Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Μεταξύ 30 Μαρτίου και 13 Απριλίου 2011 θα διεξαχθή η απογραφή του πληθυσμού της χώρας, δέκα χρόνια μετά την τελευταία απογραφή του 2001. Η απογραφή εκείνη ήταν η πρώτη που είχα ζήσει σαν ενήλικος και σαν υπεύθυνος ενός χωριστού νοικοκυριού, θυμάμαι δε ότι μου είχε αφήσει μια ξινή γεύση: δεν με είχαν ρωτήσει για τίποτε από όσα με ενδιέφεραν.
Ποια ήταν αυτά; Και γιατί θα έπρεπε να ενδιαφέρουν μια απογραφή πληθυσμού;
Ο γνωστός μύθος, όπως περιγράφεται στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντος, λέει πως την περίοδο που ο Ηρακλής ήταν έφηβος, αποφάσισε αν θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Τον τρόπο με τον οποίο πήρε την συγκεκριμένη απόφαση περιγράφει ο Βάρναλης στην μετάφραση του Ξενοφώντα:
Λέγει δηλαδή για τον Ηρακλή όταν μετέβαινε από την παιδική ηλικία στην εφηβική, στην οποία πλέον οι νέοι αφού γίνονται αυτεξούσιοι φανερώνουν είτε αν θα ακολουθήσουν την οδό που οδηγεί μέσω της αρετής στη ζωή είτε την οδό της κακίας, αφού βγήκε σε ήσυχη τοποθεσία, κάθισε και απορούσε ποια από τις δυο οδούς να ακολουθήσει. Τότε του φάνηκε ότι τον πλησίασαν δύο γυναίκες επιβλητικές και όταν έφτασαν κοντά του η μία από αυτές του είπε:
“Σε βλέπω, Ηρακλή, να απορείς ποιο δρόμο να πάρεις στη ζωή σου. Εάν λοιπόν κάμεις εμένα φίλη σου, θα σε οδηγήσω στον πιο ευχάριστο και εύκολο δρόμο, και από τα ευχάριστα κανένα δεν θα υπάρξει που να μην το γευθείς, και θα περάσεις όλη σου τη ζωή χωρίς να δοκιμάσεις δυσκολίες.”. Και ο Ηρακλής, αφού τα άκουσε αυτά, “Γυναίκα,” είπε “ποιο είναι το όνομά σου;”. “Οι δικοί μου φίλοι” είπε “με ονομάζουν Ευδαιμονία, εκείνοι όμως που με μισούν με ονομάζουν Κακία.”
Εντωμεταξύ, η άλλη γυναίκα τον πλησίασε και του είπε: “Και εγώ ήρθα κοντά σου, Ηρακλή, επειδή ξέρω εκείνους που σε γέννησαν και εννόησα εντελώς την ευφυία σου στη μάθηση και από αυτά έχω την ελπίδα ότι, αν ακολουθήσεις τον δικό μου δρόμο, θα γίνεις πάρα πολύ καλός εργάτης των καλών και σεμνών έργων και εγώ θα αναδειχθώ πιο έντιμη και διαπρεπής με τις αγαθές πράξεις σου.”
Και η Κακία πήρε τον λόγο και είπε: “Καταλαβαίνεις, Ηρακλή, ότι η γυναίκα αυτή σου υπόσχεται δρόμο μακρό και δύσκολο για τις ευφροσύνες. Εγώ όμως θα σε οδηγήσω στην ευδαιμονία από δρόμο εύκολο και σύντομο.” Λέγεται, λοιπόν, ότι ο Ηρακλής επέλεξε την Αρετή και προτίμησε τους δικούς της μόχθους από τις πρόσκαιρες ηδονές της Κακίας.
Τελευταία, μέσα στη συλλογική κατάθλιψη των ημερών (πανελλαδική και εορταστική), ένα πρόσωπο που μου έρχεται συχνά στο μυαλό, ενίοτε πηδώντας από την οθόνη της ΤV, είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Θέλω σ’ αυτή την ανάρτηση να κάνω ευρύτερα γνωστές κάποιες σκέψεις μου για τον Μίκη.
Με τον Μίκη Θεοδωράκη-καλλιτέχνη δεν έχω τίποτε το ιδιαίτερα «προσωπικό». Τρέφω ειλικρινή εκτίμηση στο μουσικό του έργο, όπως, άλλωστε, και τόσοι άλλοι συμπατριώτες μου. Και θεωρώ ότι τμήμα αυτού του έργου, θα μείνει, μάλλον, στην Ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού. Αυτό, όμως, θα συμβεί και με το έργο κάποιων άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Ο Μίκης ανήκει, κατά τη γνώμη μου, στη χορεία αυτών των ξεχωριστών μορφών του πολιτισμού μας. Είναι ένας εξ αυτών: Ίσος μεταξύ ίσων. Ίσως (γιατί ασφαλώς μόνο ο χρόνος είναι αρμόδιος να κρίνει τέτοια πράγματα)…
Με τον Μίκη-πολιτικό, πάλι, έχω ένα «προσωπικό» πρόβλημα: Δεν κατάφερα ποτέ να διαμορφώσω μια πλήρη και σφαιρική γνώμη γι’ αυτόν, τόσο έγκυρη, ώστε να θέλω και να τη μοιραστώ με άλλους.
Αναδημοσίευση από το τελευταίο Βήμα Ιδεών (και εδώ σε πδφ). Ευχαριστώ ξανά τον Λεκτοράτιο, αλλά και την Στάσσα για αυτό το άρθρο της, από το οποίο έμαθα πολλά.
Σήμερα, λίγο πριν την λήξη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, τα προβλήματα που προκύπτουν ως προς την νομική και κοινωνική θέση της γυναίκας είναι σε κάποιο βαθμό τα ίδια και γνωστά, περισσότερο οντικά παρά κανονιστικά: γιατί οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται στα ανώτερα επαγγελματικά και οικονομικά κλιμάκια, πώς θα σταματήση η εκμετάλλευση της προσφοράς γενετησίων υπηρεσιών από το ωργανωμένο έγκλημα, αν θα λέμε βουλευτίνα ή βουλεύτρια. Έχουν εμφανιστή όμως και κάποιες οριακές καταστάσεις, κατά το μάλλον ή ήττον πρωτόγνωρες για την κοινωνία μας. Στις καταστάσεις αυτές ανιχνεύονται τα όρια της γυναίκας ως μητέρας, ως αυτόνομης προσωπικότητας, ακόμη και ως φύλου. Δεν είναι ακόμη καθημερινές καταστάσεις, μπορεί όμως να γίνουν. Και κυρίως, μας λένε πολλά όχι μόνο για την αυτοκατανόηση των γυναικών, αλλά για τα όρια της ανεκτικότητας όλων μας. Ας τις δούμε:
Read moreΗ μητρομάμμη, ο μπουρκοφύλαξ και ο ημίθηλυς κένταυρος
Σήμερα άκουσα τη νέα δήλωση του Θεόδωρου Παγκάλου, με την οποία ο γνωστός πληθωρικός πολιτικός επιχείρησε να δώσει αποστομωτική απάντηση στο ερώτημα που απασχολεί –υποτίθεται- τους πάντες, εν μέσω της μνημονειώδους κρίσης που πλήττει την Ψωροκώσταινα: «Πού πήγαν, τελικά, τα λεφτά του Δημοσίου;».
Η απάντηση του κ. Παγκάλου ήταν περίπου η εξής: «Μαζί τα φάγαμε. Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο δημόσιο σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος!». Απλό όσο κι αν ακούγεται σύνθετο. Απενοχοποιητικό, όσο και αν ακούγεται ενοχοποιητικό. Παγκάλειο, όσο παγκάλειο θα μπορούσε να ακουστεί…Ρητορικό του κερατά. Αληθές; Όχι… (Τυχαία αναληθές; Δεν νομίζω – για να θυμηθούμε και τη διαφήμιση.)
Θα περιορίσω την ακόλουθη κριτική μου στις λογικές πτυχές της παραπάνω δηλώσεως, γιατί όλα τα άλλα, είμαι σίγουρος ότι θα βρεθούν πιο ικανοί σχολιαστές και αρθρογράφοι να τα γράψουν και να τα πουν.
Με την υπ’ αριθμ. 154/2010 απόφασή του ο Άρειος Πάγος, δημοσιευθείσα εν ΠραξΛογΠΔ 2010, 213, έκρινε ότι ορθώς και αιτιολογημένως καταδικάσθηκε για παρότρυνση στην τέλεση του πλημμελήματος της ψευδορκίας ο αναιρεσείων, πρώην βουλευτής Ρεθύμνου, ο οποίος κάλεσε στο πολιτικό του γραφείο αστυνομικό μάρτυρα σε υπόθεση καλλιέργειας ινδικής κάνναβης, του είπε ότι στην υπόθεση αυτή έχει κάνει λάθος και του πρότεινε να αφήση αμφιβολίες ως προς τα χαρακτηριστικά του δράστη της φυτείας, όταν κληθή από τον ανακριτή να καταθέση, γιατί είναι νέο παιδί και πρέπει να του δοθή μια ευκαιρία
Αναδημοσίευση στο σημερινό Βήμα Ιδεών. Για την βαρετή ορθογραφία εκεί και την φωτογραφία ευθύνεται η σύνταξη της εφημερίδας. Ευχαριστώ τον Λεκτοράτιο.
Τι είδους πολιτικούς θέλουμε; Ποιοι πολιτικοί θα μας ανασύρουν από το τέλμα; Ποιοι είναι εκείνοι που θα σκοτώσουν τον κακό δράκο του φραπεδόγαλου και του φακελλακίου; Πού στηρίζεται το γενικευμένο αίσθημα απογοήτευσης και απελπισίας έναντι του πολιτικού κόσμου της χώρας; Στο κάτω κάτω, εμείς δεν τους ψηφίσαμε όλους αυτούς; Εμείς που στον αναβρασμό της ρητορικής μας παλληκαροσύνης απαιτούμε να καή η Βουλή; Ώστε της Βουλής ημών εμπιπραμένης να άδωμεν πλέον ανεφέλως;
Πολλά τα ερωτηματικά και εξώκειλα. Επανέρχομαι στο εισαγωγικό ερώτημα: ποιος είναι ο ανθρωπολογικός και χαρακτηρολογικός τύπος του πολιτικού του 21ου αιώνα, του πολιτικού εκείνου που θα ανταποκριθή στα ήθη των καιρών;