Σύμφωνα με το άρ. 83 παρ. 1 Ν. 3386/2005:
Ο υπήκοος τρίτης χώρας, που εξέρχεται ή επιχειρεί να εξέλθει από το ελληνικό έδαφος ή εισέρχεται ή επιχειρεί να εισέλθει σε αυτό χωρίς τις νόμιμες διατυπώσεις, τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον τριών μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον χιλίων πεντακοσίων (1.500) ευρώ. Θεωρείται επιβαρυντική περίπτωση και επιβάλλεται φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών και χρηματική ποινή τουλάχιστον τριών χιλιάδων (3.000) ευρώ, αν αυτός που επιχειρεί να αναχωρήσει λαθραίως καταζητείται από τις δικαστικές ή αστυνομικές αρχές ή υπέχει φορολογικές ή πάσης φύσεως άλλες υποχρεώσεις προς το Δημόσιο ή είναι υπότροπος. Οι κυρώσεις της παρούσας επιβάλλονται και στους πολίτες των κρατών μελών της Ε.Ε.
Έλεγχος εγγράφων, σύλληψη, διανυκτέρευση στο κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος, το πρωί προσαγωγἠ σιδηροδέσμιος στον Εισαγγελέα, παραπομπή στο Αυτόφωρο, κάτι σαν δίκη διάρκειας τριάντα δευτερολέπτων, επιβολή βαρειάς χρηματικής ποινής, επιστροφή στο κρατητήριο για την διοικητική απέλαση.
Αυτό είναι το καθημερινό βιογραφικό της ως άνω διάταξης, ένα βιογραφικό που έχουν βιώσει και εξακολουθούν να βιώνουν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι. Άνθρωποι που βαφτίζονται εγκληματίες, συμπεριλαμβάνονται στις εγκληματολογικές στατιστικές, δακτυλοσκοπούνται, δεσμεύονται με χειροπέδες.
Και όλα αυτά προς τι; Όλη αυτή η δαπάνη χρόνου και χρήματος, όλη αυτή η δέσμευση πολύτιμων πόρων ποιο σκοπό έχει;
Απολύτως κανένα. Κανένα ορθολογικό τουλάχιστον. Και εξηγούμαι: όσοι, κατά το κοινώς λεγόμενο, δεν έχουν χαρτιά, παίρνουν την άγουσα προς τις πατρίδες τους μέσω της διοικητικής διαδικασίας απέλασης, όχι της ποινικής. Το Αυτόφωρο απλώς τους επιβάλλει μια χρηματική ποινή, η οποία ουδέποτε εισπράττεται φυσικά. Το μόνο κακό που εισπράττουν οι, ως επί το πλείστον τριτοχωρίτες, αλλοδαποί από την ελληνική δικαιοσύνη είναι η ίδια η οχληρή διαδικασία του αυτοφώρου. Για να απαγγελθή μια καταδίκη και να επιμετρηθή, τρόπος του λέγειν, μια ποινή άνευ αντικρύσματος.
Τι αντιπροτείνω;
Απεγκληματοποίηση της πράξης της [απλής] παράνομης εισόδου στην επικράτεια.
Αντ’ αυτής, διανοίγονται δύο οδοί: είτε να τεθή ως εξωτερικός όρος του αξιοποίνου η τέλεση τουλάχιστον πλημμελήματος, οπότε η πράξη της παράνομης εισόδου θα τιμωρήται μόνο εάν αποδειχθή επικίνδυνη για ημεδαπά έννομα αγαθά ακριβώς διά της τέλεσης κάποιου άλλου εγκλήματος. Μέχρι τότε έγκλημα παράνομης εισόδου δεν θα υφίσταται. Πιο απλά: αν ο αλλοδαπός τελέση μετά την είσοδό του κάποιο αδίκημα οπωσούν σοβαρό, μια εκ προθέσεως σωματική βλάβη ή μια κλοπή ας πούμε, θα συρρεύση με την πράξη αυτή και το αδίκημα της παράνομης εισόδου. Αλλιώς, η παράνομη είσοδος δεν διώκεται αυτοτελώς.
Είτε πλήρης και οριστική απεγκληματοποίηση, ενόψει ιδίως της επικουρικότητας της ποινικής καταστολής. Πρόκειται απλώς για μια διοικητικού χαρακτήρα παράβαση, όχι για malum per se. Ας μην ειδωλοποιούμε απλές γραμμές σε ένα χάρτη.
Πράγματι, εκείνο που κυρίως τρέμει ο τριτοχωρίτης αλλοδαπός δεν είναι η τυπική και ανούσια ποινική καταδίκη (καίτοι και αυτή έχει ως συνέπεια την εγγραφή του στον κατάλογο ανεπιθυμήτων αλλοδαπών), αλλά το απειλητικό φάσμα της διοικητικής του απέλασης. Και όταν ο κατηγορούμενος φοβάται τα διοικητικά μέτρα περισσότερο από την ποινική καταδίκη, ασφαλώς κάποιο πρόβλημα υπάρχει ανάμεσα στις δύο δικαιοδοσίες. Άλλωστε, από το ίδιο το άρ. 83 στην παρ. 2 αποκαλύπτεται τι πραγματικά έχει κατά νου ο νομοθέτης:
2. Αν ο υπήκοος τρίτης χώρας εισέλθει στο ελληνικό έδαφος ή εξέλθει από αυτό χωρίς τις νόμιμες διατυπώσεις, ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών, ύστερα από έγκριση του εισαγγελέα εφετών, στον οποίο αναφέρει σχετικώς χωρίς καθυστέρηση, μπορεί, αν δεν συντρέχει περίπτωση του άρθρου 59 παρ. 4 του Κ.Π.Δ., να απόσχει από την ποινική δίωξη για την πράξη αυτήν, οπότε γνωστοποιεί αμέσως την απόφασή του αυτή στον διοικητή της αστυνομικής υπηρεσίας ή λιμενικής αρχής που διαπίστωσε την παράνομη είσοδο ή έξοδο, προκειμένου αυτός, με απόφασή του, να επαναπροωθήσει τον υπήκοο τρίτης χώρας αμέσως στη χώρα προέλευσης ή καταγωγής του. Η έγκριση του εισαγγελέα εφετών μπορεί να δοθεί με οποιοδήποτε πρόσφορο μέσο. Αν δεν καταστεί δυνατή η άμεση επαναπροώθηση του υπηκόου τρίτης χώρας, ο διοικητής της αστυνομικής ή λιμενικής αρχής, αφού συντάξει σχετική έκθεση, παραπέμπει τον υπήκοο τρίτης χώρας στην αρμόδια διοικητική αρχή για απέλαση, σύμφωνα με το άρθρο 76 του νόμου αυτού. Η αρχή αυτή, αν η απέλαση δεν πραγματοποιηθεί μέσα σε τρεις μήνες, γνωστοποιεί τούτο στον αρμόδιο εισαγγελέα πλημμελειοδικών. Στην περίπτωση αυτή, ο εισαγγελέας πλημμελειοδικών μπορεί να ανακαλέσει την απόφασή του για αποχή από την ποινική δίωξη, ύστερα από έγκριση του εισαγγελέα εφετών, εφόσον δεν έχει παρέλθει ένα έτος από την ημέρα της παράνομης εισόδου στη Χώρα του υπηκόου τρίτης χώρας.
«Άμεση επαναπροώθηση» είναι το σύνθημα, όξου αποδώ κι όπου νά ‘ναι.
Συνεπώς, η διοικητική απέλαση υπεραρκεί για να ασκηθή ο όποιος ψυχολογικός καταναγκασμός. Η παράνομος είσοδος εξακολουθεί να είναι πράξη παράνομη, επισύρουσα βαρύτατες συνέπειες.
Και ακριβώς με αυτές τις βαρύτατες συνέπειες θέλω να καταλήξω: η διοικητική ποινή, όπως κάθε ποινή, οφείλει να βρίσκεται σε σχέση αναλογίας με την παράβαση που την προκάλεσε. Εδώ η παράβαση προσβάλλει μεν τα ιερά και απαραβίαστα σύνορα της εθνικής ημών επικρατείας, ενίοτε όμως η διοικητική απέλαση τελεί πραγματικά σε σχέση αφόρητης δυσαναλογίας. Ο χθεσινός παράνομος μετανάστης δεν είναι ίδιος με τον προχθεσινό ούτε εκείνος με τον περσινό. Αυτή είναι μια αλήθεια της καθημερινής ζωής, που στηρίζεται στην σχέση που έχει αναπτύξει ο καθένας με τούτο δω τον τόπο, τους ανθρώπους του, τον πολιτισμό του.
Συνεπώς, σε κάποιες περιπτώσεις η ενδεδειγμένη κύρωση δεν είναι η απέλαση, αλλά καλύτερα κάποια κύρωση σχετική με την μεταναστευτική νομοθεσία, π.χ. διπλασιασμός παραβόλου, αδυναμία έκδοσης ωρισμένης κατηγορίας άδειας διαμονής κ.τ.τ. Έτσι, και ζωντανή σχέση σύνδεσης ανάμεσα στην παράβαση και στην κύρωσή της καθιδρύεται, αλλά και διαφυλάσσεται το μέτρο στην κρατική κύρωση εις βάρος του κάθε Γαλιλαίου Ιησού του κάθε Αφγανού Χαμίντ.
Προσθήκη: όσοι κατά παράβασιν του Ν. 3386/2005 εισέρχονται στην επικράτεια ονομάζονται στην καθομιλουμένη νομική λαθρομετανάστες. Ο όρος απέκτησε, ως μη έδει, πολιτική χροιά και η χρήση του πλέον απεικονίζει πολιτικές προτιμήσεις. Κακώς: δεν μιλάμε για παράτυπους κυνηγούς ή παράνομους επιβάτες, αλλά για λαθροκυνηγούς και λαθρεπιβάτες, είτε ο όρος υπάρχει αυτούσιος στον νόμο είτε όχι. Δεν θεωρούμε λαθραία την ύπαρξή τους, αλλά κακίζουμε την συγκεκριμένη πράξη τους. Πράξη η οποία είναι τεχνικά έγκλημα κατά το ισχύον δίκαιο.
Αναρωτιεμαι αν οι πιστοί (για τον κλήρο σχεδόν στην ολότητά του δεν έχω καμία αμφιβολία) παρακολουθούν, καταλαβαίνουν, πολύ δε περισσότερο αν συναισθάνονται:
…..ο Ιωσήφ θεασάμενος
προσήλθε των Πιλάτω και καθικετεύει λέγων:
“Δος μοι τούτον τον ξένον,
Τον εκ βρέφους ως ξένον ξενωθέντα εν κόσω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ομόφυλοι, μισούντες θανατούσιν ως ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον ξενίζομαι βλέπειν του θανάτου τον ξένον.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
όστις οίδε ξενίζειν τους πτωχούς και τους ξένους.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
Ον Εβραίοι τω φθόνω απεξένωσαν κόσμω.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ίνα κρύψω εν τάφω, ος ως ξένος ουκ έχει την κεφαλήν πού κλίνη.
Δος μοι τούτον τον ξένον,
ον η μήτηρ ορώσα νεκρωθέντα εβόα:
………………
Ουκ οίδασι τι ποιούσι.
Τις μέρες ακριβώς αυτές και βάσει ακριβώς του νόμου αυτού, έχει διαταχθή η απέλαση του Νίκο Άγκο, ενός πολύ αξιόλογου, μορφωμένου και έξυπνου ανθρώπου, που ζη εδώ και 20 χρόνια στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι ότι κάποια χρόνια πριν δεν είχε συμπληρώσει τα γαμωένσημα μιας χρονιάς, χρονιάς στην οποία είχε προβλήματα υγείας (ή θα μπορούσε να είναι απλά άνεργος για λίγους μήνες).
Αντί δηλαδή να του έχη δοθή ήδη ιθαγένεια ή καθεστώς επί μακρόν διαμένοντος, η μαλακία του ελληνικού κράτους πραγματικά δεν γνωρίζει όρια. Διώχνει ανθρώπους που έχουν ζήσει εδώ την μισή ζωή τους, που αγαπάνε την χώρα, που καλλιεργούν την γλώσσα της.
Τι να πω πια.
Προβληματική θεωρώ την πρωτη λυση περι εξωτερικου όρου του αξιοποίνου: εκτός αν προβλεφθεί με τη μορφή άμεσης χρονικής σχέσης μεταξύ της παράνομης εισόδου και της τέλεσης κάποιας αξιοποινης πραξης κατ εμέ αρμοδιότητας από Τριμ. Πλημ και πανω. Ενα προβλημα είναι ότι η νομολογία δεν έχει αποφασίσει αν το αδίκημα της παράνομης εισόδου είναι διαρκές ή στιγμιαιο, (κατά τη γνώμη μου στιγμιαιο και υπάρχει και γνωμ. Εισαγγ για το θεμα) με αποτέλεσμα άλλοτε να ακολουθείται η αυτόφωρη διαδικασία καθώς εν αμφιβολία οι διωκτικές αρχές θεωρουν το συλληφθέντα άρτι εισελθέντα ακόμα και αν αυτό δεν είναι χρονικά λογικό (είσοδος από Εβρο ή νησια Β. Αιγαίου σύλληψη στην Αθηνα) άλλοτε μόνο η διοικητικη απέλαση, Επίσης για την εγγραφή στον κατάλογο ανεπιθυμήτων αρκεί και η δικοκητικη απέλαση, Συνεπώς υποστηρίζω τη λύση αποποινικοποίησης και την ύπαρξη μόνο της διοκητικής απελασης
Πάντοτε διοικητικής απέλασης; Ακόμη και αν κάποιος συλλαμβάνεται ας πούμε 3 χρόνια μετά, έχοντας μάθει ελληνικά;
Ενδιαφέρουσα η πρόταση του Αθανάσιου, πολύ φοβάμαι όμως ότι έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και την πρακτική της Αστυνομίας.Και εξηγούμαι.Αυτό που προτείνει ο Αθανάσιος ήδη συμβαίνει εν πολλοίς γιατί απλούστατα η ποινική διαδικασία,δεν αποτελεί φόβητρο για τον παράνομο μετανάστη γιατί απλά θα του επιβληθεί μια ποινή, θα κάνει έφεση, και ακολούθως θα πάρει την άγουσα για το αλλοδαπών για να αρχίσει η διαδικασία της διοικητικής απέλασης. Αντιθέτως η ποινική οδός υπό ορισμένες προυποθέσεις αποτελεί διαβατήριο νομιμοποίησης του παρανόμως εισερχόμενου και διαμένοντος στην Ελλάδα αλλοδαπού.Αυτό είναι θέμα που δεν αφορά την παρούσα ανάρτηση και γι’αυτό δεν επεκτείνομαι.Το πρόβλημα είναι αυτή η ίδια η διαδικασία της διοικητικής απέλασης.Ορθά λοιπόν ο Αθανάσιος υποστηρίζει οτι αρκεί μόνο η διαδικασία της απέλασης,και ναι, αυτό τρέμει και θέλει να αποφύγει ο όποιος Χαμίντ, που πλήρωσε ένα σκασμό λεφτά για να έρθει εδώ, διέσχισε χιλιάδες χιλιόμετρα, πέρασε το Αιγαίο κολυμπώντας κλπ κλπ. Αυτά τα αναφέρω όχι για να προκαλέσω οίκτο αλλά για να εξηγήσω γιατί μετα από όλα αυτά, πολλοί αλλοδαποί τρίτων χωρών είναι διατεθιμένοι προκειμένου να αποφύγουν την απέλαση, να κάτσουν μέχρι και 6 μήνες κατ’αρχήν στο Αλλοδαπών, μπλοκάροντας την απέλαση. Πώς; Μα καταθέτοντας αίτηση παροχής ασύλου.Χάρη στη μεγαλοφυία ημών τών δικηγόρων και με τη βοήθεια της πανταχού παρούσας γραφειοκρατίας
ο τριτχωρίτης αλλοδαπός,αν αντέξει 6 μήνες κράτησης, και δεν έχει εξεταστεί μέχρι τότε το αίτημα ασύλου του, μπορεί και να αφεθεί ελεύθερος. Και θα επανέρχεται και αυτός στο Αλλοδαπών κάθε τρίμηνο όπως και εκατοντάδες άλλων για την ανανέωση του μαγικού ροζ χαρτιού.
Και ένα σύντομο σχόλιο στο σχόλιο του Αθανασίου, για τον Nίκο ‘Αγκο. Υπάρχουν αρκετές υπούργικές αποφάσεις και είμαι βέβαιος οτι και ο ενδιαφερόμενος ενόψει της απόφασης που εκδόθηκε εις βάρος του θα τις έχει μάθει, που καθιερώνουν ειδικά λόγους τεκμηριωμένης αποχής από την εργασία μεταξύ των οποίων είναι και ασθένεια και η νοσηλεία και η αποδεδειγμένη ανεργία που επιτρέπουν την ανανέωση της άδειας διαμονής με ανάλογη μειώση του απαιτούμενου αριθμού ενσήμων.
@ Aθ. Αναγνωστοπουλος: για το λόγο αυτό στο αρθρο 76 ν 3386/2005 η διατύπωση του νόμου παραπέμπει στη διακριτική ευχέρεια για την επιβολή της απέλασης άσχετο αν τελικά ουδέποτε η απόφαση απέλασης έχει σχετικη αιτιολογία.
@juomaru: οι χρόνοι στην πράξη δεν είναι 6μηνο αλλα 3μηνο κράτησης λαμβανομένου υπ όψη του κυριολεκτικου φρακαρίσματος των χώρων κράτησης, οπότε με αίτηση ασύλου γύρω στο τρίμηνο ο αιτών άσυλο αφήνεται ελέυθερος.
εν κατακλείδι: λύση εντός του υπαρχοντος νομικου πλαισίου δεν υπάρχει. Μονο με αλλαγή του Δουβλινο 2 ίσως γίνει κάτι, με την έννοια της ελάφρυνσης της Ελλαδας. Εξ άλλου ιστορικά κανένα αστυνομικό μέτρο ακόμα και πιο η πιο άγρια καταστολή δεν μπορεσε να σταματήσει τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης
Ωραία σχόλια παιδιά, για να μαθαίνουμε κι εμείς οι υπόλοιποι.
juomaru,
Αααακριβώς. Μιλάμε για την απόλυτη διαστρέβλωση ενός θεσμού στο απόλυτο αντίθετό του.
Και εγώ είμαι βέβαιος ότι κάπως έτσι θα γίνη. Γιαυτό ακριβώς και εκνευρίζομαι με όλη αυτήν την κωμωδία.
yannwind,
Μπόρεσε όμως να τα διαχειριστή καλύτερα. Προς το συμφέρον όλων.
Θα γράψω κάποια στιγμή και ένα μικρό άρθρο για το πώς λειτουργούν οι επιτροπές ασύλου, ώστε να δούμε και μια άλλη όψη του ζητήματος.