Uncategorized

Το ακόλουθο κείμενο μας ήρθε από αναγνώστη με μέηλ και εχει ενδιαφέρον

Ήρθε στη δημοσιότητα η πρόθεση της εταιρείας ΛΑΡΚΟ για την κατασκευή στη Λάρυμνα μεγάλης μονάδας παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας με πρώτη ύλη εισαγόμενο λιθάνθρακα. Το θέμα έχει σίγουρα συζητηθεί στα αρμόδια υπουργεία και το μόνο που απομένει είναι να ξεπεραστούν οι όποιες αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας με το μικρότερο πολιτικό κόστος. Γι’ αυτό και δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση η σιωπή της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης, της ΤΕΔΚ και των βουλευτών του νομού. Το θέμα δεν αφορά μόνο την περιοχή της Λάρυμνας και του Δήμου Οπουντίων, αλλά αφορά και άλλες περιοχές στην Εύβοια, τη Βοιωτία και την Αιτωλοακαρνανία. Για μας είναι μια καινούργια υπόθεση, που έρχεται να προστεθεί στον πολύπαθο περιβαλλοντικά νομό μας και ιδιαίτερα στην “αιμορραγούσα” περιβαλλοντικά περιοχή της Λάρυμνας.

Είμαστε αντίθετοι στην κατασκευή του συγκεκριμένου εργοστασίου, που συνοδεύεται με την κατασκευή μεγάλου λιμανιού για τον λιμενισμό και την φορτοεκφόρτωση των φορτηγών πλοίων, και είμαστε στο πλευρό των κατοίκων της περιοχής. Η αντίθεσή μας προέρχεται από την αναμφισβήτητη περιβαλλοντική επιβάρυνση, που θα προκαλέσει στην ευρύτερη περιοχή της Λάρυμνας και του Β Ευβοϊκού, αλλά, το σπουδαιότερο, από τη δέσμευση της χώρα μας για τον περιορισμό των εκπομπών των αερίων του φαινομένου του θερμοκηπίου στα πλαίσια της εφαρμογής του Πρωτοκόλλου του Κιότο για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Αυτό λογικά σημαίνει ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε σταδιακά τα ορυκτά καύσιμα και να στραφούμε στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, περιορίζοντας ταυτόχρονα και τις σπατάλες. Αντί γι’ αυτό βλέπουμε να επιλέγεται ο λιθάνθρακας, τη στιγμή που άλλες χώρες τον απομακρύνουν.

Σε ό,τι αφορά την Λάρυμνα, οι ειδικοί αναφέρουν ότι:

Read moreΛιθ-“ανθρακας ο θησαυρος” για το περιβαλλον

Σε αυτή τη δεύτερη άσκηση φιλελευθερισμού ασχολούμαι με ένα θέμα που δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως έκφανση της αθάνατης ελληνικής προχειρότητας. Σε μία πρόσφατη κουβέντα που προσπάθησα να κάνω στο ελληνόφωνο διαδίκτυο που όλοι αγαπούμε να μισούμε η συνομιλήτριά μου με έρανε με ουκ ολίγες παραπομπές και με ισάριθμους σχεδόν “ισμούς” αλλά, τελικά, απέτυχε να με εντυπωσιάσει -όπως, φαντάζομαι, επεδίωκε. Ο λόγος; Ελάχιστοι από τους όρους που χρησιμοποίησε ήταν στην σωστή θέση. Στην Ελλάδα μας αρέσει να προσφέρουμε την πολύτιμη σοφία μας (όπως έλεγε και ο Πρέσφιλντ στο κατά τ’ άλλα μέτριο Gates of Fire) αλλά σπανίως κάνουμε τον κόπο να σιγουρευτούμε ότι ξέρουν οι αποδέκτες της εν λόγω σοφίας για ποιο πράγμα μιλάμε. Περί ορολογίας, λοιπόν, ο λόγος σήμερα και πιο συγκεκριμένα περί του μπερδέματος που μας ταλαιπωρεί όποτε κουβεντιάζουμε για τον επάρατο πατερναλισμό και τους ομοίως αηδείς περφεξιονισμό και μοραλισμό.

Πατερναλιστής (paternalist), με απλά λόγια, είναι αυτός που θεωρεί δικαιολογημένο τον περιορισμό της ελευθερίας του ατόμου με σκοπό το καλό του ίδιου του περιοριζόμενου. Όταν λέω ελευθερία εδώ ας πούμε -πολύ αδρά- ότι εννοώ πρωτίστως την πολιτική ελευθερία και ό,τι καλούμε συνήθως προσωπική αυτονομία (= το να είναι κανείς δημιουργός της ζωής του). Συνεπώς, ένας νόμος που επιβάλλει λχ τις ζώνες ασφαλείας ή το προστατευτικό κράνος είναι πατερναλιστικός. Το πρώτο ερώτημα θα πρέπει να είναι λογικά τι εννοούμε όταν λέμε “με σκοπό”. Η απάντηση δεν είναι όσο απλή φαίνεται, αλλά, σε γενικές γραμμές, νομίζω ότι είναι απαραίτητο ο στόχος του νομοθέτη στο παραπάνω παράδειγμα να είναι το όφελος του οδηγού. Απλές “πατερναλιστικές” συνέπειες κάνουν, ενδεχομένως, ένα νόμο κακό αλλά όχι πατερναλιστικό. Ο σεβασμός στην πολιτική ελευθερία και την προσωπική αυτονομία είναι εκ των ουκ άνευ για το φιλελεύθερο και αυτό μοιάζει να καθιστά ασύμβατο τον πατερναλισμό με το φιλελευθερισμό. Αυτό φαίνεται πως αποτυπώνεται και στην περίφημη φράση του Μιλλ που έχουμε κουβεντιάσει εδώ και εδώ. Όμως υπάρχουν δύο αγκάθια: το πρώτο αφορά το προφανές γεγονός ότι κάποιον πατερναλισμό (το λεγόμενο ήπιο – weak ή soft) κάθε φιλελεύθερος είναι αποφασισμένος να τον δεχθεί – αλλιώς θα αφήναμε έφηβους, διανοητικά ασθενείς κλπ στην “αυτονομία” τους και, κατά συνέπεια, στην μοίρα τους. Το δεύτερο είναι το επίσης προφανές ερώτημα “γιατί”. Γιατί όταν κάποιος κάνει κάτι αυτοκαταστροφικό να καθόμαστε να τον χαζεύουμε αμέριμνοι; Ο Μιλλ λύνει το θέμα με ωφελιμιστικό τρόπο που είναι προφανώς ατυχής αλλά η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να γίνει εδώ. Αρκεί να υπενθυμισθεί ότι πολλοί φιλελεύθεροι στοχαστές δέχονται ορισμένα είδη welfare paternalism με πιο πειστικό επιχείρημα αυτό του R. Dworkin υπέρ του λεγόμενου volitional paternalism. Επανερχόμενος στα των ορισμών τελειώνω με το εξής: έχω την εντύπωση ότι ο πατερναλισμός δεν είναι, όπως διάβαζα σε μεταπτυχιακή εργασία δημοσιευμένη σε ιστότοπο του Πανεπιστημίου Αθηνών, το αντίθετο του κοινοτισμού! Κάθε άλλο: ο πατερναλιστής κινείται απο ένα -πολλάκις εσφαλμένο και επιζήμιο, αλλά πάντως- γνήσιο ενδιαφέρον για το άτομο. Πολλές φορές θα συνέφερε απείρως περισσότερο την κοινωνία να μην συμπεριφερθεί πατερναλιστικά – κλασικό παράδειγμα είναι η εξαιρετικά ασύμφορη υποχρεωτική αποτοξίνωση ή η πανάκριβη νοσηλεία ανθρώπων που θα προτιμούσαν να πεθάνουν. Εκτός, ίσως, αν είναι κανείς ηθικός πατερναλιστής, οπότε τα πράγματα περιπλέκονται και πάλι… Ως ενός σημείου πάντως μπορεί κανείς να είναι συνεπής φιλελεύθερος και ταυτοχρόνως να δέχεται κάποια είδη πατερναλισμού.

Read moreΑσκήσεις φιλελευθερισμού ΙΙ: μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαινόμαστε;

Το δικαιωμα στην δημοσια διαδηλωση ειναι βασικο δημοκρατικο δικαιωμα. Ιση αξια ομως εχουν και τα δικαιωματα τριτων πολιτων

Ποτε δεν καταλαβα καλα τις ακροτητες καποιων λαων στις διαδηλωσεις τους. Καποιοι λαοι μεν, οπως οι Γαλλοι, εχουν μια μακρια παραδοση σφυρηλατησης της δημοκρατιας τους στους δρομους, ηδη απο την γαλλικη επανασταση. Τους μενει ετσι και σημερα ενα ψηγμα διαδηλωσομανιας. Οι Ελληνες ομως φαινεται να εχουμε αλλους λογους για την ιδιοτυπη σταση μας, την ανοχη μας σε τοσο συχνες και βιαιες διαδηλωσεις στο κεντρο της πολυπαθης πρωτευουσας μας.

Δεν γνωριζω στην προσφατη ιστορια μας καμμια διαδηλωση να καταφερε κατι πολυ σημαντικο. Και ομως, οι διαδηλωσεις εχουν ενα ιδιοτυπο καθεστως εθνικου σπορ και βρισκονται στο απυροβλητο. Οπως με το πανεπιστημιακο ασυλο, κανεις δεν μπορει να τις κριτικαρει χωρις κινδυνο για την δημοκρατικη φημη του. Αυτο μου ειναι ακατανοητο. Η χουντα δεν επεσε απο διαδηλωση. Μια νεα χουντα ενω ειναι τρομερα απιθανη, δεν γινεται καθολου λιγοτερο πιθανη με το σημερινο καθεστως βιαιων και ανεξελεγκτων διαδηλωσεων. Απλα αν γινει πραξικοπημα οι διαδηλωσεις θα απαγορευτουν, καμμια δικτατορια δεν προκειται να σεβαστει τετοια δικαιωματα, οτι και να κανουμε σημερα.

Η αληθεια ειναι οτι σημερα οι ζημιες απο τις ανεξελεγκτες διαδηλωσεις ειναι πολυ μεγαλυτερες απο τα οφελη. Και δεν μιλω μονο για το οικονομικο κοστος αλλα για τα απλα, βασικα δικαιωματα των πολιτων. Δεν γνωριζω καποια πολιτικη φιλοσοφια που να λεει οτι αν 15 ατομα θελουν να εμποδισουν 200.000 να πανε ησυχα στην δουλεια τους, εχουν δικαιωμα να το κανουν. Δεν γνωριζω καποια φιλοσοφια που να λεει οτι αν μαζεψω αρκετα μεγαλη συμμορια εχω δικαιωμα να καταστρεφω περιουσιες των συμπολιτων μου, ζωντανα μπροστα σε τηλεοπτικες καμερες και ανημπορους αστυνομικους.

Read moreΚαμερες στις διαδηλωσεις

Ειναι δυνατον να συζηταμε εναμιση μηνα μετα τις εκλογες για προωρες εκλογες? Να που δεν πρεπει στην Ελλαδα να παιρνεις τιποτα σαν δεδομενο.

Τα τελευταια 10-15 χρονια η χωρα εχει καταφερει μεγαλη προοδο προς την κανονικοποιηση της, δηλαδη προς την δημιουργια μιας κανονικης ευρωπαϊκης χωρας, με ευημερουσα, ανοιχτη κοινωνια και σταθερη δημοκρατια. Ο δρομος ομως προς αυτο το μελλον (που ολοι μας ευχομαστε να ερθει ελπιζω) δεν ειναι χωρις εμποδια ουτε μη αναστρεψιμος. Χρειαζεται συνεχης προσπαθεια και σοβαροτητα για να γινει η Ελλαδα η χωρα που την θελουμε να ειναι.

Το μη αναστρεψιμο της προοδου φαινεται θεαματικα στην τρεχουσα πολιτικη συγκυρια, μια απο τις πιο ασχημες που μπορω να θυμηθω. Εχουμε ενα εθνικιστικο λαϊκιστικο κομμα στην Βουλη, δυο ανευθυνα (σε βαθμο υποκινησης χαοτικων κινησεων στην περιπτωση του ΣΥΝ), μια αξιωματικη αντιπολιτευση υπο διαλυση και μεσα σε ολα αυτα μια κυβερνηση που δεν μπορει να κυβερνησει! Δυστυχως οπως γραφαμε πριν λιγο μολις καιρο, η ελληνικη δημοκρατια δεν ειναι ωριμη ακομα και δεν ειναι ετοιμη για αναλογικα συστηματα εκπροσωπησης. Ακριβως οπως ειχαμε προβλεψει, καποιοι βουλευτες της ΝΔ φαινονται τοσο μεθυσμενοι απο την δυναμη τους να καθοριζουν την τυχη της κυβερνησης (2 παραιτησεις ριχνουν την ΝΔ!) που συμπεριφερονται τρομερα ανευθυνα και φερνουν την κυβερνηση στα προθυρα της καταρρευσης. Ασχετα αν ειναι κανεις ικανοποιημενος με το εκλογικο αποτελεσμα, η σταθεροτητα των ελληνικων κυβερνησεων ειναι κεφαλαιωδους σημασιας.

Σε μια χωρα που συνδυαζει μεσογειακες συνηθειες σπαταλης δημοσιου χρηματος, ανευθυνους πολιτικους, κραυγαζοντα ΜΜΕ και πολυ ανυπομονους πολιτες, οι συνεχεις εκλογες ειναι τελεια συνταγη για ακρατη παροχοδοσια και διαλυση του κρατους. Μαλιστα, βρισκομαστε σημερα σε μια πολυ κακη στιγμη για μια ενδεχομενη επανοδο της πολιτικης ασταθειας παλιοτερων εποχων.

Read moreΜια κρισιμη συγκυρια για το ελληνικο πολιτικο συστημα

Ο πρωην αντιπροεδρος των ΗΠΑ Αλ Γκορ πηρε το Βραβειο Νομπελ Eιρηνης για το 2007. Υπηρξαν πολλες αντιδρασεις απο ολες τι πλευρες, Ευρωπαιους και Αμερικανους, αριστερους, δεξιους, φιλελευθερους, κομμουνιστες, μεχρι και γνωστους οικονομολογους*. Ας σκεφτουμε ομως λιγο ποιο ειναι το νοημα ενος βραβειου Νομπελ. Επιβραβευεται η προσπαθεια? Οχι βεβαια, αλλιως θα βραβευοντουσαν οι ανωνυμοι κακομοιρηδες που δουλευουν 23 ωρες την ημερα αλλα και παλι δεν τα καταφερνουν. Ισως ομως το Νομπελ ειρηνης παει στους πιο βασανισμενους ανθρωπους, που θυσιαζουν τις ζωες τους για την ειρηνη. Παλι οχι βεβαια, αλλιως θα επρεπε να το κερδιζουν μονο νεκροι (τι μεγαλυτερη θυσια απο την ιδια την ζωη σου)!

Ενα βραβειο Νομπελ παει για το αποτελεσμα μιας προσπαθειας, το Νομπελ Ειρηνης παει λοιπον σε οποιον καταφερε να φερει τους λαους της Υφηλιου πιο κοντα και να κανει την ζωη τους πιο ομορφη και ειρηνικη.

Ο Αλ Γκορ εχει αφιερωσει την ζωη του μετα την πολιτικη σε εναν σκοπο, την αναδειξη της σημασιας των περιβαλλοντικων προβληματων του πλανητη. Δεν με νοιαζει ποιος ειναι ο σκοπος του και τα κινητρα του (το βιβλιο του ειναι εκνευριστικα αυτοβιογραφιακο, αφιερωνοντας τις μισες σελιδες στον Γκορ και οικογενεια), η αληθεια ειναι οτι εχει κινητοποιησει εναν τεραστιο μηχανισμο υπερ της προσπαθειας, με βιβλια και ταινιες, με συναυλιες κτλ Δεν νομιζω οτι υπαρχει σημερα αλλο ατομο παρομοιας προβολης και εξουσιας που να δουλευει τοσο συστηματικα για εναν παγκοσμιο στοχο, εκτος ισως απο τον Μπιλ Γκεητς (ο οποιος απλα ριχνει τεραστια ποσα στο φιλανθρωπικο ιδρυμα του, αλλα δεν κανει και πολυ προσωπικο εργο). Ολοι πρεπει να παραδεχτουν οτι το λιγοτερο που εχει καταφερει ο Γκορ ειναι πολλη φασαρια και κακο. Η ερωτηση ειναι, θα ειναι πολυ κακο για το τιποτα? Μηπως η επιτροπη του Νομπελ που στα οικονομικα ας πουμε αργει περιπου 40 χρονια για να απονειμει βραβειο, εδω βιαστηκε υπερβολικα για να το δωσει σε ενα φαινομενο μαρκετινγκ και οχι ουσιας?

Read moreΝομπελ Ειρηνης στον Γκορ?