αναΜορφωση - συνΙστολογιο

Εντάξει, όχι σε όλο τον Γράμμο, όπως κάνει αυτός εδώ, αλλά στο κομμάτι του που είναι πιο κοντά στα σύνορα.

Τα χωριά του Γράμμου είναι το Πιλκάτι, η Σλήμνιτσα, το Γιαννοβένι, το Όμοτσκο, πιο κάτω η Γράμμοστα. Είναι δύσκολο να τα βρη κανείς σε χάρτες με αυτά τα ονόματα, μια και η πολιτική μετονομασιών του έμφοβου ελληνικού κράτους του 20ού αιώνα είναι εμφανής. Ας είναι.

Ο δρόμος από Καστοριά συνεχίζει προς Νεστόριο/Νεστράμι, ωραία κωμόπολη πάνω στον Αλιάκμονα, πρωτεύουσα του νέου καλλικρατικού δήμου, που τα τελευταία χρόνια ζη την δόξα του ρίβερ πάρτι. Από εκεί, αρχίζουμε και ανεβαίνουμε στον Γράμμο, τον ελατόεντα και ησυχαστή.

Read moreΜικρό πλην εικονογραφημένο οδοιπορικό στον Γράμμο

Με το άρθρο αυτό επιστρέφω μετά από καιρό στο ιστολόγιο της Αναμόρφωσης προκειμένου να κλείσω την συμμετοχή μου σε αυτό ως συγγραφέας με έναν λίγο πιο κανονικό τρόπο. Ευχαριστώ τους συντελε­στές για την φιλοξενία και την ανταλλαγή θέσεων, μέσα από την οποία αναδείχθηκαν ουσιαστι­κές και υφολογικές διαφορές. Με την πεποίθηση ότι η κριτική πρέπει να είναι προσανατολι­σμένη περισσότερο προς τα πάνω (στους θεσμούς και στις διάφορες «ελίτ» που τους διαμορφώνουν) ο γράφων θα ιστολογεί στο εξής σποραδικά εδώ.

Όταν κανείς χτίζει ένα κτίσμα, είθισται η ανέγερσή του να ξεκινά από τα θεμέλια και να προχω­ρά στην ανωδομή. Το αντίθετο, το να στήσει, δηλαδή, κανείς τις σκαλωσιές για να χτίσει πρώτα τους επάνω ορόφους, ώστε να «κατηφορίσει» εν συνεχεία προς το ισόγειο και τα θεμέλια, είναι κάτι που ίσως απαντά μόνο σε κάποιο ποντιακό ανέκδοτο. Κι όμως, συναντάται και σε μία ακόμη ιδιά­ζουσα περίπτωση: αυτήν του νέου ελληνικού κράτους. Τι ακριβώς σημαίνει αυτό;

Με αφορμή την τρέχουσα οικονομική κρίση, η οποία παράλληλα με τον διεθνή διασυρμό της χώρας έχει ουσιαστικά οδηγήσει στην πέμπτη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους από τον 19ο αιώνα ως σήμερα, ήρθε ξανά στην επιφάνεια ένα περίεργο δίλημμα. Ένα υπαρξιακό ερώτημα που εδώ και περίπου έξι αιώνες απασχολεί σε διάφορες μορφές και με έντονο τρόπο τους Έλληνες: παπική τιάρα ή τουρκικό φακιόλιο; Δύση ή Ανατολή; Φράκο ή Φουστανέλα; Ανά­λογα με τις περιστάσεις το ερώτημα αναδιατυπώνεται, αλλά μοιάζει να παραμένει ίδιο. Στις μέ­ρες μας, π.χ. θα μπορούσε να διατυπωθεί ως «Τρόικα, μνημόνιο και ευρώ ή βαλκά­νια υπανάπτυξη εκτός ευρωζώνης;». Οι ακραίες τάσεις και πάλι παρούσες: οι πιο δογματικοί δυτι­κό­φρονες μοιάζουν σχεδόν να βλέπουν στην τρόικα τους επιγόνους της (επίσης τριμελούς) αντι­βασιλείας του Όθωνα τον 19^ο αιώνα, αυτούς, δηλαδή, που θα ολοκληρώσουν ό,τι άρχισαν οι Βαυαροί, μετατρέποντας επιτέλους τους ευρωανώριμους Έλληνες σε σωστούς Δυτικοευρωπαίους. Πιθανώς, μάλιστα, να μην κακοβλέπουν εντελώς και την επιστροφή στο 1941 μέσω της δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης της ευρωζώνης υπό την Γερμανία. Οι αντιμνημονιακές φωνές, από την άλλη μεριά, αντιμετωπίζονται συχνά συλλήβδην σαν η έκφραση των νοοτροπιών εκείνων που κρατούν την χώρα στην βαλκανική (ή ίσως και οθωμανική) Ανατολή, μακριά από το αυτονόητα δυτικό της πεπρωμένο.

Read more«Φράκο» ή «φουστανέλα»; Τίποτα απ΄ τα δύο

Αρχή σοφίας ορισμών επίσκεψις: Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεως, ελληνιστί FIR, είναι διαίρεση του εναερίου χώρου, εθνικού και διεθνούς, όπου για λόγους πολιτικής αεροπορίας έχουν εκχωρηθή ωρισμένες αρμοδιότητες σε συγκεκριμένα γειτνιάζοντα κέντρα ελέγχου.

Το φιρ δεν έχει εθνικό χαρακτήρα: κάποιες χώρες έχουν περισσότερα από ένα, π.χ. η Ιταλία (Ρώμης, Βρινδησίου, Μιλάνου) και η Τουρκία (Κωνσταντινούπολης και Αγκύρας), κάποιες μικρές μπορεί να εξυπηρετούνται από γειτονικά κέντρα ελέγχου, σε πολλές πάλι ο εθνικός εναέριος χώρος και το φιρ ταυτίζονται, π.χ. Πολωνία, Ρουμανία. Είναι πολύ χαρακτηριστικό όμως ότι κάθε περιοχή ονομάζεται από την πόλη όπου εδρεύει το αντίστοιχο κέντρο ελέγχου και όχι από το αντίστοιχο κράτος. Έτσι, έχουμε φιρ Μπρατισλάβας και όχι φιρ Σλοβακίας, φιρ Πράγας και όχι φιρ Τσεχίας, και λοιπά και λοιπά.

Τα όρια του δικού μας φιρ τα βλέπουμε εδώ. Για κάποιον μυστηριώδη λόγο, άγνωστο σε μένα, το φιρ τέως Αθηνών ονομάζεται πλέον HELLAS, ενώ των άλλων ονομάζονται από τις οικείες πόλεις. Τι ελληναριά ήταν πάλι αυτή…

Read moreΠερί παραβάσεων του FIR

Λέει ο παππούς Αίσωπος:

Ἀλώπηξ ὑπό τινος πάγης τὴν οὐρὰν ἀποκοπεῖσα, ἐπειδὴ δι’ αἰσχύνην ἀβίωτον ἡγεῖτο τὸν βίον ἔχειν, ἔγνω δεῖν καὶ τὰς ἄλλας ἀλώπεκας εἰς τὸ αὐτὸ προαγαγεῖν, ἵνα τῷ κοινῷ πάθει τὸ ἴδιον ἐλάττωμα συγκρύψῃ. Καὶ δὴ ἁπάσας ἀθροίσασα παρῄνει αὐταῖς τὰς οὐρὰς ἀποκόπτειν, λέγουσα ὡς οὐκ ἀπρεπὲς μόνον τοῦτο, ἀλλὰ καὶ περισσόν τι αὐταῖς βάρος προσήρτηται. Τούτων δέ τις ὑποτυχοῦσα ἔφη· “Ὦ αὕτη, ἀλλ’ εἰ μή σοι τοῦτο συνέφερεν, οὐκ ἂν ἡμῖν τοῦτο συνεβούλευσας.

Χαρίεις και διδακτικός ο μύθος. Κιόμως η πειστικότητα και η χάρις του στηρίζεται σε ένα, όχι και τόσο αδιόρατο, αντ χόμινεμ, ή μάλλον ad vulpem, επιχείρημα: δεν κρίνονται οι λόγοι τους οποίους προβάλλει η αλώπηξ του μύθου, αλλά οι λόγοι για τους οποίους προβάλλει τους λόγους τους οποίους προβάλλει. Όχι τι λέγεται, αλλά διά τι και προς τι λέγεται.

Read moreΠερί ad hominem επιχειρηματολογίας