Ξενοδοχείο: Είχα διαβάσει στην ιστοσελίδα του Anezina Village Hotel στο Δρυό ότι τα διαμερίσματα (bungalow) είναι βιοκλιματικά και ότι το ξενοδοχείο δίνει μεγάλη προσοχή στο περιβάλλον. Πράγματι, με το που άνοιξε η πόρτα στο ευρύχωρο και όμορφο διαμέρισμα, χτισμένο στην παραδοσιακή κυκλαδίτικη αρχιτεκτονική, ένιωσα ένα δροσερό αεράκι να βγαίνει. Για όσες μέρες ήμασταν εκεί δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε κλιματισμό ούτε μια φορά. Η ταμπέλα στην κουζίνα που εξηγούσε ότι το ξενοδοχείο έχει ξεχωριστούς κάδους για ανακύκλωση και κομποστοποίηση με άφησε άφωνο! Η συνεχής παρουσία των ιδιοκτητών, της Μαρίας και του γιού της Σταύρου, στο ξενοδοχείο και η συνδιαλλαγή με τους θαμώνες έκανε την παραμονή Ελλήνων και ξένων να αποκτήσει μια οικιότητα που είναι αδύνατο να βρει κανείς σε απρόσωπη ξενοδοχειακή μονάδα σαν αυτές που αρέσουν στον Σωτήρη. Οι Αμερικανίδες που γνωρίσαμε είχαν να το λένε πως αισθάνονταν σαν φιλοξενούμενοι και όχι σαν πελάτες. Ιδιαίτερη σχέση αναπτύξαμε και με την εξαιρετική μαγειρική της Μαρίας, εγώ κυρίως με τα ρεβύθια ψημένα σε ξυλόφουρνο (που τους δίνει μια μοναδική γεύση) και το σπιτικό ψωμί της, και η γυναίκα μου με τη σαλάτα “Ανεζίνα”. Δεν είναι τυχαίο ότι Έλληνες, Αμερικάνοι, Γάλλοι, και Ρώσοι θαμώνες δέχτηκαν πρόθυμα να συμμετάσχουν στον μπουφέ που οργανώνει κάθε Δευτέρα το ξενοδοχείο. Εκεί απολαύσαμε όχι μόνο το φαγητό και το κρασί, αλλά και εξαιρετική ζωντανή μουσική με κιθάρα και μπουζούκι η οποία έκανε και τους πιο διστακτικούς να σηκωθούν για χορό. Οι Αμερικανίδες που γνωρίσαμε συμμετείχαν επίσης και στα μαθήματα Ελληνικής μαγειρικής που παραδίδει η Μαρία κάθε Πέμπτη. Δήλωσαν ενθουσιασμένες με την εμπειρία και ρωτούσαν αν τα Ελληνικά υλικά που χρησιμοποίησαν είναι διαθέσιμα στις ΗΠΑ.
Πολιτικά
Μόνο ο ρήγας της τράπουλας!
Ανώτατο όργανο της (ουσιαστικής) δημοκρατίας είναι ο λαός εν στενή εννοία, το εκλογικό σώμα. Ανώτατος Άρχων όμως είναι ένα όργανο, συνήθως μονοπρόσωπο, το αξίωμα του οποίου σε άλλες χώρες είναι αιρετό (τυπική δημοκρατία ή προεδρευομένη δημοκρατία ή ρεπούμπλικα ή πολιτεία), ενώ σε άλλες κληρονομικό (βασιλευομένη ή πριγκηπευομένη ή, γιατί όχι, σουλτανευομένη ή φαραωνευομένη δημοκρατία).
Είναι άραγε ισοδύναμες οι δύο εκδοχές δημοκρατίας;
Το αντι-πατερναλιστικό ένστικτο.
Δημοσιεύω σήμερα εδώ την επιστολή-απάντηση που απέστειλα στο “ΒΗΜΑ”, με αφορμή το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Αριστείδη Χατζή με τίτλο “Το πατερναλιστικό ένστικτο“, που δημοσιεύθηκε στο ίδιο έντυπο. Προφανώς, αυτό συμβαίνει διότι η καλή εφημερίδα δεν απάντησε στην ηλεκτρονική μου επιστολή, ούτε καν για να επιβεβαιώσει την παραλαβή του κειμένου μου, παρά το ρητό σχετικό μου αίτημα. Ο διάλογος, όμως, αυτός πρέπει, κατά τη γνώμη μου, να γίνει και γι’ αυτό εκμεταλλεύομαι το πάντα φιλόξενο Συνιστολόγιο της αΜ, το οποίο και ευχαριστώ. Ευχαριστώ, επίσης, τον κ. Χατζή για την ευγενική ανταπόκρισή του στην πρωτοβουλία μου και δεσμεύομαι να δημοσιεύσω, με την άδειά του φυσικά, τυχόν σχόλια που θα μου αποστείλει.
Το αντιπατερναλιστικό ένστικτο
Την 17.4.2011 δημοσιεύθηκε στο «ΒΗΜΑ» άρθρο του κ. Αριστείδη Χατζή με τίτλο «Το πατερναλιστικό ένστικτο», το οποίο πραγματευόταν, με αφορμή τους πρόσφατους πολιτικούς διαξιφισμούς για το θέμα των ηλεκτρονικών τυχερών παιχνιδιών, το ακανθώδες ζήτημα του (νομικού) πατερναλισμού. Διάβασα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εν λόγω τοποθέτηση η οποία μοιάζει να τροφοδοτήθηκε από την υποψία του συγγραφέα ότι η ελληνική κοινωνία διακατέχεται από μία άκριτη ανοχή απέναντι στον κρατικό πατερναλισμό. Ενώ δεν έχω λόγους να αμφιβάλλω για το ακριβές αυτής της συγκεκριμένης παρατήρησης, αισθάνομαι την ανάγκη να υποβάλω ορισμένες ενστάσεις σχετικά με ορισμένα σημεία του άρθρου.
Πώς το ΠΑΣΟΚ σκότωσε τον Κεϋνσιανισμό
Είμαι Κεϋνσιανός! Και επειδή ο συγκεκριμένος όρος είναι και παρεξηγημένος και παρεξηγήσιμος, ας εξηγήσω τι εννοώ. Οι κλασσικοί οικονομολόγοι δεν δέχονταν ότι υφέσεις μπορούν να προκύψουν λόγω πτώσης στη συνολική δαπάνη για αγαθά και υπηρεσίες. Και επειδή ίσως αυτό ακούγεται τεχνικό, ας φέρω ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι τα μερομήνια προβλέπουν βαρύ χειμώνα για το 2012. “Ρε λες να έχουν δίκιο?” λέμε, και αποφασίζουμε να βάλουμε στην άκρη περισσότερα χρήματα σε περίπτωση που αναγκαστούμε να κάψουμε περισσότερο πετρέλαιο του χρόνου. Αν αρκετοί από εμάς πράξουμε έτσι θα έχουμε μείωση της ζήτησης για καταναλωτικά αγαθά: οι ταβέρνες θα έχουν λιγότερους πελάτες, τα ξενοδοχεία περισσότερα άδεια δωμάτια, οι χρυσοχόοι λιγότερες παραγγελίες, κ.ο.κ. “Κανένα πρόβλημα!”, θα έλεγαν οι κλασσικοί οικονομολόγοι. Η αύξηση της αποταμίευσης θα οδηγήσει σε αύξηση της προσφοράς δανείων (π.χ. οι τράπεζες θα έχουν περισσότερες καταθέσεις να δανείσουν) και άρα σε μείωση των επιτοκίων. Η μείωση στο κόστος δανεισμού θα ενθαρρύνει τις επιχειρήσεις να δανειστούν τις επιπλέον αποταμιεύσεις για να αγοράσουν κεφαλαιουχικά αγαθά (να ανακαινίσουν το μαγαζί, να αγοράσουν νέο υπολογιστή, κ.ο.κ.). Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι αλλαγή στη διάρθρωση της συνολικής δαπάνης (λιγότερες καταναλωτικές-περισσότερες επενδυτικές) και όχι στο μέγεθός της. Αλλά ακόμα και αν μειωθεί η συνολική δαπάνη, προκειμένου οι επιχειρήσεις να μην χάσουνε πελάτες θα ρίξουν τις τιμές, πείθοντας έτσι και τους εργαζόμενους να δεχτούν μειώσεις αποδοχών (υπό το φόβο και της απόλυσης). Παρόλο που λιγότερα Ευρώ θα δαπανηθούν για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών η μείωση στις τιμές θα επιτρέψει στους καταναλωτές και τις επιχειρήσεις να αγοράσουν την ίδια ποσότητα αγαθών όπως και πριν. Έτσι δεν θα υπάρξει μεταβολή στην παραγωγή ή την απασχόληση.
Έξι μουσικές σπουδές της ελληνικότητας
Μερικά μουσικά σχόλια στην εθνική μας ταυτότητα από το πρόσφατο αλησμόνητο παρελθόν:
Ένα τραγούδι που πια έχει περάσει στην καθομιλουμένη, στην λαϊκή παράδοση, στην καθημερινή ζωή, μεγαλώσαμε ακούγοντάς το, υπήρχε πάντα, κανείς δεν το έγραψε, κανείς δεν ξέρει ποιος το έγραψε, το έχει πει και ο Σαββόπουλος πάντως. Η απρόσωπη αγάπη που μας κατατρέχει, των Ελλήνων οι κοινότητες που γράφουν ιστορία σαν παρέες, εμείς που ανταμώνουμε και ξεφαντώνουμε με τους κυκλωτικούς χορούς μας, εμείς που έχουμε όνομα, σώμα και θρησκεία, όλα μαζί, κιόμως τόσο απλά, τόσο όμορφα και εορταστικά.
Αθώος πατριωτισμός.
Περί δικαστικών λειτουργών
Εκθέτω μερικές σκέψεις ατάκτως ερριμμένες σχετικά με τους δικαστικούς λειτουργούς, δικαστές και εισαγγελείς. Δεν διεκδικώ αλάθητο ούτε είναι μεγάλη η εμπειρία μου, επιζητώ την αντιπαράθεση και την παρουσίαση όλων των οπτικών. Τα γράφω λίγο προκλητικά για να γουστάρουμε, αλλά μην σας αποθαρρύνη αυτό: αγαπώ τους δικαστές, όπως αγαπώ όλους τους θεσμούς μιας δικαιοκρατούμενης πολιτείας.
Κι όποιος αγαπά, παιδεύει.
Μικρά δικηγορικά ΙΙΙ
Πέρασαν κιόλας τρία χρόνια από τις προηγούμενες δικηγορικές εκλογές και φαίνεται ότι οι τοτινές μου ευχές εισακούονται, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους τουλάχιστον.
Τέσσερα είναι τα θέματα που απασχολούν βασικά τον δικηγορικό κόσμο υπό την κοινή ονομασία της απελευθέρωσης του επαγγέλματος:
α. Οι κατώτατες αμοιβές.
β. Οι γεωγραφικοί περιορισμοί.
γ. Η απαγόρευση της διαφήμισης.
δ. Οι υποχρεωτικές παραστάσεις σε κάποιες πράξεις.
Η γνώμη μου επ’ αυτών και επί των προβαλλομένων αντιρρήσεων έχει ως εξής: