χρόνια δημοσιεύονται από την ΕΛΑΣ οι φωτογραφίες διαφόρων κατηγορουμένων, κανείς μέχρι τώρα δεν είχε αντιδράσει κατά τον τρόπο αυτό. Λογικά όμως το ζήτημα δεν έχει διαφορά νομικώς: αν είναι παράνομη η δημοσίευση των φωτογραφιών των εκδιδομένων, τότε είναι και αυτών ή αυτών των κατηγορουμένων. Αν είναι “διαπόμπευση” το ένα, τότε είναι και το άλλο.
Ισχυρίζεται διάφορα και διαφορετικά σχετικώς με το θέμα μας η συνήθως νηφάλια Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου [που συλλαμβάνεται βέβαια δεύτερη φορά κλέπτουσα οπώρας]. Αξίζει τον κόπο να αντικρούσω κάποια από αυτά.
Μετράω λοιπόν λάθη:
η δημοσίευση των φωτογραφιών και η αποκάλυψη της οροθετικότητας των γυναικών αυτών είναι αδικαιολόγητη και προσβάλλει την τιμή και την υπόληψή τους.
Λάθος, αφού προβλέπονται στον νόμο, πρόκειται εξ ορισμού για νόμιμες προσβολές. Σαν να λες ότι η καταδικαστική απόφαση προσβάλλει την υπόληψη του κατηγορουμένου.
η σκοπούμενη και καθόλα θεμιτή προστασία του κοινωνικού συνόλου (ενημέρωση και ευαισθητοποίησή του και διαφύλαξη της δημόσιας υγείας) μπορούσε να επιτευχθεί με σαφώς ηπιότερα μέσα: δηλαδή, με τη δημοσιοποίηση των χαρακτηριστικών των γυναικών που συλλήφθηκαν (ύψος, χρώμα ματιών και μαλλιών, εθνικότητα, κλπ) και της περιοχής (οίκος ανοχής, «πιάτσα») όπου εργάζονταν.
Εδώ η Ένωση χρησιμοποιεί την μόνη δυνατή γραμμή αμύνης, την εφαρμογή in concreto της αρχής της αναλογικότητας, πάντα πρόχειρης διά πάσαν νόσον και πάσαν νομικήν μαλακίαν. Όπως και να το κάνουμε όμως, το πρόσωπο του πιθανολογούμενου εγκληματία είναι απολύτως σχετικό με την προστασία του φερόμενου ως παθόντος. Καλά και άγια όλα τα άλλα και έπρεπε να εξεταστούν ενόψει της αρχή της αναγκαιότητας, τα γράφω και εγώ ως προς τα ονόματα και τις διευθύνσεις, αλλά το πράγμα δεν αλλάζει.
Ας αλλάξουμε λίγο τα πραγματικά περιστατικά, κρατώντας καθετί ουσιώδες. Ας υποθέσουμε ότι ασκείται δίωξη κατά μιας ομάδας χρυσαυγιτών, οι οποίοι φέρονται ότι μόλυναν με το θανατηφόρο βακτήριο της σαλμονέλας το συσσίτιο κάποιων, άγνωστων ακόμη, άστεγων Πακιστανών. Η μόλυνση έγινε μια συγκεκριμένη ημέρα, όταν οι χρυσαυγίτες προσφέρθηκαν τάχα εθελοντικά για να μοιράσουν το συσσίτιο, το οποίο, αφού το μόλυναν, το μοίρασαν πράγματι με τα χεράκια τους, ενώπιοι ενωπίοις με τα θύματά τους. Η Εισαγγελία έχει συλλάβει τους χρυσαυγίτες, ξέρει λοιπόν ποιοι είναι, πώς τους λένε, έχει μάλιστα και την φωτογραφία τους. Δεν ξέρει όμως ποιοι είναι οι Πακιστανοί, αν και γνωρίζει δύο πράγματα: α) είναι δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες, και β) η υγεία τους και πιθανόν η ζωή τους διατρέχει άμεσο κίνδυνο.
Όλες οι κρίσιμες παράμετροι είναι ίδιες: ποινική δίωξη για το ίδιο κακούργημα, αόριστος αριθμός παθόντων, κίνδυνος ζωής, δημοσίευση φωτογραφιών. Ερωτώ λοιπόν: σε μια τέτοια περίπτωση θα συναινούσε άραγε η Ένωση στην δημοσιοποίηση των φωτογραφιών ή μήπως όχι; Και η στάση της θα καθωριζόταν τότε από την ερμηνεία του νόμου ή από εξωδικαϊκά ιδεολογικά φορτία;
Όταν το διακύβευμα είναι η ίδια η ζωή του παθόντος, η Πολιτεία υποχρεούται θετικά να λάβη κάθε δυνατό μέτρο για την προστασία της. Η ιδιωτικότητα των κατηγορουμένων είναι ούτως ή άλλως υποδεέστερο έννομο αγαθό έναντι της ζωής ή της υγείας. Γίνεται δύο φορές υποδεέστερο όταν, όπως τώρα, συγκρίνουμε υπόπτους τέλεσης ενός κακουργήματος με τα φερόμενα ως θύματά τους.
διότι δεν απαιτείται και η φωτογραφία της ιερόδουλης προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί κάποιος, ο οποίος πληρώνει για να κάνει μη ασφαλές σεξ, και να υποβληθεί σε ιατρικές εξετάσεις.
Αφού φορούσε κοντή φούστα κύριε Πρόεδρα, τά’θελε και τά’παθε… Το θύμα φταίει, όχι ο θύτης, κατά την Ένωση. Η οποία υποτίθεται ότι είναι Ένωση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και όχι “του Ανθρώπου εκτός από τους Πελάτες Εκδιδομένων”. Όταν λέμε όλων, εννοούμε όλων.
Αλλά όταν ολόκληρη ΕΕΔΑ προωθεί τον Νεοηθικισμό της καπότας, εύλογο είναι ο αρμόδιος Υπουργός να απαιτή την εγκληματοποίηση των απροφύλακτων πελατών.
Αλλά για το ποια η ευθύνη καθενός ακολουθεί εντός των ημερών άλλη ανάρτηση.
θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν και τα αντίστοιχα στοιχεία όλων όσων –υπό το άκουσμα της παραπάνω είδησης– έσπευσαν να εξετασθούν και διαπιστώθηκε ότι είναι και αυτοί οροθετικοί και στη συνέχεια τα στοιχεία των συζύγων τους, των φιλενάδων τους κ.ο.κ., γιατί ο κίνδυνος για την υγεία εικάζουμε ότι δεν αλλάζει ανάλογα με το φύλο, την κοινωνική θέση ή την εθνικότητα ενός προσώπου. Εκτός αν οι οροθετικοί «οικογενειάρχες» δεν συνιστούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία.
Το απόσπασμα αυτό δεν είναι πρόσφορο προς αντίκρουση, το έβαλα περισσότερο για να κάνουμε χάζι την “νομική” επιχειρηματολογία. Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει ποια είναι η διαφορά της ποινικής δίωξης από την μη ποινική δίωξη.
Η Ένωση τελειώνει την ανακοίνωσή της με διάφορες υπολογοτεχνικές γραφικότητες περί μετακατοχικού βίαιου ξυρίσματος της κεφαλής, περί ρατσιστικών και σεξιστικών στερεότυπων και περί της αδιατάρακτης γαλήνης του ελληνικού νοικοκυριού [!], οπότε σταματώ εδώ, δεν θα είχε νόημα.
Ένα άλλο θέμα είναι ότι κατά την άποψη της Ένωσης και του e-lawyer χρειαζόταν τάχα άδεια της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Και η μεν Ένωση αρκείται στα παραλογοτεχνικά και δεν αποτολμά να τεκμηριώση νομικά κάτι τέτοιο, ο δε e-lawyer το προσπαθεί, αλλά, όπως συνήθως, κάνει λάθος.
Ο e-lawyer λοιπόν επικαλείται κυρίως μια καταπληκτικά άσχετη γνωμοδότηση της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, την υπ’ αριθμ. 2/2009. Η γνωμοδότηση αυτή αφορά το ζήτημα αν ο Εισαγγελέας εκδίδοντας εισαγγελική παραγγελία, πέραν και εκτός πάσης ποινικής διώξεως δηλαδή, μπορεί να διατάσση την διοίκηση να χορηγή έγγραφα περιέχοντα προσωπικά δεδομένα, και μάλιστα ευαίσθητα. Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον θέμα και σας συνιστώ να διαβάσετε την γνωμοδότηση για την εγκυκλοπαιδική σας ενημέρωση [και για να δήτε πώς κάθε φέουδο του ελληνικού κράτους, Εισαγγελία, Αρχή ή ΝΣΚ προασπίζεται με ζήλο τις δικές του αρμοδιότητες]. Η γνωμοδότηση όμως ρητώς δεν ασχολείται με οτιδήποτε συμβαίνει αφού έχει ασκηθή η ποινική δίωξη. Παντελώς άσχετο συνεπώς με το θέμα μας.
Από κοντά και ο Συνήγορος του Πολίτη, ο οποίος στο δελτίο τύπου που έδωσε στην κυκλοφορία δεν καταδέχεται καν να αναφέρη έστω μία συγκεκριμένη διάταξη νόμου, αλλά κάνει απλά μια εκ του προχείρου εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας και αυτός. Μέχρι λοιπόν οι συνάδελφοι του ΣτΠ να μας ενημερώσουν σχετικά με την νομική τους επιχειρηματολογία, δικαιούμαι να εφαρμόζω συγκαταβατικά στην περίπτωσή τους τον πρώτο νόμο του Αθανασίου.
Ας δούμε και ένα άλλο πιθανό αντεπιχείρημα: τι λέει η ΕΣΔΑ; Τι θα έκρινε σχετικά το Στρασβούργο;
Λοιπόν, η ΕΣΔΑ λέει στο άρ. 8 τα εξής αυτονόητα:
1. Παv πρόσωπov δικαιoύται εις τov σεβασμόv της ιδιωτικής και oικoγεvειακής ζωής τoυ, της κατoικίας τoυ και της αλληλoγραφίας τoυ. 2. Δεv επιτρέπεται vα υπάρξη επέμβασις δημoσίας αρχής εv τη ασκήσει τoυ δικαιώματoς τoύτoυ, εκτός εάv η επέμβασις αύτη πρoβλέπεται υπό τoυ vόμoυ και απoτελεί μέτρov τo oπoίov, εις μίαv δημoκρατικήv κoιvωvίαv, είvαι αvαγκαίov δια τηv εθvικήv ασφάλειαv, τηv δημoσίαv ασφάλειαv, τηv oικovoμικήv ευημερίαv της χώρας, τηv πρoάσπισιv της τάξεως και τηv πρόληψιv πoιvικώv παραβάσεωv, τηv πρoστασίαv της υγείας ή της ηθικής, ή τηv πρoστασίαv τωv δικαιωμάτωv και ελευθεριώv άλλωv.
Εδώ συντρέχουν κάμποσες από τις εξαιρέσεις της παρ. 2, οπότε δεν τίθεται θέμα κατά το γράμμα της διάταξης. Τώρα, τι θα έκρινε το Στρασβούργο δεν μπορώ να το προβλέψω με ακρίβεια. Αλλά με την γραμμή που ακολουθεί σε αποφάσεις όπως αυτή εδώ δεν θα με εξέπλησσε πιθανή καταδίκη. Ούτε θα με ενδιέφερε.
Θανάση, εμένα προσωπικά με έπεισες.
Εγώ σου λέω ότι αν ένας άντρας γνώριζε ότι είναι οροθετικός, πήγαινε κάθε βράδυ σε ένα μπαρ, έριχνε κοπέλες, και πήγαινε μαζί τους χωρίς να λάβει προφυλάξεις και χωρίς να τις προειδοποιήσει με αποτέλεσμα να έχει μολύνει εκατοντάδες γυναίκες, οι ίδιοι που σήμερα διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους θα πρωτοστατούσαν στο να δοθεί η φωτογραφία του συγκεκριμένου άνδρα στη δημοσιότητα προκειμένου να προστατευτεί η υγεία των γυναικών αυτών.
Υπάρχει επιπλέον και ένα άλλο ερώτημα το οποίο θα ήθελα να μου απαντήσεις. Αν με κουρέψει ο γείτονας και κολήσω ψείρες θα μπορώ να εγείρω εναντίον του τις ίδιες νομικές αξιώσεις όπως κατά ενός κουρείου στην αντίστοιχη περίπτωση? Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες ασκούσαν τη ερωτική πράξη σαν επάγγελμα δεν συνεπάγεται διαφορετικά μέτρα και σταθμά?
Πολύ εύλογη παρατηρήση. Θα έλεγαν άραγε τότε “οι κοπέλες φταίγανε που δεν επέμειναν στην χρήση προφυλακτικού”; Δεν το νομίζω. Καθόλου όμως.
Για τις ψείρες Κώστα, δεν βλέπω καμιά διαφορά. Εδώ το επαγγελματικό ή όχι του πράγματος δεν παίζει κάποιο ρόλο.
Εννοειται οτι θα ειχαν ευθυνη και οσες πηγαιναν με τον υποθετικο ανδρα του παραδειγματος χωρις προφυλαξεις, εφοσον γνωριζαν οτι καθε βραδυ πηγαινε με αλλη.
Επιπλεον στο παραδειγμα σου Κωστα το συνολο των γυναικων που κανανε μια ξεπετα διχως προφυλαξεις ειναι κατα πολυ μεγαλυτερο αυτου των ανδρων που πηγαν με ιεροδουλες στο κεντρο της Αθηνας χωρις προφυλαξεις. Στη μια περιπτωση η δημοσιοποιηση της φωτογραφιας μοιαζει οντως το προσφοροτερο μετρο για τον εντοπισμο πιθανων θυματων. Στη δευτερη ακομα δεν εχω πειστει και τα αποτελεσματα της ενεργειας αυτης που μαθαινουμε, με πειθουν ολο και περισσοτερο για το αντιθετο.
Θοδωρή, ευθύνη είχαν διότι ήταν καλόπιστες. Αλλα δεν μπορούμε να εξισώνουμε την αφέλεια του θύματος με την αδιαφορία του θύτη για την βλάβη που η πράξη του ενδέχεται να προκαλέσει.
Επιπλέον δεν νομίζω να πρέπει κανείς να αποδείξει ότι η δημοσιοποίηση ήταν το προσφορότερο μέτρο. Αρκεί να ήταν στο ελάχιστο αποτελεσματικό. Η κοινή λογική, διότι δεν είχαμε το χρόνο να συντάξουμε μελέτη, λέει ότι θα ήταν. Δηλαδή δεν βλέπουν οι αλλοδαποί, ή οι γνωστοί των αλλοδαπών, Ελληνικές ειδήσεις? Αυξάνει την πιθανότητα ακόμα και για τον Πακιστανό που δεν βλέπει ειδήσεις να άκουσε από κάποιον τυχαία για το γεγονός, και να επεδίωξε να δει τις φωτογραφίες. Η δική μου λογική λέει λοιπόν ότι σαν μέσο ήταν πρόσφορο. Δε μπορώ να σου πω πόσο, αλλά ήταν.
Για να πούμε του στραβού το δίκιο- χωρίς βέβαια κατα τ’άλλα να απομειώνεται το δικό σου το δίκιο , το παράδειγμα της σαλμονέλας είναι κομματάκι διαφορετικό :ενώ στο υποθετικό παράδειγμα των χρυσαυγιτών το υποκειμενικό στοιχείο που ουσιαστικά προσδιορίζει την ποινική απαξία της πράξης ( σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη ) είναι αδιαμφισβήτητο , στην πραγματική περίπτωση των οροθετικών ιερόδουλων είναι υπό διερεύνηση. Και δεν αποκλείω καθόλου η δικαστική διάγνωση σε επόμενο χρόνο της ενδιάθετης στάσης τους να κλίνει υπέρ της αμέλειας. Η οποία αμέλεια πάντως θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αποδειχθεί , στο μέτρο που οι οροθετικές ήταν κατ’επάγγελμα εκδιδόμενες, άρα και εξ αυτού του λόγου υποχρεωμένες στην τήρηση αυξημένων μέτρων επιμέλειας ( ίσως αυτό να απαντά κάπως στον προβληματισμό του Κώστα).
Κατά τα λοιπά , θέλω μια διευκρίνιση . Που στηρίζεις εσύ την άποψη ότι δεν θα έπρεπε να ζητηθεί η άδεια της Αρχής στην περίπτωσή μας , ως προς τα δεδομένα υγείας και εθνικής καταγωγής ? ( Ο ντόρος άλλωστε που δημιουργήθηκε οφείλεται βασικά στη δημοσιοποίηση δεδομένων υγείας .)
Υποχρεούμαι να θεωρήσω δεδομένο υποκειμενικά τον σκοπό, αφού βάσει αυτού ασκήθηκε η ποινική δίωξη. Αυτό το στοιχείο κρίθηκε ότι συντρέχει τώρα και βάσει αυτού αποφασίστηκε η δημοσίευση.
Δεν υπάρχει χωριστή δημοσίευση δεδομένων υγείας και εθνικής καταγωγής, εξήγησα στο προηγούμενο ότι πρόκειται για δεδομένα σχετικά με την ποινική δίωξη:
Σε ό,τι αφορά ποινικές διώξεις η Αρχή εξ ορισμού δεν έχει αρμοδιότητα. Ο Εισαγγελέας εν προκειμένω δεν έδρασε ως οιονεί όργανο της εκτελεστικής λειτουργίας, όπως όταν εκδίδει εισ. παραγγελίες προς την διοίκηση! [και για αυτό είναι παντελώς άσχετη η γνωμοδότηση που επικαλείται ο e-lawyer]
“Σε ό,τι αφορά ποινικές διώξεις η Αρχή εξ ορισμού δεν έχει αρμοδιότητα. ”
Αυτόν τον ορισμό ψάχνω Θανάση. Στο άρθρο 3 παρ. 2β
αναφέρεσαι ;
Ο αγαπημένος σου :-) e-lawyer θεωρεί ,πρώτον ,ότι η συγκεκριμένη περίπτωση δεν εμπίπτει στο ” στενό πλαίσιο της απονομής της δικαιοσύνης ή για την εξυπηρέτηση των αναγκών της λειτουργίας τους με σκοπό τη βεβαίωση εγκλημάτων”. Όμως η εισαγγελική διάταξη δεν σκοπεί μόνον στην προστασία του κοινωνικού συνόλου, όπως υπολαμβάνει ο e-lawyer, αλλά σαφώς και στη βεβαίωση εγκλημάτων .
Δεύτερο, θεωρεί ότι η επίκληση του άρθρου 3 παρ. 2β και άρα της εξαίρεσης από το πεδίο εφαρμογής του ν. 2472/1997 αντιφάσκει με την ακολουθηθείσα διαδικασία της έκδοσης εισαγγελικής διάταξης για τη δημοσιοποίηση επί τη βάση του άρθρου 2 του ίδιου νόμου . Με άλλα λόγια , εάν ο νόμος 2472/1997 δεν είχε εφαρμογή εν προκειμένω ,γιατί έγινε χρήση του ?
Επ’αυτού θα ήθελα τη γνώμη σου. Εγώ απάντηση προς το παρόν δεν έχω.
Η καθολική εξαίρεση από τον 2472 κατ’ άρ. 3 αφορά τα ιντέρνα της εισαγγελίας. Όταν συγκεντρώνει στοιχεία στο πλαίσιο της ποινικής διαδικασίας, όταν διατάσσει προανάκριση, όταν συντάσσει κατηγορητήριο, δεν εφαρμόζεται ο 2472, τελεία.
Η δημοσίευση που μας ενδιαφέρει εδώ δεν υπάγεται όμως σε αυτήν την γενική εξαίρεση (ο e-lawyer αφωρμήθηκε από κάποια ανακοίνωση της ΕΛΑΣ, που τα μπουρδούκλωνε). Υπάγεται στην ειδικώτερη εξαίρεση του άρ. 2. Και εκεί, ακριβώς επειδή υπάρχει ποινική δίωξη, πάλι δεν ανακατεύεται με κανένα τρόπο η Αρχή στα πόδια της Εισαγγελίας.
Και γενικώτερα, ούτως ή άλλως, η γνώμη ότι ο Εισαγγελεας, ένας δικαστικός λειτουργός, δρώντας υπό αυτήν του την ιδιότητα, έχει οποτεδήποτε την υποχρέωση να πρωτοκολλήση αίτηση και να εκλιπαρήση την άδεια της Αρχής για οποιονδήποτε λόγο ενδεικνύει σοβαρές ελλείψεις στην κατανόηση της διάκρισης των λειτουργιών.
Εφόσον μένουμε στο πεδίο εφαρμογής του νόμου για την προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα , δεν μπορώ να καταλάβω τι το παράδοξο φέρει η άποψη που αναγνωρίζει δικαιοδοτικό έλεγχο στην αρχή προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα . Σημειωτέον , η Αρχή είναι ανεξάρτητη κατά το σύνταγμα Αρχή , η οποία δεν υπολείπεται καθόλου σε σχέση με τον εισαγγελέα σε προσωπική και λειτουργική ανεξαρτησία. Τώρα , εάν με αυτόν το τρόπο θεωρείς ότι καθ’οιονδήποτε τρόπο πλήττεται το κύρος της εισαγγελικής αρχής (” να εκλιπαρήση την άδεια της Αρχής “) , θα πρότεινα να αφήσεις τους ίδιους τους εισαγγελείς να υπερασπίζονται το κύρος του θεσμού :-) – εάν βέβαια θεωρούν ότι καθ’οιονδήποτε τρόπο θίγεται.
Επί της ουσίας λοιπόν , η ειδικότερη εξαίρεση του άρθρου 2 είναι ακριβώς αυτό : ειδικότερη. Αφορά μόνον τα δεδομένα τα σχετικά με την ποινική δίωξη και συνεπώς δεν αφορά άλλα ευαίσθητα δεδομένα. Συμφωνήσαμε , νομίζω ,όμως, ότι στην προκειμένη περίπτωση τα δεδομένα υγείας εξατομικεύουν την ποινική δίωξη και συνεπώς θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν ως δεδομένα σχετικά με την ποινική δίωξη . Μέχρι εδώ συμφωνούμε . Η εισαγγελική όμως δικαιοδοσία που έχει να κάνει με την έκδοση εισαγγελικής διάταξης κατά το άρθρο 2 ν. 2472/1997 δεν νομίζω ότι -“εξ ορισμού” μάλιστα – καθιερώνει κάποιου είδους δικαιοδοτικό άβατο σε βάρος της Αρχής προστασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα , ως προς τα ευαίσθητα δεδομένα , τη ρητή εξαιρέσει αυτών που σχετίζονται με την ποινική δίωξη .
Και για τους παθιασμένους λάτρεις της αρχή της αναλογικότητας, ιδού πώς αντιλαμβάνομαι την εφαρμογή της στην προκειμένη περίπτωση.
Τα τρία στάδια ελέγχου της αρχής είναι: προσφορότητα, αναγκαιότητα, αναλογικότητα εν στενή εννοία.
Η προσφορότητα του διαταχθέντος μέσου (να εξυπηρετήση τους νόμιμους σκοπούς της προστασίας της κοινωνίας και της πραγμάτωσης της αξίας της Πολιτείας προς κολασμό των ποινικών αδικημάτων) δεν νομίζω ότι αμφισβητείται. Ειδικά με τους διαγνωσθέντες οροθετικούς μάλλον έχουμε και απόδειξη της προσφορότητας.
Ως προς την αναγκαιότητα, το λεπτό σημείο που παροράται είναι ότι η αναγκαιότητα κρίνεται μεταξύ εξίσου πρόσφορων μέσων. Δηλαδή, ελέγχουμε ποιο από τα μέσα που εξίσου πρόσφορα μπορούν να οδηγήσουν στο επιδιωκόμενο αποτέλεσμα προσβάλλει λιγώτερο το επίμαχο έννομο αγαθό, εν προκειμένω την ιδιωτικότητα των κατηγορουμένων, με άλλα λόγια ποια προσβολή είναι απολύτως αναγκαία.
Όταν όμως συγκρίνουμε δημοσίευση φωτογραφιών έναντι μη δημοσίευσης, προφανώς συγκρίνουμε μέσα που δεν είναι εξίσου πρόσφορα! Ο Θάλυς μπορεί να διαφωνή, αλλά, τι να λέμε τώρα, με την εικόνα του δράστη δεν υπάρχει κάτι άλλο ισοδύναμο. Η δημοσίευση της περιοχής της σύλληψης, η δημοσίευση των φωτογραφιών μόνο μετά από αίτηση στα ΑΤ και ό,τι άλλο προτάθηκε δεν είναι ισοδύναμα υποκατάσταστα, αλλά καθιστούν χείρονα την θέση των φερόμενων ως θυμάτων.
Τέλος, καθόσον αφορά την εν στενή εννοία αναλογικότητα, επαναλαμβάνω κάτι που έχω ήδη πει, ότι εδώ δύο παράγοντες είναι οι κρίσιμοι: α) ζωή έναντι ιδιωτικότητας, και αυτός φτάνει από μόνος του, και β) κατηγορούμενες έναντι μη κατηγοουμένων. Ειδικά δε σε αυτό το στάδιο ελέγχεται απλώς αρνητικά το μη προφανώς δυσανάλογο του μέτρου δικονομικού καταναγκασμού.
Σημειώνω τέλος ότι η προσβολή εννόμων αγαθών του κατηγορουμένου με εισ. διάταξη αμέσως μετά την άσκηση της ποινικής δίωξης δεν είναι κάτι πρωτοφανές, ίσα ίσα, καθώς με διάταξη μπορεί να περιοριστή η ελευθερία του κατηγορουμένου, απαγορευομένης της εξόδου του από την χώρα, να παρακολουθηθούν οι επικοινωνίες του, να δεσμευτούν οι τραπεζικοί του λογαριασμοί και να διαταχθή η άρχη του απορρήτου τους κ.λπ.
Θανάση, πάντως εγώ δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί να κριθεί ποιο είναι το πιο πρόσφορο μέσο. Εγώ βρίσκω τα μέσα συμπληρωματικά. Για κάποιες ομάδες το ένα μέσο μπορεί να είναι πιο πρόσφρορο, για άλλες ομάδες κάποιο άλλο μέσο είναι καταλληλότερο. Πώς γίνεται η σύγκριση σε αυτές τις περιπτώσεις?
Κώστα, τα πάντα κρίνονται in concreto, με βάση τα στοιχεία που έχει στην διάθεσή του ο Εισαγγελέας. Αν έπρεπε να διαλέξης τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ποιον θα διάλεγες ως προσφορώτερο;
Σκέψου κι έτσι:
Έχω χάσει τον σκύλο μου. Έχω δύο δυνατότητες ανάρτησης ανακοινώσεων στους στύλους της γειτονιάς:
Ποια από τις δύο αναρτήσεις είναι προσφορώτερη να προκαλέση τελικά την επιστροφή του σκύλου μου;
Ναι, έτσι όπως το θέτεις σωστά. Αναφερόμουν στη δημοσίευση φωτογραφίας vs. π.χ. περιοχή σύλληψης ή ονόματος. Δηλαδή το ένα δεν αποκλείει το άλλο.
Ειχα ετοιμασει μεγαλη απαντηση, αλλα ο Θανασης με καλυψε. Διαφωνω προφανως στην αναγκαιοτητα του εν λογω μετρου.
Περα απο αυτο, Κωστα, επιμερισμος ευθυνων δε σημαινει εξισωση τους.
Θαναση, ξεχνας οτι τα πιθανα θυματα εχουν κινητρο να ψαξουν να βρουν το σκυλο και η δημοσιευση της φωτογραφιας του σκυλου τον βλαπτει. Το παραδειγμα σου δεν περιεχει κανενα απο τα κρισιμα αυτα στοιχεια.
Κατι αλλο που θελω να θιξω ειναι οτι το εν λογω μετρο βοηθαει στον εντοπισμο πιθανων θυματων που ανηκουν σε συγκεκριμενες φυλετικες ομαδες. Η εμπειρια μου απο μεταναστες προερχομενους απο τις Ανατολικες Ινδιες λεει οτι οι ανθρωποι αυτοι δεν παρακολουθουν ελληνικη τηλεοραση, ουτε φυσικα ενημερωνονται απο τον ελληνικο τυπο, ουτε αλληλεπιδρουν ιδιαιτερα με μη μελη των κοινοτητων τους. Αν η δημοσιευση των φωτογραφιων γινεται για να προστατευτει κυριως η δικη τους ζωη, τοτε οποιαδηποτε δημοσιευση στα ΜΜΕ ειναι χειροτερη επιλογη απο τη συνεργασια με τις κοινοτητες τους. Εικαζω οτι και αρκετοι απο τους Αφρικανους του κεντρου ανηκουν στην ιδια κατηγορια.
“Περα απο αυτο, Κωστα, επιμερισμος ευθυνων δε σημαινει εξισωση τους.”
ΟΚ, and the point is…?
“οποιαδηποτε δημοσιευση στα ΜΜΕ ειναι χειροτερη επιλογη απο τη συνεργασια με τις κοινοτητες τους.”
Επανέρχομαι στο προηγούμενο ερώτημα, είναι αμοιβαία αποκλειόμενα τα δυο? Συνεργασια με τις κοινότητες και δημοσίευση δεν είναι πιο αποτελεσματική από τη συνεργασία με τις κοινότητες χωρίς δημοσίευση? Ισχυρίζεσαι ότι η δημοσίευση είχε εντελώς μηδενικό αποτέλεσμα? Δυσκολεύομαι να το δεχτώ.
Κώστα, είναι αμοιβαίως αποκλειόμενα στην προκειμένη περίπτωση, διότι όσοι προτείνουν την δημοσίευση άλλων στοιχείων το προτείνουν ακριβώς για να μην δημοσιευθούν οι φωτογραφίες, ως ισοδύναμη δήθεν εναλλακτική τους.
Έλα όμως που δεν είναι.
Θάλυς, κρίνε μόνο την προσφορότητα. Στα σοβαρά υποστηρίζεις ότι είναι ισοδύναμη στις δύο περιπτώσεις;
Κωστα δεν υπαρχει πόιντ. Διευκρινιση στα τρια-τεσσερα πρωτα σχολια ειναι. Ναι, θα αναγνωριζα ευθυνη στις γυναικες του παραδειγματος, οχι προφανως δεν την εξισωνα με την ευθυνη του υποθετικου ανδρος.
Τωρα και το παραδειγμα με τον υποθετικο ανδρα και αυτο με το σκυλο διαφερει ουσιωδως απο την περιπτωση που εξεταζουμε.
Θαναση δεν ειμαι κατα της δημοσιευσης των φωτογραφιων υπο οποιοεσδηποτε συνθηκες ή σε οποιοδηποτε σταδιο. Υποστηριζω οτι εν προκειμενω ειχαμε δυο γκρουπ πιθανων θυματων. Στο πρωτο γκρουπ εχουμε ατομα που δεν παρακολουθουν ελληνικα ΜΜΕ και δεν ενημερωνονται απο αυτα. Η δημοσιευση των φωτογραφιων επομενως δεν βοηθαει στον εντοπισμο θυματων απο αυτο το γκρουπ. Απαιτειται δουλεια με τις κοινοτητες. Στο αλλο νημα μερος της επιχειρηματολογιας σου στηριχθηκε στην αναγκη να δει τις φωτογραφιες ο υποθετικος Μπαγκλαντεσιανος. Ελα ομως που αυτος δεν βλεπει ελληνικα καναλια για να τις δει.
Το αλλο γκρουπ στο οποιο υπηρχαν πιθανα θυματα ειναι οι Ελληνες και οι σχετικα καλα ενσωματωμενοι μεταναστες. Αυτοι ενημερωνονται απο τα ΜΜΕ. Αυτοι ομως δεν εχουν ιδιαιτερο προβλημα επικοινωνιας με τις αρχες και θα μπορουσαν να εχουν προσελθει να εξεταστουν αν ειχαν επιστρατευθει αλλα μεσα. Εχω αναπτυξει στο αλλο νημα το πώς θα μπορουσε να γινει αυτο. Για αυτο το γκρουπ το εναλλακτικο μετρο που προτεινα ειναι εξισου αποτελεσματικο με την δημοσιευση των φωτογραφιων στα ΜΜΕ και θιγει λιγοτερο τις γυναικες.
Συνοψιζοντας λοιπον, θεωρω οτι υπηρχαν εναλλακτικα μετρα, τα οποια σαφως περιελαμβαναν σε καποιο σταδιο επιδειξη των φωτογραφιων, τα οποια θα εβρισκαν μεγαλυτερη ή ιση ανταποκριση απο τα δυο γκρουπ των πιθανων θυματων και θα προστατευαν καλυτερα την προσωπικοτητα των γυναικων.
Θα ημουν περισσοτερο διατεθειμενος να δεχτω την εκτιμηση του εισαγγελεα, ο οποιος κατανοω οτι επρεπε να λαβει μια δυσκολη αποφαση υπο πιεστικες συνθηκες, αν δεν υπηρχε το περιστατικο με την δημοσιευση στοιχειων γυναικας που απεδειχθη οτι δεν εκδιδοταν. Εχω πει οτι αυτο εμενα μου δειχνει προχειροτητα στην ολη διαδικασια και δε μου φαινεται ιδιαιτερα πιθανο να εκατσε κανεις τους να σκεφτει εναλλακτικους τροπους επιτευξης των στοχων της ανακρισης. Σε συνδυασμο με την κατηγορια, που κι εσυ παραδεχτηκες οτι ειναι αξιοπεριεργη, και το γεγονος οτι η επιχειρηση ελαβε χωρα λιγο πριν τις εκλογες, ουσιαστικα στην περιφερεια των αρμοδιων για αυτην υπουργων, γινομαι ακομα πιο καχυποπτος και δυσπιστος.
Συμεών,
Καθόλου; Χαχα, για πες το αυτό σε ένα Εισαγγελέα!
Δεν είναι θέμα κύρους, πρωταρχικά τουλάχιστον, ανακλαστικά είναι και αυτό βέβαια. Ο Εισαγγελέας, όταν διώκει, παραγγέλλει και διατάσσει, δεν υποβάλλει αιτήσεις [καλά, μόνο την ειδική εξαίρεση της αίτησης δίωξης μπορώ να σκεφτώ].
Ας είναι ό,τι θέλη η Αρχή. Η διωξη των εγκλημάτων συνταγματικά ανατίθεται στην ποινική δικαιοσύνη και σε κανένα άλλο [ωραία, και στην Βουλή για τους Υπουργούς]. Αλλά αν μπορούσε να χορηγή “άδειες”, εκείνη θα ήταν ο διώκτης και όχι ο Εισαγγελέας. Νόθευση της διάκρισης των λειτουργιών.
Συμφωνώ ότι συμφωνούμε ;-)
Αλλά μόλις έγραψες ότι
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ερμηνευτικά κρίνω ότι πρόκειται για στοιχεία σχετικά με την ποινική δίωξη, κι ας υπάγωνται και στις κατηγορίες της υγείας ή της ερωτικής προτίμησης. Σε κάποια άλλη περίπτωση, αυτό δεν θα ίσχυε.
Πάντως, δυοίν θάτερον: ή είναι σχετικά με την ποινική δίωξη, οπότε καλώς δημοσιεύθηκαν, είτε δεν είναι, οπότε ο Εισαγγελέας διέπραξε ποινικό αδίκημα. Οπότε, ιδού η Ρόδος για τους διαμαρτυρόμενους και ας αφήσουν τον χαρτοπόλεμο για το πήδημα: καταθέστε μήνυση!
ΟΚ Θανάση, εμένα πάντως με κάλυψες :-)
Θανάση, όπως πάντα σε αυτές τις υποθέσεις, προτάσσεις τις διατάξεις της κοινής νομοθεσίας -και κυρίως αυτές του παραδοσιακού ποινικού δόγματος- περιφρονώντας, όμως, έτσι την ιεραρχική πυραμίδα των κανόνων και την υπεροχή του Συντάγματος. Δεν λέω ότι οι συνταγματικές διατάξεις είναι πέραν πάσης κριτικής, αλλά είναι διαφορετικό πράγμα να μιλάς de constitutione ferenda και άλλο το να παρακάμπτεις εντελώς το ισχύον συνταγματικό δίκαιο που αφορά την προστασία προσωπικών δεδομένων και την σχετική κατανομή αρμοδιοτήτων μεταξύ αρμόδιων πολιτειακών οργάνων.
Το άρθρο 9Α εδ. β’ του Συντάγματος αναφέρει ότι η προστασία των προσωπικών δεδομένων διασφαλίζεται από “ανεξάρτητη αρχή”. Όχι όμως από κάθε διατιθέμενο ανεξάρτητο δημόσιο λειτουργό, καθώς το άρθρο 101Α του Συντάγματος προσδιορίζει -με εντελώς αποκλειστική διατύπωση- ότι, όπου προβλέπεται “ανεξάρτητη αρχή” στο συνταγματικό κείμενο, τα μέλη αυτής επιλέγονται με απόφαση της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής (με ομοφωνία ή 4/5 των μελών της), δηλαδή με ανάθεση της αποστολής από μια αντιπροσωπευτικότατη κοινοβουλευτική εντολή. Επίσης το άρθρο 101Α καθιερώνει κοινοβουλευτικό έλεγχο επί των συνταγματικώς προβλεπόμενων “ανεξάρτητων αρχών”. Άρα, ως “ανεξάρτητη αρχή”, κατά το 9Α β’, νοείται το διοικητικό όργανο που έχει αναδειχθεί από την διαδικασία του άρθρου 101Α κι ελέγεται κοινοβουλευτικώς, κι όχι κάθε εισαγγελέας ή δικαστής που τέλειωσε τη σχολή της Θεσ/νίκης και διορίστηκε από τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Προφανώς δεν αμφισβητείται ότι οι εισαγγελείς ως δικαστικοί λειτουργοί απολαμβάνουν λειτουργική(ς) και προσωπική(ς) ανεξαρτησία(ς) (κατά την έννοια και την σύνταξη του 87 Σ.), αλλά δ ε ν είναι εκείνοι η “ανεξάρτητη αρχή” που διασφαλίζει την προστασία των προσωπικών δεδομένων κατά το 9Α εδ.β’ του Συντάγματος, διότι το Σύνταγμα προβλέπει διαφορετικά χαρακτηριστικά και εγγυήσεις για τον ασκούντα αυτή την εποπτική αποστολή. Δεν νομιμοποιείται συνταγματικά ο κοινος νομοθέτης να καταργήσει την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων και να αναθέσει την “διασφάλιση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων” στον κατά τόπον αρμόδιο εισαγγελέα, αφού ο τελευταίος δεν έχει αναδειχθεί με την κατ’ άρθρο 101Α απόφαση της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής ούτε υπόκειται σε κοινοβουλευτικό έλεγχο – και δεν θα μπορούσε, λόγω της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης από τις άλλες κρατικές λειτουργίες. Οπότε η ανακατανομή αρμοδιοτήτων από τον κοινό νομοθέτη, όσον αφορά την διασφάλιση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων είναι σαφώς περιορισμένη – αν όχι πλήρως προσδιορισμένη – από τον συνταγματικό νομοθέτη.
Εδώ μια σημαντική διάκριση: άλλη είναι η ευθύνη και η αρμοδιότητα της οντότητας που ε π ε ξ ε ρ γ ά ζ ε τ α ι τα προσωπικά δεδομένα (υπεύθυνος επεξεργασίας) κι άλλος ο ρόλος του ανεξάρτητου επόπτη που δ ι α σ φ α λ ί ζ ε ι την προστασία των δεδομένων (επόπτης προστασίας). Ο πρώτος τα χρησιμοποιεί, ο δεύτερος ελέγχει ότι ο πρώτος τα χρησιμοποιεί σωστά.
Όταν οι εισαγγελικοί λειτουργοί χρησιμοποιούν προσωπικά δεδομένα για να ασκήσουν τις αρμοδιότητές τους, δεν “διασφαλίζουν την προστασία” των δεδομένων, αλλά τα υποβάλλουν σε επεξεργασία. Επομένως, ο εισαγγελέας είναι “υπεύθυνος επεξεργασίας”. Λόγω της προσωπικής και λειτουργικής του ανεξαρτησίας, η έννομη τάξη εμπιστεύεται τον εισαγγελέα ως προς το ότι, όσο ο ί δ ι ο ς επεξεργάζεται τα προσωπικά δεδομένα, στο πλαίσιο των ερευνών του, στο γραφείο του, δεν υπόκειται σε ανεξάρτητη εποπτεία, οπότε, κατά το άρθρο 3 παρ. 2 περ. β’ Ν.2472, δεν εφαρμόζεται ο νόμος για την προστασία προσωπικών δεδομένων και ο εισαγγελέας δεν ελέγχεται από την Αρχή (δεν το αξιολογώ, το επισημαίνω).
Όταν όμως ο εισαγγελέας αποφασίζει να ασκήσει την αρμοδιότητα της έκδοσης διάταξης δημοσιοποίησης δεδομένων ποινικών διώξεων, τότε ο Ν.2472 σαφώς εφαρμόζεται καθ’ ολοκληρίαν, καθόσον η εν λόγω εισαγγελική αρμοδιότητα έχει ψηφιστεί ως διάταξη του άρθρου 2 β’ του Ν.2472 (και όχι ως διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας ή του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών, αλλά ούτε και ως υποπερίπτωση του άρθρο 3, όπως είχε συμβεί με την εξαίρεση των συσκευών ήχου και εικόνας, με την τροπολογία Δένδια το καλοκαίρι του 2009). Ο νομοθέτης επέλεξε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο να εντάξει την εν λόγω εισαγγελική αρμοδιότητα στο ουσιαστικό μέρος του Ν.2472 (όχι στο άρθρο περί πεδίου εφαρμογής), υποβάλλοντας έτσι την συγκεκριμένη περίπτωση επεξεργασίας προσωπικών δεδομένων στις επιτρεπτικές διατάξεις του Ν.2472 και, φυσικά, στην εποπτική αρμοδιότητα της Αρχής. Αποτελεί βέβαια μια εξαίρεση από τον κανόνα της προηγούμενης άδειας της Αρχής για την επεξεργασία των προσωπικών δεδομένων, αλλά δεν είναι η μόνη εξαίρεση: και το άρθρο 7Α παρ. 1 περ. στ’ εισάγει εξαίρεση από την υποχρέωση γνωστοποίησης αρχείου στην Αρχή ή και λήψης άδειας από αυτήν για τα ευαίσθητα δεδομένα, “όταν η επεξεργασία γίνεται από δικαστικές αρχές ή υπηρεσίες εκτός από τις λοιπές αρχές του εδαφίου β΄ της παραγράφου 2 του άρθρου 3 στο πλαίσιο απονομής της δικαιοσύνης ή για την εξυπηρέτηση των αναγκών της λειτουργίας τους.” Ο ίδιος ο Ν.2472 έχει λάβει πλήρως υπόψη και τηρεί σε επίπεδο κοινής πια νομοθεσίας την αρχή της διάκρισης των λειτουργιών, προβέποντας ορισμένες εξαιρέσεις από συγκεκριμένες υποχρεώσεις των εισαγγελέων ως υπευθύνων επεξεργασίας, αλλά αυτές οι εξαιρέσεις δεν είναι κανόνας: για όλες τις υπόλοιπες περιπτώσεις και οι εισαγγελείς οφείλουν να τηρούν τον Ν.2472. Η αόριστη επίκληση της διάκρισης των λειτουργιών δεν έχει λοιπόν κάποια ανατρεπτική επίδραση σε αυτή τη συζήτηση, εφόσον δεχθούμε ότι ο Ν.2472 εδράζεται στα άρθρα 9Α και 101Α του Συντάγματος και δεδομένου ότι αυτά τα άρθρα συνισχύουν κι έχουν απολύτως την ίδια τυπική κανονιστική ισχύ με το άρθρο 26 παρ. 3 (γιατί εάν έχουμε αντιρρήσεις, τότε να τις συζητήσουμε de lege ferenda). Η λειτουργία των ανεξάρτητων αρχών έχει εγγραφεί στον ίδιο τον καταστατικό χάρτη ως εγγενές στοιχείο της “σύνταξης της Πολιτείας”, οπότε κανονιστικά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με μια Αρχή που ελέγχει τον εισαγγελέα, επειδή και επ’ αυτού εφαρμόζεται ο νόμος για την προστασία προσωπικών δεδομένων.
Η γνωμοδότηση 3 (κι όχι 2)/2009 αφορά την αίτηση πολίτη προς τον εισαγγελέα και την αρμοδιότητα του τελευταίου να διατάσσει με εισαγγελική παράγγελία την Διοίκηση να χορηγεί αντίγραφα εγγράφων. Επομένως όχι “καταπληκτικά άσχετη” δεν είναι, αλλά, αντιθέτως εντάσσεται ακριβώς στην ίδια γενικότερη προβληματική της κατανομής των αρμοδιοτήτων μεταξύ εισαγγελέα και Αρχής, σε υποθέσεις διάχυσης πληροφοριών που περιλαμβάνουν ευαίσθητα δεδομένα. Το γεγονός ότι η αρμοδιότητα έκδοσης εισαγγελικής παραγγελίας χορήγησης αντιγράφων βρίσκεται πέραν (αν και όχι πάντα! Διάβασε και σχετική ανάλυση του Φυτράκη σε ΕφΔιοικΔ το 2009 που αποδομεί την αρμοδιότητα του εισαγγελέα πέραν της ποινικής δίωξης) των αρμοδιοτήτων περί ποινικής δίωξης ουδόλως εκτοπίζει την διάγνωση της Αρχής στη σφαίρα του “ασχέτου” ,αφού και στις δύο περιπτώσεις, δηλ. τόσο α) στην αρμοδιότητα περί χορήγησης εισαγγελικής παραγγελίας του άρθρου 24 του ΚΟΔΚΔΛ όσο και β) στην αρμοδιότητα περί διατάξεως δημοσιοποίησης δεδομένων ποινικής δίωξης σ υ ν ε φ α ρ μ ό ζ ε τ α ι ο Ν.2472, καθώς τίποτε δεν αποκλείει (ή “περιορίζει”) την εμβέλεια του συνταγματικού δικαιώματος του άρθρου 9Α (ουσιαστικού και “διαδικαστικού” μέρους) και στις δύο αυτές εισαγγελικές δράσεις. Εδώ κοτζάμ νομοθέτης και είναι υποβάλλει προληπτικά ερώτημα για γνωμοδότηση στην Αρχή, για να εξεταστεί η συμβατότητα ενός νομοσχεδίου με το θεσμικό πλαίσιο για την προστασία προσωπικών δεδομένων(άρθρο 19 Ν.2472), γιατί να μην αιτείται και άδειας ο εισαγγελέας που εξετάζει το ενδεχόμενο της δημοσιοποίησης; Και τι είναι αυτές οι ανοησίες ότι τα συγκεκριμένα ιατρικά δεδομένα είναι “μέρος” της ποινικής δίωξης. Είναι άλλο η πληροφορία της άσκησης της ποινικής δίωξης κι άλλο η ποινική δικογραφία στην οποία εντάσσεται η εν λόγω πληροφορία περί ποινικής δίωξης. Και, σε κάθε περίπτωση, υπάρχει μια αρχή στο δίκαιο της προστασίας προσωπικών δεδομένων: “εν αμφιβολία, υπέρ του υποκειμένου των δεδομένων”. Όχι “υπέρ του υπεύθυνου επεξεργασίας”!
Εφόσον λοιπόν ο εισαγγελέας αποφασίσει να ασκήσει την κατ’ άρθρο 2β αρμοδιότητά του για δημοσιοποίηση των δεδομένων που αφορούν την ποινική δίωξη, ο ίδιος επέλεξε την υπαγωγή της πράξης του αυτής στον Ν.2472, ενώ εάν δεν το είχε αποφύγει θα παρέμενε στη ανέφελη σφαίρα της εξαίρεσης του 3 παρ. 2 β’. Στο πλαίσιο, λοιπόν, του Ν.2472, η αρχή της αναλογικότητας δεν περιορίζεται στον κλασικό, νομολογιακά διαπλασμένο, τριπλό έλεγχο, αλλά αναπτύσσεται με βάση την ρητή νομοθετική κατάστρωσή της στο άρθρο 4 παρ. 1 του Ν.2472. Επομένως, δεν θα ελέγξουμε, γενικώς και αορίστως την “προσφορότητα, αναγκαιότητα και stricto sensu αναλογικότητα”, όπως προτείνεις, Θανάση. Στο δίκαιο της προστασίας προσωπικών δεδομένων, αναλογικότητα έχουμε όταν ισχύουν τα παρακάτω:
“Τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα για να τύχουν νόμιμης επεξεργασίας πρέπει :
α) Να συλλέγονται κατά τρόπο θεμιτό και νόμιμο για καθορισμένους, σαφείς και νόμιμους σκοπούς και να υφίστανται θεμιτή και νόμιμη επεξεργασία ενόψει των σκοπών αυτών.
β) Να είναι συναφή, πρόσφορα, και όχι περισσότερα από όσα κάθε φορά απαιτείται εν όψει των σκοπών της επεξεργασίας.
γ) Να είναι ακριβή και, εφόσον χρειάζεται, να υποβάλλονται σε ενημέρωση.
δ) Να διατηρούνται σε μορφή που να επιτρέπει τον προσδιορισμό της ταυτότητας των υποκειμένων τους μόνο κατά τη διάρκεια της περιόδου που απαιτείται, κατά την κρίση της Αρχής, για την πραγματοποίηση των σκοπών της συλλογής τους και της επεξεργασίας τους. Μετά την παρέλευση της περιόδου αυτής, η Αρχή μπορεί, με αιτιολογημένη απόφασή της, να επιτρέπει τη διατήρηση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για ιστορικούς επιστημονικούς ή στατιστικούς σκοπούς, εφ΄ όσον κρίνει ότι δεν θίγονται σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση τα δικαιώματα των υποκειμένων τους ή και τρίτων.”
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είχαμε δύο ανακοινώσεις στις 27.4.2012 (ημέρα της σύλληψης της πρώτης οροθετικής εκδιδόμενης):
α) η πρώτη του ΚΕΕΛΠΝΟ
http://www.keelpno.gr/Portals/0/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%B1/%CE%93%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%AF%CE%BF%20%CE%A4%CF%8D%CF%80%CE%BF%CF%85/2012/27-04-2012%20%CE%94%CE%95%CE%9B%CE%A4%CE%99%CE%9F%20%CE%A4%CE%A5%CE%A0%CE%9F%CE%A5%202.pdf
και β) η δεύτερη της Αστυνομίας
http://www.astynomia.gr/index.php?option=ozo_content&lang=‘..’&perform=view&id=14535&Itemid=879&lang=
Στις ανακοινώσεις αυτές δημοσιοποιήθηκε το πρόβλημα χωρίς την χρήση προσωπικών δεδομένων της συλληφθείσας εκλήθησαν οι ενδιαφερόμενοι να εξεταστούν με βάση γεωγραφικά στοιχεία και με τη γενική επισήμανση ότι για λόγους υγείας είναι απαραίτητη η χρήση προφυλακτικού κλπ.
Στις 29.4.2012 όμως, η Διοίκηση αλλάζει εντελώς γνώμη για τον επικοινωνιακό χειρισμό του θέματος και, αίφνης, είχαμε μια τρίτη ανακοίνωση από την αστυνομία, για την ίδια συλληφθείσα, με φωτογραφίες, πατρώνυμα, νόσημα κλπ. Η ίδια η ΑΝΤΙΦΑΣΗ της Διοίκησης που είχε προηγουμένως εκδόσει δύο (2) ανακοινώσεις, ενώ μετά από δύο μέρες “αποφάσισε” ότι δεν της αρκούν αυτές, καταδεικνύει την πλήρη έλλειψη αναγκαιότητας για την δημοσιοποίηση κ α ι της τρίτης ανακοίνωσης, με τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα.
Η ανακοίνωση της αστυνομίας περιλαμβάνει και την αιτιολόγηση της εισαγγελικής διάταξης:
“Η δημοσιοποίηση των στοιχείων ταυτότητας και των φωτογραφιών, καθώς και της ποινικής δίωξης που ασκήθηκε σε βάρος της αποσκοπεί στην προστασία του κοινωνικού συνόλου και προς την ευχερέστερη πραγμάτωση της αξίωσης της Πολιτείας για τον κολασμό των παραπάνω αδικημάτων. Επίσης, για την αποκάλυψη της τυχόν τέλεσης από μέρους της παρόμοιων πράξεων, της προτροπής όσων έχουν ήδη συνευρεθεί μαζί της να υποβληθούν σε ιατρικές εξετάσεις, καθώς και της αποτροπής του πανικού που θα μπορούσε να προκληθεί σε όσους έχουν συνευρεθεί με εκδιδόμενο πρόσωπο με όμοια χαρακτηριστικά.”
Εντοπίζονται λοιπόν και οι δύο στόχοι: προστασία κοινωνικού συνόλου (δημόσιας υγείας) αλλά και βεβαίωση τυχόν άλλων αδικημάτων. Ως προς την προστασία της δημόσιας υγείας ο στόχος ικανοποιειται πλήρως από τις δύο προηγούμενες ανακοινώσεις Αστυνομίας και ΚΕΕΛΠΝΟ, πράξεις που καθιστούσαν εντελώς περιττή την δημοσιοποίηση των στοιχείων με την τρίτη ανακοίνωση. Δηλαδή έχουμε δημοσιοποίηση δεδομένων “περισσότερων από όσα κάθε φορά απαιτείται ενόψει των σκοπών της επεξεργασίας” (άρθρο 4 παρ. 1 περ. β). Φαίνεται ότι ο εισαγγελέας προβληματίστηκε, μήπως η αποκάλυψη λιγότερων στοιχείων προκαλέσουν “πανικό” σε ενδιαφερόμενους που συνευρέθηκαν με πρόσωπο με “όμοια χαρακτηριστικά”, λες και πρέπει να εξεταστούν μόνο όσοι συνευρέθηκαν χωρίς προφυλακτικό με την συγκεκριμένη εικονιζόμενη. Να γιατί είναι εντελώς απρόσφορο το μέτρο της δημοσιοποίησης της φωτογραφίας, ως προς το σκέλος της προστασίας της δημόσιας υγείας: προκαλεί επανάπαυση σε όσους “ενδιαφερόμενους” δεν αναγνωρίζουν στο πρόσωπο της εκδιδόμενης την γυναίκα με την οποία συνευρέθησαν. Σου λέει: “έκανα σεξ χωρίς προφυλακτικό με μια εκδιδόμενη, αλλά αυτή στην φωτο είναι άλλη, οπότε δεν πάω να εξεταστώ. Αν πιάσουν αυτήν με την οποία έκανα σεξ, θα μας δείξει το κράτος την φωτογραφία της”. Επομένως, για αυτή την κατηγορία “ενδιαφερομένων”, η δημοσιοποίηση της συγκεκριμένης φωτογραφίας είναι όχι απλώς απρόσφορο μέτρο, αλλά τελικά καθίσταται και ε π ι κ ί ν δ υ ν ο , αφού καλλιεργεί/επιβραβεύει την αδιαφορία και λειτουργεί και αποτρεπτικά ως προς την προσέλευσή τους για εξέταση (μην ξεχνάμε ότι οι χιλιάδες που προσήλθαν για εξέταση ΔΕΝ θα πήγαιναν ούτως ή άλλως από μόνοι τους, αλλά ήθελαν μια “παρακίνηση”. Αναρωτιέμαι πόσες χιλιάδες είναι κι αυτοί που δεν πήγαν επειδή είδαν τις φωτογραφίες και επειδή δεν αναγνώρισαν τις εκδιδόμενες με τις οποίες ήρθαν σε επαφή, επαναπαύθηκαν.) Ενώ με την γενική ανακοίνωση του ΚΕΕΛΠΝΟ επιλύεται το πρόβλημα με σαφώς ηπιότερα μέσα, αφού αποφεύγεται πλήρως η ανακοίνωση των προσωπικών δεδομένων και αποτελεί ενέργεια που ήδη προήλθε από την Διοίκηση και η οποία είναι απολύτως σύμφωνη με το άρθρο 4 του Ν.2472. Αυτά όσον αφορά τον νόμιμο στόχο της προστασίας της δημόσιας υγείας.
Όσον αφορά την βεβαίωση τυχόν παραβάσεων, δηλαδή ουσιαστικά την προσέλκυση μαρτύρων για να καταθέσουν ότι όντως η συλληφθείσα έκανε σεξ μαζί τους χωρίς προφύλαξη, πάλι η γενική κοινοποίηση είναι εντελώς περιττή. Από την δική μου έρευνα προκύπτει ότι τέτοιες περιπτώσεις συλλήψεων, σε άλλες χώρες, δεν ανακοινώνονται με πλήρη στοιχεία στον γενικό πληθυσμό, δηλαδή με ανάρτηση των προσωπικών δεδομένων των συλληφθέντων σε δημόσια προσβάσιμες ιστοσελίδες ή στα μέσα ενημέρωσης. Υπάρχουν συγκεκριμένα μητρώα της αστυνομίας (υποκατηγορία των sex offenders), στα οποία έχει πρόσβαση μόνο ο άμεσα ενδιαφερόμενος, ο οποίος μπορεί να ενημερωθεί κατ’ ιδίαν για το θέμα που τον απασχολεί και να καταθέσει μετά και ο ίδος ό,τι στοιχεία έχει. Και, τουλάχιστον στο πλαίσιο των χωρών του Συμβουλίου της Ευρώπης, είμαστε η μόνη χώρα που εξαιρεί τις αστυνομικές αρχές από το πεδίο εφαρμογής του νομου της προστασίας προσωπικών δεδομένων, ενω έχουμε υπογράψει την Σύμβαση 108 (1981) που συνοδεύεται και από την Σύσταση (R) 15 1987 με σαφείς προβλέψεις για την εποπτεία της αστυνομίας από την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.
Ευχαριστώ για την αναλυτική απάντηση, θα απαντήσω αύριο.
e-lawyer,
Καταρχάς, αναφέρεσαι εκτενώς στην συνταγματική κατοχύρωση των Αρχών. Καμία αντίρρηση. Δεν προκύπτει όμως εκ του Συντάγματος ότι έχουν κάποια εξουσία αρξαμένης ποινικής δίωξης.
Σύμφωνοι, αλλά πριν την ποινική δίωξη. Το λέει ο 2472, το λέει ακόμη και η γνωμοδότηση που επικαλείσαι και προφανώς προκύπτει και συνταγματικά, από την διάκριση των λειτουργιών. Αλίμονο αν ένα όργανο της διοίκησης, ανεξάρτητο ξεανεξάρτητο, ήλεγχε τους δικαστικούς λειτουργούς!
Αλτ. Ισχυρίζεσαι ότι οι εξαιρέσεις στον 2472 στις οποίες αναφερόμαστε είναι αντισυνταγματικές; Αν ναι, πες το ευθέως, αν όχι, αραίωσε την μουρμούρα.
Συνταγματικό ή όχι; Παρε θέση.
Μα ούτως ή άλλως προϋπήρχε η διαδικασία του άρ. 7 περί άδειας από την Αρχή. Τι χρειάστηκε λοιπόν η εισαγωγή ειδικής εξαίρεσης; Αφού και συ συνομολογείς ότι δεν χρειάζεται άδεια της Αρχής, λέγοντας
Σε αυτό το κομμάτι δεν καταλαβαίνω πού διαφωνείς.
Πριν την ποινική δίωξη. Το λέει ρητά η ίδια η γνωμοδότηση, πώς να το κάνουμε τώρα. Εκτός του ότι αποσιωπάς ότι, όπως προκύπτει από την ίδια την πολύ ενδιαφέρουσα γνωμοδότηση, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους έχουν την ακριβώς αντίθετη γνώμη.
Να δούμε τις ανοησίες λοιπόν.
Καταρχάς, όλος αυτός ο θόρυβος έγινε για τις φωτογραφίες, που δεν είναι καν ευαίσθητα δεδομένα, αν δεν κάνω λάθος.
Ευαίσθητα εδώ ήταν η ερωτική ζωή και η υγεία. Το ερώτημα είναι αν, εκτός από ευαίσθητα με δική τους κατηγορία, είναι εν προκειμένω και ευαίσθητα ποινικής δίωξης. Με άλλα λόγια, ποια είναι τα δεδομένα της πονικής δίωξης; Μόνο το ονοματεπώνυμο και η πράξη; “Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά της Α.Α. για βαρεία σωματική βλάβη”, ναι και;
Αλλά αν ήταν μόνο αυτά πώς θα προστατεύονταν τα πιθανά θύματα και όλοι οι υπόλοιποι από περαιτέρω μετάδοση του ιού; Πώς θα εντοπίζονταν; Αυτό ήθελε ο νομοθέτης, εισάγοντας ειδική εξαίρεση; Αυτό εννοούσε όταν έλεγε “να τους βγάλουμε τις μάσκες”; Προφανώς όχι. Ήθελε την δημοσίευση τόσων, και μόνο τόσων στοιχείων, όσων ήταν απαραίτητα για την εμπέδωση των νομίμων σκοπών.
Έχω αναφέρει δύο παραδείγματα, ένα με το συσσίτιο των χρυσαυγιτών και ένα με υπεξαίρεση από ιερέα. Στις περιπτώσεις εκείνες θα μπορούσε να δημοσιευθή στην πρώτη η φωτογραφία, στην δεύτερη η ιδιότητα ως ιερέα; Περιμένω απάντηση.
Γιατί προφανώς εκδόθηκε διάταξη.
Πρώτα πρώτα, δεν ξέρω τι είναι το ΚΕΕΛΠΝΟ, πάντως ανακριτική αρχή δεν είναι. Δεν υπάρχει καμία αντίφαση ούτε καταδεινύεται τίποτε, η δημοσίευση δεν είναι ούτε αυτόματη ούτε υποχρεωτική. Ο Εισαγγελέας έκρινε και εξέδωσε διάταξη.
Έχω καταγράψει πλήθος στοιχείων που εξηγούν γιατί δεν την ικανοποιούσαν, ας τα ξαναγράψω:
Αυτά πουθενά δεν αντικρούστηκαν. Γιατί δεν μπορούν να αντικρουστούν.
Δεν κατάλαβα, είναι κάτι κακό αυτό; Δεν περιλαμβάνεται στους σκοπούς της ανάκρισης;
Το καταλαβαίνεις και συ ότι εδώ η επιχειρηματολογία σου είναι πολύ αδύναμη. Δεν μπορείς ευπρόσωπα να υποστηρίζης ότι τα πιθανά θύματα των πράξεων ήταν λιγώτερο πιθανό να ανακαλυφθούν με την δημοσίευση των φωτογραφιών παρά χωρίς αυτήν. Θα μπορούσες ίσως να το λες όταν δεν υπήρχαν ακόμη οροθετικοί πελάτες. Αποδείχθηκε όμως ότι η δημοσίευση δεν ήταν “εντελώς περιττή”, αλλά ακριβώς το αντίθετο: αναγκαία.
“Σύμφωνοι, αλλά πριν την ποινική δίωξη. Το λέει ο 2472, το λέει ακόμη και η γνωμοδότηση που επικαλείσαι και προφανώς προκύπτει και συνταγματικά, από την διάκριση των λειτουργιών. Αλίμονο αν ένα όργανο της διοίκησης, ανεξάρτητο ξεανεξάρτητο, ήλεγχε τους δικαστικούς λειτουργούς!”
=> Όχι, δεν το λέει ο 2472. Ο 2472 εισάγει ορισμένες συγκεκριμένες εξαιρέσεις για την λειτουργία και την απονομή δικαιοσύνης: οι υπόλοιπες περιπτώσεις επεξεργασίας δεδομένων εμπίπτουν κανονικά στις διατάξεις του. Τα σημεία στα οποία ο 2472 αναφέρεται σε “ποινική δίωξη” είναι: άρθρο 2β (όπου καθιστά τα σχετικά δεδομένα “ευαίσθητα” – προφανώς υπαγόμενα στην αδειοδοτική αρμοδιότητα της Αρχής- και την πρόβλεψη για την δημοσίευσή τους με εισαγγελική διάταξη), άρθρο 3 παρ.2β in fin. (ετεροδικία υπεύθυνου επεξεργασίας), άρθρο 22 παρ. 12 (ποινική δίωξη για αδικήματα του 2472), άρθρο 23 παρ. 3 (ανεξαρτησία αστικών αξιώσεων από τις ποινικές).
=> Oύτε η Γνωμοδότηση λέει ότι “αρξαμένης της ποινικής δίωξης” δεν έχει αρμοδιότητα η Αρχή. Αναφέρει ότι: “κατά το στάδιο προκαταρκτικής εξέτασης, προανάκρισης ή κύριας ανάκρισης, η α ν α ζ ή τ η σ η εγγράφων από τον Εισαγγελέα και τις ανακριτικές αρχές είναι νόµιµη και κρίνεται µε βάση τις διατάξεις του Κώδικα Ποινικής ∆ικονοµίας, ακριβώς διότι ο Εισαγγελέας και οι ανακριτικές αρχές λειτουργούν στο πλαίσιο της δικαστικής τους εξουσίας.” Μετά, συμπληρώνει: “Σε κάθε ά λ λ η περίπτωση η εισαγγελική παραγγελία δεν είναι δεσµευτική, και ο υπεύθυνος επεξεργασίας, εφόσον διαφωνεί µε την εισαγγελική παραγγελία, µπορεί να προσφύγει στην Αρχή, στην οποία σύµφωνα µε το Σύνταγµα και το Ν. 2472/1997 ανήκει ο τ ε λ ι κ ό ς έλεγχος της κρίσης για τη νοµιµότητα της παροχής των ζητηθέντων στοιχείων. Τέλος, η Αρχή έχει δεχθεί ότι η εισαγγελική
εντολή δ ε ν είναι προϋπόθεση για τη νοµιµότητα της επεξεργασίας προσωπικών δεδοµένων, ώστε µόνο εκ του λόγου ότι δεν δόθηκε εισαγγελική εντολή να καθίσταται παράνοµη η επεξεργασία.” Επομένως, από τη στιγμή που έχει αρχίσει η ποινική δίωξη δεν σημαίνει ότι κ ά θ ε πράξη του εισαγγελέα εκφεύγει του ελέγχου της Αρχής, αλλά μόνον οι προανακριτικές πράξεις. Η γενική μέριμνα του εισαγγελέα για την δημόσια υγεία, έστω και επ’ αφορμή ποινικής δίωξης, ουδόλως εμπίπτει σε αυτό το πλαίσιο εξαιρέσεων.
“Ισχυρίζεσαι ότι οι εξαιρέσεις στον 2472 στις οποίες αναφερόμαστε είναι αντισυνταγματικές;”
Για την κατ’ άρθρο 2β αρμοδιότητα εισαγγελικής δημοσιοποίησης στοιχείων ποινικών διώξεων, έχω τοποθετηθεί αναλυτικά στο Αρμ/Σωτ. Ερμ2472 (τροποποιήσεις 2007), όπου υποστηρίζω ότι από τη στιγμή που δ ε ν έχει συλληφθεί ο διωκόμενος, σαφώς υπάρχει η ευχέρεια να κηρυχθεί ως καταζητούμενος, με δημοσιοποίηση όσων στοιχείων είναι απαραίτητα για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του. Από τη στιγμή όμως που κρατείται, η δημοσιοποίηση προσβάλλει την προσωπικότητά του με ένα μέτρο που δεν είναι αναγκαίο, αφού ήδη έχει στερηθεί το μείζον που είναι (προσωρινά) η ελευθερία του. (Για πιο εκτεταμένα, βλ. την ανάλυση στο βιβλίο.) Για την συνολική εξαίρεση του άρθρου 3 παρ. 2 β΄, θεωρώ ότι η αοριστία της διατύπωσης (με το ενδεικτικό “ιδίως” και με τις κραυγαλέες ασάφειες για το πλαίσιο “απονομής” της δικαιοσύνης κλπ) είναι σαφώς προβληματική συνταγματικά. Δεν διαφωνώ ότι πρέπει να υπάρχουν συγκεκριμένες οριοθετήσεις (όπως του 7Α παρ. 1 στ), αλλά η συνολική εξαίρεση των δικαστικών-εισαγγελικών αρχών και των εποπτευόμενων από αυτές υπηρεσιών κλπ από το θεσμικό πλαίσιο για την προστασία προσωπικών δεδομένων έχει τεκμηριωθεί ότι δυσχερώς συμβιβάζεται με το 9Α Σ και την ευρύτητα της διατύπωσης της εν λόγω διάταξης. Αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα. Ας θεωρήσουμε ότι όλα αυτά είναι κατ’ αρχην ΟΚ, οπότε να δούμε πώς εφαρμόστηκαν στη συγκεκριμένη υπόθεση.
“Αφού και συ συνομολογείς ότι δεν χρειάζεται άδεια της Αρχής”
=> Δεν χρειάζεται άδεια για την εισαγγελική δημοσιοποίηση όσον αφορά τα δεδομένα ποινικών διώξεων. Εάν όμωες σε αυτά περιέχονται και δεδομένα υγείας, τα τελευταία δεν χάνουν την ιδιότητά τους ως “δεδομένα υγείας”, άρα υπάγονται στην αρμοδιότητα της Αρχής κατ’ άρθρο 7 παρ.2 (ε) γγ΄που αφορά ειδικώς την περίπτωση της δημοσιοποίησης δεδομένων για σκοπούς προστασίας της δ η μ ό σ ι α ς υ γ ε ί α ς. Το ειδικότερο κατισχύει του γενικού!
“αποσιωπάς ότι, όπως προκύπτει από την ίδια την πολύ ενδιαφέρουσα γνωμοδότηση, η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου και το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους έχουν την ακριβώς αντίθετη γνώμη.”
=> Δεν το αποσιωπώ, αφού παραπέμπω στο σύνολο της Γνωμοδότησης. Η Γνωμοδότηση της Αρχής όμως είναι μεταγενέστερη αυτής του ΕισΑΠ και του ΝΣΚ και τεκμηριώνει την αντίθεσή της προς αυτές τις δύο, με νομολογία και νομικά επιχειρήματα. Δεν έχουμε κάποια νεότερη, μετά την 3/2009, η οποία να ανατρέπει αυτή την τεκμηρίωση χάριν λ.χ. της γνωμ. ΕισΑΠ ή του ΝΣΚ.
“Καταρχάς, όλος αυτός ο θόρυβος έγινε για τις φωτογραφίες, που δεν είναι καν ευαίσθητα δεδομένα, αν δεν κάνω λάθος.”
=> Όχι: έγινε για την ανακοίνωση δεδομένων υγείας (ευαίσθητα δεδομένα) που αποδίδονται σε συγκεκριμένα φυσικά πρόσωπα και με αναφορά σε ονοματεπώνυμα, πατρώνυμα, μητρώνυμα, εθνική προέλευση (ευαίσθητα δεδομένα), διεύθυνση κατοικίας (όπου υπήρχε), ημερομηνία γέννησης (!!!) και φυσικά της ποινικής δίωξης (ευαίσθητα δεδομένα), για τα οποία και μόνον υπάρχει η εξαίρεση. Η φωτογραφία από μόνη της δεν είναι ευαίσθητο δεδομένο, αλλά λόγω του απόλυτου βαθμού ταυτοποίησης του υποκειμένου των δεδομένων, σε συνδυασμό και με όλα τα υπόλοιπα, σαφώς δεν είναι αναγκαία με όρους αναλογικότητας, ενόψει του επιδιωκόμενου σκοπού (“περισσότερα από όσα χρειάζονται ενόψει του σκοπού της επεξεργασίας”).
“Ευαίσθητα εδώ ήταν η ερωτική ζωή”
=> Άλλο “έρωτας” κι άλλο εργαζόμενος/-η στο σεξ.
“Με άλλα λόγια, ποια είναι τα δεδομένα της πονικής δίωξης; Μόνο το ονοματεπώνυμο και η πράξη; “Ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά της Α.Α. για βαρεία σωματική βλάβη”, ναι και;”
=> Και για τα υπόλοιπα ευαίσθητα δεδομένα, αφού δημοσιοποιήθηκαν για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας, έπρεπε να κριθεί από την Αρχή, κατ’ άρθρο 7 παρ. 2 (ε) γγ΄, κατά πόσον έπρεπε να είχε εκδοθεί άδεια δημοσιοποίησης.
“Αλλά αν ήταν μόνο αυτά πώς θα προστατεύονταν τα πιθανά θύματα και όλοι οι υπόλοιποι από περαιτέρω μετάδοση του ιού;”
=> Με την αρχική ανακοίνωση του ΚΕΕΛΠΝΟ και της Αστυνομίας που ήταν ανωνυμοποιημένες. Θα μάθαιναν ότι υπάρχει πρόβλημα στην Αθήνα και θα πήγαιναν να εξεταστούν.
“Πρώτα πρώτα, δεν ξέρω τι είναι το ΚΕΕΛΠΝΟ, πάντως ανακριτική αρχή δεν είναι.”
=> Το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων είναι το αρμόδιο πολιτειακό όργανο του Υπουργείου Υγείας για την προστασία και προαγωγή της Δημόσιας Υγείας μέσω της ενημέρωσης του κοινού. Οπότε, ειδικά για το hiv έχει την αρμοδιότητα της ενημέρωσης της κοινής γνώμης για σκοπούς προστασίας της δημόσιας υγείας. Προφανώς δεν είναι ανακριτική αρχή, αλλά ούτε και η δημοσιοποίηση ευαίσθητων δεδομένων υ γ ε ί α ς είναι προανακριτική πράξη. Είναι εισαγγελικό μέτρο για την προστασία της δημόσιας υγείας και επιτρέπεται στο μέτρο που δεν παραβιάζονται άλλες συνισχύουσες διατάξεις που ανέφερα.
“Δεν υπάρχει καμία αντίφαση ούτε καταδεινύεται τίποτε, η δημοσίευση δεν είναι ούτε αυτόματη ούτε υποχρεωτική. Ο Εισαγγελέας έκρινε και εξέδωσε διάταξη.”
=Υπερβαίνοντας την αρμοδιότητά του, αφού σε αυτήν την διάταξη περιέλαβε και ονομαστικά δεδομένα υγείας και εθνικής καταγωγής που ήταν εντελώς περιττά και για τα οποία έπρεπε να είχε εφοδιαστεί με σχετική άδεια της Αρχής.
“η δημοσίευση μόνον των στοιχείων του οίκου ανοχής είναι ανεπαρκής για τους εξής απλούς λόγους: α) οι συντριπτικά περισσότερες οροθετικές κατηγορούμενες ήταν περιπατητικές”
=> Αν ισχύει αυτό (δεν το διάβασα στις ανακοινώσεις της ΕΛ.ΑΣ), έπρεπε λοιπόν κατά μείζονα λόγο να δημοσιοποιηθεί ο τόπος που τις συνέλαβαν, κάτι το οποίο υπάρχει μόνο για την πρώτη εκδιδόμενη (διεύθυνση του οίκου ανοχής). Για τις άλλες όμως λείπει αυτό το δεδομένο, το οποίο είναι σαφώς κρισιμότερο από τα μητρώνυμα, τις ημερομηνίες γέννησης και τις εθνικές καταγωγές τους.
“β) οι εκδιδόμενες δεν εργάζονται μόνο σε ένα οίκο ανοχής, αλλά κάνουν βάρδια συνήθως σε περισσότερους,”
=> Ούτε κι αυτό αναφέρεται στην ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ (από που το ξέρεις;) και σαφώς μπορούσαν, εάν είχε διαπιστωθεί, να αναφέρονται οι διευθύνσεις όλων των οίκων!
” γ) μια εκδιδόμενη μπορεί παράνομα να κάνη και βίζιτες”
=> “μπορεί”. Δεν βλέπω κάτι τέτοιο στην ανακοίνωση της αστυνομίας.
“δ) σε ένα οίκο ανοχής εργάζονται συνήθως περισσότερες της μιας εκδιδόμενες”
=> Ε, και;
“ε) ποιο χρονικό διάστημα θα αφορούσε η ανακοίνωση; πόσους μήνες ή πόσα χρόνια; γιατί τόσα και όχι άλλα;”
=> Συμφωνώ. Αλλά αυτά θα προκύψουν προφανώς σε μεταγενέστερο στάδιο της προδικασίας για να μη σου πω ότι απαιτείται να έχουν κριθεί και δικαστικώς για να είμαστε οκ και με το τεκμήριο της αθωότητας. Άρα, δεν έχουν καμία δουλειά σε μια ανακοίνωση που θα έπρεπε να λέει ότι “ΤΩΡΑ τις πιάσαμε, στην Χ διεύθυνση, οπότε λάβετε τα μέτρα σας”.
“Δεν κατάλαβα, είναι κάτι κακό αυτό; Δεν περιλαμβάνεται στους σκοπούς της ανάκρισης;”
=> Προφανώς, αλλά απέδειξα ότι η προσέλκυση μαρτύρων μπορεί να γίνει και με άλλους ηπιότερους τρόπους, όπως την κατ’ ιδίαν επίδειξη φωτογραφιών ή την με κωδικό είσοδο σε μια βάση δεδομένων. Όχι με ανάρτηση σε δημόσια προσβάσιμο ιστότοπο, όχι στην τηλεόραση και τις εφημερίδες!
“Δεν μπορείς ευπρόσωπα να υποστηρίζης ότι τα πιθανά θύματα των πράξεων ήταν λιγώτερο πιθανό να ανακαλυφθούν με την δημοσίευση των φωτογραφιών παρά χωρίς αυτήν. Θα μπορούσες ίσως να το λες όταν δεν υπήρχαν ακόμη οροθετικοί πελάτες. Αποδείχθηκε όμως ότι η δημοσίευση δεν ήταν “εντελώς περιττή”, αλλά ακριβώς το αντίθετο: αναγκαία.”
=> Και ποιος μας βεβαιώνει ότι οι οροθετικοί πελάτες μολύνθηκαν από τις συγκεκριμένες συλληφθείσες κι ότι δεν ήταν φορείς από πριν; (Ή ότι, ακόμη χειρότερα, δεν ήταν εκείνοι που μόλυναν τις συλληφθείσες; Γιατί κι αυτές από “κάπου” μολύνθηκαν, ε;) Το γεγονός ότι οι ενδιαφερόμενοι έκαναν το τεστ μετά τη δημοσίευση δεν παρέχει ασφαλή πεποίθηση ότι μολύνθηκαν από αυτές, αφού αυτό θα προέκυπτε μόνον εάν είχαν εξεταστεί πριν την επαφή (με την επιφύλαξη πάντοτε του τρίμηνου “παραθύρου” εντοπισμού του ιού) και ότι μολύνθηκαν κατά την επαφή. Δεν έχουμε κανένα απολύτως αντικειμενικό στοιχείο λοιπόν για να κρίνουμε ότι όντως το μέτρο ήταν αποτελεσματικό.
Και, σε κάθε περίπτωση, και ο … τουφεκισμός τους θα ήταν απόλυτα αποτελεσματικός για την περαιτέρω προστασία της δημόσιας υγείας: θα εξασφαλίζαμε ότι δεν πρόκειται να μολύνουν κανέναν άλλο στο μέλλον: θα ήταν όμως αντίθετος στα δικαιώματά τους.
Έχουμε λοιπόν ως Πολιτεία συγκεκριμένα όργανα με κατανεμημένες αρμοδιότητες, τις οποίες πρέπει να αξιώνουμε να ασκούν σωστά και στον εύλογο χρόνο. Στα “δύσκολα” ελέγχεται κατά πόσον είμαστε σε θέση να τηρήσουμε τις συνταγματικές και διεθνείς μας δεσμεύσεις ως Χώρα και σε στιγμές κρίσης είναι που δεν πρέπει να παρεκκλίνουμε καθόλου από το ισχύον δίκαιο.
Οι ίδιοι άνθρωποι που επιδίωξαν την απροφύλακτη επαφή με τοξικομανείς ιερόδουλες…
“Θα μάθαιναν ότι υπάρχει πρόβλημα στην Αθήνα και θα πήγαιναν να εξεταστούν.”
Καλά, εδώ γελάμε!
Ενώ θα το μάθαιναν από την εσπρέσσο καλύτερα.
Γιατί, μέσω της Εσπρέσσο δόθηκαν στη δημοσιότητα? Εγώ θυμάμαι όλα τα κανάλια να δείχνουν τις φωτογραφίες σε διαδοχικά δελτία.
e-lawyer,
Εστιάζεις και πάλι μόνο στον νόμιμο σκοπό της προστασίας του κοινωνικού συνόλου (= προστασίας της δημόσιας υγείας). Αν ήταν μόνο αυτό το θέμα, θα είχες δίκιο πιθανόν.
Υπάρχει όμως και η πραγμάτωση της ποινικής αξίωσης της Πολιτείας, ήτοι εν προκειμένω η ανεύρεση πιθανών παθόντων, την οποία βολικά παραβλέπεις. Και αυτή είναι σαφώς προανακριτική, αφού αποτελεί σκοπό της ανάκρισης. Άρα, δεν της πέφτει λόγος της Αρχής.
Η ίδια βέβαια πιθανόν να πη το αντίθετο. Κάθε μικροεξουσία υπερασπίζεται το χωράφι της με νύχια και με δόντια. Τι να κάνουμε.
Για το θέμα της συνταγματικότητας, δεν έχω τώρα πρόσβαση στην ερμηνεία σου. Διαφωνώ για το άρ. 3, ιδίως ενόψει διάκρισης των λειτουργιών. Αλλά και στο άρ. 2, το κριτήριο της φυγοδικίας βλέπεις στην πράξη ότι δεν μπορεί να διακρίνη ικανοποιητικά όλες τις περιπτώσεις εξ επόψεως αναγκαιότητας. Όταν έγραφες την ερμηνεία, δεν είχες σκεφτή την περίπτωση ενός θανατηφόρου ιού, με άγνωστα θύματα, από μηδέν έως εκατοντάδες, και με στοιχεία χρονικού επείγοντος. Εδώ η σύλληψη και η στέρηση της ελευθερίας δεν μπορεί να μας βοηθήση απολύτως σε τίποτε: ακόμη και αν ήθελαν οι κατηγορούμενες, δεν μπορούν να κατονομάσουν τους απροφύλακτους πελάτες τους!
Η ζωή υπερβαίνει τις ερμηνείες.
Συμφωνώ.
Η διαφορά μας έγκειται στο ποια είναι τα δεδομένα ποινικής δίωξης. Εγώ έδωσα μια ερμηνευτική απάντηση, στηριζόμενο στους νόμιμους σκοπούς και στην ιστορική βούληση του νομοθέτη. Εσύ ακόμη δεν έχεις απαντήσει ποια είναι ακριβώς αυτά τα ρημάδια τα στοιχεία ούτε έχει αντικρούσει τουλάχιστον το ιστορικό επιχείρημα.
Κοίτα, δεν είπες ψέματα, είπες όμως την μισή αλήθεια. Δεν σε διαβάζουν ειδικοί, κάθε άλλο, οπότε εκείνοι θα μείνουν με μια συγκεκριμένη εντύπωση, αυτήν που εξυπηρετεί την επιχειρηματολογία σου. Εγώ προτιμώ να ενημερώνω και για την αντίθετη άποψη, κι ας την κοροϊδεύω καμιά φορά.
Στα σοβαρά δηλαδή, αν είχαν δημοσιευτή όλα αυτά, αλλά όχι οι φωτογραφίες, θα είχαμε γλυτώσει όλον αυτόν τον κακό χαμό;
Εντάξει, δεν ζω στο παράλληλο σύμπαν όπου έγινε αυτό, αλλά μπορώ να εικάσω βάσιμα.
Επ, να τα λέμε αυτά.
Εντάξει, εδώ είναι σαφές ότι διαφωνούμε. Μπορούμε τουλάχιστον να συμφωνήσουμε ότι η ερμηνεία που έδωσε ο Εισαγγελέας, ότι δηλαδή ήταν αναγκαία, υπήρξε υποστηρίξιμη; Θα βοηθούσε τουλάχιστον να πέσουν οι τόνοι.
Ή όχι, e-lawyer, ή όχι. Η μεγάλη δημοσιότητα οφείλεται στις φωτογραφίες και από αυτές ίσως σωθούν κάποιες ζωές. Έτσι το ζήσαμε τουλάχιστον εμείς οι κοινοί θνητοί.
Ναι ρε, ξέρω τι είναι. Προανακριτικός υπάλληλος δεν είναι πάντως, άρα δεν υπόκειται στην δικονομική εξουσία του Εισαγγελέα.
Επαναλαμβανόμαστε σιγά σιγά. Για την εθνική καταγωγή παρεμπιπτόντως ψιλοσυμφωνώ. Γιατί δεν κάνετε μια μήνυση λοιπόν;
Εμ, εκτός του ότι ήταν ηλίου φαεινότερον, αναφέρθηκε στην δημοσιογραφία (κάπου διάβασα για 28/29) και είναι άλλωστε ακριβώς ο λόγος για τον οποίο αναφέρεται οίκος ανοχής μόνο σε μία!
Υπάρχουν και τα διδάγματα της κοινής πείρας. Έτσι λειτουργούν τις επιχειρήσεις τους οι μαστροποί. Άσε να ξέρουμε και κάτι εμείς του Ποινικού.
Μα δεν χρειάζονται πράγματι να έγιναν. Αφού αρκεί η πιθανολόγηση!
Ξαναματαγράφω: υπάρχει θέμα επείγοντος. Πρώτον, ως προς τις ερωτικές συντρόφους των απροφύλακτων, δεύτερον ως προς την θεραπεία των ίδιων των απροφύλακτων. Ο χρόνος δεν είναι δωρεάν. Εδώ υπάρχει ένα ρολόι που κυλάει αντίστροφα.
e-lawyer, υποστηρίζεις ότι προβάλλοντας περισσότερα εμπόδια στην πρόσβαση στην πληροφορία (: κωδικούς, επικοινωνία με το ΑΤ κ.λπ.) προσελκύονται περισσότεροι παρά αν υπήρχαν λιγώτερα εμπόδια. Σου φαίνεται σταλήθεια λογικό αυτό;
Αν όχι, τα δύο μέτρα δεν είναι εξίσου πρόσφορα, άρα δεν συγκρίνονται εξ επόψεως αναλογικότητας.
Κανείς. Πιθανολογούμε. Αρκεί η πιθανολόγηση.
Ε, οι 9 που βρέθηκαν είναι ένδειξη προς την μία κατεύθυνση και όχι προς την άλλη. Αν δεν είχε βρεθή κανείς, θα μου έγραφες: “είδες τι απρόσφορο που ήτανε, σ’τά’λεγα εγώ!”.
Ως μη αναγκαίος. Υπάρχουν και ηπιώτεροι τρόποι: η δημοσίευση των στοιχείων τους.
Περιμένω απάντηση στα δύο παραδείγματα που σου έθεσα ανωτέρω. Αλλά να συντομεύουμε, το βαρέθηκα το θέμα.
“Η μεγάλη δημοσιότητα οφείλεται στις φωτογραφίες και από αυτές ίσως σωθούν κάποιες ζωές. Έτσι το ζήσαμε τουλάχιστον εμείς οι κοινοί θνητοί.”
=> Αυτό συνοψίζει την αρχή και το τέλος του σκεπτικού σου: λες και το ζητούμενο ήταν το πώς θα έδινε η εισαγγελία την μεγαλύτερη δυνατή δημοσιότητα στο θέμα.
Διαφωνώ θεμελιακά: η εισαγγελία δεν είναι γραφείο τύπου για να σκαρφίζεται πιασάρικους τρόπους να επικοινωνήσει το θέμα της. Δεσμεύεται από την αρχή της νομιμότητας και της αναλογικότητας, οι οποίες περιέχουν ηπιότερα μέτρα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, όπως γίνεται και σε άλλες χώρες.
Εγώ από την μεριά μου συνοψίζοντας δίνω δίκιο στους διαμαρτυρόμενους στα εξής σημεία:
-η δημοσίευση ονομάτων, διευθύνσεων, εθνικότητας, πατρωνύμου ήταν μη αναγκαία.
-η δημοσίευση των φωτογραφιών έπρεπε να περιοριστή χρονικά.
-πιθανόν να έχης δίκιο για το θέμα της αναμετάδοσης, δεν το έχω ψάξει.
-η διάταξη θα μπορούσε να είναι σαφέστερη.
Κατά τα λοιπά, η δική μου γεύση είναι η γεύση που μένει από κατά τεκμήριο σοβαρούς ανθρώπους να κραυγάζουν και να ωρύωνται [και από μη σοβαρούς να εξυβρίζουν και να λοιδωρούν τα θύματα μιας εγκληματικής πράξης].
Αλλά τα τεκμήρια είναι μαχητά.
Και επειδή εγώ δεν ξεχνώ ούτε συγχωρώ τις ελαφρότητες, ενημερώνω για κάποια πράγματα που περιήλθαν σε γνώση μου:
Κάποιες τουλάχιστον από τις εκδιδόμενες γνώριζαν ότι είναι φορείς, άρα μετέδιδαν τον ιό εν γνώσει τους [άλλο αν δεν το επεδίωκαν κιόλας]. Είχαν υποβληθή σε εξετάσεις προηγουμένως, είχαν διαγνωστή και τους είχε επιδοθή η διάγνωση υπογεγραμμένη από ιατρό. Άρα, ήξεραν. Άρα, με το συμπάθιο κιόλας, εγκλημάτησαν.
Και, για να κλείσουμε οριστικά το θέμα, η ΑΠΔΠΧ απέρριψε με την απόφ. 128/2012 τις αιτήσεις όσων διαμαρτύρονταν για την δημοσιοποίηση, με το αιτιολογικό ότι:
-οι διατάξεις των Εισαγγελέων ανήκουν στην άσκηση της ποινικής τους δικαιοδοσίας [ορθόν],
-“κατάφαση της αρμοδιότητας της Αρχής για άσκηση τέτοιου ελέγχου, θα υπήγαγε [sic] ουσιαστικά τους λειτουργούς της εισαγγελικής αρχής, οι οποίοι, όπως και οι δικαστικοί λειτουργοί, απολαμβάνουν προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας και υπόκεινται κατά την άσκηση των αρμοδιοτήτων τους μόνο στο Σύνταγμα και στους νόμους, στο διοικητικό έλεγχο της Αρχής, πράγμα το οποίο τυγχάνει ευθέως αντίθετο προς την προαναφερθείσα συνταγματική αρχή της διάκρισης των εξουσιών”.
Πρόκειται ακριβώς για την θέση που είχα υποστηρίξει στην ανάρτησή μου.
-Συνεπώς, καμία άδεια της Αρχής δεν χρειαζόταν ο Εισαγγελέας.
Ολοκληρώνοντας και συνοψίζοντας λοιπόν, εσφάλη ο e-lawyer επικαλούμενος μια άσχετη απόφαση της Αρχής και εντυπωσιάζοντας όσους ήταν έτοιμοι από καιρό να εντυπωσιαστούν.
Άλλη φορά, προσοχή λοιπόν.
Βλέπω απόψε αυτό το ντοκυμαντέρ.
Δύο ισχυρισμοί μου φαίνονται σχετικοί με την ανάρτηση και τη συζήτηση:
α. μόνο μία από τις συλληφθείσες ήταν ιερόδουλη, οι υπόλοιπες όχι (12:47 – 13:55)
β. το ΚΕΕΛΠΝΟ δεν ανταποκρίθηκε σε ερωτήσεις για τα στοιχεία των 5 περιπτώσεων ανδρών θετικών στον ιό (16:32 – 16:59).
α. Δεν ξέρω πώς το εννοούν. Μήπως εννοούν ότι μόνο μία ήταν δηλωμένη (αυτή που βρέθηκε στον οίκο ανοχής); Μάλλον αυτό. Αυτά τα “δεν αλλάξανε χέρια λεφτά και τι αποδείξεις υπάρχουν” κ.λ.π δεν με πείθουν βέβαια. Και αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι υπήρξε τουλάχιστον μία από τις οροθετικές, για τις οποίες διατυπώνεται τόση βεβαιότητα ότι δεν εκδίδονταν, που συνελήφθη λίγο καιρό μετά και δικάστηκε από το Αυτόφωρο για παράβαση του νόμου περί εκδιδομένων προσώπων. Πολύ συμπτωματική σύμπτωση.
Αλλά δεν καταλαβαίνω ποιο είναι το επιχείρημα. Εν γνώσει και χωρίς διαφώτιση απαγορεύεται η απροφύλακτη επαφή τόσο από εκδιδόμενες, όσο και από μη. Δεν είναι προφανές;
β. Υπονοείται προφανώς ότι δεν υπήρξαν περιπτώσεις μετάδοσης. Μακάρι. Τι αλλάζει ακριβώς με αυτό; Ο Εισαγγελέας που διέταξε την δημοσίευση τι ώφειλε να πιθανολογήση βάσει των στοιχείων που είχε;
θα το δω και γω κάποια στιγμή με την ησυχία μου, για να σχηματίσω σφαιρική εικόνα.
10:20, όπου αποκαλύπτεται η συνωμοσία, για να μην βγη ο ΣΥΡΙΖΑ έσκασε το θέμα. Αμ γι’ αυτό έχασε και τις δύο εκλογές, έτσι εξηγείται. Ρε τον μπαγάσα τον Χρυσοχοΐδη.
13:00 κεξ, άστεγες και τοξικομανείς, αλλά κατηγορηματικά δεν εκδίδονταν. Ρε παιδιά, μην βάζετε το χέρι σας στην φωτιά. Πόθεν τόση βεβαιότητα;
Εδώ ας πούμε ένας φωτογράφος βάζει λεζάντες στις φωτογραφίες του μιλώντας για τοξικομανείς που εκδίδονται. Αλλά για πράκτορα του Λοβέρδου τον κόβω.
14:59, για τον νομικό χαρακτηρισμό έχει απόλυτο δίκιο ο συνάδελφος και το έχω γράψει και εγώ. Σκοπούμενη δεν ήταν σε καμία περίπτωση, αλλά αλλιώς δεν έβγαινε το κακούργημα, άρα δεν θα επιβαλλόταν προσωρινή κράτηση. Αυτό είναι στο σκάνδαλο και όχι η δημοσίευση των φωτογραφιών.
16:50, εντάξει, είναι προφανές ότι υπάρχει ένας πόλεμος κάποιων ιατρών με το ΚΕΕΛΠΝΟ και προσωπικά με τον Λιάππη, αλλά δεν ξέρω γιατί μας αφορά αυτό. Οι ίδιοι που λύσσαξαν για την δημοσιοποίηση των στοιχείων των γυναικών κατηγορούν το ΚΕΕΛΠΝΟ ότι δεν τους έδωσε τα στοιχεία της ταυτότητας των πελατών που βρέθηκαν θετικοί. Αν κατηγορούν το ΚΕΕΛΠΝΟ ότι είπε ψέματα, ας υποβάλουν μήνυση για ψευδή ιατρική πιστοποίηση και διασπορά ψευδών ειδήσεων. Και γιατί ακριβώς να πουν ψέματα; Τους έβαλε ο Λοβέρδος κι αυτούς;
19:50, γάντια φορούν πάντα όταν φέρνουν κάποιον οροθετικό, συνήθως πρεζόνι. Καλώς ή κακώς, δεν ήταν πάντως κάτι που έγινε ειδικά τότε.
21:44, “κυριολεκτικά στην πυρά”, αρχίσαμε πάλι…
22:22, “δεν είναι δική μας δουλειά”, πες τα χρυσόστομε, αλλά ποιος ακούει. Λες και ο Λοβέρδος την έβγαλε την διάταξη.
22:25, αν είναι φασίστας ο Λοβέρδος, είναι για αυτό ακριβώς το σημείο. Βέβαια δεν είδα τις ακτιβίστριες να συγκινούνται όταν ο λόγος είναι για τα δικαιώματα των ανδρών.
Για την μία εκδιδόμενη, που δεν αμφισβητείται, ποιος είναι ακριβώς ο ισχυρισμός; Ότι είναι και αυτή ερείπιο και μετανάστρια, άρα καλά κάνει και εκδίδεται ούσα οροθετική;
Είδα μέχρι το 31:00, αξίζει να δω κι άλλο ή μόνο ανφολλιές έχει μετά;
Γενικά, για το ουσιώδες θέμα, που είναι αν ήξεραν ή δεν ήξεραν για την οροθετικότητα, λίγα πράγματα. Πολλή συνωμοσιολογία, περισσότερη εκμετάλλευση του ανθρώπινου δράματος για πολιτικούς σκοπούς. Και για να πουλήσουν και κανά φύλλο.