Νομικα, οικονομικα, φιλοσοφια, επιστημες
Αθ. Αναγνωστόπουλος Επειδή βλέπω ότι έχετε όρεξη λοιπόν, να ένα αίνιγμα ακόμα, κατά την γνώμη μου δύσκολο: Πού υπάρχει η πρώτη αναφορά σε ελευθερία της θρησκείας; Όχι κατά το νόημα, αλλά με την χρησιμοποίηση αυτής ακριβώς της ορολογίας, σε οποιαδήποτε γλώσσα, σε οποιαδήποτε εποχή. Ίσως σε κάποια από τις διακηρύξεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων των αμερικανικών Πολιτειών; Ίσως σε … Read more Ευχάριστο νομικό διάλειμμα
Μετά την ανακοίνωση της ανεκδιήγητης, απελπιστικής και απαράδεκτης Κυβέρνησης Σαμαρά, δεν μας μένει πια τίποτε άλλο για να τα καταφέρουμε, παρά να το ρίξουμε στην τέχνη.
Σας ετοίμασα λοιπόν ένα ευχάριστο ζωγραφικό διάλειμμα από τα άγχη της καθημερινότητας. Πριν το διάλειμμα όμως, προηγείται η καθημερινότητα:
Θα μείνουμε στο ευρώ ή όχι; Θα έχουμε κυβέρνηση μετά τις εκλογές; Θα έρθη στις 18 ο σοσιαλισμός; Πόσο καμμένος είναι ο Καμμένος; Τα ερωτήματα μάς βασανίζουν όλους μας αυτές τις ημέρες. Οπότε, ενόψει και του καύσωνα, τι καλύτερο από το να χαλαρώσουμε με κάτι ευχάριστο, ανάλαφρο και διασκεδαστικό. Όχι, δεν εννοώ ούτε τάβλι ούτε … Read more Ευχάριστο παλαιογραφικό διάλειμμα
Ή αλλιώς: πότε η επίθεση είναι παρούσα;
Κεντρικό σημείο της όλης περί αμύνης προβληματικής είναι ασφαλώς ο χρονικός περιορισμός του σχετικού δικαιώματος που εισάγεται με την απαίτηση να είναι η επίθεση παρούσα.
Ερωτάται βέβαια κατ’ αρχάς μήπως εν προκειμένω ο νόμος περιττολογεί, με άλλα λόγια αν στην ίδια την επίθεση περιλαμβάνεται η έννοια του παρόντος. Πράγματι, είναι δύσκολο να εννοιολογηθή μια μη παρούσα επίθεση, δεδομένου ότι, όπως θα δειχθή στην συνέχεια, παρούσα είναι η επίθεση και προ των στενών ορίων της απόπειρας και μετά ενδεχομένως την τυπική αποπεράτωση του εγκλήματος. Μια μη παρούσα επίθεση λοιπόν δεν είναι παρά ένας κίνδυνος υπό την έννοια του άρ. 25 ΠΚ, δεν θεμελιώνει συνεπώς δικαίωμα αμύνης.
Ως προς τα καθ’ αυτά όρια της έννοιας του παρόντος τώρα, ενώ δεν αμφισβητείται από κάποια θεωρητική γραφίδα ή δικαστηριακή απόφαση ότι το στοιχείο του παρόντος ικανοποιείται όταν το έγκλημα βρίσκεται εν τῳ τελείσθαι, όταν δηλαδή και έχει πληρωθἠ ήδη ή έχει αρχίσει να πληρούται κάποιο στοιχείο της υπόστασης και απομένει τουλάχιστον ένα ακόμη, δεν είναι αρκούντως σαφές εάν επιτρέπεται η κατά τι χρονική επέκταση των ορίων της αμύνης, τόσο προς το παρελθόν (προάμυνα) όσο και προς το μέλλον (μετάμυνα).
Γίνεται λοιπόν ευρέως δεκτό ότι η μετάμυνα επιτρέπεται ακόμη και όταν η επίθεση έχη λήξει, έστω και διά της αποκρούσεώς της, εφόσον υφίσταται κίνδυνος να επαναληφθή ανά πάσα στιγμή, εφόσον δηλαδή η απόκρουσή της δεν ήταν οριστική, ή όταν η προσβολή του εννόμου αγαθού έχει επέλθει, δεν είναι όμως ακόμη οριστική.
Στο πλαίσιο αυτής της δεύτερης περίπτωσης εντάσσεται ιδίως η άμυνα στο μεταξύ τυπικής και ουσιαστικής αποπερατώσεως του εγκλήματος χρονικό διάστημα, π.χ. κατά του δρομαίου κλέφτη ή ληστή. Εξ αντιδιαστολής συνάγεται ότι το αποτυχημένο έγκλημα, οπότε ο κίνδυνος εκλείπει «εκ του ματαίου της επιθέσεως», δεν επαρκεί πλέον για την επιστήριξη καταστάσεως αμύνης.
Είναι όμως υπερβολική η παραδοχή άμυνας στο διάστημα αυτό, χωρίς να προαπαιτήται χρονική, τοπική ή άλλη συνάφεια. Αντιθέτως, πρέπει να γίνουν οι εξής διακρίσεις: εάν μεν η πράξη της ουσιαστικής αποπερατώσεως συνιστά αυτοτελές έγκλημα (έστω συντιμωρητό), όπως π.χ. η υπεξαίρεση που ακολουθεί την κλοπή, η άμυνα είναι επιτρεπτή σε κάθε περίπτωση. Διαφορετικά, άμυνα χωρεί μόνο στο πλαίσιο διαρκούς εγκλήματος και ένεκεν αυτού: ο γάμος που έπεται της ακούσιας απαγωγής τελείται όσο διαρκεί η παράνομη κατάσταση εις βάρος της προσωπικής ελευθερίας και κατά συνέπεια είναι δεκτικός αμύνης.
Σύμφωνα με το άρ. 83 παρ. 1 Ν. 3386/2005:
Ο υπήκοος τρίτης χώρας, που εξέρχεται ή επιχειρεί να εξέλθει από το ελληνικό έδαφος ή εισέρχεται ή επιχειρεί να εισέλθει σε αυτό χωρίς τις νόμιμες διατυπώσεις, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ. Θεωρείται επιβαρυντική περίπτωση και επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ, αν αυτός που επιχειρεί να αναχωρήσει λαθραίως καταζητείται από τις δικαστικές ή αστυνομικές αρχές ή υπέχει φορολογικές ή πάσης φύσεως άλλες υποχρεώσεις προς το Δημόσιο ή είναι υπότροπος. Οι κυρώσεις της παρούσας επιβάλλονται και στους πολίτες των κρατών μελών της Ε.Ε.
Έλεγχος εγγράφων, σύλληψη, διανυκτέρευση στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος, το πρωί προσαγωγἠ σιδηροδέσμιος στον Εισαγγελέα, παραπομπή στο Αυτόφωρο, κάτι σαν δίκη διάρκειας τριάντα δευτερολέπτων, επιβολή βαρειάς χρηματικής ποινής, επιστροφή στο κρατητήριο για την διοικητική απέλαση.
Αυτό είναι το καθημερινό βιογραφικό της ως άνω διάταξης, ένα βιογραφικό που έχουν βιώσει και εξακολουθούν να βιώνουν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι που βαφτίζονται εγκληματίες, συμπεριλαμβάνονται στις εγκληματολογικές στατιστικές, δακτυλοσκοπούνται, δεσμεύονται με χειροπέδες.
Κακώς μας ήλθε και η Χρυσή Αυγή στα κοινοβουλευτικά τα έδρανα λοιπόν.
Ο σοφός ελληνικός λαός έστειλε λοιπόν ως αντιπροσώπους του στην Βουλή ένα θίασο ανθρώπων που συνηθίζουν να γνωρίζουν τον Ποινικό Κώδικα βιωματικά.
Από το να βλέπουμε τα μούτρα τους όμως μήπως θα ήταν καλύτερα να τους απαγορεύσουμε την λειτουργία του κόμματος; Να διαλύσουμε το κόμμα; Να μην επιτρέψουμε την συμμετοχή του στις εκλογές; Τόσες επιλογές υπάρχουν: στην Σχεδονδημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!
Σχολίαζα μεταξύ άλλων λίγες ημέρες πριν τα του προκομμένου μας κατά Σκανδαλίδη και Παυλόπουλο εκλογικού νόμου. Του νόμου της υπερενισχυμένης αναλογικής, που τάχα θα διασφάλιζε κυβερνητική σταθερότητα. Την είδαμε την προκοπή του.
Είπαμε λοιπόν τότε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δικαιούτο το περιβόητο βραβείο των 50 εδρών, γιατί δεν είναι κόμμα ενιαίο, αλλά συνασπισμός κομμάτων, των περιώνυμων συνιστωσών.
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι της πολιτικής και εκλογικής σκοπιμότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα ολοκαίνουργιο ενιαίο κόμμα, που διατελεί ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως ηνωμένος ενώπιον Αρείου Πάγου και εκλογικού σώματος.
Προβλήθηκε η προσπάθεια να δικαιολογηθή η προφανής και πρωτοφανής ιδεολογική κυβίστηση των τέως πρωταθλητών της απλής αναλογικής με το επιχείρημα ότι το βραβείο των 50 εδρών απονέμεται οπωσδήποτε από τον εκλογικό νόμο. Αν όχι δηλαδή στο πρώτο κόμμα, τότε στο δεύτερο.
Διαφωνώ με την ερμηνεία αυτή.