Δεν στέρεψε το τελευταίο μας δάκρυ

Στις 03 Σεπτεμβρίου 2016, ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι, πέθανε από καρκίνο των οστών ο Θάνος Ανεστόπουλος. Ποιητής, σκιτσογράφος, τραγουδιστής των Διάφανων Κρίνων, του συγκροτήματος που στοίχειωσε τα μετεφηβικά μας χρόνια. Τελείωσαν έτσι τραγικά οι μπίρες και τα ξενύχτια, τα τσιγάρα, τα μαύρα ρούχα, η πεισιθάνατη ποίηση, δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή του. Αφήνει πίσω τα τραγούδια του και έναν έφηβο γυιο.

Σκατά.

Άδειασε κι αυτό το μπουκάλι, Θάνο. Εμείς συνεχίζουμε, δεν κόβεται στα δυο η ζωή, είναι ήλιος και μαζί βροχή. Κιόμως, χαθήκαμε μακριά χωρίς εσένα, κάτι αφήνουμε πίσω, μείναμε λειψοί. Γιατί είσαι, και εσύ, ένας φίλος πού ‘φυγε νωρίς. Όσα είναι μακριά, μόνο αυτά μας ορίζουν.

anestopoulos-1-640x384

Read moreΔεν στέρεψε το τελευταίο μας δάκρυ

Έξι μουσικές σπουδές της ελληνικότητας

Μερικά μουσικά σχόλια στην εθνική μας ταυτότητα από το πρόσφατο αλησμόνητο παρελθόν:


Ας κρατήσουν οι χοροί, μουσική-στίχοι-ερμηνεία: Διονύσης Σαββόπουλος, δίσκος: Τραπεζάκια έξω, 1983

Ένα τραγούδι που πια έχει περάσει στην καθομιλουμένη, στην λαϊκή παράδοση, στην καθημερινή ζωή, μεγαλώσαμε ακούγοντάς το, υπήρχε πάντα, κανείς δεν το έγραψε, κανείς δεν ξέρει ποιος το έγραψε, το έχει πει και ο Σαββόπουλος πάντως. Η απρόσωπη αγάπη που μας κατατρέχει, των Ελλήνων οι κοινότητες που γράφουν ιστορία σαν παρέες, εμείς που ανταμώνουμε και ξεφαντώνουμε με τους κυκλωτικούς χορούς μας, εμείς που έχουμε όνομα, σώμα και θρησκεία, όλα μαζί, κιόμως τόσο απλά, τόσο όμορφα και εορταστικά.

Αθώος πατριωτισμός.

Read moreΈξι μουσικές σπουδές της ελληνικότητας

O Μίκης και οι “Ρήτορες”

Τελευταία, μέσα στη συλλογική κατάθλιψη των ημερών (πανελλαδική και εορταστική), ένα πρόσωπο που μου έρχεται συχνά στο μυαλό, ενίοτε πηδώντας από την οθόνη της ΤV, είναι ο Μίκης Θεοδωράκης. Θέλω σ’ αυτή την ανάρτηση να κάνω ευρύτερα γνωστές κάποιες σκέψεις μου για τον Μίκη.

Με τον Μίκη Θεοδωράκη-καλλιτέχνη δεν έχω τίποτε το ιδιαίτερα «προσωπικό». Τρέφω ειλικρινή εκτίμηση στο μουσικό του έργο, όπως, άλλωστε, και τόσοι άλλοι συμπατριώτες μου. Και θεωρώ ότι τμήμα αυτού του έργου, θα μείνει, μάλλον, στην Ιστορία του νεοελληνικού πολιτισμού. Αυτό, όμως, θα συμβεί και με το έργο κάποιων άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα. Ο Μίκης ανήκει, κατά τη γνώμη μου, στη χορεία αυτών των ξεχωριστών μορφών του πολιτισμού μας. Είναι ένας εξ αυτών: Ίσος μεταξύ ίσων. Ίσως (γιατί ασφαλώς μόνο ο χρόνος είναι αρμόδιος να κρίνει τέτοια πράγματα)…

Με τον Μίκη-πολιτικό, πάλι, έχω ένα «προσωπικό» πρόβλημα: Δεν κατάφερα ποτέ να διαμορφώσω μια πλήρη και σφαιρική γνώμη γι’ αυτόν, τόσο έγκυρη, ώστε να θέλω και να τη μοιραστώ με άλλους.

Read moreO Μίκης και οι “Ρήτορες”

Μια βραδιά στον Παναγόπουλο

Σε κάποιο από τα δοκίμιά του, ήδη τον 16ο αιώνα, ο Μονταίνι έγραφε μεταξύ άλλων, ότι « Η κοινωνία μας είναι προετοιμασμένη να μην εκτιμάει τίποτα άλλο εκτός από την φιγούρα: Σήμερα μπορείς να φουσκώνεις τους ανθρώπους με σκέτο αέρα και να τους βάζεις να αναπηδούν όπως τα τόπια».

Τα τελευταία χρόνια, καθώς μεγαλώνω, θυμάμαι όλο και περισσότερο αυτή τη ρήση του Μονταίνι, και βλέπω να επιβεβαιώνεται σχεδόν παντού πια: Στον πολιτικό, τον επαγγελματικό, τον ακαδημαϊκό και εκπαιδευτικό χώρο, στον χώρο της κοινωνικής συναναστροφής, στα γράμματα και, ασφαλώς, στις τέχνες. Σε όσα ακολουθούν, αναφέρομαι σε μία από τις τελευταίες, την μουσική, και μάλιστα εκείνη την διακριτή και τόσο ενδιαφέρουσα μορφή της που λέγεται «τραγουδοποιΐα». Το άρθρο αυτό ανήκει στον ίδιο κύκλο με το παλιότερο «Post μου για τον Φοίβο» και εκφράζει γενικότερες σκέψεις μου για το ελληνικό τραγούδι, με αναφορά σε έναν δημιουργό του που εκτιμώ, τον Δημήτρη Παναγόπουλο.

Read moreΜια βραδιά στον Παναγόπουλο

Ένα post για τον Φοίβο

Έχοντας καιρό να γράψω στην Αναμόρφωση, έχοντας βαρεθεί την υστερική πολιτικολογία των ημερών και τα ατσαλάκωτα νομικά του Αθανασίου Αναγνωστόπουλου, πιστεύοντας ότι ο Lectoratius και ο Καλλίρης είναι βαθιά μέσα τους καλλιτέχνες και μετά επιστήμονες, θεωρώντας ότι όλοι εδώ μέσα έχουμε παρα-μορφώσει την Αναμόρφωση και πρέπει να την αναμορφώσουμε εξαρχής (ξεφεύγοντας από την μονολιθικότητα της θεματολογίας), και έχοντας δώσει ως νομικός σε κάθε περίπτωση, με τα παραπάνω, μιαν ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία του παρακάτω Post, επιστρέφω στη μάχιμη Blogoγραφία μετά από καιρό (ουχί δριμύτερος, αλλά πάντως μεγαλύτερος)….

Στο post αυτό θέλω να μιλήσω στον αναγνώστη για τον Φοίβο Δεληβοριά, στου οποίου την συναυλία πήγα προχθες βράδυ, και να μοιραστώ μαζί του ορισμένες σκέψεις μου για την σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία. Το θέμα δεν είναι τόσο περιορισμένο όσο εξαρχής ακούγεται: Νομίζω ότι όλοι ακούμε τραγούδια, άρα έχουμε επαρκή αφορμή να κάνουμε σκέψεις σχετικά με την παραγωγή και ακρόαση τραγουδιών (στίχου και μουσικής) στην σύγχρονη Νεο-Ελλάδα μας….Το θέμα βεβαίως είναι τί ακούμε, και τί θα έπρεπε να ακούμε (αν πρέπει να ακούμε κάτι και αν το τραγούδι είναι και μέσο παιδείας και όχι απλώς διασκέδασης)…

Read moreΈνα post για τον Φοίβο