Ο γνωστός μύθος, όπως περιγράφεται στα Απομνημονεύματα του Ξενοφώντος, λέει πως την περίοδο που ο Ηρακλής ήταν έφηβος, αποφάσισε αν θέλει να ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Τον τρόπο με τον οποίο πήρε την συγκεκριμένη απόφαση περιγράφει ο Βάρναλης στην μετάφραση του Ξενοφώντα:
Λέγει δηλαδή για τον Ηρακλή όταν μετέβαινε από την παιδική ηλικία στην εφηβική, στην οποία πλέον οι νέοι αφού γίνονται αυτεξούσιοι φανερώνουν είτε αν θα ακολουθήσουν την οδό που οδηγεί μέσω της αρετής στη ζωή είτε την οδό της κακίας, αφού βγήκε σε ήσυχη τοποθεσία, κάθισε και απορούσε ποια από τις δυο οδούς να ακολουθήσει. Τότε του φάνηκε ότι τον πλησίασαν δύο γυναίκες επιβλητικές και όταν έφτασαν κοντά του η μία από αυτές του είπε:
“Σε βλέπω, Ηρακλή, να απορείς ποιο δρόμο να πάρεις στη ζωή σου. Εάν λοιπόν κάμεις εμένα φίλη σου, θα σε οδηγήσω στον πιο ευχάριστο και εύκολο δρόμο, και από τα ευχάριστα κανένα δεν θα υπάρξει που να μην το γευθείς, και θα περάσεις όλη σου τη ζωή χωρίς να δοκιμάσεις δυσκολίες.”. Και ο Ηρακλής, αφού τα άκουσε αυτά, “Γυναίκα,” είπε “ποιο είναι το όνομά σου;”. “Οι δικοί μου φίλοι” είπε “με ονομάζουν Ευδαιμονία, εκείνοι όμως που με μισούν με ονομάζουν Κακία.”
Εντωμεταξύ, η άλλη γυναίκα τον πλησίασε και του είπε: “Και εγώ ήρθα κοντά σου, Ηρακλή, επειδή ξέρω εκείνους που σε γέννησαν και εννόησα εντελώς την ευφυία σου στη μάθηση και από αυτά έχω την ελπίδα ότι, αν ακολουθήσεις τον δικό μου δρόμο, θα γίνεις πάρα πολύ καλός εργάτης των καλών και σεμνών έργων και εγώ θα αναδειχθώ πιο έντιμη και διαπρεπής με τις αγαθές πράξεις σου.”
Και η Κακία πήρε τον λόγο και είπε: “Καταλαβαίνεις, Ηρακλή, ότι η γυναίκα αυτή σου υπόσχεται δρόμο μακρό και δύσκολο για τις ευφροσύνες. Εγώ όμως θα σε οδηγήσω στην ευδαιμονία από δρόμο εύκολο και σύντομο.” Λέγεται, λοιπόν, ότι ο Ηρακλής επέλεξε την Αρετή και προτίμησε τους δικούς της μόχθους από τις πρόσκαιρες ηδονές της Κακίας.
Ποιοι είναι ακριβώς οι μόχθοι που επιβάλλονται από τον δρόμο της Αρετής; Μια εξήγηση νομίζω προσφέρει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια (ΗΝ): ο ενάρετος χαρακτήρας έχει αποκτήσει την προδιάθεση προς την ηθική στάση από συνήθεια, έχοντας τελέσει ηθικές πράξεις – έχει εξασκηθεί δηλαδή – δημιουργώντας έτσι μια νέα ουσιαστικά ικανότητα ή ιδιότητα. Οι ενάρετες πράξεις του ανθρώπου οφείλουν να είναι επίσης πρόθεση και επιλογή του. Συνεπώς η αρετή έχει περιγραφεί ως έξη προαιρετική. Αν και νομίζω πως ακόμα και με αυτά μόνο τα μεθοδολογικά κριτήρια κατανοεί κανείς πως ο δρόμος της Αρετής είναι όντως δύσκολος, ο Αριστοτέλης παραθέτει και άλλο ένα κριτήριο: αυτή η έξη πρέπει να είναι στοχαστική του μέσου. Το κριτήριο της μεσότητας εισαγάγει την ιδέα της προσπάθειας αποφυγής των ακροτήτων στις πράξεις μας – όπως τις υπερβολές και τις στερήσεις.
Σε αυτό το κριτήριο βρίσκονται νομίζω οι σημαντικότεροι λόγοι για τους μόχθους του δρόμου της Αρετής. Όχι μόνο χρειάζεται προσπάθεια στη συνεχή πρακτική της αρετής αλλά και ιδιαίτερη σκέψη για την αποφυγή ακροτήτων και τελικώς η επιλογή της πράξης που χαρακτηρίζεται από την μεσότητα. Ο Αριστοτέλης δίνει αρκετά παραδείγματα στα ΗΝ για την μεσότητα ηθικών αρετών – καθώς και την σχέση τους με τις αντίστοιχες ακρότητες. Για παράδειγμα, κάποιος “πετυχαίνει το κέντρο” στην αρετή της ανδρείας όταν πράττει χωρίς ακραίο φόβο (δειλία) αλλά και χωρίς ακραίο θάρρος (θρασύτητα). Η πραότητα είναι ο χώρος μεταξύ της οργής και της αναισθησίας κ.ο.κ. Ο Αριστοτέλης δεν αναπτύσσει μια λεπτομερή συστηματική θεωρία και γενικούς κανόνες της μεσότητας μιας και πιστεύει πως πρέπει να έχει κανείς την πλήρη επίγνωση των ειδικών περιστάσεων. Μια ηθική πράξη άλλωστε στοχεύει στη μεσότητα σε σχέση με εμάς («ἐν μεσότητι οὖσα τῇ πρὸς ἡμᾶς») δηλαδή, αν καταλαβαίνω καλά, όπως την αντιλαμβανόμαστε εμείς με ορθολογικής σκέψη και εφαρμοσμένη στο περιβάλλον μας. Έχοντας διχοτομήσει τις αρετές στις κατηγορίες της «διανόησης» και «ηθικής», τα κύρια εργαλεία αποφάσεων για την μεσότητα καταφτάνουν από τις αρετές του πνεύματος – συγκεκριμένα τις αρετές της ορθολογικότητας και της φρόνησης. Συνοψίζοντας λοιπόν: «ἔστιν ἄρα ἡ ἀρετὴ ἕξις προαιρετική, ἐν μεσότητι οὖσα τῇ πρὸς ἡμᾶς, ὡρισμένῃ λόγῳ καὶ ᾧ ἂν ὁ φρόνιμος ὁρίσειεν». Παρ’ όλα αυτά, ο ακριβής προσδιορισμός του μέσου εναπόκειται τελικώς σε συγκεκριμένα γεγονότα και στοιχεία, ενώ η τελική απόφαση εξαρτάται και από την διαίσθηση του ατόμου – «τὰ δὲ τοιαῦτα ἐν τοῖς καθ᾽ ἕκαστα, καὶ ἐν τῇ αἰσθήσει ἡ κρίσις.» Κάποιος που έχει μελετήσει την βιβλιογραφία του τομέα της Λήψης Αποφάσεων δεν μπορεί παρά να αναλογιστεί τις ομοιότητες της συγκεκριμένης προοπτικής με τον τομέα του Μπεϋζιανισμού!
Πέρα από την ανάγκη εξάσκησης για την διαμόρφωση έθους και καλλιέργιας της ορθολογικότητας και φρόνησης για την εξακρίβωση της μεσότητας, υπάρχει και μια ίσως λιγότερο εμφανής δυσκολία για όποιον αποφασίσει να ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής. Πολλές φορές η καθημερινή μας ζωή μας φέρνει μπροστά σε διλήμματα ως προς το ποια αρετή θα ακολουθήσουμε με τις πράξεις μας- αυτό μπορεί να συμβεί όταν πράττοντας σύμφωνα με τα κριτήρια μιας αρετής δημιουργούμε ασυνέπειες ως προς την εφαρμογή των άλλων. Τα πιο απλά παραδείγματα “διλημμάτων αρετής” που θα μπορώ να σκεφτώ είναι τα παρακάτω: προσπαθούμε συχνά να είμαστε ειλικρινείς αλλά και ευγενικοί αλλά σε κάποιες καταστάσεις δεν μπορούμε να είμαστε και τα δύο – σκέφτομαι ένα παράδειγμα σχετικό με συζύγους και ερωτήσεις για σωματικά χαρακτηριστικά αλλά δεν το γράφω :). Σε άλλες περιπτώσεις, πρέπει να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις για το αν θα βοηθήσουμε ένα καλό μας φίλο ή κάποιον άγνωστο όντας συμπονετικοί ως προς και τους δύο. Σε άλλες περιπτώσεις η συμπόνια για τον συνάνθρωπό μας μπορεί να έρθει σε σύγκρουση με το χρέος προς την πατρίδα. Ή, ενώ θέλουμε με τις πράξεις μας να αποδείξουμε την αφοσίωσή μας σε κάποιο πρόσωπο ή στόχο, θέλουμε ταυτόχρονα να διατηρήσουμε και την αυτονομία μας. Θα ισχυριστώ εδώ (και μπορεί να κάνω λάθος) πως αυτά τα διλήμματα αρετής μάλλον δεν μπορούν εύκολα να διερευνηθούν μόνο μέσα από την θεώρηση της μεσότητας – η οποία άλλωστε δεν είναι και πλήρως ανεπτυγμένη. Η αρετή της φρόνησης του Αριστοτέλη, πέρα από τον κεντρικό της ρόλο στην διερεύνηση της μεσότητας, αποτελεί σίγουρα εργαλείο και για την επεξεργασία των διλημμάτων αρετής που προκύπτουν στην καθημερινότητά μας. Αλλά είναι το μόνο εργαλείο που διαθέτουμε για την επίλυση τέτοιου είδους διλημμάτων; Ο Κομφουκιανισμός για παράδειγμα προσφέρει άλλο ένα εργαλείο, το quan, ένα «ζύγισμα της κατάστασης» γύρω από κάποιο ηθικό ζήτημα που ίσως και πάλι να μην είναι ο κύριος μηχανισμός αποφάσεων όταν διαφορετικές αρετές ανταγωνίζονται… Αναρωτιέμαι λοιπόν, και θέλω να μάθω, ποια θεωρητικά σχήματα μπορούν να εξηγήσουν τι ακριβώς συμβαίνει. Ποιοι μηχανισμοί μπορεί να ενεργοποιούνται για την επίλυση των διλημμάτων;
Ένας μηχανισμός θα μπορούσε να είναι η σχετικά σύγχρονη – και ίσως επιφανειακή – προοπτική που θα πρότεινε έναν μηχανισμό ιεράρχησης των αρετών στη βάση της μεγιστοποίησης της χρησιμότητας του ατόμου που επιλύει το δίλημμα. Η έμφαση στο προσωπικό συμφέρον όμως (έστω και έμμεσα) θα δημιουργούσε προβλήματα για την αρετή στη βάση της οποίας αποφασίζεται η πράξη. Από την άλλη πλευρά, σίγουρα δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τον ρόλο της γενικότερης κουλτούρας. Πριν καν φτάσουμε στο θέμα του διλήμματος μεταξύ συγκεκριμένων αρετών, μπορεί να παρατηρήσει κανείς πως διαφορετικές κοινωνίες σε διαφορετικές εποχές καταλήγουν σε διαφορετικές θεωρήσεις και επιλογές του συνόλου των αρετών σύμφωνα με το οποίο ένα μέλος της κοινωνίας πρέπει να ζήσει τη ζωή του. Ακόμα και το τι θεωρείται ορθολογικό και φρόνιμο μπορεί να διαφέρει στο χώρο και στο χρόνο.
Το πόσο σημαντικός παράγοντας είναι η γενικότερη κουλτούρα έχει εξεταστεί κυρίως μέσω υποθετικών σεναρίων: για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια, δύο Ολλανδοί κοινωνικοί επιστήμονες, οι Trompenaars και Hampden-Turner, εξέτασαν μια “βινιέτα” που έχει γίνει γνωστή και ως το “δίλημμα του συνεπιβάτη” – που μόνο φαινομενικά σχετίζεται με το γνωστότερο δίλημμα του κρατουμένου. Σε αυτό το υποθετικό σενάριο, κάποιος ερωτάται αν θα έλεγε ψέματα υπό όρκο για να προστατέψει ένα φίλο του που χτύπησε έναν πεζό με το αυτοκίνητο και αντιμετωπίζει προοπτική μεγάλης ποινής ή και φυλάκισης. Το δίλημμα που τίθεται είναι αν ο ερωτηθείς θα αποφασίσει να μην ακολουθήσει το γράμμα του νόμου για να προστατέψει τον φίλο του. Η αρετή της τιμιότητας και της αμεροληψίας έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την αρετή της φιλίας. Το δίλημμα του επιβάτη αρχικά τέθηκε σε 30,000 εργαζόμενους στον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων σε 30 χώρες. Οι απαντήσεις έδειξαν πως λιγότεροι από 1 στους 10 μάνατζερ στην Αμερική θα έλεγε ψέματα για έναν φίλο του, 3 στους 10 στην Γαλλία και την Ιαπωνία θα έλεγε ψέματα ενώ 7 στους 10 στην Βενεζουέλα. Το ίδιο αποτέλεσμα μπορεί να εκφραστεί και λίγο διαφορετικά: είναι δηλαδή εφτά φορές πιο πιθανό για κάποιον Βενεζουελάνο να πει ψέματα για να προστατέψει τον φίλο του απ’ ότι ένας Ελβετός, για παράδειγμα. Οι Έλληνες ερωτηθέντες έπεσαν κάπου ανάμεσα στα δύο άκρα, με περίπου 50% των ερωτηθέντων να αποφασίζουν να προστατέψουν τον φίλο τους λέγοντας ψέματα.
Παρατηρώ πως η μέθοδος επίλυσης των διλημμάτων πιθανότατα έχει επιπτώσεις σε διάφορες εκφάνσεις των κοινωνιών μας – στα οικονομικά, πολιτικά και νομικά τους συστήματα. Σημαντικός παράγοντας είναι το μίγμα τυπικών και άτυπων κανόνων του συγκεκριμένου πολιτισμού, του ιδεολογικού ρεύματος που υπερισχύει και οι συνειδήσεις των ίδιων των πολιτών. Για παράδειγμα, οι στενές φιλικές σχέσεις και συγγενικοί δεσμοί μπορεί να οδηγήσουν σε φαινόμενα νεποτισμού, αναξιοκρατίας και διαφθοράς, ειδικά όταν το αίσθημα δικαιοσύνης, ισότητας ευκαιριών και νομιμοφροσύνης δεν είναι αρκετά ισχυρό. Η νομιμοφροσύνη μπορεί να καταλήξει σε φαινόμενα γραφειοκρατίας, αναποτελεσματικότητας και κοινωνικής αρτηριοσκλήρωσης όταν το αίσθημα της συμπόνιας δεν είναι ισχυρό. Το αίσθημα της συμπόνιας μπορεί επίσης να παρουσιάσει απρόβλεπτες επιπτώσεις όταν δεν συγκρατείται από την αρετή της φρόνησης – ίσως ένα παράδειγμα είναι αυτό. Κοιτάζοντας παραδείγματα διαφορετικών κοινωνιών ανά τον κόσμο, παρατηρεί διαφορετικές λύσεις σε παρόμοια διλημματα αρετής και αποτελεσματα στα οποία αυτές οι λύσεις μπορούν να καταλήξουν. Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι οι μηχανισμοί που μας οδηγούν σε αυτές τις διαφορετικές λύσεις και τον ρόλο της εκάστοτε κουλτούρας. Περνώντας από τα υποθετικά σενάρια σε πειράματα είναι ένας από τους δρόμους που ακολουθούν κοινωνικοί επιστήμονες στις μέρες μας για να ανακαλύψουν τις αιτίες των σχετικών μηχανισμών και της πολιτιστικής διαφοροποίησης στην αντιμετώπιση των διλημμάτων.
Το δικό μου ενδιαφέρον ουσιαστικά εστιάζει στο εξής ερώτημα: σε ποιο βαθμό μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως διάφορα απο τα δεινά της χώρας μας προκύπτουν από μια αδυναμία επίλυσης διλημμάτων αρετής με τρόπο ή μέθοδο που θα οδηγούσε σε ευνοϊκά κοινωνικά αποτελέσματα – σε αντίθεση με την κυρίαρχη πλέον αφήγηση των πολυ-επίπεδων ανήθικων πρακτικών και του “μαζί τα φάγαμε”; Υπάρχει όντως μια γενικότερη ηθική κατάπτωση στη χώρα ή πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην καλλιέργεια πνευματικών αρετών που θα βοηθήσουν στην επίλυση των ηθικών διλημμάτων που αντιμετωπίζουμε; Και αν οι μέθοδοι επίλυσης των διλημμάτων δεν βασίζονται στις πνευματικές αρετές, που πρέπει να δώσουμε περισσότερη έμφαση;
ΥΓ. Η έμπνευση για το θέμα και διάφορα παραδείγματα πηγάζει από ένα νέο ερευνητικό πρόγραμμα που μπορείτε να δείτε εδώ.
[Caveat: αν και συνήθως προσπαθώ να γράφω για πράγματα για τα οποία έχω διαβάσει αρκετά, τα παρακάτω αποτελούν κάποιες αρχικές σκέψεις σε θέματα που δεν γνωρίζω καλά αλλά θέλω να μάθω περισσότερα… αν κάνετε τον κόπο να διαβάσετε τον προβληματισμό μου και γνωρίζετε περισσότερα για το θέμα – εσείς οι φιλόσοφοι – γράψτε από κάτω μερικές συμβουλές για επόμενα βήματα στην μελέτη…]
Οι σύνδεσμοι δεν λειτουργούν.
Νομίζω έκανα τις απαραίτητες επιδιορθώσεις… ευχαριστώ!
Αν καταλαβαίνω καλά αυτό που ζητάς, τότε μία τέτοια περίπτωση αξιακού διλήμματος στην ελληνική πραγματικότητα ειναι οι Δημόσιες Προμήθειες και τα Δημόσια Έργα. Υπάρχει βέβαια χώρος, άφθονος χώρος, για την παλιά, καλή διαφθορά με τον πλέον κακοήθη ορισμό της λέξης (“θα δώσω τη δουλειά σε σένα για να μου δώσεις μερίδιο”), όμως σε πολύ μεγάλο βαθμό συμβαίνει και κάτι διαφορετικό.
Οι υπεύθυνοι προμηθειών/έργων σε κάποιον φορέα του Δημοσίου, φοβούνται να λειτουργήσουν με τις διαδικασίες που προβλέπονται από τη νομοθεσία βάσει κοινοτικής οδηγίας – να κάνουν δηλαδή σωστούς διαγωνισμούς, να πάρουν προσφορές, να τις αξιολογήσουν κ.λπ. Αυτό για δύο λόγους: πρώτον, διότι η ελληνική αγορά είναι μικρή, οι σοβαροί επαγγελματίες, προμηθευτές και εργολάβοι, είναι λίγοι, δεν αποκλείεται να έρθει κάποιος αεριτζής με μια άψογη προσφορά στα χαρτιά, στην πράξη όμως να αποδειχθεί πειρατής. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι υπάρχει η νοοτροπία, “αν πας με το γράμμα του νόμου, δε θα τελειώσεις ποτέ – οι αξιολογήσεις θα τραβήξουν ατέλειωτα, διευκρινήσεις, κόντρα διευκρινήσεις, επιδείξεις, ενστάσεις που θα εκδικάζονται μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, χάθηκες”.
Οπότε, αυτό που κάνουν στην πράξη είναι ότι εντοπίζουν εκ των προτέρων έναν προμηθευτή/εργολάβο που πείθονται ότι σοβαρός, και μαγειρεύουν τη δουλειά ώστε να πάει σ’ αυτόν. Κάνουν φωτογραφικούς διαγωνισμούς (ή και άλλα κόλπα, π.χ. σπάνε την προμήθεια σε πολλές μικρότερες ώστε να μη γίνει με διαγωνισμό αλλά με απευθείας αναθέσεις, βρίσκουν τρόπο ώστε να κάνουν πρόχειρους διαγωνισμούς αντί για τακτικούς, ξεγελούν το Ελεγκτικό Συνέδριο ώστε να μη μυριστεί την παρασπονδία κ.λπ.). Πρόσεξε: δεν τα κάνουν από ιδιοτέλεια, δεν παίρνουν μερίδιο από την προμήθεια/έργο. Το δίλημμα είναι αξιακό, όχι ανάμεσα στην Αρετή και στην Κακία. Θεωρούν ότι έτσι βοηθούν το Δημόσιο να συνεργαστεί με έναν σωστό επαγγελματία ή ότι τελειώνουν μια δουλειά, που στην αντίθετη περίπτωση θα χρονίζει.
Οπότε, φαντάζομαι, πως άμα θες να το μετρήσεις αυτό, θα πρέπει να φτιάξεις ένα ερώτημα, αντίστοιχο μ’ αυτό των Ολλανδών που ανέφερες, στο οποίο το υποκείμενο θα πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στη νομιμότητα και στην παράκαμψή της προς όφελος της ουσίας. Κάτι που σκέφτηκα: Οδηγείς αργά το βράδυ και φτάνεις σε κόκκινο φανάρι. Δε βλέπεις κανένα αυτοκίνητο ή πεζό στον κάθετο δρόμο, ερημιά. Επιλέγεις να περιμένεις τυπολατρικά ή να παραβιάσεις το κόκκινο για να φτάσεις μια ώρα αρχύτερα στον προορισμό σου; (σκέψου πώς θα το διατυπώσεις, κατάλαβες το πνεύμα, φαντάζομαι)
Ίσως μία άλλη καλύτερη ιδέα να είναι: Μεταφέρεις έναν τραυματία στο αυτοκίνητό σου και σε σταματά το φανάρι. Καίγεσαι να πας τον άνθρωπο στο νοσοκομείο όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Κρίνεις ότι μπορείς να παραβιάσεις το κόκκινο χωρίς σημαντικές συνέπειες – σε σένα ή σε άλλους οδηγούς, πεζούς. Θα το κάνεις;
Αν θέλεις περισσότερες λεπτομέρειες ή κάτι άλλο, επιβεβαίωσέ μου πρώτα ότι έχω καταλάβει σωστά αυτό που ζητάς.
Επίσης, αν ετοιμάζεις κάποιο paper ή κάποια δημοσίευση σχετική, κόλλα στον πρόλογο, κάπου μετά τον Αριστοτέλη, και το περίφημο περιστατικό του Ζ. Π. Σαρτρ με τον μαθητή του κατά τη Γαλλική Αντίσταση (εδώ, στο σημείο που λέει: “As an example by which you may the better understand this state…”). Λέει ότι το υποκείμενο έχει την ευθύνη της επίλυσης του αξιακού διλήμματος, ακόμα κι αν το κάνει επικαλούμενο κάποιο προκαθορισμένο ηθικό σύστημα, και η επιλογή της Αξίας Α από την Αξία Β γίνεται μέσω της ίδιας της πράξης του υποκειμένου – δεν προσθέτει τίποτα στο θέμα σου, σάλτσα είναι, απλώς δίνει ένα κάποιο κύρος να έχεις δύο superstars στο κείμενό σου, Αριστοτέλη και Σαρτρ.
Ηλία, bingo! Aκριβώς αυτού του τύπου τέτοιου παραδείγματα και βινιέτες θέλω να συλλέξω – αλλά και τους μηχανισμούς που ουσιαστικά οδηγούν στην επίλυση. To παράδειγμα που δίνεις εξετάζει πιθανώς ένα δίλημμα μεταξύ αμεροληψίας και σύνεσης.
Καλή η βινιέτα… απ’όσο καταλαβαίνω, αν κανείς θέλει να εξετάσει τους μηχανισμούς σε αυτά τα υποθετικά σενάρια, θα πρέπει να δημιουργήσει ένα συνεχές περιπτώσεων όπου θα διαφοροποιούνται διάφορα στοιχεία – σε πόσο άσχημη κατάσταση είναι ο τραυματίας. Τι πιθανότητες άλλου ατυχήματος φέρει η παραβίαση του κόκκινου, κ.ο.κ.
PS. Κανένα paper ακόμα από την πλευρά μου. Όπως είπα, reconnaissance mission είναι αυτό το ποστ.
Θα σου στείλω e-mail αύριο, τώρα είμαι ψόφιος.
Αν έχεις περιθώριο χρόνου και δε βιάζεσαι, τότε δώσ’ μου καλύτερα 7-10 μέρες για το e-mail, έχω κάποιες δουλειές να κάνω.