Μετά την ανακοίνωση της ανεκδιήγητης, απελπιστικής και απαράδεκτης Κυβέρνησης Σαμαρά, δεν μας μένει πια τίποτε άλλο για να τα καταφέρουμε, παρά να το ρίξουμε στην τέχνη.
Σας ετοίμασα λοιπόν ένα ευχάριστο ζωγραφικό διάλειμμα από τα άγχη της καθημερινότητας. Πριν το διάλειμμα όμως, προηγείται η καθημερινότητα:
Λέγαμε λοιπόν για την τέχνη, και μάλιστα την ζωγραφική τέχνη. Θα σας δείξω την φωτογραφία ενός πίνακα και εσείς θα μου τον ορίσετε κατά τεχνοτροπία, χρονολογία και ζωγράφο. Αν βρήτε και ποιος ακριβώς πίνακας είναι, θα είστε σχεδόν τόσο σπουδαίοι όσο ο Δρ. Ευριπίδης Στυλιανίδης.
Η δοκιμασία είναι δύσκολη όμως. Δεν σας δείχνω ολόκληρο τον πίνακα, αλλά μόνο μια λεπτομέρειά του, αλλιώς θα ήταν πολύ εύκολο. Άλλωστε, η φωτογραφία είναι και χαμηλής ανάλυσης, οπότε πρέπει να επιστρατεύσετε όλες σας τις ικανότητες.
Ιδού:
Εντάξει, είναι δύσκολο, οπότε θα σας δώσω και μερικά στοιχεία:
Αυτό που βλέπουμε είναι ένα οικοδόμημα, κάποιου είδους κτήριο. Κάτι όμως δεν πάει καλά με την απόδοσή του. Είναι σαν να βλέπουμε το ίδιο κτήριο από δύο ή τρεις διαφορετικές οπτικές γωνίες. Στις δύο άκρες τα δύο πυργοειδή οικοδομικά στοιχεία είναι σχεδιασμένα με αντίθετες προοπτικές, το ένα κατά την δύση, το άλλο κατά την ανατολή, με οπτικό αποτέλεσμα διασπαστικό και διχαστικό, καίτοι οι γραμμές συγκλίνουν προς τον θεατή. Στο κέντρο, το υπόλοιπο κτήριο είναι ζωγραφισμένο με ανάστροφη προοπτική, μοιάζει έτοιμο να χυθή έξω από τον πίνακα, ταυτόχρονα όμως καλεί τον θεατή να σχετιστή μαζί του. Ο χώρος ανάμεσα στον θεατή και το κτήριο είναι γεμάτος από τις προεξέχουσες γραμμές του κτηρίου, από το ίδιο το κτήριο. Την ίδια στιγμή, το κτήριο καθαυτό πάλλεται από ζωή, ρυθμό και κίνηση, κινείται, χορεύει σχεδόν. Το κτήριο διαστρεβλώνεται για να εκφραστή, για να φωνάξη. Χρωματικά, παρατηρούμε ότι ο ζωγράφος επιλέγει μη φυσιοκρατικά χρώματα για να το αποδώση, με τόνους ανοιχτούς κόκκινους με πορτοκαλί και καστανό.
Συνελόντι ειπείν, αντικρίζουμε μια ζωγραφική τεχνοτροπία που συνδυάζει αφενός στιβαρά κυβιστικά στοιχεία, κάπως έτσι ας πούμε:
και αφετέρου έντονη εξπρεσσιονιστική κίνηση και συναίσθημα, θυμίζοντας υφολογικά κάτι σαν αυτό:
Λοιπόν, τι είναι;
[Ασμοδαίε, εσύ ασουπή! ;-)]
Προσθήκη 22Ιουν12 19:00
Λοιπόν, αγαπητοί αναγνώστες, είστε εκνευριστικά κατατοπισμένοι.
Η κυβιστική ονειροφαντασία της σημερινής ανάρτησης προέρχεται από τον Μυστρά. Εκεί, λίγες μόνο δεκαετίες προτού ξεψυχήση η Αυτοκρατορία στα χέρια των εξ Ανατολής εκπολιτιστών, οι παλαιολόγειοι αγιογράφοι τα σπάγανε ακόμα. Αυτή η ολοζώντανη είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα από την Μονή της Παντάνασσας είναι ένα δείγμα.
Διαβάστε και αυτό.
Μανουήλ Πανσέληνος;
Οταν απαντησετε αυτο, πειτε μου και σε τι ρυθμο ειναι χτισμενη η Αγια Καρδια στην Μονμαρτρη. Χωρις ματια στην βικιπαιδεια ε!
ΥΓ Θαναση δεν εχει και καποια καλα κομματια η κυβερνηση βρε?
Η Κεφαλογιάννη καλό κομμάτι είναι ;-)
Αν σωθούμε, θα σωθούμε, αν λέω, από Ράπανο και Χατζηδάκη και σία.
Φοβάμαι πολλά, δεν ελπίζω τίποτε από τους υπόλοιπους.
βυζαντινή εικόνα.
Καλά, ο Ματσαγγάνης της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν χωρούσε πουθενά στο υπουργείο Υγείας? Τόσες μελέτες έχει γράψει πάνω στη διοίκηση μονάδων υγείας!!
erratum: Τόσες μελέτες έχει γράψει πάνω στην οικονομική της υγείας!!
Η ΔημΑρ αποφάσισε να μη συμμετέχει με πολιτικά της στελέχη. Ο Ματσαγγάνης ήταν υποψήφιος βουλευτής, πρώην μέλος της κεντρικής επιτροπής, με δυο λόγια, πολιτικό στέλεχος.
Βυζαντινή εικόνα ψηφίζω κι εγώ.
Α, μάλιστα. Ευχαριστώ! Κακώς πάντως έτσι αποφάσισαν.
Είναι τοιχογραφία, σίγουρα υστεροβυζαντινή. Ας τολμήσω: Μυστράς. Αν ναι, η Βαϊοφόρος στη Μονή Παντανάσσης – πού αλλού απεικονίζεται τέτοιο κτήριο; Στην Περίβλεπτο, μάλλον, όχι.Σκέφτηκα και τη Σοπότσανη, αλλά δε νομίζω. Εντάξει, Θανάση, ευκολάκι ήταν αυτό!
Αμάν πια, όλα τα φυτά εδώ μαζευτήκατε! :-)
περιμενα την εκπληξη στο 91 και δεν ηρθε. Το ερωτημα βεβαια ειναι, το στυλ ειναι τοσο μοντερνο επειδη ηταν τοσο μπροστα, ή απλα δεν ηξεραν απο προοπτικη?
Βλ και κυκλαδιτικα ειδωλια δηλαδη, ειανι τοσο αφηρημενα απο στυλ ή επειδη δεν ειχαν ιδεα απο γλυπτικη? (σε καθε περιπτωση εγω ειμαι οπαδος. των κυκλαδιτικων λεω)
Νομίζω ζωγράφιζαν επίτηδες από πολλές οπτικές γωνίες ώστε να δίνουν την εντύπωση ότι τη σκηνή παρακολουθείται και απ’ τη γη, αλλά και απ’ τον ουρανό. Ας πάρουμε μια Βάπτιση για παράδειγμα. Οι φιγούρες αντικρίζονται απ’ την οπτική γωνία των ανθρώπων (εκτός απ’ τα πέλματα), το ποτάμι απ’ την οπτική γωνία του Θεού, τα βουνά κι από ψηλά κι από χαμηλά κτλ. Έτσι όποιος κοιτάζει το έργο έχει την αίσθηση ότι βρίσκεται και στη γη και στον ουρανό.
Εντάξει, εγώ δεν είμαι τόσο βέβαιος για το θέμα της προοπτικής. Απλώς δεν το είχαν ψάξει τόσο επιστημονικά όσο οι περί τον Ιόττο. Κυρίως νομίζω ότι δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ, δεν εννοούσαν την νατουραλιστική απόδοση όπως εμείς, σαν φωτογραφική απόδοση ας πούμε. Υπάρχουν δείγματα πάντως και γραμμικής προοπτικής, μερικά αρκετά αναπάντεχα. Είναι ενδιαφέρον θέμα.
Ουδέν προς Αβραμόπουλον.