Είναι αναμφισβήτητοι οι τελευταίοι επικοινωνιακοί θρίαμβοι της ΧΑ. Επειδή λοιπόν διακρίνω μια ηττοπάθεια στο στρατόπεδό μας, όπου άλλοι κλαψουρίζουν σαν δαρμένα κουτάβια, άλλοι ψηφίζουν λευκό και άλλοι ζητάνε χρυσαυγίτικα μέτρα, αντίθετα προς το Σύνταγμα, σκέφτηκα να θυμίσω λίγο πώς έχουν τα πράγματα από νομικής πλευράς.
Υποθέσθω λοιπόν ότι συναντάμε μια ομάδα από τους κρομανιόνους της γειτονιάς μας να προπηλακίζουν μετανάστες ή όποιον τέλος πάντων βρίσκεται μερικούς κρίκους πιο προστά από αυτούς στην αλυσίδα της εξέλιξης.
Ποιες είναι οι νομικές δυνατότητες;
Πρώτον και καλύτερον, η τριτάμυνα.
Σύμφωνα με το άρ. 22 ΠΚ:
1.Δεν είναι άδικη η πράξη που τελείται σε περίπτωση άμυνας.
2.Άμυνα είναι η αναγκαία προσβολή του επιτιθέμενου στην οποία προβαίνει το άτομο, για να υπερασπισθεί τον εαυτό του ή άλλον από άδικη και παρούσα επίθεση που στρέφεται εναντίον τους.
3.Το αναγκαίο μέτρο της άμυνας κρίνεται από το βαθμό επικινδυνότητας της επίθεσης, από το είδος της βλάβης που απειλούσε, από τον τρόπο και την ένταση της επίθεσης και από τις λοιπές περιστάσεις.
Εδώ έχουμε παρούσα και άδικη επίθεση των χρυσαυγιτών, η οποία μπορεί να αποκρουστή με κάθε αναγκαίο τρόπο από οποιονδήποτε τρίτο, ακόμη και αν ο καθ’ ου η επίθεση δεν επιθυμή να υποβάλη έγκληση κατά του επιτιθεμένου.
Κατά δεύτερον, η σύλληψη.
Σύμφωνα με το άρ. 275 ΚΠΔ
1. Προκειμένου για αυτόφωρα κακουργήματα και πλημμελήματα οι ανακριτικοί υπάλληλοι των άρθρων 33 και 34, καθώς και κάθε αστυνομικό όργανο, έχουν υποχρέωση, ενώ οποιοσδήποτε πολίτης το δικαίωμα, να συλλάβουν το δράστη, τηρώντας τις διατάξεις του Συντάγματος και του άρθρου 279 του Κώδικα για την άμεση προσαγωγή του στον εισαγγελέα.
2. Στα εγκλήματα που διώκονται με έγκληση δεν επιτρέπεται η σύλληψη, εκτός αν προηγουμένως υποβληθεί η έγκληση, έστω και προφορικά σ’ εκείνον που έχει το δικαίωμα να συλλάβει το δράστη (άρ. 42 και 46).
Κατά την στιγμή βέβαια που η επίθεση είναι παρούσα, στην πράξη δεν διακρίνεται η τριτάμυνα από την σύλληψη. Πρακτική σημασία αποκτά η σύλληψη όμως μόλις λήξη η επίθεση και εντός των ορίων του αυτοφώρου: τότε δεν χωρεί τριτάμυνα, κάλλιστα όμως επιτρέπεται η σύλληψη. Αφήστε τους χρυσαυγίτες να φύγουν, να αποχαιρετιστούν πριν πάη ο καθένας στην φωλιά του, ξεμοναχιάστε έναν και πιάστε τον.
Προϋπόθεση της σύλληψης είναι επίσης η ύπαρξη έγκλησης στα κατ’ έγκλησιν διωκόμενα εγκλήματα. Οπότε, ρωτήστε πρώτα τον αλλοδαπό που του επιτέθηκαν.
Εξυπακούεται ότι για την πραγματοποίηση της σύλληψης επιτρέπεται η άσκηση της αναγκαίας βίας. Αν ο χρυσαυγίτης δεν θέλη να συλληφθή, δείρτε τον. Όσο είναι αναγκαίο.
Εγώ σας τα είπα. Να δω βέβαια τώρα ποιος θα κρεμάση το κουδούνι στον λαιμό του γάτου…
Τρίτον, η πρόσκληση της δημόσιας δύναμης, προκειμένου εκείνη να τους συλλάβη για τα αυτόφωρα εγκλήματα που διαπράττουν.
Αλλά ποια είναι αυτά;
Δεν είναι η αντιποίηση αρχής του άρ. 175 ΠΚ, σκληρό, αλλά να ακουστή, κι ας λέη ό,τι θέλη η ΕΕΔΑ, δεν είναι και η πρώτη φορά που καταφλυαρεί.
Είναι προφανές ότι αν ρωτήσω εγώ καμιά νοστιμούλα πώς την λένε, αυτή μου απαντήση Αλίκη Θαυμάτου και εγώ μετά της ζητήσω ταυτότητα για να βεβαιωθώ ότι δεν με κοροϊδεύει, χωρίς να παραστήσω τον αστυνομικό, δεν διαπράττω απόπειρα αντιποίησης.
Η πλήρωση της αντικειμενικής υπόστασης της αντιποίησης προϋποθέτει δηλαδή όχι απλώς την διενέργεια πράξεων που προσιδιάζουν σε αστυνομικούς, αλλά και το να εμφανίζεται ακριβώς ο δράστης σαν αστυνομικός. Η εμφάνιση αυτή μπορεί να γίνη με οποιοδήποτε τρόπο, αλλά κάπως πρέπει να γίνη: στολή, ταυτότητα, απλή δήλωση ότι είναι κάποιος αστυνομικός.
Στην προκειμένη περίπτωση όμως, δεν πληροφορήθηκα ότι έγινε οτιδήποτε από αυτά, ίσα ίσα είδα ότι τόνιζαν ότι είναι χρυσαυγίτες (μπλουζάκια, σημαίες κ.λπ.), άρα όχι αστυνομικοί, σε υπηρεσία τουλάχιστον. Άρα, αν δεν αλλάξη κάτι σε επίπεδο πραγματικών περιστατικών, δεν υπήρξε αντιποίηση.
Ασφαλώς βέβαια θα υπάρχουν αδικήματα όπως απειλή, εξύβριση, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, παράνομη βία. Το πρόβλημα με όλα αυτά όμως είναι ότι πρόκειται για αδικήματα διωκόμενα κατ’ έγκλησιν, απαιτείται δηλαδή να βρη το θάρρος ο μετανάστης, ίσως λαθραίος, σίγουρα φοβισμένος, αγχωμένος με το θέμα της γλώσσας και απόπληκτος από την επίθεση, να μεταβή στο ΑΤ, να πληρώση το αλμυρό παράβολο των 100 ευρώ και να εγκαλέση τους άγνωστους σε αυτόν δράστες. Δύσκολα πράγματα, μάλλον απίθανα.
Πιο πιθανόν είναι να υποβάλη προφορικά την έγκληση κατά την στιγμή της επίθεσης. Αυτό προϋποθέτει όμως ότι θα είναι παρών κάποιος αστυνομικός υπάλληλος, ικανός και πρόθυμος μάλιστα να επεμβή. Δύσκολο κι αυτό.
Παρεμπιπτόντως, οι φθορές που διαπράττουν οι ανθρωπίδες δεν είναι απρόκλητες (και άρα αυτεπαγγέλτως διωκόμενες). Είναι προφανές ότι δεν θέλουν να καταστρέψουν οτιδήποτε αδιακρίτως, αλλά επιλέγουν τον στόχο τους βάσει κριτηρίου, αφήνοντας άθικτες τις υπόλοιπες ιδιοκτησίες. Δεν έχει σημασία ότι δεν γνωρίζονται με τους παθόντες ή ότι εκείνοι κατά κυριολεξία δεν τους προκάλεσαν, παρά μόνο αν οι δράστες επιτίθενται αδιακρίτως καθ’ οιουδήποτε δείγματος του γένους “ιδιοκτησία”.
Αφού όμως δεν το ένα και δεν το άλλο, τι θα γίνη; Θα την γλυτώσουν οι χρυσαυγίτες;
Υπάρχει όμως και άλλη μια δυνατότητα:
Άρθρο 189 ΠΚ – Διατάραξη της κοινής ειρήνης.
1.Όποιος συμμετέχει σε δημόσια συνάθροιση πλήθους που με ενωμένες δυνάμεις διαπράττει βιαιοπραγίες εναντίον προσώπων ή πραγμάτων ή εισβάλλει παράνομα σε ξένα σπίτια, κατοικίες ή άλλα ακίνητα κτήματα
τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών.
2.Οι υποκινητές και εκείνοι που εκτέλεσαν βιαιοπραγίες τιμωρούνται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών.
Διατάραξη λοιπόν. Εδώ έχουμε και ηνωμένες δυνάμεις και βιαιοπραγίες και δημόσια συνάθροιση και πλήθος, μικρό μεν, αλλά πλήθος. Προσέξτε μάλιστα ότι η διάταξη τιμωρεί ακόμη και εκείνον που απλώς συμμετέχει στο πλήθος, χωρίς να βιαιοπραγή και ο ίδιος. Αυστηρός νόμος και προβληματικός, σας τα έχω γράψει αυτά, τα έχετε μελετήσει και τα κατέχετε. Sed lex.
Ακούει κανένας Εισαγγελέας; Προλαβαίνουμε πριν αρχίσετε την αντισυνταγματική απεργία σας;
Νικόλαος Χωραφάς, Ποινικόν Δίκαιον, 9η έκδοση 1978, σελίδα 150, σημείωση 2: «δύο περιπτώσεις αντιποιήσεως, ήτοι: α) η περίπτωσις, καθ’ ην εμφανίζει τις εαυτόν και δρα ως φορεύς δημοσίας τινός υπηρεσίας, χωρίς πράγματι να είναι […] και β) η περίπτωσις καθ’ ην χωρίς να αντιποιείται την ιδιότητα του φορέως δημοσίας υπηρεσίας επιχειρεί πράξιν επιτρεπομένην μόνον εις υπάλληλον»
Επειδή δεν είμαι νομικός, θέλω να ρωτήσω εάν ο έλεγχος νομιμότητας του εμπορεύματος είναι πράξη επιτρεπόμενη μόνο σε υπάλληλο. Η ΧΑ θεωρεί ότι ο έλεγχος αυτός έγινε ώστε οι καταναλωτές να μην υποπέσουν σε αδίκημα σχετικό με την αποδοχή «παράνομου εμπορεύματος». Σύμφωνοι, δικαιολογία του όλου, αλλά στέκει; Μπορεί να με κατηγορήσει ο κρεοπώλης μου επειδή ζητάω να δω τη σφραγίδα στο κρέας, πράξη επιτρεπόμενη (αποκλειστικά;) σε υπαλλήλους αγορανομικού ελέγχου;
Ε, ο ίδιος ο πελάτης μάλλον δικαιούται να ελέγξει τη γνησιότητα, την ποιότητα ή τη νομιμότητα εισαγωγής του πράγματος που ενδιαφέρεται ν’ αγοράσει, όχι όμως ένας για λογαριασμό όλων των πιθανών πελατών και σίγουρα όχι την άδεια παραμονής του πωλητή!
Διάβασα ότι αν αγοράσεις από παράνομο πωλητή, είσαι συνένοχος σε λαθρεμπόριο.
Αν το παραπάνω ισχύει και δεν έχω το δικαίωμα να ζητήσω απ’ τον πωλητή την άδειά του, τότε πώς θα ξέρω αν είναι νόμιμος;
Διαφωτιστικότατη ανάρτηση! Ευχαριστώ!
Τι σκοπεύεις να κάνης, να συλλάβης ή να τριταμυνθής; :-Ρ
Όχι ακριβώς,
να τα δούμε ένα ένα:
Εδω καταρχάς αναφέρεται γενικά σε αντιποίηση αρχής, όχι ειδικά σε αντιποίηση αστυνομικής αρχής. Η διαφορά έχει μεγάλη σημασία διότι οι δημ. υπάλληλοι, δικηγόροι κλπ γενικά δεν φοράνε στολή, αντιθέτως οι αστυνομικοί την φορούν υποχρεωτικά, πλην της Ασφάλειας. Υπάρχει δηλαδή πάντα ένας εύκολος τρόπος να αναγνωρίζη ο πολίτης ποιος είναι αστυνομικός και, άρα, να βρίσκουμε πότε διαπράττεται αντιποίηση αστυνομικής αρχής: η στολή. Για αυτό και υπάρχει άλλωστε!
Περαιτέρω, οι πράξεις των αστυνομικών οργάνων είναι δύο ειδών: καθαυτάς αστυνομικές και αμφίσημες. Τις πρώτες μπορούν να τελέσουν μόνο αστυνομικοί, π.χ. σύνταξη μιας έκθεσης αυτοψίας ή ρύθμιση της τροχαίας κυκλοφορίας. Τις δεύτερες οποιοσδήποτε.
Έτσι, αν κάποιος επιδιώξη να τελέση πράξη του πρώτου είδους, νοσφίζεται κατ’ ανάγκην την αστυνομική εξουσία και, βασικά, δηλώνει ότι είναι και ο ίδιος αστυνομικός. Πρόκειται δηλαδή για μια συμπερασματικώς συναγόμενη δήλωση. Ακόμη και αν ο δράστης δήλωνε ότι δεν είναι αστυνομικός και δεν ενεργεί ως αστυνομικός, θα ήταν αδιάφορο, θα ήταν protestatio facto contraria.
Η περίπτωση β του Χωραφά είναι λοιπόν αντιφατική: είναι αδύνατον και να μην αντιποιήσαι και να επιχειρής πράξη επιτρεπόμενη μόνο σε αστυνομικό.
Όταν όμως τελείται μια πράξη της δεύτερης κατηγορίας, μια πράξη δηλαδή που νόμιμα, υπό διαφορετικές προϋποθέσεις και με διαφορετικά έννομα αποτελέσματα βέβαια, μπορεί να τελεστή από οποιονδήποτε (και από τους αστυνομικούς), πρέπει να είμαστε προσεκτικοί. Τέτοια πράξη είναι ας πούμε η σύλληψη (τουλάχιστον στα εγκλήματα κατά ατομικών εννόμων αγαθών).
Οι πράξεις που είδα εγώ στο οπτικό υλικό να τελούν οι χρυσαυγίτες ήταν να ζητούν ταυτότητα και να ζητούν την επίδειξη κάποιας διοικητικής άδειας, χωρίς να επικαλούνται όμως ότι είναι αστυνομικοί. Αυτές όμως είναι πράξεις αμφίσημες, νόμιμες αν τις κάνω και εγώ ή εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος. Παράνομη ως αντιποίηση θα ήταν μόνο αν ισχυριζόμουν ότι ασκώ κάποια νόμιμη εξουσία, στην οποία αντιστοιχεί υποχρέωση του καθ’ ου να μου επιδείξη τα ζητηθέντα έγγραφα, αν ισχυριζόμουν δηλαδή ότι έχω περιβληθή αστυνομική εξουσία, την οποία ο πολίτης πρέπει να ανεχθή. Και αυτό ακριβώς είναι το νόημα του νόμου, γιατί τότε μόνο θα ιδιοποιούμην και θα αντιποιούμην την δημόσια εξουσία.
Κατά τα λοιπά, οι ερωτήσεις ως ερωτήσεις είναι ελεύθερες σε αυτήν την χώρα. Άλλα είναι τα παράνομα.
Αν κατάλαβα καλά την τελευταία παράγραφο, εφόσον ζήτησαν τα έγγραφα νομιμότητας των εμπορευμάτων και του πωλητή και αυτός τα έδωσε μόνος του, δεν θεωρείται αντιποίηση, ακόμα κι αν δεν αγόρασαν τελικά, έτσι;
Η ΧΑ παράπεμψε σε ένα άρθρο του ΚΠΔ, περί υποχρέωσης σύλληψης από αστυνομικό και δικαιώματος σύλληψης από πολίτη. Σύμφωνα με αυτό, ο πολίτης έχει δικαίωμα να ρωτήσει κάποιον εάν είναι νόμιμος στη χώρα και να τον συλλάβει σε αντίθετη περίπτωση; Επίσης, μετά τον έλεγχο νομιμότητας από τους πολίτες (και πριν αρχίσουν να τα σπάνε), ο αστυνομικός-φρουρός που συνόδευε δεν ήταν υποχρεωμένος να συλλάβει τους παρανομούντες;
Ναι. Ο λόγος για τον οποίο τα έδωσε βέβαια μπορεί να συνιστά άλλο έγκλημα, π.χ. απειλή ή παράνομη βία.
Όχι, δεν έχει.
Το δικαίωμα σύλληψης από πολίτες γίνεται ερμηνευτικά δεκτό ότι δεν είναι τόσο ευρύ όσο των αστυνομικών, καίτοι το άρ. 275 ΚΠΔ δεν διακρίνει. Οι πολίτες μπορούν να συλλάβουν σε αδικήματα στρεφόμενα βασικά κατά ατομικών εννόμων αγαθών, π.χ. σωματική βλάβη, φθορά ξένης ιδιοκτησίας, ή υπερατομικών, που συγκεκριμενοποιούνται όμως σε κάποιο φυσικό πρόσωπο, π.χ. πλαστογραφία. Έχει γράψει προ ετών ένα πολύ ωραίο άρθρο στα Ποινικά Χρονικά ο Δημάκης για το θέμα αυτό, δυστυχώς δεν είναι διαθέσιμο ελεύθερα στο δίκτυο.
Οι παραβάσεις του νόμου περί αλλοδαπών δεν είναι τίποτε από τα δύο. Ούτε είναι επίσης η διατάραξη της ειρήνης, που αναφέρω στην ανάρτηση.
Ποιους εννοείς, τους μετανάστες ή τους χρυσαυγίτες; ;-Ρ
Προφανώς και ήταν. Πολλές φορές βέβαια, να μην το ξεχνάμε, η αστυνομική δράση περιορίζεται από τι είναι εφικτό.
Τους “λαθρομετανάστες”/”λαθρεμπόρους” (αναλόγως τι ψάρια έπιασε ο έλεγχος των μη αντιποιούμενων πολιτών), γι’ αυτό και είπα “πριν αρχίσουν να τα σπάνε”… Στο μετά, θεωρώ δεδομένο ότι θα έπρεπε να παρέμβει συλλαμβάνοντας (και πιθανότατα περνώντας τον χειμώνα του στον αστυνομικό σταθμό κάποιου εξωτικού μας νησιού).
Και καναδυό παρατηρήσεις ακόμη:
Υπάρχουν περιπτώσεις όμως όπου ακόμη και πράξεις καθαυτάς αστυνομικές δεν στοιχειοθετούν αντιποίηση. Παράξενο ε; Κιόμως.
Γίνεται ένα τροχαίο, αναποδογυρίζει ένα τριαξονικό και κλείνει ένα στενό δρόμο. Η κυκλοφορία διακόπτεται. Και τότε ένας παλλήκαρος αναλαμβάνει αυτοβούλως να ρυθμίση την κυκλοφορία, κάνοντας σήματα στους οδηγούς και εκτρέποντας την κίνηση σε παρακαμπτήριους, μέχρι να έρθη η τροχαία.
Αντιποίηση αρχής; Κατά τον Χωραφά, ναι.
Το Ποινικό θέλει προσοχή. Δεν πρέπει να ξεχειλώνουμε τις έννοιες για να χωρέσουν τις πολιτικές μας συμπάθειες ή αντιπάθειες. Οι ποινικές διατάξεις καθορίζουν σφαίρες κολασμού και, δι’ αυτών, σφαίρες ελευθερίας. Και η ελευθερία είναι πολύ σοβαρό πράγμα για να το υποτάσσουμε στις θυμικές παρορμήσεις της επικαιρότητας.
[Όχι ακριβώς, το τελευταίο δεν το γράφω για σένα, τα ξέρεις εσύ αυτά]
Τι γίνεται εάν κάποιος μηνύσει τον εν λόγω παλλήκαρο για παρακώλυση συγκοινωνιών;
Επίσης, κάποιος φωνάζει “κλέφτης!” και εγώ συλλαμβάνω τον ύποπτο, ως πολίτης, χωρίς όμως να έχω δει με τα μάτια μου την κλοπή… Τι γίνεται στην περίπτωση που τελικά ο συλληφθείς δεν έχει κλέψει τίποτα, είτε γιατί μπερδεύτηκε το “θύμα”, είτε γιατί το “θύμα” φώναζε κακοβούλως, είτε γιατί μπερδεύτηκα εγώ και συνέλαβα τον πιο “μυστήριο” αντί για τον πραγματικό δράστη;
Ενδιαφέρουσες οι ερωτήσεις. Άλλες τόσες έχω κι εγώ και (φαντάζομαι) κι οι άλλοι. Αν τον πάμε έτσι μονότερμα τον Θανάση δεν θα κάνει τίποτ’ άλλο όλη μέρα παρά ν’ απαντά στις νομικές μας απορίες!
Το οποίο οδηγεί στην εξής απορία: υποθέτω ότι οι περισσότεροι φοιτητές της Νομικής σκυλοβαριούνται στις παραδόσεις, αλλά κι εμείς όταν διαβάζουμε έναν νόμο στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως χάνουμε γρήγορα κάθε ενδιαφέρον. Τώρα όμως γιατί μας φαίνονται τα νομικά θέματα τόσο ενδιαφέροντα που για κάθε απάντηση έχουμε τρεις νέες ερωτήσεις;
Ποιος σκυλοβαριόταν στις παραδόσεις του Ποινικού;
ΚΑΝΕΙΣ!
Πφ, για τις δικονομίες και τα εμπορικά τώρα, να μην πάρω κι όρκο…
Φαντάζομαι ότι οι “θετικοί” άνθρωποι (όπως η αφεντιά μου) έλκονται από τη δομή “κανόνας με πεδίο ορισμού” και τους (μας) φαίνεται ενδιαφέρον ό,τι συμβαίνει στο σύνορο του πεδίου… Από την άλλη απωθούνται(-μαστε) επειδή δεν γράφονται συνήθως στην οικεία μας μορφή, αλλά κατεβατά, οπότε χρειαζόμαστε διερμηνέα.
Ειδικά στην προκειμένη περίπτωση, βρίσκεις δύσκολα κάποιον που να σου απαντά συγκεκριμένα, δίνοντας μεγαλύτερη βάση στο νομικό κομμάτι, παρά στην καταδίκη της ΧΑ.
Σωστά! Ειδικά η τελευταία παράγραφος…
Φαντάζομαι πως τα Νομικά είναι όπως η θεωρία ανοιγμάτων στο σκάκι: οι πρώτες κινήσεις είναι καλά αναλυμένες στα εγχειρίδια, οι επόμενες είναι μισοαναλυμένες, η συνέχεια είναι άδηλη και αποφασίζεται πάνω στη σκακιέρα.
Έτσι και στα Νομικά οι βασικές περιπτώσεις αντιποίησης αρχής αναλύονται εξαντλητικά στα εγχειρίδια, οι βασικές εξαιρέσεις είναι κι αυτές γνωστές, αλλά το τι ισχύει αν κάποιος φωνάξει «κλέφτης!» κι ο συλληφθείς ύποπτος τελικά δεν ήταν μεν ο κλέφτης, φορούσε όμως το ίδιο καρώ κουστούμι με τον κλέφτη κτλ. αποφασίζεται στη δίκη, αν γίνει.
Όχι για παρακώλυση, αυτός ίσα ίσα την έστρωσε την συγκοινωνία, για αντιποίηση εννοείς. Ξέρωγω, πλάκα θα είχε. Τυπικά αντιποιήθηκε.
Η σύλληψη είναι προανακριτική πράξη και ως τέτοια είναι νόμιμη όταν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ενοχής. Ενδείξεις λοιπόν, όχι βεβαιότητα.
Αν δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις, αλλά μόνο απλές, ο συλλαβών διαπράττει παράνομη κατακράτηση, ενδεχομένως σωματικές βλάβες ή ό,τι άλλο (ακόμη και αν ο συλληφθείς είναι ένοχος!).
Αν τρίτος υποβάλη στον συλλαβόντα την σχετική πραγματική πλάνη, δράστης είναι ο τρίτος ως έμμεσος αυτουργός και ο συλλαβών μένει ατιμώρητος ελλείψει δόλου. (αυτό είχε πέσει στις εισαγωγικές του μεταπτυχιακού μου, τι μου θύμισες τώρα…)
Απαντώ εδώ και σε ένα σχόλιο του Προκόπη Δούκα από το μπαζζ:
Πιο πολλές πιθανότητες έχει να μπερδευτή με ένα σεκιουριτά, που φοράει σταλήθεια στολή και όχι στο περίπου. Αλλά δεν διαπράττει αντιποίηση ο σεκιουριτάς.
Φυσικά και είναι, το έγραψα πιο πάνω, η αντιποίηση αστυνομικής αρχής είναι μόνο μία περίπτωση. Δες το άρ. 175 ΠΚ:
Απάτη θα είναι μόνο αν υπήρξε περιουσιακή διάθεση και περιουσιακή ζημία της γιαγιάς.
Συμπληρώνω και κάτι άλλο, που ίσως θα έπρεπε να είχα περιλάβει στην ανάρτηση: η επιλογή της σύλληψης δεν υφίσταται για βουλευτές, εκτός και αν υπάρχη αυτόφωρο κακούργημα, π.χ. απόπειρα ανθρωποκτονίας, έκρηξη. Η σύλληψη βουλευτών για πλημμελήματα απαγορεύεται από το ίδιο το Σύνταγμα.
Να και άλλο ένα παράδειγμα αντιποίησης που δεν είναι αντιποίηση:
Θυροκολλήθηκε στην πολυκατοικία μας μια κλήση κατά λάθος, ενώ έπρεπε να επιδοθή στον ίδιο αριθμό της παράλληλης οδού. Οπότε, την πήρα εγώ και πήγα και την θυροκόλλησα στην σωστη διεύθυνση. Τώρα, η επίδοση κλήσεων προανάκρισης είναι τυπική δουλειά των αστυνομικών (πολύ κακώς!). Αντικειμενικά επομένως, αν με παρακολουθούσε κάποιος να πλησιάζω την είσοδο και να θυροκολλώ την κλήση, θα συνήγε ότι είμαι αστυνομικός. Και αφού δεν είμαι αστυνομικός, διέπραξα αντιποίηση.
Μπα.
Και επειδή μια κακή πράξη ποτέ δεν μένει χωρίς μιμητές, ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ αντιγράφει κατά πόδας τις μεθόδους της Χρυσής Αυγής (ή το αντίστροφο, δεν είμαι βέβαιος): κλιμάκιο βουλευτών του με τάγμα εφόδου μελών κλπ προέβη σε ελέγχους ταυτότητας αστυνομικών, φωτογράφισή τους και δημοσίευση φωτογραφιών.
Ο λόγος που το αναρτώ εδώ είναι ότι ο Κουκουλοδένδιας τούς κατηγόρησε και αυτούς για αντιποίηση αρχής. Για τους λόγους που εξηγώ, σφάλλεται.
Έχω όμως μια άλλη απορία: άραγε η ΕΕΔΑ, που έσπευσε να συνηγορήση (λανθασμένα) υπέρ της αντιποίησης στην περίπτωση της ΧΑ, θα το πράξη άραγε και στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ; Λέμε τώρα.